• Doomsday :)

    Date: 2019.03.28 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Θυμάστε που σας έλεγα πως είμαστε μακριά από τον επόμενο τριαντακονταετή ακριβώς διότι ακόμα δεν έχουν προλάβει να δημιουργηθούν τα στρατόπεδα? Ε αυτό είναι so last year πια, αλλά μην πάρετε ακόμα τα βουνά.

    Το αμερικάνικο φαντασιακό λατρεύει τους πολέμους· ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, των ναρκωτικών, κατά του άξονα του κακού, κατά της φτώχειας ή της κλιματικής αλλαγής, κατά της κίνας ή του κουμουνισμού, ο πόλεμος είναι πάντα στο επίκεντρο της ρητορικής τους. Το ευτυχές για μας τους υπόλοιπους είναι ότι δεν έχουν πια το στομάχι για πόλεμο κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πήρε μερικά εκατομμύρια νεκρούς ιρακινούς και αφγανούς για να το καταλάβουν αυτό, αλλά είναι πια εμφανές στον καθένα. Ο τελευταίος τους πρόεδρος εκλέχθηκε με την υπόσχεση να φέρει τα αγόρια πίσω από το μέτωπο. Για να το καταφέρει αυτό έπρεπε να υποσχεθεί ένα καινούργιο μέτωπο τόσο στο πολεμόχαρο κοινωνικό φαντασιακό, όσο και στο βαθύ κράτος που τον πολεμούσε με λύσσα.

     

    • Στο λόμπι του οποίου το όνομα δεν μπορείς καν να προφέρεις στην αμερική χωρίς να λιθοβοληθείς δημοσίως (το άρθρο δεν έχει περιεχόμενο αλλά υπέροχη φόρμα, αξίζει μόνο για να δείτε τι περνάει για σοβαρή δημοσιογραφία σήμερα στις ηπα), ο τράμπ πρόσφερε μια αδειανή πρεσβεία, την αναγνώριση των υψωμάτων του γκολάν και περισσότερες κυρώσεις στο ιραν (τα ίδια παντελάκι μου). Ο κόσμος ξεφύσηξε με ανακούφιση καθώς ο προκατοχός του, τους είχε πρόσφερε μια συρία, μια λιβύη και μια isis.

     

    • Στο πολεμοχαρές κοινό, ο τράμπ πρόσφερε έναν νέο “στρατηγικό αντίπαλο”, την κίνα. Στρατηγικός αντίπαλος είναι αυτός τον οποίο δεν μπορούμε να εισβάλουμε αλλά θα κάνουμε τα πάντα για να δαιμονοποιήσουμε. Ήταν λίγο πολύ η πολιτική του ρούσβελτ στα 30s κατά της Ιαπωνίας και είχε εξαιρετική επιτυχία. Όχι μόνο κατάφερε και τράβηξε το πολεμοχαρές κοινό μακριά από την κακή ρωσία και τους υπόγειους πράκτορές της που ήταν το μοτίβο των προκατόχων του και η μόνιμη κατηγορία εναντίων του, αλλά ταυτόχρονα τελείωσε με τις βάσεις του γκλομπαλιστάν που ήταν και ο πυρήνας της ισχύς των αντιπάλων του. Τώρα δύο χρόνια αργότερα και με το russiagate στα σκουπίδια, όποιος θέλει να είναι πατριώτης θα πρέπει να χορέψει τον καινούργιο χορό. Great move όπως θα τουίταρε και ο ίδιος.

     

    • Όμως ένας στρατηγικός αντίπαλος δεν προσφέρει αρκετό θέαμα στο κοινό, ούτε εύκολες νίκες για τις εκλογές. Έψαξε λοιπόν ο πρόεδρας στο μανίκι του και βρήκε τη “σοσιαλιστική” βενεζουέλα. Το κοινό την αγάπησε, μόνο μια ελάχιστη μικρή και σταθερά ύποπτη δράκα ανθρώπων αντιστάθηκε στην κοινή γοητεία ενός regime change χωρίς κόστος, λίγο σαν να παίζεις videogames, αλλά αυτοί οι συνήθεις ύποπτοι είναι οι ίδιοι αντισημίτες που λιθοβολούνται παραπάνω. Το σχέδιο πήγαινε περίφημα, η ευρώπη με μπροστάρη τη γαλλία πήδηξε (σχεδόν) σύσσωμη στο νέο εγχείρημα (περισσότερα γιαυτό παρακάτω), το εμπάργκο ξεκίνησε, ο μουστακαλής πρόεδρας του σοσιαλισμού δεν έχει ούτε τη χάρη αλλά ούτε και τις τιμές του πετρελαίου του μακαρίτη προκατόχου του και τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν άσχημα μέχρι που…

     

    • Εδώ ξεκινάει και το κομμάτι με τα μπλοκ που θα μας φέρουν πιο κοντά στον επόμενο 30ετή. Διότι η βενεζουέλα είναι μια bussiness as usual κατάσταση με ένα τουίστ. Ένα δραματικά μεγάλο κομμάτι του κόσμου, όχι μόνο αρνήθηκε να συνταχθεί με τους αμερικάνους, αλλά δήλωσε πως θα αντισταθεί κιόλας. Εκεί που το 2003 ο άξονας του κακού περιλάμβανε 3 “παρίες” του παγκόσμιου συστήματος, ξαφνικά οι παρίες έχουν κατακλείσει όλο τον πλανήτη. Παρότι εύκολα θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις αυτούς που αντιδρούν ως οι γνωστοί-άγνωστοι, για πρώτη φορά αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι δείχνουν να αντιδρούν συγκροτημένα. Το είδαμε να συμβαίνει δειλά και εναντίων της Isis στη συρία και το ιράκ, αλλά πια είναι εμφανές πως έχει δημιουργηθεί ένα ικανό μπλόκ από “ετερόκλητους” συμμάχους που όμως έχουν κοινό στόχο τον περιορισμό της επέκτασης της αμερικάνικης ηγεμονίας. Οι αμερικάνοι κατάφεραν σε 15 χρόνια να φέρουν κοντά δυνάμεις με πολύ διαφορετικές κουλτούρες και συμφέροντα. Η κίνα, η ρωσία, η ινδία, το ιραν και η τουρκία έχουν αποτελέσει τον πυρήνα αυτού του μπλοκ που θα το βλέπουμε να διευρύνεται. Είναι προφανές πως και η βενεζουέλα του μαδούρο θα πηδήξει πάνω σε αυτό το μπλοκ και το ίδιο θα συμβεί και με το ιρακ.

     

    • Από την άλλη μεριά, η εσωτερική δυσαρέσκεια μέσα στο ίδιο το αυτοκρατορικό μπλοκ δείχνει και τα όρια της άλλης πλευράς. Ο μακρόν που δεν διστάζει να στείλει τις αποικιακές δυνάμεις του όπου τον καλούν, δεν δείχνει να μπορεί να ικανοποιήσει το πόπολό του, πόσο μάλλον να στείλει στρατεύματα στη βενεζουέλα· οι βρετανοί είναι χαωμένοι στα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, οι γερμανοί ακολουθούν τους γάλλους διστακτικά και οι ιταλοί σε κλασικό ιταλικό στυλ προσπαθούν να παίξουν και στα δύο ταμπλό. Καθώς το τραμπιστάν έβαλε τρικλοποδιά στο γκλομπαλιστάν, τη σκυτάλη την πήραν άλλες χώρες της αγγλοσαξωνίας, όπως ο καναδάς, η αυστραλία και η σουηδία (πιο διστακτικά). Κοινό χαρακτηριστικό και των τριών είναι πως παρότι είναι έτοιμοι να γαβγίσουν κατά του εχθρού du jour (πχ κίνα ή βενεζουέλα) δεν έχουν δόντια για να δαγκώσουν. Κι έτσι ο κλήρος πέφτει για μια ακόμη φορά σε ευκαιριακούς συμμάχους, μόνο που αυτή τη φορά αντί για κούρδους με σταλινικό παρελθόν και παλιά γνώριμα τζιχάντια, την δουλειά πρέπει να αναλάβουν να την κάνουν οι βραζιλιάνοι και οι κολομβιάνοι. Αμφότεροι αυτή τη στιγμή δείχνουν να αρνούνται την τιμή και συνειδητοποιούν πως αυτά που ενδέχεται να χάσουν είναι πολύ περισσότερα από τα όποια κέρδη του να τελειώνουν με τον βενεζουελιάνικο “σοσιαλισμό”.

      Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε πολύ καλά σκηνοθετημένες ενέργειες που όμως δεν οδηγούν σε δραματικό φινάλε. Η άφιξη του τυχάρπαστού στο καράκας, τα φορηγά με την “ανθρωπιστική βοήθεια” το μεγάλο blackout είναι προσχεδιασμένα γεγονότα που όμως αδυνατούν να κλιμακώσουν την κατάσταση τόσο, ώστε να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

     

    • Το αποτέλεσμα της βενεζουέλας δεν θα έχει πολύ μεγάλη σημασία. Το ασιατικό μπλοκ κέρδισε έναν ρούμπο στη συρία, μπορεί να χάσει έναν στη βενεζουέλα· το σημαντικό είναι πως η ύπαρξη αυτού του μπλοκ είναι πια γεγονός και πως, όποιος έχει αρκετά παράπονα από την αμερικάνικη ηγεμονία, δεν χρειάζεται να γίνει κούβα ή β.κορέα. Το αν αυτό θα μας οδηγήσει σε έναν νέο τριαντακονταετή δεν είναι γνωστό καθώς μας λείπουν ακόμα πολλά σκαλοπατάκια, οι συμμαχίες δεν έχουν εδραιωθεί, οι παίκτες δεν έχουν δείξει τη δυναμική τους κλπ κλπ. Δεν είναι απίθανο να σκεφτούμε την εσωτερική κατάρρευση του δυτικού μπλοκ όπως συνέβη στις σοβιετίες· η κρίση νομιμοποίησης είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Όμως μία από τις βασικές προϋποθέσεις για έναν τριαντακονταετή δείχνει να εκπληρώνεται, κάτι το οποίο το 2008 ήταν αδιανόητο.

     

    • Με τούτο μη νομίζετε πως όλα είναι γραμμένα σε πλάκες. Θυμάστε τους ετερόκλητους σύμμαχους που σας έλεγα ότι αποτελούν το “αντίπαλο” μπλοκ? Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Οι ρώσοι πολύ θα ήθελαν να ανήκουν στο δυτικό μπλοκ αλλά τρώνε συνέχεια πόρτα. Την ίδια στιγμή δεν γουστάρουν καθόλου τους αγιατολάδες στο ιραν με αποτέλεσμα να τους ψήνουν το ψάρι στα χείλη επί 20 χρόνια με κάτι S300 που ποτέ δεν παραδίδονταν, με κάτι πυρηνικούς αντιδραστήρες που ποτέ δεν ολοκληρώνονταν. Την επέμβαση στη Συρία οι ρώσοι την είδαν ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί με τις ΗΠΑ. Αφήστε ήσυχη την ουκρανία κι εμείς τους φτύνουμε αύριο τους ιρανούς. Οι Ιρανοί παίρνουν σχεδόν πάντα το ρόλο της τελευταίας επιλογής. Παρόλαυτά οι ρώσοι και οι συμμαχοί τους κέρδισαν τον πόλεμο για τη συρία και ο συμβιβασμός στην ουκρανία δεν ήρθε ποτέ. Παρότι η τελευταία επιλογή, οι ιρανοί τελικά ήταν από τους περισσότερο κερδισμένους. Το ίδιο ισχύει και με τη βενεζουέλα. Η εγκατάσταση των S300 και οι ρώσοι σύμβουλοι που προσγειώθηκαν στο καράκας, αποτελούν μια υπενθύμιση των ρώσων προς τους αμερικάνους, ότι μπορούμε κι εμείς να χωθούμε στην αυλή του μονρό σας. Και θεωρητικά θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα συμβιβασμό. Παρότι όμως αυτό θα ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα και για τους δύο (εκτός από το μαδούρο), η πιθανότητα να συμβεί είναι εξαιρετικά μικρή λόγω της δυναμικής που υπάρχει στις ΗΠΑ. Άρα σιγά σιγά και λίγο αναγκαστικά, η βενεζουέλα θα γίνει κι αυτή μέρος της συμμαχίας όπου οι ρώσοι ποτέ δεν κοίταζαν με ενδιαφέρον, αλλά τελικά δείχνει να εδραιώνεται πιο στέρεα από πολλές άλλες (βλ ΕΕ) ακριβώς λόγω της δομικής πια απροθυμίας των ηπα να διαπραγματευτούν με οποιονδήποτε. Κι αυτή η δομική απροθυμία πολύ δύσκολα θα αλλάξει.