• Disposable life

    Date: 2010.11.29 | Category: TECHIE-STUFF | Tags: ,,,

    Επαγγελματικά άνηκα πάντα σε εκείνη τη μίζερη κατηγορία κομπιουτεράδων που προσπαθούσαν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι. Ακόμα και στον υπερβολικό βαθμό που σε παρακαλούσε ο αφεντικός της επιχείρησης να αγοράσετε καινούργιους υπολογιστές κι εσύ του έλεγες όχι τώρα σ’ ένα εξάμηνο που θα πέσουν οι τιμές.

    Φαντάζομαι πως στην κούβα θα ήμουν ένας πολύ χρήσιμος εργαζόμενος, αλλά στην ελλάδα των 00s, της πιστωτικής επέκτασης και του ισχυρού ευρώ, δεν ήμουν και ο δημοφιλέστερος. Στην καλύτερη περίπτωση ήμουν εκείνος ο περίεργος τύπος που έφτιαχνε τα χαλασμένα μηχανήματα αντί να αγοράσει καινούργια και “καλύτερα”.

    Δεν το λέω για να παραπονεθώ, οι πελάτες μου ακόμα και με τις “ανορθόδοξες” μεθόδους μου ήταν στο τέλος ευχαριστημένοι. Κι αν σου έλεγαν μα ξόδεψες μόνο τα μισά απόσα είχαμε προϋπολογίσει, τους έλεγα δώς τα μου μπόνους στο τέλος του χρόνου.

    Φυσικά δεν τα έπαιρνα σε μπόνους και φυσικά τα χρήματα αυτά πήγαιναν στα έξοδα άλλων λογαριασμών που δεν είχαν μίζερους τύπους να τα διαχειρίζονται. Στην ουσία, εγώ απλά τα πήγαινα καλά με τον εαυτό μου.

    Καθώς όμως η κουλτούρα του disposable άρχισε να ποτίζει όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ηλεκτρονικού μας κόσμου, οι παραξενιές μου άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αδιάφορες. Πριν από 7 χρόνια είχε νόημα να επισκευάσεις ένα χαλασμένο λάπτοπ των 2500 ευρώ, σήμερα δεν έχεις κανένα λόγο να επισκευάσεις το αντίστοιχο των 400 ευρώ διότι τελικά η εργασία σου κάποια στιγμή θα πλησιάσει το κόστος του καινούργιου.

    Κι έτσι λίγο πριν εγκαταλείψω τις δουλειές μου, έφτασα να αγοράζω έτοιμους υπολογιστές μαζί με οθόνη που κόστιζαν 400 ευρώ τελική τιμή και συνειδητοποίησα πως πια δεν είχε καμία σημασία τι ποιότητας ήταν τα υλικά του. Διότι όταν χαλάσει θα πάρεις απλά ένα καινούργιο. Φαντάζομαι πως αυτό μου χάλασε λίγο τη ζαχαρένια, διότι εμένα μου αρέσει να φτιάχνω χαλασμένα πράγματα. Αλλά ταυτόχρονα μου θύμισε το πόσο ευάλωτος είναι ο τρόπος ζωής μας. Αυτό το σκατουλάκι των 400 ευρώ που οι περισσότεροι δεν του ρίχνουν δεύτερη ματιά, είναι ένα σκατουλάκι όπου δεν υπάρχει κανείς στην ελληνική επικράτεια που να μπορεί να φτιάξει από την αρχή.

    Η διαπίστωση είναι φυσικά αδιάφορη, εκτός κι αν σκεφτείς τι έχει να γίνει τώρα που το γαϊτανάκι της ημι-παγκοσμιοποίησης, όπως είναι δομημένο μέχρι σήμερα, οδεύει προς το τέλος του 🙂

    Στο επόμενο μέρος σας υπόσχομαι λιγότερο δακρύβρεχτες προσωπικές περιγραφές μια μικρή εξήγηση του κύκλου ζωής των προιόντων και την απατηλή ιδέα της ανακύκλωσης.