• Χαρούμενα πόνυ σε πράσινα λιβάδια ή βαρβαρότητα?

    Date: 2022.12.15 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

     

    Αυτό είναι ένα είδος άρθρου που θα βρίσκατε πολύ πιο συχνά αν πληρώνατε για να με διαβάζετε. Δεν έχει να κάνει με την ποιότητα της γραφής, αλλά με μερικά απλά τρικάκια που χρειάζεται να εφαρμόσει ο επαγγελματίας γραφιάς προκειμένου να βγάζει το παντεσπάνι του. Το περιεχόμενο είναι διασκεδαστικό αλλά σίγουρα κοινότοπο, πατάει πάνω στα ίδια θέματα που έχω αναλύσει δεκάδες φορές κι άρα θα έμπαινε στην κατηγορία πασατέμπος που αντανακλά μια συγκεκριμένη κατάσταση. Κάθομαι σπίτι και βαριέμαι, τα νέα της ημέρας δεν μου πρόσφεραν αρκετή δράση, δράμα και φόβο, οι κοινωνικές μου επαφές είναι περιορισμένες εδώ που βρίσκομαι, ο υπολογιστής μου εξαιρετικά παλιός σε βαθμό που το συνειδητοποιούν τα δάχτυλά μου με πόνο καθώς το π, το λ, και το ζ του thinkpad δεν αποκρίνονται τόσο καλά (δεν παραπονιέμαι στα σκουπίδια το βρήκα πριν 4 χρόνια), κι άρα ούτε στην αποχαύνωση ενός videogame δεν μπορώ να βρω γιατριά. Οπότε καταφεύγω στην πολιτική κλειδαρότρυπα, το οποίο εδώ που τα λέμε είναι μια κατάντια σε σχέση με την ορίτζιναλ κλειδαρότρυπα της γειτόνισσάς σου.

     

    H καλή μας φον ντερ λέιεν θέλει λέει να ασχοληθεί η ευρω-γραφειοκρατία με τον λύκο που σκότωσε το αγαπημένο της πόνυ· όχι φυσικά επειδή το σκότωσε αλλά επειδή είναι ένα σημαντικό ερώτημα βεβαίως βεβαίως. Μου θυμίζει την άλλη τεράστια επίσημη καμπάνια της βρυξέλλας όπου απαγορέψαμε τα πλαστικά καλαμάκια, και τις πλαστικές μπατονέτες προκειμένου να μειώσουμε την μόλυνση από το πλαστικό. Και φυσικά μετά από 1 χρόνο προπαγάνδας (δεν θέλετε να μάθετε πόσες εταιρίες έφαγαν ψωμάκι από αυτή την καμπάνια), βρίσκεις παντού γύρω σου ανθρώπους να σου λένε πως είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση (την ίδια στιγμή που ξετυλίγουν τα δύο κιλά πλαστικό που είναι τυλιγμένο το μπρόκολό τους).

    Αυτός είναι λίγο πολύ ο ορισμός το clownworld καθώς την ίδια στιγμή όλοι παραδέχονται σε χαμηλούς τόνους πάντα ότι δεν υπάρχει τρόπος να αναπληρωθεί το χαμένο αέριο από την ρωσία και τελικά ο χειμώνας στον βορρά αποδεικνύεται μάλλον πιο κρύος από τις ελπίδες και τους υπολογισμούς της βρυξέλλας. Αλλά μη φοβάστε, 3 μέρες τα νέα παιανίζουν ότι αμερικάνοι επιστήμονες ανακάλυψαν το μυστικό της πυρηνικής σύντηξης και είμαστε δύο βηματάκια πριν πάψουμε να έχουμε ανάγκη και τους μοχθηρούς ρώσους και τους βρωμιάρηδες σείχιδες που μας κοροϊδεύουν πια στα μούτρα. Πρέπει να κάνετε λιιιιγη υπομονή μέχρι το 2035, κι αν τα καταφέρετε να φτάσετε μέχρι το 2030, τότε θα μάθετε ότι θα πρέπει να κάνετε λιιιιγη παραπάνω υπομονή μέχρι το 2045 αλλά αφού φτάσατε ως εδώ, είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι θυσίες σας· τα πράγματα άλλωστε θα είναι κατήφορος από εδώ και πέρα μέχρι το 2050 όπου θα έχουμε το πρώτο πειραματικό εργοστάσιο για να δούμε αν είναι εφικτή η μαζική παραγωγή 🙂

     

     

    Την ίδια στιγμή, στα σχόλια του μπλογκ μου, όπως και στον κοινωνικό μου περίγυρο βρίσκω συνεχώς σημάδια σκλήρυνσης, μια διαδικασία που έχει αρχίσει στην ελλάδα από το 2010, αλλά νομίζω ότι εκτινάχθηκε με την εκπαίδευση που λάβαμε από τα κοβιντομέτρα· τα ψηφιακά άβαταρ είναι καταδικασμένα από τη φύση τους να χρησιμοποιούν tom&jerry επίπεδα εικονικής βίας, κι αυτή η βία άρχισε να ξεχειλίζει στην κανονική ζωή. Ένας φίλος μου, από τους μη ψεκασμένους που εμβολίασαν και τα παιδιά τους, πριν 2 χρόνια μου είπε ότι αυτό είναι η πρόβα τζενεράλε για κάτι πολύ δυσοίωνο, αλλά τελικά τείνω να πιστεύω πως δεν πρόκειται για πρόβα, αλλά για την ίδια τη διαδικασία που θα δημιουργήσει τα δυσοίωνα που φοβόταν. Ο φαταλισμός για τον οποίο μιλούσα στα προηγούμενα άρθρα πάει χέρι χέρι με μια αυξανόμενη αδιαφορία για τους γύρω μας· φυσιολογικό αφού ο φαταλισμός είναι μια μορφή αδιαφορίας· οι πιο αισιόδοξοι θα το έλεγαν αποδοχής και θα έδιναν μερικούς ζεν τόνους, αλλά προσωπικά δεν βλέπω καμία αποδοχή που βρίσκεται σε ειρήνη με το σύμπαν, αλλά μια παραίτηση που το σύμπαν δεν συμφωνεί με τις φαντασιώσεις ή τις προσδοκίες μας για τον κόσμο. Αυτή η παραίτηση λόγω ματαίωσης μπορεί πολύ γρήγορα να καθρεπτιστεί σε μια χαιρεκακία προκειμένου να μην γίνουν πραγματικότητα και οι φαντασιώσεις των διπλανών μας, μια πολύ ισχυρή κοινωνική δύναμη όταν έχει τις πλάτες της κρατικής βίας, όπως είδαμε και με τη μοχθηρότητα των εμβολιολάγνων.

    Αυτό έχει ήδη δημιουργήσει μια αυξανόμενη αποπληθωριστική τάση στην αξία της ζωής. Ο αποδεκατισμός των αποσυρμένων στις “δομές για ηλικιωμένους” δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της φυσικής προδιάθεσης του κόβιντ να σκοτώνει τους μεγαλύτερους, αλλά και της γραφειοκρατικοποιημένης και βιομηχανικής αντιμετώπισης που έχουμε για τον κόσμο όπως μαρτυράνε τα ποσοστά θνησιμότητας σε αυτές τις “δομές”. Δεν είναι τυχαίο που το τελευταίο εξάμηνο διαφημίζονται σαν τρελά τα διάφορα σχήματα “ευθανασίας”. Μια κοινωνία που νιώθει τις υλικές της βάσεις να καταστρέφονται προσπαθεί να ξεφορτωθεί πρώτα τα βαρίδια· την ίδια στιγμή που βασικά διαφημίζει ότι κάνει τα πάντα για την προστασία τους (αυτή δεν ήταν μια από τις εκλογικεύσεις για τα πρώτα λοκντάου?).

    Κι αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα. Η αξία της ζωής των ψεκασμένων στο apartheid έπεσε θύμα διαφόρων εκπτώσεων· κάποιες εξαιρετικά εμφανείς, αλλά εξίσου πολλές τις οποίες δεν θα μάθουμε ποτέ γιατί θα κρύβουν την προπαγανδισμένη μισανθρωπιά, πίσω από τα “πρωτόκολλα θεραπείας” και το εμείς το κάναμε για το καλό τους. Κι αυτό φυσικά είναι μόνο η αρχή. Οι εκλογικεύσεις για το ποια κοινωνική κατηγορία δεν αξίζει τόσο πολύ να ζει θα γίνονται μια καθημερινότητα· πάντα θα κρύβονται πίσω από όμορφα λόγια και διατυπώσεις, αλλά όλοι θα πιάνουν τι εννοούν· και θα ξεφυσάμε με σχετική ανακούφιση κάνοντας τις δικές μας εκλογικεύσεις γιατί οι εμείς δεν ανήκουμε ή δεν θα έπρεπε να ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία. Κι όσο πιο μεγάλη είναι η κάθε ετήσια πτώση, τόσο πιο έντονα θα βλέπουμε αυτά τα φαινόμενα διότι λειτουργούν σαν κοινωνική βαλβίδα ασφαλείας. Η πτώση που έφερε ο κόβιντ ήταν απότομη, αλλά υποψιάζομαι ότι θα είναι παιχνιδάκι μπροστά σε αυτή που έρχεται κι είμαστε ακόμα στους πρώτους μνημονιακούς της μήνες 🙂

    Κι αυτή η ίδια η διαδικασία είναι που θα κάνει κι εμάς πιο σκληρούς. Θα ακούς όλο και πιο συχνά την εκλογίκευση πως “θέλει νεκροί χιλιάδες να είναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους”. Και δεν θα έχουμε καν την ψευδαίσθηση πως όλη αυτή η βιομηχανική κρεατομηχανή γίνεται για κάποιον α-νόητο ήλιο της δικαιοσύνης. Διότι μεταξύ μας όλοι όσοι πέρασαν από την κρεατομηχανή γνωρίζουν πολύ καλά μέσα τους ότι δεν υπήρχε καμία δικαιοσύνη. Η ευρώπη για μια ακόμη φορά με εντυπωσιακή ιστορική συνέπεια ανεβαίνει τις σκάλες της βαρβαρότητα 100 χρόνια από την προηγούμενη επανάληψη.

     

     

    Αφού βαρβαρότητα, μήπως σοσιαλισμός τότε?

    Το οποίο δεν είναι παρά ένα πολύ καλό επικοινωνιακό τρυκ (ή αν το θέλετε με παλιότερη γλώσσα ένα ρητορικό σχήμα). Θέλετε ουρί ή βαρβαρότητα? Θέλετε πόλεμο ή ειρήνη ? Κανείς δεν είπε θα έχετε και σοσιαλισμό και βαρβαρότητα και καλή σας τύχη τι θα κάνετε με αυτό, όπως δηλαδή ήταν και η πραγματική ιστορική εμπειρία.

    Μια κοινωνία που σκληραίνει δεν πρόκειται μαγικά να φύγει από αυτό το σπιράλ. Γι’ αυτό και η κρυφή επιθυμία που έχουν αρκετοί άνθρωποι να διαλυθεί το μαγαζί πολύ δύσκολα θα σημαίνει μια καλυτέρευση. Η ίδια η διαδικασία της κατάρρευσης θα δημιουργήσει τη δική της σκληρότητα καθώς κατάρρευση σημαίνει ότι πολλές από τις υπηρεσίες που θεωρούμε δεδομένες θα πάψουν να υφίστανται ή θα υπολειτουργούν κι αυτό θα έχει ραγδαίες και προφανείς επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων που δύσκολα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις θετικές· ή για να το πούμε καλύτερα τα θετικά που θα έλθουν (πχ η κατάρρευση του απολυταρχικού μικρομάνατζμεντ της καθημερινότητάς μας), θα υπερκαλύπτονται από άλλες πιο επείγουσες ανάγκες όπως η εύρεση τροφής ή θέρμανσης. Αν αυτό που ζούμε ήδη είναι ένα καθεστώς ημι-ελεγχόμενης κατάρρευσης, σκεφτείτε πως θα είναι η μη ελεγχόμενη εκδοχή της.

    Και ακόμα πιο σημαντικό, οι δυνάμεις που θα αναδυθούν από αυτή την κατάρρευση θα είναι προϊόντα αυτής της ίδιας κοινωνίας, οι οποίες θα βρίσκονται αναγκαστικά σε διάλογο με αυτούς που διοικούσαν την κοινωνία πριν την κατάρρευση· δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ δεν βλέπω πουθενά τριγύρω μου να υπάρχουν διάφοροι ζεν γκάντι έτοιμοι να μας οδηγήσουν σε κάποια πορεία δραματικά διαφορετική από αυτή που έχουμε πάρει.

    Για παράδειγμα ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε η βαρβαρότητα μπορεί να μας σώσει από την συγκεντρωτική γραφειοκρατική διοίκηση, ακόμα κι αν οι μετά την κατάρρευση ελιτ ήταν οι προπάτορες της τζο· ο τρόπος που είναι δομημένη η κοινωνία μας με τις τεράστιες πόλεις και τον πλήρως εξαρτημένο πληθυσμό τους, τους κάνει απαραίτητους. Αν διακηρύξουμε την κατάργησή τους σε ένα μήνα θα έχεις μια αντεπανάσταση από τους κατοίκους των πόλεων που θα παρακαλάει έναν γραφειοκρατικό δικτάτορα που θα τη φέρει πίσω. Κι εκεί, όλο και κάποιος από τις νέες ελίτ θα αποκτήσει την ιδέα να αποκεντρώσουμε τις πόλεις· καλή σας τύχη να μου πείτε με τι ποσοστό πολ-ποτιανής πειθούς θα το καταφέρετε αυτό. Για το καλό τους πάντα μην το ξεχνάμε ε?

     

    Γιατί νομίζετε ότι τοποθέτησα τον κόσμο της τζο σε έναν “άδειο” κόσμο και δημιούργησα τις συνθήκες να δημιουργηθεί αυτός? Μεγάλος λογοτέχνης δεν είμαι, αλλά μερικές προϋποθέσεις για να φτιαχτεί ένας φανταστικός κόσμος τις σκέφτηκα καλά. Ο κόσμος της Τζο είναι “αδιάφθορος” από αυτή την πολποτική βία, διότι αυτή δημιουργήθηκε από τις καταστάσεις πριν αναλάβει η ελιτ που διαμόρφωσε τον κόσμο της Τζο, κι άρα η ελιτ αυτή είναι “αθώα”. Ακόμα περισσότερο ο πληθυσμός που θα ήταν έτοιμος να υποστηρίξει αυτό το σπιραλ βίας “τιμωρήθηκε” και έπαψε να είναι μετρήσιμη δύναμη πολλά χρόνια πριν η Τζο αρχίσει να σουλατσέρνει με το μετεφηβικό της σπαθάκι.

     

    Κι αυτό είναι το άλλο σημείο που θέλω να σταθώ. Αν η παραπάνω μαυρίλα που περιγράφω είναι λίγο πολύ η μοίρα μας και οι άνθρωποι είναι τόσο μοχθηροί, τότε πως ζούσαμε 100 χρόνια με μια σχετική ειρήνη στην ευρώπη? Στον κύκλο της σκληρότητας και της βίας οι κοινωνίες βρίσκονται στην άνοδο αυτής της κλίμακας αυτή τη στιγμή· και η βία φέρνει πάντα βία άρα πηγαίνουμε συνεχώς σε υψηλότερο επίπεδο. Όμως φτάνει πάντα κάποια στιγμή, όταν το χώμα θα έχει ποτιστεί καλά με αίμα, που οι άνθρωποι μπουχτίζουν. Αυτό σύμφωνα με τους κύκλους της νεοτερικότητας παίρνει περίπου 30 χρόνια, αλλά δεν είναι κανένα ρολόι. Αν πιάσουμε τον τελευταίο κύκλο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας χίμηξαν χαρούμενα στην κρεατομηχανή το 1914 διότι είχαν μια εξειδανικευμένη και γούτσου γούτσου εικόνα του πολέμου. Στο ίδιο σημείο είμαστε και σήμερα, όπου αντί για ρομαντικές ιδέες έχουμε τις virtual να νανουρίζουν την συνείδησή μας και να δίνουν διέξοδο στις απογοητεύσεις και τις ματαιώσεις που συσσωρεύονται τόσα χρόνια. Στο κάτω κάτω ένας πυρηνικός πόλεμος αποκλείεται να είναι τόσο κακός.

    Η σύγκρουση με την πραγματικότητα το 1914 είχε εδραιωθεί 2 χρόνια αργότερα· το ότι ο γαλλικός στρατός δεν πολέμησε πρακτικά μετά τις στάσεις του 1917 διότι οι φαντάροι είχαν δει αρκετή καταστροφή για 2 ζωές, δεν ήταν αρκετό για να τελειώσει τον πόλεμο. Ούτε η ειρήνη των βερσαλιών ήταν ικανή να αποκλιμακώσει το σπιράλ βίας παρά την εμφανή καταστροφή στις κοινωνίες και χρειαστήκαμε το δεύτερο ημίχρονο για να μπουχτίσουν όλοι αρκετά. Και δεν θέλω να μπερδευτείτε, οι βρετανοί του 1940 ήταν τόσο μπουχτισμένοι που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να μπλεχτούν στον ευρωπαϊκό πόλεμο και παρόλαυτά μπλέχτηκαν αν και ομολογουμένως σε μια πολύ περιορισμένη εκδοχή που αποτελεί εύσημο για τις ελιτ τους, τόσο στο πως το κατάφεραν τότε, όσο και στο πόσο ψευδώς φούσκωσαν την πολεμική συνεισφορά του μεταπολεμικά. Το ίδιο συνέβη και στην ελλάδα. Το 1920 είχαν όλοι κουραστεί από τον πόλεμο, αλλά αυτός δεν τελειώσε μέχρι το 1923.

     

    Αυτή τη στιγμή είμαστε ακόμα στην ρομαντική αρχή του σπιράλ και οι περισσότεροι τριγύρω μας έχουν αρχίσει να ακονίζουν τα μαχαίρια.

     

     

     

    ΥΓ κράτησα την εισαγωγή του κειμένου απαράλλαχτη παρότι δεν είναι καθόλου ενδεικτική του τι επακολούθησε και κράτησα επίσης ίδιες τις πρώτες παραγράφους, τις μόνες που ήταν πιστές στην αρχική ιδέα του τι ήθελα να γράψω. Αλλά παρά τις αρχικές ελαφριές μου προθέσεις, το χέρι μου αρνήθηκε να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ξέρω καν γιατί, νομίζω έχει να κάνει από την εμπειρία μου εδώ και το πως βλέπω τους εδώ ανθρώπους να μην βρίσκονται στον ίδιο κύκλο με εμάς. Όπως κι αν έχει αυτό βγήκε και συγνώμη για την παραπλανητική εισαγωγή, ελπίζω να πήρατε παραπάνω αξία απ’ ότι αν πληρώνατε, έστω κι αν δεν είχε καλή γεύση 🙂