• Η ουκρανοποίηση της ελλάδας (μέρος 2ο): Η εύθραυστη ισορροπία και ο ξένος κωλοδάκτυλος

    Date: 2019.04.10 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Δεν είναι κάποιο κρυφό μυστικό πως η διακυβέρνηση σύριζα στην ελλάδα ήταν η πιο επιτυχημένη μνημονιακή κυβέρνηση. Όχι μόνο έλαβε τις καλύτερες εκθέσεις προόδου από τους βρυξελιώτες, αλλά έκανε ακόμα και την πολιτική του αντίπαλο μέρκελ να έρθει στην ελλάδα για να χτυπήσει φιλικά στην πλάτη τον “αριστερό” πρωθυπουργό και να σνομπάρει τον θεωρητικά σύμμαχό της κούλη.

    Αυτή η επιτυχία του συρίζα να κυβερνήσει ως το καλύτερο μνημονιακό κόμμα οφείλεται τόσο στην ύφεση της κρίσης που ξεκίνησε το 2013-2014 και ο σαμαράς δεν πρόλαβε να χαρεί (με λίγα λόγια η πτώση στην ελλάδα μετριάστηκε και δεν ήταν τόσο εμφανής), όσο και στην πολύ απότομη και ευκαιριακή συμμαχία του σύριζα με την κοινωνία που τη χρησιμοποίησε ως σκαλοπάτι για την άνοδο στην εξουσία χωρίς να νιώθει καμία πίεση από αυτή.

    Η πολιτική μετάλλαξη ήταν τόσο γρήγορη και απότομη όπου ακόμα και οι φιλελέδες δεν μπόρεσαν να μη θαυμάσουν την παρρησία του τσακαλώτου να περάσει τον δημοσιονομικό κόφτη, όταν τα δικά τους παιδιά αδυνατούσαν να πράξουν το ίδιο.

    Έτσι σήμερα δεν είναι καθόλου παράλογο όπου ο σύριζα αυτοδιαφημίζεται ως το αντίθετο του “λαϊκισμού” και προσκολλάται πάνω στο μακρονικό άρμα του ευρωπαϊκού γκλομπαλιστάν. Το τι επαφή έχουν αυτοί οι άνθρωποι με την κοινωνία είναι ενδεικτικό από το πως συνεχίζουν να επιμένουν για την επιτυχία της συμφωνίας των πρεσπών και να δέχονται τα συγχαρητήρια 160 καλλιτεχνών, του αμερικάνου πρέσβη και της μεγάλης και βαρύνουσας σημασίας επιστροφή του μπίστη. Στο ίδιο άρθρο θα βρείτε πως το πράσινο στην κοκκινο-πράσινη συμμαχία δεν αντιπροσωπεύει μόνο το πασόκ αλλά και την οικολογία (με την ίδια λογική πως οι φόροι στο ντίζελ του μακρόν έγιναν για οικολογικούς λόγους)· για εμένα που ζω στη γερμανία είναι προφανές πως η κοκκινο-πράσινη συμμαχία είναι μια κακή αντιγραφή της αντίστοιχης γερμανικής πολιτικής ορολογίας (όπου κόκκινοι είναι οι σοσιαλδημοκράτες του SPD και πράσινοι οι οικολόγοι).

    Γιατί τα γράφω όλα αυτά σε ένα άρθρο που προσπαθεί να περιγράψει την ουκρανοποίηση της ελλάδας? Διότι θέλω να δείξω τον βαθμό της αποξένωσης του πολιτικού προσωπικού από την κοινωνία και την ίδια στιγμή το βαθμό της προσκόλλησής του σε αυτούς στους οποιούς βασίζει την εξουσία του στη χώρα· με λίγα λόγια τους θεσμούς 🙂

     

     

    Το ουκρανικό δράμα

    Μια πολύ παρόμοια πορεία έχει ακολουθήσει και η ουκρανία κατά και μετά τη μαιντάν 2. Ο πρόεδρος ποροσένκο δεν είναι άλλος από τον αγαπημένο των αμερικάνων, όπου του φορτώνουν φυσικά το ΔΝΤ για να έχει να πορεύεται και την ίδια στιγμή οι αποφάσεις που παίρνει δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με το καλό της ουκρανίας, ίσα ίσα οδήγησαν στη διάλυσή της και την περαιτέρω μετατροπή της σε failed state.

    Η ουκρανία ήταν μια χώρα όπου από την αρχή της ύπαρξής της μετά τη διάλυση της εσσδ κρατούσε μια ισορροπία με τους πολύ ισχυρούς δεσμούς που είχε με τη μαμά ρωσία από τη μία, και το δικό της δυτικόφερνο όνειρο που της επέτρεπε να αυτοπροσδιορίζεται ως ξεχωριστή εθνότητα. Ακόμα και η γιούλια τιμοσένκο από την μαιντάν 1 δεν τόλμησε να σπάσει αυτή την ισορροπία και με τις κατάλληλες μίζες τα βρήκε και με τους ρώσους. Το αέριο που μετέφεραν οι ρώσοι προς την ευρώπη, η πολεμική βιομηχανία της ουκρανίας που ήταν πλήρως συνδεδεμένη με την ρώσικη για να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί ουκρανοί δεν έχουν πεισθεί πως είναι κάτι άλλο από ρώσοι του νότου, “ανάγκαζαν” την ουκρανία να διατηρεί αυτή την ισορροπία.

    Είναι ο ποροσένκο αυτός που -καθώς αντλεί την εξουσία του μόνο από την αμερικάνικη πρεσβεία- την καταστρέφει πλήρως χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αυτός ο τύπος φέρνει στον πλάι του τον αντίστοιχο τύπο που κατέστρεψε την γεωργία και ακόμα καταζητείται από τους γεωργιανούς για την στρατιωτική ήττα που τους οδήγησε εισβάλλοντας στην αυτόνομη οσετία το 2008. Και οι δύο αυτοκτονικές κινήσεις του ποροσένκο και του σακιασβίλι, δεν είχαν ποτέ το συμφέρον των ντόπιων στο μυαλό τους.

    Ο ποροσένκο θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει τις συνομιλίες για την ευρωπαϊκή πορεία της ουκρανίας (το βασικό αίτημα της μαιντάν 2) και την ίδια στιγμή να κρατήσει τις σχέσεις με τους ρώσους στο ίδιο business επίπεδο όπως και η τιμοσένκο. Λίγα πλακώματα για το αέριο, μερικές μίζες, μερικοί απλήρωτοι λογαρισαμοί κλπ. Αντιθέτως -κι επειδή πρακτικά εξυπηρετεί το σχέδιο των αμερικάνων να τραβήξουν τη ρωσία σ’ έναν πόλεμο- αρχίζει ένα πογκρομ εναντίων ο,τιδήποτε ρώσικου μέσα στην ουκρανία κάτι που όπως είδαμε δεν είχε αρκετή στήριξη από το εσωτερικό, εκτός από τις πιο ακραίες ναζιστικές ομάδες των μπαντερίστας. Το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό. Οι ρώσοι με το που ακούν πως η κριμαία θα γίνει νατοϊκή βάση, παίρνουν πίσω το “δώρο” που έκανε ο χρουτσώφ στα 60s στην ουκρανία και την καταλαμβάνουν στρατιωτικά σε μια βδομάδα πρακτικά χωρίς καμία αντίσταση· λίγο αργότερα κάποιοι από τους πιο ρωσόψυχους των ουκρανών στην ανατολή αποφασίζουν να αποσχιστούν για να ενωθούν με τη μαμά ρωσία.

    Από τις αντιδράσεις των ρώσων και τη συμφωνία του μινσκ, είμαστε σίγουροι πια πως οι ρώσοι δεν ήθελαν να εμπλακούν σε έναν κανονικό πόλεμο αλλά την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσαν να προδώσουν αυτούς που οι περισσότεροι ρώσοι θεωρούσαν αδέλφια τους. Έτσι στην πραγματικότητα τους βοηθάνε να αποκρούσουν τις ισχνές επιθέσεις του διαλυμένου ουκρανικού στρατού με οπλισμό και ειδικές δυνάμεις την ίδια στιγμή που καθαρίζουν τους αποσχιστές από τα πιο “ακραία” στοιχεία που θέλουν να ενωθούν με τη ρωσία ή να προχωρήσουν προς την κατάληψη του κιέβου.

    Ο ποροσένκο δεν βρίσκει παρά ελάχιστη στήριξη στο εσωτερικό του σε αυτόν τον πόλεμο. Αν την είχε βρει, οι αποσχιστές θα είχαν σφαγιαστεί, το ουκρανικό έθνος θα είχε θριαμβεύσει και θα είχε βρει έναν λόγο ύπαρξης στον κόσμο για τα επόμενα 20 χρόνια· οι ρώσοι θα έπρεπε να εξηγήσουν στο εσωτερικό τους γιατί εγκατέλειψαν τα αδέλφια τους που θα είχαν γίνει μετανάστες στη ρωσία. Αυτό ήταν άλλωστε και το αμερικάνικο πλάνο, όπως και το 2008 στη γεωργία. Αλλά ακριβώς επειδή ο ποροσένκο δεν ξεκινά την απο-ρωσοποίηση ως πρότζεκτ με εσωτερική στήριξη αλλά κατ’ εντολή των αμερικάνων, οι μόνοι στους οποίους μπορεί να βασίζεται είναι οι ναζιστές μπαντερίστας όπου φυσικά αποτελούν μειονότητα στην ουκρανία.

    Το πόσο αυτοκτονικό είναι το πρότζεκτ φαίνεται και από την αποχώρηση της γερμανίας και της υπόλοιπης ΕΕ που ενώ στην αρχή γουστάρουν τη μαιντάν 2 απεριόριστα και δεν είχαν θέμα ο ποροσένκο να σφάξει τους αποσχιστές, μετά καταλήγουν να υπογράφουν με τους ρώσους τη συμφωνία του μινσκ, ακριβώς γιατί βλέπουν το μπάχαλο να ξεφεύγει και να καταρρέει, ολόκληρο το οικοδόμημα που έχτισαν με τους αμερικάνους στην μαιντάν 2.

    Το αποτέλεσμα για την ουκρανία είναι καταστροφικό. Ο ποροσένκο προσφέρει γη και ύδωρ στο ΔΝΤ, κίνηση που όπως φαντάζεστε τον αποξενώνει ακόμα περισσότερο από τους ουκρανούς, η ουκρανία μπαίνει σε ένα καθεστώς αύξησης των εξοπλισμών που όχι μόνο δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά αλλά ελάχιστοι στηρίζουν κοινωνικά την ίδια στιγμή που το ΔΝΤ τους πηδάει. Παρά τις γαλαντόμες προσφορές από τις ηπα και τον καναδά κυρίως, παρά τη βοήθεια από τη βρετανία και το ισραήλ προς την συγκρότηση ενός αξιόμαχου ουκρανικού στρατού με την απορρόφηση των ναζιστικών ομάδων στο στράτευμα (καθώς όπως είπαμε είναι οι μόνοι που το έχουν δει ζεστά το θέμα), η ουκρανία παραμένει μια ανυπεράσπιστη χώρα. Αν η μαϊντάν 2 έγινε προκειμένου οι ουκρανοί να έχουν πρόσβαση στην ευρώπη, αυτή η πρόσβαση είναι σήμερα ακόμα πιο σημαντική και ο βασικός λόγος είναι πως η κυβερνώσα ελίτ στηρίζει την ύπαρξή της στα χρήματα της νούλαντ.

    Αν αυτή η ιστορία σας θυμίζει μια ευτυχώς περισσότερο κωμική και λιγότερο τραγική αλλά πολύ παρόμοια ιστορία με κάτι που ονομάστηκε η συμφωνία των πρεσπών, είναι επειδή είστε φασίστες και λαϊκιστές και δεν καταλαβαίνετε τι είναι η προοδευτική συμμαχία.

     

     

    Το πειθήνιο πουτανάκι

    Η ελλάδα από την ίδρυσή της ως κράτος ήταν πάντα ένα προτεκτοράτο του εκάστοτε ηγεμόνα. Αυτό, στα πρώτα 100 χρόνια χοντρικά της ύπαρξής της, υπήρξε εξαιρετικά επικερδές, καθώς για τις μεγάλες δυνάμεις προείχε η διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και η ελλάδα είναι εκεί στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Κάθε φορά που τα πουτανάκια κέρδιζαν δάγκωναν ένα ακόμα κομμάτι της παραπαίουσας αυτοκρατορίας· όταν έχαναν (1897) έτρεχαν οι θεσμοί να τους σώσουν.

    Καθώς όμως μπαίνουμε στον 20ο αιώνα τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται. Για αρχή δημιουργούνται άλλες αντίρροπες δυνάμεις (η εσσδ) και ταυτόχρονα αρχίζει η αντίδραση των αποικιοκρατημένων. Ο συνδιασμός των δύο ονομάστηκε πόλεμος της ανεξαρτησίας για τους τούρκους (κουρτουλούς σαβασε) και μικρασιατική καταστροφή για τους έλληνες.

    Καθώς προχωρούσε ο 20ος αιώνας οι έλληνες μπαίνουν στον πόλεμο στο πλευρό των βρετανών (όπως κάνουν τα προτεκτοράτα) κι αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν τους βγήκε σε πολύ καλό. Η καταστροφή που ο πόλεμος έφερε και η ανάδυση νέων δυνάμεων που δεν ελέγχονταν από τον ηγεμόνα και οδήγησαν στον εμφύλιο, είναι εξαιρετικά δαπανηρές συνθήκες για την προσάρτηση των δωδεκανήσων· για χάρην της συζήτησης και μόνο ας το ονομάσουμε ισοπαλία.

    Η νέα τάξη πραγμάτων και το κλείσιμο του εμφυλίου επιτυγχάνεται λόγω του νέου ηγεμόνα, των ΗΠΑ, αλλά την ίδια στιγμή οι αλήθειες του ψυχρού πολέμου και τα πετρέλαια στην μέση ανατολή προσφέρουν στην τουρκία μια πολύ πιο κομβική θέση στην καρδιά του ηγεμόνα σε σχέση με την ελλάδα. Οι αμερικάνοι το ισορροπούν μια χαρά αυτό το παιχνίδι και γι’ αυτούς η διάσπαση της κύπρου αποτελεί μια τέτοια άσκηση ισορροπίας. Για την ελλάδα αντίστοιχα αποτελεί το τέλος του επεκτατικού εθνικισμού και δημιουργεί ένα υπαρξιακό κενό σε ένα ικανό κομμάτι του ελληνικού φαντασιακού.

    Η μεταπολίτευση είναι μια προσπάθεια ισορροπίας ανάμεσα στον κύριο ηγεμόνα που αγαπάει πιο πολύ την τουρκία και τους ανθυποηγεμόνες που δημιουργούνται με την ίδρυση της ΕΕ. Η ελλάδα σταδιακά στηρίζεται όλο και περισσότερο στο ευρωπαϊκό πρότζεκτ κι έτσι μπορεί πιο θαρραλέα να λέει έξω οι βάσεις του θανάτου (που εντάξει δεν έφυγαν αλλά τέλοσπαντων το κλείσαμε το ελληνικό). Η σημιτική εποχή νομίζω είναι η εποχή όπου η ελλάδα δένεται πια χειροπόδαρα στο γερμανικό άρμα και αυτό που θα γίνει το κύριο στοιχείο της κυριαρχίας του, δηλαδή το ευρώ.

    Ο ΓΑΠ είναι αυτός που προσπαθεί να κάνει μια πιρουέτα και να επιστρέψει την ελλάδα στο αμερικάνικο άρμα με το ΔΝΤ, αλλά τα υπολογίζει λάθος (ήταν άλλωστε καταπληκτική ιδέα)· βρυξέλα και αμερικάνοι αποφασίζουν από κοινού να πηδήξουν το πουτανάκι. Ο ΓΑΠ δεν καταφέρνει να υπηρετήσει τα αμερικάνικα συμφέροντα τόσο καλά όσο ο μπαμπάς του και μόλις αρχίζει τις ταρζανιές με κάτι δημοψηφίσματα και άλλα που σιχαίνονται οι ευρωπαίοι, έρχεται γρήγορα η ημερομηνία λήξης του.

    Ο επόμενος που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους αμερικάνους ως μοχλό πίεσης είναι ο σύριζα εκεί το 2013-14. Εκεί αρχίζουν τα κολιτιλίκια με την κατσέλη και το ινστιτούτο λεβί, κάτι ξεχασμένοι κευνσιανοί δηλαδή που αρχίζουν να τρίβονται. Στο κάτω κάτω η επίσημη αμερικάνικη οικονομική πολιτική είναι κευνσιανή μπροστά στον σκληρό μονεταρισμό των γερμανών. Κευνσιανή για τους πλουσίους βεβαίως βεβαίως, αλλά τέλοσπάντων οι συρίζαιοι μπορούν να έχουν μια στήριξη από διάφορους ετερόδοξους.

    Δυστυχώς όμως το 2015 αποδείχθηκε πως μια τέτοια ευελιξία δεν ήταν ούτε δυνατή, ούτε επιθυμητή από τη βρυξέλλα κι έτσι ο σύριζα μετά το καλοκαίρι αποφάσισε να μετατραπεί στο καλύτερο πουτανάκι των θεσμών.

    Το πρόβλημα με τους σημερινούς νταβατζήδες σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, είναι ότι δεν προσποιούνται καν ότι ενδιαφέρονται για εσένα (σνιφ). Αν παρακολουθήσετε την πορεία των κούρδων της συρίας με τους αμερικάνους, θα καταλάβετε πόσο εύκολο είναι να βρεθείς από ήρωας της ημέρας, καμάρι του θερμαϊκού και των πρεσπών, σε λίγο ανεπιθύμητο συγγενή που όλοι νιώθουν ότι πρέπει να ανεχτούν αλλά για πόσο ακόμα. Δεν είναι ότι οι αμερικάνοι είπαν στον ποροσένκο, κοίτα θα χάσεις το 1/6 της χώρας τα υπόλοιπα 5/6 θα είναι μπουρδέλο, θα πρέπει να βάλεις το ΔΝΤ να τους πηδήξει και ταυτόχρονα θα πρέπει να ισορροπείς απέναντί στα ναζίδια και στο τέλος της πενταετίας θα σε κερδίσει άνετα ένας κωμικός από το πουθενά.

    Αυτό καλύπτει λίγο και την εύλογη ερώτηση, πως ακριβώς συγκρίνεις το ρωσικό πογκρόμ στην ουκρανία με την συμφωνία των πρεσπών? Όπως και στο γνωστό ανέκδοτο με τον τσώρτσιλ, “κυρία μου διαπιστώσαμε πως είστε πουτάνα στην πρώτη ερώτηση, τώρα απλά διαπραγματευόμαστε την τιμή”. Σας υπόσχομαι πως τουλάχιστον τα 2/3 των βουλευτών του σύριζα δεν είχαν φανταστεί ποτέ πως θα ψηφίσουν όλα αυτά τα αίσχη που έχουν ψηφίσει· θα σου έλεγαν καλύτερα σπίτια μας και θα ήταν ειλικρινείς. Ακόμα και τον οκτώβρη του 2015 όταν δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πια, στο μυαλό τους θα σκέφτονταν πως έχουμε να ψηφίσουμε μερικά σκληρά μέτρα γιατί ηττηθήκαμε αλλά… Άρα άπαξ και αρχίσεις να μπαλατζάρεις και να μετατρέπεσαι από λαϊκιστή σε σοσιαλιστή της σαμπάνιας που είναι αναφανδόν κατά του λαϊκισμού, τα υπόλοιπα -το εύρος και το μέγεθος του τι πρέπει να κάνεις, είναι σας διαβεβαιώ μια λεπτομέρεια χωρίς ιδιαίτερη ουσία. Μια μικρή ακόμα πιρουέτα δικαιολόγησης. Έτσι κι αλλιώς μέχρι το 2019 έχουμε κάνει τόσες πιρουέτες που έχουμε χάσει το μέτρημα.

    Το μόνο που χρειάζεται (και εδώ είναι και θέμα τύχης) είναι να σου κάτσει λίγο το ζάρι· όχι απαραίτητα με έναν δραματικό τρόπο, πχ να αποφασίσουν τα αμερικανά πως πρέπει να τα σπάσουν τελείως με την τουρκία ή να τα ξαναβρούν με την τουρκία, αλλά για να τα βρούν να τους υποσχεθούν τη θράκη ξέρω-γω. Αν συμβεί αυτό κλάφτα χαράλαμπε, εγώ όμως θεωρώ πως και μικρότερες “αφορμές” όπως το επόμενο σκαλοπατάκι της κρίσης που είναι προ των πυλών, είναι ικανές να παρασύρουν ένα ανερμάτιστο μαγαζί.

    Κι αν πιστεύετε πως στην ελλάδα αυτά τα πράγματα είναι αδύνατο να συμβούν να σας θυμίσω πως ήδη εδώ και 10 χρόνια ζούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας ποροσενκικού τύπου απόφασης. Ο ΓΑΠ βάζει την ελλάδα στο ΔΝΤ ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Χρησιμοποιεί την κοινωνική συμμαχία του πασόκ ως εφαλτήριο για να εκλεγεί, αλλά όχι για να κυβερνήσει όπου και βασίζεται στο τι ήθελαν εκείνη την εποχή οι αμερικάνοι (να μεταφέρουν την κυρίως αμερικάνικη κρίση στην ευρώπη). Αν πιστεύετε πως ο σύριζα ή η νδ του κούλη έχει τα αντανακλαστικά εκείνα για να μην πράξει κάτι αντίστοιχο όταν τους ζητηθεί, τότε είστε ευτυχείς άνθρωποι 🙂