• Kaffee, Kuchen, Klima (καφές, κεκάκια και κλιματική αλλαγή), μια μικρή ανάλυση της γερμανικής συναίνεσης.

    Date: 2019.05.27 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβές στην περιγραφή του πολιτικού κλίματος στη γερμανία από τον τίτλο, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια αφίσα του Die Partei, ένα κόμμα τρολ, που σαρκάζει την πολιτική σοβαροφάνεια της γερμανίας. Το αστείο βρίσκεται στα τρία ΚΚΚ, που για την μεταπολεμική δυτική γερμανία έδιναν το στίγμα για τη θέση της γυναίκας στον κόσμο: Kirche, Küche, Kindern (εκκλησία, κουζίνα, παιδιά). Με λίγα λόγια το νέο στίγμα της καθώς πρέπει γερμανίας δεν είναι άλλο από τον καλό καφέ*, τα bio κουλουράκια ολικής άλεσης και την κλιματική αλλαγή. Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι την ιδέα για την αφίσα δεν την ανακάλυψαν η ίδιοι· κάποιοι το εννοούσαν στα σοβαρά εδώ και χρόνια (εδώ και εδώ για παράδειγμα).

    Καθώς όλα τ’ άλλα θέματα είναι τζίζ στη γερμανία (brexit=είναι τρελοί, γιλέκοι=η γαλλία δεν έκανε μεταρρυθμίσεις, οικονομία=εμείς σκίζουμε οι άλλοι ας μας αντιγράψουν, μεταναστευτικό=ποιο μεταναστευτικό?) και θεωρείται ότι χαλάνε το κλίμα της ουράνιας συναίνεσης στο εσωτερικό, η κλιματική αλλαγή ήταν το πιο πρόσφορο θέμα για να κυλήσει ήρεμα ο μήνας. Όλα τα κόμματα την είχαν στο ρεπερτόριό με τη λίστα του βαρουφάκη να την έχει ανάγει σε μονοκαλλιέργεια. Η κεντρική προεκλογική αφίσα, είχε από τη μια μεριά τον βαρουφάκη να θυμίζει λίγο γκουσγκούνη και από την άλλη την pamela aderson φωτοσοπαρισμένη σαν pinup των 50s να διαφημίζει το νέο αμερικάνικο όνειρο του New Green Deal. Δυστυχώς για τον βαρουφάκη, αυτόν τον πολιτικό χώρο τον έχει εργολαβία το κόμμα των πρασίνων, το οποίο εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως ο συνεχιστής της σοσιαλδημοκρατίας του SPD που καταρρέει.

    Η ήττα των αλεξιπτωτιστών του Diem στη γερμανία ήταν τεράστια. Στις γερμανικές ευρωεκλογές δεν υπάρχει εκλόγιμο όριο, πράγμα που σημαίνει ότι οι γερμανοί μπορούσαν να στείλουν στην ευρωβουλή ακόμα και κόμματα του 1%· και η αλήθεια είναι ότι το έκαναν με αρκετή ζέση. 7 λιλιπούτια κόμματα μοιράστηκαν 9 από τις 96 θέσεις του γερμανικού ευρωκοινοβουλίου. Ακόμα και ξεχασμένοι σκελετοί σαν τους πειρατές έστειλαν έναν ευρωβουλευτή (το Die Partei 2), το κόμμα προστασίας των ζώων επίσης ένα και ένα άσχετο ευρω-φεντεραλιστικό κόμμα με το όνομα Volt εξίσου έναν. Κάτι που δείχνει ότι ο οπορτουνισμός του Diem25, με λίγο κλίμα, λίγο φεντεραλισμός στο βάθος και τ’αγόρι μου δεν δούλεψε.

    Τώρα οι μεγάλοι και αναμενόμενοι νικητές, οι πράσινοι, δεν έχουν καμία σχέση με τα παλιά φρικιά και αποτελούν λίγο πολύ, ό,τι θέλει να αποτελέσει η άλλη παραφυάδα του βαρουφάκη στην Ελλάδα, το μέρα25. Μια ρεαλιστική πρόταση για μια εξίσου σοβαροφανή διακυβέρνηση με βασικές πινελιές το κλίμα αντί για το εντελώς ξεπερασμένο ζήτημα των εργατικών δικαιωμάτων (που ήταν το ιστορικό γήπεδο των σοσιαλδημοκρατών).

    *τον καλό καφέ τον έμαθαν στους γερμανούς τα τελευταία 15 χρόνια οι ιταλοί μετανάστες και η χιπστεροκουλτούρα (μαζί διότι σκέτη η χιπστεροκουλτουρα μόνο starbucks θα έπινε). Το εξαιρετικά αστείο της υπόθεσης είναι πως οι γερμανοί είχαν πρόσβαση σε καλύτερο καφέ εδώ και πολλές δεκαετίες από τους τούρκους, αλλά αρνήθηκαν να το ενστερνιστούν καθώς δεν ήταν αρκετά χιπ. Το ακόμα πιο αστείο είναι, ότι τούρκικο καφέ οι γερμανοί ονομάζουν το να ρίξουν καφέ φίλτρου στο ποτήρι με το καυτό νερό και να περιμένουν τον καφέ να κάτσει πριν τον πιουν· το γιατί τον ονομάζουν τούρκικο είναι προφανές, διότι αφήνει στο τέλος ένα ίζημα που μοιάζει με του τούρκικου καφέ, αλλά αυτή είναι και η απόσταση στην οποία κατάφεραν να φτάσουν με τους τούρκους μετά από τόσα χρόνια.

     

     

    Πώς δουλεύει μια κοινωνική συναίνεση

    Επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που υπήρχε μια τέτοια συναίνεση στην ελλάδα και οι άνθρωποι ξεχνάνε, ακούστε το παραμυθάκι που έχω να σας πω για τη γερμανία.

    Στη γερμανία της συναίνεσης, η μακροβιότατη συγκυβέρνηση CDU και SPD (κυβερνούν μαζί από το 2005 με ένα μικρό διάλλημα μεταξύ 09-13 που κυβερνούσε η μέρκελ με τους φιλελέδες) έχει λίγο πολύ λύσει όλα τα ζητήματα αγκάθια που έχουν εμφανιστεί πολύ πριν οι αντίπαλοί τους προλάβουν να καρπωθούν όλα τα ωφέλη· αυτό είναι και το νόημα μιας σύναινεσης, οι από πάνω να στρίβουν το μαγαζί ικανοποιώντας τις διαθέσεις των απο κάτω. Πχ ενώ η μέρκελα ήταν υπέρ της δημιουργίας νέων πυρηνικών εργοστασίων, ανακοίνωσε το κλείσιμο των υφιστάμενων πριν προλάβουν οι πράσινοι να καρπωθούν τα απόνερα (αχ αυτή η μεταφορική ειρωνεία) της φουκουσίμα. Αν υπάρχει κάπου μια διαμάχη, αυτή είναι στα φαραωνικά σχέδια της μέρκελ να ταΐσει τους πεινασμένους φίλους της με τεράστια αιολικά πάρκα στο βορά, το ρεύμα των οποίων θα μεταφέρει με εξίσου τεράστιες γραμμές προς το νότο (που βρίσκονται και οι βιομηχανίες). Όσο αντιδρούν οι διάφοροι ντόπιοι στις κολώνες υπερυψηλής τάσης, άλλο τόσο η μέρκελ σηκώνει ψηλά τα χέρια και λέει πως μέχρι να ολοκληρωθεί το φαραωνικό έργο, θα αναγκαζόμαστε να καίμε φτου κακά βρώμικο λιγνίτη.

    Αν τώρα οι πράσινοι θέλουν να αναλάβουν το κόστος του να κλείσουν τα λιγνιτικά εργοστάσια και να καίνε ρώσικο φυσικό αέριο, ή να αυξήσουν τόσο την ήδη υψηλή τιμή του ρεύματος προκειμένου να μειώσουν την κατανάλωση, αυτό είναι ένα ρίσκο που η σημερινή συγκυβέρνηση μπορεί να το αφήσει στους επόμενους. Άλλωστε οι πράσινοι είναι ρεαλιστές και αν δεν καταφέρουν να πείσουν τους γερμανούς με τις γκρέτες αυτού του κόσμου, θα παρατείνουν τα σχέδια τους για την επόμενη πενταετία, ή δεκαετία ή βλέπουμε και κάνουμε. Αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της συναίνεσης που έχουμε ξεχάσει στην ελλάδα. Στα παλιά χρόνια ο φιλελέ σιμήτης πήρε το ασφαλιστικό του σπράου και το έβαλε στον κώλο του μετά από μόλις 1-2 πολύ πετυχημένες απεργείες των εργατοπατέρων.

    Οπότε οι πράσινοι γνωρίζουν πως παίζεται το παιχνίδι και τι συνέβη με τη συγκυβέρνηση (γνωστή και ως GroKo), όταν προσπάθησε να πουσάρει ένα αιρετικό ζήτημα, όπως το μεταναστευτικό. Το επικοινωνιακό μπλιτσκριγκ που εξαπέλυσε η μερκέλα υπέρ των μεταναστευτικών ροών ήταν τόσο μεγάλο και καθολικό όπου όλα τα ΜΜΕ άρχισαν να ασχολούνται με τα παιδάκια που πνίγονται στη μεσόγειο (πάντα τα παιδάκια). Μπορούμε να βρούμε αρκετούς λόγους για την αποτυχία του επικοινωνιακού μασάζ, αλλά το βασικό είναι πως όταν η συγκυβέρνηση είδε πως τα κουκιά δεν βγαίνουν, υιοθέτησε λίγο πολύ στα μουλωχτά τις θέσεις του AfD, προσπαθώντας να ακυρώσει πρακτικά τη δυναμική του. Οι αιτήσεις ασύλου απορρίπτονταν η μία μετά την άλλη χωρίς καμία αιτία, οι περισσότεροι πήραν μια ετήσια άδεια παραμονής και βλέπουμε του χρόνου, οι τούρκοι δωροδοκήθηκαν για να τους κρατήσουν στην αγκαλιά τους και τα ελληνικά ΜΑΤ ανέλαβαν να συνετίσουν, όσους δεν έπιασαν το μήνυμα. Ολόκληρη η επιχείρηση των NGO επαγγελματικοποιήθηκε και άρα ελέγχθηκε με αποτέλεσμα τα νεκρά παιδάκια να εξαφανιστούν από τα πρωτοσέλιδα το ίδιο απότομα όπως εμφανίστηκαν.

    Σήμερα στις ευρω-εκλογές το μεταναστευτικό έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι μόνοι που ασχολούνται ακόμα μαζί του είναι το συριζολίνκε (που προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα συναίνεση, από την παλιότερη φουλ υπέρ στάση του) και το AfD το οποίο καταλαβαίνει πως τα ψωμιά του μεταναστευτικού ως θέματος για να κερδίσει πόντους είναι σχετικά μετρημένα.

    Ένα τρίτο ζήτημα που μπορούμε να δούμε είναι το dieselgate, μια καθόλου εύκολη εξίσωση που η συναίνεση προσπαθεί αλλά δεν έχει ακόμα λύσει. Για αρχή η συγκυβέρνηση έπεσε από τα σύννεφα μαθαίνοντάς το, την ίδια στιγμή που “έπειθε” τη βρυξέλλα να μη λάβει πολύ αυστηρά μέτρα κατά των “κακών” γερμανικών εταιριών (άλλωστε και οι γαλλικές δεν πήγαιναν πολύ πίσω). Αυτό θα ήταν το μίνιμουμ της πολιτικής επιβίωσης, αλλά η συναίνεση πηγαίνει πέρα από αυτό. Η κυβέρνηση έχει πετάξει το μπαλάκι στις εταιρίες, οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, διότι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχνίες δεν έχουν, κυρίως την υποδομή, αλλά ούτε και την τεχνογνωσία να πηδήξουν στην ηλεκτροκίνηση σε μια νύχτα, καθώς πόνταραν όλα τα άλογά τους στο “καθάρο” ντίζελ.

    Την ίδια στιγμή τα τοπικά δικαστήρια εκδικάζουν προσφυγές κατοίκων που ζητάνε την απαγόρευση των κακών ντίζελ από τα κέντρα των πόλεων, προσφυγές που όταν είναι θετικές (και είναι συχνά) αναλαμβάνουν οι δήμοι και οι τοπικές κυβερνήσεις να ψευτο-εφαρμόσουν (άρα τι φταίει η κυβέρνηση που το VW δεν παίρνει κάρτα για το κέντρο της πόλης). Και οι βιομηχανίες ψελίζουν μεταξύ του να ανακοινώνουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα στο μακέτο πριν ακόμα φτιαχτούν τα εργοστάσια που θα παράγουν τις μπαταρίες, και να μασαζάρουν το κοινό για τη μοναδική λύση που μπορούν σχετικά φθηνά να πλασάρουν τα επόμενα χρόνια που είναι η μετατροπή των κινητήρων στη χρήση φυσικού αερίου (όπου οι εταιρίες έχουν και την τεχνογνωσία και τα μέσα).

     

     

    Η νεφελόπτωση ως προτέρημα

    Όλο αυτό φυσικά μοιάζει λίγο με την κυβερνητική διαχείρηση της πυρκαγιάς στο μάτι και δεν προσφέρει ιδιαίτερα καλά σχόλια από τους γερμανούς ψηφοφόρους που επίσης έχουν πέσει από τα σύννεφα. Αλλά αυτό είναι feature κι όχι bug της διαδικασίας. Κάθε συναίνεση που σέβεται τον εαυτό της, πέφτει από τα σύννεφα όταν συμβαίνει κάτι που δεν συνάδει με αυτή. Στην ελλάδα τις εποχές τις συναίνεσης, οι νεφελοπτώσεις ήταν συνεχείς. Από τον σιμήτη που ζητούσε να πάει στον εισαγγελέα όποιος έχει στοιχεία για σκάνδαλα, μέχρι τον μπούλη που έταζε φθηνές μπέμπες στο λαό την στιγμή που ο κόσμος καίγονταν το 2009. Τα μπομπιράκια του δεκέμβρη του 08 ένιωσαν στο πετσί τους αυτή τη συναίνεση· το πόσο γρήγορα δηλαδή μέσα σε 3 μέρες η συζήτηση μεταφέρθηκε από το πόσο δίκιο έχουν και πέφτουμε από τα σύννεφα με την αστυνομική βία, στο είναι κρίμα να χαλάσει το χριστουγεννιάτικο κλίμα σε μια τόσο κρίσιμη για την οικονομία περίοδο (είπαμε ρε παιδιά όχι και το αβραμόδεντρο).

    Το βασικό σημείο κάθε νεφελόπτωσης είναι να βρεθεί ένα καινούργιο σημείο ισορροπίας λίγο παραπέρα από το προηγούμενο, προκειμένου να συνεχίσουμε όλοι ικανοποιημένοι τις ζωές μας. Αν δηλαδή ο ΓρΑΠ μείωνε τους μισθούς και τις υπερωρίες των ΔΥ κατά 20% και έμενε εκεί, η συναίνεση δεν θα έσπαγε στην ελλάδα, όπως άλλωστε φάνηκε και στις δημοτικές εκλογές του φθινωπόρου του 2010. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο καλοκαίρι του 2011 και τις πλατείες για να καταλάβει ο περισσότερος κόσμος ότι η παλιά συναίνεση δεν ισχύει πια και το πολιτικό προσωπικό ήταν εκεί για να τους κρεμάσει.

    Υπό αυτή την θέση, το dieselgate είναι ένα πρόβλημα που δοκιμάζει την γερμανική συναίνεση περισσότερο από το μεταναστευτικό (το οποίο λύθηκε και μπήκε κάτω από το χαλάκι). Από τη στιγμή που το θέμα μένει μετέωρο, κάθε μήνα το περιοδικό της τοπικής ΕΛΠΑ θα μας δείχνει και μια ακόμα οικογένεια που νιώθει προδομένη από τα 3 VW της και θα βγαίνει φωτογραφία στον κήπο δίπλα στο σκύλο και τα αυτοκίνητα. Κι αυτός είναι ένας από τους διάφορους λόγους όπου οι πράσινοι ανεβαίνουν δημοσκοπικά περισσότερο από το λίγο τζιζ AfD. Οι πράσινοι, όχι μόνο έχουν δείξει τόσα χρόνια ότι αξίζουν να είναι μέρος της γερμανικής συναίνεσης, αλλά εμφανίζονται σταθερά στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Ήταν αυτοί που ζητούσαν το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων πολύ πριν οποιονδήποτε άλλο, ήταν αυτοί που έχουν μια αμφίθυμη σχέση με τη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, ήταν αυτοί που μιλούσαν πάντα για το κλίμα· την ίδια στιγμή το SPD το οποίο καταρρέει, δεν έχει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από αυτά που προσφέρει -η όχι και τόσο δεξιά πια- μέρκελ. Άρα για τους ψηφοφόρους που έχουν κουραστεί μετά τα τόσα χρόνια μερκελιστάν και GroKo (που σημαίνει Große Koalition, μεγάλος συνασπισμός), αλλά την ίδια στιγμή θέλουν να ανήκουν στη συναίνεση και είναι ευαίσθητοι άνθρωποι, οι πράσινοι είναι το κατάλληλο όχημα· χωρίς αιχμές, με υπευθυνότητα και όραμα για το μέλλον. Προπαντός με στόχο να μη χαλάσει την ουράνια συναίνεση.

    Το άλλο παραδοσιακό κόμμα της συναίνεσης, οι φιλελέδες του FDP, δεν μπορούν να πουν ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας καθώς υποστήριζαν όλες οι φούσκες που έσκασαν το 2008 και εξαφανίστηκαν από το κοινοβούλιο το 2013 με μια πτώση 10 μονάδων· την ίδια στιγμή όμως, στα χρόνια που πέρασαν από τότε, οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν από τη συγκυβέρνηση, ήταν ακριβώς αυτές που υποστήριζαν οι ίδιοι· και η γερμανία είναι το μοναδικό success story της ευρωκρίσης, με αποτέλεσμα να ξαναπεράσουν το όριο του 5% και να εκλεγούν με 10% το 2017. Στις ευρωεκλογές, όπου δεν υπάρχει το εκλόγιμο όριο του 5% οι ψήφοι τους διασκορπίστηκαν, κάτι που δείχνει και τα όρια τους. Ο ρόλος του FDP έτσι κι αλλιώς, από την αρχή της μεταπολεμικής συναίνεσης ήταν πάντα υποστηρικτικός, καθώς συγκυβερνούν (με το CDU) περισσότερα χρόνια απ’ όσα έχει κυβερνήσει ποτέ το SPD, είτε μόνο του, είτε με το CDU. Με λίγα λόγια δύσκολα θα μπορέσουν να αποτελέσουν φρέσκια λύση.

     

     

    Και το AfD κυρία?

    Το AfD όσο και οι συριζολίνκε ανήκουν στα όρια της συναίνεσης. Οι συριζολίνκε παρά τις πολύ καλές προσπάθειές τους να ενσωματωθούν, μένουν πάντα στην απέξω (από αυτή την άποψη μοιάζουν περισσότερο με συνασπισμό παρά με σύριζα όπου ο αλαβάνος κατάλαβε ότι τα παρακάλια και η κλάψα δεν είναι πολιτικά επιχειρήματα). Στις ευρωεκλογές μοιράστικαν το ίδιο ποσοστό με το FDP, δηλαδή ένα πενιχρό 5% καθώς η έλλειψη εκλόγιμου ορίου, σκόρπισε τους ψηφοφόρους τους σε άλλα μικρά κόμματα, όπως έγινε και με το FDP· το οποίο λίγο πολύ λέει πως σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι σου στις εθνικές εκλογές θα ψήφιζαν κάτι άλλο αν δεν υπήρχε το εκλόγιμο ορίο του 5%.

    Το AfD από την άλλη τρέφεται από το να μην ανήκει στη συναίνεση. Καθώς πρόκειται για ένα καυγαδάκι στη δεξιά πολυκατοικία, το ίδιο το AfD είναι αμφίθυμο. Από τη μία θα ήθελε να πάρει τη θέση του CDU, ακριβώς όπως οι πράσινοι παίρνουν τη θέση του SPD· από την άλλη αποτελεί το αντίστοιχο των deplorables στις ΗΠΑ, δηλαδή έναν εύκολο και κοινό στόχο εναντίων του οποίου η συναίνεση μπορεί να ενωθεί, κι αυτό ακριβώς του δίνει ψήφους. Εδώ για μια ακόμη φορά το Die Partei χτυπάει διάνα τη γερμανική σοβαροφάνεια. Στην πρώτη σελίδα του site τους αρνούνται την ύπαρξη του AfD και προσφέρουν ένα AfD blocker που μπορεί κάποιος να εγκαταστήσει στον browser του για να εξαφανίσει το πρόβλημα.

    Ως εκ τούτου το AfD έχει δύο δυνατότητες. Να προσπαθήσει να ενσωματωθεί χάνοντας κάθε ουσία στη γερμανική πολιτική σκηνή· παρότι αυτό ακούγεται αυτοκτονικό, πολλά από τα μέλη και τα στελέχη του που άνηκαν στη συναίνεση του CDU και αποστασιοποιήθηκαν από την γκλομπαλιστική στροφή της μέρκελ, δεν μπορούν να δουν ένα κόσμο εκτός συναίνεσης. Η δεύτερη δυνατότητα είναι να καλλιεργήσει το στάτους του παρία, περιμένοντας μια κρίση να φέρει το σπάσιμο της γερμανικής συναίνεσης. Σε αντίθεση με τους γιλέκους που είναι από τα κάτω κίνημα, το AfD προσπαθεί να καβαλήσει το κύμα της νέας δεξιάς με πολύ παραδοσιακούς τρόπους και μάλιστα στη χώρα που έχει ωφεληθεί περισσότερο απ’ όλες. Άρα αν ο φάρατζ μπορεί σε μια νύχτα κυριολεκτικά να συσπειρώσει όλους τους brexiters που σταρχίδια τους αν το city δεν θα μπορεί να κάνει μπίζνες, το AfD μπορεί να ψαρέψει μόνο σε ID politics χωράφια, και να νιαουρίζει για την κακή ΕΕ, διότι ο πραγματικός ευρωσκεπτικισμός στη γερμανία είναι συνώνυμο της αυτοκτονίας.

     

     

    Και το πλήρες κοντράστ

    Όλα τα mainstream μέσα θα προσπαθήσουν να πουσάρουν τις επόμενες μέρες ένα θετικό σπιν. Οι υπερασπιστές της ευρώπης κέρδισαν, η μικρή γκρέτα οδηγά την ευρώπη της οικολογίας και λοιπά παραμυθάκια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο λαγός της κλιματικής αλλαγής που βγήκε από το καπέλο, έδωσε μια επίφαση ενοποιητικής τάσης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως μια διέξοδο σε δυσαρεστημένους αλλά αξιοπρεπείς ψηφοφόρους. Ο ίδιος ο μακρόν τράβηξε ξανά τον ίδιο λαγό, όχι γιατί δούλεψε καλά την προηγούμενη φορά που το δοκίμασε (=κίτρινα γιλέκα), αλλά γιατί δεν υπάρχει καμία μα καμία άλλη ενωποιητική αφήγηση αυτή τη στιγμή στην ευρώπη που να μην μιλάει για τζιζ πράγματα.

    Πέρα λοιπόν από το θετικό σπιν που θα μοιράζεται απλόχερα τις επόμενες μέρες από τα γνωστά μαγαζιά, δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική εικόνα για τις ευρωεκλογές από το πλήρες κοντράστ των γερμανικών ευρω-εκλογών σε σχέση με τις περισσότερες άλλες χώρες.

    Στη γαλλία 2 χρόνια μετά τη θριαμβευτική νίκη του μακρον, η λεπέν κερδίζει την πρώτη θέση, ο μελανσόν παίρνει τη θέση που του αξίζει και οι πράσινοι διεκδικούν τη θέση των σοσιαλδημοκρατών που εξαφανίστηκαν.

    Στην ιταλία ο φωνακλάς σαλβίνι που βρίσκεται μονίμως στα μαχαίρια με τη βρυξέλλα διπλασιάζει τα ποσοστά του, την ίδια στιγμή που οι κυβερνητικοί του εταίροι πεντάστεροι, ακολουθούν την σταθερή πτωτική πορεία του σύριζα, των ποδέμος και των άλλων αριστερών κομμάτων που εκλέχθηκαν κόντρα στη βρυξέλλα, αλλά ψάχνουν τρόπους να ενσωματωθούν σε αυτή.

    Στη βρετανία ο τυχάρπαστος φάρατζ, με ένα κόμμα που έφτιαξε μόλις πριν ένα μήνα, σαρώνει τις κάλπες εξαφανίζοντας τους τόρις. Ο κόρμπυν, με την bremain στροφή του και τα άλλα λόγια ν’αγαπιόμαστε, καταφέρνει να έρθει τρίτο κόμμα με αντίπαλο μόνο τον εαυτό του. Οι φιλελεύθεροι (ιστορικά οι original φιλελεύθεροι whigs), μαζεύουν το χαρτί του bremain ως οι πιο αταλάντευτοι υποστηρικτές τους και να πάνε να πνιγούν όσοι ψήφισαν στο δημοψήφισμα. Αλλά το βασικό στοιχείο δεν είναι άλλο από την κατάρρευση του επικοινωνιακού μασάζ πως οι βρετανοί έχουν μετανιώσει για την ψήφο του brexit και σέρνονται στα πόδια της βρυξέλλας για συγχώρεση.

    Η ισπανία είναι το μοναδικό σακσές στόρυ που μπορεί η βρυξέλλα να πανηγυρίσει. Καθώς οι ποδέμος αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον ριζοσπαστισμό που τους δημιούργησε και να γίνουν καλά και πειθήνια παιδιά πριν ακόμα πάρουν την εξουσία, ακολουθούν μια σταθερά πτωτική πορεία, που εκμεταλλεύτηκε το εκεί πασοκ, το οποίο κυβερνά με την ανοχή τους εδώ και καιρό. Η λύση που έχουν βρει οι ισπανοί για να κρατάνε τις μνημονιακές πολιτικές της βρυξέλλας είναι να μην έχουν κυβερνήσεις πλειοψηφίας. Τόσο το λαϊκό κόμμα, όσο και οι σοσιαλιστές ασκούνε την βρυξελιώτικη πολιτική εδώ και 4-5 χρόνια με κυβερνήσεις μειοψηφίας και αυτό φαίνεται να συνεχίζεται και σήμερα. Υποψιάζομαι πως στα πλαίσια που δεν βλέπουμε ακόμα το οικονομικό σκαλοπατάκι, μια τέτοια “ανεύθυνη” πολιτική λύση είναι προτιμητέα για όλους. Σταθερό αγκαθάκι της ισπανίας είναι οι διάφοροι αποσχιστές ποκεμόν οι οποίοι τώρα μπορούν να έχουν την βάση τους ως ευρωβουλευτές στη βρυξέλλα που τους στηρίζει διακριτικά (διότι επιτέλους η βρυξέλλα έχει και κάποιον να τη γουστάρει πλην των θοδωράκηδων).

    Θα σταματήσω εδώ διότι έτσι κι αλλιώς θα ακούσουμε πολλά τις επόμενες μέρες, για την ακροδεξιά, για το δημοκρατικό τόξο, με τα βιολιά της ενωμένης ευρώπης να κλαίνε κλπ, αλλά υποψιάζομαι πως τίποτα απολύτως δεν θα αλλάξει στην φυγόκεντρη πορεία του μαγαζιού.

    ΥΓ πλιζ τα σχόλια σας για τις ελληνικές εκλογές στο προηγουμενο κείμενο 🙂