• Οι Τουρκάλες μοιχαλίδες και οι υποκριτές των Βρυξελών.

    Date: 2004.10.01 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags: ,,,,

    Στην Τουρκία η μοιχεία ήταν αδίκημα. Τουλάχιστον μέχρι το 1996 όταν το συνταγματικό δικαστήριο αποφάσισε ότι ο νόμος είναι άνισος με τα δύο φύλα. Συγκεκριμένα προέβλεπε μέχρι και 3 χρόνια φυλάκιση για τις γυναίκες ενώ για τους άντρες δεν προέβλεπε καμία ποινή (χαχα) Πριν από μερικές μέρες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας κ. Ερντογάν  δήλωσε πως η κυβέρνηση του σκέφτεται να ξαναψηφίσει έναν νόμο όπου η μοιχεία θα ποινικοποιείται ξανά με ίσους όρους πια. Αυτή η πρόταση ξεκίνησε μια συζήτηση τόσο στην ίδια την Τουρκία, όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τέτοιες ήταν οι αντιδράσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό, που ο πρωθυπουργός της Τουρκίας αποφάσισε να αποσύρει την πρόταση νόμου.

    Αυτή η απλή και διδακτική ιστορία μας δείχνει δύο πραγματικότητες που εμείς ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρνούμαστε να δούμε.

    Πρώτον μας δείχνει τη θέρμη με την οποία η Τουρκία έχει βάλει πλώρη για την ΕΕ. Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τη σαρωτική νίκη του κόμματος του κ. Ερτογάν, ενός πραγματικά λαϊκού κόμματος, η επίσημη Τουρκία έχει αλλάξει πρόσωπο, πολλές φορές προχωρώντας πολύ παραπέρα από την αντοχή της κοινής γνώμης. Τα γλυκίσματα όμως της ΕΕ είναι ακαταμάχητα. Η οικονομική και πολιτική ασφάλεια που προσφέρει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Λίγο η ζήλια που νιώθουν οι γείτονες μας για το θαύμα της Ελλάδας τη δεκαετία του 90 (στα δυτικά παραλία ακούς συνέχεια να λένε πως αφού τα καταφέρατε εσείς, μπορούμε κι εμείς). Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ πάνω σε ουσιαστικές πολιτικές και γεωστρατηγικές διαφορές. Και έτσι το πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας έχει υποστεί σαρωτικές αλλαγές. Ο ποινικός κώδικας μεταμορφώνεται, η θανατική καταδίκη καταργείται, οι γυναίκες αποκτούν και νομικά ίσα δικαιώματα, οι στρατηγοί αντιλήφθηκαν ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και όλοι έχουν κάτι να προσδοκούν από την είσοδο στην ΕΕ. Ακόμα και οι Κούρδοι, οι παρίες της τουρκικής κοινωνίας. Πριν από δύο χρόνια ΜΜΕ έκλειναν επειδή κάποιος μιλούσε κουρδικά, πριν από δύο μήνες η κρατική τηλεόραση ξεκίνησε εκπομπές στην κουρδική γλώσσα.  Γι’αυτό και η είσοδος στην ΕΕ έχει γίνει ένας εθνικός σκοπός που ενστερνίζονται οι πάντες με τόση ζέση.

    Ας μην ξεγελιόμαστε η Τουρκική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της μοιάζει αρκετά με την Ελληνική της δεκαετίας του 80. Οι ρόλοι των αντρών και των γυναικών, τα όνειρα και οι προσδοκίες τους, οι αντιλήψεις τους, μοιάζουν πολύ με την Ελλάδα της δεκαετίας του 80. Οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα θα προκαλούσαν ρίγη αποτροπιασμού σε πολλούς σημερινούς Τούρκους, αλλά μην ξεχνάμε ότι και οι προοδευτικές αλλαγές στον ελληνικό ποινικό κώδικα που έφερε το ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1983, προκαλούσαν την ίδια ανατριχίλα σε πολλούς Έλληνες (και προκαλούν ακόμη δυστυχώς). Το περίεργο αλλά συνάμα και εντυπωσιακό είναι, πως οι γείτονες μας έχουν σφίξει τα δόντια και οικονομικά και κοινωνικά και τρέχουν προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λίγο πολύ όπως τα σφίξαμε κι εμείς μετά το 90. Φυσικά η πορεία τους είναι πολύ πιο δύσκολη από τη δική μας και η οικονομία τους, παρά την αντιπληθωριστική πολιτική έχει ένα τεράστιο χρέος που είναι συνάμα και πολιτικό (η Τουρκία είναι χρεωμένη στις ΗΠΑ και το ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ ΔΝΤ.). Αλλά φαντάζομαι ότι εμείς με 115% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος, δεν μπορούμε να λέμε και πολλά.

    Το δεύτερο που με λύπη βλέπουμε με το θέμα της μοιχείας ως ευρωπαίοι πολίτες είναι η υποκρισία πολλών πολιτικών και αξιωματούχων της ΕΕ, που σχεδόν ρατσιστικά ψάχνουν αφορμές να δείξουν όλα αυτά που μας χωρίζουν με την Τουρκία. Κάποιοι επικαλέστηκαν μάλιστα και τον χριστιανισμό. Δηλαδή θα τρίζουν τα κόκαλα των διαφωτιστών και της γαλλικής επανάστασης, όταν η Ευρώπη θα αρχίσει να ασχολείται ξανά με τις θρησκείες. Ένα από τα καμάρια της Ευρωπαϊκής ιδιαιτερότητας, είναι πως εμείς ό,τι ήταν να σφαχτούμε για τους παπάδες το κάναμε μέχρι τον διαφωτισμό. Μετά μπορεί να σφαζόμασταν μεν, αλλά για τελείως κοσμικούς λόγους. Εάν δεν μας αρέσουν οι Τούρκοι λοιπόν, ας βρούμε κανένα σοβαρό λόγο αντί για το Ισλάμ και τις μοιχαλίδες. Γιατί είναι σαν να μη βλέπουμε τα μούτρα μας στον καθρέφτη. Τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων που ζουν και στην Ευρώπη και τη δική μας ενδοκοινοτική ντροπή των αντιδραστικών νόμων.

    Διότι εάν ο νόμος για την μοιχεία είναι αντιδραστικός (και είναι δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό), τότε τι είναι και οι νόμοι που απαγορεύουν και ποινικοποιούν τις εκτρώσεις στην Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και εσχάτως την Πολωνία? Τι υποκρισία είναι αυτή που αναγκάζει χιλιάδες Ιρλανδές να πηγαίνουν στην Αγγλία για να κάνουν έκτρωση? Τον Φεβρουάριο μάλιστα τελείωσε και μια δίκη στην Πορτογαλία, όπου 7 γυναίκες, ένας γιατρός καθώς και 9 σύζυγοι, εραστές και συγγενείς κατηγορούνταν για παράβαση του νόμου των εκτρώσεων. Λίγο σαν δημόσια διαπόμπευση. Και το δικαστήριο αποφάσισε λέει να απαλλάξει τις 7 κατηγορούμενες και τους 9 συνεργούς τους, διότι λέει δεν βρέθηκαν αποδείξεις ότι οι γυναίκες είχαν κάνει έκτρωση. Μολοταύτα βρέθηκαν αποδείξεις ότι ο γιατρός είχε διενεργήσει τις εκτρώσεις και του επιβλήθηκε πρόστιμο και κατασχέθηκε το αυτοκίνητο του. Και μέσα σε όλη αυτή την υποκριτική πρακτική ενός πραγματικά αντιδραστικού νόμου, 5 γυναίκες πέθαναν και 11.000 χρειάστηκαν νοσηλεία σύμφωνα με το πορτογαλικό υπουργείο υγείας, ως αποτέλεσμα παράνομων εκτρώσεων το προηγούμενο έτος. Και παρεπιπτώντως οι εκτρώσεις στην Τουρκία είναι νόμιμες.

    Το στοίχημα είναι ακόμα ανοικτό. Η προσπάθειες των Τούρκων είναι πραγματικά φιλότιμες και ουσιαστικές. Δεν πρόκειται να μπουν στην ΕΕ αύριο, αλλά έχουν ανάγκη το όνειρο της ΕΕ. Ακόμα και για μετά από 15 χρόνια. Χρειάζονται όμως σε αυτά τα χρόνια και πολλά βήματα από την Ευρώπη για να γίνει μια πραγματικά πολυφυλετική, ανεκτική και ανοικτή κοινωνία ανθρώπων. Κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι η Τουρκία αλλάζει μόνο την εξωτερική της εικόνα και καλλωπίζεται, φορώντας μια μάσκα αρετής, θέλω να του παραθέσω κάτι που λέει ένας δάσκαλός μου. Όποιος παίζει με την αρετή, κάποια στιγμή είναι σίγουρο πως θα καεί από αυτήν.