• Η εποχή της σύγχυσης μέρος 3ο: Γκλομπαλίστας

    Date: 2017.11.22 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Τι είναι το γκλομπαλιστάν και τι πρεσβεύει

    Σ’έναν κόσμο τόσο χαοτικό και χωρίς πολύ σαφείς συμμαχίες το να θεωρήσουμε πως ένας παίκτης έχει πλήρη συνοχή και πλάνο είναι ιδιαίτερα προβληματικό. Πολύς κόσμος στην ανάγκη του να φτιάξει έναν κακό σαν κι αυτούς στις ταινίες, αναγκάζεται να συμπυκνώνει και να αφαιρεί τα πάντα σε φάτσες σαν του σόρος ή της χίλαρη ή κάποιου άλλου βολικά αντιπαθή κεντρικού παίκτη. Η ειρωνεία είναι πως κανείς δεν έδωσε το παράσημο του γκλομπαλίστα στον ομπάμα για παράδειγμα ή στον τσίπρα παρότι και οι δύο το αξίζουν.

    Το παιχνίδι αυτό είναι πολύ βολικό για όλους και το ίδιο έπραξαν και οι γκλομπαλίστας ανακαλύπτοντας τον εχθρό στο πρόσωπο του νεφελώδους λαϊκισμού. Τα δημοψηφίσματα, αυτή η προσπάθεια να ξαναδοθεί στο πόπολο ένας κάποιος ρόλος ενεργού συμμετέχοντα, έγιναν ξαφνικά πιο επικίνδυνα (κατά τους βρυξελλιώτες), ή παραπλανητικά (κατά τους ολλανδούς), παρότι φυσικά και αυτό χρησιμοποιείται αλά καρτ. Οι λιγότερο πωρωμένοι γκλομπαλίστας καταννοούν ότι πρέπει να υπάρχει μια κάποια νομιμοποίηση, κι έτσι ο κανόνας να θεωρείται κάθε λαϊκή έκφραση επικίνδυνη βρίσκει τις εξαιρέσεις του. Η νίκη μακρόν στις γαλλικές εκλογές, ή το σκωτσέζικο δημοψήφισμα ήταν δύο τέτοιες εξαιρέσεις που στολίστηκαν από τα ΜΜΕ με τα πιο όμορφα χρώματα. Η πρώτη είναι εμφανές γιατί, η δεύτερη γιατί το brexit (όπως και η εκλογή του τραμπ), έβγαλε εκτός ασφαλούς τροχιάς δύο από τους βασικούς πυρήνες του γκλομπαλιστάν.

    Επειδή τον όρο άρχισα κι εγώ να τον χρησιμοποιώ συχνά πυκνά με τις αμερικάνικες εκλογές, είναι νομίζω στιγμή να του δώσουμε ένα πιο σαφή περιεχόμενο, παρά το γεγονός πως ακόμα και οι περισσότεροι από τους φορείς του, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ένα σαφές και καθαρό πρόγραμμα. Δεν υπάρχει γκλομπαλιστική διεθνής για να μπορούμε να βρούμε ένα πρόγραμμα παρότι συναθροίσεις όπως αυτή του νταβός αποτελούν χωροεσπερίδες όπου οι γκλομπαλίστας πολύ γουστάρουν να συναθροίζονται. Γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να ξεκινήσω με διάφορα κοινά χαρακτηριστικά τους.

     

     

    Η ανατομία του γκλομπαλίστα

    Παρότι την προϊστορία του γκλομπαλιστάν μπορούμε να τη βρούμε πολύ συχνά στο 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα και μπορούμε να την απαντήσουμε συχνά πυκνά (όπως σε αυτό το τέλειο σενσιμονικής εμπνεύσεως σχέδιο), θα προτιμούσα να τοποθετήσω την γενεολογία τους στον σημερινό κόσμο δηλαδή γύρω στα 80s. Με αυτό δεν θέλω να μειώσω την σημασία των αποικιακών ονείρων που οι γκλομπαλίστας αναβιώνουν, αλλά να τη διαχωρίσω από την ιστορική εποχή του ιμπεριαλισμού όπως αυτή εκφράστηκε στα μέσα-τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ου. Η εποχή που ζούμε είναι σε αρκετά διαφορετική και το ίδιο ισχύει και για τους φορείς της.

     

     

    Τα παιδιά του φουκουγιάμα

    Ο φουκουγιάμα ήταν ένας αστείος τύπος εκεί στις αρχές των 90s με τον οποίο πολύ είχαμε γελάσει, διότι είχε ισχυριστεί πως με την πτώση του υπαρκτού στη δύση, είχε επέλθει το τέλος της ιστορίας.

    Το τέλος της ιστορίας είναι λίγο πολύ η εδέμ (και οι κουμουνιστές το πίστευαν για την πάρτη τους διότι είναι χεγκελικό κουσούρι), αλλά ο φουκουγιάμα ισχυρίστηκε πως το τέλος της ιστορίας ήρθε στο πρόσωπο της ελεύθερης αγοράς και της δυτικής δημοκρατίας. Η δύση το βίωνε ήδη -μας έλεγε- και ο υπόλοιπος κόσμος -μετά από μερικούς κοιλόπονους ακόμα- θα κατάφερνε να φτάσει κι αυτός στο ανώτατο στάδιο του πολιτισμού.

    Τα γέλια όμως τελειώνουν με την διαπίστωση πως η δύση δεν δείχνει να βιώνει κάποια εδέμ τα τελευταία 30 χρόνια κι ότι τα μακντόναλντς και η νέα τους μετεμψύχωση, τα iphones, δεν είναι ικανά για να μας φέρουν αυτή την εδέμ. Ο φουκουγιάμα είναι προφανές πως χτύπησε κάποια κρυφή χορδή στην ψυχή πολλών ανθρώπων και ο σορέλ θα γελάει στον τάφο του με το πόσο σημαντικός είναι ο συμβολισμός των μύθων. Από τότε λοιπόν δημιουργήθηκε λίγο πολύ αυτό που θα ονομάζαμε τα παιδιά του φουκουγιάμα. Το ΤΙΝΑ (there is no alternative) είναι το δόγμα τους και τα πάντα μπαίνουν μέσα σε αυτόν τον ντετερμινισμό. Η εδέμ θα έρθει όταν ο κόσμος ολόκληρος μετατραπεί σε ένα απέραντο Mall (κατά την φαντασίωση των 90s-00s) ή ένα απέραντο κατάλογο της άμαζον (κατά τη νέα μόδα).

    Δεν είναι ότι ταινίες σαν το American Beauty δεν έδειξαν την ρηχότητα αυτής της εδέμ, αλλά όπως είπα είναι προφανές πως η μαλακία του φουκουσίμα χτύπησε στην καρδούλα πολλών ανθρώπων. Οποιοσδήποτε με κάποιο τρόπο ήθελε να αποδεχθεί την παρούσα κατάσταση ως τον καλύτερο δυνατό των κόσμων, μπορούσε να βρει στον φουκουγιάμα ένα ιδεολογικό αποκούμπι.

     

     

    Ο αγνωστικισμός του έθνους.

    Πόρισμα της φαντασίωσης του φουκουγιάμα είναι πως τα έθνη δεν έχουν και μεγάλη σημασία από τη στιγμή που φτάνει να έχεις ελεύθερη αγορά και δυτική δημοκρατία για να μπεις στον παράδεισο. Στην ευρώπη η easyjet και η συνθήκη του μάαστριχτ έδειξαν να το επιβεβαιώνουν ήδη από τις αρχές των 90s, αλλά όχι μόνο. Οι πόλεις άρχισαν ολοένα να μοιάζουν μεταξύ τους καθώς οι ελεύθερες αγορές μετέφεραν τις υπερεθνικές εταιρίες παντού. Δεν ήταν τόσο τα μακντόναλντς, αλλά η Zara που στην ελλάδα μετέφερε την πρώτη τέτοια εμπειρία και μετά ακολούθησε το ΙΚΕΑ κλπ κλπ. Με τα χρόνια αυτή η ομοιομορφία έγινε και λίγο βρισιά, αλλά είναι προφανές πως αν το πρόγραμμα erasmus σε προσγειώσει σε μια άγνωστη πόλη, είναι εξαιρετικά πιθανό πως θα βρεις ένα φαστφουντ να φας, ένα ικέα να φτιάξεις το σπιτικό σου, ένα lidl για να ψωνίσεις κι ένα άμαζον να ικανοποιήσεις την καταναλωτική σου έξη. Παρότι ο κόσμος μίκρυνε σε εμπειρία, έγινε πιο οικείος και ακόμα και έθνη που αρνούνταν αρχικά να δεχθούν τη νέα κοινή ελληνική, υποτάχθηκαν στη θέλησή της. Σήμερα πια είναι κυρίως οι ισπανοί που δεν μιλάνε ιδιαίτερα τα αγγλικά κι αυτό διότι τα ισπανικά είναι εξίσου διαδεδομένα. Το ίντερνετ άλλωστε φρόντισε για τα υπόλοιπα.

    Ένα άλλο πόρισμα αυτού του κόσμου είναι η μετανάστευση. Στην αρχή τη βιώσαμε μαζικά από την κατάρρευση του δεύτερου κόσμου. Οι ανατολικοευρωπαίοι, όπως τους είπε ο φουκουσίμα, θα κοιλοπονούσαν λίγο περισσότερο αλλά θα έφταναν κι αυτοί γρήγορα στην εδέμ. Είναι προφανές πως είτε αρκετοί δεν τον πίστεψαν ή ήταν εξαιρετικά ανυπόμονοι κι έτσι βιώσαμε στην ευρώπη ένα ακόμα μεγάλο μεταναστευτικό κύμα από την ανατολή και οι ΗΠΑ από το μεξικό.

    Το αυτό ίσχυσε και στην παραγωγή όπου λίγο πολύ δημιουργήθηκαν οι νομικές και οικονομικές συνθήκες εκείνες προκειμένου η αποβιομηχάνιση των 70s να συνεχιστεί με μια διαφορά. Στα 70s η αποβιομηχάνιση είχε εθνικά χαρακτηριστικά, με λίγα λόγια έκλεινε η μπεεθλεμ στιλ και επιβίωνε η τατά ή η χιτάτσι. Στα 90s η αντίστοιχη μπέεθλεμ στιλ , ας πούμε η άππλ, έκλεισε το εργοστάσιο στην καλιφόρνια και το μετέφερε στην ταιβάν και την κίνα. Πάνε λοιπόν οι καιροί όπου η κρούπ έπρεπε να ανταγωνιστεί τη ρενό και η μπεθλεεμ στιλ την τατά. Τώρα όλοι πηγαίνουν στην κίνα που τους άνοιξε τα χεράκια διάπλατα άρα η αποβιομηχάνιση των 90s στην δύση δεν σήμαινε και την ταυτόχρονη χρεοκοπία του κεφαλαίου πίσω στη μητέρα πατρίδα. Το ντήλ με τους κινέζους κουμουνιστές ήταν πως θα έχεις περίπου το 50% του νέου εργοστασίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είσαι φτωχότερος. Ίσα ίσα η μετακίνηση της παραγωγής σε φθηνότερες μισθολογικά περιοχές ήταν εξαρχής το σχέδιο κατά της κλειστής αγοράς εργασίας στη δύση.

    Έτσι λοιπόν είτε στο επίπεδο του τουρίστα που πηδάει από πόλη σε πόλη, είτε στο επίπεδο του επαγγελματία που πηδάει από χώρα σε χώρα, είτε στο επίπεδο της επιχείρησης, ο ρόλος του έθνους υποβαθμίστηκε. Στον σημερινό κόσμο δεν είναι μόνο οι έλληνες εφοπλιστές που δεν είναι δεμένοι με τον τόπο τους. Δεν είναι τυχαίο τελικά που το bitcoin έγινε τόσο πετυχημένη φούσκα καθώς αποτελεί μέρος αυτής της φαντασίωσης.

     

     

    Ο ελιτισμός

    Αν υπάρχει κάτι που καθορίζει όλους τους γκλομπαλίστας, αυτό είναι ο ελιτισμός. Στο πρώτο μέρος ανέλυσα πως ο ελιτισμός έχει διευρυνθεί πια τόσο ώστε να μαζεύει μέσα του κάθε καρυδιάς καρύδι· το αποτέλεσμα είναι ότι αυτός ο ελιτισμός δεν έχει απαραίτητα υλικά χαρακτηριστικά. Ακόμα και ο τελευταίος νέρντης που τρώει σφαλιάρες στο σχολείο μπορεί να φαντασιώνεται πως με τα bitcoin που μαζεύει ανήκει σε αυτή την ελιτ. Για το φουκογιάμα είναι σαφές, αυτή η εδέμ θα διευρυνθεί για να τους συμπεριλαμβάνει όλους κάποια στιγμή σε 5 τέρμινα, αλλά αυτή τη στιγμή την τιμή την έχουν μόνο ορισμένοι. Αυτοί εξ’ όρισμού είναι μια ελιτ και δεν χρειάζεται παρά να σου καθαρίσει κάποιος αλβανός τον κήπο με ένα δεκαχίλιαρο για να το βιώσεις.

    Ο λας ονομάζει ναρκισσισμό, την κύρια εκπεφρασμένη νεύρωση της εποχής μας. Αυτός ο ελιτισμός εκφράζεται ως αποστασιοποίηση του γκλομπαλίστα από το υπόλοιπο σώμα της κοινωνίας και μια ταυτόχρονη πεποίθηση πως αυτός θα τα καταφέρει μόνος του. Αυτή η παιδική φαντασίωση παντοδυναμίας εκφράζεται σε διάφορα στάδια.

    Η φαντασίωση του υπερήρωα είναι θα έλεγα η πιο αθώα, διότι ο υπερήρωας παρότι εκτός της κοινωνίας, εμπλέκεται με αυτή (και τη σώζει έστω και παρά τη θέλησή της). Είναι ο batman, ο V for vendetta, ο αναρχικός και ο κουμουνισταράς που πατάνε τον καπιταλισμό εκεί που πονάει και τους μικροαστούς που τόσο σιχαίνονται.

    Ένα άλλο στάδιο είναι η φαντασίωση της ράντ, όπου οι εκλεκτοί αυτού του κόσμου θα πάνε και θα κρυφτούν και ο κόσμος θα πεθάνει ακριβώς λόγω της έλλειψής τους. Αυτή είναι μια φανατασίωση τύπου νόε αν θέλετε την πιο αθώα εκδοχή της, ή λωτ αν θέλετε την εκδοχή όπου η μικρή πριγκίπισσα βάζει το χεράκι της στην καταστροφή του κόσμου. Η ταινία 2012 νομίζω είναι αυτή που φτάνει πιο κοντά από όλες τις τελευταίες ταινίες καταστροφής σε αυτό το συμπέρασμα.

    Πιο προχωρημένο στάδιο είναι η νέα μόδα των ζόμπι που δεν είναι άλλο παρά η αναβίωση του ροβινσονα κρούσου με ολίγη από χομπσική σάλτσα. Εδώ και 5-7 χρόνια το survivalist genre έχει γίνει στα videogames το νέο Quake και πια οι πάντες θα ασχολούνται με ένα είδος survivor. To minecraft ήταν ο μακρινός πρόγονος. Σε αυτό το στάδιο ο γκλομπαλίστας φαντασιώνεται πως ο κόσμος όλος είναι εναντίων του κι αυτός πρέπει να επιβιώσει μέσα του.

    Αν πρέπει να κρατήσουμε ένα λίγο πιο γενικό συμπέρασμα, αυτό μάλλον θα είναι η μεταφυσική πεποίθηση πως αυτοί με κάποιο τρόπο θα την σκαπουλάρουν και στον κόσμο που δημιουργείται θα βρίσκονται στους από πάνω ορόφους, γι’αυτό και δεν έχουν παρά να τον καλωσορίσουν. Όπως παρατηρούσα και παλιότερα, δεν υπάρχει αποτυχημένος φιλελές διότι πρόκειται για αντίφαση· κι όταν λέω αποτυχημένος εννοώ φαντασιακά αποτυχημένος.

    Κάτι που μας φέρνει σε μία ακόμα ενδιαφέρουσα παρατήρηση.

     

     

    Ο ντετερμινισμός ενός κοινού μέλλοντος

    Κάθε τι που συμβαίνει σήμερα προς την κατεύθυνση του γκλομπαλιστάν, είναι μια αυταπόδεικτη θέση πως το μέλλον δεν μπορεί να αναχαιτιστεί. Όταν ο πρωθυπουργός της ινδίας μόντι αποφάσισε να ψειρίσει τη μεσαία τάξη του θέτοντας εκτός κυκλοφορίας τα χαρτονομίσματα μεγαλύτερης αξίας, μια σειρά από συνήθεις ύποπτες προσωπικότητες (τύπου μπίλ γκέιτς) βγήκαν να τον στηρίξουν. Το χάρτινο χρήμα είναι κακό και το ψηφιακό χρήμα είναι το μέλλον. Είτε με καρότα είτε με μαστίγια, δεν έχετε άλλη επιλογή απ’ το να το αποδεχθείτε.

    Οι συριζαίοι έκαναν μια λιγότερο θεαματική αλλά παρόμοια κίνηση αναγκάζοντας τους πάντες να εγκαταστήσουν POS, συνεχώς διαβάζουμε άρθρα για το νέο app που θα φέρει το τέλος του απαρχαιομένου χάρτινου χρήματος και δεκάδες εταιρίες εγκαθιστούν τερματικά που να δέχονται τα ηλεκτρονικά πορτοφόλια των smartphones. Όλες αυτές οι κινήσεις κοστίζουν χωρίς να προσφέρουν κάποιο ιδιαίτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και όλες πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Μήπως υπάρχει κάποια συνωμοσία?

    Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Σαφώς οι μεγάλοι παίκτες έχουν αποφασίσει προς τα που θέλουν να πάνε και πιέζουν τα πάντα προς τα εκεί. Εδώ η βρυξέλλα αποφασίζει για την κυρτότητα των αγγουριών, και το κογκρέσο αποφασίζει για το ποιους κανονισμούς ασφαλείας δεν χρειάζεται να πληρούν τα έξυπνα αυτοκίνητα, γιατί να μην προωθήσουν το μέλλον? Την ίδια στιγμή η θάλασσα ρευστότητας που το QE έχει δημιουργήσει σε μια πολύ συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, πιέζει προς την ίδια κατεύθυνση. Θα ήταν πρακτικά αδύνατο να πείσεις τους ταξιτζήδες να εγκαταστήσουν και να χρησιμοποιήσουν κάποιο σύστημα πληρωμών που παρακολουθείται, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με την uber που το θεωρεί αυτονόητο. Και παρότι η uber έχει εμφανώς μεγαλύτερα κόστη και όχι πολλά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, διαθέτει πρόσβαση στη θάλασσα ρευστότητας κάτι που δεν ισχύει για τους ταξιτζήδες. Η μακντόναλντς εγκαθιστά αυτόματους πωλητές στα καταστήματα χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά αν αυτό της κοστίζει περισσότερο ή όχι. Στην ουσία η θάλασσα ρευστότητας των QE έχει δημιουργήσει το αντίθετο εφέ από αυτό που βιώνει ένα ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό πληθυσμού στη δύση. Την πεποίθηση πως το κόστος δεν ενδιαφέρει κανένα. Πριν την κρίση αυτή η πεποίθηση ήταν κτήμα των μεγαλύτερων τεμαχίων της δύσης (αφού όλοι μπορούσαμε να πάρουμε δάνεια). Μετά την κρίση αυτή η πεποίθηση είναι προνόμιο μιας πολύ μικρής κάστας ανθρώπων. Κι αυτή η κάστα ανθρώπων πιέζει προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις που σχετικά γρήγορα μετατρέπονται σε “πραγματικότητες” .

    πχ, τα fake news μπορεί να εγκαταλείφθηκαν ως σύνθημα, αλλά το αποτέλεσμα είναι η google να δηλώνει ανερυθρίαστα πια πως μανιπουλάρει τα αποτελέσματα των αναζητήσεων (για το καλό του έθνους πάντα), και το τούιτερ ότι θα μας διαγράφει τους λογαριασμούς αν η εξωσχολική (εξωτουιτερική) συμπεριφορά μας δεν αρμόζει με τα χρηστά ήθη. Παρότι ο ζαχαρόβουνος ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε αυτό το επιθετικό μάρκετινγκ παρακολούθησης στο facebook, και οι υπόλοιποι μεγάλοι παίκτες ευθυγραμμίστηκαν πλήρως. To youtube πια για κάθε εξωτερικό λινκ σου βγάζει μια προειδοποιητική σελίδα που σου δίνει τη δυνατότητα “να επιστρέψεις στην ασφάλεια” (του youtube).

    Στο τέλος δεν έχει μεγάλη σημασία αν αναγκάστηκες να έρθεις στο μέλλον, ή πήγες οικιοθελώς, σημασία έχει αυτό το μέλλον να είναι αναπόδραστο.

     

     

    Regime change

    Ένα άλλο πόρισμα του γκλομπαλιστάν είναι πως ακριβώς επειδή το μέλλον είναι αναπόδραστο και οι κανόνες παγκόσμιοι, μπορούμε και πρέπει να επιβάλουμε αυτούς τους κανόνες στον υπόλοιπο κόσμο προκειμένου να έρθει μια ώρα αρχύτερα αυτή η εδέμ. Στην λίμπεραλ καθομιλουμένη αυτό ονομάζεται αυτοδιάθεση των λαών, ή ανθρώπινα δικαιώματα και εξυπακούεται πως οποιοσδήποτε δεν συνάδει με τα γκλομπαλιστικά πρότυπα είναι εξαρχής ύποπτος ως τύρρανος ή ως λαϊκιστής. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον τσάβες, όπου παρά το γεγονός ότι εκλεγόταν με ποσοστά που κανείς στη δύση δεν μπορούσε να διανοηθεί σ’ ένα πολίτευμα που ήταν καθώς πρέπει για τα γκλομπαλιστικά πρότυπα, πάντα θεωρούνταν κολονέλος.

    Αν λοιπόν ο τσάβεζ θεωρείται πάντα ύποπτος, σκεφτείτε τι συμβαίνει με λιγότερο δημοφιλής αρχηγούς κρατών ή/και με λιγότερο αποδεκτά πολιτεύματα. Ο μόνος που έδειξε να καταλαβαίνει τι σοβαρότητα αυτής της απειλής από το γκλομπαλιστάν ήταν ο κιμ της β.κορέας.

     

     

    Το τέλος του κόσμου

    Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε πως σε σχέση με τα πρώτα δύο χαρακτηριστικά, έχει αλλάξει εντελώς το κλίμα. Πως πήγαμε από την αιώνια εδέμ του φουκουγιάμα, στη φουκουσίμα? Που πήγε ο κόσμος που μας είχαν υποσχεθεί ότι θα πεθάνουμε από τη βαρεμάρα στα 90s? Γιατί πρέπει να εισβάλουμε σε διάφορες χώρες προκειμένου να τις πείσουμε για τα πλεονεκτήματα της δυτικής δημοκρατίας και των ελεύθερων αγορών?

    Είναι νομίζω σχετικά προφανές να διαπιστώσουμε πως η εδέμ του φουκουγιάμα έχει μερικά προβληματάκια. Και πως οι δυτικοί που αποτελούσαν τους κατεξοχήν πελάτες αυτού του προϊόντος, δείχνουν ολοένα και πιο δυσαρεστημένοι από τότε που τους σερβιρίστηκε η ιδέα.

    Αυτή η δυσαρέσκεια έχει αρχίσει να βρίσκει τις πολιτικές διεξόδους της σε ένα σωρό εκφάνσεις· από αυτές αρκετές αρχίζουν να βρίσκουν στο γκλομπαλιστάν την πηγή του προβλήματος. Στην αργεντινή και την ισλανδία αυτή η αντίδραση ήρθε ως αποτέλεσμα των απότομων αναταράξεων του συστήματος. Ο μεσογειακός νότος βίωσε ακριβώς την ίδια διαδικασία παρότι δεν κατάφερε ακόμα να αντιδράσει με κάποιο σημαντικό τρόπο.

    Σε άλλες περιοχές όμως η διαδικασία είναι το αποτέλεσμα μιας πιο αργής και υπόγειας κίνησης. Στην πολωνία, την ουγγαρία και εσχάτως την αυστρία, κυβερνάνε πια ευρωσκεπτικιστικά κόμματα. Κάποια από αυτά προσπαθούν να επιβάλουν περιορισμούς στη δράση των οργανώσεων του σόρος, ίσως του πιο γνωστού χρηματοδότη του γκλομπαλιστάν και των regime change στην ανατολική ευρώπη.

    Παρόμοιες χαμηλών τόνων αλλαγές είδαμε και στην πηγή του γκλομπαλιστάν, τη βρετανία και τις ΗΠΑ. Το brexit και ο τράμπ, όσο και να προσπαθούμε να τα περιγελάμε είναι πολύ σημαντικές ενδείξεις πως κάτι πάει στραβά στο γκλομπαλιστικό σχέδιο. Και βλέποντας τις αντιδράσεις των γκλομπαλίστας σε αυτό μπορούμε να βγάλουμε μερικά ακόμα συμπεράσματα για το “κίνημα”.

    Πόσους αμερικάνους ημισελέμπριτσι ακούσαμε να λένε πως θα μετακομίσουν στον καναδά αν εκλεγεί ο τραμπ? Ο καναδάς ήταν και στον πόλεμο του βιετναμ το καταφύγιο των αμερικάνων που ήθελαν να αποφύγουν την αμερικανικότητά τους, αλλά υπάρχει μια ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δύο εξόδους. Κατά τον πόλεμο του βιετναμ έτρεχες στον καναδά για να γλυτώσεις την τιμωρία της αμερικάνικης κυβέρνησης, σήμερα τρέχεις στον καναδά για να τιμωρήσεις την αμερικάνικη κυβέρνηση με την απουσία σου. Ήδη βλέπουμε την φαντασίωση της ράντ σε όλο της το μεγαλείο. Το ίδιο ισχύει και για όλους αυτούς που θέλουν να φύγουν από τη βρετανία τώρα που αυτή διάλεξε τον κακό δρόμο.

    Όλοι αυτοί δεν σκέφτονται να κρυφτούν σε μυστική τοποθεσία -όπως φαντασιωνόταν η ραντ- αλλά πολύ συχνά στις χώρες εκείνες που παραμένουν πιστές στο όνειρο της γκλομπαλιστικής διεθνούς. Ο καναδάς, η αυστραλία, η γερμανία και εσχάτως η κίνα έχουν γίνει οι νέες “μυστικές τοποθεσίες” όπου μπορούν να κρυφτούν τα νέα ορφανά της παγκοσμιοποιήσης. Ανεξάρτητα με το αν το κάνουν τελικά ή όχι, νομίζω ότι μπορούμε να βρούμε ένα δύο αξιόλογες παρατηρήσεις σε αυτό. Ο αγνωστικισμός του έθνους που ήταν το πόρισμα του φουκουγιάμα έχει μετατραπεί σε άρνησή του. Η εθνική ταυτότητα έχει πια δευτερεύουσα σημασία σε σχέση με τη γκλομπαλιστική, όπως κι αν αυτή εκφράζεται. Το δεύτερο είναι πως το γκλομπαλιστάν έχει αποκτήσει αμυντικά χαρακτηριστικά. Η σιγουριά του μέλλοντος εκλείπει και τη θέση της παίρνει μια τακτική επιβίωσης σ’ έναν πιθανά εχθρικό κόσμο.

    Το περίφημο elephant graph είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση. Αντί το γράφημα να εξηγήσει την πορεία της ανθρωπότητας προς την εδέμ, τη σχετικοποιεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις “θυσίες” των αρχικών πελατών (των δυτικών μεσοαστών), ως απαραίτητες για την ανάδειξη των νέων πελατών (των ανερχόμενων μεσοαστών της ανατολικής ασίας). Είναι νομίζω προφανές για όποιον πιστεύει σε αυτό το γράφημα πως όχι μόνο η δυτική εδεμ δεν θα είναι αιώνια, αλλά θα υποστεί περαιτέρω υποβαθμίσεις προκειμένου να υλοποιηθεί το γκλομπαλιστικό όνειρο.

     

     

    Ένας κόσμος, μια αγορά

    Ο πάγος που έχει μπει λόγω μπρέξιτ και τράμπ, έχει αναγκάσει άλλες χώρες να αναλάβουν τα ηνία. Κάποιες ανήκουν στην αγγλοσαξωνία (αυστραλία, καναδάς), κάποιες προσπαθούν να την αντιγράψουν (η μερκελική γερμανία), κάποιες από σύνδρομο κατωτερότητας (η μακρονική γαλλία) και κάποιες τελείως “αναπάντεχα” (η κίνα). Όλοι αυτοί ορκίζονται στη συνέχιση του πρότζεκτ το οποίο όμως με την προσθήκη της κίνας ρηχαίνει, καθώς η κίνα ακόμα αποδέχεται την εθνική κυριαρχία ως βασικό άξονα της πολιτικής. Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι οι ελεύθερες αγορές, αλλά ακόμα κι αυτές βρίσκονται υπό απειλή. Καθώς ο τραμπ και οι στραταίοι του αλλάζουν αργά το κέντρο βάρους της “απειλής” από την ρωσία στην κίνα, το αυτό δείχνουν να πράττουν και άλλες χώρες που ανήκουν στο γκλομπαλιστικό στρατόπεδο (κυρίως η αυστραλία και ο καναδάς)· πράγμα που δημιουργεί το εξής πρόβλημα:

    Το γκλομπαλιστάν χωρίς την κίνα και την κεντρική θέση που αυτή έχει αποκτήσει στο παγκόσμιο κοσμοσύστημα είναι πρακτικά αδύνατο. Οι αππλ αυτού του κόσμου δεν μπορούν να δηλώνουν ότι δεν έχουν πατρίδα χωρίς τα εργοστάσια τους στην κίνα. Λόγω του μεγέθους της, οποιαδήποτε μαζική μετακίνηση της παραγωγής σε άλλη χώρα θα προκαλέσει τεράστιες αυξήσεις στο κόστος τόσο λόγω της ίδιας της μετακίνησης (η κίνα δεν πρόκειται να αφήσει να αποβιομηχανιστεί και άρα θα πρέπει να χτίσουν τα πάντα από την αρχή), όσο και λόγω της τεράστιας πίεσης που θα δημιουργηθεί στο εργατικό δυναμικό της νέας χώρας ευκαιρίας (οι μισθοί θα πιεσθούν προς τα πάνω από την ίδια την τεράστια ζήτηση που θα δημιουργηθεί).

    Ακόμα κι αν συμβεί μια έξοδος από την κουμουνιστική κίνα αυτό θα είναι τεράστια ήττα για το γκλομπαλιστάν καθώς η παραγωγή θα ξαναγίνει εθνική (δεν μπορούν να μαζευτούν όλοι αυτοί σε μια άσχετη χώρα) και την ίδια στιγμή θα έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ανταγωνισμό των κινέζων σε μια μάχη που θα θυμίζει περισσότερο την αποβιομηχάνιση των 70s.

    Με λίγα λόγια δεν γίνεται να υπάρξει γκλομπαλιστάν χωρίς την κίνα κι ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη μπανανόφλουδα που έβαλε ο τραμπικό στρατόπεδο μέχρι στιγμής στο όλο σχέδιο (πέρα από το να βγάλει τις ΗΠΑ από την αιχμή του πρότζεκτ για κάποια τέρμινα). Οι κινέζοι δεν ταιριάζουν ακριβώς στο όραμα του φουκουγιάμα και παρότι δείχνουν να ενστερνίζονται μέχρι στιγμής ένα ελάχιστο κοινό παρωνομαστή γκλομπαλιστάν, θεωρούνται πάντα ύποπτοι.