• Ο παλιάτσος είναι γυμνός

    Date: 2010.01.17 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ, OIKONOMIA | Tags: ,,,,

    Τα μάθατε τα νέα? Το ελληνικό κράτος είναι στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Χρωστάει της μιχαλούς, ξοδεύει σαν μεθυσμένος ναύτης και οι γονείς του ετοιμάζονται να του κόψουν το χαρτζιλίκι. Αυτή τη διαδικασία έχουμε μάθει να την ονομάζουμε αργεντινοποίηση, διότι η αργεντινή ήταν το πιο πρόσφατο παράδειγμα δραματικής χρεοκοπίας μιας χώρας. Και οι αργεντινοί είναι λευκοί και δυτικοί.

    Έτσι το άρθρο του Desmond Lachman στους Financial Times που εξηγεί τους παραλληλισμούς μεταξύ αργεντινής και ελλάδας και προβλέπει την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη, ακολουθεί μια πεπατημένη που είμαι σίγουρος πως θα είχα ακολουθήσει κι εγώ εάν μιλούσα για μια άλλη χώρα. Διάολε το έχω ήδη κάνει περιγράφοντας την Ισλανδία πέρσι. Το δυτικά μας μυαλά λατρεύουν τις αναλογίες.

    Η αλήθεια είναι πως η αργεντινή χρωστούσε πολύ λιγότερα από την Ελλάδα όταν χρεοκόπησε (μόλις 54% του ΑΕΠ). Αλλά είναι εξίσου αλήθεια πως ένα βασικό πρόβλημα και των δύο χωρών, είναι ότι ακολουθούν μια νομισματική πολιτική που είναι φτιαγμένη για τα μέτρα κάποιας άλλης χώρας. Η αργεντινή του δολαρίου των ΗΠΑ και η Ελλάδα του Γερμανικού ευρώ. Σύμφωνα με αυτή την πολιτική και οι δύο χώρες δεν έχουν την παλιά και δοκιμασμένη δυνατότητα να τυπώσουν τη διέξοδό τους από την κρίση, να εκδώσουν δηλαδή πληθωριστικό χρήμα και να υποτιμήσουν το νόμισμα. Έτσι, το σκληρό δολάριο του 1997 και το σκληρό ευρώ του 2007 προσφέρουν σταθερότητα, άπλετες δυνατότητες δανεισμού και κρατάνε τον πληθωρισμό χαμηλά. Ταυτόχρονα όμως κάνουν την οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική στο παγκόσμιο εμπόριο. Λίγο η απληστία των παραγωγών, λίγο το νόμισμα, το αργεντίνικο βοδινό έγινε είδος πολυτελείας και τα ελληνικά ρουμς του λετ πρώην κοτέτσια με κορεάτικα αίρκοντίτιον, άρχισαν να κοστίζουν όσο οι μεζονέτες στην Τοσκάνη.

    Κι αυτή η έλλειψη ανταγωνιστικότητας μπορεί να κρυφτεί τις καλές εποχές, που τα δάνεια ρέουν και οι πολίτες μπορούν να αγοράσουν τη μπέμπα που πάντα ονειρεύονταν. Αλλά όταν η παλίρροια της εύκολης ρευστότητας τραβιέται, μαθαίνουμε ποιος κολυμπά τόσα χρόνια γυμνός.

    Κι αυτή η γύμνια των δύο χωρών, θα τους οδηγήσει σχεδόν μαθηματικά στο να περιορίσουν τις δαπάνες τους ή/και να φορολογήσουν τους πολίτες τους. Επιλογές που -από ένα σημείο και πέρα- θα βγάλουν τις θειάδες στο δρόμο με τις κατσαρόλες στα χέρια.

    Το καλό με τον πληθωρισμό είναι πως σε φτωχαίνει με έναν τρόπο που σε κάνει χαρούμενο, δηλαδή δίνοντάς σου αυξήσεις. Ταυτόχρονα -εάν γίνει έξυπνα- μειώνει τις οικονομικές ανισότητες όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ και ο ΑΓΠ το 1981. Το κακό με τον πληθωρισμό είναι πως χρειάζεται να έχεις το δικό σου νόμισμα για να τον επιφέρεις. Και τα ευρώ τυπώνονται στη Φρανκφούρτη κι όχι στον Χολαργό. Για να είμαστε ειλικρινείς και μη υπερήφανοι ως Έλληνες, ο μόνος λόγος που δεν έχουμε χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια ήταν το ευρώ.

    Όμως όπως θα ξανα-ανακαλύψουμε σύντομα παγκοσμίως, η οικονομία είναι μια πολιτική επιστήμη. Και η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, ένα μη-οικονομικό ερώτημα. Κάτι που θα κάνει πολλούς να πιστέψουν πως η λύση είναι εύκολη, επειδή είναι πολιτική. Όπως θα αρχίσουμε να σκαλίζουμε από αύριο, μακάρι η λύση να ήταν τόσο εύκολη όσο ένα απλό βιβλίο εσόδων-εξόδων.

    Αυγή, 17 Ιανουαρίου 2009