• Όταν πέφτει και το άλλο παπούτσι (brexit)

    Date: 2019.09.05 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Ο μακαρίτης πιά βάλερσταιν, είχε εκδόσει παλιότερα μια συλλογή κειμένων που λίγο πολύ ισχυρίζονταν πως το 1989, είδαμε μόνο το ένα παπούτσι να πέφτει κι ακόμα περιμένουμε το άλλο. Τα κείμενα αυτά φάνταζαν σχεδόν μεταφυσικά το 1998, ξέρετε λες και ο φιλελευθερισμός ήταν τόσο πραγματικά εξαρτημένος από τις σοβιετίες, που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτές· όμως τα επιχειρήματα του βάλερσταιν, έβγαζαν πολύ περισσότερο νόημα από τις κενές θριαμβολογίες του φουκουγιάμα. Το 2008 λοιπόν άρχισε να πέφτει και το άλλο παπούτσι.

    Όμως ο θόρυβος από την πτώση στον ιστορικό χρόνο είναι πιο αργός κι από το πιο αργό slow motion. Έτσι η συριζιάδα που βλέπουμε στη βρετανία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος της αυταρχικής στροφής που βλέπουμε στη γαλλία. Ο πολιτικός καραγκιοζ μπερντές, όπως έγινε και το 2015 στην ελλάδα, φτάνει σ’ ένα σημείο όπου θα πρέπει να πέσει και τα ερωτήματα που αφήνει μπορεί να είναι άσχετα, ή αδιάφορα, αλλά το υπόρρητο μήνυμα τους είναι σαφές για όλους. Ακριβώς όπως και στο δημοψήφισμα του Ιούλη του 2015 στην ελλάδα, το μήνυμα το ήξεραν όλοι: γι’ αυτό και πήγαν και ψήφισαν όχι. Αυτό μαζί με τις δίδυμες του εκλογές το σεπτέμβρη του ίδιου έτους, εγκαθίδρυσαν μια νέα πολιτική πραγματικότητα, ανεξάρτητα με το αν συνεχίστηκαν οι ίδιες πολιτικές. Για την ακρίβεια το ότι συνεχίστηκαν οι ίδιες πολιτικές ήταν η νέα πραγματικότητα.

     

    Τα καταραμένα δημοψηφίσματα

    Ο λόγος που οι οπαδοί της φιλελεύθερης (αστικής όπως θα πούνε οι κουμουνιστές) δημοκρατίας σιχαίνονται τόσο πολύ τα δημοψηφίσματα, είναι ότι αυτά πάνε και ρίχνουν ένα γρύλο, στον πολύ προβλέψιμο και πυραμιδωτό σύστημα εξούσιας. Σύμφωνα με αυτόν ο κόσμος διαλέγει τους αντιπροσώπους του μια φορά στα 4 χρόνια και αυτοί οι αντιπρόσωποι του μπορούν μετά να ψηφίσουν κατά συνείδηση (όχι κατ’ εντολή των ψηφοφόρων που υποτίθεται εκπροσωπούν) τη μορφή του μαγαζιού. Το τι είναι αυτοί οι αντιπρόσωποι ποικίλει σε δημοκρατικότητα από χώρα σε χώρα (στις ΗΠΑ πχ ο κόσμος ψηφίζει και για τον σερίφη του και για τους εισαγγελείς του). Το δημοψήφισμα από αυτή την έννοια, σπάει αυτή την ψευδαίσθηση μεταφοράς της εξουσίας, γιατί πάει και εκφράζει απευθείας τη λαϊκή βούληση.

    Με λίγα λόγια ένα δημοψήφισμα μπορεί να λειτουργήσει στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία, μόνο αν συνάδει με τις απόψεις αυτής της εκλεγμένης ελίτ. Αν δεν συνάδει, δημιουργείται μια ανωμαλία από την οποία είναι πολύ δύσκολο για την αστική δημοκρατία να ξεφύγει χωρίς να χάσει την πατίνα της δημοκρατικότητάς της. Κι εκεί τα πράγματα γίνονται πολιτικά, δηλαδή ενδιαφέροντα.

    Το αυτό ακριβώς είδαμε να συμβαίνει και στο brexit. Για λόγους που δεν μας απασχολούν γιατί δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, μια πλειοψηφία ψήφισε την έξοδο της βρετανίας από την ΕΕ. Η εκστρατεία εκφοβισμού ήταν εξίσου μεγάλη με αυτήν στην ελλάδα, αλλά είναι ακριβώς απόδειξη της αδυναμίας του υπάρχοντος συστήματος, ότι η εκστρατεία εκφοβισμού είναι πολύ πιθανό να ώθησε ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν το “λάθος” αποτέλεσμα· όπως έγινε και στην ελλάδα. Αν οι τόρις ήταν σαν τον σύριζα, θα έκαναν την κωλοτούμπα που η μέι τους πρόσφερε και θα θυσιάζονταν για το καλό της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Όμως όταν η μέι τους πρόσφερε ένα brexit που ήταν προφανώς brexit μόνο κατ’ όνομα, ενώ αντίστοιχα κρατούσε τη βρετανία επ’αόριστο, όμηρο της βρυξελιώτικης γραφειοκρατίας’(το brexit της μέι αφήνει τη βρετανία τυπικά μέσα στην ευρώπη όσο κρατάνε οι διαπραγματεύσεις της νέας μελλοντικής συμφωνίας), αρκετοί τόρις τσίνησαν τόσο ώστε να μην το ψηφίσουν .

    Αυτό από μόνο του είναι εντυπωσιακό αν σκεφτούμε πόσο εύκολα και γρήγορα άλλα κόμματα, υποτίθεται αντι-συστημικά, κωλοτούμπιασαν και πρόδοσαν το κοινό που τα έφερε στην εξουσία προκειμένου να ανατρέψουν το στάτους κβο. Εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στον σύριζα, αλλά και στους ποδέμος στην ισπανία και τους πεντάστερους στην ιταλία που βρέθηκαν να κυβερνάνε (οι πεντάστεροι μόλις) με όλους αυτούς που κριτίκαραν όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Οι τόρις από την άλλη, είναι η προσωποποίηση του βρετανικού κατεστημένου, ένα κόμμα με ιστορία 600 ετών, δύσκολα μπορείς να το πεις αντισυστημικό.

    Ήδη αυτό το γεγονός είναι σημαντικό από μόνο του, διότι δείχνει το μέγεθος της απονομιμοποίησης του ευρωπαϊκού μαγαζιού. Όχι μόνο στα μάτια του λαουτζίκου, κάτι που ήταν προφανές από την εποχή τουλάχιστον του γαλλικού όχι στο δημοψήφισμα του 2004, αλλά διότι το πιο παραδοσιακό κομμάτι της βρετανίας, αποφασίζει να τηρήσει μια κάποια κοινωνική συμμαχία με μια μερίδα ψηφοφόρων, αντί να στηρίξει τις ελπίδες του στη βρυξέλλα (όπως έκανε ο σύριζα). Σε περίπτωση που κάποιος πιστεύει ότι όλοι οι βρετανοί έχουν μετανιώσει για το δημοψήφισμα, οι ευρω-εκλογές του μάη έκαναν εμφανές σε όλους, ότι αυτό δεν ισχύει σε μια πολύ σημαντική μερίδα του πληθυσμού.

    Οι τόρις που ενστικτωδώς κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να κωλοτουμπιάσουν το brexit και να ελπίζουν να διατηρήσουν τις κοινωνικές τους συμμαχίες, σιγουρεύτηκαν μετά τις ευρω-εκλογές πως υπήρχε μια πολύ σημαντική μερίδα ψηφοφόρων που ήταν έτοιμο να ψηφίσει τα πάντα για να ισχύσει το brexit που το ίδιο το κόμμα τους δυναμίτιζε. Και από αυτή την άποψη έκαναν πολύ καλά που εξέλεξαν έναν καραγκιόζη που η μόνη του υπόσχεση είναι ότι θα φέρει το brexit και θα το εννοεί αυτή τη φορά.

    Ο τρόπος που αποφάσισε να το κάνει αυτό, είναι με το να προσπαθήσει να παρακάμψει το κοινοβούλιο που ήταν κατά του brexit με κάθε τίμημα, αλλά και πάλι δεν ήθελε να φανεί ότι πάει κόντρα στη βούληση του δημοψηφίσματος. Ως κίνηση είχε μεγάλο κόστος, γιατί τον μετέτρεπε σε εξωθεσμικό, αλλά είναι ένα στοίχημα που ελπίζει να κερδίσει ακριβώς διότι ποντάρει στο ότι η εξωθεσμικότητα είναι της μόδας.

     

     

    Ο σουρεαλισμός στη χώρα του χάρυ πότερ

    Καθώς η βρετανία είναι από τα πιο παλιά κοινοβουλευτικά κράτη (χωρίς αυτό να σημαίνει δημοκρατικά, θού κύριε), πολλοί από τους θεσμούς τους έχουν διατηρήσει μια αρχαία ειλικρίνεια που δεν συνάδει τόσο με τις αστικές συνήθειες όπως εδραιώθηκαν αργότερα. Οι κοκορομαχίες στο κοινοβούλιο είναι σχεδόν πάντα γυμνασιακού επιπέδου όπως το ίδιο ισχύει και για το κλίμα στα έδρανα. Ακόμα καλύτερα ο υπεύθυνος της κομματικής συνοχής στο κοινοβούλιο (ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας ας το πούμε), διαθέτει τον καταπληκτικό τίτλο του The Whip, δηλαδή το μαστίγιο.

    Αν λοιπόν το να βλέπεις τους λαφαζάνιδες να ζητάνε να ψηφίζουν οι συριζαίοι το μνημόνιο εκ περιτροπής ήταν τραγικά ξεκαρδιστικό από μόνο του, σκεφτείτε τι συμβαίνει στο βρετανικό κοινοβούλιο. Όταν προχθές αποχώρησε από τους tories ο τελευταίος βουλτευτής που τους εξασφάλιζε την πλειοψηφία, απλά μπήκε στην αίθουσα και τελείως θεατρικά πήγε και κάθισε με τους καινούργιους του φίλους στα έδρανα του άλλου παραδοσιακού κόμματος της βρετανίας (περασμένα μεγαλεία), τους φιλελεύθερους.

    Η αφορμή που το έκανε αυτό ο συντηρητικός βουλευτής είναι εξίσου ξεκαρδιστική. Ο νέος πρωθυπουργός Boris Johnson (από εδώ και πέρα Bojo) για να δείξει πόσο έτοιμος είναι να θυσιάσει τα πάντα στο όνομα του brexit, χρησιμοποιήσε ένα άλλο θεατρικό τέχνασμα για να παρακάμψει το κοινοβούλιο που ήταν κατά ενός “άτακτου” brexit (η επίσημη ονομασία πια είναι crashout, που είναι -εντελώς τυχαία- μια εξαιρετικά αρνητική έκφραση). Ο θρύλος από την εποχή του μέρλιν λέει πως πριν η βασίλισσα κάνει την ομιλία της στο κοινοβούλιο, το κοινοβούλιο πρέπει να κάνει μερικές διακοπές. Ο δικτάτορας bojo αποφάσισε να κλείσει τη βουλή για μεγαλύτερο από το συνηθισμένο διάστημα, για να δείξει πόσο αποφασισμένος είναι να παλέψει με τα θηρία και το κατεστημένο για να πετύχει το brexit.

    Θεσμικά μιλώντας ο bojo είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει στη χώρα του χάρυ πότερ, αλλά αυτό δεν σταμάτησε την αντιπολίτευση από το να λέει ότι ο bojo, μετατρέπεται σε δικτάτορα. Κάτι το όποιο είναι βούτυρο στο ψωμί του bojo, διότι έτσι ισχυρίζεται πως τα συμφέροντα που θέλουν την ανατροπή της λαϊκής εντολής του δημοψηφίσματος του επιτήθονται, κι έτσι να πει σε αυτούς που θέλουν το brexit ότι είναι ένας αξιόπιστος συνομιλήτης (σε αντίθεση με τη Μέι).

    Τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο θετικά γι’αυτόν , όταν το κοινοβούλιο αποφάσισε να τον παρακάμψει και να πάρει υποτίθεται την απόφαση του brexit στα χέρια του. Μάλιστα δύο ντουζίνες συντηρητικών βουλευτών έκαναν το σωστό και ψήφισαν κατά του bojo. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο bojo να βγει στα μανταλάκια και να ζητάει εκλογές εδώ και τώρα κλαίγοντας ότι το κοινοβούλιο προσβάλει τη θέληση του λαού. Άρα ποιος είναι αυτός που νοθεύει τη θέληση του λαού τώρα ρε κωθώνια, κλαίει ο bojo.

    Κι επειδή φυσικά ο σουρεαλισμός στη χώρα που γέννησε τους μόντι πάιθονς δεν μπορεί να σταματάει εκεί, ο bojo δεν μπορεί να καλέσει σε πρόωρες εκλογές αν τα 2/3 των βουλευτών δεν το υπερψηφίσουν και ο bojo δεν διαθέτει όπως είπαμε πια ούτε το 50% , πόσο μάλλον τα 2/3. Κι εδώ ακριβώς τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται ενδιαφέροντα.

     

     

    Οι μενουμευρωπαίοι

    Οι θεσμικά μονίμως αθώοι βρυξελιώτες και οι περιξ αυτών, προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα των βρετανικών ευρω-εκλογών, ως μια νίκη των μενουμευρωπαίων. Διότι αν λέει πάρεις το ποσοστό των φιλελεύθερων και το προσθέσεις στο ποσοστό των εργατικών και για κερασάκι βάλεις τους πράσινους και τους σκωτσέζους αυτονομιστές, αυτό σχηματίζει μια οριακή πλειοψηφία μενουμευρωπαίων. Όμως τα πράγματα στο στρατόπεδο των μενουμευρωπαίων δεν είναι τόσο ρόδινα.

    Από τη μια μεριά έχουμε τους παραδοσιακούς μενουμευρωπαίους που είναι οι φιλελεύθεροι, οι οποίοι πρακτικά καταριούνται τους συντοπίτες τους για το μεγάλο λάθος που έκαναν να ψηφίσουν το brexit και θέλουν να παρακαλέσουν γονατιστοί για συγχώρεση στα σκαλιά της βρυξέλλας. Ελπίζω να μην χρειάζεστε παραπάνω εξηγήσεις για να σχηματίσετε μια εικόνα. Αυτοί σε γενικές γραμμές, όπως και κάθε μενουμευρωπαίος που σέβεται τον εαυτό του, δεν θέλουν ούτε εκλογές, ούτε δημοψηφίσματα ούτε τίποτα. Οι πρόωρες εκλογές είναι ένα ανάθεμα (όπως άλλωστε και για τον τσίπρα). Από τη στιγμή που είναι επιστημονικά και αυτονόητα αποδεκτό ότι το brexit είναι καταστροφικό, η μόνη επιλογή είναι να το ανατρέψουμε. Γι’αυτό και η πρόταση των φιλελέδων για ένα πιθανό δημοψήφισμα, είναι δέχεστε brexit με τους όρους της Μέι, ή θέλετε να μείνουμε στην ευρώπη? Αυτή η ομάδα στις ευρωεκλογές, με αυτό λίγο πολύ το σύνθημα τσίμπησαν το 20% των ψήφων.

    Από την άλλη πλευρά, οι εργατικοί του κόρμπυν χωρίζονται κι αυτοί σε δύο ομάδες. Οι πιο μπλερικοί συμφωνούν με τους φιλελεύθερους, ενώ οι κορμπυνικοί καταλαβαίνουν το λόγο που ο κόρμπυν -για να παρακάμψει τον bojo- προτείνει να κάνουν δύο πιρουέτες, μία παράταση στο brexit, πρόωρες εκλογές και ίσως και δημοψήφισμα. Με λίγα λόγια ο κόρμπυν δεν θέλει να πάρει την ευθύνη χωρίς να έχει μια κάποια δημοκρατική νομιμοποίηση. Και εντάξει μπορεί το ερώτημα του δημοψηφίσματος των εργατικών να το μάθουμε μόνο μετά τις εκλογές (κρίμα είναι να χάνεις ψήφους με το να γίνεσαι συγκεκριμένος), αλλά η βασική πιρουέτα που προτείνει ο κόρμπυν είναι η εξής: παιδιά το brexit, μη brexit δεν είναι το πραγματικό μας θέμα (αυτό θα αποφασιστεί στο μελλοντικό δημοψήφισμα άλλωστε), εγώ σας προτείνω σοσιαλισμό, θα φορολογήσω τους πλούσιους, θα μειώσω τα δίδακτρα που αύξησαν οι φιλελέδες κλπ κλπ.

    Επικοινωνιακά μιλώντας θα είναι μια εντυπωσιακή πιρουέτα. Στις εκλογές που θα προκληθούν λόγω του brexit, όπου όλα τα υπόλοιπα κόμματα θα έχουν το brexit ή το remain για βασική τους σημαία για λόγους επιβίωσης (οι τόρηδες γιατί θα κουνάνε βρετανικά σημαιάκια, οι φιλελέδες γιατί πέρα από το remain είναι εξαφανισμένοι πολιτικά μετά τη συγκυβέρνησή τους με τους τόρηδες), ο κόρμπυν θα βγει με σύνθημα σοσιαλισμό, διότι το brexit είναι αδιάφορο (αμά λάχει θα κάνουμε σοσιαλισμό και μέσα στην ΕΕ). Αν καταφέρει να κερδίσει αυτές τις μονοθεματικές εκλογές με αυτό το έκκεντρο σύνθημα, θα είναι ένα επικοινωνιακό κατόρθωμα μεγατόνων και νομίζω επάξια θα κλέψει το βραβείο τσίπρας 2015. Το αν θα πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται είναι φυσικά ένα άλλο κεφάλαιο, παντελώς αδιάφορο προεκλογικά.

    Αλλά πριν βγάλουμε το μπριάμ από το φούρνο και το γιαούρτι από το ψυγείο για να κάτσουμε να δούμε αποτελέσματα εκλογών, να υπενθυμίσουμε εδώ την πλειοψηφία των 2/3 για να προκληθούν εκλογές. Το κοινοβούλιο διέταξε τον bojo να στείλει στη βρυξέλλα γράμμα που να ζητάει μία ακόμα παράταση του brexit μέχρι τις 31 γενάρη 2020. Ο bojo έχει διπλώσει τα χεράκια του σαν τον ντούτσε και λέει εγώ δεν κάνω τίποτα και θέλω εκλογές· τα υπόλοιπα κόμματα δεν ψηφίζουν τις εκλογές που υποτίθεται θέλουν μέχρι ο bojo να ζητήσει την παράταση από τη βρυξέλλα (ήδη έχασε μια ψήφο για πρόωρες εκλογές). Ήδη βλέπουμε τον καραγκιοζ μπερντέ, όπου ο δικτάτορας bojo κατηγορεί το δικτατορικό κοινοβούλιο ότι δεν πάει σε εκλογές κι έτσι νοθεύει τη βούληση του βρετανικού λαού.

     

     

    Και το πολιτικό σύστημα

    Παρότι ο κόρμπυν ζητάει εκλογές αμέσως μόλις παρθεί μια απόφαση παράτασης του brexit, η εκλογική αριθμητική είναι πιο δύσκολο να τον ωφελήσει. Το εκλογικό σύστημα της βρετανίας είναι πλειοψηφικό με μονοεδρικές περιφέρειες. Αυτό σημαίνει πως ο αριθμός των βουλευτών που κερδίζεις και το ποσοστό που παίρνεις πανβρετανικά συχνά αποκλίνουν πολύ μεταξύ τους. Οι φιλελεύθεροι με 8% της ψήφου το 2017, πήραν μόνο 12 έδρες από τις 650· ακόμα πιο εντυπωσιακά οι μπρεξιταίοι του φάρατζ το 2015 με 12% των ψήφων πήραν μόνο μία έδρα. Αυτό συμβαίνει διότι σε κάθε περιφέρεια ο πρώτος βγαίνει βουλευτής και οι ψήφοι όλων των υπόλοιπων πάνε στον κουβά. Οι τόρηδες και οι brexit του φάρατζ είναι σχεδόν προφανές πως θα συνεργαστούν και άρα όσοι είναι υπέρ του brexit θα ψηφίζουν ή τον ένα ή τον άλλο υποψήφιο (ανάλογα με την περιφέρεια). Αντίθετα όσοι είναι κατά του μπρέξιτ θα πρέπει να αποφασίσουν να ψηφίσουν ή τον σοσιαλισμό του κόρμπυν ή τους φιλελεύθερους, ή ακόμα χειρότερα τους πράσινους και άρα οι ψήφοι τους θα μοιράζονται διότι ανάλογη συνεργασία μεταξύ φιλελεύθερων ποταμίσιων και κορμπυνο-σοσιαλιστών είναι αδύνατο να υπάρξει, διότι όπως είπαμε ο κόρμπυν για να ξεφύγει από το ερώτημα του brexit, λέει σοσιαλισμός (οι πράσινοι από την άλλη είναι πιο διαλλακτικοί). Οι σκωτσέζοι αυτονομιστές που έχουν συγκεντρωμένες σε μερικές περιφέρειες τις ψήφους τους, δεν θα επηρεαστούν ιδιαίτερα από αυτό, γι’ αυτό και σχετικά προβλέψιμα το μικρό ποσοστό τους παίρνει μια ικανή μερίδα βουλευτών (με 3% των ψήφων μάζεψαν 35 βουλευτές το 2017). Αλλά οι σκωτσέζοι αυτονομιστές ζητάνε νέο δημοψήφισμα για την απόσχιση της σκωτίας προκειμένου να συνεργαστούν (έχουν χάσει το προηγούμενο), όχι ακριβώς μια ευκολοχώνευτη πλατφόρμα μετεκλογικής συνεργασίας.

    Έτσι ενώ πρακτικά όλοι ζητάνε εκλογές, δεν είναι απαραίτητο πως οι εκλογές θα ωφελήσουν τους πάντες· όσο αυτές καθυστερούν, τόσο η αντίπαλη ομάδα θα κερδίζει ρούμπους δημοκρατικότητας· το μόνο σίγουρο είναι ότι η πολιτική ξαναμπαίνει στο προσκήνιο, όπως μπήκε και στην ελλάδα το 2015. Το μεγάλο κόλπο, όπως και στην ελλάδα, είναι πως θα ξαναβάλεις το τζίνι μέσα στο μπουκάλι, γι’ αυτό και ο τσίπρας κέρδισε το μεγάλο βραβείο των ελίτ. Υπό αυτή την έννοια και ο bojo και ο κόρμπυν έχουν τα δικά τους πλάνα. Ο bojo ελπίζει πως άπαξ και φέρει το brexit, θα έχει αποδείξει την πίστη του, τόσο στη βρετανική δημοκρατία όσο και στο ίδιο το βρετανικό έθνος και θα μπορεί να δράσει ελεύθερος όπως και ο τσίπρας μετά τις εκλογές του σεπτέμβρη του 2015. Ο κόρμπυν από την άλλη, αν καταφέρει και κάνει όλες αυτές τις πιρουέτες για να κερδίσει τις εκλογές, θα έχει ένα πολύ πιο δύσκολο δρόμο. Όχι μόνο θα πρέπει να κάνει κάτι με το ζήτημα του brexit, αλλά θα πρέπει επιπλέον να φέρει πράγματι τον σοσιαλισμό που υποσχέθηκε. Κάτι με το όποιο δεν θα συμφωνούν όχι μόνο οι τόρις και οι φιλελεύθεροι, αλλά ούτε οι ίδιοι οι μπλερικοί βουλευτές του.

    Αλλά αυτά είναι τώρα πολύ μακρινά πλάνα και δεν έχουμε λόγο να τα εξετάζουμε, με τον ίδιο τρόπο που το τι έλεγε ο κάθε λαφαζάνης, το σεπτέμβρη έγινε παντελώς αδιάφορο. Αυτή τη στιγμή ο bojo λέει το κοινοβούλιο δικτατορικό και το κοινοβούλιο λέει τον bojo δικτάτορα. Μέχρι να βγούμε από αυτόν τον κόμπο, ούτε οι εκλογές δεν είναι σίγουρες, όπως απειλεί το κοινοβούλιο αν ο bojo δεν υποταχθεί στη θέλησή του.