• Το μπάχαλο στη Συρία

    Date: 2019.10.15 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Μικρό συριακό update πριν γράψω τη δεύτερη μεγάλη saga του σουλτανούκου, που αποτελεί νομίζω την πραγματική πριμαντόνα του πάρτι.

     

    Μια υπόσχεση που μπαγιάτευσε

    Πέρσι τα χριστούγεννα ο τραμπ ανακοίνωσε με ένα τουιτ, ότι αποσύρει τα αμερικάνικα στρατεύματα από τη συρία. Καθώς τα τζιχάντια είχαν ήδη χάσει τον πόλεμο, το μόνο που έκαναν οι αμερικάνοι στη συρία είναι να χαλάνε τη φάση στους ασαντικούς. Κυρίως με το να κρατάνε κλειστά τα περάσματα με το ιρακ και να μην αφήνουν τους κούρδους να πουλήσουν το λιγοστό πετρέλαιο της συρίας στους ασαντικούς. Η ιδέα δεν ήταν άλλη από το maximum pressure που εφαρμόζεται στο ιράν, στη βενεζουέλα και σε άλλους κακούς. Πράγματι οι τεράστιες ελλείψεις σε αέριο, σε τρόφιμα (η ΒΑ συρία που είχαν οι αμερικάνοι έχει πολλά χωράφια, το ίδιο και το τζιχαντοκρατούμενο idlib) η χαοτική κατάσταση στη συρία και τα οικονομικά κίνητρα που πρόσφεραν στους πρόσφυγες στο λίβανο διάφορες MKO και KO, διατήρησαν την πίεση στη δαμασκό που όμως επέστρεφε σιγά σιγά στην κανονικότητα.

    Η ανακοίνωση του τραμπ (μαζί με την επίσκεψή του στο ιρακ για να γιορτάσει τα χριστούγεννα) έπεσε σαν καταπέλτης στο βαθύ κράτος. Για το βαθύ κράτος και την αυτοκρατορία κάθε υποχώρηση από οπουδήποτε είναι απαράδεκτη, πόσο μάλλον αν αυτή η υποχώρηση ερχόταν εναντίων με τα συμφέροντα του Ισραήλ. Όμως η αλήθεια είναι ότι τα αμερικάνικα στρατεύματα στη ΒΑ σύρια δεν είχαν κάποιον στόχο, την ίδια στιγμή που απομάκρυναν όλο και περισσότερο την τουρκία από την αμερικάνικη επιρροή. Ήδη η επιχείρηση των τούρκων και των τζιχαντιών τους στο κουρδικό αφρίν την προηγούμενη άνοιξη, είχε δείξει τα όρια της αμερικάνικης υποστήριξης στους σύριους κούρδους (τους είπαν με λίγα λόγια να τα παρατήσουν και να έρθουν όλοι στη rojava).

     

    Τέλοσπάντων το ζήτημα είναι ότι το βαθύ κράτος με τη γραφειοκρατία του αποτρέπει τον τράμπ να αποσύρει τα στρατεύματα από τη συρία και αντίστοιχα προτείνει ένα μακροχρόνιο πλάνο απόσυρσης το οποίο δεν είχε κανένα χρονοδιάγραμμα. Πέρασαν κι οι γιορτές η προσοχή του τράμπ αποσπάσθηκε σε κάτι πιο εύκολο και ζουμερό (όπως η διαμάχη με την κίνα) κι έτσι ξεχάστηκε λίγο πολύ το τούιτερ περί αποχώρησης.

    Όμως την επόμενη χρονιά έγινε ακόμα πιο εμφανές πως η πολιτική του maximum pressure προς τη δαμασκό θα αποτύγχανε και το πολιτικό της κόστος ανέβαινε συνεχώς. Η δαμασκός και η βαγδάτη βρήκαν τρόπους να ανοίξουν τα κοινά τους σύνορα, το ιράν βρήκε τρόπο να στέλνει πετρέλαιο στη συρία  (το όλο δράμα με το τάνκερ που κατέλαβαν οι βρετανοί στο γιβραλτάρ το καλοκαίρι, αυτό το σκοπό εξυπηρετούσε) και την ίδια στιγμή στις κατεχόμενες από κούρδους και αμερικάνους περιοχές της ΒΑ συρίας ξεκινούσε ένα αντάρτικο που ήταν προφανές ότι η δαμασκός πολύ το γούσταρε. Οι άραβες που ζούνε στη ΒΑ σύρια (μουσουλμάνοι και χριστιανοί) δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι τους κούρδους ως νέους αφέντες της περιοχής.

    Οι κούρδοι στην αρχή κατάφεραν να κρύψουν αυτή την αντίδραση λέγοντας ότι προερχόταν από κατάλειπα της ISIS (φαντάζομαι εν μέρη αλήθεια), αλλά ήταν ολοένα και πιο εμφανές πως έλεγχαν όλο και λιγότερο την κατάσταση και οι ντόπιοι άραβες φύλαρχοι δεν γούσταραν καθόλου. Τα πράγματα σκούραιναν όλο και πιο πολύ σε περιοχές που οι κούρδοι δεν είχαν καμία παρουσία πριν τον πόλεμο όπως το Der-er-zor που είχε και τις λιγοστές πετρελαιοπηγές. Όταν οι ντόπιοι προσπάθησαν να πουλήσουν πετρέλαιο στη δαμασκό (το καλοκαίρι που μας πέρασε), οι κούρδοι στην αρχή έκαναν τα στραβά μάτια (με την ανάλογη προμήθεια), αλλά γρήγορα οι αμερικάνοι ανατίναξαν τις μικρές μαούνες που το μετέφεραν, κάτι που καθόλου δεν βοήθησε το κλίμα.

     

     

    Το σύνταγμα της τροιζήνας και το βασίλειο του Όθωνα

    Σε μια τυπική επανάληψη της ιστορίας, αν οι αμερικάνοι ήθελαν να συνεχίσουν να κρατάνε αυτό το κομμάτι γης, θα έπρεπε να στείλουν κι άλλα στρατεύματα και να εμπλακούν ακόμα περισσότερο στις τοπικές διαμάχες των ντόπιων. Την ίδια στιγμή τόσο στο ιρακ, όσο και στην τουρκία (τα δύο μοναδικά μέρη από τα οποία μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τα στρατεύματά τους στη ΒΑ συρία, γίνονταν όλο και πιο ανεπιθύμητοι.

    Οι κούρδοι με τη σειρά τους δεν είχαν καμία σχέση με όλα αυτά τα ωραία και τα δημοκρατικά που έλεγαν πριν αναλάβουν την διοίκηση της περιοχής. Πρακτικά κι αυτοί ήταν χωρισμένοι σε φυλές και οπλαρχηγούς και εδώ και ενάμιση-δύο χρόνια ήταν εμφανές πως ο κάθε οπλαρχηγός είχε το δικό του σπόνσορα. Άλλοι τα έπαιρναν από τους αμερικάνους, άλλοι από τους σαουδάραβες κι άλλοι ακολουθούσαν λιγότερο εμφανείς πορείες· μια κατάσταση τόσο χαωτική, πολύ παρόμοια με αυτή της ελληνικής επανάστασης του 1821. Όπου από τη φαντασίωση του συντάγματος της Τροιζίνας, φτάσαμε το 1832 στο βασίλειο του Όθωνα.

    Το ζήτημα είναι πως το σχέδιο να χρηματοδοτηθεί ένα κουρδικό κράτος με αρκετά λεφτά από τους σαούδ που θα μπούκωναν τους ντόπιους στην “ανοικοδόμηση” για να το βουλώσουν δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Οι κάτοικοι της ράκκα ακόμα δεν είχαν καταφέρει να καθαρίσουν τα χιλιάδες πτώματα που άφησε η καταστροφική επίθεση των αμερικάνων και των κούρδων που έμεινε γνωστή με το παρατσούκλι “ο κούρδος με το τάμπλετ”. Με λίγα λόγια κάθε φορά που συναντούσαν αντίσταση, οι κούρδοι έστελναν τις συντεταγμένες στους αμερικάνους που ισοπέδωναν ολόκληρο το τετράγωνο κι όποιον ήταν μέσα του· δύσκολα μια συνταγή που θα κάνει πολλούς φίλους, ειδικά όταν δεν εμφανίζονται οι σαουδάραβες μετά να χρυσώσουν το χάπι.

    Με λίγα λόγια το σιωνιστικό αποικιακό όνειρο να φτιάξουν ένα κρατίδιο μη αράβων μέσα σε μια αραβική περιοχή με χρήματα από τους συμμάχους τους σαουδάραβες και στρατιωτική προστασία από τις ΗΠΑ δεν έδειξε να ανθίζει καθώς οι σαούδ είχαν άλλα σοβαρότερα προβλήματα να λύσουν από τότε που στάματησαν να ταϊζουν τα δικά τους τζιχάντια στη συρία (χοντρικά με την πτώση της ντούμα).

    Άρα βλέπουμε πως μέσα στο 2019, οι προοπτικές των αμερικάνων στην περιοχή γίνονταν όλο και χειρότερες και το mission creep γινόταν όλο και πιο εμφανές. Οι τούρκοι φώναζαν πως θέλουν έναν “θύλακα ασφαλείας” 30χλμ μέσα στη ΒΑ συρία, τόσο για να την πέσουν στους κούρδους, όσο και για να φέρουν μερικούς από τα 3,5εκ σύριους πρόσφυγες που στην τουρκία έχουν αρχίσει να γίνονται ολοένα και λιγότερο ευπρόσδεκτοι από τους ντόπιους.

     

    Το reality δράμα της αυτοκρατορίας

    Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο “ηλίθιος” τραμπ αποφασίζει να στρώσει τις σχέσεις του με τους τούρκους αφήνωντάς τους να μπουκάρουν στη ΒΑ συρία και ανακοινώνοντας για μια ακόμα φορά την απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων. Στην αρχή κανείς δεν τον πίστεψε, όμως τις τελευταίες μέρες φάνηκε πως αυτή τη φορά, το βαθύ κράτος δεν μπόρεσε να τον συγκρατήσει. Στις ΗΠΑ άρχισε να γίνεται ένας κακός χαμός και να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για τους κούρδους συμμάχους και την αξιοπιστία των ΗΠΑ τα οποία μας έδειξαν λίγο πολύ την πατίνα που έχουν αφήσει 8 χρόνια ομπάμα και χίλαρι στο δημοκρατικό κόμμα. Αυτή τη στιγμή πέρα από ελάχιστες ποσότητες και ξένα σώματα τύπου τούλσι (o μπέρνι απλά σφυρίζει αδιάφορα), δεν υπάρχει ούτε ένας δημοκρατικός που να εναντιώνεται στην επέκταση της αυτοκρατορίας. Ακόμα και τα φρέσκα πουλέν τύπου AOC και ιλάν ομάρ βγήκαν να πουν έναν κακό λόγο για τον χαζό τραμπ που καταστρέφει την αξιοπιστία των ηπα και προδίδει τους κούρδους κι έναν καλό λόγο για την αυτοκρατορία (είναι η δεύτερη φορά μετά τη βενεζουέλα που σηκώνουν το αυτοκρατορικό σημαιάκι).

     

    Σε περίπτωση που πράγματι πιστεύει κάποιος αυτά τα παραμύθια, το 2014-15 οι ΗΠΑ πρόδοσαν το ιρακ επιτρέποντας στην isis να φτάσει μέχρι τη βαγδάτη χωρίς να κάνουν ούτε μισή αεροπορική επιχείρηση και παρά το γεγονός ότι είχαν επίσημη συμφωνία αεροπορικής προστασίας με το ιρακ. Όλο το χάος που είδαμε στο ιρακ με την isis να φτάνει στη βαγδάτη και τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς έγινε προκειμένου να φύγει από την εξουσία ο πρόεδρος που έδιωξε τα αμερικάνικα στρατεύματα από τη χώρα το 2012. Κανείς στις ΗΠΑ τότε δεν μίλησε για προδοσία, αντιθέτως ήταν όλοι πολύ απασχολημένοι να ζητάνε την αεροπορική προστασία των ίδιων τζιχαντιών που σήμερα η τουρκία στέλνει εναντίων των κούρδων· διότι τότε ήταν οι καλοί FSA και τα λευκά καπέλα που έσωζαν ζωές.

     

    Η κατάσταση στην περιοχή

    Και τώρα που τελειώσαμε με τα μαλλιοτραβήγματα για εσωτερική κατανάλωση της αυτοκρατορίας, ας επιστρέψουμε στη συρία. Ο τραμπ με την απόσυρση των αμερικάνικων στρατευμάτων, έδωσε το πράσινο φως στους τούρκους να μπουκάρουν (κυρίως μέσω των τζιχαντιών που ελέγχουν) προκειμένου να φτιάξουν την “ζώνη ασφαλείας” που τόσο πολύ ζητάνε. Οι κούρδοι είναι προφανές πως δεν μπορούν να αντισταθούν χωρίς βαρύ οπλισμό, κάτι που οι αμερικάνοι αρνήθηκαν να τους προσφέρουν όλα αυτά τα χρόνια για να μην εξαγριώσουν τους τούρκους. Η τακτική των τούρκων είναι λίγο πολύ η ίδια με το αφριν. Τα τζιχάντια μπουκάρουν και ο τούρκικος στρατός κάθεται πίσω στην τουρκία χτυπώντας με το πυροβολικό και την αεροπορία, μια τακτική που πέρα από αποτελεσματική όπως φάνηκε στο αφριν, προσφέρει κι ένα πρόσχημα μη εισβολής.

     

    Το νάτο και η ρωσία σε μια σπάνια σύμπνια δήλωσαν πως καταλαβαίνουν τους τούρκους αλλά πρέπει να συγκρατηθούν, οι ευρωπαίοι έριξαν μερικές κορώνες του τύπου εμείς δεν θα σου χρηματοδοτήσουμε την επιχείρηση, αλλά όλοι ξέρουμε ότι θα το κάνουν ακριβώς γιατί δεν θέλουν μια ικανή ποσότητα από αυτά τα 3,5 εκ προσφύγων να καταλήξουν σε κάποιο ελληνικό νησί· ο μακρόν ως ημι-επίσημος ΥΠΕΞ της ευρωζώνης απέσυρε τα γαλλικά στρατεύματα από τη συρία μια μέρα πριν προλάβουν να φύγουν οι αμερικάνοι. Ο μακρόν ήταν υπέρ της μόνιμης παρουσίας των δυτικών δυνάμεων στη ΒΑ συρία, καθώς θεωρεί τη συρία δικό του μαγαζί από την περίφημη συμφωνία σάικς-πικο του 1916· άλλα -όπως συχνά γκρινιάζει ο τραμπ- αυτά τα νεο-αποικιακά όνειρα τα έχουν οι ευρωπαίοι, θέλονταν οι αμερικάνοι να πληρώσουν τον λογαριασμό (όπως είδαμε και στη λιβύη άλλωστε). Η απόσυρση των γαλλικών στρατευμάτων, συνέπεσε με ένα ειρωνικό και εύστοχο τουιτ του τραμπ πως όποιος θέλει να βοηθήσει τους κούρδους είναι ευπρόσδεκτος, δεν πάει να είναι και ο ναπολέον βοναπάρτης (γκουχ γκουχ).

    Με λίγα λόγια κανείς δεν είναι διατεθημένος να υπερασπιστεί τους κούρδους, παρά το γεγονός πως τόσο βρετανικές γαλλικές και γερμανικές ειδικές δυνάμεις σουλάτσερναν στην περιοχή τα τελευταία 2 χρόνια.

     

    Καμπούκι θέατρο

    Όμως η επέλαση των τουρκοτζιχανιών ως ορκ φαίνεται πως δεν είναι κάτι παραπάνω από ενα αιματηρό θέατρο προσποιήσεων που έχει στόχο μια επιστροφή στην συμφωνία των αδάνων μεταξύ τουρκίας και δαμασκού. Η συμφωνία των αδάνων για όσους ήταν πολύ μικροί την εποχή εκείνη ή διάβαζαν (πασοκοι δηλαδή που έγιναν από πατριώτες μενουμευρωπαίοι, δηλαδή συριζαίοι), ήταν πρακτικά η συμφωνία όπου ο μπαμπάς άσαντ έδιωξε τον οτσαλάν από τη συρία και ξεκίνησε το δρομολόγιο που τον άφησε στα χέρια του παγκάλου που με τη σειρά του τον παρέδωσε διακριτικά στην τουρκία. Βλέπετε την εποχή εκείνη (1993-1995) το PKK είχε γίνει μια κακή λέξη και η δαμασκός υποσχέθηκε να κλείσει τα στρατόπεδα που είχε η οργάνωση στη ΒΑ συρία. Την ίδια εποχή έκλειναν διακριτικά τα ίδια στρατόπεδα και στην ελλάδα, καθώς η ελλάδα εκσυγχρονιζόταν και οι μενουμευρωπαίοι πασόκοι προσπαθούσαν να ξεφορτωθούν κατάλοιπα τύπου PKK και 17Ν.

    Εδώ και ενάμιση χρόνο οι κούρδοι αντιστέκονται σθεναρά να ανταποκριθούν στα καλέσματα της δαμασκού να επιστρέψουν στην αγκαλιά της. Εδώ που τα λέμε οι ασσαντίστας ποτέ δεν πλακώθηκαν με τους κούρδους όλα αυτά τα χρόνια του εμφυλίου, αλλά την ίδια στιγμή τους εγκατέλειψαν στην τύχη τους με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και τους αγωνιστικούς τους χαιρετισμούς. Όταν όμως την άνοιξη του 2018, με την εισβολή των τουρκοτζιχαντιών σε μια αμοιγώς κούρδικη περιοχή (το αφριν), οι κούρδοι προτίμησαν να την εγκαταλείψουν, παρά να τα βρουν με τη δαμασκό, τα πράγματα έδειχναν ότι είχαν ξεφύγει. Οι οπλαρχηγοί και οι τριγύρω που τα έπαιρναν από τους διάφορους παίκτες, έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο για τη συμμαχία με τις ΗΠΑ το ισραήλ και τους σαούδ παρά για τους ντόπιους (στο αφριν δεν είχαν εισβάλει ποτέ τα τζιχάντια σε όλη τη διάρκεια του εμφυλίου). Και μέσα σε δύο βδομάδες η κουρδική ηγεσία προτίμησε να ακούσει τους αμερικάνους (που τους είπαν να φύγουν), παρά τους ασαντικούς που τους έλεγαν να μείνουν και να τους υποστηρίξουν οι ίδιοι.

    Αυτό για εμένα ήταν και το τελειωτικό χτύπημα για το όνειρο της ροζάβα. Από τη στιγμή που οι κούρδοι εγκατέλειπαν τις περιοχές τους για να πάνε να διοικήσουν περιοχές ξένες προς αυτούς, είχαν μετατραπεί σε ronin ευκαιριακούς μισθοφόρους. Και κάπως έτσι εξελίσσεται και η ιστορία σήμερα.

    Η δαμασκός από θέση ισχύος, προσεταιρίζεται τους μισθοφόρους κούρδους που έμειναν χωρίς αφέντη μετά την αποχώρηση των αμερικάνων και σύμφωνα με τα τελευταία νέα λίγο πολύ υπόσχεται να τηρήσει την παλιά συμφωνία των αδάνων. Οι κούρδοι θα παραμείνουν αυτόνομοι αλλά στα πλαίσια του συριακού στρατού, και διοικητικά αργότερα μέσω κάποιου συντάγματος μπλα μπλα, ο συριακός στρατός θα αναλάβει όλη την ΒΑ συρία και τα σύνορα, ΕΚΤΟΣ από τη λωρίδα στην οποία έχουν εισβάλει τα τουρκοτζιχάντια η οποία θα παραμείνει στρατιωτική περιοχή ΜΕΧΡΙ την απελευθέρωσή της.

    Αυτό που βλέπουμε νομίζω είναι μια χαλαρή συνεννόηση μεταξύ τουρκίας και δαμασκού κάτω από την αθώα αγγελική ματιά του πούτιν. Με λίγα λόγια ο τουρκικός και ο συριακός στρατός δεν θα εμπλακούν άμεσα στη διαμάχη, αλλά θα βοηθάνε από απόσταση, την ίδια στιγμή που οι κούρδοι και τα τουρκοτζιχάντια θα λύσουν τη διαφορά μεταξύ τους ως proxies. Το αποτέλεσμα θα είναι ή η πλήρης ανακατάληψη της ΒΑ συρίας από τη δαμασκό ή μια ζώνη Χ χιλιομέτρων κοντά στα σύνορα με την τουρκία. Και τα δύο ενδεχόμενα είναι αρεστά στη δαμασκό που πια δεν θα έχει να αντιμετωπίσει τους αμερικάνους, τους γάλλους και λοιπούς συγγενείς, την ίδια στιγμή που ανακαταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ΒΑ σύριας με τα πετρέλαια στα ΒΑ του der-er-zor, τα χωράφια της χάσακα και τα φράγματα κοντά στη ράκα.

    Για τον σουλτανούκο το αποτέλεσμα είναι εξίσου αρεστό, διότι στην καλύτερη θα του προσφέρει ένα ακόμα φιλετάκι συριακής γης για να στείλει προσφυγες και να διαπραγματευτεί αργότερα με τη δαμασκό (την επιστροφή του βεβαίως βεβαίως, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την κύπρο). Ο σουλτάνος θεωρεί πως οι λεωνταρισμοί περί κυρώσεων και άλλων δαιμονίων των ευρωπαϊων θα σιγάσουν και στο τέλος θα τα στάξουν κιόλας για να μη στείλει όλα αυτά τα τζιχάντια με βάρκα στη λέσβο. Όλα αυτά άλλωστε ταιριάζουν με το νεο-οθωμανικό του όνειρο, όπου δεν βλέπει τους πρόσφυγες μόνο ως βάρος, αλλά και ως εργαλείο για την προώθηση της δυναστείας των οσμανλίδων (εμ συγνώμη του τουρκικού κράτους εννοούσα).

    Οι κούρδοι είναι οι προφανείς χαμένοι της υπόθεσης, διότι από τις υποσχέσεις για ένα νέο ισραήλ στα ΒΑ της συρίας όπου θα βρέχει σαουδραραβικό χρήμα, βρέθηκαν στα ίδια παντελάκι μου, ενώ θα πρέπει να πολεμήσουν μία ακόμη φορά και να ελπίζουν πως οι υποσχέσεις της δαμασκού για αυτονομία θα είναι αληθινές. Εδώ που τα λέμε μια τέτοια διοικητική τοπική αυτονομία θα ήταν έξυπνη κίνηση για τους ασαντίστας, αλλά αν οι ασαντίστας έκαναν έξυπνες κινήσεις δεν θα είχαν μπλεχτεί σ’ έναν 8ετή εμφύλιο τον οποίο αδυνατούσαν να κερδίσουν μόνοι τους.

    Ο μικρός βλάντιμιρ και το δάχτυλο στην τούρτα

    Για τον πούτιν δεν χρειάζεται να τα λέμε, έχει μια μεγάλη ευκαιρία να μετατραπεί στον απαραίτητο σύμμαχο όλων στην περιοχή, κάτι που δεν ξέρουμε πως θα καταφέρει. Διότι η ρωσία έχει καταφέρει να έχει καλές σχέσεις και με το ισραήλ και με τη συρία και με τη χεζμπολά και με την τουρκία, το ιρακ, τους σαούδ και τους ιρανους. Το για πόσο ακόμα θα καταφέρνει να ισορροπεί με τους πάντες είναι ένα ερώτημα που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Φαντάζομαι πως βασικό εργαλείο και στοίχημα της ρωσικής διπλωματίας θα είναι να καταλαγιάσει τα πάθη που έχουν ανακινηθεί εδώ και τόσα χρόνια. Μετά από 15χρόνια αμερικάνικου μπάχαλου που ξεκίνησε το 2003 με το σιωνιστικό σχέδιο των αμερικάνων νέοκονς, σήμερα υπάρχουν πολύ λίγοι παίκτες έτοιμοι για νέες περιπέτειες. Οι ορέξεις των ισραηλινών για μπάχαλα που δημιουργούν οι ίδιοι ψόφησαν με τον πόλεμο στο λίβανο το 2006 και από τότε προσπαθούν να ξαναβάλουν τους αμερικάνους να κάνουν τη βρωμοδουλειά (η ΒΑ συρία ήταν ένα τέτοιο σχέδιο), αλλά υπάρχει αντίσταση σε μια αυτοκρατορία που δεν έχει πολλές δυνάμεις και έχει αρχίσει να κοιτάζει προς την κίνα. Οι σαούδ είναι προφανές ότι δάγκωσαν μεγαλύτερη μπουκιά από ό,τι μπορούσαν στην υεμένη και τώρα ψάχνουν δρόμους συνεννόησης. Το ίδιο ισχύει και για το κατάρ και τα εμιράτα που επίσης ψάχνουν ή τα έχουν βρει ελαφρώς με το ιραν. Το ιρακ και η συρία είναι πολύ κατεστραμμένα για να είναι απασχολημένα με τα εσωτερικά τους για καιρό, οι χεζμπαλάδες πολύ σοβαροί και μαζεμένοι και οι ιρανοί πρακτικά θα ικανοποιηθούν από μια επιστροφή στην προ maximum pressure εποχή. Ήδη οι σαούδ αγοράζουν ιρακινό πετρέλαιο (δηλαδή ξαναβαφτισμένο ιρανικό) προκειμένου να καλύψουν τις ελλείψεις που η επίθεση των χούθι (με ιρανικής εμπνευσης drones) άφησε στο διάβα της.

    Αυτή τη στιγμή ο πιο άστατος παίκτης είναι πρακτικά η τουρκία κι αν ήμουν ρώσικη διπλωματία θα προσπαθούσα να κλείσω το συριακό κεφάλαιο με μια ισοπαλία και να στρέψω αυτόν τον άστατο παίκτη στα δυτικά όπου στέκεται μια άλλη χώρα του νάτο, στην αγκαλιά των αμερικάνων που βαυκαλίζεται ότι η αεροπορία της προστατεύει τα μισά βαλκάνια.

    Αλλά όλα αυτά είναι σενάρια και το να ισχυριστεί κάποιος ότι έχει τα κλειδιά της ειρήνευσης της μέσης ανατολής, αν δεν είναι ευσεβής πόθοι, τότε πρόκειται σίγουρα για ύβρη. Το μόνο που βλέπω εγώ είναι πως με την σταδιακή υποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή τα άστρα συγκλίνουν προς μια ηρεμότερη περιόδο (κι αυτός είναι πρακτικά ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουν οι ρώσοι όλες τους τις φιλίες).