• Ο 4ος Τριαντακονταετής, εξετάσεις εαρινού εξαμήνου (μέρος 1ο)

    Date: 2022.08.25 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Καθώς έχουμε κλείσει το πρώτο εξάμηνο του επόμενου τριαντακονταετούς έχουν αρχίσει πια να γίνονται ξεκάθαρα τα πρώτα μοτίβα του. Ας τα πιάσουμε ένα ένα.

     

     

    Στρατιωτικά

    Οι ρώσοι αντιγράφουν σαφέστατα το αμερικάνικο βιβλίο στο πως διεξάγουν στο εσωτερικό τους τον πόλεμο. Παρά τις συνήθεις εκκλήσεις για γενική επιστράτευση κρατάνε αυστηρά το εκστρατευτικό τους σώμα με επαγγελματίες στρατιώτες προκειμένου ο πόλεμος να παραμείνει δημοφιλής στο ρωσικό πόπολο. Αυτό το εκστρατευτικό σώμα, όπως είδαμε και στη συρία, είναι ιδιαίτερα μικρό, ακριβώς όπως μικρό είναι το σύνολο των εκμοντερνισμένων μονάδων του ρώσικου στρατού· κάτι που αντικατοπτρίζεται στο ρυθμό που συμβαίνει αυτός ο πόλεμος που θυμίζει περισσότερο τον πόλεμο στη συρία παρά το δόγμα σοκ και δέος του πολέμου στο ιρακ το 2003. Μικρά προσεκτικά βήματα σε ένα στημένο γήπεδο χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις· όπως είδαμε και στη συρία οι πραγματικές μονάδες που διεξάγουν επιχειρήσεις είναι πολύ λίγες σε σχέση με το μέγεθος του μετώπου. Την ίδια στιγμή το πυροβολικό κάνει την περισσότερη δουλειά, μια σύμπνοια μεταξύ του σοβιετικού δόγματος (που δίνει μεγάλη βάση στο πυροβολικό) και του αμερικάνικου (που δίνει μεγάλη βάση στη συντήρηση των δυνάμεων σου).

    Το μειονέκτημα μιας τέτοιας επιλογής είναι ότι σε περίπτωση που ο αντίπαλος μπορεί να διεξάγει επιθετικές ενέργειες, το μέτωπό σου κινδυνεύει εξίσου με του αντιπάλου. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει μία δύο φορές στο χάρκοβο, αλλά σε πολύ μικρό βαθμό κάτι που φαίνεται να επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά τις εκτιμήσεις των ρωσόφιλων πως ο ουκρανικός στρατός από τον πρώτο μήνα των επιχειρήσεων δεν έχει τη δυνατότητα να πάρει την πρωτοβουλία στο μέτωπο. Το ίδιο ίσχυε φυσικά και στη συρία όπου τα τζιχάντια παρότι είχαν την κυριαρχία του μετώπου, δεν είχαν ούτε την οργάνωση, ούτε συχνά και τη θέληση να διεξάγουν μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις παρά την βοήθεια των νατοϊκών και ισραηλινών συμβούλων.

    Παρότι λοιπόν ο ρυθμός των στρατιωτικών επιχειρήσεων δεν ταιριάζει στον ρυθμό που θα ήθελε το μοντέρνο δυτικό φιλοθεάμων κοινό που είναι γαλουχημένο με τους ρυθμούς που το ματριξ έφερε στον κινηματογράφο, (όσοι είστε μικροί, δοκιμάστε να δείτε πχ την κόκκινη έρημο του αντονιόνι) την ίδια στιγμή είναι ένας ρυθμός που εξαντλεί πολύ γρήγορα το δυτικό δόγμα περί μοντέρνου πολέμου.

    Το βασικό πρόβλημα της δύσης σήμερα, ήταν πως δεν είναι έτοιμη να πολεμήσει έναν ισότιμο αντίπαλο. Σε όλους τους πολέμους που διεξήγαγε τα τελευταία 30 χρόνια, οι αντίπαλοι ήταν οπλισμένοι το πολύ με καλο-ακονισμένα μάνγκο. Άρα η λογιστική πίεση στους μικρούς επαγγελματικούς δυτικούς στρατούς ήταν πολύ μικρή· τόσο στο επίπεδο των απωλειών (που χρειάζονται φρέσκους μουζικούς για να αναπληρωθούν) όσο και στο επίπεδο του υλικού (που χρειάζεται εργοστάσια).

    Όπως διαβάζετε και ακούτε εδώ και 20 χρόνια τα ντόπια παπαγαλάκια που αλληλοχαϊδεύονται ως στρατηγικοί αναλυτές, καραβανάδες και λοιπές σχετικές ειδικότητες, ένας πόλεμος με την τουρκία θα κρατήσει 2-3 βδομάδες. Γιατί? Διότι αυτό βολεύει το είδος του δόγματος που η δύση πιστεύει· διότι μετά από 2-3 βδομάδες έντονων επιχειρήσεων η ελλάδα, η τουρκία ακόμα και οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν θα έχουν πυρομαχικά για να πολεμήσουν. Κανείς φυσικά δεν σας λέει τι θα γίνει αν ο αντίπαλος συνεχίσει να πολεμάει μετά τις 2-3 πρώτες βδομάδες, διότι κανείς δεν έχει μια ικανοποιητική απάντηση να δώσει.

    Το αυτό είδαμε να συμβαίνει και στην ουκρανία, έναν στρατό που λειτουργεί εδώ και μια δεκαετία με το δυτικό δόγμα. Τα πυρομαχικά στην ουκρανία κράτησαν 2 μήνες, αλλά κυρίως διότι είχαν τεράστια αποθέματα από τις σοβιετικές εποχές· γι’ αυτό και άρχισε αυτό το αστείο που λέγεται μεταφορά οπλισμού (και πυρομαχικών) από τη δύση. Κάθε μεταφορά δυτικών οπλικών συστημάτων ερχόταν μαζί με πυρομαχικά που δεν θα άντεχαν μια βδομάδα έντονων επιχειρήσεων· το αποτέλεσμα ήταν οι ουκρανοί να χρησιμοποιούν πολλά από αυτά τα οπλικά συστήματα για να χτυπάνε “στρατηγικούς” στόχους (δηλαδή αμάχους, γέφυρες, πυρηνικά εργοστάσια) ακριβώς επειδή 10 γαλλικά αυτοκινούμενα πυροβόλα δεν επρόκειτο να αλλάξουν τίποτα στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

     

     

    Το δυτικό καταναλωτικό δόγμα στην πρώτη γραμμή του μετώπου

    Το δυτικό πολεμικό δόγμα αντιγράφει εδώ και πολλά χρόνια το δυτικό καταναλωτικό δόγμα. Πολύ μικρές αποθήκες και just in time logistics με τη μόνη διαφορά ότι δεν μπορείς να παραγγείλεις από την κίνα 8 κοντέινερ για να γεμίσουν οι αποθήκες σου μόλις αδειάσουν. Η γραμμή παραγωγής των περίφημων αμερικάνικων πυραύλων πυροβολικού HIMARS έκλεισε κάπου στα 90s και οι ΗΠΑ έχουν μεταφέρει ήδη στην ουκρανία το 1/5- 1/6 των αποθεμάτων τους. Δεν έχουμε ιδέα πόσο γρήγορα μπορεί να ξανανοίξει η γραμμή παραγωγής ακριβώς, διότι ακόμα κι αν κράτησαν το εργοστάσιο στο αμπαλάζ, όλα αυτά τα χρόνια δεν θα υπάρχουν οι μισές επιχειρήσεις που πρόσφεραν τις πρώτες και τις ενδιάμεσες ύλες, πόσο μάλλον οι εργάτες που έφτιαξαν αυτούς τους πυραύλους και είχαν την εμπειρία, σήμερα είναι στη σύνταξη ή κάνουν κάτι άλλο στη ζωή τους.

    Το ίδιο βλέπουμε να έχει συμβεί και στην καταναλωτική κουλτούρα της δυτικής πολεμικής βιομηχανίας. Εδώ και 20-25 χρόνια τα οπλικά συστήματα φτιάχνονται έτσι ώστε να χρειάζονται συνεχές ντάντεμα, ακριβώς διότι οι πολεμικές βιομηχανίες κατάλαβαν ότι μπορούν να αρμέξουν περισσότερο χρήμα από τα συμβόλαια συντήρησης και “αναβάθμισης” παρά από το ίδιο το όπλο. Γι’ αυτό και τα οπλικά συστήματα, όπως και τα προϊόντα, βγαίνουν στην αγορά ημι-έτοιμα με πολλά προβλήματα που πρέπει στη συνέχεια να διορθωθούν και να αναβαθμιστούν. Ακριβώς όπως το αυτοκίνητο σου δεν σου ανήκει πια γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το απαραίτητο update, το ίδιο ισχύει και για τα ραφάλ που το περήφανο ελληνικό έθνος αγόρασε πρόσφατα.

    Αυτή η κουλτούρα κατανάλωσης στη δύση είναι σχεδιασμένη να είναι εξαιρετικά δαπανηρή σε εργατο-ώρες, αλλά οι περισσότερες από αυτές έχουν ανατεθεί στους χρήστες και άρα δεν θεωρούνται μέρος του κόστους για τις εταιρίες· τα γνωστά μας “externalities”. Οι ώρες που καταναλώνετε για να νταντεύετε το κινητό σας είναι ένα καλό παράδειγμα. Updates, πράγματα που θέλουν συνεχώς ρύθμισμα γιατί κάτι άλλαξε στο UI ή στο flowchart που γίνεται μια διαδικασία. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η εργασία που χρειάζονται οι συνδρομητικές υπηρεσίες. Ώρες ατελείωτες προκειμένου να φτιάξετε και να συντηρήσετε τη συλλογή από “άλμπουμ” στο spotify που έχετε ήδη στο σπίτι σας σε “άχρηστα” CD ή βινύλια, το προφίλ σας στο facebook, στο τουίτερ, στο airbnb, στο instagram. Όλες αυτές οι ώρες είναι μέρος της υπεραξίας της υπηρεσίας, αλλά αυτό το ίδιο μοντέλο δεν λειτουργεί στο επίπεδο του στρατού με τον ίδιο τρόπο.

    Ένας στρατός είναι μια καθετοποιημένη οργάνωση μέχρι το επίπεδο του φαντάρου, άρα οι ώρες που θα χρειαστεί ο φαντάρος για να κάνει το οπλικό σύστημα να δουλέψει ικανοποιητικά δεν είναι πια externality αλλά μέρος του flowchart. Ακόμα χειρότερα, αν το ντάντεμα αυτό πρέπει να συμβεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου, οι πιθανότητες να πάει κάτι λάθος πολλαπλασιάζονται.

    Οι δυτικοί στρατοί για να προσαρμοστούν σε αυτή την κουλτούρα κατανάλωσης των δυτικών πολεμικών βιομηχανιών έχουν φτιάξει και τους αντίστοιχους επαγγελματίες φαντάρους που έχουν μάθει τα περισσότερα χούγια ενός οπλικού συστήματος προκειμένου αυτό να είναι λειτουργικό. Ένα είδος κάτι μεταξύ φαντάρου και τεχνικού. Αλλά αυτός ο τρόπος οργάνωσης προϋποθέτει ότι ο αντίπαλος δεν θα είναι οπλισμένος με αντίστοιχα συστήματα κι άρα ο επαγγελματίας φαντάρος σου δεν θα κινδυνεύει· διότι αν τον χάσεις το σύστημά σου χάνει την λειτουργικότητά του. Το αυτό είδαμε να συμβαίνει στην ουκρανία. Οι στρατιώτες που είχαν εκπαιδευτεί εδώ και 8 χρόνια από τη δύση να χρησιμοποιούν τα δυτικά υπερόπλα καταναλώθηκαν το πρώτο δίμηνο και αυτοί που ήρθαν να τους αναπληρώσουν βρέθηκαν με ένα γκρινιάρικο μωρό στα χέρια χωρίς σχεδόν καμία εμπειρία στο babysitting. Κι όλο αυτό τη στιγμή που ο αντίπαλος ρίχνει ολόκληρη την οικοσκευή κάθε μέρα στο κεφάλι σου.

    Ένα από τα βασικά μοτίβα του πολέμου που έχουμε δει από την πλευρά της ουκρανίας είναι τα συνεχή παράπονα για τα δυτικά υπερόπλα που δεν δουλεύουν όπως διαφημίστηκαν. Αυτό εν μέρη έχει να κάνει με το μάρκετινγκ· όταν διαφημίζεις κάτι σαν υπερόπλο και τελικά είναι ένας ακόμα αντι-αρματικός πύραυλος όχι πολύ διαφορετικός από αυτούς που είχαν και στη σοβιετία, η απογοήτευση αυτή εκφράζεται με το παράπονο “δεν δουλεύει”, δηλαδή δεν εξαφανίζει τον αντίπαλο όπως στο starwars. Άλλά ένα άλλο σημαντικό κομμάτι έχει να κάνει με το babysitting που ανέφερα παραπάνω. Όταν το φαντάρι πατάει το κουμπί, αλλά αντί για πύραυλο, ανάβει απλά ένα κόκκινο λεντάκι υπάρχουν περιορισμένες αντιδράσεις.

    Η μία είναι να παραπονεθείς στον εκπαιδευτή που θα δει το λαμπάκι και θα σου πει ότι αυτό σημαίνει ότι έχει πέσει η μπαταρία· ιδανικά θα έχει μερικές στη γωνία (μέρος του babysitting) αλλά στη χειρότερη θα ζητήσει από τις προμήθειες να φέρουν μερικές και η άσκηση θα επαναληφθεί την επόμενη μέρα και το φαντάρι θα έχει αποκτήσει την εμπειρία πως κόκκινο λεντάκι σημαίνει καινούργια μπαταρία. Η άλλη είναι να πεις blyat να πετάξεις το όπλο κάτω και να πας να κρυφτείς στο κοντινό δασάκι. Αυτό το blyat μπορεί να σημαίνει από “δεν έχω ιδέα γιατί δεν δουλεύει το μαραφέτι” μέχρι “που σκατά θα μου βρουν καινούργιες μπαταρίες εδώ στην πρώτη γραμμή του μετώπου που βρισκόμαστε. Και τα δύο προδίδουν τα χαώδη προβλήματα της δυτικής κουλτούρας οπλικών συστημάτων και τα externalities που αυτή εμπεριέχει. Σε έναν πόλεμο ισότιμων αντιπάλων δεν μπορείς να βασιστείς στο ότι δεν θα έχεις απώλειες των πολύτιμων babysitters σου, όπως δεν μπορείς να βασιστείς στο γεγονός ότι οι γραμμές ανεφοδιασμού σου θα λειτουργούν στο 100% μέχρι την πρώτη γραμμή.

    Κι αυτό δεν περιλαμβάνει καν τις περιπτώσεις όπου τα οπλικά συστήματα χρειάζονται ένα είδος νταντέματος που δεν μπορεί να παρασχεθεί κοντά στο μέτωπο, όπως συνέβη με τα γερμανικά αυτοκινούμενα πυροβόλα τα οποία -μετά από λίγες βδομάδες χρήσης- άρχισαν να ανάβουν φωτάκια με errors τα οποία για να διορθωθούν πρέπει να επιστρέψουν στην αντιπροσωπία. Και τι κρίμα που η αντιπροσωπεία βρίσκεται πίσω στη γερμανία. Ο ουκρανικός στρατός δεν περιγράφει προβλήματα που δεν έχει αντιμετωπίσει ο χρήστης ενός καινούργιου αυτοκινήτου. Η βόλτα στην αντιπροσωπεία είναι κυρίως ένα externality για τη Volkswagen, είναι ο μαλάκας που αγόρασε το αυτοκίνητο που θα χάσει μια μέρα από τη ζωή του· στην περίπτωση ενός αυτοκινούμενου πυροβόλου όμως, αυτό σημαίνει ένα άχρηστο σύστημα.

    Αυτή τη στιγμή του πολέμου είναι εξαιρετικά πιθανό πως δυτικές babysitters χειρίζονται αρκετά από τα δυτικά ουκρανικά υπερόπλα, πράγμα που σημαίνει ότι η δεξαμενή από δυτικές babysitters μειώνεται πριν καν αρχίσει ο πόλεμος.

     

     

    Και το στρατηγικό επίπεδο

    Όπως έχω γράψει και σε παλιότερα άρθρα για διαφορετικά θέματα, θεωρώ ότι υπάρχει ένα κομμάτι της τεχνοκρατικής ελιτ στη δύση που αντιλαμβάνεται αυτή την πραγματικότητα του πολέμου σε αντίθεση με το προπαγανδιστικό σκέλος που προσεύχεται στον άγιο τζάβελιν (ακόμα και χωρίς μπαταρίες)· αλλά την ίδια στιγμή πιστεύω ότι η ιδεαλιστική προσέγγιση των δυτικών ελιτ μειώνει συνεχώς το πόση πραγματικότητα προσλαμβάνουν.

    Στρατηγικά μιλώντας η ρωσία στην ουκρανία σήκωσε ένα γάντι που η δύση της είχε πετάξει ως μια καλοστημένη παγίδα. Αυτό φάνηκε από την ταχύτητα που ο δυτικό μέτωπο σύσσωμο άρχισε να επιβάλει κυρώσεις. Η ιδέα δεν είναι καινούργια και προέρχεται από την παλιά βρετανική αυτοκρατορία. Το εμπόριο διεξάγεται κυρίως μέσω των θαλάσσιων οδών, κι αυτό ήταν ακόμα πιο αλήθεια στο 19ο αιώνα. Οι βρετανοί λοιπόν ήταν αυτοί που είχαν τελειοποιήσει την τεχνική του εμπορικού αποκλεισμού ή αλλιώς γνωστό ως εμπάργκο. Ειδικά απέναντι σε αδύναμες χώρες όπως η ελλάδα, ένας σύντομος αποκλεισμός του πειραιά ήταν συνήθως αρκετός προκειμένου να συνετιστεί η τοπική κυβέρνηση.

    Η αποτελεσματικότητα του μέτρου σε μεγαλύτερες συρράξεις όμως είχε μικτά αποτελέσματα. Παρά τον αποκλεισμό της ευρώπης στους ναπολεόντειους πολέμους, η γαλλία συνέχιζε να μπορεί όχι μόνο να επιβιώνει αλλά και να συνεχίζει τον πόλεμο. Στο πρώτο ημίχρονο του 3ου 30ετούς (1914-1918) τα αποτελέσματα ήταν εξίσου μικτά. Το εμπάργκο έκανε τη ζωή δύσκολη για το πόπολο στη γερμανία, αλλά ήταν η πραγματικότητα στο νότιο μέτωπο που κατέρρεε και η προοπτική της εισόδου των ΗΠΑ στον πόλεμο στο δυτικό μέτωπο που έκανε τους γερμανούς να συνθηκολογήσουν. Το ίδιο ίσχυε και για το δεύτερο ημίχρονο (1939-1945). Η γερμανία αντιμετώπιζε πολλές ελλείψεις σε πρώτες ύλες, αλλά ήταν οι απώλειες σε έμψυχο υλικό (που παίρνει 18 χρόνια να αντικατασταθεί) και οι περιορισμοί της πολεμικής της βιομηχανίας σε σχέση με αυτής των αντιπάλων της που καθόρισαν τον πόλεμο.

    Φυσικά ο λιμός στην αθήνα το χειμώνα του 1942 (ως αποτέλεσμα αυτού του εμπάργκο) δεν έκανε τη ζωή των γερμανών ευκολότερη και σίγουρα συνέβαλε στον πόλεμο της σοδειάς του 1942-1943 που μετέτρεψε τον ΕΛΑΣ σε κύριο όργανο αντίστασης, αλλά αυτά είναι μικρά πράγματα που βοηθάνε τη γενική εικόνα και σίγουρα δεν αποτελούν κάποιον αυτόματο υπολογισμό· ας πούμε ότι δημιουργούν συγκυρίες, όπως συγκυρία ήταν άλλωστε η κατάρρευση της ιταλίας κι άρα ο εξοπλισμός του ΕΛΑΣ με πολεμικό υλικό που δεν διέθετε.

    Το βασικό όμως είναι πως στη δυτική σκέψη και κυρίως τη βρετανική, το εμπάργκο και οι προκλήσεις στον εχθρό για να κλιμακώσει τον πόλεμο με τρόπους που δεν βοηθάνε είναι τα βασικά εργαλεία διεξαγωγής του δεύτερου ημιχρόνου, κι όχι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις που ήταν από μικρές έως ανύπαρκτες. Οι σημερινές συνθήκες στη δύση πλησιάζουν πολύ στη βρετανική εμπειρία του δεύτερου ημιχρόνου. Ένα πόπολο που θα κουνήσει μερικά απρόθυμα σημαιάκια σλάβα ουκραίνα, αλλά δεν θα τρέξει να πεθάνει για έναν μακρινό πόλεμο και ένας αδύναμος στρατός που δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει. Άρα το εμπάργκο ήταν το τέλειο σχέδιο, γι’αυτό κι όταν η ρωσία μπούκαρε, όλη η δύση λειτούργησε σαν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι.

    Το πρόβλημα αυτής της προσέγγισης είναι πως το εμπάργκο είναι όπως λένε οι αμερικάνοι one trick pony. Οι ρώσοι όχι μόνο φάνηκαν έτοιμοι να το υποδεχθούν ή να το παρακάμψουν, είχαν άλλωστε την εμπειρία από το 2014 όπου πχ η τουρκία λειτούργησε ως μηχανισμός παράκαμψης, αλλά το εκμεταλλεύτηκαν για να ενισχύσουν τις σχέσεις τους με τις χώρες που δεν επέβαλλαν κυρώσεις· βασικά δηλαδή τον υπόλοιπο κόσμο εκτός δύσης.

    Κι εδώ βλέπουμε μέρος του ιδεολογικού ντελιρίου της δύσης. Η δύση δεν αποτελεί παρά ένα μικρό μέρος του σημερινού κόσμου, κι άρα ένα εμπάργκο της δύσης προς μια χώρα με πολλές πρώτες ύλες σαν την ρωσία λειτουργεί περισσότερο ως ευκαιρία για τους υπόλοιπους. Το ότι η ινδία έσπευσε να εισάγει πετρέλαιο από τη ρωσία εκφράστηκε ως τεράστια απογοήτευση στη δύση (κυρίως διότι φαντασιώνονταν πως οι ινδοί θα πολεμούσαν για τους δυτικούς εναντίων της κίνας), αλλά στην ουσία αυτή ήταν η εμπειρία σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

    Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν τις ίδιες τις κυρώσεις προκειμένου να αυξήσουν τις τιμές του αερίου και του πετρελαίου κι άρα να βγάζουν το ίδιο συνάλλαγμα πουλώντας λιγότερο προϊόν. Χώρια που αυτό τους έκανε εξαιρετικά δημοφιλείς στον ΟΠΕΚ. Παρά τις αυτοκτονικές τάσεις της ευρώπης, είναι πια σαφές πως οι κυρώσεις όχι μόνο δεν λειτούργησαν ως παράγοντας αποσταθεροποιήσης της ρωσίας, αλλά σήμερα το μόνο που συζητάμε είναι το πόσο θα αποσταθεροποιήσουν την δύση.

    Να σημειώσουμε εδώ πως η βρετανία το 1939 μπορούσε να επιβάλει ένα εμπάργκο στην ευρώπη, αλλά ο στόλος της σήμερα που είναι μικρότερος από του ελληνικού δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα. Το ίδιο ισχύει και για τις ΗΠΑ που παρότι έχουν μεγαλύτερο στόλο δεν τολμάνε να ακυρώσουν το ελεύθερο της ναυσιπλοΐας, διότι γνωρίζουν ότι αν ανοίξουν αυτήν την πόρτα, τα προβλήματα της δυτικής εφοδιαστικής αλυσίδας θα είναι πολύ μεγαλύτερα. Και μην νομίζετε ότι δεν το σκέφτηκαν. Τόσο η κατάσχεση του ιρανικού τανκερ από τη βρετανία πριν 2 χρόνια στο γιβραλτάρ, όσο και η αντίστοιχη περίπτωση στην ελλάδα πριν μερικούς μήνες ήταν μερικές δοκιμαστικές βολές για ένα τέτοιο σχέδιο. Και οι δύο έδειξαν το πόσο ευάλωτη είναι η δύση απέναντι σε μια μεσαία δύναμη όπως το ιραν και έληξαν με νίκη των ιρανών.

     

     

    Η στρατηγική των προκλήσεων. Το παράδειγμα του δεύτερου ημιχρόνου

    Καθώς λοιπόν το πρώτο από τα δύο εργαλεία των δυτικών έχει γυρίσει ήδη μπούμερανγκ, μένει δυστυχώς το δεύτερο. Κάτι που ελάχιστα βιβλία που μιλάνε για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο λένε ανοιχτά, είναι ότι παρά την τεράστια προσπάθεια της βρετανικής προπαγάνδας να φτιάξει έναν ρόμελ από ένα μοντγκόμερι, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις των βρετανών τα πρώτα 4 χρόνια του πολέμου ήταν από μηδενικές μέχρι ελάχιστες. Στην ουσία 4 χρόνια απραξίας καλύπτονται πίσω από την υποχώρηση της δουνκέρκης το καλοκαίρι του 1940 και τις επιχειρήσεις στη Β.αφρική, ένα πολύ μικρό και σχετικά ασήμαντο μέρος του μετώπου στο οποίο το μικρό γερμανικό εκστρατευτικό σώμα βασίζονταν στην απέχθεια των ντόπιων για τους βρετανούς 😉

    Η βασική στρατηγική της βρετανίας στο δεύτερο ημίχρονο ήταν να προκαλεί τους γερμανούς να κλιμακώνουν τις επιχειρήσεις τους με τρόπους που α) θα τους έκαναν να μην μπορούν να διατηρήσουν τον ρυθμό των επιχειρήσεων και β) θα φέρουν τόσο τους αμερικάνους που κωλοτρίβονταν, αλλά και το εσωτερικό τους μέτωπο στον πόλεμο. Σε πλήρη συγχρονισμό με τις γερμανικές νευρώσεις, αυτή η τακτική λειτούργησε πολύ καλά.

    Η περίφημη αεροπορική μάχη της βρετανίας δεν ήταν τίποτα άλλο από την απάντηση quid pro quo στην πρόκληση των βρετανών να βομβαρδίζουν κάθε βράδυ τις γερμανικές πόλεις. Παρότι οι βρετανικοί βομβαρδισμοί ήταν πλήρως ανεπιτυχείς να χτυπήσουν ο,τιδήποτε, πέτυχαν διότι “ανάγκασαν” τους γερμανούς να ξεκινήσουν τους βομβαρδισμούς στη βρετανία, ένα θέατρο επιχειρήσεων εξαιρετικά υπέρ των βρετανών που πολεμούσαν στο έδαφος τους. Όχι μόνο η λουφτβαφε έχασε πολλούς από τους καλύτερους πιλότους της πάνω από τις βρετανικές ακτές, αλλά το δύσπιστο εσωτερικό μέτωπο πείσθηκε να κάνει κάτι γι’ αυτούς τους γερμανούς και την ίδια στιγμή χρησιμοποιήθηκε δεόντως από τον ρούσβελτ προκειμένου να τραβήξει το εξίσου απρόθυμο αμερικάνικο πόπολο.

    Με λίγα λόγια οι γερμανοί άφησαν το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα να αποχωρήσει σώο από τη δουνκέρκη προκειμένου να μην αλλάξουν την ουδέτερη διάθεση του βρετανικού πόπολου, αλλά μερικούς μήνες αργότερα τα κατέστρεψαν όλα επειδή δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι οι βρετανοί βομβαρδίζουν (ανεπιτυχώς επιμένω) τις πόλεις τους. Το μέγεθος της γερμανικής σύγχυσης μπορούμε να το δούμε από την προσπάθεια του νούμερο δύο του καθεστώτος να βρει μια δίοδο συνεννόησης με τους βρετανούς (όπως ήλπιζαν από την αρχή του πολέμου) πετώντας στη βρετανία. Τα περισσότερα ιστορικά βιβλία θα συνταχθούν με την επίσημη θέση των γερμανών τότε ότι ο Ρούντολφ “τρελάθηκε” και πήρε ένα αεροπλάνο στη μέση του πολέμου για να πετάξει στη βρετανία· στην ουσία οι ναζί είχαν μια συνεννόηση με τους βρετανούς ότι θα μπορούσαν να επανεξοπλιστούν προκειμένου να φάνε τους άτιμους μπολσεβίκους.

    Η γερμανική ιδεολογική ακαμψία σε συνδυασμό με την ύβρη που δημιούργησαν οι αναπάντεχα εύκολες γερμανικές νίκες στον πρώτο ενάμιση χρόνο του πολέμου, ήταν ο τέλειος συνδυασμός για τη βρετανική τακτική των προκλήσεων. Όταν οι βρετανοί έλεγαν στους γερμανούς πηδήξτε, οι γερμανοί έλεγαν μπορώ και ψηλότερα. Φυσικά η βασική και μεγαλύτερη ύβρη τους ήταν η επιχείρηση μπαρμπαρόσα και γι’ αυτή δεν ευθύνονταν μόνο η συμπεριφορά των βρετανών, αλλά αυτό το σύντομο ιστορικό σημείωμα δεν προσπαθεί να μιλήσει για το τότε αλλά για το τώρα.

     

     

    Οι στρατηγικές προκλήσεις της δύσης

    Από τη στιγμή που στην αρχή του καλοκαιριού έγινε σαφές πως ο πόλεμος στην ουκρανία έχει χαθεί για τη δύση και το εμπάργκο έχει γυρίσει μπούμερανγκ, έχει αρχίσει μια συνεχής τακτικής προκλήσεων σχεδιασμένη έτσι να “αναγκάσει” τη ρωσία να κλιμακώσει τον πόλεμο και να σηκώσει όσα γάντια της πετάνε. Η πιο ξεκάθαρη από αυτές ήταν ο περίφημος αποκλεισμός του καλίνινγκραντ. Το καλίνινγκραντ είναι μια ρωσική περιοχή που μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ μετατράπηκε σε θύλακα χωρίς εδαφική πρόσβαση στη ρωσία. Για την επικοινωνία του με τη ρωσία υπάρχουν διάφορες συμβάσεις η κυριότερη από τις οποίες είναι με τη λιθουανία και υπογράφτηκε στις αρχές των 00s. Σύμφωνα με αυτή η ρωσία ως συνεχιστής της ΕΣΣΔ αναγνωρίζει τα σημερινά σύνορα της λιθουανίας (που είναι τα σοβιετικά σύνορα της λιθουανίας) μόνο όσο η λιθουανία εγγυάται την απρόσκοπτη διέλευση αγαθών προς το καλινινγκραντ ως transit. Τον ιούνιο η λιθουανική κυβέρνηση σε μια αυτοκτονική κίνηση αποφάσισε να εφαρμόσει το εμπάργκο της ΕΕ στο διάδρομο προς το καλίνινγκραντ. Το αυτοκτονικό της υπόθεσης ήταν ότι αυτή η κίνηση έδινε το δικαίωμα στη ρωσία να πάψει να αναγνωρίζει τα σημερινά σύνορα της λιθουανίας αλλά τα ιστορικά της σύνορα πριν αυτή γίνει μέρος της ΕΣΣΔ και μιλάμε τώρα για περιοχές που περιλαμβάνουν το Βίλνιους τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της λιθουανίας.

    Σαν νέα ουκρανία η λιθουανία ήταν έτοιμη να θυσιαστεί στην τακτική προκλήσεων της δύσης κι ελπίζω εδώ να καταλαβαίνετε τι αυτό θα σημάνει για την ελλάδα σε περίπτωση που η δύση αποφασίσει να “τιμωρήσει” την τουρκία. Η πρόκληση ήταν πως η λιθουανία σε αντίθεση με την ουκρανία δεν έχει μεν στρατό, αλλά είναι μέρος του νάτο και της ΕΕ, κι άρα μια επίθεση της ρωσίας όχι μόνο θα άνοιγε ένα δεύτερο μέτωπο αλλά θα ανάγκαζε το νατο να απαντήσει στην επίθεση κατά ενός μέλους του. Ευτυχώς για όλους μας η ρωσία αποφάσισε να μην συμπεριφερθεί σαν τη γερμανία και αποφάσισε να δώσει έναν-δύο μήνες στην ΕΕ να σκεφτεί αν αυτή είναι η πορεία που θέλει να ακολουθήσει. Η ΕΕ αναδιπλώθηκε και δύο μήνες αργότερα το ζήτημα εξαφανίστηκε.

    Αυτό που όμως βλέπουμε είναι ότι υπάρχει στο δυτικό στρατόπεδο ένα ικανότατο κομμάτι της ελιτ που επιθυμεί ένα πυρηνικό great reset, ακριβώς διότι ένας πυρηνικός πόλεμος δεν θα έχει νικητές και σε ένα μη πυρηνικό πόλεμο η δύση χάνει κατά κράτος. Το αυτό τον στόχο είχε και η επίσκεψη της πελόζι στην ταιβάν, η απόπειρα δολοφονίας του ντούνγκιν στη ρωσία, η χρήση νατο-ικών αεροπλάνων σε επιθέσεις κατά ρώσικων μονάδων και ο βομβαρδισμός του πυρηνικού εργοστασίου από τους ουκρανούς. Να εξωθήσουν τα πράγματα σε μια κλιμάκωση που θα ανάγκαζε τους φλώρους δυτικούς να δεχθούν “ακραίες” λύσεις.

    Τα καλά νέα είναι ότι όλες αυτές οι προκλήσεις είναι λίγο εμφανείς και ξεκάθαρες και οι ρώσοι ή οι κινέζοι δεν είναι γερμανοί. Τα κακά νέα είναι ότι θα συνεχιστούν και δεν ξέρουμε σε ποια από αυτές μπορεί να αποφασίσουν να σηκώσουν το γάντι, ακριβώς όπως έκαναν και με την ουκρανία. Είναι ας πούμε έτοιμοι να δεχθούν ψύχραιμα ένα νέο τσερνομπίλ στη νοβορούσια? Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι η ακραία φράξια στη δύση προσπαθεί να κλιμακώσει τον πόλεμο κι έχει το πάνω χέρι. Ανίκανοι επικών διαστάσεων σαν την λιζ τρας στη βρετανία είναι έτοιμοι να πατήσουν το κουμπί κι άλλωστε δεν έχει σημασία. Αν πατηθεί δεν θα φταίει κανείς, θα είναι μια γραφειοκρατική απόφαση που κάποιος κάπου πήρε και θα αφήσουμε τους ιστορικούς του μέλλοντος να ασχοληθούν για το αν ακολουθήθηκαν οι σωστές γραφειοκρατικές διαδικασίες.

     

     

    Η αντίδραση στους dr.strangeloves

    Εκείνο όμως που κάνει τη νίκη της ρωσίας/κινας σχεδόν βέβαιη, είναι πως η φράξια που βρίσκεται απέναντι στους dr.strangelove στην δύση, είναι εξίσου παρανοϊκή. Η βασική τους διαφορά με τους dr.strangelove, είναι ότι θεωρούν πως αυτό το great reset μπορεί να συμβεί και χωρίς πυρηνικό πόλεμο και αποτελούν τον ποιο αναπάντεχο σύμμαχο του πούτιν, ακριβώς επειδή το μπούμερανγκ του εμπάργκο κατά της ρωσίας το θεωρούν ευκαιρία παρόμοια με αυτής της κορόνας. Τύποι σαν τον μακρόν και τον υποικ της γερμανίας χάμπεκ (δώστε βάση στην τελευταία παράγραφο), θεωρούν την ενεργειακή αυτοκτονία της ευρώπης ως ευκαιρία για τον έλεγχο του εσωτερικού τους μετώπου· ή όπως έλεγαν και οι μνημονιακοί στην ελλάδα, ακόμα και να μην μας είχαν αναγκάσει θα έπρεπε να το είχαμε επιβάλει μόνοι μας. Στην ουσία οι “ρεαλιστές” που λένε ότι με το να αυτοκτονήσουμε οικονομικά και κοινωνικά δεν πρόκειται να έρθουμε σε καλύτερη θέση στην αντιπαράθεση, θεωρούνται ηττοπαθείς και περιθωριοποιημένοι “ακραίοι”· στην ουσία όποιος υποστηρίζει τέτοιες θέσεις είναι ο νέος τραμπ. Για να το μεταφέρω στην εμπειρία του ελληνικού μνημονίου οι παραδοσιακοί πασόκοι του σιμιτισμού και οι προεδρικοί ΝΔ του μπούλη εξαφανίστηκαν μέσα σε μια διετία μνημονίου το ίδιο βλέπουμε σε όλη την ευρώπη σήμερα.

    Αυτή η φράξια του great reset χωρίς πυρηνικά είναι από τη μία λιγότερο παρανοϊκή μεν, περισσότερο παράλογη δε. Θεωρεί ότι όχι μόνο μπορεί να ελέγξει το εσωτερικό της μέτωπο (καλό ερώτημα μπορεί?), αλλά ότι θα απαντήσει στον διεθνή ανταγωνισμό με αποβιομηχάνιση, νηστεία και προσευχή. Στην ουσία αυτή η φράξια αντιλαμβάνεται τον κόσμο εντελώς ναρκισσιστικά. Θεωρεί ότι αν οι δυτικοί κρατήσουν την αναπνοή τους, το ίδιο θα πράξει και όλος ο κόσμος. Δεν αμφιβάλω ότι μπορούν να καταφέρουν εντυπωσιακές εσωτερικές προπαγανδιστικές νίκες, όπως το ρεύμα 24/7 είναι white priviledge, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος θα πράξει το ίδιο. Ο πόλεμος στην ουκρανία και το εμπάργκο κατά της ρωσίας το έδειξε ξεκάθαρα. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι προνομιακοί χώροι που η δύση μπορεί να επιβάλει τη θέλησή στον υπόλοιπο κόσμο και ακόμα και δορυφορικά της δύσης καθεστώτα όπως της βραζιλίας και του μεξικού έχουν δείξει μέχρι στιγμής την αυτονομία τους. Οι περισσότεροι από αυτούς τους χώρους είναι virtual και δεν σημαίνουν πραγματικά πολλά όπως έδειξε το “υπερόπλο” του swift.

    Δεν αμφιβάλω πως κάποιες από τις δορυφορικές τρίτες χώρες μπορεί να επιστρέψουν στο μαντρί, αλλά όσο περνάει ο καιρός και η αποβιομηχάνηση και η αυτοκτονία της δύσης θα γίνεται όλο και πιο εμφανής, όλο και λιγότεροι θα είναι έτοιμοι να πάρουν αυτόν τον δρόμο.

    Γι’ αυτό λέω πως αυτή η φράξια είναι ο καλύτερος σύμμαχος του πούτιν και του τιμονιέρη Σι. Προτείνουν την σιωπηλή και οικειοθελή αυτοκτονία της δύσης με την ελπίδα πως θα διατηρήσουν τα προνόμια τους σε αυτή. Και δίκαια ο Σι θα πρέπει να έχει τάξει μια βιλίτσα για την συνταξιοδότηση τους σε κάποια ειδυλλιακή γωνιά της κίνας· αυτό για να ικανοποιήσω τα υλιστικά μυαλά σας μήπως και μπορέσουν να χωρέσουν το μέγεθος αυτού που συντελείται.

     

     

    Και εδώ θα κλείσω αυτό το μέρος της περιγραφής που κάνω, καθώς στο επόμενο θα ασχοληθώ με το εσωτερικό μέτωπο στη δύση τώρα που η μπίλια γι’ αυτή τη σχολική χρονιά δείχνει να έχει ήδη κάτσει.