• West stands Stronk

    Date: 2023.12.13 | Category: OIKONOMIA | Tags:

    Η δυτική αδυναμία να επιβάλει την ισχύ της στον υπόλοιπο κόσμο είναι απελπιστικά δεμένη με την αδυναμία στο εσωτερικό της. Καθώς ο 4ος τριαντακονταετής συνεχίζεται στην προβλέψιμη πορεία του, σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τις αιτίες και τους μηχανισμούς αυτής της αδυναμίας.

     

     

    40 χρόνια αποβιομηχάνισης

    Κατά την επίσκεψη του Κιμ στη Ρωσία, η β.Κορέα πρόσφερε πάνω από 1εκατομμύριο οβίδες και πυραύλους πυροβολικού προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία την ίδια στιγμή που ζήτησε από τους ρώσους (προβλέψιμα) πυραυλική τεχνολογία και δορυφόρους.

    Ολόκληρη η Δύση έχει προσφέρει χοντρικά περί τα 2,2 με 2,5 εκατομμύρια οβίδες πυροβολικού στην Ουκρανία από την αρχή του πολέμου, δηλαδή μόλις 2 με 2,5 φορές από όσες πρόσφερε η μικρή β.κορέα. Μπορούμε να υποθέσουμε πως και στις δύο περιπτώσεις ικανό μέρος αυτής της προσφοράς προήρθε από υπάρχον υλικό πολέμου που βρίσκεται στις αποθήκες, αλλά δεν είναι δυνατό να μην σημειώσουμε πως μια μικρή χώρα 25εκ κατοίκων μπόρεσε να προσφέρει το 1/3 των οβίδων ενός μπλοκ τουλάχιστον 700εκ κατοίκων.

    Την ίδια στιγμή μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι η Β.Κορέα που βρίσκεται σε συνεχή απειλή από τις ΗΠΑ δεν θα έμεινε τελείως ξεβράκωτη από πυρομαχικά, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για τη δύση. Ο πόλεμος στη Γάζα έδειξε πως η δύση έπρεπε να σταματήσει να προσφέρει οβίδες στην Ουκρανία για να καλύψει τις ανάγκες γενοκτονίας του ισραηλινού στρατού και την ίδια στιγμή τα δημοσιεύματα δεν μας δίνουν καμία θετική εικόνα για την αναπλήρωση αυτών των αποθεμάτων. Οι βρετανοί παραδέχονται ανοιχτά ότι έχουν μόλις 150 τανκ σε λειτουργία και οι γερμανοί πως το επίδοξο νέο άρμα μεταφοράς προσωπικού δεν λειτουργεί.

    Οι ΗΠΑ δήλωσαν πως θα αρχίσουν να παράγουν 1.200.000 οβίδες το χρόνο (από 100.000), αν και τελικά προβλήματα στην επέκταση της παραγωγής θα αναβάλουν αυτό το νούμερο για το 2025 και βλέπουμε. Η τρέχουσα παραγωγή είναι περί τα 350.000 το χρόνο. Αυτό λίγο πολύ δείχνει τα όρια του παραγωγικού δυναμικού (industrial capacity) στο οποίο μπόρεσε η αμερικάνικη βιομηχανία να προσφέρει σε ένα “γρήγορο” (18μήνες) χρονικό διάστημα. Η Ευρώπη αντίστοιχα έχει συνολική δυνατότητα να παράγει περίπου 500.000 οβίδες το χρόνο, κάτι το οποίο κάποτε ίσως να καταφέρει να διπλασιάσει στο τέλος του 2024. Και στις δύο χώρες με την πιο αξιόλογη στρατιωτική βιομηχανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία δηλαδή, οι αναμονές για παραγγελίες που έχουν ήδη γίνει ξεπερνά τα 2 χρόνια και συχνά τα 3.

    Θα μου πείτε για ποιο λόγο εμμένω στις οβίδες. Πρώτον διότι είναι ένα εύκολα συγκρίσιμο μέγεθος καθώς είτε ρώσικες, είτε δυτικές, είτε κινέζικες ή β.κορεάτικες οι οβίδες είναι λίγο πολύ ίδιες και χρειάζονται τα ίδια υλικά και εργατοώρες για την παραγωγή τους. Ο δεύτερος λόγος είναι διότι ως ένα πολύ απλό και εύκολο στην παραγωγή βιομηχανικό είδος, η επέκταση της παραγωγής σε περίπτωση ανάγκης είναι σχετικά εύκολη.

    Παρά το γεγονός ότι η ανάγκη και η ζήτηση υπάρχει (η ΕΕ υποσχέθηκε 1εκ οβίδες το χρόνο για την ουκρανία, άλλο αν τώρα λέει επίσημα πως αυτή η υπόσχεση ήταν “συμβολική”), η γερμανική Rheinmetall ελπίζει μέχρι το τέλος του 2024 να έχει φτάσει τις 600.000 οβίδες και η σουηδική βιομηχανία τις 100.000. Πάλι εδώ βλέπουμε λίγο πολύ το ανώτατο όριο της βιομηχανίας να απαντήσει στη ζήτηση. Κι αυτό είναι ανεξάρτητο της τιμής καθώς οι τιμές των οβίδων στη δύση έχουν προβλέψιμα εκτοξευθεί.

    Σε αντίθεση με τις FFP2 μάσκες πριν από 4 χρόνια που σε 6μήνες είχαν γίνει πιο εύκολο να τις βρεις και από το δυσεύρετο κωλόχαρτο, η παραγωγή οβίδων δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στη ζήτηση 2 χρόνια αφού ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Τι κοινό έχουν το κωλόχαρτο και οι οβίδες που δεν μοιράζονται οι FFP2 μάσκες?

    Και τα δύο σε αντίθεση με τις μάσκες πρέπει να παραχθούν τοπικά και η αντίστοιχη παραγωγική ικανότητα εκλείπει πλήρως.

    Σε αυτό το πλαίσιο δεν έχει νόημα να αναλωθούμε εδώ στις δυσκολίες παραγωγής πιο περίπλοκων οπλικών συστημάτων, σαν τους αντι-αεροπορικούς πυραύλους stinger ο τελευταίος των οποίον κατασκευάστηκε στα 90s. Αν η δύση δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της παραγωγής οβίδων, σκεφτείτε τι έχει να γίνει με τους stinger. Πόσο χρονών είναι ο τελευταίος δυτικός που ήξερε να κολλάει πλακέτες με wave soldering του 1970? Εκτός αν νομίζετε πως οι κινέζοι είναι τόσο χαζοί για να σας πουλήσουν τα όπλα με τα οποία θέλετε να τους σκοτώσετε.

    Άρα η raython που τους παράγει έχει να αντιμετωπίσει δεκάδες προβλήματα πριν ακόμα ο πρώτος πύραυλος περάσει στην παραγωγή. Αν αντικαταστήσει την παλιά πλακέτα με κάποια καινούργια θα πρέπει να την πιστοποιήσει πρώτα για τις συνθήκες στις οποίες θα λειτουργήσει ο πύραυλος, και ήδη δήλωσαν πως αναμένουν οι παραγωγή των πυραύλων με τις καινούργιες πλακέτες να έρθει στο ασαφές 2025 με 2026 κι ακόμα και τότε θα βγαίνουν από τη γραμμή παραγωγής με τον καταιγιστικό ρυθμό των 60 πυραύλων το μήνα. Κι όλα αυτά χωρίς να υπολογίζεις τα προβλήματα που θα προκύψουν από ένα εργατικό δυναμικό που δεν είναι εξειδικευμένο στην παραγωγή· θέλω να πω τα χρονοδιαγράμματα που γράφω εδώ είναι εξαιρετικά αισιόδοξα διότι δεν κοστίζουν τίποτα. Το συμβόλαιο αναπλήρωσης των πυραύλων στίνγκερ του αμερικάνικου στρατού που υπογράφηκε πρόσφατα δεν ορίζει ημερομηνία παράδοσης.

    Αν νομίζετε ότι αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει το οικονομικό κίνητρο θα γελαστείτε. Το ίδια συμβόλαιο για την αγορά 1468 stinger από τη Raython, ανέρχεται σε περίπου 700εκατομμύρια δολάρια, ή 450.000 δολάρια για κάθε πύραυλο.

    Οπότε το ποιος θα κερδίσει σε αυτόν τον 30ετή είναι απόλυτα δεδομένο με την ίδια σιγουριά όπου ένα King Tiger το 1944 μπορούσε να νικήσει 6 Sherman στη σειρά άλλα όχι ταυτόχρονα. Πόσο μάλλον που η δύση αποδεδειγμένα πια δεν διαθέτει κανένα King Tiger, παρά μόνο paper Tigers 🙂

     

     

     

    Η απο-παγκοσμιοποίηση

    Όποιος θέλει να μάθει τι θα συμβεί στον δυτικό μας κόσμο τώρα με την απο-παγκοσμιοποίηση δεν έχει παρά να πάρει όλα τα εφέ της παγκοσμιοποίησης και να τα αντιστρέψει. Το αυτό το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει.

    Ματαίως θα περιμένουν οι οπαδοί των μηδενικών επιτοκίων μια επιστροφή στο ZIPR. Με αυτό δεν λέω πως οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να κάνουν καμιά καφρίλα και να ρίξουν τα επιτόκια έτσι για το αυτοκαταστροφικό της υπόθεσης, αλλά λέω με σχετική σιγουριά πως δεν πρόκειται να το κάνουν χωρίς να επιβάλουν κάποιου είδους πολύ σκληρό capital control στο δυτικό στρατόπεδο πρώτα, προκειμένου να συγκρατήσουν τη φυγή κεφαλαίου που αυτή η πτώση των επιτοκίων θα επιφέρει.

    Για να είμαστε ειλικρινείς ανάγκη για χαμηλά επιτόκια (ή για κλείσιμο οικονομικών συνόρων) δεν υπάρχει στη δύση καθώς δεν υπάρχει καμία διάθεση για επανα-βιομηχάνιση. Τα υψηλά επιτόκια βολεύουν τους έχοντες χρήμα καθώς τους προσφέρουν εύκολες και άκοπες ραντιέρικες αποδόσεις χωρίς να ιδρώσουν την ίδια στιγμή που με διάφορα τερτίπια τα οικονομικά έντυπα θα διαλαλούν ότι δεν υπάρχει ύφεση. Αλλά η ύφεση θα βαθύνει διότι το χρήμα θα συνεχίσει να στερεύει. Σε περίπτωση που δεν το πιάσατε, ο κούλης αντιστρέφει από το φθινόπωρο 4 χρόνια δημοσιονομικά επεκτατικής πολιτικής και ήδη αυτό αντανακλάται στην φρεσκο-εκλεγμένη κυβέρνησή του. Το ίδιο συμβαίνει και στη γερμανία όπου το συνταγματικό δικαστήριο έκραξε την κυβέρνηση για το ύψος των “ειδικών και έκτακτων” προϋπολογισμών που ξεκίνησαν κατά την κορώνα και επεκτάθηκαν με τον πόλεμο στην ουκρανία καθώς αυτοί είναι πια πιο μεγάλοι από τον τακτικό προϋπολογισμό της κυβέρνησης. Έτσι από το 2024 θα κοπούν μαχαίρι μια τεράστια γκάμα παροχών που δίνονταν τα τελευταία χρόνια.

    Η βρυξέλλα φαίνεται ότι έχει αποφασίσει ότι η ύφεση είναι επιβεβλημένη κάτι το οποίο δεν συμμερίζονται οι αμερικάνοι ηγεμόνες μας. Η κυβέρνηση μπάιντεν συνεχίζει να ξοδεύει σαν μεθυσμένος ναύτης προκειμένου να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις των υψηλών επιτοκίων και δεν πρόκειται να σταματήσει στην εκλογική χρονιά του 2024. Με αυτό ελπίζουν ότι θα μπορούν να κρατήσουν την ύφεση στην γκρίζα ζώνη όπου θα επιτρέπεται στην κάθε κρούγκμαν να απορεί γιατί οι μουζίκοι δεν τρώνε άχυρο αφού είναι φθηνό, τουλάχιστον μέχρι το 2025 που θα αναλάβει η νέα κυβέρνηση. Και καθώς το colpo grosso της επιστολικής ψήφου μάλλον δεν θα μπορεί να επαναληφθεί, την παρτίδα την έχουν χαμένη.

    Κι εδώ βρίσκεται το τεντωμένο σχοινί του κεντρικού τραπεζίτη. Όσο αφήνεις την ύφεση να βαθαίνει, η ζήτηση αγαθών θα μειώνεται κι αυτό θα κρύβει τη μειωμένη προσφορά αγαθών λόγω απο-παγκοσμιοποιήσης. Μειωμένη ζήτηση, μειωμένη προσφορά, οι τιμές θα παραμένουν ελαφρώς ανοδικές και θα υπάρχει μια μίζερη αίσθηση “κανονικότητας”. Αν όμως προσπαθήσεις να αναστρέψεις αυτή την πορεία με φρέσκοτυπωμένο χρήμα, είτε από δάνεια (χαμηλά επιτόκια), είτε από τη δημοσιονομική πολιτική, η έλλειψη αγαθών θα γίνει πιο έντονη και οι τιμές τους θα αυξηθούν πιο απότομα με ελλείψεις στα ράφια κλπ.

    Το γιατί δεν μπορείς να παράγεις περισσότερο το έχουμε απαντήσει στο παράδειγμά μας με τις οβίδες κι έτσι το μόνο που σου μένει είναι να σφυρίζεις λίγο αδιάφορα ανάμεσα σε αυτές τις δύο επιλογές την ίδια στιγμή που θα προσπαθείς να πουλάς κουτόχορτο στους ηλίθιους με ΑΙ, 4η βιομηχανική επανάσταση και ρομπότ που θα μας φέρουν στην εδεμ. Εγώ κληρώνω πως ανάμεσα στον στασιμοπληθωρισμό (δηλαδή πληθωρισμό με ύφεση) και την ύφεση με αποπληθωρισμό, οι κεντρικές τράπεζες θα επιλέξουν σαφώς το δεύτερο.

     

     

     

    Το κουτόχορτο του ΑΙ

    Το ΑΙ πρόκειται λίγο πολύ για το ίδιο κουτόχορτο με το Last Generation. Και τα δύο προσπαθούν να πουλήσουν μια αφήγηση δραματικών αλλαγών, μόνο που το ένα το κάνει με έναν αμφίσημο τρόπο (θα χάσεις τη δουλειά σου αλλά τα ρομπότ θα σου ταϊζουν τις ρόγες στο στόμα) ενώ το άλλο πρόκειται για το κλασσικό χιλιαστικό τέλος του κόσμου. Ως αφηγήσεις έχουν και οι δύο πολύ ανηφόρα μπροστά τους για να πείσουν το πόπολο με την πρώτη να ακούγεται πλασματικά πιο εύκολη, καθώς η δεύτερη προσφέρει μόνο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα. Παρότι το ΑΙ ακούγεται πιο εύκολο δεν είναι καθώς ως ημι-θετική αφήγηση θα πρέπει να δείξει κάποια πρόοδο για να γίνει πιστευτό, κάτι που το τέλος του κόσμου δεν έχει καμία ανάγκη να προσφέρει.

    Δεν θα ασχοληθώ με το πόσο ηλίθιες είναι αυτές οι αφηγήσεις, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν ότι τα mRNA εμβόλια είναι η καλύτερη ανακάλυψη μετά την πενικιλίνη. Με αυτό που θα ασχοληθώ όμως είναι με τη σημασία τους στον 30ετη πόλεμο, με το πόσο δηλαδή το δυτικό μέτωπο μπορεί να συστρατεύσει το πόπολό του πίσω από τον αγώνα κατά του Χ εχθρού.

    Όπως δεν κουράζομαι να γράφω, αν κάποιος ανήκει στο κοινωνικό κομμάτι των yes men η τελευταία 5ετία δεν ήταν καθόλου ευγενική μαζί του. Όχι μόνο σήκωσε μπράτσο, όχι μόνο οι ψεκασμένοι δεν στάλθηκαν στη μακρόνησο, αλλά τώρα θα πρέπει να κλείσει πολύ σφιχτά τα μάτια για να μην δει την αυξημένη θνησιμότητα που μας συνοδεύει 2 χρόνια μετά το τέλος του κορονογιου.

    Κι αν ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελούσε το πιο καλό χάπι για να ξεχάσουμε τη φλόμπα του κορονογιου, κι αυτός επίσημα πια δεν πάει καθόλου καλά. Κάπως έτσι θα πίστευε κάποιος πως μια εύκολη νίκη απέναντι στους ξυπόλητους της Γάζας θα έκανε τις προηγούμενες δύο φλόμπες να ξεχαστούν και το ιδεολογικό πλαίσιο της απανθρωπιάς στήθηκε γρήγορα για όποιον ήθελε να πατήσει επάνω του. Το μόνο πρόβλημα είναι πως μετά από δύο συνεχόμενες αποτυχίες, δεν εμφανίστηκαν πολλοί πρόθυμοι να στηρίξουν την εθνοκάθαρση και σαν να μην έφτανε αυτό, οι ξυπόλητοι νίκησαν κι ακόμα δεν έχουμε δει το πλήρες εύρος της νίκης τους.

    Αν ψάξουμε λιγάκι να δούμε την ανθρωπογεωγραφία αυτών που προσυπογράφουν την κυρίαρχη αφήγηση τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα για το δυτικό στρατόπεδο. Για να κάνω μια μικρή εισαγωγή, όταν είσαι ο ηγεμόνας δεν χρειάζεται να έχεις απαραίτητα σταθερές κοινωνικές συμμαχίες αν και είναι πάντα δείγμα μιας υγιούς ηγεμονίας ότι διαθέτει τέτοιες. Το δυτικό μας μαγαζί εδώ και πολλές δεκαετίες δεν θεωρεί απαραίτητο να έχει σταθερές συμμαχίες. Αυτό λειτουργεί μέχρι ενός σημείου, αλλά καθώς οι ήττες και οι αλλαγές στο μάρκετινγκ είναι συνεχείς και ακατάπαυστες, αρχίζει και δημιουργεί εμφανείς ρωγμές, ειδικά καθώς το συνειδησιακό λιπαντικό της υλικής ευμάριας γίνεται όλο και πιο άπιαστο για μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.

    Την πιο προφανή ρωγμή μπορείτε να τη δείτε στην λίμπεραλ και woke “αριστερά” που 15 χρόνια τώρα δεν έχει χάσει ευκαιρία να υπερασπίζεται μια ντουζίνα πολέμους που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ ανά τον κόσμο με εντελώς γιούχου και υποκριτικές αιτιάσεις που δεν αντέχουν σε ένα λεπτό κριτικής. Οι γιούχου δικαιολογήσεις είναι πάντα ένα καλό δείγμα για να αναγνωρίσουμε μια σταθερή συμμαχία, καθώς δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν υπερασπίζονται τις αρχές τους αλλά στηρίζουν την ομάδα τους κι άρα είναι ανθεκτικοί στις αντιφάσεις.

    Αυτή η κοινωνική ομάδα έδωσε δυναμικά το παρόν τόσο στην κορωνο-υστερία όσο και στον πόλεμο της ουκρανίας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι γερμανοί “αναρχικοί” 2 χρόνια τώρα έχουν μεταφέρει πολεμικό υλικό στα σύνορα ουκρανίας-πολωνίας (με το αζημίωτο πάντα). Η γάζα όμως κατάφερε να τους διασπάσει. Θα μου πείτε υπάρχουν τόσοι κρυφοί και φανεροί υπερασπιστές της δυτικής ανωτερότητας ή της μουσουλμανικής βαρβαρότητας για να αναπληρώσουν το κενό και αυτό βλέπουμε άλλωστε. Αλλά αυτοί οι καινούργιοι σύμμαχοι είναι πιο πιθανό να είναι ψεκασμένοι, φιλοπουτινίστας ή και εχθρικοί προς τα χάρτινα καλαμάκια. Με λίγα λόγια αυτοί οι καινούργιοι ευκαιριακοί σύμμαχοι είναι πολύ πιθανό να κάτσουν στην εξέδρα να παρακολουθούν αντί να σηκώσουν μπράτσο.

     

     

     

    Και η εκδίκηση της γυφτιάς

    Το αυτό έχουμε δει ήδη να συμβαίνει από την εποχή της κορώνας τότε που τα άρθρα μιλούσαν για τη μεγάλη αποχώρηση του εργατικού δυναμικού. Για το μακέτο αυτή η συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού είναι καλό πράγμα διότι δείχνει στα χαρτιά μικρότερη ανεργία, αλλά για την παραγωγική ικανότητα της δύσης δεν λέει τίποτα θετικό.

    Η δύση αντιμετωπίζει εδώ και κάποια χρόνια ένα πολύ έντονο ζήτημα δομικής ανεργίας που σημαίνει με απλά λόγια ότι οι ανάγκες της παραγωγής αγαθών που αυξάνονται λόγω απο-παγκοσμιοποίησης δεν μπορούν να καλυφθούν από το υπάρχουν εργατικό δυναμικό λόγω έλλειψης κατάλληλων δεξιοτήτων. Το αυτό θα γίνεται όλο και πιο έντονο και στη μικροκλίμακα θα φαίνεται πάλι ως μια αντιστροφή της παγκοσμιοποίησης. Ακριβώς όπως στη παγκοσμιοποίηση δυτικοί οι εργάτες μαζί με τις ζωές τους πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων και αντίθετα άνθισαν τα παιδιά τους που έγιναν virtual εργαζόμενοι, στην απο-παγκοσμιοποίηση θα βλέπουμε την ταυτόχρονη αύξηση της ανεργίας στους virtual εργαζομένους, την ίδια στιγμή που σε όλα τα τεχνικά και χειρωνακτικά επαγγέλματα θα υπάρχουν μόνιμες ελλείψεις.

    Αυτό συνεχίζει μια τάση που ήδη είδαμε να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της κορονο-υστερίας. Όχι μόνο το εργατικό δυναμικό έγινε πιο απρόθυμο να δουλέψει στις bullshit jobs, αλλά την ίδια στιγμή καλλιεργήθηκε και μια ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για υπηρεσίες υπηρετικού προσωπικού που το εργατικό δυναμικό θα περίμενε να εκπληρωθούν από τους αράπηδες. Οι μισέλ των μικρών μήτσων πολλαπλασιάστηκαν σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και όλοι οι αράπηδες που εισάγουμε από το εξωτερικό δεν είναι αρκετοί για να καλύψουν τις ανάγκες τους, πόσο μάλλον να βάλουμε αυτούς τους αράπηδες να δουλέψουν στην παραγωγή τουλάχιστον μέχρι να έρθουν τα ρομπότ με ΑΙ να αναλάβουν 🙂

    Είμαστε ακόμα στην αρχή, αλλά δεν χρειάζεται παρά να δούμε το πόσο έχουν αυξηθεί οι τιμές στην εστίαση, στις κατασκεύες και στις αγροτικές εργασίες καθώς και σε όλα τα τεχνικά/χειρωνακτικά επαγγέλματα προκειμένου να πιάσουμε την τάση.

    Σε αυτό το μπάχαλο θα πρέπει να προσθέσουμε πως οι περισσότερες κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε υψηλή ζήτηση, είναι ακριβώς αυτές που μέχρι πριν μερικά χρόνια θεωρούνταν ανεπαρκείς (learn to code), ψεκασμένες, ομοφοβικές ή τελοσπάντων not-LGBT friendly· με λίγα λόγια αυτό που στο αμέρικα ονομάζουν MAGA land, παρότι φυσικά ο όρος είναι πολύ στενός για να περιγράψει όλους όσοι έχουν πέσει θύματα της κυρίαρχης αφήγησης τα τελευταία 10-15 χρόνια. Το ότι ο αμερικάνικος στρατός δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του σε φαντάρια παρά το γεγονός ότι έχει εγκαταλείψει κάθε αξιακό κριτήριο εδώ και 20 χρόνια, είναι ενδεικτικό μιας κατάστασης όπου το κατεξοχήν “εργατικό” κοινό που πηγαίνει στο στρατό δεν θεωρεί μια τέτοια προοπτική δελεαστική.

    Πρόκειται για μια κλασσική περίπτωση missallocation of capital στην οποία έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στη δύση να θεωρούμε δεδομένη. Ακριβώς όπως το ζεστό χρήμα από τα μηδενικά επιτόκια κατευθυνόταν στην αγορά μετοχών και κρυπτονομισμάτων στην χειρότερη ή στην εξόρυξη οικονομικά ασύμφορου πετρελαίου (AKA fracking) στην καλύτερη περίπτωση, έτσι και στο ανθρώπινο κεφάλαιο οι ελιτ μας συνεχίζουν να διατηρούν τη φαντασίωση πως δεν μας έχουν ανάγκη αυξάνοντας τη ζήτηση για υπηρετικό προσωπικό την ίδια στιγμή που δεν μπορούν να παράγουν αρκετές οβίδες ή ακόμα και κωλόχαρτο (του οποίου η τιμή έχει αυξηθεί πάνω από 50%).

     

     

    Terminal decline AKA the end of Soviet Times bitches

    Πρέπει να έχουν περάσει ήδη 10 χρόνια από την πρώτη φορά που μίλησα για το τέλος της δυτικής σοβιετίας αλλά τώρα πια έχουμε φτάσει στην τελική ευθεία.

    Οι ελίτ χωρισμένες σε γραφειοκρατικές ή κορπορατίστικες σέχτες προσπαθούν και συνεχίζουν να πουλάνε τα ίδια όπλα που δεν λειτουργούν, τις ίδιες λύσεις που απέτυχαν ήδη εδώ και μερικά χρόνια, τα ίδια “όνειρα” τα οποία πρέπει γρήγορα να αντικαταστήσουν με καινούργια. Παρότι κάποιοι από αυτούς βλέπουν ότι τίποτα από αυτά δεν δουλεύει, δεν γνωρίζουν καν τον τρόπο να εκτραπεί αυτή η πορεία, πόσο μάλλον να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συμμαχίες για κάτι τέτοιο. Αυτό τους κάνει να γίνονται πιο αυταρχικοί προκειμένου να προωθήσουν τις λύσεις που προτείνουν, κάτι που φυσικά λειτουργεί ανασταλτικά στην αποτελεσματικότητα αυτών των λύσεων.

    Την ίδια στιγμή η ετερόδοξη δεξιά που το 2015 εμφανίστηκε ως το νέο μαύρο δείχνει μια μεγαλύτερη ικανότητα να καταλάβει τι πάει λάθος (κι εκεί βασίζει την επιτυχία της), αλλά μια πλήρη ανικανότητα να διαφοροποιηθεί από αυτή την πορεία. Από τη μία γιατί η ρητορική της βασίστηκε στο να αποτελεί την ανεστραμμένη εικόνα της λίμπεραλ αριστεράς κι άρα στην ουσία απασχολείται με τα ίδια nothing burger ΑΚΑ identity politics που καταπιάνονται και οι αντίπαλοί τους. Και από την άλλη διότι η ετερόδοξη δεξιά (όπως άλλωστε και η ετερόδοξη αριστερά πριν από αυτή) δεν καλλιέργησε τις κοινωνικές της συμμαχίες με το πόπολο, αλλά τις χρησιμοποίησε ευκαιριακά για να εγκατασταθεί ως νέα ελιτ στα σαλόνια της εξουσίας η οποία συνομιλεί με τις ίδιες σέχτες που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

    Η πεπόνη στην Ιταλία αναγνώρισε πολύ σωστά τον ρόλο της γαλλίας στη φτωχοποίηση της δυτική αφρικής κι άρα της μετανάστευσης προς την ευρώπη και την ίδια στιγμή τήρησε την υπόσχεσή της για άρση των κορωνομέτρων. Όμως και τα δύο αυτά ελάχιστα βοηθάνε στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ιταλία καθώς σε όλα τα άλλα ζητήματα παραμένει συνομιλητής της τυπικής βρυξελλιώτικης γραφειοκρατίας που προεκλογικά δίκαια στηλίτευε ως καταστροφική. Ακόμα και στο δεύτερο μεγάλο ζήτημα στο οποίο σήκωσε παντίερα (τη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ), το μόνο που έχει κάνει είναι να περιμένει από τη βρυξέλλα να λύσει το ζήτημα

    Στα πλαίσια λοιπόν που το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παράγει μια νέα πορεία που θα αντιστρέψει αυτή την πτώση, καταφεύγει σε έναν φανταστικό λόγο που προσπαθεί να λειτουργήσει καταπραϋντικά στην σκληρή και άκαρδη πραγματικότητα. Δείτε εδώ ένα καλό παράδειγμα τέτοιου φανταστικού λόγου. Αν παρακολουθήσετε τα σχόλια κάτω από το αρχικό twit, θα δείτε ότι η βασική κριτική σε αυτό το “όραμα” είναι η χρωματική παλέτα των συμμετεχόντων σε αυτά τα “γεγονότα”.

    Σε αυτό το σκηνικό ο σύντροφος Xi προσπαθεί φιλότιμα να καλλιεργήσει τη φαντασίωση στις δυτικές ελιτ πως μπορούνε να βρούνε αποκούμπι στην κίνα, με τον προφανή στόχο να διασπάσει το δυτικό μέτωπο που απεγνωσμένα προσπαθεί να βρει στην Κίνα έναν εχθρό προκειμένου να λειτουργήσει ως πυξίδα ανασύνταξης του δυτικού στρατοπέδου. Το πρόβλημα αυτής της ρητορικής εναντίων της Κίνας είναι πως η διαφορά δυναμικού των δύο στρατοπέδων είναι τόσο εμφανώς μεγάλη, που δεν είναι δύσκολο για τον Xi να πείσει τις δυτικές ελιτ να εγκαταλείψουν αυτό το πλοίο. Άλλωστε ιδεολογικά μιλώντας οι δυτικές ελιτ εξασκούνται εδώ και 30-40 χρόνια σε ένα απάτριδο γκλομπαλιστικό όνειρο κι άρα δεν είναι δύσκολο να πεισθούν ότι αυτό το όνειρο μπορούν να το ζήσουν φτάνει να μάθουν να μιλάνε κινέζικα.

     

     

    Atlas Shrugged

    Υπάρχουν βιβλία επιστημονικής φαντασίας που είναι εξαιρετικά επιτυχημένα στις προβλέψεις τους και άλλα που είναι εξαιρετικά αποτυχημένα. Το γνωστό πόνημα της Άυαν Ράντ κατατάσσεται στα δεύτερα με ένα μικρό τούιστ. Ότι καταφέρνει να περιγράψει πολύ καλά τον ναρκισσιστικό και φανταστικό κόσμο στον οποίο έχουν καταφύγει οι πραγματικές και φαντασιακές ελιτ της δύσης (χωρίς εμένα θα ψοφήσουν της πείνας οι βρωμιάρηδες), αλλά την ίδια στιγμή αυτοί που τελικά αποχώρησαν ήταν οι βρωμιάρηδες κι όχι οι ελιτ που μένουν πολύ γρήγορα χωρίς υπηρετικό προσωπικό.