• Μακεδονική σαλάτα

    Date: 2019.01.26 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

     

    Τώρα που τελείωσε το τουρλουμπούκι στο όνομα του μακεδονικού, ας κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση του τι ζήσαμε τον προηγούμενο χρόνο.

     

    Η απόφαση των συριζόπανων να ανασύρουν το μακεδονικό από τις ελληνικές καλένδες στις οποίες είχε πιάσει σκόνη και σκόρο εδώ και παραπάνω από 25 χρόνια ήταν βασικά μια εντολή των θεσμών. Η μακεδονία (η χώρα) έπρεπε να μπει στο νάτο και το ζήτημα του ονόματος που κρατάει αυτή τη χώρα στο λίμπο εδώ και 25 χρόνια έπρεπε να λήξει. Ο λόγος της εισόδου της μακεδονίας στο νάτο δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά το τι κάνει το νάτο τα τελευταία 20 χρόνια δεν είναι εξίσου ξεκάθαρο, παρά το γεγονός ότι οι διάφοροι κοτζιάδες αυτού του κόσμου θα σας πούνε περισπούδαστα ότι ακολουθεί κάποιο περίτεχνο και πολύπλοκο σχέδιο 🙂

    Οι λόγοι δεν έχουν σημασία, καθώς τα συριζόπανα θα έκαναν τα πάντα για να ευχαριστήσουν τους μοναδικούς τους συμμάχους (αχ πόσο γρήγορα αλλάζουν οι καιροί και οι άνθρωποι). Το αγκάθι αυτής της εντολής (σε αντίθεση με τόσες και τόσες που έχουν περάσει 3 χρόνια τώρα), είναι πως για τους ΑΝΕΛ το μακεδονικό ήταν η μοναδική αιτία ύπαρξης, το μοναδικό πέπλο που τους χώριζε από τον σύριζα. Επιπλέον το μακεδονικό σε οποιαδήποτε στιγμή κι αν ερχόταν στην επιφάνεια ήταν σίγουρο πως θα είχε ένα πολιτικό κόστος σε κάθε κυβέρνηση. (γιαυτό και δεν έμεινε τυχαία θαμμένο 25 χρόνια)

     

     

    Enter Sandman

    Κάπως έτσι λοιπόν τα συριζόπανα έχουν μια καυτή πατάτα να διαχειριστούν η οποία μπορεί να τους κοστίσει και την συγκυβέρνηση, πρακτικά ένα αδειέξοδο. Γι’ αυτό το λόγο το σχέδιο που κατέστρωσαν αξίζει μνείας στα μακιαβελικά χρονικά. Πράγματι το μακεδονικό ήταν ικανό να ρίξει την κυβέρνηση, αλλά είχε την ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία να διασπάσει την αντιπολίτευση.

    Η ΝΔ του κούλη είναι ένα κόμμα μενουμευρωπαίων με διάφορους τόνους ελαφρολαϊκισμού από τα εξαπτέρυγα τύπου βορίδη. Στο μακεδονικό είναι προφανές ότι η σημερινή διοίκηση της ΝΔ δεν θα ακολουθούσε κάποιο διαφορετικό δρόμο από αυτόν που πήρε ο Σύριζα. Αλλά η βάση της ΝΔ δεν είναι σε καμία περίπτωση εθνοπροδότες κι έτσι κάθε λύση θα είχε τεράστιο πολιτικό κόστος. Αυτό το χάσμα βάλθηκε να εκμεταλλευτεί ο σύριζα, κάνοντας την κρίση για τη δική του κυβέρνηση ευκαιρία. Πιέζοντας τη ΝΔ να πάρει θέση για το μακεδονικό, την έβαζε αντιμέτωπη με αυτές τις δύο της τάσεις.

    Αν υπερίσχυαν οι μενουμευρωπαίοι, οι εθνοπερήφανοι θα έφευγαν από το κόμμα (αυτό ήταν το plan A του σύριζα), ενώ αν υπερίσχυε η άλλη φράξια οι ΝΔ θα ήταν υπόλογη στα μάτια των θεσμών ως μη αξιόπιστος σύμμαχος. Το πρώτο ενδεχόμενο χάριζε στα σίγουρα στον σύριζα την πρώτη θέση (και την κυβέρνηση) στις εκλογές, καθώς μια διασπασμένη ΝΔ δεν θα μπορούσε να γίνει πρώτο κόμμα. Το δεύτερο ενδεχόμενο είχε λιγότερα οφέλη που όμως στα μάτια των συριζαίων φαντάζουν σημαντικά. Δεν είναι τυχαία η στήριξη της απερχόμενης μέρκελ στον σύριζα την ίδια στιγμή που σχεδόν σνόμπαρε τον ομογάλακτό της κούλη. Η μέρκελ άλλωστε αποχωρεί από την πολιτική ζωή της γερμανίας, ακριβώς γιατί πρόδωσε την λοκαλίστικη εθνοπερήφανη φράξια στο δικό της συντηρητικό κόμμα.

    Το στοίχημα της διάσπασης της δεξιάς του κυρίου δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπο. Η πιο γνωστή προσπάθεια ήταν αυτή του μιτεράν που έσπρωξε κυριολεκτικά τον ζαν-μαρί λεπέν να πολιτευτεί ως ανεξάρτητος πατριώτης κατά των γκωλικών που πρόδωσαν τη γαλλία στην αλγερία. Στα πιο κοντινά μας την ίδια εργολαβία είχαν αναλάβει στο σημιτικό πασόκ διάφορα εξαπτέρυγα τύπου πρετεντέρη που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να φουσκώσουν τον χέρι-χέρι καρατζαφέρη. Από αυτή την άποψη δεν είναι περίεργο ότι οι νεοδημοκράτες δεν έδειξαν να σοκάρονται.

    Από τα δύο ενδεχόμενα οι νουδούλιδες αποφάσισαν να επιλέξουν το λιγότερο κακό. Κατάφεραν να μη διασπαστούν καταλαβαίνοντας πως η κουτάλα της εξουσίας θα χανόταν από μια ενδεχόμενη διάσπαση, την ίδια στιγμή που με μισόλογα και με ψοφάλογες προσπάθειες διοργάνωσαν κάτι ψωρο-συλλαλητήρια για τα μάτια του κόσμου. Ακολουθώντας την πανάρχαια τακτική του ώριμου φρούτου, περιμένουν κι αυτοί τη σειρά τους στην εξουσία, προσπαθώντας να αποφύγουν τις προφανείς μπανανόφλουδες.

    Η μη διάσπαση της ΝΔ, είναι προφανές πως μεταφέρει το πολιτικό κόστος της συμφωνίας πίσω στο σύριζα, ένα σημείο που όλοι οι συριζολογούντες ξεχνάνε πολύ βολικά. Ακόμα κι αν δεχθούμε πως ένα ικανό κομμάτι του πληθυσμού ανήκει πια στην μητσοτάκια κατηγορία του ποιος θα ενδιαφέρεται για το ζήτημα μετά από 10 χρόνια, ένα εξίσου ικανό κομμάτι του πληθυσμού συνεχίζει να ενδιαφέρεται -έστω και θεωρητικά- και η υπόθεση πως όλοι αυτοί είναι δεξιοί/φασίστες/μη πιθανοί ψηφοφόροι του σύριζα, θυμίζει περισσότερο τις ένδοξες ημέρες του σύριζα του 3%. Το πόσο θα είναι αυτό το κομμάτι του πληθυσμού και πόσο θα λειτουργήσει ως αντικίνητρο για να ψηφίσουν την σημερινή κυβέρνηση στις επερχόμενες εκλογές μου είναι σχετικά αδιάφορο στα πλαίσια που δεν μπορώ να το υπολογίσω, αλλά το ότι δεν είναι μετρήσιμο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

    Αντίθετα γνωρίζουμε με σχετική βεβαιότητα, πως αυτοί που είναι υπέρ της συμφωνίας των πρεσπών με έναν τρόπο που θα τους κινητοποιήσει να πάνε να ψηφίσουν τον σύριζα, είναι μια ασήμαντη ποσότητα. Το σενάριο του να έκαναν εκλογές πριν την ψήφιση της συμφωνίας για να τις χάσουν και να αφήσουν την καυτή πατάτα στη ΝΔ, είναι προφανές εκ του αποτελέσματος ότι δεν υπερίσχυσε· όχι άδικα αν σκεφτούμε ότι ο σαμαράς εκεί βάσισε την εκλογική του τακτική το 2014 και δεν του βγήκε σε καλό. Κάπως έτσι ο σύριζα έμεινε να κάνει το καλό παιδί των θεσμών χωρίς πολλές εναλλακτικές και όπου του βγει.

    Οπότε η μόνη θετική ουρά που απομένει στον σύριζα, είναι τα μνημονιακά δωράκια που θα δώσουν οι θεσμοί προκειμένου να ευχαριστηθεί το πλήθος ανάπτυξη και να υπερψηφίσει την πρώτη φορά αριστερά για ένα δεύτερο γύρο. Σε όποιους ελπίζουν σε αυτά να τους ευχηθώ καλή τύχη, ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται κλπ κλπ.

     

     

    Μικροπολιτικά

    Είναι προφανές πως είμαστε σε προεκλογική περίοδο, κι είναι ακόμα πιο προφανές πως τα κατασκευασμένα δράματα τριγύρω μας θα συνεχίσουν να πληθαίνουν. Από τη μία τα μικρά me too κόμματα χωρίς αιτία και λόγο ύπαρξης εξαφανίζονται και οι βουλευτές τους ψάχνουν σκέπη σε κάποιον από τους μεγάλους· ακόμα και το πασόκ νιώθει την ταπείνωση την οποία πρόσφερε επί χρόνια στο σύριζα, όταν μια στρατιά στελεχών του συνασπισμού μετακόμιζε συχνά πυκνά στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Από την άλλη το ψευτοδιαζύγιο σύριζα-ανέλ βασίζεται στην υπόθεση εργασίας ότι οι πιθανοί ψηφοφόροι του είναι αρκετά ηλίθιοι για να ξεχάσουν μέσα σε 6 μήνες ότι οι ανελ κυβερνούσαν αγκαλιά με τον σύριζα τα τελευταία 3,5χρόνια.

    Με λίγα λόγια η ποιότητα του θεάματος που μπορούμε να περιμένουμε τους επόμενους μήνες δεν προβλέπεται ιδιαίτερα συναρπαστική. Οι μικροί πολιτικάντηδες θα πάνε με το ένα ή το άλλο μεγάλο κόμμα, ο σύριζα θα αρχίσει να ουρλιάζει για την επάρατο δεξιά να μην σας πω κιόλας ότι θα κατηγορήσει και τη ΝΔ για λαϊκισμό (όπως την κατηγόρησε ότι χαϊδεύει τ’ αυτιά των κουκουλοφόρων στο πρόσφατο μακεδονοσυλλαλητήριο), και ταυτόχρονα θα περιφέρει το λείψανο του success story με τον ίδιο τρόπο που περιέφερε το 2016 το περίφημο εναλλακτικό πρόγραμμα. Η νδ θα προσπαθεί να μην κάνει καμιά μαλακία περιμένοντας το ώριμο φρούτο να πέσει και οι μικροί πολιτικάντηδες θα προσπαθούν να πάνε με το ένα ή το άλλο μεγάλο κόμμα, ανάλογα με το που ποντάρουν τα κουκιά τους.

    Δυστυχώς στην ηττημένη από τα μνημόνια ελλάδα, δεν προβλέπεται* να δούμε ούτε κίτρινα γιλέκα, ούτε brexit, ούτε σινικά τείχη στο μεξικό και άλλες υπερπαραγωγές. Και εντελώς παραδόξως τα εντόπια ΜΜΕ, ακριβώς όπως και οι μαλακοπίτουρες του νταβός, θα προσπαθούν να ξεχάσουν εντελώς πως το μαγαζί διαλύεται και θα προσπαθούν να εστιάσουν στην έξοδο στις αγορές (για την ελλάδα) ή τη σωτηρία του περιβάλλοντος (για το νταβός).

    *υπάρχουν δύο ειδών απρόβλεπτα γεγονότα. Αυτά για τα οποία όλοι βολικά πέφτουν από τα σύννεφα, αλλά όλοι ήξεραν ότι θα συμβούν και αυτά τα οποία παρότι είναι αναμενόμενο να περιμένουμε, ποτέ δεν γνωρίζουμε το χρόνο. Έτσι η φουκουσίμα ήταν απρόβλεπτο στο timing, όχι στο γεγονός ότι κάθε 10 χρόνια σκάει κι ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, ενώ αντίθετα τα αποτελέσματα του μνημονίου ήταν και είναι μονίμως σταθερά προβλέψιμα. Η ελληνική κοινωνία μετά το roller coaster του 2015 δεν δείχνει καμία ιδιαίτερη ζέση να κινητοποιηθεί πέρα από τα προβλέψιμα αγκιστράκια τύπου airb’n’b.

     

    ΥΓ Έχω αποφασίσει ότι στο ελλαδιστάν μεγαλοπιανόμαστε τόσο συχνά επειδή στο σχολείο οι δασκάλες μας έλεγαν ότι είμαστε το πιο αξιοζήλευτο κράτος του κόσμου, λόγω της γεωγραφικής μας θέσης, κι όλοι μας επιβουλεύονται. Είμαι σίγουρος πως σε μερικές ντουζίνες άλλες χώρες οι δασκάλες λένε ακριβώς το ίδιο, αλλά τι να κάνουμε που σε αυτή γεννήθηκα και μεγάλωσα κι έτσι αυτές τις μαλακίες πρέπει να ακούω, οπότε το μεγάλο γεωστρατηγικό 4D chess game το οποίο κρύβεται πίσω από την συμφωνία των πρεσπών θα το πιάσω σε επόμενο άρθρο.