• Τα αποτελέσματα μια υπερ-εκατονταετούς παρτούζας

    Date: 2019.06.16 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Στην αρχή θα σας ακουστεί σαν μια διαμάχη για το μήκος του φτερού των αγγέλων αλλά σας υπόσχομαι πως θα μας προσφέρει μερικά ιστορικά ανέκδοτα που εμένα τουλάχιστον με βοήθησαν πολύ να κατανοήσω για την αριστερά/δεξιά και γιατί σήμερα δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Και μετά θα έχει και ένα παραμυθάκι για καλή χώνεψη.

     

     

    Η διαφορά του φιλελεύθερου με τον λαϊκιστή.

    (να είναι καλά ο χάρης που ξεκίνησε με ένα πολύ καλό σχόλιο μια πολύ ωραία αντιπαράθεση ανάμεσα σ’έναν βαρετό καφέ με κουλουράκια)

    Όταν έγραφα τον εθνικισμό ως το νέο μαύρο και την ίδια στιγμή ο σιχαμερός τραμπ εκλεγόταν πρόεδρος των ηπα, ήξερα πως ήταν μια κομβική στιγμή που θα διαχώριζε τους λαϊκίστας με τους ελιτίστας κι αυτό θα διαπερνούσε πολύ γρήγορα τους επιφανειακούς lifestyle διαχωρισμούς της αριστεράς και της δεξιάς. Την ίδια στιγμή οι αριστεροί στις ΗΠΑ ονομάζονται liberals (φιλελεύθεροι) και στην ευρώπη οι φιλελεύθεροι είναι κάτι δεξιοί. Γιατί τέτοια σύγχυση? 🙂

    Στα χρόνια που πέρασαν από τότε δικαίως, πούστηδες και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια, αλλά δυστυχώς κανείς δεν φαίνεται να πέρασε καλά. Αντί η μεγάλη παρτούζα να μας κάνει σοφότερους για το πολυποίκιλο της σεξουαλικότητας, βρεθήκαμε όλοι σαν πληγωμένες πριγκίπισσες να γκρινιάζουμε ότι ξυπνήσαμε στο λάθος κρεβάτι και όχι αυτό που έχω στο χέρι μου αυτή τη στιγμή δεν είναι αυτό που νομίζεις.

    Σε αυτή τη σύγχυση τεράστιο ρόλο έπαιξε το αδυσώπητο τώρα στο οποίο είναι βυθισμένος όλος ο ηλεκτρονικός και μη κόσμος μας. Στα σόσιαλμήδια, το πριν 3 μήνες είναι προ-ιστορία και το πριν 6μήνες εμφανίζεται μόνο ως meme, ως αρχαιολογική αποτύπωση δηλαδή μιας παλιάς σοφίας. Η ιστορία όμως που μας αφορά, πάει πολύ πίσω, τότε που τα πράγματα ήταν πιο αγνά, οι φιλόσοφοι μιλούσαν ανοιχτά για τις πεποιθήσεις τους (δεν έλεγαν είναι αναγκαίο να σας βάλω ένα φόρο για το κλίμα) και δεν είχαν μπλεχτεί οι αριστερές και οι δεξιές του κυρίου ως πουκαμισάκια που φοράμε με ροζ γραβατούλα ή λεοπάρ τσαντάκι.

    Για να μην το ζαλίζουμε πολύ λαϊκιστής είναι αυτός που πιστεύει ότι η κυριαρχία εκπορεύεται μόνο από τον λαό, ενώ φιλελεύθερος είναι αυτός που πιστεύει ότι υπάρχει κάτι πάνω από τον λαό το οποίο επιβάλλεται να γίνεται σεβαστό. Αυτό το κάτι πάνω από, αλλάζει από εποχή σε εποχή και από φιλελέ σε φιλελέ. Άλλος θα σας πει ότι αυτό είναι οι νόμοι, ή το σύνταγμα, άλλος θα σας αναφέρει την αγαπημένη αγορά (ή η φύση, στο μυαλό τους είναι το ένα και το αυτό), ένας τρίτος τα ανθρώπινα δικαιώματα, άλλος θα σας πει ότι είναι ο σοσιαλισμός ή το δίκιο του εργάτη κι ένας πιο φρέσκος μπορεί να σας πει πως είναι το κλίμα και η μάνα γη. Αυτό που ενώνει όλους τους φιλελεύθερους είναι πως υπάρχει ένα υπερβατικό κάτι που βρίσκεται πάνω από το πόπολο· ως πόρισμα είναι προφανές ότι αυτό το υπερβατικό κάτι θα το υπηρετήσουν και θα το ερμηνεύσουν οι ίδιοι ως ελιτ/άριστοι/πρωτοπορία. Σε κανένα σημείο η δημοκρατία δεν είναι πρόταγμα του φιλελευθερισμού, κι αν έγινε (όπως νωρίς στις ΗΠΑ), αυτή θα έπρεπε να υποτάσσεται στο υπερβατικό κάτι.

    Σε αυτή τη θέση, όλοι έχουν κοπιάρει τον “δεξιό” χομπς, ο οποίος λίγο πολύ μας λέει ότι οι άνθρωποι δεν είναι πλάσματα να τα εμπιστεύεσαι και χρειάζονται τον βούρδουλα για να συμπεριφερθούν πολιτισμένα. Για τον χομπς αυτόν τον υπερβατικό ρόλο τον παίρνει ο ελέω θεού βασιλιάς. Οι φιλελεύθεροι δεν μπορούν να κατηγορηθούν εύκολα ως φιλοβασιλικοί, αλλά αυτό που σίγουρα δεν θέλουν είναι η οχλοκρατία. Με λίγα λόγια συμφωνούν με τον χομπς πως το πόπολο δεν είναι να το εμπιστεύεσαι· την ίδια στιγμή όμως -σε αντίθεση με τον χομπς- θα ήθελαν με όλη τους την καρδιά το πόπολο να γίνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τους και άρα άξιο εμπιστοσύνης. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί από τους προ-φιλελευθερισμού ελιτιστές , η ελπίδα ότι υπάρχει σωτηρία για το πόπολο· είναι αυτονόητο όμως πως μέχρι τότε (το τότε τείνει προς τη δευτέρα παρουσία και το σοσιαλισμό) θα παραμείνουν υπάνθρωποι χωρίς δικαιώματα ή ναρόντνικς όπως έλεγαν στη σοβιετία. Και εκεί αρχίζουν και μπαίνουν στην περιπέτεια του να αλλάξουν την ιστορία· με μέτρο 🙂

    Οι φιλελεύθεροι ως μειονότητα ασχολούνται από την αρχή πολύ έντονα για την αυτο-προστασία τους και το πρώτο δικαίωμα που νοιάζονται πρακτικά να περιχαρακώνουν από τα αρπακτικά του όχλου, είναι όπως φαντάζεστε αυτό της απεριόριστης ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό είναι το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να προστατευθεί. Όπλο είναι ο “νομικός πολιτισμός” (που οι ίδιοι παράγουν) και φυσικά η ωμή βία των όπλων.

     

     

    Οι γκρινιάρηδες της προόδου

    Αντιδράσεις σε αυτό τον τρόπο σκέψης είχαμε πολλές. Οι χαρτιστές στη βρετανία ζητάνε καθολική ψήφο και ισότητα, θυμίζοντας τους παλιούς ισοπεδωτιστές (levelers)· το μόνο που βλέπουν είναι τις κάνες των όπλων. Ο πολάνι στον μεγάλο μετασχηματισμό περιγράφει πολύ ωραία όλους αυτούς τους μετασχηματισμούς και τις αντιδράσεις των τότε φιλελέδων που κατηγορούσαν τους πάντες για συνωμοσία του σκοταδισμού μεταξύ παπάδων, λαϊκιστών και αριστοκρατών μόλις έχασαν την εξουσία (τέλη 19ου βρετανία). Αυτού του είδους η γκρίνια είναι ένα άλλο διαχρονικό των φιλελεύθερων και μπορείτε να την ακούσετε σε φρέσκιες παραλλαγές σήμερα στο σύριζα (οι αχάριστοι ψηφοφόροι), όπως και το 2012 στους ψηφοφόρους του μάνου και της δημιουργίας ξανά.

    Ένα άλλο γνωστό αντι-φιλελεύθερο κίνημα είναι οι progressives στις ΗΠΑ που κινούνται σε λοκαλιστικά λαϊκιστικά πλαίσια. Δεν καταφέρνουν ποτέ να πάρουν εξουσία στην original μορφή τους και καταλήγουν να συμμαχήσουν με έναν άλλο τραμπ της εποχής τον τέντυ ρούσβελτ στις αρχές του αιώνα. Ένα τρίτο πολύ ισχυρό που δεν κινήθηκε όμως τόσο στην πολιτική ήταν ο ρομαντισμός (η ιδέα δηλαδή πως ο λαός δεν είναι ο χειρότερος των χειροτέρων και κρύβει μια αρχαία σοφία που θα πρέπει να ανακαλύψουμε και να ακολουθήσουμε).

     

     

    Κάπου εδώ μπλέκονται και τα παλικάρια

    Το πράγμα αρχίζει και μπλέκεται όταν αναδύονται ιστορικά δύο κινήματα (μεταξύ 1917-1935) που ενώ τοποθετούν τους εαυτούς τους στην αριστερά του χάρτη, την ίδια στιγμή είναι πλήρως ελιτίστικα και πατάνε συνεχώς πάνω στις φιλελεύθερες αρχές. Το ένα είναι οι μπολσεβίκοι στη ρωσία και το δεύτερο είναι η αντανάκλασή τους στις ΗΠΑ που είναι η αριστερά του δεύτερου ρούσβελτ. Και οι δύο θεωρούν ότι οι μουζίκοι χρειάζονται έναν ριζικό εκμοντερνισμό, πως οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να ξέρουν τα συμφέροντά τους, πως τον εκμοντερνισμό θα τον φέρει μια πεφωτισμένη ελιτ (οι ίδιοι εντελώς τυχαία) και το βασικό όχημα τους θα είναι το κράτος λεβιάθαν που περιγράφει ο χομπς. Σαν από ιστορική ειρωνεία, οι μπολσεβίκοι θεωρούν ότι μέχρι να δημιουργηθεί ο σοβιετικός άνθρωπος, οι μουζίκοι θα παραμένουν υπάνθρωποι και αναξιόπιστοι.

    Αυτοί όμως θεωρούνται από τους υπόλοιπους φιλελεύθερους ότι ξεφεύγουν από τον σωστό δρόμο (κι άρα παύουν να είναι φιλελεύθεροι), ακριβώς διότι δείχνουν να μην θέλουν να σεβαστούν τα ιστορικά δικαιώματα που έχουν εγκαθιδρύσει οι φιλελεύθεροι στη δύση επί έναν αιώνα. Οι μπολσεβίκοι πχ δεν σέβονται την ατομική ιδιοκτησία, και αλλάζουν τον ορισμό του διαφωτισμένου ατόμου (αυτού δηλαδή που μπορεί να απολαμβάνει όλα αυτά τα ατομικά δικαιώματα)· την ίδια στιγμή καλούν σε έναν κολεκτιβισμό με πυρήνα το κράτος (ενώ οι φιλελεύθεροι καλούσαν σε μια ελεύθερη αγορά με πυρήνα το κράτος). Οι ρουσβελτιανοι, καθώς φυσικά βρίσκονται στις φιλελεύθερες ΗΠΑ, ισορροπούν πιο κοντά στις αρχές του φιλελευθερισμού αλλά την ίδια στιγμή τις ξεπερνάνε· από τότε ξεκίνησε η ιστορία όπου ο πρόεδρος έγινε πιο ισχυρός σε σχέση με τις άλλες εξουσίες και λόγω του ρούσβελτ που εκλέχθηκε 4 φορές, μπήκε το όριο κάθε πρόεδρος να έχει μόλις δύο θητείες. Το brain train του ρούσβελτ του δεύτερου συμμαχεί κι αυτό με τους ξεπεσμένους progressives την ίδια στιγμή που καταστρέφουν την ίδια την βάση των πεποιθήσεών τους (κρατήστε το αυτό είναι σημαντικό*).

     

    Υπάρχει ένα τρίτο κίνημα που ενώ κοπιάρει αρκετές από τις φιλελεύθερες πρακτικές, ξεφεύγει από την φιλελεύθερη αγκαλιά και αυτό δεν είναι άλλο από τους ναζί. Οι ναζί θέλουν κι αυτοί να δημιουργήσουν έναν νέο άνθρωπο με βάση τον κρατικό λεβιάθαν και μπροστάρηδες τους ίδιους, μόνο που η βάση για τον νέο άνθρωπο θα είναι η φυλή κι αυτό λίγο αυτόματα δημιουργεί περιορισμούς στο ποιοι μπορούν να είναι μέλη του. Ιστορικά μιλώντας αυτή η διαφορά δεν έχει μεγάλη ουσία, διότι οι ναζί στη γερμανία αποδέχθηκαν ως κανονικούς ανθρώπους πολύ περισσότερους μουζίκους απ’ ότι οι φιλελεύθεροι στην αγγλία μέσα σε 60 χρόνια εξουσίας το 19ο αιώνα. Άρα ενώ θεωρητικά για τους βρετανούς φιλελεύθερους όλοι μπορούσαν να γίνουν άνθρωποι, πρακτικά ο ορισμός τους ήταν πολύ πιο στενός 🙂 Αυτό έχει φυσικά να κάνει με το γεγονός ότι οι ναζί βασίστηκαν στο πόπολο για να ανέβουν στην εξουσία κι αυτό σε μια εποχή καθολικής ψήφου, τη στιγμή που οι βρετανοί φιλελεύθεροι δεν έπρεπε να πείσουν παρά το 5% του πληθυσμού για να εκλεγούν το 1832 (και φρόντισαν αυτό το ποσοστό να διευρύνεται τόσο μετριοπαθώς, που καθολικό δικαίωμα ψήφου -για αντρες- δεν έχουμε παρά το 1914).

    Αν κάτι εξηγεί τη μανία των νικητών του πολέμου να φτιάξουν έναν μοναδικό απάνθρωπο μπαμπούλα που δεν είχε ανάλογο στην ιστορία από τους ναζί, αυτό είναι οι ανατριχιαστικές ομοιότητες που είχε το ναζιστικό καθεστώς με τους αντιπάλους του (φιλελεύθερους και μπολσεβίκους). Και οι τρεις θεωρούν την δημοκρατία υπερτιμημένη αν όχι δυσάρεστη και σε κάθε περίπτωση υποτελή των αρχών τους. Και οι τρεις θεωρούν τις φωτισμένες ελίτ ως κινητήριες δυνάμεις τις κοινωνίας και καλούν σε έναν ριζικό μετασχηματισμό των μουζίκων με βάση και πυρήνα τη βία του κράτους. Και οι τρεις θεωρούν τους αντιπάλους τους υπανθρώπους και ανάξιους ανθρώπινης υπόστασης.

     

    *προφανώς ξέχασα να το επεκτείνω αυτό, ινσαλά σε άλλος άρθρο 🙂

     

     

    Είμαστε όλοι φιλελεύθεροι.

    Όλα αυτά μετά το τέλος του δεύτερου ημιχρόνου το 1945 αρχίζουν και μπλέκονται μεταξύ τους ακόμα περισσότερο, ακριβώς διότι τα καθεστώτα που αναλαμβάνουν την εξουσία στη δύση υιοθετούν το αμερικάνικο φιλελεύθερο παράδειγμα που ήταν το πιο δημοκρατικό απ’όλα από την αρχή του. Την ίδια στιγμή όμως το αμερικάνικο παράδειγμα -μέσω του ρούσβελτ και του πολέμου- έχει μετατραπεί σε ακόμα περισσότερο κεντρικά διευθυνόμενο και ολοκληρωτικό σαν τους μπολσεβίκους και τους ναζί καλή ώρα και άρα οι δημοκρατικές βάσεις του έχουν μετατοπιστεί σε πολύ πιο αυταρχικές ατραπούς. Παρά το γεγονός ότι οι ρουσβελτιανοί παρουσιάζουν το κρατικό γραφειοκρατικό τέρας ως προστάτη των αδυνάτων, την ίδια στιγμή στέκονται πάνω από όλους και αποφασίζουν ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι (σαν τον παλιό καλό βασιλιά). Με λίγα λόγια μετά τον πόλεμο, όλες οι νικήτριες δυνάμεις έγιναν πιο αυταρχικές και το μπλέξιμο κρατικού και ιδιωτικού τομέα ακόμα μεγαλύτερο. Στις ΗΠΑ του έδωσε όνομα ο πρόεδρος άιζενχαουερ το περίφημο “στρατιωτικο-βιομηχανικό” κατεστημένο. Στην εσσδ αυτό το μπλέξιμο ήταν για τους μπολεσβικούς δεδομένο από την αρχή.

    Το αγκαθάκι αυτού του σφιχταγκαλιάσματος που βιώνουν δύση και ανατολή μετά το 1945, είναι πως πρόκειται για έναν από τους πολύ βασικούς στόχους του φασισμού. Ο μουσολίνι είναι αυτός που πρώτος ονειρεύεται την αιώνια ρωμαϊκή ειρήνη ως μια συναίνεση κράτους/ επιχειρήσεων/ πόπολου προκειμένου να λυθεί το περίφημο “κοινωνικό πρόβλημα”, κι όποιος δεν συμφωνεί…

     

    Στις ΗΠΑ αυτοί που δεν συμφωνούσαν το έμαθαν πολύ καλά. Όλοι οι κουμουνιστο-συμπαθούντες ή εργατοσυμπαθούντες με τον μακαρθισμό και λίγο αργότερα οι νότιοι με τα δικαιώματα των πρώην σκλάβων. Ανεξάρτητα με το ποια είναι η θέση μας σε αυτά τα ζητήματα, μπορούμε να δούμε την ξεκάθαρη παρέμβαση του φιλελεύθερου κράτους πάνω στις ελευθερίες των μουζίκων. Από αυτό το σημείο και μετά δεν χρειάζεται να πείσεις τους μουζίκους για το δίκαιό σου (όπως προσπάθησε ο μάρτιν λούθερ κίνγκ στο νότο να πάρει με το μέρος του τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες), φτάνει να πείσεις τον κρατικό λεβιάθαν για το δίκαίο σου, κι αυτός μεγαλόψυχα να στο παραχωρήσει ως δικαίωμα. Όμως αποδεχόμενος ένα κρατικά δοσμένο δικαίωμα, έχεις απολέσει μια ελευθερία (την οποία παρέδοσες στο κράτος). Κι άπαξ και την παρέδοσες, μετά το αν θα μπορείς να εξασκείς το δικαίωμα, είναι ένα τυπικό θέμα διαπραγμάτευσης (όπως έμαθαν όλοι οι έλληνες μετά από μια δεκαετία μνημονίων).

     

     

    Αριστερά της προόδου με περγαμηνές και πτυχείο.

    Μέσα σε όλο αυτόν τον ολοένα αυξανόμενο ολοκληρωτισμό του κράτους υπάρχει και μια άλλη δύναμη. Η ανάδυση των μεσαίων τάξεων όπου κάνει το μπλέξιμο μεταξύ πούστηδων και παλικαριών ακόμα μεγαλύτερο. Βασικό ασανσέρ ανόδου προς τις νέες διαχειριστικές ελιτ είναι φυσικά το πανεπιστήμιο, στο οποίο αρχίζουν και μπαίνουν όλο και πιο ταπεινοί άνθρωποι (ακόμα και μαύροι, ή πτωχοί θού κύριε). Αλλά ενώ όλοι πανηγυρίζουν για την κοινωνική κινητικότητα και τη δημοκρατικοποίηση της εξουσίας, ξεχνάνε τι είδους ανθρώπους παράγει το πανεπιστήμιο· εντελώς προβλέψιμα παράγει φιλελεύθερους γενίτσαρους, όπου όχι μόνο σιχαίνονται την ταπεινή αφώτιστη καταγωγή τους και των γονιών τους, αλλά την ίδια στιγμή νιώθουν την εξουσία να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Κι αυτό αφορά πλέρια και την αριστερά, διότι η αριστερά εδώ και πάνω από 40-50 χρόνια παράγεται στα πανεπιστήμια και είτε προσβλέπει στο μπολσεβίκικο, είτε στο σοσιαλδημοκρατικό παράδειγμα, θέλει βασικά να άρχει και να επιβάλει, διότι είναι οι ειδικοί που έχουν δίκιο.

     

    Όλοι (ακόμα και οι απόφοιτοι πανεπιστημίου) κρυφά χαρήκαμε όταν ο σάρτρ έδιωξε μπροστά από το σπίτι του τα κωλόπαιδα που μαζεύτηκαν για να ζητήσουν τη θεία χάρη, το 1968 στο παρίσι. Αλλά την αποστροφή του ότι εσείς κωλόπαιδα θα είστε η νέα ελιτ, δεν την πήραμε πολύ στα σοβαρά μέχρι που την νιώσαμε όλοι στο πετσί μας. Δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που πέρασε από το πανεπιστήμιο που να μην έχει μια ντουζίνα γνωστούς που ξεκίνησαν την καριέρα τους ως ακραιφνείς αριστεροί για να μετατραπούν μερικά χρόνια αργότερα σε εξίσου ακραιφνείς αριβίστες. Αυτό το “ανεξήγητο” φαινόμενο είναι η μεγάλη αντίφαση που περίμενε κάθε έναν που ένιωθε αριστερός και βολεύτηκε σε μια καλή θέση στο σύστημα από το 68 και μετά. Η μετάβαση ήταν τόσο εύκολη, διότι και πριν και μετά αυτός ο άνθρωπος παρέμενε πιστός στις φιλελεύθερες ελιτίστικες αρχές. Αν πριν ήθελε να στείλει όλους τους μπουρζουάδες στα χωράφια να σκαλίζουν τη γη και να μάθουν το μόχθο, γιατί να μην στείλει μετά τους θρησκόληπτους μουζίκους στην ανεργία ? Γιατί να μην κλείσει έναν δεδομένο άνδρο σεξιστικής τεστοστερόνης, όπως είναι ένα ναυπηγείο?

    Όλα αυτά όπως είπα και στην αρχή ήταν σχετικά εύκολα να μείνουν κάτω από το καπό μέχρι την εκλογή του τραμπ, ακριβώς γιατί ο τραμπ για να εκλεγεί προσπάθησε να αντλήσει την ισχύ του από τις λαϊκιστικές πεποιθήσεις των μουζίκων ότι πράγματι αυτοί είναι η πηγή της εξουσίας. Κι εκεί το πράγμα άρχισε να ζορίζει. Διότι ενώ μέχρι τότε μπορούσες πολύ εύκολα να είσαι αριστερός δημοκράτης φιλελεύθερος ελιτιστής, μετά θα πρέπει να γίνεις απλά φιλελεύθερος ελιτιστής 🙂

     

    Στην ελλάδα είναι προφανές ότι το ίδιο κομβικό σημείο ήταν ο σύριζα το σεπτέμβρη του 2015 και στη γαλλία ο μακρόν με τα κίτρινα γιλέκα. Λίγο πολύ ξυπνάμε μετά την παρτούζα και συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει μια βολική καρεκλίτσα για να κάτσουμε κάτω και να είμαστε γαμάτοι ή έστω απλά οκ. Εκεί λοιπόν (όπως έγραψα και στην αρχή του προηγούμενου άρθρου), ή θα προσποιηθούμε ότι δεν συνέβη τίποτα και θα γίνουμε κυβερνήσιμοι συριζαίοι κρατώντας τη φιλελεύθερη μπέρτα μας, ή θα περάσουμε πολύ άσχημα ως κλωνισμένοι χωρίς πυξίδα. Εγώ προσωπικά -επειδή οι φαντασιώσεις μου από μικρό δεν είχαν λεβιάθαν και τον σύριζα τον πέρασα ξώφαλτσα – από αυτόν τον κλωνισμό κράτησα την λαϊκιστική πεποίθηση πως οι μουζίκοι είναι η μοναδική βάση κυριαρχίας. Ακόμα κι όταν είναι μισάνθρωποι ή μαλάκες.

     

    ΥΓ αν σας έπεσαν βαριά αυτά, μην παραμελίσετε να διαβάσετε και τη χωνευτική συνέχεια “Τα κατακάθια της φυγοκέντρισης“.