• Μακεδονική σαλάτα (μέρος 2ο)

    Date: 2019.01.28 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Το 1990 ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος στην γιουκοσλαβία την μεγαλύτερη ευθύνη του οποίου είχαν οι ίδιοι οι γιουκοσλάβοι, όπου κατάφεραν να διαλύσουν το πιο αξιοζήλευτο κράτος σε ολόκληρο το ανατολικό μπλοκ και ταυτόχρονα να βυθίσουν τους εαυτούς τους σε μια μιζέρια μεγαλύτερη από αυτή των πολύ λιγότερο αξιοζήλευτων πρώην κομουνιστών γειτόνων τους.

     

     

    Ο γιουκοσλαβικός εμφύλιος ως εισαγωγή στη νέα τάξη πράγμάτων

    Όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και ένα μέρος της εγχώριας φιλμογραφίας για τη διάλυση της γιουκοσλαβίας (ο γιουκοσλαβικός κινηματογράφος ήταν ένα από τα πολλά καμάρια της χώρας), θα έχει αντιληφθεί μέρος της λογικής ή αν θέλετε ακόμα καλύτερα του παράλογου που βύθισε αυτή τη χώρα σε αυτό το βάλτο και προσωπικά δεν έχω γνωρίσει από τότε ούτε έναν πρώην γιουκοσλάβο που να μην ταιριάζει στα στερεότυπα που βλέπουμε στον κινηματογράφο.

    Την ίδια στιγμή που οι γιουκοσλάβοι σε μια έκρηξη παραλογισμού κατέστρεφαν τη χώρα τους, ένα σωρό άλλες χώρες προσπαθούσαν να επωφεληθούν από αυτή την καταστροφή. Η Γερμανία στην πρώτη της κίνηση μετά την ενοποίηση προσπαθούσε να αποκτήσει το παλιό της lebensraum, τον ημι-γερμανόφωνο αυτό χώρο της κεντρικής ευρώπης που περιλαμβάνει και αρκετές περιοχές της πρώην γιουκοσλαβίας. Προκειμένου να το κάνει αυτό δεν δίστασε να υποστηρίξει πολιτικές δυνάμεις που για το επίσημο γερμανικό κράτος αποτελούν ακόμα ταμπού, με λίγα λόγια παλιούς συμμάχους από τον πόλεμο. Από τότε το έχουμε δει να συμβαίνει ουκ ολίγες φορές στην εσθονία στην ουκρανία κλπ, αλλά τότε ήταν μια πρώτη.

    Οι ΗΠΑ δεν έχασαν ευκαιρία να σπάσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει στον γκορμπατσώφ να μην επεκτείνουν το νάτο και την επιρροή τους ανατολικά των παλιών συνόρων του ψυχρού πολέμου. Ξανά από τότε, αυτά που είδαμε να συμβαίνουν στη γιουκοσλαβία, θα τα δούμε να επαναλαμβάνονται και παραπέρα, αλλά πράγματι ο εμφύλιος της γιουκοσλαβίας ήταν μια πρώτη προβολή. Η δικαιολογία των αμερικάνων ήταν πως η γιουκοσλαβία δεν άνηκε στον σοβιετικό κόσμο με την αυστηρή έννοια του όρου (γι’ αυτό άλλωστε αποτελούσε και το πιο αξιοζήλευτο μέλος των ευρωπαίων μουζίκων των πρώην σοβιετιών).

    Άλλες χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία αντέδρασαν μουδιασμένα χωρίς να ξέρουν τι θέλουν από το όλο τουρλουμπούκι. Για μια ακόμη φορά αυτή την ασάφεια θα τη δούμε και αργότερα, με τη σημερινή κατάληξη του κανείς να μην παίρνει υπόψη του το τι θέλει η γαλλία και η ιταλία.

    Η ελλάδα παρότι χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, κράτησε μια σταθερά έκκεντρη τάση στο ζήτημα τόσο λόγω των πολιτισμικών δεσμών με την κακιά σερβία, όσο και λόγω της μικρής, αδύναμης και περίκλειστης από θάλασσα νέας χώρας με το όνομα μακεδονία.

    Η υστερία που επικράτησε στην ελλάδα με αυτό το μικρό κράτος ήταν μόνο εν μέρη δικαιολογημένη. Από τη μία οι μνήμες του πως περιήλθαν στην κυριότητα της ελλάδας οι περιοχές της ελληνικής μακεδονίας ήταν σχετικά πρόσφατες και η ανασφάλεια που ένιωθαν οι έλληνες για την “ελληνικότητα” της περιοχής δικαιολογημένη. Από την άλλη το μικρό και περίκλειστο κράτος με τον βουκεφάλα για αρχηγό δεν διέθετε καμία δυνατότητα να απειλήσει τη μοναδική χώρα των βαλκανίων που βρισκόταν στο δυτικό μπλοκ και ετοιμαζόταν (το 1991) να γαμήσει και να δείρει σε όλα τα βαλκάνια (όπως και έκανε). Το μόνο που θέλω να κρατήσετε από αυτή την περίοδο της μακεδονικής υστερίας, είναι πως και τότε τα μεγαλεπήβολα σενάρια για το πως ο κόσμος κινείται γύρω από τη μακεδονία έδιναν και έπαιρναν (ελπίζω οι παλιότεροι να θυμούνται το μουσουλμανικό τόξο που εκτείνονταν στα βόρια σύνορά μας μπλα μπλα).

    Από τότε η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο διαφόρων μικρο-δραμάτων για την ελλάδα (ποιος θυμάται άλλωστε την απόπειρα δολοφονίας του μπούλη καραμανλή, επειδή είχε σηκώσει το ανάστημα του απέναντι στα χθόνια σχέδια των αμερικάνων), αλλά σε γενικές γραμμές βρίσκεται σε ύφεση. Τα βαλκάνια γίνονται από καιρό σε καιρό μέρος της κεντρικής ειδησεογραφίας, αλλά ακόμα και ο πόλεμος στο κόσοβο δεν είχε σε καμία περίπτωση τη σημασία που είχε η διάλυση της γιουκοσβλαβίας. Ναι ήταν σημαντικό για το ΝΑΤΟ να δείξει την υπεροπλία του απέναντι σε μια ήδη ηττημένη και παρηκμασμένη χώρα, άλλωστε το νάτο ποτέ δεν την έχει πέσει σε κάποιον δυνατό, αλλά την ίδια στιγμή η περιοχή ήταν τόσο διασπασμένη που δεν κινούσε το ενδιαφέρον κανενός πραγματικά.

     

     

    Ο λαγός από το καπέλο

    Έτσι λοιπόν αποτέλεσε για όλους έκπληξη η περσινή νεκρανάσταση από τον σύριζα του μακεδονικού ψοφάλογου. Το εσωτερικό τουρλουμπούκι το περιέγραψα στο πρώτο μέρος. Σε αυτό το κομμάτι θα σταθούμε σε αυτόν τον νεφελώδη αλλά βαρυσήμαντο όρο της γεωπολιτικής-γεωστρατηγικής.

    Η θέση μου από την αρχή είναι πως πρόκειται για μια ακόμη φαντασίωση μεγαλείου όπως τα φύκια του αστακού και το project ήλιος, ακριβώς με τα ίδια κοινότοπα αλλά κενά περιεχομένου συμπεράσματα. Είναι το αντίστοιχο του να μιλάς για τη μέση ανατολή και να λες περισπούδαστα πως για όλα φταίει το πετρέλαιο (ή όπως σοφά είχε πει κάποιος πιο παλιά, για όλα φταίνε οι γκόμενες).

    Ο λόγος που καλλιεργούνται αυτές οι φαντασιώσεις είναι όπως πάντα κυρίως εσωτερικός. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν είχε κανένα λόγο να αναστήσει το ψοφάλογο και το κόλπο διάσπασης της δεξιάς του κυρίου δεν έπιασε, έπρεπε να εφευρεθεί μια δικαιολογία που να εξηγεί στους μουζίκους το γιατί, χωρίς την απλή αλλά δυσκολοχώνευτη αλήθεια πως ο σύριζα είναι το καλύτερο πουτανάκι των θεσμών. Το ίδιο ισχύει και για την νδ· από τη στιγμή που δεν μπορούν και δεν θέλουν να τα σπάσουν εντελώς με τους θεσμούς, υιοθετούν μια ντεμέκ αρνητική στάση παρουσιάζοντας τους ίδιους ως αδύναμα θύματα μια κακής συγκυρίας τα οποία όμως αντιστέκονται με νύχια και με δόντια. Ακριβώς δηλαδή όπως με τον μπούλη που ετοίμαζαν την δολοφονία του.

    Ως βάση μου γι’ αυτή την αποδόμηση θα πάρω το πολύ καλό άρθρο αυτού εδώ του τύπου, καλό κυρίως γιατί συνοψίζει όλα τα περισπούδαστα επιχειρήματα τα οποία έχω ακούσει. Όποιος θεωρεί ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι κακό και ο κοτζιάς έχει γράψει κάτι καλύτερο για το θέμα (εντάξει αστείο ήταν αυτό), ας το βάλει στα σχόλια μαζί με μια μικρή περιγραφή του τι νέο προσφέρει το άρθρο του. Υπάρχει επίσης και αυτό εδώ στο ίδιο μήκος κύματος. Όταν λέω κάτι καινούργιο θα παρακαλέσω να βρείτε κάτι πραγματικά καινούργιο κι όχι τα ίδια τεχνάσματα που αποδομώ εδώ με καλύτερο περιτύλιγμα. Να πω εδώ πως καθώς δεν τον ξέρω τον άνθρωπο που έγραψε το άρθρο αισθάνομαι λίγο άσχημα που δεν είναι κανένας στουρνάρας, οπότε μην θεωρήσετε αυτά που γράφει ακριβώς δικά του, αλλά μια περιρρέουσα mainstream εκδοχή της μακεδονικής σαλάτας. Τα μοτίβα είναι παντού κοινά.

     

     

    Τα υλικά και η συνταγή της επιτυχίας.

    Ας πάρουμε το πρώτο του επιχείρημα όπου συνδέει τη συμφωνία των πρεσπών με τον υπόλοιπο κόσμο. Σύμφωνα με αυτό η συμφωνία των πρεσπών και η ένταξη της β.μακεδονίας στο νάτο βοηθά:

    α) την ασφάλεια της ευρώπης έναντι της ρωσίας

    β) του ισραήλ έναντι του ιράν

    γ) ως δίαυλο επαναπροσέγγισης με την τουρκία

    Ας τα πιάσουμε με τη σειρά. Το πρώτο επιχείρημα θα μπορούσε να σταθεί αν αυτός που έγραφε το άρθρο ζούσε στο 1995. Από τότε το νάτο έχει επεκταθεί τόσο πολύ στα ανατολικά που έχει φτάσει απευθείας στα σύνορα της ρωσίας (βαλτικές, ουκρανία, γεωργία κλπ) και η β.μακεδονία βρίσκεται τόσο απελπιστικά μακριά από αυτή τη γραμμή, που δεν βγάζει κανένα νόημα. Ίσως αν έγραφε 8 σελίδες να μπορούσε να πείσει κάποιον, αλλά φυσικά αυτό το επιχείρημα παρουσιάζεται χωρίς άλλη ανάλυση θεωρώντας ότι είναι αυτονόητο, κι αν ρωτήσεις γιατί είσαι βλάκας που δεν ξέρεις για ποιο λόγο ήθελαν να σκοτώσουν τον καραμανλή.

    Το δεύτερο επιχείρημα είναι ακόμα πιο κουλό, για όποιον τουλάχιστον έχει ανοίξει ένα χάρτη. Το ισραήλ και το ιραν δεν είχαν ποτέ ανάμεσά τους τα βαλκάνια, πόσο μάλλον τη β.μακεδονία που είναι μια κουτσουλιά στη μέση των βαλκανίων. Δεν διαφωνώ πως ο πόλεμος του ιρακ το 2003, ο εμφύλιος στη συρία, της λιβύης, ο πόλεμος κατά της χεζμπολά αποτελούν μέρος της προσπάθειας των ΗΠΑ να κρατήσουν το απαρτχάιντ του ισραήλ ως κυρίαρχο της μέσης ανατολής. Παρότι είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα και σε πολλές περιπτώσεις ακολουθούσε μια παρανοϊκή λογική, μπορούμε να δεχθούμε πως το αρχικό επιχείρημα έχει μία βάση που κάνει τον στρατηγό γουέσλει κλάρκ να μην ακούγεται τελείως παράλογος. Αντιθέτως το επιχείρημα του αρθογράφου πάλι προσφέρεται χωρίς καμία εξήγηση και κανένας χάρτης δεν μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τη σύνδεση.

    Το τρίτο επιχείρημα πάλι προσφέρεται χωρίς καμία εξήγηση. Γνωρίζουμε πως για τον σουλτανούκο το μεγαλύτερο αγκάθι τους με της ΗΠΑ είναι η υποστήριξη των αμερικάνων τόσο στους κούρδους της συρίας όσο και το regime change μέσα στην ίδια την τουρκία. Ακόμα και στις πιο ευφάνταστες απειλές των τούρκων υπουργών προς την ελλάδα, η β.μακεδονία δεν εμφανίζεται ποτέ ως υποψήφιο μέλος της νέα οθωμανικής αυτοκρατορίας που είναι και το μαράζι του σουλτανούκου. Δεν είναι τυχαίο πως όταν ο τράμπ πρόσφερθηκε να ευχαριστήσει τους τούρκους αίροντας τη στήριξή του στους κούρδους της συρίας, δεν ανέφερε ποτέ τη β.μακεδονία στη διαπραγμάτευση. Μπορεί αυτό να είναι το κρυφό χαρτί, αλλά κάποιος θα πρέπει να μας το εξηγήσει.

    Αντίθετα με τον πιο κλασικό τρόπο που γίνονται τέτοιες αναλύσεις, ο αρθογράφος θεωρεί αυτονόητα τα πιο κουλά πράγματα.

    Ας πάμε όμως παρακάτω γιατί το άρθρο είναι μεγάλο.

    Επόμενο σουπερατου του αρθογράφου είναι η “ενεργειακή ασφάλεια” της νότιας, ανατολικής και κεντρικής ευρώπης (είδατε που σας είπα για το πετρέλαιο?). Δυστυχώς σε όλα αυτά τα σχέδια με τους αγωγούς που αναφέρει, σε κανένα δεν βρίσκεται η β.μακεδονία μέσα. Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες για ποιο από αυτά τα σχέδια έχει πιθανότητες υλοποίησης και ποιο αποτελεί φύκια του αστακού ακριβώς διότι δεν αφορούν την συμφωνία των πρεσπών και την είσοδο της β.μακεδονίας στο νάτο. (εκτός αν πχ οι ρώσοι καταλάβουν τη β.μακεδονία και την μετατρέψουν σε βάση πειρατικής εξόρμησης κατά των αγωγών που πηγαινοέρχονται τριγύρω, αλλά είπα να μην ασχοληθώ με τέτοια σενάρια 🙂

     

     

    Μα οι κινέζοι φυσικά

    Επόμενο σουπερατου του αρθογράφου είναι το νέο πετρέλαιο, που δεν είναι άλλο από το σχέδιο της κίνας για το νέο δρόμο του μεταξιού. Δεν ισχυρίζομαι πως έχω καταλάβει απ’ έξω και ανακατωτά τους κινέζους, αλλά από τα λίγα που έχω καταλάβει ο πολυδιαφημισμένος από τους ίδιους δρόμος του μεταξιού δεν είναι χαραγμένος σε πλάκες. Τι σημαίνει αυτό.

    Οι κινέζοι διαφήμισαν τον νέο δρόμο του μεταξιού έχοντας μπροστά τους μερικά βασικά δεδομένα. Το πρώτο είναι πως η ανάπτυξή τους είναι βασισμένη στις εξαγωγές και αυτό δεν θα σταματήσει αύριο. Το δεύτερο είναι πως οι αμερικάνοι κάποια στιγμή μπορεί να τους την πέσουν (όπως βλέπουμε ήδη), κι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα τους κόψουν τις θαλάσσιες διόδους προς τις αγορές, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν στα 30s και στους ιάπωνες. Η απάντησή τους σε αυτό, σε αντίθεση με τους μιλιταριστές ιάπωνες, δεν είναι τόσο να κοντράρουν στα ίσα τη στρατιωτική ισχύ των ηπα, αλλά να δημιουργήσουν εναλλακτικές, έτσι ώστε τα οφέλη για τους αμερικάνους από τη διακοπή του θαλάσσιου εμπορίου με την κίνα να μην είναι σημαντικά για να κάνουν μια τόσο ακραία (για τα σημερινά δεδομένα κίνηση).

    Ο νέος δρόμος του μεταξιού λοιπόν δεν είναι κάτι άλλο από την προσπάθεια της κίνας να κρατήσει τις εξαγωγές της προς διάφορες αγορές του κόσμου και για να το καταφέρει αυτό προσπαθεί να προσφέρει οφέλη στις διάφορες χώρες που θέλουν να συνεργαστούν σε αυτό το project. Στην ελλάδα πχ το ρόλο αυτό παίζει η cosco, που στην ουσία κλέβει το ΦΠΑ από άλλες χώρες και πληρώνει μέρος του στην ελλάδα, αυτό είναι το βασικό αντισταθμιστικό τυράκι. Σε αυτό το πλαίσιο η κίνα προσπαθεί να βάλει στο παιχνίδι όσο περισσότερες χώρες μπορεί, όχι γιατί υπάρχει ένας χρυσός δρόμος όπου κάποιος μπορεί να τον διακόψει και άρα να τους μπλοκάρει τα σχέδια, αλλά γιατί ψάχνει συμμάχους στο παιχνίδι της διατήρησης του λεσέ πασέ, τώρα που οι υπόλοποι δυτικοί σύμμαχοι έχουν αρχίσει να μη γουστάρουν.

    Τα βαλκάνια συνολικά σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι κάποιος στρατηγικός δρόμος για να περνάνε τα κινέζικα εμπορεύματα, ακριβώς όπως και ο πειραιάς δεν αποτελεί κάποιο σημείο κλειδί, εκτός κι αν πιστεύουμε ότι αν δεν πιάσει το πλοίο στον πειραιά να φορτώσει κάρβουνο δεν θα φτάσει στην ιταλία (αυτή ήταν η πραγματικότητα της βρετανικής θαλασσοκρατορίας το 19ο αιώνα).

    Άρα είτε η β.μακεδονία μπει στο νατο, είτε όχι, για την κίνα το κακό είναι παντελώς αδιάφορο. Άλλωστε ο μοναδικός εμπορικός δρόμος που είχε νόημα παλιότερα για την ελλάδα (η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση μεταξύ ελλάδας και ευρώπης μέσω γιουκοσλαβίας) παραμένει πρακτικά ημι-κλειστός από το 1990.

     

     

    Και επιτέλους μπαίνει και η τουρκία στο παιχνίδι

    Όπως έγραψα και παραπάνω στην παλιά μακεδονική υστερία, η τουρκία και το μουσουλμανικό τόξο ήταν εκεί προκειμένου να δώσουν υπόσταση στην ανυπόστατη ιδέα ότι αυτή η μικρή χώρα απειλεί την ελλάδα· αυτή η ιδέα φυσικά ξαναζεσταίνεται τώρα αλλά όπως συμβαίνει και στο υπόλοιπο άρθρο, ή ο αρθογράφος έχει ξεχαστεί στο 1995, ή απλά προσθέτει ένα ακόμα υλικό στη σαλάτα γιατί ποιος σοβαρός αναλυτής θα ξέχναγε τη μεγάλη νέμεση της ελλαδας, δηλαδή την τουρκιά.

    Παρότι η τουρκία παλιότερα είχε δοκιμάσει να κάνει τον ενδιάμεσο ανάμεσα σε διάφορους πλούσιους άραβες και φτωχούς μουσουλμάνους σλάβους, αυτή η προσπάθεια δεν είχε ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα πέρα από μερικές μουσουλμάνες με σλαβικά χαρακτηριστικά που απέκτησαν άραβες sugar daddies (στο μουσουλμανιστάν το ονομάζουμε δεύτερη σύζυγο), άντε και μερικά τζιχάντια στη βοσνία, τότε που τα τζιχάντια ήταν φίλοι της ελευθερίας. Το πρόβλημα με την παλιά και ξαναζεσταμένη ιδέα ότι η τουρκία έχει χωθεί στα βαλκάνια είναι πως ο βασικός ιδεολογικός πατέρας της πολιτισμικής επέκτασης της τουρκίας, είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος ορκισμένος εχθρός του ερντογάν και προστατευόμενος της CIA στο αμέρικα. Με λίγα λόγια το σχέδιο άλωσης των μουσουλμανικών πληθυσμών της βαλκανικής (και της ασίας) από την τουρκία, όχι μόνο βρίσκεται σε ύφεση αλλά με σχετική σιγουριά θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κλινικά νεκρό εδώ και πολλά χρόνια (πριν ακόμα ο γκιουλέν και ο ερντογάν γίνουν ορκισμένοι εχθροί). Άλλωστε η ίδια η ιδέα του νεο-οθωμανισμού βασίζεται στην ΜΗ ευρωπαϊκή πορεία της τουρκίας, γι’ αυτό και βλέπουμε την τουρκία να εμπλέκεται εδώ και μια δεκαετία σε ό,τι μπάχαλο συμβαίνει στη μέση ανατολή.

     

     

    Πίστευε κανείς πραγματικά πως δεν φταίει για όλα ο πούτιν?

    Με τον υπέρτιτλο “Η ασφάλεια της κυριαρχίας της Ρωσίας” ο αρθρογράφος μας διαβεβαιώνει πως πράγματι ζει στο 1995. Μαθαίνουμε λοιπόν πως για τη ρωσία “τα βαλκάνια σχετίζονται πρωτίστως με την ασφάλεια της κυριαρχίας της στον πρώην σοβιετικό χώρο”. ΩΠΑ ΜΕΓΑΛΕ βάστα τ’ άρματα. Δηλαδή ειλικρινά ο τύπος από πότε έχει να κοιτάξει χάρτη? Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ χώρα της ανατολικής ευρώπης που να βρίσκεται έστω και κοντά στην επιρροή των ρώσων. Κάτσε να βάλω εδώ ένα χάρτη του ΝΑΤΟ σε περίπτωση που δεν μπορούσε να μπει στη wikipedia. Σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και μια δεκαετία η ρωσία προσπαθεί να αποκρούσει επιθέσεις των ηπα που γίνονται πρακτικά στα συνορά της (η επίθεση των γεωργιανών στη ν.οσετία, το ουκρανικό τουρλουμπούκι κλπ), το να σκεφτούμε και μόνο ότι η μακεδονία αποτελεί κάποιο κομβικό σημείο της πολιτικής της είναι αστείο. Ειδικά όταν σκεφτούμε πως ο στόχος της ρωσίας είναι η ουδετερότητα (τουλάχιστον) της τουρκίας, ένα πραγματικά μεγάλο τυράκι για την ασφάλειά της.

    Μα μα μα θα σου πουν, ο λαβρώφ βγήκε και είπε ότι δεν γουστάρει η β.μακεδονία να μπει στο νάτο. Πράγματι και ο αμερικάνος πρέσβης βγήκε και είπε να μην πάρει άδεια ο κουφοντίνας, δηλαδή τι ακριβώς περιμένατε να πει, ότι γουστάρουμε που το νάτο προσπαθεί να ολοκληρώσει τα αυτοκόλλητα στη συλλογή βαλκάνια ανατολική ευρώπη?

     

     

    Το μεγάλο νατοϊκό σχέδιο

    Εδώ σταματάω την ανάλυση του άρθρου ακριβώς διότι νομίζω ότι έδειξα αρκετά πειστικά πως πρόκειται για μια κοινότοπη περισπούδαστη ανάλυση χωρίς κανένα περιεχόμενο, κάτι που σε γενικές γραμμές ισχύει για όλες τις αντίστοιχες μεγαλόστομες αναλύσεις.

    Υπάρχει λοιπόν η πραγματικότητα πως το ΝΑΤΟ πράγματι δείχνει να κόβεται για την είσοδο της β.μακεδονίας στην οικογένειά του. Οι θεσμοί πράγματι έδωσαν στον σύριζα την εντολή να τελειώνουν με το ζήτημα και άρα κάποιο λόγο θα είχαν. Κι εδώ ακριβώς είναι και το μοναδικό σημείο επαφής του αρθρογράφου με την πραγματικότητα του 2019 κι όχι του 1995. Οι θεσμοί και το ΝΑΤΟ θέλουν τη β.μακεδονία στην παρέα τους. Γιατί?

    Την απάντηση την έδωσα παραπάνω, και δυστυχώς είναι τόσο μη δραματική όσο μια συλλογή γραμματοσήμων. Το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης από το 1990 και από τότε προσπαθεί να επανεφεύρει τον εαυτό του. Είτε ως νταβατζής όπως έκανε στον πόλεμο του κοσόβου, είτε ως προπύργιο του νέου ψυχρού πολέμου όπως συμβαίνει σήμερα. Ο βάλερστάιν σε ένα άσχετο άρθρο πολύ πριν ξεκινήσει η νέα αντι-ρωσική υστερία στις ΗΠΑ, είχε γράψει πως το ΝΑΤΟ ακριβώς γι’ αυτή την ανυπαρξία σκοπού αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη· την εποχή που το έγραφε ακουγόταν λίγο υπερβολικός, σήμερα όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πόσο δίκιο έχει.

    Τα πράγματα είναι δυστυχώς (για τους περισπούδαστους στρατηγούς της πολυθρόνας) πολύ απλά και συνάμα καταθλιπτικά. Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ με αφορμή την 11/9 βάλθηκε να ανατρέψει την φθίνουσα πορεία της αυτοκρατορίας χρησιμοποιώντας το μοναδικό αδιαμφισβήτητο όπλο που διέθετε δηλαδή την αμερικάνικη στρατιωτική ισχύ. Αγκάθι σε αυτό το σχέδιο ήταν οι υπόλοιπες πυρηνικές δυνάμεις και κυρίως η ρωσία για την οποία ίσχυε το MAD (Mutual Assured Destruction). Από αυτό το “σκόπελο” προσπάθησαν να ξεφύγουν με την λεγόμενη αντι-πυραυλική ασπίδα. Αυτή η αντι-πυραυλική ασπίδα υποτίθεται θα τους έδινε το λεγόμενο first strike capability δηλαδή την δυνατότητα να επιτεθούν με πυρηνικά πρώτοι και ο αντίπαλος να μην μπορέσει να απαντήσει.

    Όπως έλεγε και ο σαλαντίν, παρακαλώ τον θεό να τυφλώσει από υπεροψία τον αντίπαλο μου. Το αυτό συνέβη τόσο με την αντι-πυραυλική ασπίδα (που ήταν ένα ακόμα vaporware της πολεμικής βιομηχανίας των ΗΠΑ), όσο και με τους πολέμους του ιρακ και του αφγανιστάν που αντί να εδραιώσουν την ισχύ των ηπα, έδειξαν πόσο πραγματικά αδύναμες είναι την ίδια στιγμή που ο στόχος τους ήταν η εξυπηρέτηση των φαντασιώσεων του ισραηλινού απαρτχάιντ.

    Το ΝΑΤΟ σε όλο αυτό το μεγαλεπίβολο σχέδιο ανέλαβε τον ρόλο να έρθει όσο πιο κοντά στα σύνορα της ρωσίας μπορούσε. Η ιδέα ήταν πως η αντιπυραυλική ασπίδα ήταν αποτελεσματική στα πρώτα λεπτά που ένας πύραυλος εκτοξεύεται και η ταχύτητά του είναι σχετικά γνωστή, αλλά ο αποκλεισμός της ρωσίας από ένα αρχιπέλαγος αναθεωρητών πρώην συμμάχων των γερμανών στον πόλεμο (η εσθονία ύψωσε το άγαλμα του άγνωστου SS τουλάχιστον μια δεκαετία πριν οι μπαντερίστας γίνουν γνωστοί) ήταν το βασικό ζητούμενο αυτής της παρανοϊκής στρατηγικής. Την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ή να αναζωπηρώσουν εντάσεις στο εσωτερικό των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, με χαρακτηριστικές την τσετσενία και την γεωργία και τέλος την ουκρανία).

    Καθώς το ΝΑΤΟ όπως είπαμε δεν έχει άλλη αιτία ύπαρξης, η αναζωπύρωση της ρωσικής απειλής είναι μια μοναδική ευκαιρία την οποία το βαθύ κράτος των ηπα εκμεταλλεύτηκε προκειμένου τόσο να κρατήσει τους ευρωπαίους συμμάχους κοντά και στα υπόλοιπα πρότζεκτ όπως το ιραν, όσο και για να επιβάλει την ατζέντα του στο εσωτερικό εναντίων του τραμπ που εμφανιζόταν κριτικός και κέρδιζε πόντους. Άλλωστε σε μία ακόμη πλήρη άρνηση της γεωγραφίας η “αντιπυραυλική ασπίδα” στην πολωνία βρίσκεται εκεί επίσημα για να αποτρέψει πιθανούς ιρανικούς πυραύλους (οι ιρανικοί πύραυλοι δεν μπορούν να φτάσουν καν στην πολωνία, πόσο μάλλον στις ηπα).

    Η είσοδος της β.μακεδονίας στη συμμαχία αποτελεί λίγο πολύ ένα ακόμα πετράδι στο στέμμα του νάτο κι ένα ακόμα άκαπνο παράσημο για τη γραφειοκρατία του. Εκεί τελειώνει και η οποιαδήποτε σημασία της. Κι όποιος αναρωτιέται πως είναι δυνατόν μια υπερδύναμη να συμπεριφέρεται τόσο ηλιθιωδώς, δεν έχει παρά να προσπαθήσει να εξηγήσει τη εμπλοκή των ηπα σε τόσες διαμάχες τα τελευταία 20 χρόνια. Οι μόνες εξηγήσεις που θα βρει θα είναι το ίδιο τυχάρπαστες και κενές με αυτές που διαβάζετε σήμερα για τη β.μακεδονία. Τι για αγωγούς θα ακούσετε στο αφγανιστάν, τι για σπάνιες γαίες, τι για δεύτερο ορμητήριο κατά του ιραν , η λίστα με τις περισπούδαστες αλλά παντελώς κενές περιεχομένου εξηγήσεις δεν έχει τέλος.

     

     

    Το οξύμωρο της σοβαρής γεωστρατηγικής

    Δυστυχώς η περισπούδαστη κενότητα είναι το βασικό συστατικό των περισσότερων τέτοιου είδους αναλύσεων και τις περισσότερες φορές βρίσκεται εκεί για να δικαιολογήσει κι όχι για να εξηγήσει μια πολιτική. Στα πλαίσια που το κοινό στο οποίο απευθύνονται αυτές οι αναλύσεις δεν έχει “skin in the game”, δεν είναι δύσκολο να αποδεχθεί εξωφρενικά επιχειρήματα όπως ότι “οι γερμανοί αναλαμβάνουν τις ελληνικές επιχειρήσεις γιατί οι έλληνες δεν μπορούν να τις διαχειριστούν” , “το τέλος του καντάφι θα φέρει τη δημοκρατία στη λιβύη”, “οι ρώσοι ευθύνονται για … (βάλτε εδώ ό,τι θέλετε η λίστα είναι ατελείωτη”, “η χώρα που έχει γεμίσει την βενεζουέλα με κατασκόπους είναι η κούβα” κλπ κλπ κλπ.

    Μα δεν υπάρχουν διεθνείς ανταγωνισμοί, αντίπαλα στρατόπεδα, ζήλιες, φθόνοι και συμφέροντα? Φυσικά και υπάρχουν, αλλά αν τα τελευταία 30 χρόνια αποτελούν κάποιο οδηγό για το τι συμβαίνει σήμερα, όλα αυτά πολύ πιο συχνά απ’ ότι θα περιμέναμε, αποτελούν πολύ βραχυπρόθεσμα στοιχήματα και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας, κι αυτό συμπεριλαμβάνει τόσο τους προέδρους της βενεζουέλας όσο και των ηπα. Είναι όλοι τυχάρπαστοι? Και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος αλλάζει αρκετά γρήγορα και το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές προτεραιότητες. Η αλλαγή που έχει φέρει η κρίση από το 2008 και πράγματα όπως το brexit και ο τραμπ είναι κάτι που κανείς δεν μπορούσε να προσχεδιάσει ή να προβλέψει το 2010. Ακόμα κι αν βρούμε κάποιον να έχει γράψει ένα άρθρο το 2011 που να πιάνει μια τέτοια αλλαγή, αυτό θα οφείλεται περισσότερο στην τύχη παρά στο σωστό διάβασμα εντοσθίων.

    Ας σκεφτούμε πως η πιο πεισματάρικη (και γι’ αυτό μακρόχρονη) φράξια εντός του αμερικάνικου βαθέως κράτους, είναι μια εξαιρετικά ιδεολογική ομάδα· αυτοί ευθύνονται ταυτόχρονα τόσο για την ταχύτατη πτώση της αυτοκρατορίας λόγω της εμμονής τους με την καταστροφή της ΜΑ υπέρ του ισραηλινού απαρτχάιντ, την συνοδευόμενη καταστροφή του αξιόμαχου του αμερικάνικου στρατού και την εμμονή του first strike εναντίων οποιασδήποτε πυρηνικής δύναμης στον πλανήτη. Η φράξια αυτή συνεχίζει να υποστηρίζει τα ίδια ΠΑΡΑ το γεγονός ότι οι συνταγές της έχουν αποδειχθεί πως είναι καταστροφικές. Και οι ΗΠΑ είναι ο ηγεμόνας του κοσμοσυστήματος· μικρότερες χώρες δεν έχουν τόσο μεγάλη δυνατότητα να σφάλουν τόσο σκληρά και να συνεχίσουν να επιβιώνουν. Μην πάτε μακριά, δείτε πόσες φορές έχει αλλάξει ρότα ο σουλτανούκος, ακριβώς διότι δεν έχει την πολυτέλεια να πάρει μέρος σε 3 πολέμους να τους χάσει και να συνεχίσει. Η ιρακινή πολιτική της περιθωριοποίησης των σουνιτών παραλίγο να διαλύσει τη χώρα με την isis και την βοήθεια των αμερικάνων· ένας μικροπόλεμος στην υεμένη έχει κάνει τη χαβούζα των σαούδ να τρίζει και ένας “λάθος υπολογισμός” το 2006 από τους ισραηλινούς, έχει βάλει τον ανίκητο ισραηλινό στρατό που μπούκαρε όπου κι όποτε ήθελε, σε κατάσταση άμυνας για πάνω από 12 χρόνια.

    Κι όλα αυτά δεν περιλαμβάνουν τις εσωτερικές ισορροπίες μιας χώρας που επίσης αλλάζουν πολύ γρήγορα. Ποιος μπορούσε να προβλέψει το 2010 την υστερία των δημοκρατικών με τους σοβιετικούς, την τρικλοποδιά των μουζίκων στο μπρέξιτ, την αντίδραση της γερμανικής κοινωνίας στο γκλομπαλιστάν της μέρκελ που για 15 χρόνια ήταν το καμάρι ολόκληρης της γερμανικής πολιτικής σκηνής, η πιο πετυχημένη των πετυχημένων, την αντίδραση και την ήττα της ελληνικής κοινωνίας στα μνημόνια κλπ κλπ κλπ.

    Με αυτό δεν λέω ότι δεν υπάρχουν μακροχρόνια σχέδια, αλλά ότι τα περισσότερα από αυτά είναι φαντασιώσεις που κάποτε ίσως και να υλοποιηθούν, χωρίς ακριβώς να ξέρουν αυτοί που τα προωθούν τις καραμπόλες του μέλλοντος. Η απόφαση των κιμ να φτιάξουν τη βόμβα, ήταν μια μακροχρόνια προσπάθεια που βασίστηκε στην εμπειρία του τι παθαίνουν αυτοί που μπαίνουν στο μάτι των αμερικάνων και δεν την έχουν. Όμως αυτό είναι ένα σχετικά ακραίο παράδειγμα σκληρής ιδεολογικής πεποίθησης και πειθαρχίας που και πάλι κανείς δεν ήξερε αν θα επιβιώσει (τα αδέρφια κιμ άνοιξαν πολύ την οικονομία της χώρας μετά τον θάνατο του μπαμπα). Η ίδια ιδέα για τη βόμβα πχ δεν βοήθησε ιδιαίτερα το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ που κατέρρευσε εσωτερικά παρότι την είχε αποκτήσει. Η κίνα την ίδια περίοδο με την β.κορέα πέρασε μια μεγάλη εσωτερική διαμάχη ανάμεσα στην προώθηση του γκλομπαλιστάν και την εσωτερική “δίκαιη” και “μαοϊκή” ανάπτυξη. Κέρδισαν οι πρώτοι κι αυτό άλλαξε αρκετά τα πλάνα τους· οι δρόμοι του μεταξιού με το ταυτόχρονο κυνήγι των παράνομων εξαγωγών κεφαλαίου είναι στην ουσία η παραδοχή των νικητών του γκλομπαλιστάν πως δεν είχαν και πολύ δίκιο τελικά.

    Οπότε η δική μου σφαίρα λέει πως όταν κοιτάμε διάφορα γεγονότα, έχει περισσότερο νόημα να κοιτάμε το βραχυχρόνιο παιχνίδι, κι όχι μια κάποια φαντασιακή αφήγηση με αγωγούς και πράσινα άλογα. Τις περισσότερες φορές αυτό το βραχυχρόνιο παιχνίδι είναι αρκετό για να εξηγήσει την κατάσταση παρά το γεγονός ότι το συμπέρασμα μπορεί να είναι ξενέρωτο ή βαρετό ή ελαφρά προσβλητικό για τους συμμετέχοντες. Στη συμφωνία των πρεσπών από αυτή την άποψη η απλή εξήγηση είναι ικανότερη από τα μεγάλα σχέδια και το 5D σκάκι. Ο σύριζα είναι το καλύτερο πουτανάκι των θεσμών και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί μια δύσκολη για τον ίδιο συμφωνία με το να προσπαθήσει να διαλύσει την αντιπολίτευση (την ίδια συμφωνία η νδ του σαμαρά την πέταξε στις καλλένδες)· το νάτο και οι αμερικάνοι συνεχίζουν την συλλογή καρτών περικύκλωσης της σοβιετικής ένωσης παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πια· οι ευρωπαίοι προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στις αμερικάνικες φαντασιώσεις και τις δικές τους ανάγκες (δηλαδή φθηνό ΦΑ από την ρωσία)· γι’αυτό και τους βλέπετε πριν από έναν χρόνο να σκίζουν τα ιμάτιά τους και να δίνουν όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης προς το παγκόσμιο εμπόριο με την κίνα και τις συμφωνίες με το ιραν (ανεξάρτητα με το τι θέλει αυτός ο κακός τραμπ) και σήμερα μπαίνουν στην ουρά ο ένας πίσω από τον άλλο προσπαθώντας να δαιμονοποιήσουν τη χαγιαγουέι.

    Όλοι αυτοί μαζί “έλυσαν” το μακεδονικό και τώρα θα αρχίσουν οι χρυσές εποχές 🙂

     

    ΥΓ επειδή όπως είπα η λίστα είναι ατελείωτη, πάρτε κι ένα από τα καλύτερα δείγματα αερολογίας που μας προσφέρει το προσκείμενο στο ρώσικο μαγαζί, Voltairnet.org . Η αφήγηση εδώ είναι πιο καλοστημένη πως όλα (το άρθρο μετράει γύρω στους 5-6 εμφύλιους σε αναμονή) γίνονται για έναν αγωγό που δεν υπάρχει και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να φτιαχθεί από την αρχή γιατί περιλαμβάνει 29 κατασκευαστές πλυντηρίων στα βαλκάνια, την ίδια στιγμή που ο nordstream2 χρειάζεται μόνο το οκ της γερμανίας, ενώ η σύνδεση της ευρώπης από το νότο θα χρειαζόταν το οκ μόνο της ελλάδας και της ιταλίας. Γενικά μιλώντας η αγωγολογία είναι πολύ συνηθισμένη σε τέτοιου είδους άρθρα, ακριβώς διότι οι αγωγοί είναι κάτι μελλοντικές γραμμές πάνω σε χάρτες κι επειδή (πετρέλαιο/αέριο) μπορούν να εξηγήσουν τα πάντα με ένα κλείσιμο του ματιού. Αν δεν θέλετε να σκέφτεστε με όρους μπλάνς ντιμπουά θυμηθείτε αυτό που έγραφα και για την κίνα και το δρόμο του μεταξιού. Το πρόβλημα δεν είναι από που θα περάσει (κώλοι υπάρχουν πολλοί), αλλά το ποιοι τελικά θα συμμετάσχουν. Σαν τις πωλήσεις τάπερ, τα υποσχόμενα κέρδη είναι περισσότερο τυράκι για να αγοράσεις εσύ τα τάπερ.