• Οι αθώοι του αίματος.

    Date: 2004.03.20 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags: ,,,,,

    Καθώς οι μέρες περνούν, ολοένα και περισσότερες ενδείξεις μας δείχνουν ότι η επίθεση στην Μαδρίτη ήταν ένα καλοζυγισμένο πολιτικό χτύπημα που στόχο είχε να αφυπνίσει με τον πιο οδυνηρό τρόπο τους Ισπανούς και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

    Κατανοώ ότι εδώ θα χαρακτηριστώ κυνικός και  ασεβής προς την ανθρώπινη ζωή. Αλλά εμείς οι δυτικοί τείνουμε να δείχνουμε ασυναίσθητα μεγαλύτερη βαρύτητα στην δική μας δυτική ζωή, από ότι στη ζωή των υπολοίπων. Διότι δεν είδα το ίδιο σοκ στα πρόσωπα των ανθρώπων από τους 10.000 τουλάχιστον νεκρούς της εισβολής στο Ιράκ και τους δεκάδες που σκοτώνονται κάθε μέρα ως άμεσο ή έμμεσο αποτέλεσμα της κατοχής. Δυστυχώς κανένας μας δεν είναι αθώος του αίματος αυτών και πολλών άλλων νεκρών του τρίτου κόσμου. Κάθε φορά που γεμίζουμε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας ή αγοράζουμε υπερτιμολογημένα ελληνικά λαχανικά γινόμαστε συνυπεύθυνοι για τον θάνατο και την κακοδαιμονία στον τρίτο κόσμο. Ακόμα και εμείς που ήμασταν αντίθετοι στον πόλεμο του Ιρακ. Γιατί σήμερα τον έχουμε ξεχάσει, αλλά πιστέψτε με οι Ιρακινοί τον ζουν κάθε μέρα. Και στη δημοκρατική Δύση είμαστε ακόμα περισσότερο ένοχοι. Ίσως ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ευθύνες μας.

    Οι ψυχροί αριθμοί.

    Το 44,5% των ισπανών επέλεξε για πρωθυπουργό τον κ. Αθνάρ το 2000. Το 90% των ισπανών ήταν αντίθετο με τον πόλεμο στο Ιράκ τον Μάρτη του 2003 και όμως ο κ. Αθνάρ συμμετείχε ενεργά. Όχι φυσικά ως φαντάρος αλλά ως πρωθυπουργός της Ισπανίας. 900 Ισπανοί στρατιώτες συμμετείχαν στις επιχειρήσεις του Μαρτίου –με πάνω από 6.000 ιρακινούς πολίτες νεκρούς- και πάνω από 1400 στρατιώτες μέχρι σήμερα στην κατοχή. Από αυτούς έχουν σκοτωθεί οι 11. Μία βδομάδα πριν τις εκλογές της 14ής του Μάρτη, το κόμμα του κ. Αθνάρ προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις κατά 3-5 μονάδες. Φαίνεται πως οι Ισπανοί ξέχασαν ότι ο πρωθυπουργός τους, τους αψήφησε παίρνοντας μέρος σε έναν πόλεμο που δεν ήθελαν 1 χρόνο πριν, έναν πόλεμο με χιλιάδες αθώους νεκρούς, ή τέλοσπάντων δεν το έκριναν αρκετά σοβαρό ζήτημα για να μην ψηφίσουν το κόμμα του. Στις 11 Μαρτίου, ένα μπαράζ 10 βομβιστικών επιθέσεων, σε 4 τρένα, σε 3 σταθμούς αφήνει πίσω του 200 νεκρούς και πάνω από 1400 τραυματίες (οι 250 πολύ σοβαρά). 3 μέρες αργότερα το κόμμα του κ. Αθνάρ παραδέχεται μια απροσδόκητη και ευρεία ήττα στις εκλογές με 5 εκατοστιαίες μονάδες διαφορά.

    «Ο πόλεμος σας, οι νεκροί μας».

    Αυτό το σύνθημα φώναζαν έξω από το αρχηγείο του κόμματος του κ. Αθνάρ 5.000 περίπου συγκεντρωμένοι αψηφώντας την εντολή των αστυνομικών αρχών να μη γίνουν διαδηλώσεις την ημέρα των εκλογών. Οι πολιτική οξύτητα και νηφαλιότητα των Ισπανών, είναι τουλάχιστον άξια θαυμασμού. Παρά τον πόνο, την οργή και το πνίξιμο που δημιουργεί η σφαγή τόσων αθώων πολιτών, κατανόησαν γρήγορα ότι οι βομβιστικές επιθέσεις δεν ήταν μία εκδήλωση ενός απροσδιόριστου και μεταφυσικού κακού, αλλά η αντίδραση σε μία διεθνή τάξη πραγμάτων που και οι ίδιοι παίρνουν μέρος. Κι όλα αυτά παρά τις «σειρήνες» που καλούσαν για ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια, ακόμα και με περιορισμό των ατομικών ελευθεριών, προκειμένου να διαφυλαχθεί η ανοιχτή δημοκρατική κοινωνίας μας. Σειρήνες όπως το «νέο» BBC με Μπλέρ και πράσινους κόκκους. Σαν να γαμάς δηλαδή για την διαφύλαξη της παρθενίας που έλεγαν κι οι παλιότεροι.

    Παρ’ όλα αυτά οι ισπανοί ψηφοφόροι έδωσαν ένα τεράστιο χτύπημα στον οργουελικό παραλογισμό της περισσότερης ασφάλειας. Αποφάσισαν να χτυπήσουν το πρόβλημα κι όχι το αποτέλεσμά του. Αν και οι Αμερικάνοι διέθεταν το ίδιο υψηλά πολιτικά αισθητήρια μετά τις επιθέσεις της 11ής Σεπτεμβρίου, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ διαφορετικός.

    War is Peace

    Αυτό το θολό αδιευκρίνιστο μόρφωμα που οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες έχουν ονομάσει Αλ Κάιντα, μπορεί κανείς να μην ξέρει ακριβώς τι είναι, πάντως σίγουρα δεν έχει τη μορφή ενός «κακού» από τα κόμιξ της Marvel, όπως το παρουσιάζουν οι ίδιες υπηρεσίες. Η «Αλ Κάιντα» δεν είναι ένα μάτσο ψυχοπαθών που προσπαθεί να διαταράξει τη διεθνή τάξη για προσωπική τους ευχαρίστηση. Αντίθετα, όλες οι κινήσεις τους μέχρι στιγμής –ανεξάρτητα με το πόσο αιματηρές είναι- δείχνουν να ακολουθούν έναν αυστηρό τύπο δυτικού ορθολογισμού. Αυτόν τον «ορθολογισμό» πολλοί προσπαθούν να τον θολώσουν καθώς δεν ταιριάζει στην εικόνα του «απόλυτου» μεταφυσικού κακού. Κι αυτόν τον ορθολογισμό εισέπραξαν δυστυχώς οι ισπανοί. Το μήνυμα ήταν σαφές. Εάν δεν αποχωρήσετε από τη μέση ανατολή και τη σταυροφορία των αμερικάνων, ο πόλεμος θα έρθει σπίτια σας. Η επίθεση στους Ιταλούς στρατιώτες στο Ιρακ (19νεκροί) ήταν θα λέγαμε η πρώτη προειδοποίηση προς τους Ευρωπαίους που έχουν στρατό στο Ιρακ. Αρκετά μακριά από τα σπίτια σας αλλά αρκετά κοντά σε εσάς . Το ίδιο περίπου μήνυμα προειδοποίησης έστειλαν και με τις βόμβες στην Ινσταμπούλ, πριν μερικούς μήνες και λίγες μέρες μετά τις συναντήσεις Τούρκων και Ισραηλινών. Προσέξτε με ποιους κάνετε παρέα. Ακόμα και οι φαινομενικά παράλογες –λόγω απόστασης- βόμβες στο Μπαλί αποκτούν τη σημασία τους καθώς πλησιάζουμε στην περιοχή. Οι βόμβες κατευθύνονταν κατά των Αυστραλών, η κυβέρνηση των οποίων επιδεικνύει εδώ και μερικά χρόνια ιδιαίτερο ζήλο στην «διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας» με λίγα λόγια στην προσπάθεια ηγεμόνευσης της ΝΑ Ασίας.

    Είναι σχεδόν προφανές ότι η «Αλ Καίντα» έχει διαβάσει καλά τον Σουν Τζου. Προσπαθεί συστηματικά να απογυμνώσει τον κύριο αντίπαλό της από τους συμμάχους του στον πόλεμο της ανακατάληψης του χώρου που θεωρεί ότι της ανήκει. Και τα μηνύματά της, μολονότι απάνθρωπα και δολοφονικά δεν είναι σε καμία περίπτωση παράλογα. Ίσως τελικά, όπως μας προειδοποιεί  εδώ και καιρό ο περίεργος παππούς Γκόρ Βιντάλ, οι άραβες να βρήκαν τον Σαλαντίν τους.

    Ελπίζουμε οι συνομιλίες που συγκάλεσαν οι Γερμανοί στην ΕΕ, για το θέμα της «Αλ Κάιντα» να έχουν ως υπόγειο αποτέλεσμα την επικοινωνία με τον «εχθρό». Μπορεί εξωτερικά να δούμε αυστηρές συστάσεις και δηλώσεις, αλλά ας ελπίσουμε ότι οι πραγματικές αποφάσεις θα φέρουν την Ευρώπη στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους Άραβες. Και στο τραπέζι αυτό δεν θα χρειαστεί να πείσουμε κάποιες λιγότερο ή περισσότερο διεφθαρμένες κυβερνήσεις, αλλά ολόκληρο τον αραβικό πληθυσμό ότι επιθυμούμε την ειρηνική συμβίωση μαζί του, με όρους σίγουρα πολύ πιο «δίκαιους» από τους σημερινούς. Έστω κι εάν το κόστος της «δικαιοσύνης» θα αλλάξει τον τρόπο ζωής μας (για να μην επεκτεινόμαστε πάρτε το πετρέλαιο που κοστίζει μόλις 10ευρω-λεπτά/λίτρο στην πραγματικότητα και τα υπόλοιπα μέχρι τα 0,7 ευρώ είναι φόροι που χρηματοδοτούν τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας). Το φάντασμα της «Αλ Καίντα» και η υποστήριξη σε αυτήν θα εξαφανιστεί πολύ πιο εύκολα, εάν εξαφανιστούν οι αιτίες που το θρέφουν. Δεν είναι ο θρησκευτικός φανατισμός η αιτία που παρακινεί τον σχετικά καλοβαλμένο μουσουλμάνο της Αγγλίας να πάει στο Ισραήλ για να γίνει κομάντο αυτοκτονίας, ή να πολεμήσει στα βουνά του Αφγανιστάν. Είναι η βαθιά ριζωμένη αδικία που νιώθει και η ηθική υποχρέωση να βοηθήσει τους απελπισμένους αδελφούς του. Η ίδια ηθική υποχρέωση που έχουμε νιώσει συχνά εμείς οι Ευρωπαίοι. Είτε ως εθελοντές στον Ισπανικό εμφύλιο, είτε ως φιλέλληνες στην Ελληνική Επανάσταση. Πόσο παράλογη θα φάνταζε άραγε στην εποχή του, η απόφαση του Λόρδου Βύρωνα να πάει να πολεμήσει στα λασπωμένα χαντάκια του Μεσολογγίου?

    Η θρησκεία μπορεί να είναι το άλλοθι, ή το όπιο που θα οπλίσει έναν άνθρωπο με το θάρρος να πάει να συναντήσει το θάνατό του, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση η αιτία, όπως η δημοκρατία δεν είναι η αιτία που οι Αμερικάνοι βρίσκονται σήμερα στο Ιράκ.

    Ειλικρινά δεν συμφωνώ ούτε στο ελάχιστο με τις απλοϊκές απόψεις του κ. Σάμιουελ Χάντικτον περί σύγκρουσης των πολιτισμών, παρ’ όλες τις προσπάθειες τους να εκπληρώσουν την «προφητεία», και η οποία φαίνεται να είναι ένας καθρέφτης της ψύχωσης της δικής τους κοινωνίας με τη θρησκεία. Όμως ο κ. Χάντικτον έχει γράψει και το εξής πολύ ενδιαφέρον: «Η Δύση δεν κατέκτησε τον κόσμο μέσω της ανωτερότητας των ιδεών, των αξιών ή της θρησκείας της, αλλά μέσω της ικανότητάς της να εφαρμόζει μια οργανωμένη μορφή βίας. Οι Δυτικοί τείνουν πολύ συχνά να το ξεχνάνε αυτό. Οι μή-Δυτικοί ποτέ.»