• Η σοβιετία τώρα δικαιώνεται μέρος 3ο (πολιτιστική επανάσταση Vs δίκες της μόσχας)

    Date: 2018.01.30 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Το τρίτο μέρος ήθελα να το αφιερώσω στην πολιτιστική επανάσταση που ζούμε (οι κινέζοι είμαι σίγουρος ότι χασκογελάνε με καταννόηση), στη νέα μάχη των φύλων που η ρητορική της εντάθηκε με την οικονομική κρίση και στη μάχη εναντίων όλων που δημιουργεί ο συνεχής σεχταρισμός των identity politics. Όμως με πρόλαβαν κάποιες άλλες και με γλώσσα τόσο κοφτερή -που αναρωτιέμαι αν ποτέ θα τολμούσα να χρησιμοποιήσω δημόσια- βάζουν τα πράγματα στη θέση τους με μια καθαρότητα που με έκανε να χοροπηδάω από τη χαρά μου για δύο μέρες. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη γαλλική lemonde και είναι αυτό εδώ. Μπορεί να το πήρε το μάτι σας ως το ξεκατίνιασμα της άζια αρτζέντο εναντίων της κατρίν ντενέβ· όπως πάντα τα μέσα δεν αναμετέδωσαν ποτέ την ουσία και ποτέ το κείμενο, παραμόνο τα πιο “σκανδαλιστικά” αποσπάσματά του. Η μετάφραση ανήκει στην pikepi και την επιμέλεια την έκανα εγώ. Αν δεν σας αρέσει κάτι, βαράτε τον Αμί που με μαστίγωνε με τη γάτα με τις εννιά έννοιολογικές ουρές 🙂

     

     

    Yποστηρίζουμε πως η ελευθερία να ενοχλείς, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της σεξουαλικής ελευθερίας.

    Ο βιασμός είναι έγκλημα.

    Άλλα το επίμονο και αδέξιο πέσιμο δεν είναι αδίκημα ούτε η ιπποτική συμπεριφορά ένδειξη μάτσο επιθετικότητας.

    Μέτα την υπόθεση Βάινσταιν, εμφανίστηκε μια δικαιολογημένη ευαισθητοποίηση γύρω από την σεξουαλική βία κατά των γυναικών, ιδίως στον επαγγελματικό τομέα, όπου κάποιοι άντρες κάνουν κατάχρηση της εξουσία τους.

    Ήταν απαραίτητη. Άλλα η εκκίνηση της συζήτησης μετατρέπεται σήμερα σε κάτι εντελώς αντίθετο: μας προστάζουν να μιλάμε καθώς πρέπει, να αποσιωπούμε ό,τι εξοργίζει και αυτές που αρνούνται να συμμορφωθούν με αυτές τις επιταγές, θεωρούνται προδότες, συνένοχες.

    Όμως έτσι ενεργεί ο πουριτανισμός· επικαλείται πάντα ένα δήθεν γενικό καλό. Υιοθετώντας το επιχείρημα της προστασίας και της χειραφέτησης των γυναικών, τις φυλακίζει ακόμα περισσότερο σε ένα καθεστώς όπου παραμένουν αιωνίως θύματα, μικρές κι αθώες δεσποσύνες πιασμένες στα δίχτυα φαλλοκρατών δαιμόνων, όπως τον παλιό καλό καιρό της μαγείας.

     

     

    Δωσιλογισμός και καταγγελίες

    Εκ των πραγμάτων, το #metoo κίνημα παρέσυρε τον Τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε μια εκστρατεία δωσιλογισμού και δημόσιας καταγγελίας ανθρώπων, που χωρίς να τους δοθεί η δυνατότητα να απαντήσουν ή να αμυνθούν, τοποθετήθηκαν ακριβώς στο ίδιο επίπεδο με τους σεξουαλικούς εγκληματίες. Αυτού του είδους η αυτόματη απονομή δικαιοσύνης, έχει ήδη τα θύματά της. Άνδρες που υπέστησαν κυρώσεις στον επαγγελματικό τους τομέα, αναγκάστηκαν να παραιτηθούν, … κλπ, ενώ το μόνο τους παράπτωμα ήταν ότι άγγιξαν ένα γόνατο, δοκίμασαν να κλέψουν ένα φιλί, έπιασαν κουβέντα για “το σεξ” κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού δείπνου, ή έστειλαν μηνύματα με σεξουαλικά υπονοούμενα σε μια γυναικά που δεν τα συμμεριζόταν.

    Αυτός ο πυρετός να στείλουμε τα “γουρούνια” (1) στη σφαγή αντί να βοηθήσει τις γυναίκες να χειραφετηθούν, εξυπηρετεί στην πραγματικότητα τα συμφέροντα των εχθρών της σεξουαλική ελευθερίας· των θρησκευάμενων εξτρεμιστών, των χειρότερων αντιδραστικών και εκείνων οι οποίοι στο όνομα ενός κοινού καλού και της βικτοριανής ηθικής που το συνοδεύει, εκτιμούν ότι οι γυναίκες είναι διαφορετικές οντότητες, παιδιά με πρόσωπα ενηλίκων, που ζητάνε προστασία.

    Στην απέναντι όχθη, οι άντρες κλήθηκαν να μετανοήσουν· να ομφαλοσκοπήσουν, προκειμένου να ξετρυπώσουν από τα βάθη της συνείδησής τους, μια “ανάρμοστη συμπεριφορά,” που θα μπορούσαν να είχαν πριν δέκα είκοσι ή τριάντα χρόνια και χρίζει μετάνοιας. Η δημόσια εξομολόγηση, η εισβολή των αυταπάγγελτων εισαγγελέων στην ιδιωτική σφαίρα, είναι από τα πράγματα εκείνα που εγκαθιστούν ένα κλίμα που θυμίζει ολοκληρωτική κοινωνία.

    Το κίνημα εξαγνισμού φαίνεται να μην γνωρίζει όρια. Κάπου λογοκρίναμε ένα γυμνό σε αφίσα του Egon Schiele, αλλού ζητάμε να βγει από το μουσείο ένας πίνακας του Balthus με τη δικαιολογία ότι προωθεί την παιδεραστία. Συγχέοντας τον άνθρωπο με το έργο του, ζητάμε την απαγόρευση της ρετροσπεκτιβας του Roman Polanski και επιτυγχάνουμε την αναβολή της ρετροσπεκτιβας στον Jean-Claude Brisseau. Ένας ακαδημαϊκός κρίνει την ταινία Blow-Up, του Michelangelo Antonioni, “μισογυνική” και “απαράδεκτη”. Υπο το φως αυτού του ρεβιζιονισμού , ο John Ford (H φυλακισμένη της ερήμου) και αυτός ακόμα ο Nicolas Poussin (H αρπαγή των Σαβίνων) δεν πρόκειται να τη γλιτώσουν.

    Ήδη εκδότες ζητάνε σε μερικές από εμάς, να δώσουμε στους ανδρικούς ρόλους λιγότερο σεξιστική χροιά, να περιορίσουμε τις αναφορές στην αχαλίνωτη σεξουαλικότητα και τον έρωτα, ή ακόμα να βρούμε έναν τρόπο ούτως ώστε “τα τραύματα που υπέστησαν” οι γυναικείοι ρόλοι να ναι πιο εμφανή. Στη Σουηδία μια πρόταση νόμου αγγίζει τα όρια του γελοίου, θέλοντας να επιβάλει τη ρητή συναίνεση των συμμετεχόντων σε κάθε σεξουαλική σχέση. Ακολουθώντας αυτή τη λογική, δεν είναι μακριά η στιγμή όπου, δύο ενήλικοι που επιθυμούν να κοιμηθούν μαζί, θα πρέπει πρώτα να τσεκάρουν μια λίστα – μέσο μιας εφαρμογής στο κινητό τους – με τις πρακτικές που δέχονται στο κρεβάτι και εκείνες που αρνούνται.

     

     

    Η απαραίτητη ελευθερία του να ενοχλείς

    Ο φιλόσοφος Ruwen Ogien υπερασπιζόταν πως η ελευθερία να προσβάλεις και να γίνεσαι ενοχλητικός είναι απαραίτητη για την καλλιτεχνική δημιουργία. Κατά τον ίδιο τρόπο, υπερασπιζόμαστε κι εμείς πως η ελευθερία του να ενοχλείς, είναι απαραίτητη προϋπόθεση της σεξουαλικής ελευθερίας. Είμαστε αρκετά ώριμες ώστε να παραδεχτούμε πως η σεξουαλική ορμή είναι από τη φύση της ενοχλητική και άγρια, αλλά είμαστε εξίσου ώριμες και διορατικές για να μπορούμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ ενός αδέξιου πεσίματος και μιας σεξουαλικής επίθεσης.

    Αν μη τι άλλο έχουμε συνείδηση πως η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν είναι μια μονολιθική κατασκευή: Μια γυναίκα μπορεί άνετα, μέσα στην ίδια μέρα, να διευθύνει μια επιχείρηση και να υποτάσσεται ερωτικά σε έναν άνδρα, κι αυτό δεν την κάνει ούτε “καριόλα”, ούτε απολογήτρια της πατριαρχίας.

    Μπορεί να επιμένει ο μισθός της να ’ναι ίσος με αυτόν ενός άνδρα, αλλά να μην νιώθει ποτέ τραυματισμένη επειδή κάποιος της τρίφτηκε στο μετρό, έστω και εάν αυτό θεωρείται αδίκημα· μπορεί απλά να το θεωρήσει έκφραση σεξουαλικής δυστυχίας ή στέρησης, ή ακόμα και να πει ότι δεν έγινε τίποτα, ένας ακόμα κακομοίρης ήταν.

    Σαν γυναίκες, δεν αναγνωρίζουμε αυτόν τον φεμινισμό που πέρα από τις καταγγελίες κατάχρησης εξουσίας, μεταμορφώνεται σε μίσος για τους άνδρες και την σεξουαλικότητα. Πιστεύουμε ότι η ελευθερία του να αρνηθείς μια ερωτική πρόταση δεν μπορεί να υπάρξει δίχως την ελευθερία του να ενοχλείσαι και θεωρούμε ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε να ανταποκρινόμαστε σε αυτήν την ενόχληση με έναν τρόπο διαφορετικό από το να υιοθετούμε τον ρόλο του θηράματος.

    Για όσες από εμάς έχουμε επιλέξει να έχουμε παιδιά, πιστεύουμε ότι είναι προτιμότερο να αναθρέψουμε τα κορίτσια μας ως άτομα αρκετά ενημερωμένα και συνειδητοποιημένα για να μπορούν να ζουν πλήρως τη ζωή τους χωρίς να επιτρέπουν να πέφτουν θύματα του εκφοβισμού ή της ενοχής.

    Τα ατυχήματα που μπορεί να συμβούν στο σώμα μιας γυναίκας, δεν προσβάλουν κατ’ ανάγκη την αξιοπρέπεια της, ούτε θα πρέπει απαραίτητα -όσο βαριά και αν είναι- να την μετατρέψουν σε αιώνιο θύμα. Είμαστε κάτι παραπάνω από ένα σώμα και η εσωτερική μας ελευθεριά είναι απαραβίαστη. Και αυτή την ελευθερία που τόσο αγαπάμε, δεν μπορούμε να την έχουμε χωρίς ρίσκο ή ευθύνη.

    (1) το γαλλικό #metoo ονομάζεται #balancetonporc κατάδωσε-το-γουρούνι-σου που κυκλοφόρησε στο τουιτερ και βγήκαν στη δημοσιότητα ονόματα δημοσιογράφων, πολιτικών, επιχειρηματιών και διάφορων επωνύμων