• Τα κατακάθια της φυγοκέντρισης

    Date: 2019.06.16 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Επειδή γνωρίζω πόσο κουραστικές είναι οι παρτούζες την επόμενη μέρα αν δεν μπορείς να νιώσεις οικειότητα, θα σας χαϊδέψω λίγο το κεφάλι για καληνύχτα με ένα παραμυθάκι που ελπίζω να αναδείξει πως το κενό που νιώθουμε δεν είναι καινούργιο, αλλά έχει βαρύ και παλιό πεντιγκρί 🙂

     

    Καθώς οι φιλελεύθεροι έβλεπαν τους μουζίκους ως ζόμπι, συμμάχησαν με μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που τυπικά τουλάχιστον σιχαίνονταν· αυτή της εκφυλισμένης αριστοκρατίας. Η αριστοκρατία στη βάση της έχει το καλό των μουζίκων και κάθε γαλαζο-αίματος που σέβεται τον εαυτό του, νιώθει ιερή υποχρέωση να είναι ο ποιημένας των ταπεινών. Καθώς όμως η σύνδεση με τους μουζίκους άρχισε να ατονεί και οι γαλαζο-αιματοι να περνάνε όλο και περισσότερο χρόνο μακριά από τους υποτακτικούς τους, άρχισαν δηλαδή να γίνονται αυλικοί, ή άρχισαν να τρέχουν στα λονδίνα αντί να κάθονται να κοιτάνε τα πρόβατα, “ξέχασαν” και αυτό το ιερό τους καθήκον. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που εμείς μάθαμε από τους εχθρούς τους (δηλαδή τους φιλελεύθερους)· κάτι ανθρωπάκια κατώτερα των περιστάσεων που ενδιαφέρονταν για μικρότητες και περιέφεραν άσκοπα το σαρκίο τους από αυλή σε αυλή, ικανοποιώντας τα όλο και πιο ακραία βίτσια τους, ανηδονικοί και χωρίς καμία εσωτερική φλόγα· καμία σχέση δηλαδή με gentle-men.

    Η συμμαχία των δύο ήταν ιστορική διότι και οι δύο ενδιαφέρονταν για την προάσπιση του θεμελιώδους δικαιώματος του απεριόριστου πλούτου τους, την ίδια στιγμή που χρειάζονταν κάποιον άλλο (τον νόμο) να το επιβάλει καθώς αυτοί πια ήταν σκιές των πολεμιστών προγόνων τους. Όσο όμως οι φιλελεύθεροι μπουρζουάδες σιχαίνονταν την αριστοκρατία και την παλιά διαφθορά, όπως την ονόμαζαν, άλλο τόσο υιοθέτησαν τις συνήθειές και τα βίτσια της. Καθώς ο χρόνος περνούσε και το κληρονομικό δικαίωμα της περιουσίας κρατιόταν, καθώς δηλαδή όλο και περισσότερες paris hilton εμφανίζονταν στον κόσμο, οι ίδιοι οι φιλελεύθεροι άρχισαν να θεωρούν τις συνήθειες της εκφυλισμένης αριστοκρατίας, όχι μόνο ως απόδειξη του πολιτισμού τους, αλλά και ως διαφοροποιό στοιχείο από τις υποτελείς τάξεις.

     

     

    Η μεσαία τάξη (που θέλει κι εκείνη λίγο να διατάξει)

    Η ιστορία μας όμως δεν τελειώνει εδώ. Καθώς ο 19ος αιώνας φτάνει στο τέλος του και όλο και περισσότεροι άνθρωποι εμποτίζονται με το νέο πνεύμα των καιρών, οι μουζίκοι που κατάφερναν να ανελιχθούν κοινωνικά έπρεπε τώρα με τη σειρά τους να αντιγράψουν τις συνήθειες των μπουρζουάδων για να αποδείξουν ότι και αυτοί ανήκουν στις ευπρεπείς τάξεις. Οι ευπρεπείς γυναίκες δεν πρέπει να δουλέψουν ποτέ, άντε να μάθουν πιάνο· κι αν στο διαμέρισμα δεν χωράει πιάνο με ουρά, φτιάξαμε αυτά τα όρθια που κάποιοι είχαμε και σπίτι μας. Ο σορελ, στη χαραυγή του 20ου αιώνα μας περιγράφει ήδη την ήττα, λέγοντας πως αν οι προλετάριοι το μόνο που θέλουν είναι να μοιάσουν στους μπουρζουάδες, τότε (εμείς οι αριστεροί) έχουμε ήδη χάσει. Κι αν το 1905 ήταν λίγο νωρίς για να το δεις αυτό, ο μπονιουέλ και ο παζολίνι το βλέπουν μπροστά στα μάτια τους. Όλα αυτά τα παιδιά που βγήκαν από τα πανεπιστήμια και έπιασαν την καλή σε κάποιο από τα παρακλάδια του κρατικο-ιδιωτικού συμπλέγματος του λεβιάθαν, άρχισαν να αντιγράφουν τις συνήθειες και τα βίτσια των μπουρζουάδων για να αποδείξουν ότι είναι κι αυτοί μέρος της ελιτ· συνήθειες και βίτσια που δεν ήταν άλλα από αυτά τις εκφυλισμένης αριστοκρατίας. Κι αν δεν έφταναν τα φράγκα για κανονικό εξοχικό, έπαιρναν ένα με timesharing.

    Και κάπως έτσι φτάσαμε στο αδιέξοδο που βρισκόμασταν ήδη από τις εποχές των παχιών αγελάδων· ενώ είχαμε πιάσει την καλή, νιώθαμε το ίδιο άχρηστοι, ανήμποροι, ευνουχισμένοι και ανερμάτιστοι με τους αυλικούς των βερσαλιών. Σαν τα πτυχία του πανεπιστημίου και τα διδακτορικά που πληθωρίστηκαν μετά τη μπολόνια, το περστίζ που αποκόμιζε αυτό το πτυχίο ήταν άδειο από ουσία, μια φόρμα που λειτουργούσε ως το μοναδικό φύλο συκής που επιβεβαίωνε πως υπήρχε πρόοδος· κι έτσι παιδιά και μεγάλοι έπαιζαν αυτό το γαϊτανάκι της προόδου και έγιναν αυτό που τόσο πολύ ήθελαν να γίνουν. Φθηνές κόπιες δηλαδή της άδειας από ουσία μπουρζουαζίας που με τη σειρά της κι αυτή ήθελε να μοιάσει στην άδεια από ουσία αριστοκρατία της εποχής του λουι 🙂

     

     

    Βατραχάκια στο μίξερ

    Κι αν αυτό σας φαίνεται ήδη αρκετά λυπηρό, περιμένετε να ακούσετε και τη συνέχεια. Διότι η κρίση του 2008 φυγοκέντρισε με τεράστια βία, μεγάλα κομμάτια των παλιών μεσαίων τάξεων. Η ελλάδα και οι ΗΠΑ είναι χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα, αλλά το ίδιο βλέπουμε και στη γαλλία την ιταλία, βρετανία κλπ. Το αποτέλεσμα της φυγοκέντρισης ήταν εντελώς προβλέψιμο· να διαχωριστεί αυτό το μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης από τις ευπρεπείς τάξεις και να μετατραπεί σε ίζημα· το γνωστό σε όλους μας κατακάθι.

    Από αυτό το καινούργιο κατακάθι, δημιουργήθηκαν διάφορες τάσεις. Η μία είναι οι λαϊκιστές με καλύτερη έκφραση τους τα κίτρινα γιλέκα που απαιτούν η εξουσία να έρθει πίσω στο λαό. Ποιο ενδιάμεσες καταστάσεις ήταν ο τραμπ, το brexit, ο σύριζα προ του 2015 και ο βαρουφάκης σήμερα· με λίγα λόγια θέλουν να ξαναμοιραστεί η πίτα, αλλά αυτό το ξαναμοίρασμα να το κάνει ο ίδιος ο λεβιάθαν, γιατί αν λερώσουμε τα χέρια μας θα χαλάσει το μανικιούρ κι έχουμε άλλωστε και δουλειές, ας αφήσουμε τους ειδικούς να το λύσουν. Πρόκειται δηλαδή για πιο επιθετικές έμμεσες παραδοχές της ανικανότητας που ένιωθαν από τις καλές εποχές.

    Το τελευταίο κομμάτι του κατακαθιού, είναι χοντρικά ο σύριζα μετά το 2015, οι μακρονίστας και όλο το δικαιωματικό παρανάλωμα. Οι πιο σκληροί από αυτούς αρνήθηκαν τη νέα τους θέση ως κατακάθια και πάτησαν επί πτωμάτων για να επιστρέψουν πίσω στις ελιτ κι έτσι να μη χρειαστεί να κλονισθούν οι εσωτερικές φιλελεύθερες πεποιθήσεις τους (και δεν γαμιέται η απανθρωπιά).

    Οι άλλοι για τους οποίους δεν υπάρχουν αρκετές καρέκλες, υιοθέτησαν την πολύ χαριτωμένη αλλά τραγική θέση της μπλάνς ντιμπουά στο λεωφορείον ο πόθος ή του πρώην ρώσου γαλαζο-αίματου νυν ταξιτζή εμιγκρέ στο παρίσι. Όχι μόνο αρνούνται τη νέα τους θέση ως κατακάθια, αλλά κρατιούνται απελπισμένα από τον παλιό κόσμο, διότι αυτός ο παλιός κόσμος είναι η απόδειξη πως ήταν κι αυτοί ευπρεπείς. Για να το φέρω στο σήμερα, υπερασπίζονται με πάθος τα δικαιώματα των ζώων, των μεταναστών και άλλων κακομοίριδων, διότι αυτή η φαντασίωση είναι το μόνο που τους διαχωρίζει από τα κατακάθια τα οποία θέλουν να βοηθήσουν. Ο “φιλελεύθερος πολιτισμός είναι γι’ αυτούς μια πίστη που υπερασπίζονται ακόμα κι όταν ο θεός τους έχει εγκαταλείψει. Αν σας θυμίζει τους ΚΚΕδες μετά την πτώση του υπαρκτού, δεν είναι τυχαίο· η βασική διαφορά τους με τους ΚΚΕδες είναι ότι αυτοί οι πιστοί έχουν αποδεχθεί τον φιλελευθερισμό ως μικρότερο κακό ακόμα κι αν τους καταστρέφει, προκειμένου φυσικά να μην έρθουν τα ζόμπι του φασισμού, της έπαρατου δεξιάς, του τέλους του κόσμου (κλιματική αλλαγή) κλπ. Αντίθετα οι ΚΚΕδες μια τέτοια παραδοχή την κάνουν μόνο με σφιγμένα δόντια και μισόλογα (τύπου δεν έχει νόημα η έξοδος από το ευρώ, αν δεν ωριμάσουν οι συνθήκες).

     

    Κι αν θέλετε να τερματίσουμε αυτήν την κωμικοτραγική ιστορία, πάρτε και το κερασάκι: Όλοι αυτοί που ζητάνε μια επιστροφή στον παράδεισο των καλών χρόνων, γνωρίζουν πολύ καλά -όπως και οι κουμουνιστές σύντροφοι τους- πως δεν μένουν καν πιστοί σ’ ένα υπερβατικό ιδανικό, αλλά σε ένα κέλυφος άδειο από ουσία, πολύ πριν σκάσει η κρίση. Μια κενή φόρμα που δεν τους ικανοποιούσε ούτε τις καλές εποχές, όσο κι αν πότιζαν τον εαυτό τους με φθηνά καταναλωτικά υποκατάστατα.

     

     

     

    Καλό μας βράδυ και καλή μας ψήφος, και σε περίπτωση που τα δύο κείμενά μου δεν σας βοήθησαν να επιλέξετε διοικητή της αποικίας για το 2019, πάρτε κι ένα άστεγο αλλά τέλειο γραφηματάκι από τον παλιό καλό JoDi