• Όταν η ιαπωνία ήταν η κίνα

    Date: 2012.11.18 | Category: TECHIE-STUFF | Tags: ,,

    έχει περάσει αρκετός από τότε που έγραψα το τελευταίο τεχνικό κομμάτι και νομίζω δικαιούμαι να ξαναπαίξω με αυτό το παιχνιδάκι. Ο συριζα μπορεί να περιμένει γιατί σήμερα θα κάνουμε λίγη αρχαιολογία.

     

    Πριν ένα εξάμηνο αγόρασα από το ebay τρία 70s ρολόγια/ραδιόφωνα/ξυπνητήρια, ένα είδος που ήταν πολύ της μόδας την εποχή εκείνη. Είχε και ο πατέρας μου ένα casio, αλλά σαν καλός ηλεκτρονικός αγόρασε ένα από τα πρώτα μοντέλα που είχε κουμπί επαφής και οθόνη με LEDs, (τρομερό wow factor και τα δύο την εποχή εκείνη). Εγώ πάλι προτίμησα ένα γερμανικό μοντέλο το RD100 πιο vintage με pop design και μηχανικό ρολόι (klappzahlen). Αλλά επειδή είναι της μόδας και πια τα πουλάνε πανάκριβα για κάτι τόσο παλιό, αγόρασα τρία χαλασμένα με σκοπό να τα επισκευάσω.

     

    Κάπως έτσι τα άνοιξα ελπίζοντας πως δεν θα έχουν κάτι τόσο περίπλοκο που να μην μπορώ να το αντιμετωπίσω. Δυστυχώς σε αντίθεση με τη μυωπία, οι δυνατότητες troubleshooting σε ηλεκτρονικά κυκλώματα δεν είναι κληρονομικές κι έτσι δεν ήμουν σίγουρος για την επιτυχία του πειράματος. Όμως ψάχνοντας στο εσωτερικό του, ανακάλυψα κάτι που δεν περίμενα. Το ρολόι/ξυπνητήρι/ραδιόφωνο ήταν Fabriquée en RFA μεν αλλά ήδη στα μέσα των 70s η παγκοσμιοποίηση είχε χτυπήσει την πόρτα της δύσης. Μόνο που αντί για το made in china, παντού έβρισκα Japan. Ιδού και τα πειστήρια του εγκλήματος. Πυκνωτές, μεγάφωνα, ρελέδες, ακόμα και ο ίδιος ο μηχανισμός του ρολογιού ήταν γιαπωνέζικος. Και σκεφτείτε πως αυτό το πράγμα ήταν μόλις μια δεκαετία πριν την άνοδο της γιαπωνέζικης φούσκας.

     

    Η ELAC λοιπόν, μια γερμανική εταιρία, προτιμούσε ήδη το 1975 να αγοράζει σχεδόν τα πάντα από την ιαπωνία και αυτή να κάνει απλά την τελική συναρμολόγηση και το design, αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι τελικά κατασκευάστηκε στη γερμανία από όλο το μηχάνημα. Τηρουμένων των αναλογιών η ELAC έκανε το 1975 ό,τι κάνει η apple σήμερα, αν και η apple έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα και το μοναδικό που διατηρεί στις ΗΠΑ είναι τα γραφεία της. Κι αυτή η κίνηση έχει πολύ να κάνει με τις διαφορετικές εμπορικές πολιτικές που υπήρχαν το 1975. Θυμηθείτε πως το 1975 υπήρχαν παντού δασμοί, έτσι αν ήθελες να τους παρακάμψεις, έπρεπε να εισάγεις ενδιάμεσα αγαθά που είχαν μικρότερους δασμούς και χαμηλότερη τιμή, έτσι ώστε να μην μπει δασμός στην τελική υπεραξία που ήταν τα κέρδη σου.

     

    Είναι εντυπωσιακό όμως πως αυτή η πολιτική των ενδιάμεσων αγαθών τη βλέπουμε να συμβαίνει σε μια βιομηχανική δύναμη όπως η γερμανία, όχι μια περιφερειακή χώρα όπως η ελλάδα πχ που ήταν αναμενόμενο να βασίζει ικανό τμήμα της βιομηχανίας της στην εισαγωγή ημι-έτοιμων ενδιάμεσων αγαθών.

     

    Θα μου πείτε σιγά τα ωά, όλοι ξέρουμε ότι η ιαπωνία ήταν κάποτε η κίνα. Πράγματι όμως αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ο βαθμός που αυτό συνέβαινε. Το 1975 δεν υπήρχε η έννοια της παγκοσμιοποίησης. Φυσικά τα δύο προτεκτοράτα των ΗΠΑ μετά τον πόλεμο (η ιαπωνία και η γερμανία) συνεργάζονταν μεταξύ τους και έτρωγαν λίγη λίγη την αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία του αμερικάνικου κεφαλαίου και εμπορίου. Ήδη το 1975 τα μικρά αξιόπιστα toyota γίνονταν τα αγαπημένα αυτοκίνητα των φτωχών αμερικάνων φοιτητών μια αλλαγή που θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε λέγοντας πως μια βιετναμέζικη παιχνιδομηχανή θα ανατρέψει την πρωτοκαθεδρία του Playstation και του Wii.

     

    Τι μας λέει αυτό? Πως ήδη από το 1975 ο εμπορικός κόσμος που ζούμε σήμερα υπήρχε. Όχι φυσικά στο μέγεθος και την έκταση που υπάρχει σήμερα, αλλά αν μπόρεσα εγώ να τον βρω σ’ ένα γερμανικό vintage ραδιόφωνο/ρολόι/ξυπνητήρι, πάει να πει ότι ήταν ήδη πολύ πιο προχωρημένος απ’όσο καταλάβαιναν οι περισσότεροι άνθρωποι.

     

    Για την ιστορία, τελικά από 3 χαλασμένα μηχανήματα κατάφερα και επισκεύασα τα δύο και σήμερα με νανουρίζει το κλαπ κλαπ που κάνει όταν κυριολεκτικά πέφτουν τα λεπτά.