• Faux Riche vs Trumpzilla

    Date: 2016.12.11 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags: ,,

    Η όλη υστερία με τα fake news δεν γίνεται να ολοκληρωθεί χωρίς να βάλουμε στην εικόνα τους νεόπλουτους του διαδικτύου. Το παρακάτω είναι μια προσπάθεια να δούμε το παιχνίδι τους.

     

     

    Ένα μικρό σκίτσο

    Το ίντερνετ είναι γεμάτο νεόπλουτους και ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, είναι γεμάτο από μη-πλούσιους που θέλουν να τους μιμηθούν. Σε αντίθεση όμως με την αποκοτιά να είσαι μηχανοδηγός τρένου και να θέλεις να φτιάξεις το δικό σου σιδηροδρομικό δίκτυο το 1880, το να είσαι προγραμματιστής και να θέλεις να γίνεις κι εσύ ένας bill gates είναι θεωρητικά πιο εφικτό. Είναι άλλωστε βασικό κομμάτι του πως βγάζεις στο ίντερνετ χρήματα. Όμως σε αντίθεση με τα παραπάνω άρθρα, σε αυτό θα ασχοληθούμε με τους ήδη πλούσιους.

    Όπως και κάθε τάξη νεόπλουτων τα ζάμπλουτα παιδιά της νέας οικονομίας δεν άλλαξαν ζωές με το καλημέρα. Ακόμα θυμάμαι πως οι τύποι που έγραψαν το doom στο γκαράζ τους (το παιχνίδι που άλλαξε τον τρόπο που φτιάχνονται τα παιχνίδια), έριχναν ένα ικανοποιητικό μέρος των εξόδων τους στην αγορά φεράρι ή λαμποργκίνι, ή τελοσπάντων κάτι αντίστοιχα εφηβικό. Στην ουσία πολλά από αυτά τα “παιδιά” κάνουν ακόμα το ίδιο, όταν βλέπουμε τον bezos της amazon να θέλει να φτιάξει το δικό του διαστημικό πρόγραμμα.

    Όμως αυτή η χαρακτηριστική “ατσαλοσύνη” των νεόπλουτων είναι ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό χαρακτηριστικό. Οι νεόπλουτοι, σε αντίθεση με τους παραδοσιακά πλούσιους, δεν νιώθουν τόσο δεσμευμένοι ή εξαρτημένοι από τον παλιό πλούτο. Πιθανότατα δεν έπαιζαν μπριτζ με τον μπάφετ ή γκόλφ με τον ομπάμα, δεν κάθισαν ποτέ στο ΔΣ μαζί με άλλους γόνους πλουσίων και γενικά έχουν την αίσθηση πως είναι αυτο-δημιούργητοι. Για να μην τα πολυλογώ έχουν την τάση να νιώθουν πως έχουν πιάσει τον πάπα από τα αρχίδια. Και καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είναι αμερικάνοι (καθώς το ίντερνετ ήταν αρχικά και κύρια ένα αμερικάνικο παιχνίδι), το εφέ πολλαπλασιάζεται.

    Ένα άλλο χαρακτηριστικό που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι ότι κατά ένα σημαντικό μέρος τους αρέσει να αυτο-προσδιορίζονται ως mavericks. Φυσικά οι περισσότεροι που ξέρετε δεν είναι, αλλά τουλάχιστον κάνουν παρέα με mavericks. Το αρχετυπικό δίδυμο jobs-wozniak είναι κάτι που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Οι περισσότεροι ξέρετε φυσικά τον jobs, κι όχι παράλογα αφού αυτός ήταν το δημόσιο πρόσωπο της επιχείρησης. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι έκανε παρέα με τον Wozniak (ένα τυπικό νέρντ), είναι εύκολο να τον κατηγοριοποιήσει σε ένα άλλο σύμπαν (ο gates είναι μια εξαίρεση νέρντ με σοβαρά managerial skills).

    Σαν να μην έφταναν αυτά, ο τεχνολογικός τομέας είναι ο μόνος καπιταλιστικός τομέας στον οποίο έχει υπάρξει μια άνθιση τα τελευταία 20 χρόνια. Με τρελό πουσάρισμα (θυμάται κανείς το χρήμα που έπεσε στις dot.com?), αλλά αυτό λίγο μας ενδιαφέρει. Αν οι δυτικοί τα τελευταία 20 χρόνια αποφάσισαν να ξοδέψουν όλο τους το ταλέντο για να φτιάχνουν νέα app και να ποντάρουν στο τζόγο του χρηματο-οικονομικού τομέα (τώρα πια συνδυάζουν και τα δύο), δεν αλλάζει το γεγονός ότι τα app είναι το κύριο παράδειγμα επιτυχίας του μοντέλου. Κι έτσι δεν είναι παράλογο που οι νεόπλουτοι που παρήγαγε αυτό το μοντέλο, αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως την αβαντγκάρντ του νέου κόσμου.

    Μέχρι πριν από πολύ λίγα χρόνια, όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι που φιγουράριζαν στις πρώτες θέσεις των πιο πλούσιων της λίστας των forbes, δεν έδειχναν να ενδιαφέρονται για τα κοινά. Ο gates (και εδώ πρωτοπόρος) είναι ο πρώτος που βαριέται να ασχολείται με τα windows και αποφασίζει να φτιάξει το ίδρυμα bill and melinda. Το ίδρυμα αυτό με τον τεράστιο πλούτο, έχει τα ίδια τυπικά προβλήματα παρόμοιων ιδρυμάτων. Αποτελεί το χόμπι του ιδρυτή του και ασχολείται πολύ συχνά με δραστηριότητες σχεδόν αποκρυφιστικού τύπου, ακριβώς γιατί ο ιδρυτής του έχει τα λεφτά και το ενδιαφέρον να τις χρηματοδοτήσει· είναι ταυτόχρονα αρκετά ανεξάρτητος για να θεωρεί ότι δεν ενοχλείται από την πίεση να αποδεχθεί τις κοινωνικά παραδεκτές αλήθειες των διπλανών του. Φαντάζομαι δεν θα πέσετε από τα σύννεφα αν σας πω ότι αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πως για κάθε πρόβλημα υπάρχει μια τεχνολογική λύση 🙂

    Το ίδιο μπορούμε να διαπιστώσουμε όταν δούμε παρόμοιες δημόσιες προσπάθειες. Τα πυραυλάκια του μπέζος είναι σχετικά αθώα μπροστά στα πυραυλάκια του musk που θέλει να στείλει τον άνθρωπο στον άρη και να φέρει μια νέα εποχή. Το από παλιά εδραιωμένο καλιφορνέζικο new age δεν θα μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητους αυτούς τους ανθρώπους.

    Προσπαθώντας να φτιάξω το προφίλ αυτής της ομάδας ανθρώπων που μεγάλωσε με τα όνειρα του philik k dick, δεν έχω στόχο να φτιάξω ένα ακόμα vanity fair ψυχογράφημα χωρίς μάλιστα να βγάλω και τα 2χιλίαρικα που θα μου έδινε το vanity fair· ο στόχος μου είναι να προσφέρω ένα υπόβαθρο που να μισο-εξηγεί την επαφή αυτών των ανθρώπων με την υπόλοιπη κοινωνία και την πολιτική, έτσι όπως αυτή η επαφή γίνεται πολύ έντονη τον τελευταίο καιρό. Οπότε θα σταματήσω εδώ το γενικό ψυχογράφημα και θα του προσφέρω πινελιές με παραδείγματα.

     

     

     

    Το παράδειγμα της WaPo

    Η washington post είναι η εφημερίδα που τα έβαλε μ’ έναν αμερικάνο πρόεδρο και νίκησε (watergate). Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία είναι μια εφημερίδα που απλά πουλάει προπαγάνδα. Ίσως τα πιο διάσημα fake news της WaPo να ήταν τα 140 πρωτοσέλιδα που έτρεξε με θέμα τη νέα εισβολή στο ιράκ και τα υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής του σαντάμ. Οπότε όταν ο μπέζος της άμαζον την αγοράζει πριν λίγο καιρό, ήξερε πως δεν αγόραζε καμιά παρθένα.

    Αν όμως το να τρέχεις επίσημη προπαγάνδα είναι επικίνδυνο για την αξιοπιστία σου, τότε η WaPo προχώρησε μερικά βήματα ακόμη κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τις αμερικάνικες εκλογές. Όχι γιατί υποστήριξε ανοιχτά την κλίντον (αυτό το έκαναν όλα τα mainstream media), αλλά γιατί συνεχίζει να το κάνει ακόμα κι όταν αυτή έχασε. Η καταφανώς αστεία ιστορία με το propornot (την υποτιθέμενη δηλαδή αποκάλυψη των μέσων εκείνων που διασπείρουν ρωσική προπαγάνδα), μας δείχνει νομίζω τη διαφορά μεταξύ του κλασικού λακέ της εξουσίας, και του λακέ που ανήκει σ’ έναν νεοπλουτο του ίντερνετ.

    Ας εξηγηθώ. Στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν σε γενικές γραμμές οι καθαρές γραμμές μεταξύ ημών και των άλλων. Ακριβώς λόγω της λειτουργίας του το αμερικάνικο σύστημα προωθεί τη συνεργασία μεταξύ των αντιπάλων (άλλοι το λένε και διαφθορά), γιαυτό και οι νόμοι στη βουλή συνήθως περνάνε με τη συμμετοχή και βουλευτών από την άλλη πλευρά.

    Όταν είσαι ένα μέσο που καλύπτει ακριβώς αυτή τη σκηνή, μπορείς να πάρεις θέση, αλλά αν η θέση σου ηττηθεί, τότε είναι η ευκαιρία σου να πάρεις μια νέα θέση, τη θέση των νικητών. Τα ψεύτικα πρωτοσέλιδα της WaPo για να πουλήσει τον πόλεμο του ιράκ δεν είναι διαφορετικά από τα ψεύτικα πρωτοσέλιδα για να πουλήσει την απειλή της ρωσικής προπαγάνδας ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα φτιάξει ο τράμπ. Αυτό που αλλάζει (και δεν είναι ασήμαντο), είναι ότι τα πρώτα ήταν σύμφωνα με το zeitgeist της κυβερνητικής πολιτικής. Με λίγα λόγια η WaPo (μια εφημερίδα που ματα-υπενθυμίζω έριξε έναν ρεπουμπλικάνο πρόεδρο), που πουλάει προπαγάνδα στην κυβέρνηση μπους, είναι μια πολύ πιο “φυσική” κατάσταση από μια WaPo που αποφασίζει να αρνηθεί ότι ο τραμπ είναι ο επόμενος πρόεδρος.

    Και αυτή η άρνηση -ερίζω εγώ- δεν είναι αδιάφορη με τον νέο ιδιοκτήτη της εφημερίδας, δηλαδή τον μπέζος. Όχι μόνο γιατί ο μπέζος μπορεί να κρατήσει για πάντα ζωντανή την εφημερίδα ακόμα κι αν κανείς δεν την αγοράζει, αλλά και γιατί το προσωπικό του παράδειγμα επιτυχίας του υποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται καν να έχει φίλους στην ουάσινγκτον για να είναι γαμάτος.

     

     

    Και το παράδειγμα του Facebook

    O ζαχαρόβουνος (zuckerberg) της facebook είναι ένα ακόμα παράδειγμα αντίστοιχης “αντίστασης προς τον ποπουλισμό”. Η εμπειρία του ζαχαρόβουνου, είναι ότι πρακτικά μπορείς να ζητήσεις από τον κόσμο τα πιο παράλογα πράγματα για να γίνει μέλος στο κλάμπ σου και οι περισσότεροι άνθρωποι απλά θα δεχθούν. Έτσι όταν υπόσχεται πως θα βελτιώσει τους αλγόριθμους του facebook έτσι ώστε να μην διαδίδει fake news, νιώθει πως είναι ασφαλώς εφικτό και ασφαλώς οι πάντες θα το βουλώσουν.

    Ακριβώς όπως το βούλωναν όταν ο ζαχαρόβουνος τους ζητούσε να αποδείξουν στη facebook πως είναι αυτοί που λένε (χωρίς κανένα μα κανένα έννομο λόγο). Γι’ αυτό και ο ζαχαρόβουνος θεωρεί πως θα αντιταχθεί στις επιθυμίες ενός πολύ ικανού κομματιού της πελατείας του, χωρίς αυτή η πελατεία να αντιδράσει.

    Αν προσπαθήσουμε να δούμε τι είναι το facebook και από που αντλεί τη δύναμή του, θα καταλάβουμε πως η αποκοτιά του ζαχαρόβουνου, ισοδυναμεί με πιθανή αυτοκτονία του ίδιου του μέσου. Το facebook σε “αναγκάζει” να του δείξεις την ταυτότητά σου και να το παρακαλέσεις να σε ξεμπλοκάρει, ακριβώς γιατί εκεί μέσα βρίσκονται και όλοι άλλοι φίλοι σου. Η ισχύς του facebook είναι πως όλοι οι άλλοι βρίσκονται εξίσου εκεί μέσα, κι άρα αν θέλεις μια κάρτα μέλους του κλάμπ, μερικές κωλοτούμπες δεν είναι παράλογο τίμημα· άλλωστε κανείς δεν χρειάζεται να μάθει γι’ αυτές τις κωλοτούμπες. Αυτοί οι γυμνασιακοί κανόνες κοινωνικοποίησης δεν είναι τυχαίο πως εφαρμόζονται σ’ ένα μέσο που έγινε αρχικά διάσημο ακριβώς απευθυνόμενο στο κοινό των κολεγίων.

    Με λίγα λόγια το facebook είναι η καφετέρια εκείνη που όλοι πηγαίνουν να μιλήσουν και να ποζάρουν. Έχει πολύ ωραία παιχνίδια, αθλοπαιδιές, κοινές ασχολίες κλπ, αλλά η βασική του λειτουργία είναι να βρίσκεσαι εκεί που βρίσκονται και όλοι όσοι είναι σημαντικοί για εσένα. Αυτό εξηγεί και την αδυναμία του να πουλήσει προϊόντα και διαφημίσεις. Το facebook δεν είναι ένα brand που εμπιστεύεσαι, είναι απλά η καφετέρια που όλοι πηγαίνουν.

    Σύμφωνα με τις καινούργιες του ντιρεκτίβες λοιπόν, το facebook θέλει να απαγορεύσει σε κάποιους από τους θαμώνες του να συζητάνε για ό,τι γουστάρουν, ακριβώς γιατί θα παρεμβαίνει και θα λέει ότι αυτό που συζητάνε πρέπει να το σταματήσουν. Τρελό και παράλογο από τη μία, αλλά μέχρι στιγμής το έχουν κάνει χωρίς να τους αντιταχθεί κανείς πραγματικά. Και δεν μιλάω για τις στρατίες από κακοπληρωμένους υπαλλήλους που βρίσκονται πίσω από την βιομηχανία του report abuse. Μιλάω για τον περίφημο αλγόριθμο που αποφασίζει για το πόσα γατάκια θα εμφανίζονται την ημέρα στο timeline σου. Υπάρχουν αρκετές καταγεγραμμένες περιπτώσεις όπου η facebook έβαλε το δάχτυλο στο γλυκό και “εξαφάνισε” ειδήσεις που δεν βόλευαν. Σιγά την είδηση θα μου πεις.

    Η ειρωνεία είναι πως τις περισσότερες από αυτές τις καταγγελίες τις έκανε το κομμάτι εκείνο της αμερικάνικης λιμπεραλ αριστεράς που τώρα η facebook προσπαθεί να προωθήσει κατά των βαρβάρων του τράμπ.

    Δεν είναι παράλογο λοιπόν που ο ζαχαρόβουνος νιώθει παντοδύναμος και θεωρεί ότι μπορεί να βάλει τους πάντες να κάνουν πουσάπς για πάρτη του, εξαφανίζοντας τα “fake news”. Και θα το δοκιμάσει, ισορροπώντας ανάμεσα στον εμφύτο fuck-you κωλοπαιδισμό του και τις πιο υπόγειες και διπλωματικές αντίστοιχες προσπάθειες της google.

     

     

     

    Enter google

    Τον ίδιο ρόλο καλείται να παίξει και η google, αλλά η εταιρία αυτή είναι αρκετά πιο έξυπνη στην πολιτική της. Τις περισσότερες από τις βρωμοδουλειές που ρίχνουν τον κόσμο από τα σύννεφα τις κάνει στα κρυφά· με λίγα λόγια δεν έχει την αποκοτιά των παραπάνω παραδειγμάτων. Από το great wall of china, μέχρι τα backdoor προς την NSA το οποιο χάκαραν υποτίθεται οι κακοί κινέζοι (όχι δεν ήταν μόνο η yahoo). Και ξέρω πως οι περισσότεροι περιμένατε τον snowden να σας το σφυρίξει, όταν τα στοιχεία υπήρχαν σε κοινή θέα ήδη καμιά πενταετία πιο πριν.

    Ακριβώς όπως ποτέ δεν μάθατε γι’ αυτήν την “τρύπα ασφαλείας” της γκούγκλ, ακριβώς έτσι δεν θα μάθετε και για τις βρωμοδουλειές της τόσο εύκολα. Γιατί ο γούγλης προσπαθεί να κρατά χαμηλό προφίλ στις πολιτικές του τοποθετήσεις, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αγόρια της τεχνολογίας. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι είναι κι αυτοί μέρος του παιχνιδιού. Ίσως λίγο πιο παραδοσιακοί (με λίγα λόγια συνεργάζονται με τις κυβερνήσεις).

    Ο γούγλης συνήθως προτιμά να τραβά την προσοχή με διάφορα τεχνολογικά Vaporware (και άρα ουδέτερα πολιτικά), όπως το google glass ή το αυτοκίνητο που οδηγάει μόνο του· το δεύτερο μάλιστα υπόσχεται να αναζωογονήσει ολόκληρη την αμερικάνικη αυτοκινητοβιομηχανία που μοιάζει εξαιρετικά ντεμοντέ και χωρίς προοπτική· ακριβώς όπως ο μπάμιας προσπάθησε -και απέτυχε παταγωδώς- να κάνει το ίδιο με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

    Δεν θέλω να ασχοληθώ εδώ με τις ευγενείς προσπάθειες του γούγλη από τεχνική σκοπιά, αλλά από καθαρά επικοινωνιακή. Ο ζαχαρόβουνος θα βγει δημόσια και θα σε κατουρήσει στα μούτρα και θα σου πει σαν άλλος πορτιέρης στο μπέργκαιν, “φιλαράκι άστο για άλλη φορά, σήμερα δεν μπαίνεις και δεν φταίω εγώ γι’ αυτό”. Ο γούγλης αντίστοιχα θα σου πει, “κοίτα ένα ωραίο drone που πετάει στον ουρανό”. Αν τον προσθέτω στην εξίσωση είναι για να τονίσω ένα άλλο χαρακτηριστικών των νεο-πλουτων της τεχνολογίας· τον προφανή ayan rand ελιτισμό τους.

     

     

    Ελιτίστας

    Σε αντίθεση με την παραδοσιακή posh ελίτ της νέας υόρκης, οι νεόπλουτοι της τεχνολογίας δεν βασίζουν την ανωτερότητά τους τόσο στην καλή τους ανατροφή και τα οικογενειακά πεντιγκρι (τα οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε) για να ξεχωρίσει από τον λαουτζίκο· τα στοιχεία του ελιτισμού είναι όλα εκεί, αλλά περιστρέφονται γύρω από την ίδια την τεχνολογία.

    Φανταστείτε την έκπληξη και την ευχαρίστηση που προσφέρει η ισχύς ότι μπορείς να διαβάζεις τα email όλων των συνδρομητών σου ανά πάσα δεδομένη στιγμή κι αυτοί να μην έχουν πρόβλημα με αυτό και θα καταλάβετε γιατί για τους κομπιουτεράδες το gmail, είναι μια παράλογη πρόταση. Φανταστείτε τώρα το πως αυτή η “παράλογη” πρόταση γίνεται αποδεκτή με επαίνους και χειροκροτήματα από το κοινό γιατί τους προσφέρεις ένα inbox μεγέθους 1GB. Όλοι τρέχουν σε εσένα γιατί ο ανταγωνισμός (yahoo και hotmail τον καιρό εκείνο) προσφέρει 50MB. Κανείς δεν μιλάει για την ταμπακιέρα, κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’αυτήν πέρα από εσένα που είσαι ένα παρανοϊκό νέρντ. Το νέρντ λοιπόν δεν είναι παράλογο να θεωρήσει όλους τους υπόλοιπους ηλίθιους. Αλλά αυτοί συνεχίζουν και παραδίδουν την αλληλογραφία τους σε έναν παγκόσμιο παίκτη.

    Νομίζω κάπως έτσι μπορούμε λίγο να οσμιστούμε το πως χτίζεται ο ελιτισμός σε αυτή την κατηγορία πλουσίων. Αν το συνδυάσετε με την μαγεία της τεχνολογίας, το πως αυτή είναι συνδεδεμένη με την μεταφυσική της προόδου και το πως μόνο μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων καταλαβαίνει “από αυτά τα πράγματα”, δεν είναι περίεργο να βρεις γρήγορα την αποστροφή ότι “αυτοί που σε δέρνουν στο σχολείο θα είναι αυτοί που θα σου καθαρίζουν την πισίνα σε 10 χρόνια”. Δεν θυμάμαι ποιος την έχει πει την ατάκα (μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο gates), αλλά θυμάμαι πολύ καλά πως η πεποίθηση αυτή ήταν ήδη καλά εδραιωμένη στα μέσα των 90s. Πολύ πριν τις dot.com και την έκρηξη της νέας τεχνολογίας στις ζωές μας.

     

     

    Και η πρόσκρουση με την πραγματικότητα

    Καθώς δεν έχω τα χρήματα του μπέζος για να φτιάχνω τα δικά μου πυραυλάκια, ικανοποιούμαι με το να πετάω μερικά virtual στο kerbal space program. Μία από τις σοβαρές δυσκολίες του παιχνιδιού, δεν είναι το να στείλεις έναν πύραυλο σε τροχιά γύρω από τη σελήνη, αλλά να καταφέρεις να τον προσεδαφίσεις κιόλας. Το ίδιο ποντάρω πως θα συναντήσουμε σχετικά σύντομα με τα αγόρια της τεχνολογίας, οπότε σας προτείνω να το δείτε ως μια ακόμη ευκαιρία για ποπκορν.

    Καταννοώ ότι το άρθρο μοιάζει λίγο κουλό έτσι από μόνο του (όπως έγραψα και πριν ψυχογράφημα για το vanity fair), αλλά ελπίζω ότι η σύνδεση που θα κάνω τώρα θα βάλει τα περισσότερα σε μια σειρά. Αυτοί οι νεο-πλουτοι της τεχνολογίας αποτελούν το νέο παράδειγμα εδώ και παραπάνω από 20 χρόνια. Το νέο παράδειγμα όμως μπορεί να έχει συνεπάρει το κοινό, όλες έχετε από ένα smartphone, αλλά έχει αποτύχει να δημιουργήσει έναν οδηγό επιβίωσης παρά για ένα πολύ πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας. Ακόμα και αυτοί που ζουν με το όνειρο της επιτυχίας ενός kickstarter ή μιας startup, είναι ελάχιστοι.

    Αυτό δεν εμποδίζει τον κάθε μπάμια και άλλους πλασιέ της παγκοσμιοποίησης, να χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τους 50χρονους ξυλοκόπους λέγοντάς τους πως υπάρχουν ευκαιρίες απασχόλησης στον τομέα της δημιουργίας νέων app.

    Στις τελευταίες αμερικάνικες εκλογές για πρώτη φορά κέρδισαν οι άλλοι. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μόλις κοιτάξεις τον χάρτη με τα counties (δηλαδή τις ντόπιες περιφέρειες κάθε πολιτείας). Πρόκειται για μια κατάσταση που ήταν εκεί ήδη από τις εκλογές του 2012, παρότι εκεί κέρδισαν οι “δικοί μας”. Η βασική ισχύς των δημοκρατικών βρίσκεται στη νέα υόρκη και την καλιφόρνια, ακριβώς δηλαδή εκεί που χτυπά η καρδιά της νέα οικονομίας (πάρτε κοινοτοπίες για να μάθετε).

    Είναι εμφανές λοιπόν πως ο τραμπ, ανήκει στους άλλους κι ότι αν καταφέρεις να τους εκφράσει, θα μπορέσει να αλλάξει την πολιτική ισορροπία στο αμερικάνικο μαγαζί, με πολύ παρόμοιο τρόπο με αυτόν του ρούσβελτ. Τα αγόρια της νέας οικονομίας δεν γουστάρουν καθόλου αυτή την αλλαγή και θα ήθελαν τα πράγματα να παραμείνουν ίδια, ακριβώς όπως οι τραπεζίτες του 1935 δεν ήθελαν μια μικρή κρίση να καταστρέψει την πρόοδο που είχαν φέρει τα νέα τραπεζικά προϊόντα. Αυτό που υποψιάζομαι είναι ότι τα αγόρια της νέας τεχνολογίας δεν θα προσπαθήσουν να βρουν μια νέα ισορροπία με την πολιτική τράμπ αν αυτή κατευθυνθεί μακριά από τις ορέξεις τους, αλλά θα την πολεμήσουν. Και πολεμώντας τη, θα ρισκάρουν την ίδια τη θέση τους στην αγορά. Όχι μόνο γιατί ένας πρόεδρος που δεν τους γουστάρει μπορεί να τους πηδήξει νομοθετικά, αλλά γιατί και το ίδιο το κοινό είναι πολύ εύκολο να τους παρατήσει.

    Η αξιοζήλευτη θέση της google ή της facebook δεν είναι κάτι μοναδικό στην ιστορία του ίντερνετ. Πριν την google την ίδια θέση είχε η yahoo και πιο πριν η AOL. Παρόμοιο καφενείο που ήταν όλοι μέσα πρόσφερε και το messanger της microsoft ή η AOL παλιότερα. Το πόσο εύκολα αλλάζουν οι μόδες στο internet κάνει τα παλάτια της facebook εξαιρετικά ευαίσθητα σε πολιτικούς μετασεισμούς.

    Αν θέλετε να παρακολουθήσετε την πορεία ενός μικρότερου (και άρα πιο ευαίσθητου) μαγαζιού αλλά με πολύ παρόμοια συμπεριφορά με αυτή του ζαχαρόβουνου της facebook αυτό είναι το reddit, το οποίο σαμποτάρει ανοιχτά τους τραμπίστας που το έχουν κατακλείσει.

    Κι όλα αυτά χωρίς -επιμένω- να μιλήσουμε για νομοθετικές αλλαγές. Για σκεφτείτε να καταργηθεί το net-neutrality, δηλαδή οι πάροχοι ίντερνετ να αρχίσουν να χρεώνουν τους παρόχους περιεχομένου για τα terrabyte που χρησιμοποιούν. Κι αυτό είναι μόνο μια πολύ παλιά ιδέα, κανείς δεν αποκλείει να υπάρξουν δεκάδες καινούργιες. Αυτό που υποψιάζομαι είναι ότι η Ayn Rand συγκρότηση όλων αυτών των αγοριών θα τα κάνει να υποτιμήσουν την ισχύ που έχει το κράτος και θα προσπαθήσουν να το αντιπαλευτούν. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι τόσο σίγουρο πως θα έχουν και το κοινό μαζί τους.

     

     

     

    Κρατείστε λίγο popcorn στην άκρη λοιπόν για αυτό το sideshow της κατάρρευσης της αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Είναι πολύ πιθανό τα αγόρια του ίντερνετ να βάλουν κι αυτά το λιθαράκι τους μαζί με τους δημοκρατικούς που ανοιχτά πια καλούν υπέρ της επιβολής δικτατορίας (ζητώντας από τους εκλέκτορες να μην ψηφίσουν τον τράμπ). Προσπάθεια που θα αποτύχει βέβαια, αλλά μας δείχνει ξεκάθαρα το πόσο η απονομιμοποίηση του συστήματος δεν αφορά μόνο τους deplorables οπαδούς του τράμπ, αλλά και ό,τι έχει απομείνει από τις καλοταϊσμένες φαντασιακές ελίτ που μέχρι τώρα νόμιζαν πως διαφέντευαν τον κόσμο.