• Τα συριζόπανα και οι πλειστηριασμοί

    Date: 2017.12.16 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ, OIKONOMIA | Tags:

    Να το γράψουμε εδώ και επίσημα. Αν τα συριζόπανα καταφέρουν και τη γλυτώσουν και με τους πλειστηριασμούς και δεν τους καταποντίσουν εκλογικά, τότε πράγματι θα τους αξίζει να κυβερνούν για την επόμενη 8ετία.

    Και τώρα που είπα τον αφορισμό μου, ας τον κάνω και ταληράκια. Αν κάτι πρέπει να θαυμάσουμε στην κυβέρνηση σύριζα είναι ότι μετά από 2,5χρόνια συνεχόμενης λιτότητας, μνημονίων και ψήφισης πολύ σκληρών μέτρων, η κυβερνητική πλειοψηφία δεν έχει χάσει ούτε έναν βουλευτή. Αυτό φυσικά αντικατοπτρίζει τόσο μια κοινωνική κόπωση, όσο και τον στυγνό χαρακτήρα των συριζόπανων.

     

    Ό,τι και να μπορούμε να καταλογίσουμε στους βουλευτές του πασοκ και της νδ, ο βαθμός κοινωνικής αναλγησίας των συριζόπανων ξεπερνά και τους δύο. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί εν μέρη από το γεγονός ότι οι βουλευτές του σύριζα είναι αλεξιπτωτιστές και δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους που τους ψήφισαν. Αντίθετα οι βουλευτές του πασοκ και της νδ είχαν με κόπο χτίσει τις (πατρονικές και πελατειακές) σχέσεις τους με την κοινωνία που τους εξέλεγε για πολλά χρόνια. Τα μνημόνια κατέστρεψαν αυτή τη σύνδεση με αποτέλεσμα πολλοί βουλευτές να μην αντέξουν συνειδησιακά την αντίθεση. Το πασόκ αυτο-αναφλέχθηκε τον νοέμβρη του 2011 μετά από ενάμιση χρόνο μνημονίων (και ελαφριάς μορφής σε σχέση με το τι ακολούθησε). Αντίστοιχα οι νεοδημοκράτες προτίμησαν την κήρυξη προώρων εκλογών ακριβώς όταν το σακσες στόρυ του σαμαρα, έπρεπε να δώσει τη θέση του σε έναν ακόμα γύρο μνημονιακών μέτρων, μετά από δύομιση χρόνια συγκυβέρνησης. Ο σύριζα 2,5 χρόνια μετά τις εκλογές του σεπτέμβρη του 2015 δείχνει να λειτουργεί σαν την πιο καλοκουρδισμένη μνημονιακή μηχανή. Άρα γιατί οι πλειστηριασμοί είναι τόσο σημαντικοί?

    Είναι πάγια τακτική των θεσμών να σκοτώνουν τα καλύτερα μνημονιακά παιδιά όταν αυτά δεν συνεχίσουν να εκτελούν με ακρίβεια τα θελήματά τους. Αυτό το μάθημα το έμαθε καλά τόσο ο γιωργάκης το φθινόπωρο του 2011, όσο και ο σαμαράς βενιζέλος το φθινόπωρο του 2014. Το αυτό απειλούσαν και τους συριζαίους όλο το καλοκαίρι του 2017. Με ένα στόμα, μια φωνή όλοι οι θεσμοί καλούσαν τον σύριζα να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα και να προχωρήσει στους πλειστηριασμούς. Μόνο που σε αντίθεση με τους άλλους δύο, στην ερώτηση “η κυβέρνησή σας ή οι ζωές μας” τα συριζόπανα απάντάνε πάντα οι ζωές σας. Κάπως έτσι λοιπόν προετοιμάζουν οι συριζαίοι το επικοινωνιακό σκηνικό προκειμένου να ξεπεράσουν αυτόν τον ομολογουμένως δύσκολο σκόπελο.

     

    Αν πάρουμε τοις μετρητοίς το επικοινωνιακό μπαράζ τους, δεν έχουμε κανένα λόγο να ελπίζουμε ότι οι πλειστηριασμοί θα οδηγήσουν σε οποιαδήποτε αντίδραση. Τι μας ενδιαφέρει δηλαδή, αν ένα μάτσο πλούσιοι στρατηγικοί κακοπληρωτές χάσουν τα ακίνητά τους? Μόνο που η πραγματική εικόνα είναι πολύ μακριά από αυτό το επικοινωνιακό μασάζ.

    Ο κύριος στόχος της κυβέρνησης και των θεσμών δεν είναι ούτε να μειωθούν τα κεσάτια των τραπεζών, ούτε να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη όπως μας διαβεβαιώνει το γλυκύτατο συριζόπανο τσακαλώτος (ο γιαραμπής να τον ευλογεί να του σπάσουν τα μούτρα από ένα ατύχημα με ποδήλατο). Το όλο σκηνικό με τους πλειστηριασμούς δεν αφορά καν τους πλούσιους κακοπληρωτές. Τα δάνεια αυτών -καθώς είναι φραγκάτοι- αποτελούν φιλέτο και στόχο των “ξένων fund” όπως ακριβώς περιέγραψα και στο παραμύθι μου “Η πρωτοπόρος κομπίνα”. Γρήγορα και εύκολα λεφτά για win win καταστάσεις. Ο στόχος των πληστηριασμών είναι το άρμεγμα της μαρίδας.

     

     

    Ας απλώσω λοιπόν τα χαρτιά μου. Ανεκδοτολογικά στοιχεία από τον αυτοκράτωρ καλιγούλα μας δίνουν την εντύπωση ότι ο νόμος κατσέλη ξεδοντιάζεται ντεφάκτο. Ο νόμος κατσέλη που είναι πολύ βολικός για τις τράπεζες φυσικά δεν προστατεύει ούτε μεγάλα ψάρια, ούτε στρατηγικούς κακοπληρωτές. Για ποιο λόγο ξεδοντιάζεται λοιπόν?

    Την ίδια στιγμή σε αυτό το αναλυτικό άρθρο ξεσκεπάζεται η έτσι κι αλλιώς ψευδής υπόσχεση τσίπρα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, όσο και για το περιεχόμενο των επι πληστηριασμώ κατοικιών. Συνδυάστε το με αυτό εδώ το άρθρο που λίγο πολύ λέει ότι οι τράπεζες αν δεν βρίσκουν αγοραστές στα σπίτια που εκπλειστηριάζουν θα τα αγοράζουν οι ίδιες (προκειμένου να μη ρίξουν τις τιμές). Με λίγα λόγια οι τράπεζες δεν ενδιαφέρουν να ξεφορτωθούν dead assets όπως η διαχείριση ακίνητων που δεν είναι η βασική τους απασχόληση, ούτε ενδιαφέρονται να εκπλειστηριάσουν τα ακριβά κομμάτια (διότι όπως είπα αυτά είναι φιλέτα που θα διευθετηθούν με άλλο πιο επικερδή τρόπο). Αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται είναι, αυτό ακριβώς που τα συριζόπανα προσπαθούν να πούν ότι δεν θέλουν να κάνουν. Να κυνηγήσουν τη μαρίδα.

    Προσθεού εδώ δεν θέλω να πω ότι η αγορά των ακινήτων από τις ίδιες τις τράπεζες θα είναι ζημιογόνα. Η δημιουργική καταστροφή του καπιταλισμού μπλα μπλα μπλα, οι επενδυτές κινέζοι ή άλλοι που τώρα με την ανάπτυξη μπλα μπλα μπλα, το airbnb μπλα μπλα μπλα, όλα αυτά είναι στο τραπέζι και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. Νομίζω όμως πως η βασική αφήγηση πίσω από αυτή την επιχείρηση σοκ και δέους είναι να τρομάξουν τη μαρίδα, έτσι ώστε να την αρμέξουν.

     

    Πώς? Μα πολύ απλά. Με την σταδιακή κατάργηση του ρευστού χρήματος από την αγορά, τα συριζόπανα και οι θεσμοί κλείνουν μία μία τις πόρτες που επέτρεπαν στη μαρίδα να ξεφύγει το άρμεγμα. Όμως καθώς θεωρούν ότι υπάρχουν πολλά δισεκατομμύρια σε στρώματα, θυρίδες και λογαριασμούς στο εξωτερικό, οι πλειστηριασμοί θα λειτουργήσουν ως τυράκι για να βγούν τα χρήματα αυτά από τις τρύπες τους. Οι τραπεζίτες φυσικά προσφέρουν ήδη πολλές χαμηλές δόσεις (αλλά όχι αξιόλογη μείωση του κεφαλαίου του δανείου). Με λίγα λόγια σου προσφέρουν τη δυνατότητα να πληρώνεις μερικές “λογικές” δόσεις ως ενοίκιο για ένα σπίτι που δεν θα γίνει ποτέ δικό σου. Αυτή τη ροή των πληρωμών θέλουν να αποκαταστήσουν και το ρόλο της αγαπούλας, τον παίζουν οι πλειστηριασμοί.

    Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύω πως αυτό το τελευταίο τέχνασμα έχει τα φόντα να κοστίσει εκλογικά στα συριζόπανα και πως αν δεν συμβεί, τότε τα συριζόπανα θα έχουν κάθε λόγο να συγκυβερνάνε για αρκετό καιρό ακόμα. Οι πλειστηριασμοί με λίγα λόγια είναι φτιαγμένοι από εκείνα τα υλικά που κόστισαν την κοινωνική ανοχή στις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο ΕΝΦΙΑ για τη νδ και το μεσομακροπρόθεσμο για το πασοκ.