• Σουλτάν μερεμέτ και στη Συρία, με ΚΚΚ που κάνει Μπόινγκ Μποινγκ μια μέρα στον ιππόδρομο

    Date: 2020.02.13 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

     

     

    Σουλτάν μερεμέτ και στη Συρία

    Έδω έχουμε αρκετά ενδιαφέρουσες εξελίξεις· για να μην μπλέκεστε κοιτάτε εδώ τον χάρτη. Από τη μία οι ασαντίστας τρώνε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του idlib (πράσινο) που κατέχει η αλ-κάιντα και τα τουρκοτζιχάντια. Μεγάλος τους καημός εδώ και πολύ καιρό είναι ο αυτοκινητόδρομος Μ5 που συνδέει το Χαλέπι με την υπόλοιπη συρία, όσο και η απόκτηση όλων των προαστίων του Χαλεπιού (της σημαντικότερης πόλης της συρίας).

    Από την άλλη ο φρέσκος θύλακας του σουλτάνου ταγίπ ανάμεσα στο Tell Abyad και το Ras-al-Ain (γαλάζια λωρίδα ανάμεσα στο κίτρινο) έχει σχετικά σταθεροποιηθεί και ο σουλτάνος μπορεί να καμαρώνει για το νέο του απόκτημα και να το προσθέσει στη συλλογή με τα άλλα γαλάζια (δηλαδή το πρώην κουρδικό αφριν που οι κούρδοι άφησαν με παρότρυνση των αμερικάνων και τον θύλακα μεταξύ Jarablus και Al-Bab.

    Όμως εκεί που υπάρχουν πολλές εξελίξεις είναι στο idlib. Το idlib όπως είπαμε ανήκει βασικά στην αλ-κάιντα και ο σουλτάνος λειτουργεί ως μεσάζοντας. Από τη μία τους βοηθάει, αλλά από την άλλη θέλει την πτώση τους για να πάρει αυτός τον έλεγχο με τα δικά του τουρκοτζιχάντια· αυτή η αμφίθυμη σχέση αποτελεί μέρος της συμφωνίας με τους ρώσους, όπου ο σουλτάνος έχει υποσχεθεί να ξεχωρίσει τα τζιχάντια σε καλά τουρκοτζιχάντια και κακή αλ-καίντα. Όμως η αλ-κάιντα είναι πολύ ισχυρή στην περιοχή που έχει μαζέψει όλα τα τζιχάντια της συρίας από πέρσι (με τις αναίμακτες συμφωνίες που έκανε ο άσαντ σε όλους τους θύλακες που ο συριακός στρατός περικύκλωνε), έτσι η δουλειά του ήταν από δύσκολη ως αδύνατη.

    Τον τελευταίο μήνα ο συριακός στρατός και οι ρώσοι έχουν βουτήξει ικανά κομμάτια του idlib (ο αυτοκινητόδρομος Μ5 που λέγαμε) και αυτό έχει αποδυναμώσει τόσο την αλ-κάιντα, όσο και τα τουρκοτζιχάντια. Κάπου εκεί ο σουλτάνος βρήκε ευκαιρία και προσφέρθηκε να γίνει αυτός ο προστάτης του idlib. Η φαντασίωσή του είναι πως όλα αυτά τα τζιχάντια και ο κόσμος που ζει εκεί θα προστεθεί στα υπόλοιπα γαλάζια κομμάτια του χάρτη κι έτσι ένα κομμάτι της παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας θα γίνει ξανά δικό του (δυστυχώς χωρίς το Χαλέπι που ήταν η κορύφωση της τουρκικής φαντασίωσης). Όπως προσπάθησα να εξηγήσω και στο σουλτανούκος 2 , ο Ταγίπ θεωρεί πως οι σύριοι πρόσφυγες όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα, αλλά αποτελούν μαγιά για την αυτοκρατορία του. Σε κλασσικό αυτοκρατορικό στυλ, η εθνότητα δεν αποτελεί εμπόδιο για τον αυτοκράτορα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι γαλατικές λεγεώνες των ρωμαίων ήταν αδιαμφισβήτητο κομμάτι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Σε αντίθεση όμως με την δυτική μουλτι-κούλτι εκδοχή του τρίτου κόσμου μέσα στον πρώτο, για τον σουλτάνο οι σύριοι δεν πρέπει να μένουν στην ισταμπούλ, αλλά στη συρία.

    Με αυτή τη λογική είναι δίκαιο που ο σουλτάνος δεν θέλει να χάσει το παίχνιδι στο Idlib με όλο αυτό το έμπειρο στον πόλεμο ανθρώπινο δυναμικό, καθώς αυτό θα τον βοηθήσει και στα υπόλοιπα αυτοκρατορικά του πρότζεκτ (όπως της Λιβύης λόγου χάρη). Αν αυτό σας φαίνεται περίεργο να σας πληροφορήσω ότι είναι ακριβώς το ίδιο σχήμα που εφαρμόζει η CIA εδώ και 20 χρόνια με τα περιφερόμενα τζιχάντια χωρίς πατρίδα. Η βασική διαφορά τους είναι πως ο σουλτάνος θέλει να τους προσφέρει μια πατρίδα (τα κατειλημμένα εδάφη από τη συρία) με αντάλλαγμα τις υπηρεσίες τους στην νέα οθωμανική αυτοκρατορία.

    Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όχι μόνο τα έχει μισοσπάσει με τους ρώσους, όχι μόνο τα έχει μισοβρει με τους αμερικάνους, αλλά μεταφέρει συνεχώς και μονάδες του τουρκικού στρατού προκειμένου να σταματήσει την προέλαση των ασαντίστας.

    Ως τζογαδόρος ο σουλτάνος δείχνει ότι είναι έτοιμος να συγκρουστεί, αλλά στην πραγματικότητα ψάχνει να βρει διαπραγματευτικά χαρτιά. Ελπίζει πως αν πείσει τους ρώσους και τους ασαντίστας να σταματήσουν τις επιχειρήσεις για μία ακόμη φορά, θα κερδίσει τόσο την ευγνωμοσύνη των κατοίκων, όσο και την υποταγή τους σε αυτόν. Όπως είπαμε πιο πριν, τα συριακά τουρκοτζιχάντια είναι πολύ σημαντικά για την επέκταση της αυτοκρατορίας του και δεν μπορεί να δείχνει ότι δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά, ειδικά όταν είναι τα δικά του τζιχάντια που χάνουν εδάφη κι όχι τα κακά της αλ-κάιντα.

    Με λίγα λόγια δύσκολα αυτή τη στιγμή θα δούμε πολύ δράση, ή κάποια σοβαρή μάχη μεταξύ τούρκων/τζιχαντιών και ασαντίστας/ρώσων. Και οι δύο δεν έχουν την όρεξη και τις δυνάμεις να συγκρουστούν με έναν ισχυρό αντίπαλο, ούτε να τα σπάσουν τελείως μεταξύ τους. Οι αμερικάνοι που τις τελευταίες μέρες τρίβουν τα χεράκια τους και ορκίζονται στο νατο-ικό τους σύμμαχο, δεν αναμένεται να μπλεχτούν άμεσα στη φάση (κατά πάγια τακτική της τραμπικής πολιτικής), κι άρα οι τούρκοι γνωρίζουν ότι είναι λίγο μόνοι τους, όπως άλλωστε και στη λιβύη. (υπάρχουν και τακτικοί λόγοι που δεν θα υπάρξει σύγκρουση, αλλά ας αφήσουμε τα στρατόκαυλα για άλλη στιγμή).

     

     

    ΚΚΚ (Κουμουνιστικός Κορνοιός Κίνας)

    Η γλώσσα αποτελεί ένα πολύ μεγάλο τείχος· αλλά σε αντίθεση με τη μεγάλη επιτυχία αυτού του μαγαζιού στα γεγονότα της φουκουσίμα (όπου η γλώσσα πάλι δεν βοηθούσε), η κατάσταση με τον κορονοιό, δεν είναι καθόλου εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί. Ας δούμε όμως γιατί.

    Στη φουκουσίμα είχαμε μια σχετικά ευδιάκριτη κατάσταση, καθώς οι πυρηνικοί αντιδραστήρες ήταν αμερικάνικης κατασκευής και άρα υπήρχαν πολλοί αγγλόφωνοι που ήξεραν πολλά πράγματα γι’ αυτούς. Την ίδια στιγμή το αμερικάνικο βαθύ κράτος δεν είχε κάποια ιδιαίτερα διαφορετική ατζέντα από την ιαπωνική κυβέρνηση· το αποτέλεσμα ήταν πως αν έψαχνες σε πιο κρυφές γωνιές του ίντερνετ, θα έβρισκες διάφορους αμερικάνους που ήξεραν τα πάντα για τους αντιδραστήρες στη φουκουσίμα και μοιράζονταν κομμάτια των γνώσεών τους. Αν έπιανες όλα αυτά τα κομμάτια μαζί, έφτιαχνες μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα. Ότι δηλαδή η παραμύθα της παγκόσμιας πυρηνικής κοινότητας πως ένα τσερνομπύλ δεν ήταν δυνατό στη δύση δεν ίσχυε, διότι παρότι οι αμερικάνικοι αντιδραστήρες ήταν προστατευμένοι μέσα σε ένα ατσάλινο καζάνι, αυτό το καζάνι δεν ήταν ούτε επαρκές, ούτε καν καλά σχεδιασμένο για να μην σκάσει. Και κάπως έτσι μπόρεσες να φτάσεις στην πρόβλεψη πως μάλλον θα σκάσει (όπως και έσκασε).

    Στην περίπτωση του κορονοιού, είναι προφανές πως ως καινούργιο φρούτο δεν υπάρχουν πολλές γνώσεις γι’ αυτόν. Την ίδια στιγμή η προπαγανδιστική μηχανή που έκανε επί μήνες το χονγκ-κονγκ το κυρίαρχο θέμα των δυτικών ΜΜΕ, συνεχίζει να βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Αυτό σημαίνει ότι το SNR (signal-to-noise ratio) είναι πολύ χαμηλό για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση από τα ηλεκτρονικά· οι μπούρδες που ακούς από την προπαγανδιστική μηχανή πνίγουν τα οποιαδήποτε ψήγματα πραγματικής πληροφορίας μπορείς να μαζέψεις που δεν αποτελούν μέρος της επίσημης κινέζικης αφήγησης.

    Και κάπως έτσι βρισκόμαστε περίπου στο κενό, πληροφοριακά μιλώντας. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτόν. Ο ιος επιτήθεται στο ανοσοποιητικό σύστημα με μεγάλη σφοδρότητα και προκαλεί συχνά πνευμονία. Η πνευμονία ήταν παλιότερα αρκετά σοβαρή πάθηση και την έχουμε ξεχάσει διότι τα αντιβιοτικά τη μετέτρεψαν σε λιγότερο επικίνδυνη. Μόνο που τα αντιβιοτικά δεν λειτουργούν κατά των ιών. Έτσι αυτή η ζόρικη “γρίπη” μπορεί σε δύο βδομάδες να σε στείλει στην εντατική. Αν σε φτάσει μέχρι εκεί, η πιθανότητα να πεθάνεις από αυτή αυξάνεται σημαντικά, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν μερικές σχετικά “εξωτικές” συσκευές στην εντατική που μπορεί να σε βοηθήσουν να ζήσεις για μερικές ακόμα μέρες μήπως και το ανοσοποιητικό σου προλάβει να κερδίσει τη μάχη.

    Το άλλο που γνωρίζουμε γι’ αυτή την πάθηση, είναι πως κολλάει αρκετά εύκολα και μάλιστα μπορεί να σε κολλήσει πολύ πριν ο φορέας δείξει σημάδια ασθένειας. Αυτή είναι μια επικίνδυνη συνταγή διότι μπορεί πολύ εύκολα να κορέσει οποιοδήποτε σύστημα υγείας στον κόσμο, το οποίο λειτουργεί με την υπόθεση πως ανά πάσα δεδομένη στιγμή δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για Χ κρεβάτια και μηχανήματα στην εντατική. Αυτό το στατιστικό πρόβλημα είναι που μπορεί να αυξήσει ραγδαία τον αριθμό των θυμάτων, παρά το γεγονός ότι ο ιος από μόνος του δεν θεωρείται τόσο θανατηφόρος.

    Αυτό μας εξηγεί σχετικά εύκολα γιατί οι περισσότεροι νεκροί από τον ιο βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε μία επαρχία της κίνας (τη wuhan) που ήταν και το επίκεντρο της εξάπλωσης του. Κάτι που φαίνεται ύποπτο ανάμεσα στην επίσημη αφήγηση και σε αυτά που βλέπουμε, είναι η αντίδραση των κινεζικών αρχών, που όχι μόνο πρακτικά κατάργησαν τις διακοπές του νέου χρόνου (την σημαντικότερη γιορτή της κίνας), αλλά προχώρησαν και σε “ακραία” μέτρα καραντίνας που καλύπτουν ένα πολύ ικανό κομμάτι του κινεζικού πληθυσμού. Ο ίδιος ο πατερούλης Xi δήλωσε πως θα είναι μια δύσκολη μάχη και μπλα μπλα μπλα. Με λίγα λόγια οι κινέζοι συμπεριφέρονται ωσάν ο ιος να είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ’ ότι όλοι λένε.

    Η καραντίνα όταν μιλάμε για ασθένειες που μεταδίδονται εύκολα και δεν υπάρχει φάρμακο δεν είναι κάτι ιδιαίτερα ακραίο· φτάνει μόνο να διαβάσει κανείς για το ξέσπασμα ευλογιάς στη στοκχόλμη στα 60s για να καταλάβει ότι πρόκειται για κάτι συνηθισμένο. Αυτό που έχει αλλάξει είναι στην πραγματικότητα ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας, όπου το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης μετά τα 90s θεωρείται στη δύση συνώνυμο με τον βαθμό ελευθερίας κάποιου.

    Αν λοιπόν ο ιος αρχίσει να εξαπλώνεται και στη δύση με ένα πιο γρήγορο ρυθμό από το σημερινό, τα πράγματα μπορεί να γίνουν δύσκολα πολύ γρήγορα. Όπως είπαμε οι θάνατοι θα αρχίσουν να αυξάνονται αρκετά μόλις το ντόπιο σύστημα υγείας κορεστεί και η επιβολή καραντίνας στο δυτικό κόσμο θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα (με την κινέζικη σημασία) κοινωνικά κατάσταση. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πολλά δεδομένα για το πως εξαπλώνεται ο ιος, για το πόσο δεν του αρέσει η ζέστη κλπ κλπ. Ας κρατήσουμε το όπλο παρά πόδας όμως και βλέπουμε.

    Για κεράσάκι δύο πολύ ενδιαφέροντα παράπλευρα πράγματα που ο ιος μου αποκάλυψε. Το ένα είναι πως η περίθαλψη στην κουμουνιστική κίνα δεν είναι δωρεάν. Για την ακρίβεια το κόστος περίθαλψης για τον ιο το έχει αναλάβει η κινέζικη κυβέρνηση, αλλά αυτό είναι μια κατάσταση εξαίρεσης κι όχι ο κανόνας του κινεζικού σοσιαλιστικού παραδείσου.

    Το δεύτερο κερασάκι μας προετοιμάζει για το τρίτο και τελευταίο θέμα αυτού του άρθρου. Ο τρόπος που το spin machine και το zeitgeist στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν τα νέα για τον ιο, είναι εντυπωσιακός. Από τη μία, τίποτα που κάνουν οι κινέζοι δεν είναι καλό, από την άλλη αυτό που φαίνεται να τους απασχολεί περισσότερο είναι το αν αυτό θα επηρεάσει την ανάπτυξη, το χρηματιστήριο και γενικά τις αγορές (ή τις παραγγελίες κινητών). Και για όσους βολικά θα θελήσουν να κατηγορήσουν τον τραμπ για όλα τα κακά των αμερικάνων, το επίπεδο της τοξικότητας της δημόσιας συζήτησης δεν γνωρίζει κανένα πολιτικό ή κοινωνικό στεγανό. Διαβάστε αυτή την μαρτυρία από το πολύ κλασικό counterpunch. Από τη μία θα δείτε να κατακρίνει την σινοφοβία που έχει συνεπάρει τις ΗΠΑ, από την άλλη δεν μπορείτε να μη θαυμάσετε την τοξικότητα του ίδιου του συγγραφέα. Πρόκειται για μια κλασική εκδοχή Σώτης Τριανταφύλλου, όπου της φταίνε όλοι οι ποταποί, διότι η ίδια είναι ο μοναδικός φάρος αλήθειας και γνώσης. Η γκρίνια που ξεχειλίζει σε ολόκληρο το άρθρο, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την υπεροψία απέναντι σε αυτούς που δεν γνωρίζουν ότι στη μογγολία χρησιμοποιούν το κυριλλικό αλφάβητο. Κι όλα αυτά από κάποιον που αποτελεί κομμάτι της λίμπεραλ ιμπεριαλιστικής μηχανής (η τύπα παραδέχεται πως τη χρηματοδοτεί το υπεξ των ηπα).

     

     

    Μπόινγκ Μποινγκ

    Ένα τουίτ του moonofalabama , μας παραπέμπει σε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ του aljazeera για την μπόινγκ-μποινγκ όπου εξηγεί για ποιο λόγο πολλά 737NG (λίγο πολύ αυτά που κατασκευάστηκαν μετά το 98-2000) έχουν την τάση να σπάνε στα 3 σε περιπτώσεις hard landing κλπ κλπ. Αυτό που αποκαλύπτει το ντοκυμαντέρ είναι πως βασικά δομικά κομμάτια της ατράκτου των 737NG που είχαν πάρει πιστοποίηση για υψηλότερες καταπονήσεις με τη λογική ότι θα φτιάχνονταν σε μεγάλα αυτοματοποιημένα CNC μηχανήματα, φτιάχνονταν στο περίπου με το χέρι. Βεβαίως βεβαίως αυτό δεν συνέβαινε στο εργοστάσιο της μπόινγκ μποίνγκ αλλά σε κάποιον υπεργολάβο· εντελώς προβλέψιμα, όταν χαμηλόβαθμα στελέχη της εταιρίας πήραν χαμπάρι ότι τα κομμάτια ήταν προβληματικά και επισκεύφθηκαν τον υπεργολάβο για να μάθουν την αιτία, αντιμετωπίστηκαν εχθρικά τόσο από τον υπεργολάβο, όσο κι από την ίδια την εταιρία τους. Όταν δύο από αυτές το κατάγγειλαν στην FAA που πιστοποιεί τα αεροπλάνα, εντελώς προβλέψιμα απολύθηκαν, η FAA έκανε την πάπια και τα αεροπλάνα πουλήθηκαν κανονικά.

    Κανείς δεν ξέρει φυσικά πόσα αεροπλάνα έχουν αυτά τα στο περίπου φτιαγμένα δομικά κομμάτια, που παραδόθηκαν και πότε ο υπεργολάβος άρχισε να τα παράγει στο CNC (όπως πολλά χρόνια αργότερα η FAA πιστοποίησε ότι ο υπεργολάβος πράγματι είχε τα αντίστοιχα CNC).

    Αυτό που βλέπουμε είναι πως οι εταιρικοί σκελετοί στην ντουλάπα της μπόινγκ μπόινγκ πολλαπλασιάζονται κάτι που ήταν γνωστό στους πέριξ του σιάτλ εδώ και δεκαετίες.

    Μία το σκάνδαλο του dieselgate στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, μία η κατάσταση της μποινγκ μποίνγκ δεν βρίσκουν αποκούμπι να ξαποστάσουν οι φιλελέδες αυτού του κόσμου. Ποιος ξέρει ίσως καμιά σταρτ-απ μας υποσχεθεί να κάνει disrupt την αεροπορική βιομηχανία, πουλώντας μεγάλους χαρταετούς.

     

     

    Μια μέρα στον ιππόδρομο

    Για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα στο τέλος, θα ασχοληθώ με την αμερικάνικη σαπουνόπερα που έχει θέμα το ποιος θα είναι ο τυχερός που θα χάσει από τον τραμπ στις εκλογές που έρχονται αυτό το νοέμβρη. Η ανάδειξη του τυχερού είναι το θέμα ενός ιδιαίτερα επιτυχημένου reality show στο δημοκρατικό κόμμα. Οι κάπο του κόμματος ήταν αυτοί που την προηγούμενη φορά επέλεξαν με μεγάλη επιτυχία την χίλαρη αδικώντας τον μπερνι· οι μόνοι που έπεσαν από τα σύννεφα ήταν οι οπαδοί του κόμματος που ποτέ δεν είχαν διαβάσει ιστορία, καθώς η παράκαμψη της λαϊκής εντολής από τους φιλάνθρωπους κάπο είναι αρκετά συνήθης δραστηριότητα. Η πιο γνωστή περίπτωση ήταν η ανάδειξη του τρούμαν ως υποψήφιου αντιπροέδρου στις εκλογές του 1944 (όπου υποψήφιος πρόεδρος ήταν για τέταρτη φορά ο ρούσβελτ που όμως όλοι ήξεραν ότι θα πεθάνει), έναντι του ήδη αντιπροέδρου κόκκινου Wallace. Μια ανάδειξη που έβαλε τις ΗΠΑ στον ψυχρό πόλεμο με την ΕΣΣΔ και δημιούργησε το σημερινό δημοκρατικό κόμμα, δηλαδή φιλελεύθερο με τους αράπηδες εντός των τειχών και ιμπεριαλιστικό με αυτούς εκτός.

    Ας αφήσουμε όμως τα δράματα παλιότερων σεζόν κι ας επικεντρωθούμε στο τωρινό. Τόσο η ίδια η κρίση, όσο και η εκλογή του τραμπ, χώρισε το δημοκρατικό κόμμα στα δύο. Από τη μία οι “αριστεροί” υποψήφιοι που προσπαθούν να προτείνουν το yes we can του μπάμια, αλλά αυτή τη φορά να το εννοούν· από την άλλοι οι “κεντρώοι” υποψήφιοι, όπως ήταν τελικά και ο ίδιος ο μπάμιας οι οποίοι δεν θέλουν να πειράξουν το status quo. Βασικός διεκδικητής της πρώτης μερίδας είναι ο μπέρνι σάντερς με δευτερεύων κολαούζο την ελίζαμπεθ γουορεν, γνωστή και ως ποκαχόντας. Βασικός διεκδικητής της κεντρώας πτέρυγας είναι ο πρώην αντιπρόεδρος Μπάιντεν με κολαούζους τον δισεκατομμυριούχο bloomberg (των γνωστών μμε), τον άγνωστο αλλά φερέλπι μπούτιγκεκ και μια ακόμα αγνωστίδου η οποία αποφάσισε να παίξει το χαρτί της “κεντρώας” γυναίκας. Τον ρόλο της αντι-ιμπεριαλιστικής αλογόμυγας παίζει επιτυχώς αλλά χωρίς καμία ελπίδα η χαβανέζα Τούλσι.

    Ο μπέρνι που είναι ένας συριζαίος υποψήφιος, αλλά αποτελεί κόκκινο πανί για τους κάπο, ξεκίνησε την κούρσα με τον πλεονέκτημα της άδικης ήττας του από την κλίντον πριν από 4 χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπάιντεν από την άλλη πλευρά που ξεκίνησε με το πλεονέκτημα της αντι-προεδρίας του επί μπάμια. Όμως ο μπάιντεν είναι ηλικιακά τόσο μεγάλος, που δεν συμβαδίζει καθόλου με το πνεύμα των καιρών και αυτό φαίνεται συνεχώς. Προχθές μόλις, αποκάλεσε κάποια ψηφοφόρο του “lying dog faced pony soldier”, ένα αστείο που υποτίθεται προέρχεται από κάποια ταινία γουέστερν αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει σήμερα· ακόμα χειρότερα για τον μπάιντεν, στο σημερινό zeitgeist αποτελεί τουλάχιστον προσβολή της προσωπικότητας (άσε που δεν ακούγεται καλά ούτε στους φιλόζωους). Σαν να μην έφτανε αυτό, ο μπάιντεν είναι διεφθαρμένος μέχρι το μεδούλι κάτι που ανέδειξαν οι ίδιοι οι δημοκρατικοί στη μανία τους να καθαιρέσουν τον τραμπ (αλλά όπως φαντάζεστε αυτά είναι ψιλά γράμματα εμπρός στο dog faced pony. Με λίγα λόγια μπορείς να πας το άλογο στο νερό, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει, όπως θα έλεγε και ο John Wayne· και το φαβορί πόνυ μπάιντεν είναι πρακτικά εκτός κούρσας.

    Το επόμενο πόνυ που φαίνεται να χάνει τ’αυγά και τα πασχάλια, είναι η ποκαχόντας. Η ποκαχόντας αυτοδιαφημιζόταν ως το αντίθετο του μπάιντεν κι ως κάτι πιο καλό από τον σοσιαλιστή μπέρνι· σουπερ οικολόγα, γυναίκα με ινδιάνικο αίμα στις φλέβες της που την ίδια στιγμή θα κατατροπώσει τους πλούσιους. Δυστυχώς για τους κάπο, η λιζ είναι βασικά ηλίθια που δεν μπορεί να σταματήσει να λέει ψέματα για πράγματα που αποδεικνύονται εύκολα (όχι δεν είναι ινδιάνα παρότι το yale την προσέλαβε ως μειονότητα, όχι δεν έγινε θύμα διακρίσεων όταν γέννησε από το σχολείο που δεν ήθελε να την προσλάβει, όχι μια χαρά χρησιμοποιεί ιδιωτικά τζετ παρά την γκρέτα που στραβομουτσουνιάζει). Όμως η μεγαλύτερη χαζομάρα της ήταν να καταστρέψει το μοναδικό USP (unique selling proposition) που είχε· την ίδια στιγμή που αυτοπλασαριζόταν ως ο καλύτερος μπέρνι, πλάγιασε την κλίντον αναζητώντας προφανώς λίγη γυναικεία αγάπη. Κάτι που φυσικά την έκανε να χάσει σε αξιοπιστία στα μάτια των “αριστερών” του κόμματος που όχι άδικα θεωρούν την κλίντον ως την προσωποποίηση του κακού.

    Κάπως έτσι φτάνουμε στον δήμαρχο Pete (Buttigieg), ο οποίος όπως έδειξαν και τα προκριματικά της Αϊόβα αποτελεί το καινούργιο άλογο στο οποίο ποντάρουν οι κάπο. Ο δήμαρχος Pete είναι ένας αγνωστίδης από την ίδια μηχανή που έφτιαξε τον μπάμια, τον γκουαϊδο και ένα σωρό άλλους παρόμοιους “ηγέτες”. Αποτελεί δηλαδή την επιλογή του βαθέος κράτους και της CIA (στην οικογένεια της οποίας ανδρώθηκε το παιδί όσο υπηρετούσε στο αφγανιστάν). Πριν από μερικούς μήνες όλοι θεωρούσαν ότι είναι πολύ άγνωστος για να γίνει πρόεδρος κι άρα θα πήγαινε στην καλύτερη για αντιπρόεδρος. Αλλά η έλλειψη επιλογών από τους κάπο και το κάψιμο των αλλεπάληλων πιθανών χαρτιών (καμάλα χάρις, μπάιντεν, ποκαχοντας -με λίγο νερό για να καταπίνεται ευκολότερα– κλπ), τον μετέτρεψαν στον τέλειο υποψήφιο. Δυστυχώς για τους κάπο, ο pete δεν έχει τίποτα να πει πέρα από το γεγονός ότι είναι γκέι (με τον ίδιο τρόπο που ο μπάμιας ήταν μαύρος) και κανείς δεν πρόκειται να τον πάρει στα σοβαρά, παρά μόνο αν έκανε την έκπληξη. Και κάπως έτσι έβαλαν τη μηχανή να νοθεύσει τις εσωτερικές εκλογές στην Αϊόβα, προκειμένου να τον φέρει στον αφρό.

    Στην ουσία με το “σκάνδαλο” στην Αϊόβα, ο Mayor Pete αποτελεί τον επίσημο πόλο γύρω από τον οποίο οι κάπο θέλουν να συσπειρωθούν όλοι οι “κεντρώοι” δημοκρατικοί που δεν γουστάρουν τον σάντερς, κάτι που επιβεβαιώθηκε από τα προκριματικά στον ιπποδρομο του νιού χαμσάιρ που κατέληξε πάλι δεύτερος (χωρίς μαϊμουδιές υποτίθεται αυτή τη φορά). Το εάν μπορεί να εκλεγεί κόντρα στον τραμπ είναι παντελώς αδιάφορο αυτή τη στιγμή. Έτσι κι αλλιώς ούτε ο σάντερς μπορεί να εκλεγεί κόντρα στον τράμπ διότι πολλοί δημοκρατικοί θα προτιμήσουν τον κακό τραμπ, από τον σάντερς. Κι αυτό είναι το αδύναμο σημείο ολόκληρης της σεζόν.

    Όπως έχουν τα πράγματα κι αν ο τραμπ δεν κάνει κάποια χοντρή μαλακία (το έχει αποφύγει 3 χρόνια τώρα πολύ επιτυχώς), οι δημοκρατικοί είναι αδύνατο να συσπειρωθούν πίσω από έναν υποψήφιο με αποτέλεσμα να κατέβουν στις εκλογές διχασμένοι. Αν οι κάπο ήταν λιγότερο άπληστοι θα άφηναν τον μπέρνι να συντριβεί τον νοέμβρη για να ξεπερδεύουν με τους συριζαίους τους, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα θα προσπαθήσουν να εκλέξουν έναν “κεντρώο” και θα ελπίσουν πως οι συριζαίοι θα τον ψηφίσουν με κλειστή τη μύτη. Οπότε ετοιμαστείτε για ακόμα μεγαλύτερη παράνοια κατά του τραμπ κι αν -θου κύριε για εμάς τους υπόλοιπους- τελικά εκλεγεί κανένα φυντάνι τύπου mayor pete, ετοιμαστείτε για μια τετραετία γεμάτη πολύχρωμες επαναστάσεις και εμφυλίους σε όλη την αραπιά ανά γης.

     

    Το μόνο που μπορούμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι το δημοκρατικό κόμμα αποτελεί το πιο σκληρό παρακλάδι του αμερικάνικου βαθέως κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε στα 90s. Με λίγα λόγια η CIA εδραιώνεται στην εσωτερική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ επίσημα με τον μπαμπά μπους και εκλέγει συνεχώς προέδρους με πιο διάσημο τον μπάμια φυσικά που τους έκανε και επίσημο κομμάτι της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής. Παλιότερα κυκλοφορούσε το αστείο πως στις ΗΠΑ δεν μπορεί να γίνει πραξικόπημα διότι δεν υπάρχει αμερικάνικη πρεσβεία· καθώς υποψήφιοι σαν τον τραμπ και τον μπέρνι αποτελούν σύμφωνα με το ίδιο το μαγαζί τεράστιες απειλές, μένει να δούμε πως θα κινηθούν για να τις αποτρέψουν.