• Ο κατακερματισμένος κόσμος μέρος 2ο

    Date: 2020.06.12 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Η άνοδος και η πτώση μιας κοινωνικής συμμαχίας και το λενινιστικό εγχειρίδιο του καλού επαναστάτη.

     

    Ήταν ο κόσμος του 2008 τόσο κατακερματισμένος όσο ο σημερινός? Στην ουσία του ναι, αλλά επιφανειακά η θάλασσα ρευστότητας από μια υπερδεκαετή πιστωτική επέκταση, είχε φτιασιδώσει με ένα υπερπλήρες μακιγιάζ (κολαγόνο, μπότοξ, χένα στα φρύδια, κονσίλερ, μεικ-απ, ρουζ, κραγιόν) τόσο μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που στην ουσία οι περισσότεροι ήταν φαντασιακά ή δυνητικά πλούσιοι.

     

    Η συμμαχία των μαντάμ σουσού και η διολίσθηση προς τον μπίθουλα

    Άρα δεν είναι καθόλου παράλογο που το γιατρικό είχε τη μορφή που γούσταραν οι πραγματικά πλούσιοι κι όσοι κερδίζουν τριγύρω τους· το μπλόκ των ανθρώπων που ένιωθαν ότι είχαν περισσότερα να χάσουν από την καταστροφή του εγχρήματου πλούτου ήταν μεν ετερόκλιτο αλλά ευρύ· και κάπως έτσι επιλέχθηκαν αποπληθωριστικές πολιτικές (λιτότητα, στοχευμένο τύπωμα, πλήρης κάλυψη του επίκεντρου της κρίσης που ήταν ο τραπεζικός τομέας κλπ κλπ).

    Αυτή η ετερόκλητη, αλλά συνεπής στην αντίληψή της κοινωνική ομάδα ήταν αρκετή για να δεχθεί όλα τα πακέτα σωτηρίας για τις τράπεζες, σχεδόν χωρίς κανένα τυράκι για τους μουζίκους· είτε αυτό συνέβαινε στις ΗΠΑ, είτε στην ξεχασμένη ελλάδα. Αρκετή για να τραβήξει το αυτί στα μπομπιράκια που αποφάσισαν να κάψουν το μπουρδέλο το δεκέμβρη του 2008, ή να ξεκατινιάσει όλο το στόκ από αυτοκίνητα πολυτελείας για 6 μήνες την άνοιξη του 2009 μόλις καταργήθηκε ο αντίστοιχος φόρος· αρκετή για να εκλέξει το πασόκ να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά το 2009, και να το ξανα-εκλέξει στις πρώτες μνημονιακές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του νοέμβρη του 2010.

    Όμως με κάθε χρόνο που περνούσε, οι αριθμοί τους μειώνονταν εντυπωσιακά, καθώς το πολιτικό σύστημα κατάστρεφε τις ίδιες τις βάσεις της νομιμοποίησής του. Το αυτό είδαμε να συμβαίνει σε διαφορετικές ταχύτητες παντού στον δυτικό κόσμο με ένα αποτέλεσμα που άρχιζε να γίνεται ολοένα και πιο ομοιόμορφο, παρότι οι επιπτώσεις του είχαν διαφορετικά χρώματα και ένταση. Είτε ο μισθός σου μειωνόταν στο μισό, είτε βρισκόσουν άνεργος, είτε το τελευταίο τριάρι στη γρανάδα έπαυε πια να “αξίζει” 450.000 ευρώ, το συναίσθημα για όλους αυτούς τους δυνητικά πλούσιους ήταν λίγο πολύ το ίδιο.

    Οι πλατείες στην ευρώπη το 2011 ήταν ας πούμε η πρώτη κίνηση να ζητήσουν οι παλιοί εταίροι μια νέα συναίνεση από το πολιτικό σύστημα· έφαγαν λίγο ή λίγο περισσότερο ξύλο και αποσύρθηκαν δίνοντας τη θέση τους, στους γκλομπαλίστας “αριστερούς” ρεφορμιστές τύπου σύριζα, ποδέμος και πεντάστερους μετά τον πέπε γκρίλο. Αυτοί χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της κατάληψης της εξουσίας ως όχημα για τη δημιουργία νέας συναίνεσης, σκαρφάλωσαν με το έναν ή τον άλλο τρόπο σε αυτή. Όπως κατάλαβε πολύ καλά και ο βαρουφάκης παρότι επιμένει να κάνει τον κουφό, το υπόλοιπο σύστημα δεν είχε καμία διάθεση να συμβιβαστεί στη δημιουργία μιας νέας συναίνεσης και γρήγορα απέμειναν σε αυτό το παιχνίδι, όσοι “ωρίμασαν” και έβλεπαν την πολιτική αλλαγή, ως ευκαιρία προσωπικής ανέλιξης. Η δούρου και ο αλέξης αποτελούν χαρακτηριστικό αλλά σε καμία περίπτωση μοναδικό δίδυμο.

    Τη σκυτάλη στην υπόσχεση του νέου συμβολαίου πήραν οι “δεξιοί” λοκαλίστας εθνικιστές που τα πήγαν ομολογουμένως λίγο καλύτερα, αλλά πάλι χωρίς μεγάλες δάφνες. Το brexit ήταν μια τέτοια επιτυχία, ημιτελής όμως καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια τέτοια νέα συναίνεση και ούτε δείχνει να είναι κοντά σε κάτι τέτοιο. Το ίδιο ισχύει και για τη λεπέν και τον σαλβίνι που φαίνεται πως κάηκαν στην προθέρμανση πριν προλάβουν πραγματικά να κυβερνήσουν. Η επιτυχία τους στην πλήρη ανατροπή της μεταναστευτικής πολιτικής της ευρώπης, είναι γι’αυτούς παράσημο, αλλά δεν είναι από μόνη της ικανή να δημιουργήσει μια νέα συναίνεση, καθώς είναι προφανές πως δεν ευθύνονται οι πολιτισμικά διαφορετικοί μετανάστες για την κατάρρευση στη δύση· αυτοί αποτελούν απλά μία ακόμα πολύ εύγλωττη έκφανσή της*.

    *στην ταινία που έκανε τον atom egoyan γνωστό στον κόσμο (the adjuster, 1992) υπάρχει ένας μικρός ρόλος μια καθαρίστριας σε ένα μοτέλ που σήμερα φαντάζει σχεδόν λάθος, καθώς τη δουλειά φαίνεται να έχει μια βέρα καναδέζα κι όχι ένας μετανάστης 🙂

    Ο κορονογιός και το επόμενο σκαλοπατάκι που ζούμε, ξεκοκάλισε με απίστευτη ταχύτητα και τα τελευταία κομμάτια αυτής της συναίνεσης των υπερασπιστών του εγχρήματου πλούτου πέρα από τους γνωστούς άγνωστους. Οι ηλικιωμένοι συνταξιούχοι ήταν ας πούμε το πιο σταθερό κομμάτι της κοινωνίας που πολιτικά υπερασπιζόταν την διατήρηση της αξίας του χρήματος από το 2008 και ήταν ακριβώς αυτή η ομάδα η οποία κυριολεκτικά αποδεκατίστηκε σε μια ντουζίνα δυτικές κοινωνίες. Τα στοιχεία από τις ΗΠΑ, τη βρετανία, την Ολλανδία, τη σουηδία και τη β.ιταλία (και προφανώς όχι μόνο) δείχνουν πως τα διαφόρων τύπων και αποχρώσεων γηροκομεία ήταν πρακτικά στρατόπεδα εξόντωσης με ποσοστά θνησιμότητας που έφταναν και ξεπερνούσαν το 10% μέσα σε ένα διάστημα 2-3 μηνών· ας μην αρχίσουμε να μιλάμε για έναν πιθανό δεύτερο γύρο από φθινόπωρο. Η απάθεια με την οποία η πολιτική ελιτ και πολύ συχνά ολόκληρη η κοινωνία αποδέχτηκε αυτόν τον αποδεκατισμό, αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα του πόσο πολύ έχει φθαρεί η ιδέα της νομιμοποίησης ως τρόπος εξάσκησης πολιτικής.

     

     

    Ο πορτοκαλί πρόεδρος μιας πολύχρωμης επανάστασης.

    Ακριβώς το ίδιο φαινόμενο αποτελεί και ο τραμπ. Σε αντίθεση με όσα του καταλογίζει όλος ο ευπρεπής δυτικός κόσμος, ο τραμπ είναι σημάδι κι όχι αιτία της έλλειψης συναίνεσης. Στο εκλογικό σόου του 2016 ήταν με διαφορά ο μόνος πολιτικός παίκτης στις ηπα που μπόρεσε να το δει αυτό και να μετατρέψει τις σύσσωμες επιθέσεις εναντίων του, ως την καλύτερη απόδειξη ότι ο “βάλτος” (δηλαδή το σύστημα, το βαθύ κράτος) τον πολεμά. Η τεράστια επιτυχία του ήταν ότι σε 4 μόλις χρόνια κατέστρεψε ανεπανόρθωτα το οικοδόμημα του γκλομπαλιστάν· ένα οικοδόμημα και μια διαδικασία που κάθε αναλυτής που σέβεται τον εαυτό του χαρακτήριζε τόσο σταθερή και ανεπίστρεπτη, όσο ότι η γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο (μερικοί ακόμα το ισχυρίζονται).

    Η διαδικασία του πως, ήταν λίγο πολύ ένα copy paste της διαδικασίας που τον έφερε στην εξουσία. Βρήκε μία από τις δεκάδες αντιφάσεις που το σύστημα είχε δημιουργήσει και την εκμεταλλεύτηκε για να μιλήσει απευθείας στο εκλογικό σώμα με απλά λόγια που βγάζουν νόημα τη στιγμή που οι αντίπαλοί του ψέλλιζαν τσιτάτα που αναπαρήγαγαν το ανεπίστρεπτο και ντετερμινιστικό του γκλομπαλιστάν. Το learn to code του μπάμια και της χίλαρη δεν ήταν μόνο μια προσβολή προς τους ίδιους τους ψηφόφόρους τους, αλλά μια γνήσια στιγμή μαριας αντουανέτας και παντεσπανιού. Σε αντίθεση με τη τελευταία φράση που αποτελεί ανεξακρίβωτο ιστορικό ανέκδοτο, η πρώτη ήταν από τα βασικά μότο της δεύτερης τετραετίας μπάμια.

    Ο τράμπ πιάνοντας το μέγεθος αυτής αντίφασης (δηλαδή ότι το κοινό του έχανε και δεν κέρδιζε από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης), είπε εγώ θα βάλω τους κινέζους να πληρώσουν που μας παίρνουν τις δουλειές και κερδίζουν· και μέσα σε ελάχιστους μήνες, όλες οι δεκαετίες προπαγάνδας για το ανεπίστρεπτο του γκλομπαλιστάν έγιναν καπνός. Σύμμαχος του σε αυτό ήταν ένα κομμάτι του ίδιου του βάλτου που δεν μπορούσε να χάσει την ευκαιρία να βρει έναν καινούργιο κακό αφού η ιστορία εναντίων των ρώσων είχε κοντά ποδάρια· κι αυτό δείχνει πως την ίδια ρευστή ταυτότητα δεν έχουν μόνο οι μουζίκοι, αλλά και οι ίδιες οι ελιτ.

    Σήμερα πια η κίνα είναι ο κακός που όλοι οι αμερικάνοι ανεξαρτήτως πολιτικής προτίμησης, γουστάρουν να μισούν και δεκαετίες μεταφοράς της παραγωγής στην κίνα και παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου δείχνουν να ανατρέπονται και να μην θεωρούνται πια σίγουρα χαρτιά. Γιατί κατέρρευσε τόσο απότομα και δραματικά αυτός ο χάρτινος πύργος? Μα διότι υπήρχαν ελάχιστοι να τον υπερασπιστούν πια, όπως περιγράφω στο πρώτο μέρος.

     

     

    Το τέλος του ΤΙΝΑ

    Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει πως αποδείχθηκε πρακτικά ότι το ΤΙΝΑ δεν υπάρχει και τεράστιες πολιτικές αλλαγές μπορούν να συμβούν σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα αν υπάρχει η πολιτική βούληση και η αντίστοιχη συναίνεση. Σήμερα ακόμα και ο μεγαλύτερος σπόνσορας του δημοκρατικού κόμματος και του γκλομπαλιστάν ταυτόχρονα, ο τζώρτζ σόρος, παραδέχεται πως η διαδικασία είναι νεκρή. Κι αυτή η παραδοχή μαζί με το brexit, λέω εγώ είναι η αρχή μιας περιόδου μεγάλων πολιτικών αλλαγών παρότι κανείς δεν είναι σίγουρος για το ποιες θα είναι αυτές με τον ίδιο τρόπο που η θάτσερ το 1979 δεν είχε ιδέα τι θα άρχιζε να δημιουργείται το 1985.

    Η μεταφορά της παραγωγής στην κίνα ήταν μία από εκείνες τις οικονομικές “ανακαλύψεις” των φιλελέδων στα μέσα των 80s που στην ουσία εκτινάχθηκε μια δεκαετία μετά και έγινε συνώνυμο του αιώνιου τώρα μετά το 2000, δεν μιλάμε δηλαδή για μια στιγμιαία μόδα του συρμού όπως το τέσλα αλλά για το πως λειτουργεί ο κόσμος εδώ και 30 χρόνια. Σε όλη αυτή τη διαδικασία υπήρχαν συνεχώς χαμένοι, αλλά την ίδια στιγμή, υπήρχαν ακόμα περισσότεροι αδιάφοροι ή/και οριακά κερδισμένοι. Η συναίνεση ήταν τόσο ευρεία, που το κλείσιμο των ναυπηγείων σε όλη τη δύση στα 90s δεν δυσαρέστησε ούτε τους ίδιους τους εργάτες σε αυτά. Φυσικά ως χαμένοι της διαδικασίας δεν ήταν καθόλου χαρούμενοι που καταδικάζονταν στην ανέχεια και την κοινωνική και φυσική εξαφάνιση, αλλά το πρόβλημα ήταν ακόμα πιο βαθύ σε σχέση με μια απλή λογιστική κατάσταση. Πολλοί από αυτούς είχαν ήδη απορρίψει την εργασία τους ως μια ευχή για τα παιδιά τους, με τον ίδιο τρόπο που οι ανατολικοί είχαν απορρίψει τις σοβιετίες ως ένα μέλλον για τα δικά τους παιδιά.

    Την ίδια στιγμή, όλη η δυτική μεσαία τάξη που στηριζόταν στον διογκούμενο τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, ένιωθε και αρκετά ασφαλής και αρκετά πιο πλούσια από τα νέα φθηνά εισαγόμενα “κινέζικα” προϊόντα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, ολοένα και περισσότεροι έπαιρναν τη θέση των ναυπηγών, αλλά η πιστωτική επέκταση και τα “νέα” χρηματο-οικονομικά εργαλεία έρχονταν για να καλύψουν το κενό. Το 2008 ήρθε για να τελειώσει το όνειρο, και να ξηλώσει το πουλόβερ. Μέχρι να εκλεγεί ο τραμπ δεν είχαν μείνει και πολλοί να υπερασπίζονται το μοντέλο γι’ αυτό και τόσο γρήγορα το γκλομπαλιστάν μετατράπηκε σε βρισιά και η μετακόμιση ενός εντεπρενέρ στην κίνα αποτελεί συνώνυμο προδοσίας κι όχι επιτυχίας.

    Το πόσο περιεκτικά και συνοπτικά σας περιγράφω την παραπάνω διαδικασία, δεν έχει καμία σχέση με το πόσο χαοτικά συνέβη. Η ίδια η διαδικασία ήταν το αποτέλεσμα μια σειράς από πολλές και πολύ συχνά τυχαίες καραμπόλες που μόνο πολύ αργότερα θα αναγνωρίζαμε ως τη διαδικασία της συμμαχίας των δυνητικά πλουσίων. Όταν η θάτσερ πατούσε τους ανθρακωρύχους και ο ρήγκαν απέλυε τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, κανείς δεν είχε ιδέα ότι η μετοχοποίηση κρατικών εταιριών και ο πληθωρισμός στις τιμές των ακινήτων και των μετοχών θα γινόταν ένα περίφημο τέχνασμα με τεράστια απήχηση που συνεπαίρνει τα πλήθη ακόμα και το 2020. Στην ουσία τα γεγονότα αυτά μικρή σχέση έχουν μεταξύ τους, παρότι 20 χρόνια αργότερα θα συνέχιζαν να είναι από τα αγαπημένα εργαλεία της νέας κατάστασης.

     

     

    Και η αμερικάνικη εξέγερση ως φθηνή προσπάθεια αντιστροφής του κατακερματισμού.

    Ένας αράπης πέθανε στα χέρια της αστυνομίας γιατί μπορεί και να είχε στα χέρια του ένα πλαστό 20δόλαρο· ο μπάτσος που τον σκότωσε ήταν παλιά συνάδελφός του, μπράβος σε κλάμπ. Ακούγεται σουρεαλιστικό σαν τίτλος θεατρικού του ντάριο φο ή σαν κάποια σκοτεινή ταινία του εγκογιάν, αλλά αποτελεί μια υπερδεκαετή κοινωνική πραγματικότητα στις ΗΠΑ· υπό κανονικές συνθήκες ένα μη-γεγονός. Μερικές φορές όμως τέτοια μη γεγονότα μετατρέπονται σε τεράστια ζητήματα· δεν είναι καν κάτι καινούργιο. Ο ξυλοδαρμός του ρόντνει κίνγκ στο λος άντζελες το 1992 (τότε δεν χρειαζόταν καν να τους σκοτώσεις) ήταν άλλο ένα τέτοιο μη-γεγονός που ξεκίνησε μια εξέγερση. Οι εξεγέρσεις είναι τεράστιες καραμπόλες πολύ συχνά τυχαίες, κρατάνε γενικά λίγο και έχουν την τάση να μην δημιουργούν μόνιμες και ριζικές αλλαγές.

    Στις ΗΠΑ αυτή η εξέγερση χρησιμοποιήθηκε και από τα δύο μπλοκ του πολιτικού συστήματος για να συσπειρώσει την κατακερματισμένη εκλογική πελατεία. Ο πορτοκαλί πρόεδρος πρότεινε την τάξη και ασφάλεια, τη στιγμή που οι δημοκρατικοί βρήκαν την ευκαιρία να συσπειρώσουν το 30-35% των δυνητικών ψηφοφόρων τους που ποτέ δεν θα ψήφιζε μπάιντεν· αυτό το ραμολιμέντο όπου ακόμα και το νεκρό λείψανο του μάρτιν λούθερ κίνγκ θα φαινόταν ως καταλληλότερος υποψήφιος.

    Η τέχνη αυτού του παιχνιδιού είναι να δημιουργήσεις πόλωση (ΑΚΑ συσπείρωση) σε μια κατακερματισμένη κοινωνία, έτσι έστω και προσωρινά (μέχρι τις εκλογές πχ) τα πρόβατα να μπουν στο μαντρί με δική τους πρωτοβουλία. Η δουλειά για τον τραμπ θα ήταν πολύ εύκολη αν στις ΗΠΑ υπήρχε ο ίδιος βαθμός συναίνεσης με το 1992. Η πολιτοφυλακή θα κατέβαινε στους δρόμους, θα επέβαλε την τάξη και τα δύο στρατόπεδα θα έκαναν λογαριασμό.

    Είναι ιστορικά και πολιτικά προφανές ότι η πολιτοφυλακή μπορεί να κληθεί να υπερασπιστεί τα ιερά και όσια της πατρίδος (δηλαδή την ιδιωτική περιουσία) μόνο όσο αυτός που απειλεί την πατρίδα είναι μια μικρή μειονότητα (οι χίπιδες, οι αράπηδες, οι κουμουνιστές, οι βετεράνοι του 1918). Από τη στιγμή που τα υποκείμενα της εξέγερσης δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε κάτι έξω από την κοινωνία (οι λούτερς πχ), η πολιτοφυλακή δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο εμφυλιοπολεμικά. Δεν είναι μικρό πράγμα να πούμε, πως ένα από τα βασικά εργαλεία κοινωνικού ελέγχου και επιβολής της τάξης στις ΗΠΑ εδώ και 100 χρόνια είναι σήμερα πρακτικά άχρηστο.

    Ο διάσημος λένιν έφτιαξε ένα εγχειρίδιο για το πως μια τέτοια εξέγερση μπορεί να μετατραπεί σε μοχλό που θα φέρει στην εξουσία τους ανθρώπους που θα την εκμεταλλευτούν σωστά. Από τότε το εγχειρίδιο του έχει επιτύχει σε δεκάδες εξεγέρσεις ανά τον κόσμο· κι ένας από τους πιο καλούς αναγνώστες του έγινε η CIA με τις γνωστές πια πολύχρωμες επαναστάσεις μετά τα 90s. Η εκλογή τραμπ βασίστηκε στο πόπολο (έστω και deplorable), και από την εκλογή του και μετά, το βαθύ κράτος με τους δημοκρατικούς βάλθηκε να απαντήσει διπλά. Από τα μέσα, το βαθύ κράτος (με μπροστάρη τον μπάμια όπως έχει αποδειχθεί πια) άρχισε να δημιουργεί σκευωρίες τύπου ο τραμπ είναι πουτανάκι των ρώσων· αλλά επειδή ήξεραν ότι αυτό δεν έφτανε, ξεκίνησαν παράλληλα να φτιάχνουν μία φαινομενικά από τα κάτω αντίδραση που θα δημιουργούσε ένα αντίπαλο δέος, το λεγόμενο resistance.

    Βγαλμένο απευθείας από τα κιτάπια της CIA, το resistance δεν είχε κανέναν εμφανή στόχο ή σκοπό, κανένα όραμα πέρα από το να φύγει ο τραμπ. Από μόνη της η λέξη δεν έχει πυξίδα (αντίσταση εναντίων ποιου πράγματος?). Αυτό δεν είναι τυχαίο, ακριβώς όπως όλες οι ομάδες κατά του άσαντ στη συρία βαφτίστηκαν ρέμπελς, είτε ήταν κούρδοι κουμουνιστές, είτε ντόπια τζιχάντια, είτε περιφερόμενοι μισθοφόροι από την τσετσενία και το αφγανιστάν. Πριν από μόλις 3 χρόνια το resistance προσπαθούσε να ρίξει τον προδότη τράμπ που τον ελέγχουν οι ρώσοι, σήμερα προσπαθεί να ρίξει τον ρατσιστή δικτάτορα και την φασιστική γκεστάπο του. Μέσα του προσπαθούν και χωράνε οι πάντες. Οι occupy wallstreet μαζί με το 1% και το υπόλοιπο 2% των CEO που διαχειρίζεται τον πλούτο του 1%, αγκαλίτσα με τους ανέργους και τους φτωχούς αράπηδες που δεν ελπίζουν αλλά ρε πούστη μου θα την βουτήξω αυτήν την 50ιντση τηλεόραση.

    Σε αυτή την κενή νοήματος αντίσταση, απαγορεύεται δια ροπάλου η πυξίδα· όταν ένα κομμάτι του resistance άρχισε να γλυκοκοιτά τον σάντερς, το δημοκρατικό μαγαζί έκανε βέβαιο πως κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ανεκτό. Ακόμα κι ένας μαλθακός 70χρονος σοσιαλδημοκράτης σαν τον σάντερς είναι πολύ ανεξέλεγκτος και διαθέτει πολύ ιδεολογικό περιεχόμενο για το πως οι κάπο αντιλαμβάνονται το resistance. Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχει πιο ταιριαστό παράδειγμα από το ζόμπι που κυκλοφορεί μέσα στο σώμα του Τζο Μπάιντεν και δεν μπορεί να συντάξει δύο προτάσεις.

    Όπως περιγράφει και το λενινιστικό εγχειρίδιο, η εξέγερση δεν οφείλεται σε αυτούς τους επαγγελματίες επαναστάτες που το resistance πληρώνει· αλλά όσο περνάνε οι μέρες και το πράγμα δεν ξεφεύγει, τόσο οι γνήσιες εξεργεσιακές φωνές θα εξαφανίζονται και τα social media θα ενισχύουν τις φωνές των influencers. Ο μπάμιας θα λέει δίκαιη αγανάκτηση, ψηφίστε το ραμολιμέντο και σιγά σιγά στα σπίτια μας. Το αστυνομικό τμήμα θα αναμορφωθεί, θα αλλάξει όνομα, η εκπαίδευση θα διορθωθεί. Ήδη βλέπουμε να συμβαίνει αυτό, καθώς το πράγμα καναλιζάρεται σε εντελώς αδιάφορα και άσχετα θέματα όπως η αποκαθήλωση των αγαλμάτων που δεν ταιριάζουν με τις σημερινές μόδες. Φαντάζομαι μετά θα έρθουν τα κεράκια (όχι λευκά γιατί είναι ρατσιστικό ε?), ίσως μερικές αλλαγές σε τοπονύμια ή ζωωλογικές κατηγορίες (η μαύρη χήρα είναι ένα διπλά απαράδεκτο όνομα για μια αράχνη) κλπ κλπ.

    Αν δεν γίνει κανένα ατύχημα Μια βδομάδα αφού έγραψα το κείμενο δεν έχει νόημα πια να μιλάμε για κάποιο πιθανό ατύχημα. Σε ένα-δύο μήνες από σήμερα οι μόνοι που θα μιλάνε γι’αυτό το γεγονός θα είναι οι εταιρίες PR που θα προσπαθούν να πουλήσουν εξέγερση, με τον ίδιο τρόπο που πριν 6 μήνες πουλούσαν τον πόλεμο κατά της φασιστικής πλαστικής σακούλας και πριν 1 χρόνο πουλούσαν κλιματική αλλαγή.

    Και τα υποκείμενα της εξέγερσης? Αυτά θα διαλυθούν ξανά σε δεκάδες κομμάτια. Σκεφτείτε το λιγο· δεν έχει περάσει ένας μήνας από τότε που το απόλυτο mainstream ήταν να κουνάς το δάκτυλο στους covidiots που αψηφούσαν το lockdown και για πολλούς ανθρώπους στις ΗΠΑ σήμερα, αυτή η εποχή πρέπει να φαίνεται μισός αιώνας πίσω και ποιος ξέρει τι ακόμα θα φέρει στον αφρό το επόμενο news cycle μέχρι τον νοέμβρη. Μπορεί να γελάτε με τους κακόμοιρους, αλλά κι εσείς κι εγώ είμαστε ακριβώς στην ίδια θέση· που μοιάζει απελπιστικά πολύ με τη θέση των κατοίκων της ανατολικής ευρώπης στα πολύ γνωστά γεγονότα του 1989.