• Φατούρο

    Date: 2011.09.29 | Category: OIKONOMIA | Tags: ,,,

    Το φατούρο είναι μια οδυνηρή ανάμνηση της παιδικής μας ηλικίας, που όμως ταυτόχρονα έκανε σαφές σε όλη την αυλή του σχολείου πως έχει προηγηθεί μια άλλη διαδικασία. Το κούρεμα.

    Προσωπικά δεν δίνω καμία βάση στις διάφορες παπάρες τύπου Eureca που δεν πρόκειται να επιβιώσουν ούτε 5 ημέρες στη δημοσιότητα (ακόμα και ο βενιζέλος λέει πιο πετυχημένα ανέκδοτα). Η ημέρα του σοβαρού κουρέματος είναι σχετικά κοντά. Διαβάστε αυτό το γλυκύτατο αρθράκι (για όσους δεν διαβάζουν αγγλικά μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια λίγο πολύ αντιγραφή του) και μετά διαβάστε και αυτό. Τι μας λένε αυτά τα δύο αρθράκια?

     

    Καλά για αρχή μας λένε αυτό που έλεγε και η κάρα του αγίου φλώρου από την τρίτη μέρα (κατά τας γραφάς) της ιστορικής 21ης Ιουλίου. Πως το κούρεμα που θα υποστούν οι τράπεζες σύμφωνα με τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου θα είναι απειροελάχιστο και δεν θα έχει καμία σχέση με το διαφημιζόμενο 21%. Φυσικά υπάρχει πιθανότητα ο συντάκτης να βασίζεται κι αυτός στην κάρα για την πληροφορία του και έτσι να έχουμε μία τέλεια κυκλική επιβεβαίωση. Αλλά ακόμα κι αν το κινέζικο εγώ μου μου επέτρεπε ένα τέτοιο καβάλημα του μπαμπού, θα ήταν προτιμότερο να υποθέσουμε πως ο αρθογράφος δεν κατέχει την ελληνική. 🙂

    Το δεύτερο πράγμα που μας λένε αυτά τα δύο άρθρα είναι κάτι για το οποίο συχνά πυκνά σας πρήζω. Δηλαδή πως οι γάλλοι και η ΕΚΤ είναι οι πραγματικοί “κακοί” του παραμυθιού και πως οι παραδοσιακοί “κακοί” ολλανδοί και γερμανοί σε αυτή την περίπτωση είναι με τους καλούς (υπάρχουν και οι βέλγοι που είναι πάντα καλοί, αλλά αυτοί απλά γνωρίζουν πως σύντομα θα μας ακολουθήσουν σε ανάλογο κούρεμα).

    Αυτά προς γνώση του νέου ελληνικού εθνικισμού που από αριστερά και δεξιά προσπαθεί να φτιάξει μια καινούργια αφήγηση ανάδελφου έθνους που είναι έτοιμο να ποδοπατηθεί από το 4ο ράιχ. Ξέρω ξέρω, το παραδοσιακά κακό μάρκετινγκ των γερμανών βοηθάει πολύ σε αυτή την αφήγηση (δυσκολεύονται βλέπετε κάποιοι να κρύψουν την καπιταλιστική τους απληστία με τον τρόπο που το κάνει η γαλλική φινέτσα), αλλά τι να κάνουμε που δεν είναι και πολύ πειστική, όπως άλλωστε και κάθε αφήγηση με καλούς λαούς και διάφορους καλούς/κακούς ξένους.

     

     

    Αλλά το τρίτο και πιο ενδιαφέρον που μας λένε αυτά τα δύο άρθρα είναι πως επιτέλους πλησιάζει η ώρα του σοβαρού κουρέματος. Από τη μία έχετε τις δουλτσινέες των τραπεζών να σκούζουν “μη-μη, ιππότα μου, με σφάζετε” και από την άλλη έχετε μια αφήγηση κακών κερδοσκόπων που ετοιμάζονται να ρουφήξουν το αίμα του αγαθού PSI (αυτό είναι το ελαφρύ κούρεμα που υπογράψαμε την 21η Ιούλη). Κι όταν στην αφήγηση αρχίζει και υποχωρεί η καρικατούρα του καλού και αγαθούλη τραπεζίτη που εμπιστεύτηκε το υστέρημα το δικό του και της συνταξιούχου γιαγιάς στα ελληνικά ομόλογα, και τη θέση της παίρνει η καρικατούρα του σκοτεινού κακού κερδοσκόπου με τα μεγάλα νύχια και τη γαμψή μύτη (μια τόσο δα μικρή υπόνοια εβραϊκών χαρακτηριστικών, όπως ταιριάζει παραδοσιακά στους κακούς τραπεζίτες της ευρώπης), τότε ξέρεις πως η αφήγηση της νομιμοποίησης ενός μεγάλου κουρέματος έχει ήδη ξεκινήσει.

    Οπότε ετοιμαστείτε να δείτε τον πρωθυπουργό βενιζέλο, και τον ΓρΑΠ σε ρόλο χαρτοφύλακα από πίσω του, να ανακοινώνουν ενθουσιασμένοι τη σωτηρία της ελλάδος από το βραχνά καμιάς 120αριάς δις ελληνικού χρέους.

    Ετοιμαστείτε να δείτε τις γνωστές φυλλάδες και τα γνωστά κανάλια να κλείνουν το μάτι εξηγώντας πως ξεγελάσαμε τους κουτόφραγκους, αλλά πως τώρα πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για την ανάπτυξη. Θα ξεχνάνε βεβαίως να μας θυμίσουν πως η ίδια κυβέρνηση σε ανάποδη σύνθεση (δηλαδή ΓρΑΠ πρωθυπουργός, βενιζέλος χαρτοφύλακας) μας έχουν φορτώσει καμιά 80αριά δις χρέος σε μόλις δύο χρόνια (60κάτι ήταν στο 1ο εξάμηνο του 2011). Όπως φυσικά θα ξεχνάνε να μας πουν πως όλο αυτό μικρή σημασία θα έχει για το απο-νομιμοποιημένο καθεστώς τους. Οι πασόκοι θα πανηγυρίσουν φυσικά, εκτός από αυτούς που θα μπουν σε εργασιακή εφεδρεία*. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ιδιαίτερα ούτε τα οικονομικά του κράτους που είναι χάλια, ούτε τη βαθιά ύφεση, ούτε την εξάπλωση των φαινομένων failed state που πολλαπλασιάζονται. Οπότε και αυτό το θαύμα θα κρατήσει σχετικά λίγο.

    * εδώ έχω να προτείνω στον κ. βενιζέλο ένα πολύ καλύτερο μέτρο από τις φλωριές της εργασιακής εφεδρείας. Ενθυμούμενος τις μεγάλες στιγμές της πόλης που τον εξέλεξε, θα πρότεινα να ακολουθηθεί η λύση του Μαχμούτ του Β’, όταν συνειδητοποίησε πως και οι δικοί του δημόσιοι υπάλληλοι ήταν υπεράριθμοι και ρέμπελοι, μια λύση που έμεινε γνωστή ως η διάλυση των γενιτσάρων του 1826.