• Η τοξική α-νοησία των identity politics σε ταληράκια

    Date: 2017.04.20 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

    Τα identity politics είναι μια α-νοησία που βασανίζει τις πιο αριστερές του φάσματος εδώ και καμιά δεκαπενταετία τουλάχιστον, αν και ο όρος εμφανίζεται για πρώτη φορά κάπου στα βάθη των 70s (μόνο ο κονιόρδος θα μπορούσε να το βρει αυτό). Παρόλαυτά ποτέ ξανά δεν πήραν τόσο κεντρική θέση στη mainstream αφήγηση, όσο στις τελευταίες αμερικάνικες εκλογές. Και είναι εξίσου εντυπωσιακό πως, παρά την παταγώδη αποτυχία τους να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους εναντίων ενός πραγματικά κακού υποψηφίου όπως ο τραμπ, συνεχίζουν να κυριαρχούν στη συζήτηση και να αποτελούν το par excellence όπλο ερμηνείας του κόσμου από το πιο βαθύ κατεστημένο των ΗΠΑ (βλ pussy hat march κλπ), μέχρι το πεδίο των προσωπικών συζητήσεων. Το παρακάτω είναι μια προσπάθεια να διαχωρίσουμε το φαντασιακό και ιστορικό περιεχόμενο αυτής της α-νοησίας.

     

    Τα identity politics ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να σπάσει η αρτιοσκληρωτική μονοτονία του διαχωρισμού των ανθρώπων στο ταξικό δίπολο αστοί-προλετάριοι που στη μεταπολεμική δύση ειδικά, δεν έδειχνε να αντικατοπτρίζει με καμιά πληρότητα την πραγματικότητα. Η ιδέα ήταν, πως πέρα από προλετάριοι είμαστε -πχ και γυναίκες- και σε σχέση με τους άντρες προλετάριους υπάρχουν διαφορές που το μαρξιστικό δίπολο δεν ενδιαφέρεται να αναδείξει. Και ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτή την παρατήρηση· εννοώ ποιος πέρα από τους σκληρούς μαρξιστές που θεωρούν πως αν λύσουμε τις υλικές βάσεις της κοινωνικής αδικίας, όλα τα υπόλοιπα θα διορθωθούν από μόνα τους ως δια μαγείας.

     

    Το πρόβλημα όμως με το να σπας τα απλοϊκά δίπολα, είναι ότι το πράγμα αρχίζει και μπερδεύεται και το μπέρδεμα ποτέ δεν βοηθά στην κατανόηση ή τη δράση. Ο μισεά μας έχει ήδη προειδοποιήσει πως η όλη ιδέα περί δικαιωμάτων του φιλελευθερισμού δεν τελειώνει παρά στην αναγνώριση του καθενός ως μοναδικότητα μέσα στον κόσμο με λίγα λόγια στο τέλος της κοινωνίας ως μαζικού φαινομένου. Η παρατήρηση παρότι υπερβολική είναι εξαιρετικά εύστοχη και περιγράφει επακριβώς τις κατατμήσεις που ακολουθήθηκαν. Στις ΗΠΑ που η φυλετική καταγωγή είναι βασικό δομικό στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητάς, ήταν προφανές πως οι μαύροι προλετάριοι δεν ήταν ίδιοι με τους λευκούς ιρλανδούς προλετάριους για να μην πιάσουμε και το κίνημα της νομιμοποίησης των σεξουαλικών προτιμήσεων που πρόσθεσε μερικές ακόμα κατηγορίες στο στοιχείο της ταυτότητας.

     

    Γρήγορα κάποιοι κατάλαβαν πως το όλο ζήτημα δεν μπορεί να ιδωθεί ξεχωριστά. Διότι οι μαύροι προλετάριοι μπορεί να είχαν κοινωνικά λιγότερες δυνατότητες από τους λευκούς, αλλά μπορεί να συνέχιζαν να θεωρούν τις γυναίκες (μαύρες ή λευκές) κατώτερα όντα. Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκε η ιδέα του intersectionality. Ότι δηλαδή παρότι αποφασίζεις να επιλέξεις μια κυρίαρχη ταυτότητα, αυτή εμπλέκεται με όλες τις υπόλοιπες που διαθέτεις και πρέπει να το δεις το θέμα πιο σφαιρικά και να αντιληφθείς και τις άλλες ταυτότητες πριν μπορέσεις να εκφραστείς.

     

    Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι επιλήψιμο και δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τις περιγραφές. Αλλά αν μια περιγραφή είναι ικανή, δεν σημαίνει πως είναι και απαραίτητα χρήσιμη. Το να πω ότι όλοι είμαστε άνθρωποι, είναι μια ικανή αλλά κενή περιεχομένου περιγραφή. Αυτό που με ενδιαφέρει να εξετάσω είναι το τοξικό πλαίσιο που όλες οι παραπάνω ικανές περιγραφές κατάφεραν να δημιουργήσουν και πως μετατράπηκαν σε κύριο ρητορικό όπλο των πιο σκληρών γκλομπαλίστας ρηχαίνοντας την πραγματική συζήτηση σ’ ένα εντελώς επιφανειακό επίπεδο.

     

     

     

    Τα δικαιώματα

    Το πλαίσιο πάνω στο οποίο βασίστηκαν ιστορικά οι περισσότερες παραπάνω κατηγοριοποίησεις, είναι αυτό των δικαιωμάτων. Το civil rights movement των ΗΠΑ τη δεκαετία του 60 και του 70, έθεσε ως στόχο του την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων απέναντι σε όλους τους ανθρώπους που ζούνε μέσα στη χώρα. Αυτή η σημαντική μάχη έδωσε και το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι διαφορετικές ταυτότητες κινούνταν. Το μοτίβο ήταν πολύ σαφές. Ένα κοινωνικό τεμάχιο θεωρεί πως διαθέτει μια κατώτερη κοινωνική θέση απέναντι σε μια υποθετική νόρμα και άρχισε να διεκδικεί ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες με αυτή τη νόρμα. Πολύ συχνά αυτή η νόρμα ονομάστηκε WASP -white anglosaxon protestant- αν και πολύ γρήγορα κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι κι αυτή η περιγραφή δεν είναι ικανή πια γιατί πχ δεν μιλά ούτε για το φύλο ούτε για τη σεξουαλικότητα (αυτό είναι ένα τυράκι της α-νοησίας που θα συνεχίσω να περιγράφω).

    Ήδη ο τρόπος που τίθεται η συζήτηση είναι πολύ σαφής. Η εκάστοτε ομάδα θέτει τον εαυτό της ως θύμα των κοινωνικών σχέσεων και ζητά από τους υπόλοιπους ίση μεταχείριση μέσα στον υπάρχοντα κόσμο. Πρακτικά στην παλιά συζήτηση, η θέση αυτή είναι ρεφορμιστική, δεν αποζητά δηλαδή την επαναστατική αλλαγή των σχέσεων στην κοινωνία, αλλά την αποδοχή συγκεκριμένων ομάδων ως κομμάτι του σώματος αυτής. Με λίγα λόγια αν τους λευκούς εργάτες τους μαστιγώνουν μια φορά τη μέρα, ενώ τους μαύρους τρεις, οι μαύροι ζητάνε να αποκτήσουν ίσες ευκαιρίες στο μαστίγωμα με τους λευκούς. Αυτά τα δύο σημεία είναι πολύ κομβικά για το πως εξελίσσεται ιστορικά και ρητορικά αυτή η συζήτηση, οπότε βάλτε τα σε μια άκρη.

     

     

    Και η πολιτική ορθότητα στο παζάρι

    Η ίση μεταχείριση των γυναικών ή των μαύρων ήταν το ψωμοτύρι των 60s και των 70s, αλλά μέχρι τα 80s αυτό αρχίζει και επεκτείνεται ως αίτημα ανάμεσα στους πούστηδες και τις τσιβιτζιλούδες ως μια διαφορετική ταυτότητα. Κι όλα αυτά πάνε χέρι χέρι με το politically correct κίνημα που αποφασίζει λίγο αυθαίρετα πως από εδώ και πέρα θα πρέπει να ονομάζονται ομοφυλόφιλοι ή αφρο-αμερικάνοι. Κι αυτή η αυθαιρεσία είναι ένα επίσης κομβικό σημείο στην όλη συζήτηση. Η λέξη νέγρος (δηλαδή μαύρος στα ισπανικά) ή μαύρος θεωρήθηκε ανάρμοστη παρότι χρησιμοποιούνταν ευρέως από όλους μαύρους και μη. Ποιος παίρνει λοιπόν την απόφαση να αλλάξει το όνομα όλων των αμερικάνων με περισσότερη μελανίνη στο δέρμα τους? Στην ουσία ο αιδεσιμότατος τζέσε τζάκσον που το 1988 ανακοινώνει στους αμερικάνους ότι ο όρος african-american είναι προτιμότερος.

     

    Εγώ το παίρνω χαμπάρι κι αρχίζω και το ψάχνω, διαβάζοντας την άρνηση του αγαπημένου μου παππού χόμπσμπαουμ να αναφερθεί στους μαύρους της αμερικής με οποιοδήποτε άλλο όνομα από το ιστορικότατο για τον ίδιο negro. Και για να πάρετε μια γεύση για το μέγεθος του μπάχαλου και της αυθαιρεσίας όλων αυτών των όρων, ρίξτε μια ματιά σε αυτό το μικρό άρθρο που ανακάλυψα ψάχνοντας να βρω ποια χρονιά έδωσε την περίφημη συνέντευξη τύπου ο τζέσε τζάκσον. Ο ομπάμα ή ο κόλιν πάουελ, μπορούν να θεωρούνται african americans από τη στιγμή που δεν είναι εγγόνια σκλάβων, αλλά πρόσφατοι μετανάστες? Σκληρά ερωτήματα που αναζητούν απάντηση 🙂

     

    Ποιος μπορεί να αποφασίσει ποιος είναι ο σωστός τρόπος να ονομάζουμε τους μαύρους? Όταν κάποιος σου βάζει χέρι γιατί δεν τους είπες αφρο-αμερικάνους με ποιο δικαίωμα το κάνει? Σίγουρα όχι επειδή οι αμερικάνοι με το κατάλληλο γενετικό υλικό αποφάσισαν να ονομάζονται έτσι. Ίσως κάποιοι όπως ο τζέσε τζάκσον να το ήθελαν, αλλά ο τζέσε τζάκσον δεν είναι όλοι οι μαύροι της αμερικής, δεν εκπροσωπεί καν καμιά πλειοψηφία, για να το βάλουμε στα όρια της δυτικής αστικής δημοκρατίας.

    Πάλι εδώ τίθεται το ζήτημα του ποιος ζητάει τι. Σε προσωπικό επίπεδο ένας μαύρος μπορεί να μου ζητήσει να αναφέρομαι στον ίδιο ως πρίγκιπα της ζαμούντα, αλλά με ποια νομιμοποιήση μου ζητάει να αναφέρομαι και στους άλλους μαύρους ως ζαμουντιανούς?

     

     

     

    Το γενετικό υλικό ως δικαίωμα πρώτου λόγου

    Γι’ αυτό το λόγο και μέρος της όλης συζήτησης των διαφορετικών ταυτοτήτων ήταν και η θέση πως για τα ζητήματα των γυναικών νομιμοποιούνται πρώτα και κύρια να μιλάνε οι ίδιες οι γυναίκες, των μαύρων οι μαύροι κλπ κλπ. Παρότι κι αυτό είναι μια λογική πρόταση, παραμένει κενή περιεχομένου και οδηγεί πολύ γρήγορα στο πολύ παλιό παιχνίδι των διακρίσεων.

    Αν μόνο οι γυναίκες μπορούν να μιλάνε για τις γυναίκες, τότε αυτό σημαίνει πως προτείνουμε όλοι οι υπόλοιποι να μην ακουστούν, όχι γιατί λένε μαλακίες, αλλά επειδή δεν έχουν τα κατάλληλα χρωμοσώματα. Μια πρόταση ξεκάθαρα σεξιστική. Το ίδιο τοξικό παιχνίδι ισχύει και για τα φυλετικά πρότυπα. Όταν κάποιος προτείνει να μη διαβάζουμε τους λευκούς που γράφουν για τους μαύρους, το βασικό επιχείρημα δεν είναι το τι γράφουν, αλλά ότι είναι λευκοί· μια ξεκάθαρα ρατσιστική θέση.

    Αυτή η πολιτική διακρίσεων είναι σχετικά εύκολη να ταυτοποιηθεί στο όνομα των χρωμοσωμάτων, αλλά όχι της φυλής. Το ποιος είναι μαύρος, μαυριδερός ή τελικά ηλιοκαμένος είναι μια αρκετά δύσκολη υπόθεση που έχει οδηγήσει συχνά σε ευτράπελα. Γιατί? Διότι η ίδια η βάση αυτής της πρότασης είναι μια σκέτη α-νοησία. Που καταλήγει πολύ γρήγορα στους τρόπους που το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ ξεχώριζε τους λευκούς από τους μαύρους και τους μπερδεμένους (υπήρχαν τρεις κατηγορίες δικαιωμάτων και διάφορα τεστ με πιο διάσημο αυτό της τσατσάρας στα μαλλιά σου). Διότι στην ουσία του δεν είναι τίποτα διαφορετικό, παρά η ρατσιστική κατάτμηση του κόσμου με βάση κάποια γενετικά χαρακτηριστικά.

    Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ζόρικο μόλις αρχίσεις να μιλάς για ταυτότητες που δεν είναι εύκολα γενετικά προσδιορισμένες. Δηλαδή αν εμένα μου αρέσει να ονομάζω τους ομοφιλόφυλους άντρες αδερφές, πότε έχω δικαίωμα να το κάνω, χωρίς να χαρακτηριστώ ομοφοβικός? Αν έχω φιληθεί στο στόμα με άντρα μετράει? Μήπως αν κάποτε είχαμε παρτουζωθεί και μου έπιασε κάποιος τον κώλο? Πρέπει να έχει υπάρξει διείσδυση, καθώς η πίπα κατά το κλιντόνιο πρότυπο δεν είναι αρκετή? Κι ακόμα και τότε, μπορώ να μιλάω για τις αδερφές αν έχω πηδηχτεί με άντρες, ή θα πρέπει να έχω φτάσει στο απόλυτο ταμπού -που οι μαμάδες μας έλεγαν να μην κάνουμε ποτέ και προσθεού- να τον έχω φάει κιόλας? Κι αν κάποια με πει ομοφοβικό παρότι τα έχω κάνει όλα αυτά, με ποιο δικαίωμα το κάνει αφού δεν έχει ζήσει ποτέ την εμπειρία να έχει πούτσα κι αρχίδια?

    Όπως βλέπουμε η συζήτηση δεν έχει κάποια άλλη ποιότητα πέρα από αυτή της σουπερκατερίνας. Κι όταν μάλιστα προσθέσεις και το intersectional στη σούπα το πράγμα γίνεται αφόρητο. Διότι δεν φτάνει να είσαι αδερφή ή γυναίκα ή μαύρος, αλλά θα πρέπει να είσαι ΟΛΑ αυτά μαζί για να μπορείς να μιλάς γι’ αυτά. Διότι πάντα κάποιος μπορεί να σε εγκαλέσει για κάποια άλλη ιδιότητα που δεν διαθέτεις.

     

     

    Το ρητορικό θύμα ως θύτης

    Πως όμως καταφέρνουν και ξεγλυστρούν από αυτές τις ξεκάθαρα σεξιστικές και ρατσιστικές θέσεις οι οπαδοί τους? Με ένα πολύ απλό και παλιό ρητορικό τέχνασμα που έχω ήδη αναφέρει. Αυτό του θύματος. Στα πλαίσια που είμαι μαύρος και καταπιεσμένος από την κοινωνία, έχω δικαίωμα να έχω ρατσιστικό λόγο, διότι τα θύματα δεν μπορούν να είναι θύτες, λέει το επιχείρημα. Φυσικά το επιχείρημα είναι σαθρό και δεν έχει ιδιαίτερη βάση, ακριβώς όπως δεν έχει καμία βάση η ιδέα πως δικαίωμα λόγου έχουν πρώτα και κύρια οι φορείς της αντίστοιχης υπο-κατηγορίας. Διότι πηδάει με μια πιρουέτα από τη γενική φιλελέ υπόθεση του ο καθένας μιλά μόνο για τον εαυτό του, στο κάποιοι μπορούν να μιλάνε και για τους άλλους αν είναι όμοιοι τους.

    Οι δύο παραπάνω προτάσεις δεν μπορούν πραγματικά να συνδυαστούν. Ή μπορούμε να μιλάμε μόνο για τους εαυτούς μας, ή τελικά μπορούμε να μιλάμε και για άλλα πράγματα που δεν είναι οι εαυτοί μας. Προφανώς η πρώτη πρόταση είναι ηλίθια, ακριβώς διότι το 93,45% της επικοινωνίας μας ως ανθρώπινα όντα δεν αφορά αποκλειστικά τους εαυτούς μας, εκτός από αυτές τις απελπιστικά ναρκισσιστικές περιπτώσεις ανθρώπων όπου το ποσοστό των αλλότριων συζητήσεων πέφτει στο 74,67%. Όλο αυτό που ονομάζουμε πολιτισμός, επιστήμη ή φιλοσοφία βασίζεται στην έκφραση πραγμάτων που αφορούν κάτι παραπέρα από τους εαυτούς μας, ακριβώς διότι αν μιλάμε μόνο για τους εαυτούς μας, δεν μπορούμε ποτέ να βρούμε κοινό τόπο και να επικοινωνήσουμε με τους άλλους.

     

     

    Εγώ ένα ΧΥ και το PMS μου.

    Το PMS ή προεμμηνορησιακό σύνδρομο για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένα σύνδρομο (δηλαδή ένα σύνολο χαρακτηριστικών) που μπορεί ή μπορεί και να μην εμφανίζεται στις γυναίκες κατά τη διάρκεια του κύκλου τους. Αυτό που μας ενδιαφέρει στο συγκεκριμένο άρθρο είναι ότι εδώ και 3 μήνες χρησιμοποιώ τον όρο για να περιγράψω μια δική μου κατάσταση. Εγώ για όσους δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι χρωμοσωματικά ανήκω στους ΧΥ (σόρυ μαύρε γάτε). Η περιγραφή μου για το pms είναι εξαιρετικά πετυχημένη καθώς σπάνια κάποιοι με ρωτάνε τι ακριβώς νιώθω και συνήθως αυτοί που το κάνουν, απλά δεν ξέρουν τον όρο ή θέλουν κάποια επιπλέον λεπτομέρεια. Άρα με λίγα λόγια είμαι εξαιρετικά ικανοποιημένος που μεταδίδω αυτό που θέλω να πω και γίνεται κατανοητό με αυτό τον όρο.

    Από το σύνολο των ανθρώπων στο οποίο το έχω αναφέρει, υπήρξαν μόνο δύο περιπτώσεις, όπου οι άλλοι αντέδρασαν αρνητικά. Όχι γιατί δεν κατάλαβαν τι τους έλεγα, αλλά γιατί θεωρούσαν αδύνατο να έχω PMS και άρα δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιώ τον όρο. Φυσικά και οι δύο που αντέδρασαν αρνητικά άνηκαν στον ΧΧ χρωμοσωματικό τύπο. Κάτι που μας φέρνει ακριβώς στο κέντρο του προηγούμενου επιχειρήματος. Μπορείς να μιλάς για τους άλλους, μόνο αν είναι όμοιοι σου.

    Γιατί αυτό είναι μια α-νοησία? Διότι η “απαγόρευση” που οι δύο συνομιλητές μου προσπάθησαν να μου θέσουν, βασίζεται στην παραπάνω μικρή πιρουέτα. Αν δεν είσαι ΧΧ, δεν μπορείς να έχεις PMS. Βιολογικά θα μπορούσε να συμφωνήσει σχεδόν το σύνολο το ιατρικού κόσμου καθώς δεν έχω περίοδο. Αλλά το pms όπως έλεγα και πριν είναι ένα “σύνδρομο” δηλαδή ένα σύνολο χαρακτηριστικών που τους έχουμε δώσει το γενικό ορισμό pms. Ο ίδιος ο ορισμός βασίζεται σε μια αφαίρεση. Με λίγα λόγια ή η κάθε γυναίκα βιώνει ένα τελείως προσωπικό και εντελώς πρωτότυπο σύνολο πραγμάτων και άρα βιώνει το μοναδικό δικό της πράγμα, ή έχουμε κάνει μια αφαίρεση και έχουμε δώσει σε ένα σύνολο χαρακτηριστικών, ένα όνομα.

    Η κάθε γυναίκα δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσει σε μια άλλη γυναίκα για το PMS αν δεν είχε κάνει αυτή την αφαίρεση και αν δεν είχε δεχθεί πως αυτό που νιώθει το έχει βιώσει σε γενικές γραμμές και η άλλη. Με λίγα λόγια υπάρχει ένας κοινός τόπος. Πως ορίζεται αυτός ο κοινός τόπος? Φυσικά με λέξεις, ακριβώς επειδή κάθε γυναίκα δεν μπορεί να νιώσει ως φυσιολογία αυτά που νιώθει στο σώμα της κάθε άλλη γυναίκα (οκ αφήνω την τηλεπάθεια για λίγο απέξω). Από τη στιγμή λοιπόν που το PMS ορίζεται ως η περιγραφή ενός συνόλου συμπτωμάτων, γιατί δεν θα μπορούσα κι εγώ, ένα ΧΥ να βρω σε αυτή την λεκτική περιγραφή, πράγματα που κι εγώ νιώθω και ταιριάζουν πολύ σε αυτό το σύνολο χαρακτηριστικών?

    Είναι αυτό που νιώθω το πραγματικό ορίτζιναλ PMS? Προφανώς όχι, αλλά όπως είπα και πριν καμία δεν μπορεί να μιλήσει για το ορίτζιναλ πραγματικό PMS, μόνο για το προσωπικό της PMS. Κι αυτό ακριβώς είναι η βάση της α-νοησίας που επιτρέπει σε κάποιον να μιλάει για τους ομοίους του, αλλά για κανέναν άλλο.

    Μπορούμε να επικοινωνήσουμε μόνο όταν μιλάμε για πράγματα κοινότοπα, για πράγματα δηλαδή που καταλαβαίνουμε το περιεχόμενό τους. Αυτή η δυνατότητα είναι πανανθρώπινη αλλά έχει πολλούς περιορισμούς. Το ότι προσπαθείς να επικοινωνήσεις δεν σημαίνει πως τα καταφέρνεις κιόλας. Οι πετυχημένοι συγγραφείς, φιλόσοφοι και ποιητές, είναι αυτοί που καταφέρνουν και μιλάνε για εμάς χωρίς ποτέ να μας έχουν δει μπροστά τους. Τους οφείλουμε απέραντο σεβασμό και ευγνωμοσύνη ακριβώς γιατί μας έβγαλαν από το μοναδικό προσωπικό κέλυφος που ονομάζουμε ο εαυτός μας και μας έδωσαν μια σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο.

     

     

    Εσύ κοιλοπονάς μα εγώ δεν βγαίνω

    Στον identity politics κόσμο, αυτό το δικαίωμα δίνεται αυθαίρετα μόνο στους όμοιους. Οι λευκοί μιλάνε μόνο για τους λευκούς, οι μαύροι για τους μαύρους, οι ΧΧ για τους ΧΧ κλπ κλπ.  Κι επειδή οι ταυτότητες είναι πολλές, το intersectional του πράγματος λέει ότι αν είσαι μαύρη λεσβία μουσουλμάνα κομουνίστρια, δεν μπορεί κανείς να μιλάει για εσένα παρά αντίστοιχες μαύρες λεσβίες μουσουλμάνες κομουνίστριες. Κι αν εκτός από όλα αυτά είσαι και βήγκαν, τότε φυσικά η συντρόφισσα μαύρη λεσβία μουσουλμάνα κομουνίστρια που το τρώει το ζαμπονάκι της, δεν μπορεί να σε καταλάβει. Γι’ αυτό κι ο μισεά λέει ότι όλες αυτές οι κατηγορίες έχουν ως λογική κατάληξη το άτομο. Αυτό όμως είναι η φιλοσοφική κριτική, διότι στο δημόσιο λόγο το ρητορικό παιχνιδάκι δεν ενδιαφέρεται για λεπτές φιλοσοφικές συζητήσεις.

    Εκεί είναι απλά ένα παιχνίδι εξουσίας για το ποιος έχει δικαίωμα να μιλά. Και αυθαίρετα κάποιοι αρχίζουν να μιλούν εκ μέρους των υπολοίπων και προσπαθούν να σωπάσουν αυτούς με τους οποίους διαφωνούν χρησιμοποιώντας μία από τις κατατμήσεις που τους βολεύουν. Αν είσαι γυναίκα, τότε δεν είσαι και μαύρη, ή δεν είσαι λεσβία ή δεν είσαι ινδή μετανάστρια, πάντα κάτι ΔΕΝ θα είσαι. Διότι βρε καριόλη αποκλείεται να είσαι τα πάντα, κι άρα αποκλείεται να μην μπορώ να σε πιάσω από κάπου χωρίς να αγγίξω το περιεχόμενο αυτών που λες. Διότι το όλο power game είναι να αποφύγεις να συζητήσεις για αυτό που διαφωνείς και να γυρίσεις τη συζήτηση στα γονίδια, τις πούτσες και το χρώμα του βρακιού που φοράς 🙂

     

     

    Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη α-νόητη συζήτηση επιπέδου σούπερ-κατερίνας έγινε το αγαπημένο βραχιολάκι-ταυτότητα της χίλαρι κλίντον και τον γκλομπαλίστας. Διότι η ηθική καταγγελία σε προσωπικό επίπεδο, αλλά χωρίς τη σαφή δομή κανόνων (όπως στον χριστιανισμό πχ), αποτελεί το απόλυτο PR εργαλείο. Έχει τη δυνατότητα να μη συζητά ποτέ για το περιεχόμενο αν δεν το επιθυμεί και να επιστρέφει σε μια αισθητική ή βιολογική φόρμα. Όταν ο σάντερς έλεγε “εεε υπάρχει και η τάξη ως ταυτότητα θυμάστε τότε παλιά?” η συζήτηση κατευθυνόταν γύρω από το γεγονός ότι ο σάντερς είναι ένας λευκός πλούσιος άνδρας, δηλαδή ένας ντεφάκτο τύπος από αυτούς που δεν πρέπει να ακούμε, ό,τι κι αν λέει, γιατί η πατριαρχία κλπ κλπ. Κι αν μία από τις βασικές διοργανώτριες του pussy hat march φοράει χιτζάμπ και κάνει ανοιχτά προπαγάνδα υπερ των σαουδ, δεν μπορούμε να την κρίνουμε γιατί είναι γυναίκα και μιλάει για τις γυναίκες και περπατούσε χέρι χέρι με τη χίλαρι. Κι αν εγώ έχω PMS, δεν έχει καμία σημασία το τι νιώθω, διότι πως μπορώ να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη που δεν μου ανήκει?