• Ο 4ος Τριαντακονταετής, εξετάσεις εαρινού εξαμήνου (μέρος 2ο) Νηστεία και προσευχή.

    Date: 2022.09.22 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Σε αυτό το μέρος θα ασχοληθούμε με το εσωτερικό μέτωπο της δύσης σε αυτόν τον τριαντακονταετή διότι αυτή τη στιγμή αποτελεί το πιο κρίσιμο στοίχημα και για τις δύο πλευρές. Ο πόλεμος στην ουκρανία ξεκίνησε ένα σωρό αλλαγές στις δυτικές κοινωνίες που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα γίνουν κατακλυσμικές· με τον ίδιο σχεδόν σίγουρο τρόπο που η είσοδος του ΔΝΤ στην ελλάδα σήμαινε μια παρόμοια κατάσταση.

    Στο προηγούμενο μέρος ασχοληθήκαμε περισσότερο με τους επίσημους παίκτες όπως αυτοί εκφράζονται στη διεθνή σκηνή, σε αυτό θα ασχοληθούμε τόσο στο πως εκφράζονται στο εσωτερικό τους μέτωπο, τους ενδο-οικογενειακούς τους ανταγωνισμούς, αλλά και πως αυτό το μέτωπο αντιμετωπίζει τη νέα κατάσταση.

     

     

    Ενδο-δυτικοί ανταγωνισμοί

    Η μπίλια έχει κάτσει πια και τα πιόνια έχουν πάρει θέση. Η αποκόλληση (decoupling) της δύσης από το παραγωγικό μοντέλο που η ίδια είχε διαλέξει εδώ και 30-40 χρόνια, δηλαδή την μεταφορά της παραγωγής στη φθηνή και χωρίς συνδικάτα ανατολή ως αντίβαρο στην “μη ανταγωνιστικότητα” των δυτικών εργατών, είναι πια θέμα χρόνου και σε διάφορα επίπεδα συμβαίνει με πολύ βίαιο τρόπο. Η δύση πρέπει να οργανώσει ξανά την παραγωγή της εντός των “φιλικών” χωρών κι αυτό περιλαμβάνει βασικά τον “δυτικό κόσμο”.

    Είναι λοιπόν αυτονόητο να σκεφτούμε πως αν η μεταφορά στην ανατολή έφερε μείωση του εργατικού κόστους στη δύση (από την ανεργία που δημιούργησε) και αποπληθωριστικές τάσεις (καθώς το κόστος παραγωγής των αγαθών μειώθηκε), η ανάποδη διαδικασία θα έχει τα ανάποδα αποτελέσματα. Δηλαδή αύξηση του πληθωρισμού (που τη βλέπουμε ήδη και είμαστε ακόμα στην αρχή), και ταυτόχρονη αύξηση του εργατικού κόστους. Αυτό θα ικανοποιούσε ένα από τα ηλίθια μοντέλα που χρησιμοποιούν οι στουρνάρες αυτού του κόσμου, αλλά όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μια τέτοια διαδικασία δεν είναι καθόλου αυτόματη και αυτονόητη. Αυτά τα μη αυτονόητα και μη γραμμικά φαινόμενα οι οικονομολόγοι τα τοποθετούν κάτω από τον τίτλο “δομικά προβλήματα”. Αν θέλετε μερικές λεπτομέρειες αυτών των δομικών προβλημάτων, μπορείτε να τις βρείτε φορώντας τα ψηλοτάκουνα στο χωράφι· διότι εδώ θα ασχοληθούμε με την αμέσως μεγαλύτερη κλίμακα και την αμέσως μικρότερη.

    Η αμέσως μεγαλύτερη κλίμακα είναι ότι αυτό το on-shoring ή friendly-shoring όπως νεολογικά ονομάζεται η αντίθετη διαδικασία του off-shoring δεν θα συμβεί σε όλες τις χώρες της δύσης ταυτόχρονα και με τον ίδιο βαθμό. Τέτοιοι νεολογισμοί είναι άλλωστε ένα από τα δομικά προβλήματα της δύσης· πλούσια σε έξυπνους ατακαδόρους προπαγανδιστές και φτωχή σε ηλεκτροσυγκολλητές.

    Η αντίδραση της δύσης στον πόλεμο στην ουκρανία έχει φανεί πια πέρα από πάση αμφιβολία ως ένα κομμάτι αυτού του ενδο-δυτικού ανταγωνισμού. Ας εξηγηθούμε. Η ευρώπη είναι ένα μέρος της δύσης που στο προηγούμενο παράδειγμα (αυτό του off-shoring) δηλαδή της αποβιομηχάνισης δεν ήταν τόσο φιλότιμη όσο τα αγγλοσαξωνικά αδέρφια της. Οι ρυθμοί αποβιομηχάνισης στις ΗΠΑ και τη βρετανία ήδη από τα 70s ήταν πολύ πιο έντονοι κι αυτή η τάση συνεχίστηκε. Όμως ακόμα και μέσα στο ευρω-μπλοκ υπήρχαν σαφείς διαφοροποιήσεις που δεν ήταν τυχαίες. Το ότι οι ιταλικές και γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ή είναι μια σκιά του παλιού εαυτού τους, αλλά την ίδια στιγμή οι γερμανικές ζουν και βασιλεύουν, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες και τις υπόλοιπες βιομηχανίες. Το υποτιμημένο μάρκο μέσα στο ευρώ ή αν το θέλετε η πολιτική της σκληρής δραχμής (αλλά και λιρέτας και πεσέτας κλπ) ώθησε αυτή την αποβιομηχάνιση να συμβεί στις “λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες”. Όλη αυτή η διαδικασία δημιούργησε έναν βιομηχανικό πυρήνα στο βορρα και κυρίως στη γερμανία που έμεινε προστατευμένος από την αποβιομηχάνιση.

    Τώρα που αλλάζει το παράδειγμα και το on-shoring γίνεται ξανά της μόδας, αυτοί που έχουν να ωφεληθούν περισσότερο από τη διαδικασία είναι αυτοί που έχουν ήδη τις βιομηχανίες. Όχι μόνο διότι οι παραγγελίες θα πάνε σε αυτούς, αλλά διότι αυτοί θα είναι οι κυρίαρχοι του on-shoring καθώς οι νέες βιομηχανίες θα συγκεντρωθούν γύρω από τις παλιές που διαθέτουν την τεχνογνωσία. Με λίγα λόγια η ευρώπη και κυρίως η γερμανία είχαν να κερδίσουν περισσότερο από τη διαδικασία. Αλλά έλα μου ντε που υπάρχει αυτό το εμπάργκο ενέργειας…

    Οι κυρώσεις κατά του ρώσικου αέριου και πετρέλαιου, είναι μια πολύ καλά σχεδιασμένη παγίδα έτσι ώστε να καταστρέψει αυτό το πλεονέκτημα της γερμανίας και της υπόλοιπης ευρώπης έναντι των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματά τους τα βλέπουμε ήδη. Σε όλη την ευρώπη, βιομηχανίες που διέθεταν πολύ καλή θέση στην αγορά και ανταγωνιστικότητα, κλείνουν γραμμές παραγωγής η μία μετά την άλλη, ακριβώς διότι το ακριβό κόστος ενέργειας έχει κάνει το κόστος παραγωγής τους ασύμφορο σε σχέση με τις άλλες χώρες του κόσμου.

    Κι εδώ δεν μιλάμε για οριακές βιομηχανίες που μπαίνουν σε μια διαδικασία “δημιουργικής καταστροφής”, αλλά για τομείς που θεωρούνται ταμαμ για τη νέα εποχή. Όλοι γκρινιάζουν για την έλλειψη λιπασμάτων, αλλά οι βιομηχανίες λιπασμάτων στην ευρώπη αυτοκτονούν από τις υψηλές τιμές του αερίου (της βασικής πρώτης ύλης). Όλοι υπολογίζουν ότι η ζήτηση ατσαλιού θα αυξηθεί με τόσους πολλούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αλλά οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες χάλυβα δουλεύουν στο ρελαντί περιμένοντας κρατική βοήθεια για να βγάλουν την επόμενη χρονιά. Το ίδιο ισχύει για το αλουμίνιο και τον κασσίτερο (50% πτώση της παραγωγής), και την ευρύτερη βιομηχανία χημικών.

    Για να καταλάβουμε αυτήν την κίνηση πρέπει να δούμε ότι οι τιμές της ενέργειας στις ΗΠΑ δεν έχουν αυξηθεί τόσο δραματικά, ακριβώς επειδή οι ΗΠΑ δεν εξαρτώταν από τη ρώσικη ενέργεια. Κι άρα με αυτή την απλή κίνηση, σε κάθε ιδέα για νέα εργοστάσια στη δύση, η ευρώπη μετατράπηκε από το ιδανικότερο στο τοξικότερο μέρος.

     

     

    Ο ενδο-ευρωπαϊκός ανταγωνισμός

    Το γιατί οι ευρωπαϊκές ελίτ βούτηξαν τόσο πρόθυμα το έχουμε συζητήσει αρκετά. Σε αυτό το υποκεφάλαιο όμως θα προσπαθήσω να εξηγήσω με ποιους τρόπους, στο ενδο-ευρωπαϊκό στρατόπεδο θα συμβεί μια παρόμοια διαδικασία, όχι πολύ διαφορετική από την καταστροφή που έφεραν τα μνημόνια. Η χώρα που χάνει περισσότερα από την ουκρανική περιπέτεια είναι ξεκάθαρα η γερμανία· όπως πετυχημένα παρατήρησε ο νέος γκουρού των αγορών πόζναν, 20δις ρώσικης ενέργειας τροφοδοτούν 2τρις γερμανικού ΑΕΠ. Αν νομίζετε όμως ότι μπορείτε να πάρετε μια γεύση από schadenfreude (χαιρεκακία στα ελληνικά), τώρα που οι γερμανοί την πατάνε, είστε γελασμένοι. Είναι προφανές πως οι γερμανοί θα προσπαθήσουν να μετακυλήσουν το κόστος της καταστροφής όσο μπορούν στην υπόλοιπη ευρώπη. Ήδη το δοκίμασαν με την πρόταση να μοιραστεί όλη η ευρώπη τις αποθήκες φυσικού αερίου ανάλογα με το ποιος το έχει μεγαλύτερη ανάγκη (ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη ποιος?)· η πρότασή τους δεν πέρασε αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουν άλλους τρόπους. Ακούστε τον πιο προφανή.

    Η γερμανική κυβέρνηση έχει υποσχεθεί στο πόπολό της ένα τεράστιο μαξιλάρι βοήθειας για αυτή την καταστροφή που τους έχει βρει. Αυτό το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει έμμεσα καθώς το γερμανικό δημόσιο χρηματοδοτεί με δάνεια και εγγυήσεις τις εταιρίες που πουλάνε αέριο προκειμένου να μην μετακυλήσουν όλο το κόστος στους καταναλωτές. Το αυτό θα συνεχιστεί και θα ενταθεί και η βρυξέλα θα κάνει τα στραβά μάτια σε αυτές τις παράνομες κρατικές χρηματοδοτήσεις. Πρακτικά θα σημαίνει ότι μέσα στον ενδο-ευρωπαϊκό ανταγωνισμό θα έχουμε το εξής καταπληκτικό παράδοξο. Οι τιμές της ενέργειας να είναι ομοιόμορφα ακριβές λόγω του ενιαίου ευρωπαϊκού μηχανισμού τιμών, παρά το γεγονός ότι πολλές χώρες είχαν άλλες λύσεις πέρα από το αέριο (λιγνίτης, πυρηνικά κλπ), την ίδια στιγμή που η γερμανία θα χρηματοδοτεί το ενεργειακό κόστος των δικών της επιχειρήσεων κάνοντας τις πιο ανταγωνιστικές από τις υπόλοιπες αφού άλλωστε έχει και τη μεγαλύτερη τσέπη. Ακριβώς όπως οι ΗΠΑ ζητάνε από τη γερμανία να αυτοκτονήσει και αυτή το κάνει πρόθυμα, θα ζητήσει και η γερμανία από τις δικές της αποικίες να αυτοκτονήσουν και ελπίζω να μην πιστεύετε ότι ο κούλης και ο αλέξης θα βρωντοφωνάξουν όχι.

    Τίποτα από αυτά δεν θα σταματήσει την κατάρρευση της γερμανίας, αλλά μην ξεχνάτε πως η κατάρρευση είναι ένα σχετικό πράγμα. Αν οι γείτονές σου καταρρέουν περισσότερο, τότε εσύ φαίνεσαι πολύ καλύτερα. Το αυτό βλέπουμε και με το δολάριο σε σχέση με το ευρώ. Ο δολαριακός κόσμος συρρικνώνεται με μεγάλη ταχύτητα τους τελευταίους μήνες, αλλά το ευρώ καταρρέει ακόμα πιο γρήγορα κάνοντας το δολάριο να λάμπει μπροστά του.

    Το πόσο κοντόφθαλμή και αυτοκτονική είναι αυτή η επιλογή της δύσης νομίζω δεν χρειάζεται να το αναφέρω. Από τη στιγμή που υποτίθεται είσαι σε έναν ανταγωνισμό με τη ρωσία και την κίνα και ΟΛΟΣ ο υπόλοιπος κόσμος κάθεται και τρώει ποπκορν, το να καταστρέφεις την πιο αποδοτική βιομηχανία στο στρατόπεδό σου αποκλείεται να σε φέρει σε καλύτερη θέση απέναντι στους αντιπάλους σου· μόνο απέναντι στους συμμάχους σου.

    Το ίδιο πράγμα έκανε και η γερμανία κατά τη διάρκεια του ευρώ στην ευρώπη. Τα μνημόνια έκαναν την γερμανία ισχυρότερη έναντι των εταίρων της, αλλά αυτό το έκαναν κανιβαλίζοντας τους εταίρους, όχι ισχυροποιώντας το μπλόκ. Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία δεν έγινε αντίστοιχα ισχυρότερη επειδή συρρικνώθηκαν οι ιταλικές και γαλλικές αυτοκινητοβιομηχανίες. Η volkswagen δεν πήρε όλο το μερίδιο των πωλήσεων που ΔΕΝ έκαναν οι γάλλοι και οι ιταλοί· απλά κατάφερε να επιβιώσει κανιβαλίζοντας τες, την ίδια στιγμή που οι κορεάτικες και οι γιαπωνέζικες αυτοκινητοβιομηχανίες επεκτείνονταν εξίσου. Με λίγα λόγια αν οι γάλλοι και οι ιταλοί έχασαν 20, οι γερμανοί κέρδισαν 3, οι ανατολικοί τους δορυφόροι άλλα 7 και τα υπόλοιπα πήγαν εκτός ευρώπης.

    Το ίδιο μπορούμε να περιμένουμε και στον καινούργιο γύρο με μία διαφορά. Η δύση θα προσπαθήσει να βάλει προσκόμματα στην εισαγωγή προϊόντων ακριβώς διότι οι βιομηχανίες της δύσης ΔΕΝ θα είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με τους κορεάτες και τους κινέζους. Τα προσκόμματα αυτά τα βλέπουμε ήδη να συμβαίνουν με το λεγόμενο friendly-shoring. Το ποιος είναι friendly θα συρρικνωθεί σε μια χούφτα χωρών. Περιττό να σημειώσω τι θα σημαίνει αυτό για τον πληθωρισμό και την επάρκεια των αγαθών μέσα στο δυτικό μπλοκ.

     

     

    Η μπλάνς ντιμπουά φαντασίωση της δύσης

    Οι ΗΠΑ μετά το 1970 σε μια παράλληλη κίνηση με την αποβιομηχάνιση υιοθέτησαν το χρηματο-οικονομικό μοντέλο που ονομάστηκε αργότερα η “ηγεμονία του δολαρίου”. Το πρόβλημα στα 70ς ήταν πως ο τρίτος κόσμος είχε ήδη αρχίσει να εκβιομηχανίζεται και μάλιστα πιο ανταγωνιστικά από τον δυτικό, αλλά την ίδια στιγμή δεν είχε αγορές για να πουλήσει τα προϊόντα του. Οι ΗΠΑ ευνόησαν αυτό το μοντέλο των “εξαγωγικών χωρών” όπου η παραγωγή κατευθύνεται στο εξωτερικό και κυρίως στον μεγαλύτερο καταναλωτή που ήταν οι ΗΠΑ· οι πληρωμές γίνονταν σε δολάρια που μπορούσαν να καταναλωθούν μόνο στις ΗΠΑ· η εναλλακτική του να μετατραπούν σε τοπικό νόμισμα, θα αύξανε την ισοτιμία του σε σχέση με το δολάριο κάνοντας τις εξαγωγές μη ανταγωνιστικές. Αυτόν τον κύκλο ονομάσαμε παγκοσμιοποίηση. Το αν θα κέρδιζες από αυτή ή όχι ήταν κυρίως ένα θέμα κρατικής κυριαρχίας. Χώρες υποτελείς στις ΗΠΑ σαν την Ιαπωνία αυτοκτόνησαν οικιοθελώς μόλις οι ΗΠΑ ένιωσαν να απειλούνται από αυτές (1985 plaza accord), ενώ χώρες που οι ελιτ τους είχαν πελατειακές σχέσεις με τις ΗΠΑ απλά δεν επέτρεψαν ποτέ την αυτόνομη ανάπτυξη (όλη η ν.αμερική λίγο πολύ).

    Το γεγονός ότι η βενεζουέλα πριν την αναλάβει ο τσάβεζ, είχε “επενδύσει” πολλά δις από τα κέρδη του πετρελαίου σε διυλιστήρια και πρατήρια καυσίμων στις ΗΠΑ είναι ένα καλό μοτίβο για το πως λειτουργούσαν αυτά τα πράγματα. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε το σοκ και δέος στις ΗΠΑ όταν οι κινέζοι αποφάσισαν να μην αυτοκτονήσουν με ένα αντίστοιχο plaza accord ή όταν συγχύστηκαν που οι αμερικάνοι δεν τους πουλούσαν παραγωγικές επενδύσεις, αντί για γήπεδα γκόλφ και ουρανοξύστες (που αγόραζαν οι αραβες και οι ιαπωνες). Και κάπως έτσι αποφάσισαν με τον τραμπ μπροστάρη να ξεκινήσουν το on-shoring.

     

     

    Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις

    Αν κάτι έχουμε άπλετο στη δύση, αυτό είναι προπαγάνδα, μάρκετινγκ ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε. Δεν είναι παράλογο καθώς η εμπειρία του προηγούμενου παραδείγματος, αυτού του είδους τις ευκαιρίες δημιουργούσε· designed in palo alto california, (made in china) ή όπως είδα σήμερα σε κάτι bio-διασπώμενα κωλομαντιλάκια που πήρε η συγκάτοικός μου: Born in Sweden 1994 (made in Turkey). Από τα 90ς και μετά όλη η αγορά μας ήταν παραδείγματα μονοπωλιακού ανταγωνισμού, καθώς όλοι διαγωνίζονταν να δείξουν ότι το δικό τους ίδιο πράγμα ήταν μοναδικό. Και αυτή η αγορά ζητούσε προπαγανδιστές που να δείχνουν πως πράγματι τα δικά μας κωλομαντιλάκια δεν είναι σαν όλα τα υπόλοιπα 🙂

    Αυτή η ευκολία όπου εσύ στέλνεις στον Αι-βασίλη ένα ηλεκτρονικό αρχείο και 20 μέρες αργότερα έρχονται στην αποθήκη σου 5000 βιβλία, ή 5000 πλακέτες ή 5000 μπλουζάκια ή 5000 κινητά είναι μια εμπειρία που έχει επηρεάσει πολύ τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας. Αυτή η εποχή έχει τελειώσει: “Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε” από τις ελιτ μας. Ώσπου να έρθει η καινούργια θα περάσουν πολλά πολλά χρόνια.

    Ακόμα κι αν το στοίχημα του να ξεπαγιάσει η ευρώπη φέτος το χειμώνα γίνεται προκειμένου να προτείνουμε στους μουζίκους πράσινα και ασφαλή πυρηνικά εργοστάσια, αυτό δεν σημαίνει ότι του χρόνου θα τα έχουμε. Το ίδιο ισχύει και με όλα τα υπόλοιπα στάδια της παραγωγής· ειδικά καθώς την ίδια στιγμή που θα κάνουμε on-shoring, θα καταστρέφουμε και την ήδη εγκατεστημένη παραγωγική ισχύ στη δύση. Το πράγμα είναι ηλίου φαεινότερο πως ολόκληρη η καταναλωτική κουλτούρα στη δύση όχι μόνο δεν μπορεί να διατηρηθεί, αλλά θα πρέπει να περάσει και μια μεγάλη περίοδο νηστείας και προσευχής πριν ανακάμψει σε κάποια “φυσιολογικά” επίπεδα.

    Αν συνδυάσουμε λοιπόν αυτά τα δύο κομμάτια του παζλ, την ισχυρή βιομηχανία μάρκετινγκ και την μεγάλη διάρκεια που θα χρειαστεί για να ολοκληρωθεί η μετάβαση στο νέο παράδειγμα, φτιάχνουμε το παρανοϊκό μείγμα μέσα στο οποίο ζούμε σήμερα. Ένα μείγμα όπου πολύ ισχυρές ιδεαλιστικές δόσεις προπαγάνδας πλασάρονται ως λύσεις σε δομικά συστημικά προβλήματα. Το γεγονός ότι για τις υψηλές τιμές της ενέργειας φταίει ταυτόχρονα ο πούτιν και η πράσινη μετάβαση, είναι ένας αχταρμάς που δύσκολα χωνεύεται, αλλά την ίδια στιγμή θα πρέπει να μας συντροφεύει για την επόμενη δεκαετία. Η φράξια που προτείνει τα πράσινα χαλια, θεωρεί ότι αυτά αποτελούν πιο μακροχρόνιο μήνυμα από τον κακό πουτιν, ενώ η φράξια που προτείνει τον πούτιν θεωρεί πως ο εξωτερικός εχθρός αποτελεί πιο συνεκτικό είδος προπαγάνδας. Εδώ που τα λέμε το να κάνεις νηστεία και προσευχή υπερ του πράσινου μέλλοντος πουλιέται καλύτερα από το να κάνεις νηστεία και προσευχή για να κάνει πάρτι ο πούτιν. Κι όλα αυτά να θυμίσουμε μόλις 9 μήνες αφότου η χειρότερη απειλή για την κοινωνική ειρήνη του κόσμου ήταν οι ανεμβολίαστοι.

     

     

    Διαφορά φάσης

    Το τελευταίο από τα “δομικά προβλήματα” που αντιμετωπίζει η ευρώπη και θα ασχοληθούμε σήμερα είναι η διαφορά φάσης στην οποία βρίσκονται οι διαφορετικές κοινωνίες ή τα διαφορετικά τεμάχια μέσα στην κοινωνία. Οι γερμανοί πχ δεν έχουν φτάσει ούτε κοντά στο επίπεδο της συνείδησης του τι συμβαίνει που είχαν φτάσει οι έλληνες το καλοκαίρι του 2011· ίσα ίσα πιστεύουν ότι όλα αυτά τα κακά σενάρια είναι ρώσικη προπαγάνδα· το ίδιο ισχύει και για τα ξαδερφάκια τους τους ολλανδους κλπ, αλλά δεν ισχύει για τους γάλλους. Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο δεν πρέπει να ξεχνάμε το βαθύ και αγεφύρωτο χάσμα που δημιούργησε η κορονο-υστερία σε αυτούς που μετατράπηκαν σε μια βραδιά σε ψεκασμένους οι οποίοι πολύ δύσκολα θα εμπιστευτούν τις γραφειοκρατίες στη νέα προσπάθεια. Δεν υπάρχει πιο καλό παράδειγμα από τους τραμπίστας στις ΗΠΑ καθώς οι δημοκρατικοί πολιτικοί τους αντίπαλοι αυξάνουν συνεχώς τον πήχη της αντιπαράθεσης από deplorables το 2016 σε εσωτερικοί τρομοκράτες το 2022 για τους οποίους έχουμε μερικά F15 να διαθέσουμε άμα λάχει. Δεν θα επεκταθώ εδώ στα αμερικάνικα πολιτικά προβλήματα, ακριβώς διότι η εκεί κατάσταση είναι “παλιά” και γνωστή και δεν έχει τα δραματικά χαρακτηριστικά που θα δούμε στην ευρώπη στο επόμενο διάστημα. Απλά να έχουμε στο μυαλό μας τις προκλήσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν οι ελιτ μας μέσα στην νέα κρίση/ευκαιρία που άρπαξαν εξίσου από τα μαλλιά όπως και με την προηγούμενη. Το ότι ο μακρόν κατάφερε να διοικήσει με το χειροκρότημα του 25% της γαλλικής κοινωνίας το υπόλοιπο 35% που δεν γούσταρε καθόλου και το υπόλοιπο 40% που ήταν αδιάφορο είναι από τα ταχυδακτυλουργικά που δεν δουλεύουν κάθε φορά. Επιπλέον ίσως είναι πολύ δύσκολο να βρεις ικανά καθρεπτάκια για αυτό το 25% προκειμένου να τους κρατήσεις ως χειροκροτητές σου.

    Εδώ θα κλείσουμε λίγο “απότομα” (μόνο 2.500 λέξεις) αυτό το δεύτερο μέρος και θα κρατήσω τις ποιοτικές ή αν θέλετε PMS ζώδια παρατηρήσεις μου για τον κόσμο για ένα τρίτο μέρος. Στην ουσία είναι αυτή η μικρότερη κλίμακα που σας υποσχέθηκα με την οποία θέλω να καταπιαστώ, υπό τον γενικό τίτλο του φαταλισμού και σας υπόσχομαι ότι θα γίνει σύντομα και δεν θα πάρει έναν ακόμα μήνα.