• Η Υποταγή (προετοιμασία για τις επαναληπτικές εξετάσεις του σεπτεμβρίου)

    Date: 2021.07.28 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Την πρώτη υποταγή την έγραψα πέρσι το νοέμβρη και με κάποιο τρόπο δεν νιώθω την ανάγκη να αλλάξω ούτε λέξη από αυτή· γι’ αυτό και εδώ θα προσπαθήσω να κάνω μία σούμα, καθώς τα μοτίβα του κόσμου μας τα γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά και βρίσκονται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας παρά το γεγονός ότι τείνουμε να χανόμαστε στις λεπτομέρειες.

     

     

     

    Το μνημονιακό μοτίβο

    Δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω πως οι έλληνες με την εμπειρία του μνημονίου θα έπρεπε να αναγνωρίσουν το παιχνίδι αντί να πέσουν μέσα του και το λέω εγώ που έχω γράψει ντουζίνες άρθρα για “επιστημονικά” ζητήματα του μνημονίου. Το αν η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα αυξήσει το ΑΕΠ ή όχι ή αν το πρόγραμμα του ΔΝΤ ήταν βιώσιμο ή όχι, ήταν μεγάλες καυτές συζητήσεις που τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν μέρα νύχτα και οι άνθρωποι συζητούσαν στα μπαρ και τα οικογενειακά τραπέζια. Εγώ όπλιζα με επιχειρήματα τους τότε πούστηδες (ή ευγενικά ετερόδοξους), αλλά καταλαβαίνω σήμερα πως έπαιζα κι εγώ το παιχνίδι της εποχής.

    Ανεξάρτητα από το αν ο στουρνάρας έχωσε το δάχτυλο στον κώλο του και έγραψε μια “έρευνα” κι ανεξάρτητα από το πόσο κέρδιζαν τα επιχειρήματά μου στα μπαρ και τα οικογενειακά τραπέζια, το μνημόνιο προχωρούσε κανονικά με αριστερές ή δεξιές κυβερνήσεις και η αποικιοποίηση της ελλάδας ήταν σε σταθερή πορεία σε βαθμό που σήμερα η είδηση ότι το κράτος “αποζημίωσε” την fraport για τα διαφυγόντα κέρδη της να περνάει εντελώς στα ψιλά. Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος καν στο πόσο βοήθησα στην απονομιμοποίηση του καθεστώτος, καθώς τα ίδια τα μνημονιακά μέτρα έκαναν πολύ καλύτερη δουλειά από τα επιχειρήματά μου.

    Φέρνοντάς το στο σήμερα, ανεξάρτητα με τα “επιστημονικά” δεδομένα και όσο κι αν πλακώνονται οι παλιόφιλοι ανκάν και γεροτζιάφας στα φέισμπουκ, το πρόγραμμα της υποταγής προχωράει κανονικά χωρίς παρέκκλιση. Βρε δεν πάει να λέει η pfizer από την αρχή (και να είναι πια μπανάλ πραγματικότητα) ότι το εμβόλιο δεν αποτρέπει την μετάδοση της ασθένειας? Όλα τα παπαγαλάκια θα συνεχίζουν να λένε ότι “χτίζουμε τείχος ανοσίας”

    Βρε δεν πάει να είναι πιο επικίνδυνο να κάνεις το εμβόλιο σε υγιείς ανθρώπους κάτω των 25 από το να νοσήσουν το ίδιο άσχημα από τον ιό? Όλα τα παπαγαλάκια θα συνεχίζουν να λένε πως το οποιοδήποτε ρίσκο είναι μικρότερο από αυτό της ασθένειας και οι κάτω των 25 θα πρέπει να εμβολιαστούν (γιατί άλλο?) για να “χτίσουμε τείχος ανοσίας”.

    Την ίδια στιγμή, κάθε συζήτηση για θεραπεία δαιμονοποιείται και απαγορεύεται δια ροπάλου, κι όποιος τολμήσει να την ξεστομίσει βγαίνει αμέσως εκτός συζήτησης προκειμένου να μην υπάρχει άλλη διέξοδος από την επίσημη δηλαδή το εμβόλιο, (μέχρι να βγάλει η pfizer το δικό της χάπι).

    Ο βαθμός της επικοινωνιακής υστερίας για τη παραλλαγή δέλτα (που σοκ και δέος χτυπάει και τους εμβολιασμένους), είναι αντιστρόφως ανάλογος της διαφαινόμενης ηπιότητάς της. Παρότι οι εμβολιασμένοι φαίνεται μια χαρά να μεταδίδουν τον ιο και να αρρωσταίνουν (πιο ήπια φαίνεται μέχρι στιγμής), η εξάπλωση της παραλλαγής δέλτα χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για να εμβολιαστούν ακόμα και τα παιδιά και να αποκλειστούν οι μη εμβολιασμένοι. Το γεγονός πως το εμβόλιο –κι όταν λέμε εμβόλιο εννοούμε τα βαρβάτα τα καλά, όχι οι κινεζιές- από 92,43535% αποτελεσματικό, έχει φτάσει ήδη στο 39,434389% δεν δείχνει να επηρεάζει καθόλου την επιβολή του πιστοποιητικού υγειονομικών φρονημάτων (το οποίο άλλωστε δεν καλύπτει τις κινεζιές).

    Όπως και στο μνημόνιο είναι τόσο λεπτός ο επιστημονικοφανής υμένας που έχουμε καταφέρει να θεωρούμε το εμβόλιο ανώτερη μορφή ανοσίας σε σχέση με την νόσηση από τον ίδιο τον ιο. Όχι μόνο στα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων του νέου απαρτχάιντ (εδώ ένας φωταδιστής θα μπορούσε να κατηγορήσει τους κακούς γραφειοκράτες που δεν έχουν βρει τους σωστούς πολλαπλασιαστές), αλλά και στην επιμονή των γιατρών να εμβολιάζουν ανθρώπους που έχουν περάσει ήδη την ασθένεια. Μάλλον ήρθε η ώρα να καταργήσουμε κι αυτό το απαρχαιωμένο μαντού, σύμφωνα με τις νέες μόδες 🙂

    Για εμένα αυτές είναι αρκετές ενδείξεις για να πω με σιγουριά αυτό που έγραφα και πέρσι το νοέμβρη· ο στόχος δεν είναι ο έλεγχος της ασθένειας αλλά ο κοινωνικός έλεγχος στη δύση ενός πόπολου που είναι όλο και πιο ανήσυχο και σε διάσταση με τους κυβερνώντες.

     

     

     

    Το 9/11 μοτίβο του σοκ και δέους

    Κάθε σκεπτικισμός στην αλήθεια της ημέρας, ανεξάρτητα πόσο λογικός και προφανής είναι, αντιμετωπίζεται σταθερά ως θεωρεία συνωμοσίας αντίστοιχη με το ότι η γη είναι επίπεδη και οι ναζί έχουν βάση στην σκοτεινή πλευρά της σελήνης. Μόνο έτσι η εντελώς τυχάρπαστη και αίολη επίσημη αφήγηση μπορεί να επιβιώνει των προφανών δεκάδων αντιθέσεών της.

    Αν η επίσημη αφήγηση λέει ότι ο γάιδαρος πετάει, τότε η απλή επισήμανση ότι μάλλον δυσκολεύεται να το κάνει χωρίς φτερά ή έστω μια τουρμπίνα πλάτης, αντιμετωπίζεται χωρίς σκέψη αλλά με χλευασμό και παρωπίδες. Οι πιστοί πρέπει σαν τον οδυσσέα να κλείσουν καλά τα αυτιά τους και τα μάτια τους προκειμένου να μην μολυνθούν από τους ψεκασμένους πούστηδες, κι αυτό μας δείχνει το πόσο πολύ έχει τραβηχτεί το σχοινί σε σχέση με μια αντίστοιχη υπόθεση, αυτή της 9/11.

    Το 2001 αν έλεγες πως ένας αεροπειρατής με εκπαίδευση μερικών ωρών σε ένα τσέσνα της CIA στη φλόριντα μάλλον θα δυσκολευόταν να οδηγήσει ένα μπόινγκ 100-150 μέτρα από το έδαφος ή ότι οι πύργοι έπεσαν με εξαιρετική κομψότητα ακόμα κι αν δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο επάνω τους, θα σε κοίταζαν λίγο περίεργα· ξέρω κάμποσους πολιτικούς μηχανικούς που εξέφρασαν τέτοιου είδους σκεπτικισμούς και απλά κάποια στιγμή σταμάτησαν να τους εκφράζουν διότι κανείς δεν ήθελε να ακούσει.

    Σήμερα και μόνο η αναφορά απαγορευμένων σκέψεων ή λέξεων είναι ικανή να σε κόψει από όλα τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πριν προλάβεις να αναπτύξεις το επιχείρημά σου και ο λόγος είναι ότι τέτοιες σκέψεις βρίσκουν πια αρκετούς να τις ακούσουν. Αυτό, μαζί με το ποσοστό των ψεκασμένων πούστηδων που αρνούνται να εμβολιαστούν (και στην ελλάδα είναι πάνω από το 50%, ενώ σταθερά στην ευρώπη είναι πάνω από το 35%) μας δείχνει το πόσο πολύ δυσκολεύεται η επίσημη αφήγηση να εδραιωθεί σε σχέση με 20 χρόνια πριν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσει. Το μνημόνιο είχε την σταθερή αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού και αυτό δεν επηρέασε την επιβολή του.

    Το ίδιο βλέπουμε και σήμερα. Το πολιτικό προσωπικό είναι σύσσωμο υπέρ του apartheid, έστω και με άλλα λόγια -εμείς θα το επιβάλαμε καλύτερα- όπως κάνει ο σύριζα, η μερα25 και το ΚΚΕ· καθώς και οι 3 θεωρούν το 50% που δεν έχει εμβολιαστεί απλά ελλιπώς ενημερωμένο, με λίγα λόγια ανήδεους 🙂

    Τη θέση του παλιού σύριζα του 3% έχει αναλάβει σήμερα η ελληνική λύση η οποία ποντάρει να κερδίσει πολιτικά από το γεγονός ότι είναι οι μόνοι που δεν θεωρούν τους ανεμβολίαστους νήπια. Το πόσο θα κερδίσουν εκλογικά από αυτό πολιτικά μιλώντας είναι αδιάφορο στο χρονικό διάστημα που μας αφορά, καθώς οι ψεκασμένοι της πολιτικής λύσης είναι οι νέοι άπλυτοι/κουκουλοφόροι συριζαίοι. Κι όσο το απαρτχάιντ απλώνεται με πλήρη πολιτική συναίνεση, είναι απαραίτητη μια ψευτοδιαμάχη που να κρατάει μήνες, όπως το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια των τέκνων.

     

     

     

    Το μοτίβο αγόρια ιππότες κορίτσια μαύρες κότες

    Πρόκειται για το πιο παλιό παιχνίδι που παίζουν οι άνθρωποι μεταξύ τους· στην αρχή με τους γονείς τους και από τα 3-4-5 τους χρόνια με όλους τους υπόλοιπους· αυτό το μείγμα ταυτόχρονης απέχθειας και έλξης για τον άλλο που τα τελευταία 40 χρόνια έχει εργαλιοποιηθεί δύο φορές σε αντίστοιχες περιόδους κρίσης (1970s και 2010s) για να αποτελέσει κεντρικό σημείο της κοινωνικής σύγκρουσης (ταυτόχρονα με το άλλο αγαπημένο θέμα του αγγλοσαξονικού κόσμου, το χρώμα του δέρματός σου). Εντάξει υπήρξε και ο αριστοφάνης με τη Λυσιστράτη του που ανήγαγε τις διαπροσωπικές σχέσεις σε ζήτημα κοινωνικής σύγκρουσης, αλλά δεν έχουμε κάποια καταγραφή ότι οι αθηναίοι τον πήραν τόσο σοβαρά που το συζητούσαν για καμιά δεκαετία.

    Καθώς δεν θέλω να ασχοληθώ ιδιαίτερα με αυτό, θέλω μόνο να σημειώσω πως η αιχμή του δόρατος που καλεί σε ένα σωρό πουριτανικού και απολυταρχικού περιεχόμενού μέτρα, και συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ως νήπια που κινδυνεύουν συνεχώς να πληγωθούν ή να αμαρτήσουν δεν είναι τίποτα νότιοι με λευκά καουμπόικα καπέλα και μαύρες βίβλους (για να το συνδέσω με το προηγούμενο άρθρο μου). Το μοτίβο είναι όμως σταθερό· ένας αδιάφορος κοινωνικός πασατέμπος που εκπαιδεύει το ακραίο κέντρο στην νεοτερική συνήθεια να αφαιρεί τις ανθρώπινες ιδιότητες από τον ετερόδοξο άλλο. Ακριβώς την ίδια τάση βλέπουμε και στο νέο κορονοκόσμο που ζούμε.

     

     

     

    Πούστης στην εποχή της κορώνας

    Η υστερία που αποτελεί την κινητήριο κοινωνική δύναμη για τη νέα πραγματικότητα έχει ακρετούς φαινομενικά παράταιρους πρωταγωνιστές. Ο κοινωνικός στιγματισμός των πούστηδων μη εμβολιασμένων, των “αρνητών μασκών”, το apartheid που προτείνουν τα πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων, οι μάσκες σε όλους του δημόσιους χώρους δεν προτείνεται από τους αγιατολάδες του ιραν, αλλά κυρίως αυτοί που βρήκαν το μυθιστόρημα της Atwood (καβλωτικά) αποτροπιαστικό.

    Όπως δεν είναι οι παπάδες αυτοί που λένε ότι κάθε σεξουαλική πράξη που δεν πρωτοκολλείται από συμβολαιογράφο είναι εν δυνάμει βιασμός και ότι όλοι θα πρέπει να κοιτάνε το πάτωμα μην τυχόν και προσβάλουν με το βλέμμα τους κάποιον άλλο, έτσι δεν είναι οι παπάδες αυτοί που σε αφορίζουν στο πυρ το εξώτερο αν εκφράσεις οποιοδήποτε σκεπτικισμό για το νέο κόσμο που ζούμε, όσο παράλογος κι αν είναι αυτός.

    Με λίγα λόγια οι κοινωνικοί πρωταγωνιστές της καταπίεσης δεν ταιριάζουν καθόλου με τους φαντασιακούς πρωταγωνιστές, οι οποιοι φυσικά αλλάζουν από χώρα σε χώρα, παρά τις προσπάθειες να τους βάλουν όλους κάτω από την ομπρέλα του λαϊκιστή/σκοταδιστή/φασίστα. Αυτό είναι συχνά μια σκληρή αλλά απαραίτητη συνειδητοποίηση για κάθε πούστη, προκειμένου να μάθει να κινείται στο νέο κόσμο χωρίς να χρειάζεται να νιώθει μονίμως ότι πατάει σε νάρκες.

    Τι κι αν ο μισός πληθυσμός πουστρεύει μη θέλοντας να εμβολιαστεί, το σημαντικό είναι να νιώθουν κοινωνικά στιγματισμένοι και να ντρέπονται γι’αυτό, να νιώθουν συνεχώς πως είναι μια αισχρή μοναχική μειονότητα. Στο μνημόνιο αυτό δεν έγινε εύκολα εφικτό καθώς οι κοινωνικά δρώντες που προπαγάνδιζαν το μνημόνιο (πέρα από τα ΜΜΕ) ήταν εξαιρετικά λίγοι (ΑΚΑ τα φιλελέδια)· στην εποχή της κορώνας βλέπουμε πως το ακραίο κέντρο είναι εξαιρετικά πιο διευρυμένο από τα οριακά φιλελέδια, αν και κοινωνικά το ίδιο ανάλγητο.

     

     

     

    Η τέχνη του να κρατάς αποστάσεις.

    Ενάμιση, δύο μέτρα? Στη στάση του λεωφορείου μου λέει ότι πρέπει να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο όσο ένα πόνυ· σε ένα εγχειρίδιο διάβασα όσο ένας ελέφαντας, αλλά έχω χρόνια να δω ελέφαντα και δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Την ίδια στιγμή η προσωπική εμπειρία μπορεί να είναι εξίσου απατηλή. Μέχρι πριν δύο μήνες μπορούσα να υπολογίσω περίπου πόσο είναι ένα πόνυ· μια μέρα είδα καμιά πενηνταριά τέτοια, από τις μινιατούρες μέχρι και τα κανονικά άλογα του πόνυ εξπρές, οπότε με μπέρδεψε ακόμα περισσότερο.

    Αλλά τελικά κατέληξα σε έναν μπούσουλα. Οι αποστάσεις είναι απαραίτητες, αυτό που αλλάζει είναι το ζώο· μερικούς ανθρώπους είναι καλό να τους κρατάς σε απόσταση δύο μυρμηγκιών, για τους άλλους διάλεξε το πόνυ της αρεσκείας σου. Κι αυτό είναι περισσότερο μεταφορικό· σε ένα τόσο πολωμένο περιβάλλον, είναι εξαιρετικά εξουθενωτικό να μιλάς με όλους για όλα. Η αρχή της καλοσύνης έχει αποβεί σε εμένα εξαιρετικά σωτήρια, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν τα επιφανειακά εξωτερικά χαρακτηριστικά για να καταλάβεις ποιοι είναι έτοιμοι να σε πετάξουν στο πυρ το εξώτερο ως flat-earther, φασίστα, μίσθανο όργανο του πούτιν ή της πατριαρχίας (αν και αυτά τα δύο πάνε συχνά μαζί, καθώς ο πούτιν στα προπαγανδιστικά photo ops παρουσιάζεται συχνά ως ημι-πατριαρχική φιγούρα με james bond χαμόγελο).

    Αν αυτό ήταν ήδη δύσκολο το 2018 που έγραψα την αρχή της καλοσύνης, στην εποχή της κορώνας έγινε ακόμα δυσκολότερο· γι’ αυτό και όλοι μας λιγότερο ή περισσότερο αποτραβηχτήκαμε. Το αν γι’ αυτό φταίνε τα λοκντάουν ή η υστερία της πόλωσης είναι σαν την κότα και το αυγό. Η μάνινγκ που σαν τον μίσσιο κάτι ξέρει από απομόνωση, έλεγε ότι τα λοκντάουν είναι σαν την απομόνωση της φυλακής και θα πάρει καιρό να την ξεπεράσουμε. Εγώ σαν το ποτάμι που δεν μπορείς να ξαναπεράσεις και να είναι το ίδιο, πιστεύω ότι απλά θα είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι.

    Και οκ αυτά είναι τα εύκολα. Τι γίνεται με τους ανθρώπους εκείνους που είσασταν κοντά και η κορώνο-ιστορία σας απομάκρυνε? Μυρμήγκι ή πόνυ μάστορα? Σαν μια επανάληψη του σύριζα 2015 μυρίζει αυτό και δεν μπορείς παρά να το δεις ψηλαφιστά. Με λίγα λόγια ξεκίνα εσύ με το μυρμήγκι κι αν δεις ότι δεν σε παίρνει και χρειάζεται πόνυ… Μια τέτοια διαπραγμάτευση είναι πάντα κουραστική .

    Θα ζήσουμε παρόμοια δράματα σαν κι αυτά των δηλώσεων μετανοίας· τι θα, ήδη τα ζούμε. Δράματα σκληρά γιατί θα είναι προσωπικά και θα χτυπάνε τον εσωτερικό πυρήνα των προσωπικών σχέσεων με τη γνωστή βία που έχουν αυτοί οι εκβιασμοί. Υπό αυτή την έννοια το μνημόνιο ήταν εύκολη ιστορία, διότι οι περισσότεροι είμασταν από την ίδια μεριά του χαντακιού. Τώρα είμαστε στο 50-50 κι όσο τα αναγκαστικά μέτρα πειθούς διευρύνονται το ίδιο θα συμβαίνει και με την κοινωνική πίεση.

     

     

     

    Ένα τσιμπηματάκι είναι ρε, τι σου ζητάνε?

    Τι υπέροχη φράση που είναι αυτή· πέντε λεξούλες που σου δείχνουν την τεράστια αντίφαση μεταξύ της “ελάχιστης” θυσίας που σου ζητάται (για το καλό σου πάντα) και όλο σου του είναι που τσινάει. Ε ποιος είναι ο παράλογος ρε μαλάκα τώρα?

    Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαίο πως όλοι όσοι τσινάνε προσπαθούν να πιαστούν από κάποιον “μη παράλογο” λόγο· είναι λίγο μάταιο ακριβώς διότι όπως και με τα μνημόνια, πάντα θα υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά αντι-επιχειρημάτων και τα μεγάφωνα θα τα παίζουν στη διαπασόν. Φοβάσαι τις παρενέργειες? Το να φοράς ταμπόν είναι πιο επικίνδυνο. Για τις μυοκαρδίτιδες δεν έχουν βρει κάτι αντίστοιχο ακόμα οπότε πάνε με το κλασικό λιβάνισμα ότι το ρίσκο είναι μικρότερο από το να κολλήσεις, αλλά μη φοβάστε σε κανένα μήνα από τώρα τα παπαγαλάκια θα έχουν βρει το κατάλληλο επιχείρημα και όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα το έχουν κάνει re-tweet 🙂

    Γιατί λοιπόν είναι τόσο δύσκολο να χαμογελάσεις ρε μαλάκα? Αυτό είναι το ενδιαφέρον ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε στους εαυτούς μας. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε υποταχθεί στην κοινωνική πίεση (και την απώλεια αυτοδιάθεσης που συνεπάγεται) για πολλά άλλα πράγματα χωρίς να ιδρώσουμε τόσο. Γιατί αυτό το μικρό τσιμπηματάκι είναι τόσο σημαντικό? Είναι το περίφημο στάχυ που έσπασε το σαμάρι, είναι η άρνηση αυτού που βλέπεις να έρχεται, είναι η αντιδραστικότητα και το καπρίτσιο σου? Είναι ότι πάντα σου άρεσαν τα συγκροτήματα μέχρι που γίνονταν διάσημα?

    Εμένα με βοήθησε πολύ να ξεχωρίσω τα δύο πράγματα που απατηλά συγχέονται ως κοινή λογική. Είναι ένα πράγμα η κοινωνική και κρατική πίεση, είναι άλλο πράγμα τα λογικά επιχειρήματα για το ρίσκο, το κέρδος κλπ κλπ. Και βρήκα ότι όσο εύκολο και απλό είναι να καταλάβω και να διαχειριστώ το δεύτερο, άλλο τόσο δύσκολο είναι να διαχειριστώ το πρώτο. Κι έτσι σαν το οθωμανικό κράτος, έφτιαξα ένα εσωτερικό παλάτι κι ένα εξωτερικό. Στο εξωτερικό παλάτι έχω μια ακριβή αλλά ασαφή διατύπωση που ικανοποιεί το επιστημονικό περιτύλιγμα και το κοινωνικό πασατέμπτο. Λέω ότι θα προτιμήσω να δω τις δημοσιεύσεις όταν ολοκληρωθεί η τρίτη φάση, όπως και σε κάθε άλλο φάρμακο. Σε περίπτωση που στιγματιστώ ως κοινωνικά ανεύθυνος, έχω στην φαρέτρα μου πως το εμβόλιο δεν αποτρέπει την μετάδοση του ιου, οπότε τι ακριβώς ισχυρίζεσαι?

    Μου επιτρέπει να είμαι ειλικρινής σε ένα κοινωνικό επίπεδο (όχι δεν έκανα το εμβόλιο) και την ίδια στιγμή να μπλοκάρω την έτοιμη κοινωνική μάντρα των περισσότερων ανθρώπων που αρκούνται στο σύνθημα du jour. Με λίγα λόγια εγώ ξέρω γιατί μιλάω, εσύ που διάβασες 300 λέξεις στα πεταχτά στο μετρό, πόσο σίγουρος είσαι?

    Με αυτόν τον τρόπο δημιουργώ έναν μικρό κοινωνικό χώρο που θα επιτρέψει και στους άλλους να ξεδιπλώσουν την πουστοσύνη τους στο πηγαδάκι των 5-6 ατόμων, χωρίς να μπαίνεις σε ατέρμονες συζητήσεις.

    Ένα άλλο κόλπο –όταν έχω όρεξη- είναι να παρακάμπτεις την διαμάχη du jour (πόσο αποτελεσματικό είναι το εμβόλιο πχ), για να επικεντρώνεσαι στην ουσία των πραγμάτων που μας καίνε (πχ το απαρτχάιντ). Διότι στο κάτω-κάτω αυτό που μας καίει δεν είναι αν το εμβόλιο είναι 39,5599% ή 56,535% αποτελεσματικό, αλλά το ότι θα πρέπει να δείχνεις το πιστοποιητικό φρονημάτων σου κάθε φορά που θέλεις να κλάσεις. Όπως και με την 9/11 τελικά δεν μας ενδιαφέρει πόσο γαμάτος πιλότος ήταν αυτός που το έριξε στο πεντάγωνο, αλλά ότι το πεντάγωνο εξαπέλυσε το WAR ON TERROR στα κεφάλια μας κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Για να είμαι δίκαιος η AthensVoice μια χαρά το αμφισβήτησε και δεν το δημοσιεύσε ποτέ, αλλά προσωπικά προτιμώ να μιλώ για την ταμπακιέρα παρά για τεχνικές μικρολεπτομέρειες για τις οποίες την επόμενη μέρα κάποιος τεχνοκράτης θα δώσει μια νέα γραμμή και τσάμπα η διαμάχη.

    Όλα τα παραπάνω μου επιτρέπουν να μην χρειάζεται να απαντάω για όλη την συζήτηση που έχω στο εσωτερικό παλάτι και που -όπως όλες οι ειλικρινείς συζητήσεις- είναι πάντα αμφίθυμες και αντιφατικές. Το εσωτερικό παλάτι το κρατάω γι’ αυτούς με τους οποίους προτιμώ την απόσταση μυρμηγκιού κι ακόμα κι έτσι είναι πολλές φορές που προτιμώ μαζί τους να μιλάω για κάτι άλλο αντί για μία ακόμα κορωνο-ιστορία. Αλλά εκεί, προσπαθώ να έχω όσο μπορώ το χώρο και την άπλα να μιλάω και να ακούω ειλικρινά, χωρίς φόβο και πάθος που λέει και το γνωστό ρητό.

    Και προσπαθώ να θυμάμαι ότι όση πίεση κι αν νιώθω, δεν μου φταίνε αυτοί που υπέγραψαν τη δήλωσηια τους δικούς τους λόγους· που μεταξύ μας οι περισσότεροι σε καταλαβαίνουν, διότι αν μη τι άλλο οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε την πίεση που υπάρχει, αντί να λέμε ένα τσιμπηματάκι είναι ρε τι σου ζητάνε· κι εκεί η απόσταση μειώνεται γρήγορα από το πόνυ στο μυρμήγκι.