• Ο 4ος τριαντακονταετής πόλεμος των μοντέρνων χρόνων (μέρος 4ο)

    Date: 2021.11.01 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

     

    Proxy Wars, how dare you?

    Εδώ είναι που η μαγική μου σφαίρα κληρώνει ότι θα επικεντρωθεί το δυτικό βαθύ κράτος στην προσπάθειά του να αντιταχθεί στο ασιατικό μπλοκ. Πρόκειται για ένα εργαλείο που είναι εξαιρετικά δημοφιλές στη δύση, υπάρχει εκτεταμένο know how και την ίδια στιγμή αντικατοπτρίζει κάπως τις πραγματικότητες. Εδώ να κάνω μια μικρή παρέκβαση πριν συνεχίσω για να εξηγήσω λίγο το πως βλέπω τον παραληρηματικό λόγο της δύσης.

    Σε αντίθεση με κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα και είναι έτοιμος να πηδήξει από το παράθυρο γιατί είναι σούπερμαν, υπάρχει ένα άλλο είδος πολύ πιο αδύναμου σουπερ-ήρωα. Είναι αυτός που χρησιμοποιεί τις σουπερ δυνάμεις του προκειμένου να καλύψει το τραυματικό γεγονός ότι είναι αδύναμος· η ολοένα και πιο φαντασιακή ρητορεία έρχεται να καλύψει τις ολοένα και μικρότερες πραγματικές δυνατότητες. Ας του δούμε λίγο αυτό με μερικά παραδείγματα.

    Τα αποτυχημένα πραξικοπήματα κατά του μαδούρο στη βενεζουέλα, κατά του ερντογαν στην τουρκία και η αποτυχία σε ένα μόλις χρόνο του πραξικοπήματος στο εκουαδόρ, συνέβησαν παρά την ένθερμη υποστήριξη τους από τις ΗΠΑ και την ΕΕ και παρά το γεγονός πως και οι τρεις αυτές περιοχές βρίσκονται εντός της δυτικής σφαίρας επιρροής. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που είναι δύσκολο να διαφύγει της προσοχής των ελιτ. Το ίδιο ισχύει με τις αποτυχημένες αποικιοκρατικές επεμβάσεις του μακρόν στην αφρική.

    Σε αυτήν την περίπτωση ο παραληρηματικός -γεμάτος γκρετίσια αγανάκτηση- λόγος, λειτουργεί περισσότερο με τον τρόπο που περιγράφω παραπάνω. Ως μηχανισμός που αναγνωρίζει την αδυναμία του αλλά προσπαθεί να δείξει ότι συνεχίζει να είναι σκληρός και να πίνει κακάο και να καίγεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον φεμινισμό. Πχ η συνεχιζόμενη υποστήριξη του γκουαϊδο από τη βρυξέλλα και το ευρωκοινοβούλιο (ένας οργανισμός όπου τα χρήματα των λόμπι και η αδιαφορία του πόπολου τον έχει μετατρέψει σε εξαιρετικά αντιδραστικό εργαλείο των ελιτ), δεν βασίζεται στην μακρινή πιθανότητα ο γκουαϊδο να γίνει κυβερνήτης της βενεζουέλας, αλλά στην πλήρη άρνηση της αδυναμίας των δυτικών ελιτ να δεχθούν πως αυτή η μαριονέτα έχει χάσει κάθε πολιτική χρησιμότητα.

    Τον ίδιο λόγο βρίσκουμε και στους γερμανούς· οι πράσινοι (ρητορικά πάντα) είναι έτοιμοι ταυτόχρονα να κλείσουν τα πυρηνικά εργοστάσια, να αρνηθούν το ρωσικό αέριο και να βοηθήσουν τα αδέλφια τους στην ουκρανία, αλλά ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως όλα αυτά ταυτόχρονα είναι αδύνατα. Όπως άλλωστε και η παραλίγο υποψήφια καγκελάριος και σήμερα υπηρεσιακή υπουργός άμυνας η οποία απείλησε την ρωσία με πρώτη χρήση πυρηνικών. Η γερμανία έχει μερικές ντουζίνες (αμερικάνικες) πυρηνικές βόμβες στο έδαφός της που μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο αν τις χακάρει και τις φορτώσει σε αεροπλάνα την ίδια στιγμή που ο στόλος των tornado που βρίσκονται σε ετοιμότητα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι τόσο μικρός, που οι πιλότοι τους δυσκολεύονται να συμπληρώσουν τις ώρες πτήσης που χρειάζονται για να διατηρήσουν τις άδειες τους. Όλα αυτά η υπουργός άμυνας τα γνωρίζει διότι αποτελούν εδώ και χρόνια θέμα συζήτησης στα γερμανικά μέσα. Μόνο που το θέμα της συζήτησης είναι το ποια φράξια θα κερδίσει το επόμενο συμβόλαιο και ποιες βιομηχανίες θα πάρουν τα τυράκια, όχι πως η wehrmacht θα μπορέσει να πετάξει στα κεφάλια των ρώσων τα πυρηνικά που διαθέτει.

    Κι αυτό είναι που κάνει τον λόγο της παραληρηματικό. Παλιότερα οι ρώσοι απέφευγαν να απαντήσουν σε τέτοιες προκλήσεις, αλλά όπως έγραψα και στα προηγούμενα μέρη από πέρσι απαντάνε με quid pro quo. Ο ρώσος υπουργός άμυνας δήλωσε πως την τελευταία φορά που προσπάθησαν κάτι παρόμοιο οι γερμανοί, οι ρώσοι αναγκάστηκαν να έρθουν μέχρι το βερολίνο και ο ρώσος υπουργός εξωτερικών δήλωσε πως τέτοιες δηλώσεις δεν είναι σοβαρές και δεν θα πρέπει να επικεντρωνόμαστε σε αυτές. Για να δείξει όμως ότι δεν πέρασε απαρατήρητο, ο πανέξυπνος λαβρόφ προσποιήθηκε ότι δεν θυμόταν το όνομα της υπουργού λέγοντας η κυρία κράμπφ-κάτι, μια ευθύτατη προσβολή προς το πρόσωπο της γυναίκας που για δύο χρόνια ήταν η επίσημη αντικαταστάτρια της μέρκελ και σήμερα δεν ασχολείται κανείς μαζί της και το δύσκολο όνομά της (ακόμα και στη γερμανία την φωνάζουν AKK που είναι τα αρχικά γράμματα των ονομάτων της).

    Άρα θεωρητικά και παρά τις πύρκαυλες δηλώσεις των δυτικών αξιωματούχων δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε ιδιαίτερα· χμμμ εγώ λέω σχεδόν.

    Αυτό το σχεδόν είναι η μικρή τρύπα μέσα από την οποία θα προσπαθήσουν να την πέσουν στο αντίπαλο μπλοκ. Αυτό που έχω στο μυαλό μου και νομίζω πως έχει και το δυτικό βαθύ κράτος είναι μια ιστορία τύπου αρμενίας-αζερμπαιτζαν, ή γεωργίας-ρωσίας. Με λίγα λόγια να βρουν περιοχές όπου το τοπικό πόπολο έχει ήδη μια αντιπαλότητα με τα συμφέροντα των ρωσοκινέζων και να τις πουσάρουν ώστε να προκληθεί σύρραξη και να μπει φρένο στην παν-ασιατική σύγκλιση. Τέτοιες φαντασιώσεις βρίσκονται στην Ταϊβαν, στο αφγανιστάν και εσχάτως μεταξύ ιρανών και αζέρων. Από το πόσο απότομα κλιμακώθηκε η κατάσταση μεταξύ ιραν και αζερμπαϊτζάν, μπορούμε να εικάσουμε ότι μπορούν να ξεσπάσουν και μερικές ακόμα παρόμοιες διαμάχες, πχ ουκρανία–λευκορωσία ή τουρκία-ελλάδα που δεν έχουμε υπολογίσει.

    Το ιδανικό σενάριο μιας τέτοιας διαμάχης είναι ένα αφγανιστάν για το ασιατικό μπλοκ· το πιο πιθανό όμως είναι να δούμε κάτι σαν τον διήμερο πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και γεωργίας το 2008. Οι αμερικάνοι ινστρούκτορες που εκπαίδευαν τον γεωργιανό στρατό, τους έλεγαν ότι οι ρώσοι δεν θα τολμήσουν να απαντήσουν στην επίθεση των γεωργιανών κι αν το κάνουν θα μπλέξουν τα μπούτια τους και η νίκη θα είναι περίπατος. Πράγματι ο “πόλεμος” κράτησε μόλις δύο μέρες, αλλά διότι η ρώσοι κατέλαβαν την πρωτεύουσα της γεωργίας.

    Το ίδιο μοτίβο είδαμε να συμβαίνει και στην ισραηλινο-λιβανέζικη σύρραξη του 2006. Η φαντασίωση του ανίκητου ισραηλινού στρατού, συγκρούστηκε με την πραγματικότητα στο έδαφος μέσα στις πρώτες 10 μέρες· το ισραηλινό απαρτχάιντ προκειμένου να μην αποδεχθεί αυτή την πραγματικότητα, άρχισε να βομβαρδίζει γιοφύρια και εργοστάσια. Κάτι που αντέγραψαν κατά γράμμα και οι σαουδάραβες εναντίων των χούθι στην υεμένη. Και στις δύο περιπτώσεις -και παρά το βαρύ κόστος για τους αμάχους- το αποτέλεσμα του πολέμου δεν άλλαξε.

    Άρα, αν εξαιρέσουμε το πόπολο των περιοχών που θα αποφασίσουν να θυσιαστούν για το καλό των δυτικών ελιτ, τέτοιου είδους συγκρούσεις δεν θα μας απασχολήσουν περισσότερο απ’ότι ο πόλεμος στην υεμένη που συνεχίζεται.

     

     

    Και το πιθανό πάντα ιστορικό ατύχημα

    Η αρρώστια του karl rove είναι κάτι που επεκτείνεται σε όλη τη δυτική σκέψη του συρμού. Τα γνωστά τεχνολογικά ολιγοπώλια στις ΗΠΑ έχουν μάθει πως η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη φτάνει να έχεις βάλει το δάχτυλο στην κρατική εκτυπωτική μηχανή. Αν το σχέδιο δεν πάει καλά, μπορείς να ρίξεις κι άλλο τσάμπα χρήμα από το QE. Έννοιες όπως πωλήσεις, κέρδη ή εμπιστοσύνη των πελατών θεωρούνται ξεπερασμένα πράγματα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο το φατσοβιβλίο ή το τουίτερ ή ο γούγλης θεωρούν ότι μπορούν να αποκλείσουν το κοινό τους χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν την κυρίαρχη θέση τους. Αυτή είναι μια μονοπωλιακή συμπεριφορά που επεκτείνεται σε όλο το δυτικό κόσμο και όλη τη δυτική σκέψη που έτσι κι αλλιώς τροφοδοτείται από τις ίδιες ανακυκλωμένες πηγές. Από τα περίφημα meme stocks που δεν μπορούν παρά να ανέβουν μέχρι του πως θα κατατροπώσουμε τους κινέζους την ίδια στιγμή που θα αποκλείσουμε ένα 20-30% των μουζίκων από το σύστημα γιατί είναι ψέκες.

    Κι αυτό αν θέλετε είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Τέτοιους λάθος υπολογισμούς έχουμε δει να γίνονται συνέχεια στο εσωτερικό μέτωπο (οι τιμές του αερίου, η διαχείριση του κόβιντ, τα άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ κλπ) αλλά ακριβώς επειδή στο εσωτερικό μέτωπο το δυτικό βαθύ κράτος έχει και το γήπεδο δικό του και τους κανόνες, κάθε κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία, όπως έχουμε κουραστεί να ακούμε από τους πολιτικούς εδώ και 10 χρόνια (ά ρε γιωργάκη πρώτος το είχες μάθει στο σκριπτάκι, πραγματικός global thinker). Ο καπιταλισμός και δη ο μονοπωλιακός καπιταλισμός που ονειρεύονται οι νταβοσιανοί, μπορεί να εξαπλωθεί μόνο μέσω τέτοιων καταστροφικών παρεμβάσεων άλλωστε. Η παγίδα είναι να θεωρήσεις πως οι επιτυχίες στο εσωτερικό σου κοινωνικό ενυδρείο μπορούν να επαναληφθούν αυτούσιες με παίκτες που δεν μπορείς να ελέγξεις.

    Όποιος έχει παίξει videogames μπορεί να καταλάβει πολύ εύκολα αυτή τη διαφορά μεταξύ του παίζω εναντίων του υπολογιστή και παίζω εναντίων των φίλων μου. Όταν παίζεις εναντίων του υπολογιστή, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνεις, μαθαίνεις πολύ γρήγορα τα επαναλαμβανόμενα κόλπα των σκρίπτ που ελέγχουν το παιχνίδι και προσαρμόζεσαι αντίστοιχα. Την πρώτη φορά που παίζεις εναντίων ενός άλλου ανθρώπου, έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα σοκ. Ο αντίπαλος συμπεριφέρεται “λάθος”, δηλαδή διαφορετικά από τα σκριπτάκια και αυτό προσφέρει ένα επίπεδο δυσκολίας που παίρνει κάποιο καιρό να προσαρμοστείς.

    Ο άλλος μεγάλος κίνδυνος είναι αυτό που λίγο πολύ συνέβη στο πρώτο ημίχρονο του 1914. Τα αντίπαλα μπλοκ θεώρησαν ότι από τη στιγμή που ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος είναι καλύτερο να γίνει τώρα παρά αργότερα. Τόσο οι ρώσοι όσο και οι κινέζοι δεν δείχνουν να βιάζονται αλλά αυτό δεν ξέρουμε πόσο μπορεί να αλλάξει με τον καιρό. Ας μην ξεχνάμε πως η πολιτική του ρούσβελτ να χτίζει “πολιτικά” αεροδρόμια σε νησάκια του ειρηνικού και να εφαρμόζει σκληρό αποκλεισμό στους ιάπωνες ήταν αυτό που τους “ανάγκασε” να την πέσουν στο περλ χάρμπορ κι άρα να δώσουν στον ρούσβελτ το πραγματικό κάζους μπέλι που έψαχνε.

    Και στο πρώτο ημίχρονο ήταν οι γερμανοί κυρίως που έπασχαν από το σύνδρομο του Karl Rove, καθώς βιάζονταν να βρουν την θέση που τους “αξίζει” στον πολιτισμένο κόσμο και την ίδια στιγμή θεωρούσαν το αποτέλεσμα του πολέμου ένα απλό μαθηματικό αντικατοπτρισμό της οικονομικής τους ισχύος. Από τη στιγμή που παράγουν περισσότερο ατσάλι είναι αυτονόητο ότι θα κερδίσουν. Αμ, δε.

    Έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα αυτή τη στιγμή, οποιοδήποτε ατύχημα θα καταλήξει σε συντριπτική ήττα του δυτικού μπλοκ. Αν αυτή η ήττα μπορεί να κρυφτεί πίσω από το copium και την προπαγάνδα έχει καλώς (it’s just a scratch που λέγανε και οι μοντυ πάιθον)· αν δεν μπορεί, τότε θα οδηγήσει σε προφανείς αλλαγές μέσα στο ίδιο το δυτικό στρατόπεδο. Αλλαγές που μπορεί να είναι αποδιαρθρωτικές τύπου ανατολική ευρώπη 1989 ή γερμανία 1918 αλλά μπορούν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μια διαφορετική πολιτική προκειμένου να ανασυγκροτηθεί το δυτικό μπλόκ, όπως συνέβη στη ρωσία με τον πούτιν και στη γερμανία με τον χίτλερ. Με λίγα λόγια τη ρεβανς στο δεύτερο γύρο του 30ετους. Αλλά αυτά τώρα είναι πολύ μακρινά και αβέβαια σενάρια.

     

     

     

    Πριν ολοκληρώσω να βάλω εδώ μερικά πράγματα που θα πρέπει να συμβούν για να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις εκτιμήσεις μας (κι άρα να γράψω μια ακόμα τετραλογία)

    α. οι δυτικές ελιτ εναρμονίζονται με το δυτικό πόπολο, είτε υποχωρώντας και προτείνοντας μια κοινή ευημερία, είτε κερδίζοντας κατά κράτος δημιουργώντας τον φαμπιανό μονοπωλιακό γενναίο νέο κόσμο που ονειρεύονται.

    α2. (για χάρη του λάμπρου μόνο) οι δυτικές ελίτ παρακάμπτουν το δυτικό πόπολο επειδή ανέπτυξαν ΑΙ ή επειδή συμμάχησαν με εξωγήινους (στο τεχνικό μυαλό μου αυτά τα δύο είναι εξίσου πιθανά).

    β. δημιουργείται κάποιου είδους οικονομικός/εμπορικός αποκλεισμός από την δύση που στραγγαλίζει το ασιατικό μπλοκ και δημιουργεί σημαντικές τριβές στο εσωτερικό του έτσι ώστε να το εξαναγκάσει να αντιδράσει βίαια αλά περλ χάρμπορ.

    γ. η ινδία αποφασίζει να αφήσει στην άκρη τη στρατηγική της αμφιθυμία και γίνεται μέλος του AUKUSI. Πριν βιαστείτε για να ικανοποιηθεί αυτός ο όρος θα πρέπει να δείξει και ιδιαίτερη ζέση να συγκρουστεί με τους κινέζους. LARPing “γεγονότα” όπως τα προπέρσινα στα σύνορα του νεπαλ, κατατάσσονται στα e-sport.

    δ. το κινέζικο πόπολο αποδειχθεί σκληρό καπιταλιστικό καθίκι, βαθιά διεφθαρμένο από τις δυτικές αξίες και αντισταθεί σθεναρά στην κοινή ευημερία του Xi (τα βιβλία ιστορίας θα λένε ότι ο Bo είχε δίκιο τελικά). Ή ο Xi δεν σοβαρολογεί στην λαϊκιστική στροφή του και οι ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διευρυνθεί όπως και στη δύση με την πτώση των επιπέδων ανάπτυξης, φέρνοντας στην κίνα τα ίδια προβλήματα νομιμοποίησης που έχει η δύση.

    ε. αρχίσουμε να βλέπουμε εμφανή σημάδια κατάρρευσης στο δυτικό μαγαζί, αλλά εκεί μάλλον θα ασχολούμαστε με πιο τρέχοντα ζητήματα κι όχι με σενάρια 30ετους.

    Αυτά για τώρα και μην κρατάτε από τώρα την ανάσα σας, τέτοιες κινήσεις παίρνουν χρόνια να ολοκληρωθούν και στο ενδιάμεσο είμαι σίγουρος πως οι ζωές μας θα απειληθούν ποικιλοτρόπος από τον εμφύλιο στη δύση παρά από τον επερχόμενο 30ετή.