• Ο κόσμος που έρχεται (και πόσο έτοιμοι είμαστε να μας μπει)

    Date: 2021.04.05 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Τώρα που κλείσαμε ένα χρόνο στη νέα πραγματικότητα είναι πολύ ενδιαφέρον να κοιτάξουμε γύρω μας το ποιοι είμαστε και που μας πηγαίνουν καροτσάκι. Αυτό θα είναι το δεύτερο μέρος που ξεκίνησε με το Βρίσκεστε ακριβώς εδώ (με εικονογράφηση).

     

    Το πιο εντυπωσιακό για εμένα είναι πως οι κοινωνίες -ή προβλέψιμα κομμάτια τους- φαίνονταν σαν να ήταν έτοιμες από πάντα γι’ αυτόν τον διαρκή κατ’ οίκον εγκλεισμό· σε πολλές περιπτώσεις οικειοθελή ή ακόμα καλύτερα όπως θα έλεγε ο λαμποεσί, εθελόδουλο. Χρόνια τώρα οπλιζόμαστε με γκατζετάκια και σκύβουμε το κεφάλι μας πάνω στις οθόνες την ώρα που περπατάμε στο δρόμο. Xρόνια τώρα καταναλώνουμε ψυχαναγκαστικά ειδήσεις και νέα χωρίς περιεχόμενο και ουσία, μόνο επειδή είναι νέα. Κάθε news cycle, ανεξάρτητα πόσο τρομακτικό, αντικαθίσταται με το επόμενο σαν ένα μόνιμο σοκ και δέος. Τη μία βδομάδα τα νέα στελέχη του ιου, την άλλη βδομάδα η απεργεία πείνας του κουφοντίνα και την τρίτη η αστυνομική βία στη σμύρνη, την πέμπτη ο λιγνάδης και την έκτη καλό πάσχα. Σαν μικρά ποντικάκια μέσα στο λαβύρινθο αντιδράμε στα νέα της εβδομάδας και μετά της επόμενης και της επόμενης. Κι αυτή είναι η επαφή μας με τον κόσμο.

     

    Διότι χρόνια τώρα έχουμε γίνει πιο φοβικοί με τον κόσμο γύρω μας, με τους “άλλους” που μας απειλούν (είτε είναι οι ξένοι, είτε η πατριαρχία, είτε οι φασίστες) και ψάχνουμε “safe spaces”· πρακτικά μιλώντας ψάχνουμε να φύγουμε μακριά από την επαφή με τους άλλους· και χρόνια τώρα έχουμε πάψει να προσπαθούμε να καταλάβουμε τους άλλους. Οι άλλοι είναι τα ζόμπι από τα οποία πρέπει να ξεφύγουμε, ακριβώς διότι η ζομπολογία δεν είναι τυχαία το πιο πετυχημένο θέμα επιστημονικής φαντασίας της τελευταίας δεκαπενταετίας.

     

    Την ίδια στιγμή μια τεράστια μερίδα ανθρώπων με καλοπληρωμένες δουλειές “ανακάλυψε” ξαφνικά (ΑΚΑ έπεσε από τα σύννεφα) πως δεν κάνουν τίποτα σημαντικό για τη λειτουργία της κοινωνίας και απλά κάνουν “home office”, βασικά είναι εντελώς αναλώσιμοι και άρα απολύσιμοι ανά πάσα στιγμή. Είναι σίγουρο ότι έχετε συναντήσει γύρω σας αυτό το ανάμικτο μείγμα χαράς, κατάθλιψης και αναλωσιμότητας με το “home office”. Ακριβώς διότι το καλοπληρωμένος, σε αντίθεση με αυτά που η κοινωνία μας εκπαιδεύει, είναι ένα πολύ αδύναμο επίθετο για να περιγράψει μια δουλειά, πόσο μάλλον έναν λόγο ύπαρξης.

     

    Και μια άλλη μεγάλη μερίδα ετοιμάζεται ολοταχώς να ζήσει στο νέο απαρτχάιντ. Ήδη το ισραηλινό απαρτχάιντ με πλούσια τεχνογνωσία έδωσε τον τόνο. Μόνο οι εμβολιασμένοι θα μπορούν να κυκλοφορούν “ελεύθερα”. Ένα μήνα αργότερα κι όλα φαίνονται εξαιρετικά μπανάλ. Γρήγορα τεστ για να πας να δουλέψεις, γρήγορα τεστ για να πας να ψωνίσεις, γρήγορα τεστ σύντομα και για να γαμηθείς. Η απόσταση μέχρι το κορονοδιαβατήριο είναι ελάχιστη, κι όταν έρθει όλοι θα πουν πως ήταν αναμενόμενο. Μόνο που αυτό το διαβατήριο δεν θα ισχύει μόνο για τα ταξίδια στο εξωτερικό. Υποταχθείτε, αν θέλετε να νιώσετε μια μικρή γεύση του πως ζούσατε το 2019.

     

    Πρόκειται για πράγματα που ίσχυαν και πριν τον κορονογιό και απλά η αφορμή του τα έφερε στον αφρό με φόρα. Και ως κερασάκι σε όλο αυτό βιώσαμε κάτι που ήδη γνωρίζαμε, δηλαδή την πλήρη κατάρρευση της φαντασίωσης ότι η τεχνοκρατία στη δύση ξέρει τι κάνει και το κάνει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Από τον ημι-μόνιμο κατ’ οίκον εγκλεισμό που βασικά κατάφερε να μας κλείσει στα σπίτια μας (σίγουρα όχι να σταματήσει τους θανάτους που προκαλεί ο ιος), μέχρι τη φλόμπα των εμβολίων που σιγά σιγά εντάξει ίσως και να μην δουλεύουν και ίσως να πρέπει να κάνουμε ένα κάθε 6 μήνες και θα πιάνουν μόνο τους υπότυπους που δεν θα κυκλοφορούν όπως μας πληροφόρησε ο μπίμπι. Κι αυτό τώρα σήμερα, δύο σε 2-3 μήνες από τώρα κάποια άλλη αλήθεια θα είναι η τεχνοκρατική και η επιστημονική και όποιος δεν την ακολουθεί θα είναι ψεκασμένος.

     

    Φυσικά όσο πιο βολικά (θα ήθελε κάποιος να) νιώθει στη νέα κατάσταση, τόσο περισσότερο θα δυσκολευτεί να παραδεχθεί την πλήρη αποτυχία της επιστημονικής τεχνοκρατίας στη δύση, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Όχι μόνο διότι αυτή η αποτυχία είναι εμφανής, αλλά διότι η κατάσταση βρίσκεται στη σφαίρα του μόντι πάιθον σύμπαντος κι όλοι θα καταφύγουμε στην υποκρίσια, ακριβώς όπως όλοι στην ορίτζιναλ σοβιετία κατέφευγαν στη μαύρη αγορά, είτε πίστευαν σε αυτή, είτε όχι.

     

    Αυτή τη συνείδηση διαφοράς φάσης μεταξύ εξαγγελιών και πραγματικής εμπειρίας, είναι αυτό που ζούμε αυτόν τον καιρό. Και οι διάφοροι βαθμοί υποκρισίας είναι στην ημερήσια διάταξη. Δουλεύουμε χωρίς μάσκες και τις φοράμε μόνο για τη φωτογραφία στο instagram. Βλέπουμε τους φίλους μας σε απρεπές αποστάσεις και μετά κάνουμε ένα γρήγορο τεστ για να πάρουμε το συγχωροχάρτι ότι τελικά δεν αμαρτήσαμε. Στέλνουμε SMS για άθληση στο μαραθώνα και καθόμαστε στην καντίνα και τα πίνουμε.

     

    Τέτοιου είδους παραδείγματα έχει ο καθένας μας μία ντουζίνα· το γενικό μοτίβο είναι ότι σαν κρυφοπούστηδες εξαίρουμε δημοσίως την αρετή της παρθενίας του σφυγκτήρος, την ίδια στιγμή που τα βράδια κάνουμε κρούζινγκ στα παρκάκια. Οι πιο σκληροί και ορθόδοξοι θα κρατήσουν την παρθενία και θα πάρουνε μόνο μια πιπούλα κι έτσι θα διατηρήσουν την ψευδαίσθηση πως δεν είναι (τόσο) υποκριτές. Κι αυτό, κοινωνικά μιλώντας, είναι μια πολύ παλιά και συνηθισμένη ιστορία. Όσο πιο σκληροί οι κανόνες, τόσο πιο μεγάλη η υποκρισία. Να την εκτιμάτε αυτή την υποκρισία, διότι προσφέρει μια ατελή έστω ελευθερία· όταν εδραιωθεί η νέα κατάσταση μην είστε σίγουροι ότι θα σας επιτρέπεται ακόμα κι αυτό.

     

    Πολιτικά μιλώντας, στα πλαίσια που η πουστοσύνη παραμένει υπόγεια ή στο ημίφως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η κάθε μία μας θα βιώνει το προσωπικό της δράμα και τις προσωπικές της αντιφάσεις, θα έχει τους δικούς της σκελετούς στη ντουλάπα. Κάθε βδομάδα μπορούμε να έχουμε καινούργιους -και εκδιαμέτρου αντίθετους από την προηγούμενη- κανόνες και όλο αυτό θα εσωτερικεύεται διαφορετικά αναλόγως με το πως αντιμετωπίζεις την πουστοσύνη. Το αν θα κάνεις το εμβόλιο, θα προσπαθήσεις να πλαστογραφήσεις το πιστοποιητικό, ή να πάρεις Ι5 για να εξαιρεθείς του εμβολιασμού, είναι πολιτικά μιλώντας εντελώς το ίδιο. Θα υπάρχει ένα οριακό εφέ που θα δείχνει το βαθμό συναίνεσης, δηλαδή το πόσοι θα κουνάνε το δαχτυλάκι στους υπόλοιπους να κάνουν το πρέπον και το σωστό· όμως είτε με συναίνεση, είτε χωρίς δεν αλλάζουν πολλά. Ο μακρόν που όλοι στη Γαλλία χλευάζουν και η μέρκελ που όλοι στη γερμανία προσκυνούν δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό ο ένας από τον άλλο, ούτε έχουν κάποια παραπάνω δυσκολία στην άσκηση της εξουσίας. Πανευρωπαϊκά ζούμε στο σύμπαν όπου οι κυβερνώντες προσποιούνται ότι παίρνουν σκληρά μέτρα και οι κυβερνώμενοι προσποιούνται ότι τα εφαρμόζουν.

     

    Και αυτό το βαρύ σύννεφο θα διαλυθεί λίγο το καλοκαίρι και όλοι θα ξεχαστούν, για να το ξαναθυμηθούμε πάλι από σεπτέμβρη για τη νέα πίστα και το νέο βομβαρδισμό από ειδήσεις, νέους κανόνες, νέους περιορισμούς και ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μας.

     

     

     

    Dialectics IS a bitch

    Κι επειδή είπαμε να μιλήσουμε πολιτικά, ο κορονογιός ήταν η αφορμή για να φανεί ξεκάθαρα και η πλήρης αντιστροφή των όρων έτσι όπως τους είχαμε καλομάθει. Είναι η “αριστερά” που κουνάει περισσότερο το δαχτυλάκι στους άτακτους πούστηδες, ζητάει τον κονφορμισμό (πάντα με κάποια ηθική δικαιολογία προσθεού) και την ευθυγράμμιση στον monty python κόσμο. Εντελώς απρόβλεπτα για την δική μας ιστορική εμπειρία, είναι οι “δεξιοί” αυτοί που προτιμούν να είναι άτακτοι και εκτός νυμφώνα. Κι ακριβώς επειδή αριστερά και δεξιά δεν έχουν κανένα νόημα ως ονόματα, είναι οι μοντέρνοι που κουνάνε το δαχτυλάκι, και οι παραδοσιακοί αυτοί που θέλουν την επιστροφή στο παρελθόν. Μόνο που το παρελθόν στο οποίο αναφέρονται δεν είναι μια φαντασιακή κοινότητα 150 χρόνια πριν την εποχή μας, αλλά αυτό το μακρινό παρελθόν του 2019 🙂

     

    Αν εξαιρέσεις κάτι οριακούς σαράγιεβους που από την αρχή το έθεσαν ως θέμα στάσης στον κόσμο, σχεδόν όλοι οι “αρνητές μασκών” (από το αρνητής στράτευσης πρέπει να έχει βγει αυτό, μια εντελώς “αριστερή” συνήθεια) είναι κάτι τύποι που μάλλον θα αυτο-ορίζονταν ως δεξιοί, χριστιανοί, συντηρητικοί κάτι τέλοσπάντον που δεν ανήκεις στον ευρύτερο και αχταρμά όρο αριστερά. Είναι οι “αριστεροί” σου φίλοι που έχουν κλειστεί στα σπίτια τους και προσπαθούν να τηρήσουν τους “κανόνες”, αυτοί που έχουν την μεγαλύτερη πίστη σε αυτούς, τα εμβόλια, να φοράνε μάσκες ακόμα και στο κρεβάτι, ή ό,τι άλλο πλασάρει ως ελπίδα η επίσημη προπαγάνδα. Με αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γκρινιάζουν, αλλά η γκρίνια τους πραγματεύεται κυρίως το πως το σύστημα αυτό θα γίνει πιο αποτελεσματικό, όχι πιο ελεύθερο 🙂

     

    Το ξέρω ότι ο λας γελάει εδώ και χρόνια από τον τάφο του, αυτό που βιώνουμε δεν είναι τίποτα πρωτόγνωρο αλλά η διαλεκτική των γενεών και η βρωμιά της ιστορίας. Όπως έμαθαν πολλοί κουμουνιστές στα 30s τι ιστορικά σημαίνει ο κομουνισμός της εσσδ την ώρα που τους έστελνε στα γκούλαγκ ή τους σκότωνε στην ισπανία (πάντα για τη δόξα της επανάστασης)· όπως έμαθαν πολλοί χριστιανοί τι σημαίνει η ηθική του εκκλησιαστικού οργανισμού και πολλοί πατριώτες πως τους ξεπούλησε ο βασιλιάς ή ο βενιζέλος την ώρα που αυτοί σκοτώνονταν στις άκρες της ανατολίας.

     

     

     

    Το μεταμορφωτικό κουκούλι της αριστεράς

    Το γιατί δεν είναι ακριβώς δύσκολο και φτάνει να δούμε την εμπειρία του σύριζα (το τελευταίο από μια σειρά παραδειγμάτων) για να καταλάβουμε μερικά πράγματα. Μια βδομάδα αφού είχα περάσει το κατώφλι της πρώτης μου δουλειάς –βαριά κλεισμένα τα 18 και οι πρώτες 60.000 δραχμές που έβγαλα άκουσα έναν 40άρη να λέει για κάποιον άλλο γνωστό του που πέρασε “στη σκοτεινή πλευρά” : ε εντάξει πρώην μαοϊκός, νυν αριβίστας· εγώ προσπαθούσα να καταλάβω αν είχε να κάνει μόνο με τους μαοϊκούς αυτή η κατάρα, ή είναι ένα γενικότερο ζήτημα. Όπως καταλαβαίνετε οι μεγαλύτεροι χασκογελώντας, με τα χρόνια έμαθα πως η κατάρα είναι πολύ συνηθισμένη, καθώς τόσοι και τόσοι γύρω σου αρχίζουν να “σοβαρεύουν” σαν καλοκουρδισμένα ρολόγια.

     

    Πολύ αργότερα, όταν άρχισα να βλέπω γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια και να εντυπωσιάζομαι με τα ενήλικα θέματα τα οποία πραγματεύονταν πίσω από τα μεγάλα στρογγυλά τους μάτια, γνωρίστηκα και με την ιδέα του Ronin, δηλαδή του πολεμιστή που δεν είχε πια μια ιδέα να ακολουθεί και περιφερόταν αδέσποτος. Στα δυτικά μας μυαλά αυτό ισοδυναμεί με ελευθερία αλλά στη γιαπωνέζικη κουλτούρα είναι μια ντροπή, ακριβώς διότι ο αδέσποτος ή αλανιάρης της ρεμπέτικης παράδοσης (άλλη μια αρνητική συσχέτιση) είναι και ανερμάτιστος με λίγα λόγια τυχοδιώκτης.

     

    Και η ανθρώπινη εμπειρία μου με την αριστερά μου έμαθε πως οι γιαπωνέζοι ένα δίκιο το είχαν. Μόλις κάποιος χάσει τις βάσεις του, αυτά για τα οποία πολεμούσε, μπορεί με ιδιαίτερη ευκολία να πολεμήσει ακριβώς για τα ανάποδα καθώς πια είναι ένα κουκούλι κενό νοήματος· ένα αυτόματο, ένα εξάρτημα της μηχανής που ξέρει να κάνει αποδοτικά τη δουλειά. Και υπό αυτή την έννοια η γιαπωνέζικη λύση της αυτοκτονίας δεν ήταν μια παραδοξότητα. Αν πιστεύεις πραγματικά γιαυτά που πολεμάς, μόλις τα χάσεις ίσως είναι καλύτερο να “αυτοκτονήσεις” διότι αλλιώς κινδυνεύεις να πολεμήσεις εναντίων τους.

     

    Όποιος έχει πατήσει τα 30 έχει σίγουρα βιώσει γύρω του αυτή την κατάσταση. Ειδικά για την αριστερά των πανεπιστημίων (το μόνο είδος που ευδοκιμεί εδώ και δεκαετίες στο δυτικό κόσμο), αυτή η κατάσταση είναι η πιο κοινότοπη και προβλέψιμη που υπάρχει· ακριβώς διότι τα μέλη της είναι θέση αριστεροί κι όχι φύση. Οι αριστεροί εργάτες ή οι αναρχικοί τσαγκάρηδες του παλιού κόσμου ήταν εργάτες και τσαγκάρηδες σε όλη τους τη ζωή και η γειτονιά τους ή η πόλη τους η άγκυρα που τους κρατούσε αριστερούς.

     

    Τα πανεπιστήμια από την άλλη είναι μέρη όπου μαζεύονται διάφοροι ξεριζωμένοι για να κυβερνήσουν τον κόσμο. Κι αυτό είναι από τη φύση του ασύμβατο με την έννοια περί ελευθερίας και της δικαιοσύνης (κανένας αφέντης δεν είπαμε?). Οι μπολσεβίκοι πρόσφεραν μια διέξοδο σε αυτή την αντίφαση. Μα φυσικά μπορείς να είσαι αφέντης, αν υπηρετείς το προλεταριάτο. Όχι τους κακόμοιρους της γειτονιάς σου, αλλά το γενικό και αφηρημένο προλεταριάτο· γι’ αυτό και η αριστερά των πανεπιστημίων είναι γεμάτη από μικρούς αρχιγίσκους και δεν μπορούν να συννενοηθούν ανά 10 μεταξύ τους. Είτε είσαι πιο γραφειοκράτης στην ψυχή και φαντασιώνεσαι ότι είσαι ο στάλιν, είτε είσαι ετερόδοξος και πιστεύεις ότι μια άλλη σοβιετική γραφειοκρατία είναι εφικτή και θέλεις να είσαι ο τρότσκι, είτε προτιμάς την ronin ελευθερία του Τσε.

     

    Η επόμενη κοινότοπη εμπειρία για αυτή την αριστερά των πανεπιστημίων, είναι η συνείδηση πως κανείς τελικά δεν θέλει να σε βάλει για αρχηγό· όχι μόνο διότι ο άμεσος περίγυρός σου μόνο αρχηγούς έχει, αλλά και διότι εσύ είσαι αποκομμένος από τους πιθανούς τσαγκάρηδες που ίσως και να ήθελαν να σε βάλουν για αρχηγό. Κι αν δεν μπορείς να γίνεις αρχηγός της επανάστασης όπως περνάνε τα χρόνια και μαζεύεις την απογοήτευση, ίσως μια θέση project manager ή προϊστάμενου να είναι μια κάποια λύση. Καλωσήλθατε στον κυβερνήσιμο σύριζα.

     

    Από αυτό μέχρι το να γίνεις το πουτανάκι της κάθε μέρκελ είναι δύο ανάσες δρόμος. Κι από εκεί μέχρι να γίνεις ένας καταπιεστικός απολυτάρχης διότι οι άλλοι είναι αφώτιστοι, χριστιανοταλιμπάν, ρατσιστές, μισαλλόδοξοι και τσουτσέκια της πατριαρχίας, ούτε μισή ανάσα μακριά. Πόσο δύσκολο είναι να μισήσεις αυτούς που ποτέ δεν σε αναγνώρισαν για αρχηγό? Πόσο δύσκολο είναι να δεις στους άλλους τη μισαλλοδοξία που σε πλημμυρίζει?

     

     

     

    Ο τεχνοκρατικός απολυταρχισμός ως το τελευταίο καταφύγιο της Ronin αριστεράς.

    Το fusion που είναι το πιο γνωστό φεστιβάλ του βερολίνου και ήταν πάντα σχετικά μη εμπορευματοποιημένο. Δεν είχε σπόνσορες, δεν είχε μεγάλες εταιρίες, ούτε καν μεγάλα ονόματα στην πίστα· τα πάντα λειτουργούν μέσω ομάδων με αναρχο-αυτοδιαθετικό προσανατολισμό. Καθώς όμως ζει και μεγαλώνει στον ίδιο κόσμο με εμάς εδώ και χρόνια έχει φροντίσει να φτιάξει κι αυτό τις τάξεις του, θα λέγαμε λίγο να συνάδει με τον κόσμο γύρο του. Πέρσι φυσικά δεν έγινε και φέτος λένε να κάνουν δύο “μικρά” με μόλις 30.000 άτομα το καθένα. Μέχρι εδώ τίποτα ιδιαίτερο· είπαμε ακολουθεί τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται.

     

    Enter 2021. Στα εμαίλ που μας στέλνουν, μας έδειξαν την πρόθεση να γίνουν μπροστάρηδες σε αυτό το γενναίο νέο κόσμο. Όχι μόνο προμηθεύτηκαν τα μηχανήματα για να κάνουν PCR test επιτόπου (τόσα χρόνια επιτυχίας έχουν δώσει εκατομμύρια στην αφιλοκερδή τους ΑΕ), όχι μόνο μας διαφημίζουν το πόσο πιο αποτελεσματικοί από τις κρατικές δομές είναι στο ζήτημα, όχι μόνο ισχυρίζονται πως θα κάνουν ένα τεστ σε όποιον μπαίνει μέσα και ένα τεστ ανά δύο μέρες σε όποιον δουλεύει εκεί· σαν καλοί γραφειοκράτες κατάλαβαν την ουσία των καταναγκαστικών μέτρων και δήλωσαν ήδη πως όποιος δεν θέλει να κάνει το τέστ μέρα παρά μέρα από τους εργαζόμενους, δεν θα μπορεί να τρώει μαζί με τους υπόλοιπους· κάτι το οποίο θα ελέγχεται από το τσιπάκι στο βραχιολάκι του. Και φυσικά όλο αυτό το διαφημίζουν ως απελευθέρωση, γιατί κουλτούρα 🙂

     

    Το ειρωνικό, κοινωνικά μιλώντας, είναι ότι θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που θα βρουν αυτή την κατάσταση “ασφαλή” και θα χειροκροτήσουν τον νέο άρχοντα· και δεν έχουμε κλείσει παρά μόλις έναν χρόνο στο νέο κόσμο. Το ακόμα πιο ειρωνικό είναι ότι η κεντρική επιτροπή του Fusion, έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι είναι μπροστάρης, διότι το επίσημο κράτος ακόμα δεν έχει τολμήσει να εφαρμόσει κάτι αντίστοιχο· μέχρι το σεπτέμβρη όμως θα είναι όχι μόνο αναγκαίο αλλά και αυτονόητο.

     

     

     

    Ένας μαγνήτης, είτε από τον ένα πόλο γυρίσει, είτε από τον άλλο, την ίδια έλξη θα ασκεί.

    Και γιατί αυτές οι τόσο μπανάλ προσωπικές ιστορίες της αριστεράς των πανεπιστημίων είναι τόσο σημαντικές? Μα για τον απλό λόγο ότι στην κοινωνική μας εμπειρία αυτοί ήταν οι κατεξοχήν γκρινιάρηδες και οι κατεξοχήν κριτές της κοινωνικής μας πραγματικότητας· αυτοί που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Αν αυτή τη στιγμή είναι οι ίδιοι που σου κουνάνε το δαχτυλάκι να φοράς τη μάσκα σου και να μην τολμάς να ξεμυτίζεις από το μαντρί γιατί θα είσαι ψεκασμένος και πούστης, τότε ποιος θα μείνει να αντισταθεί?

     

    Μα οι αρνητές μασκών φυσικά. Τα κίτρινα γιλέκα και οι διάφοροι βρωμιάρηδες της ιστορίας που ποτέ δεν ήθελαν να τους πειράξουν από την βολή τους σύμφωνα με το αριστερό αφήγημα. Κι ίσως και αυτό να ήθελαν, αλλά κάποια μύγα να τους τσίμπησε τον κώλο. Αυτή είναι η μαγεία της διαλεκτικής της ιστορίας και της ανθρώπινης εμπειρίας γενικότερα.

     

    Το αν θα καταφέρουν τίποτα είναι εξαιρετικά αβέβαιο· δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη εμπειρία ή παράσημα σε τέτοια “αριστερά” τερτίπια, πρωτάρηδες είναι· και το σημαντικότερο: όπως και η αριστερά δεν έχουν καμία ιδέα για το τι θέλουν πέρα από νεφελώδης έννοιες που διαστρέφονται με καταπληκτική ευκολία.

     

    Κι εδώ εμείς, οι της αριστεράς, είναι που πρέπει να ξεφύγουμε από τις μεγαλειώδεις φαντασιώσεις μας, διότι τελικά όσο κριτική κι αν κάνουμε στην κουλτούρα των σουπερ ηρώων, κι εμείς ακριβώς το ίδιο αφήγημα ακολουθούσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Παρότι προσωπικά δεν ήθελα να γίνω ποτέ σούπερμαν (σόρυ τσε εννοώ ή χο τσι μινχ), έχω το ίδιο κουσούρι να σκέφτομαι μόνο στη μεγάλη κλίμακα. Ξέρετε ποιο πανέξυπνο σχέδιο θα μας κάνει να ζήσουμε όλοι καλά. Σε αυτό το ρυθμό αυτοσαρκάζομαι ως δικτάτωρ, διότι κάθε μικρός αριστερός κρύβει έναν δικτάτορα μέσα του· πως αλλιώς θα πείσεις τους πάντες για τις δικές σου φαντασιώσεις?

     

    Και δεν παραπονιέμαι, είναι καλό υλικό για να γράψεις καμία τσοντούλα επιστημονικής φαντασίας όπως η Τζο, αλλά όπως οι περισσότερες τσόντες είναι καλές για αυτο-ικανοποιηση 🙂 Άντε το πολύ πολύ να δώσει και καμία ιδέα σε κανέναν άλλο να αυτο-ικανοποιείται 🙂 Σημαντικό πράγμα η αυτο-ικανοποίηση, αλλά όχι για να παίρνουν και τα μυαλά σου αέρα.

     

    Κι έτσι θα ξαναγυρίσω στα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια και την προτροπή τους να αλλάξεις τον κόσμο, αλλάζοντας πρώτα τον κόσμο γύρω σου. Όχι τον εαυτό σου· τι τρέλα κι αυτή να πιστεύεις ότι θα ευτυχίσεις γυρνώντας γύρω από τον εαυτό σου? Λες και ο εαυτός σου δεν θα αλλάξει από την εμπειρία του γύρω κόσμου σου.

     

    Αν θέλετε πράξεις αντίστασης, τότε γνωρίστε τους διπλανούς σας και φτιάξτε ένα μέλλον για εσάς, όσο ατελές, εύθραυστο και βρώμικο κι αν είναι. Αν θέλετε να ξεφύγετε από την τοξικότητα των social media όπου φτιάχνουν έναν κόσμο γεμάτο υπερβολικους φασίστες, χριστιανοταλιμπάν, φανατικούς βήγκαν και me too αναμάρτητους προτεστάντες, γνωρίστε τους δίπλα σας και θα γνωρίσετε κάποιες από τις πιο ανθρώπινες εκδοχές τους.

     

    Ας πετάξουμε τις μάσκες μας, όχι γιατί αυτό δεν έχει ρίσκο, αλλά γιατί το να ακουμπήσεις τους άλλους και να μη νιώθεις μόνος είναι ένα ρίσκο που αξίζει τον κόπο. Εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι δύσκολο να το κάνεις στις απρόσωπες κινητικές πόλεις, όπου όλα αλλάζουν κάθε τρεις και λίγο, αλλά ως παιδί της πόλης ξέρω ότι οι ρίζες βγαίνουν ακόμα και στα μπετά. Φτιάξτε μικρές κοινότητες από ανθρώπους γιατί αυτό που μας έρχεται είναι απάνθρωπο και πρέπει κάπως να το αντέξουμε αν θέλουμε να υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί. Το μανιφέστο του αμί είναι καλός οδηγός, όχι για να αλλάξεις όλο τον κόσμο, αλλά για να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου.

     

    Ένα χρόνο μετά γνωρίζω ότι επαναλαμβάνομαι και είμαι λίγο μπανάλ. Δεν σας λέω κάτι χρήσιμο για επενδύσεις, για τον επερχόμενο πληθωρισμό που διαφημίζεται ως το blockbuster του 21, το πως θα γίνετε πλούσιος κλεισμένος στο σπίτι σας ανακαλύπτοντας μια πιο μίζερη ύπαρξη από αυτή του προηγούμενου κόσμου. Υπόσχομαι ότι θα το κάνω κι αυτό, αλλά αυτό είναι το κερασάκι για να καταλάβουμε το πως γυρνάει ο κόσμος γύρω μας, όχι για το πως θα αλλάξουμε τον δικό μας. Τον δικό μας κόσμος μπορούμε μόνο να τον αλλάξουμε μέσα από σχέσεις και πράγματα που ακουμπάμε.

     

    Κι ας αφήσουμε τα μεγάλα λόγια για τα βράδια που τα έχουμε πιει λίγο παραπάνω. Εκεί έχουν πραγματικά πλάκα, διότι ποτέ δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι· μόνο να πιστεύεις ότι είσαι πραγματικά σουπερμαν. Ή όπως έλεγαν κοροίδευτικά οι μόντι πάιθονς, “I have a cunning plan my lord”.