• Τα βιολιά των Fake News συνεχίζονται

    Date: 2017.03.31 | Category: TECHIE-STUFF, ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags: ,,

    Όλοι περιμέναμε ότι ο όρος θα εγκαταλειφθεί μετά την αποτυχία των φιλελέ ελίτ να του προσδώσουν το νόημα που επιθυμούσαν. Προς αυτή την κατεύθυνση άρχισαν να σηματοδοτούν και τα ίδια τα mainstream ΜΜΕ τα οποία άρχισαν διακριτικά να προσπαθούν να ξεχάσουν το όλο ζήτημα. Άλλα όπως φαίνεται η μηχανή είναι πολύ δυσκίνητη και άπαξ και πάρει μπρος, δύσκολα μπορεί να σταματήσει.

     

     

    Ποια ήταν η χρησιμότητα των fake news?

    Θα αρχίσω με μια μικρή ιστορική σύνοψη. Η προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ το 2016 είχε ως βασικό μοτίβο την ψήφο ενάντια στο κατεστημένο, μια πραγματική επανάσταση των από κάτω που αποφάσισαν πως δεν θέλουν να συνεχίσουν να ακολουθούν σαν πρόβατα στη σφαγή το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σκηνικό. Είναι ένα μοτίβο πολύ συνηθισμένο στα χρόνια της κρίσης, ο σύριζας, οι ποδέμος, ο γκρίλο, η λεπέν βρίσκονταν ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά πρώτη φορά το βλέπαμε να κατακτά την κεντρική πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Ψήγματά του υπήρχαν και παλιότερα, συγκεκριμένα το occupy wallstreet από τα “αριστερά” και το tea party από τα “δεξιά”, αλλά πρώτη φορά αυτή η διαμαρτυρία έδειξε πως έχει την κεντρικότερη θέση στα θέματα που απασχολούσαν τους ψηφοφόρους.

    Μέρος αυτής της διαμαρτυρίας, ή αν θέλετε παράπλευρη απώλεια, ήταν και η απονομιμοποίηση των ΜΜΕ ως φορέων της αλήθειας. Το 2016 στις ΗΠΑ τίποτα δεν μπορούσε να διαπεράσει τη σοβιετική μονοτονία των απόψεων που προωθούσαν την υποψηφιότητα κλίντον. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τα κανάλια στην ελλάδα είναι μονότονα υπέρ του μνημονίου. Κι όταν ικανό κομμάτι του κόσμου έδειχνε να αμφισβητεί αυτή την αλήθεια, η απάντηση των ΜΜΕ ήταν εξίσου τυπικό παράδειγμα σοβιετικής γραφειοκρατίας. Απλά βάφτισαν οποιαδήποτε άλλη άποψη Fake News και επιτήθονταν με λύσσα εναντίων της.

     

     

    Γιατί απέτυχαν?

    Το αποτέλεσμα ήταν ένα εξαιρετικό αυτογκόλ. Οι αντίπαλοί τους, εγκάλεσαν τα ίδια τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως Fake News με αποτέλεσμα το μήνυμα να χάσει την ισχύ του. Γιατί συνέβη αυτό? Κυρίως γιατί οι φιλελέ ελιτ που κυβερνούν, έχουν χάσει την επαφή τους με τους κυβερνώμενους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η εμβέλεια των απόψεων του γιούνκερ και της βρυξελογραφειοκρατίας δεν ξεπερνά ούτε αυτά τα ίδια τα προάστια των βρυξελλών.

    Η στρατηγική των fake news βασίζεται σε δύο πόλους αλήθειας. Ο ένας είναι ότι τα mainstream ΜΜΕ λένε πράγματι την αλήθεια, άρα έχουν το ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους που δεν την λένε. Ο δεύτερος είναι μια πολύ παλιά αλλά ισχυρή φιλελέ πίστη. Ότι ο κόσμος αποτελείται από επικίνδυνες αφώτιστες μάζες που απειλούν τον ανθρώπινο πολιτισμό και ότι ο ρόλος των πεφωτισμένων είναι να τις καθυποτάξουν προκειμένου να σωθεί η ανθρωπότητα. Πρόκειται για μια εντελώς χομπσική αντίληψη του κόσμου που ακολουθεί τους φιλελέδες τουλάχιστον από το 1832 που πήραν για πρώτη φορά την εξουσία στη βρετανία.

    Έχοντας στο μυαλό αυτούς τους δύο πόλους πίστης, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί απέτυχαν. Τα ΜΜΕ ως φορέας της αλήθειας είναι μια πρόταση σαθρή που έχει δοκιμαστεί και αποτύχει πολλές φορές. Από τον δεύτερο πόλεμο του ιράκ στις ΗΠΑ, μέχρι το μνημόνιο και το δημοψήφισμα στην ελλάδα, και το μεταναστευτικό κύμα του 2015-16 για να πιάσουμε μερικά πρόσφατα παραδείγματα.

    Μια ποιο ειλικρινής περιγραφή θα ήταν ότι το κοινό πιστεύει τα ΜΜΕ όταν θεωρεί πως είναι ικανοποιημένο λίγο πολύ από την ζωή του. Με λίγα λόγια όταν δεν χρειάζεται να ξεφύγει από το στενό κύκλο της προσωπικής του ζωής και προβλημάτων. Τότε, εκστρατείες από fake news του τύπου μάνα ρέιβερ και αλβανοί εγκληματίες μας τρώνε τις γυναίκες και μας πηδάνε τα πορτοκάλια γίνονται αποδεκτές μεταξύ γραφικού και αστείου με μερικές δόσεις καναπέδιας ιερής αγανάκτησης. Σε αυτόν τον κόσμο, ο σαντάμ μπορεί να μην είχε πυρηνικά αλλά δεν πειράζει βρε αδερφέ, κάθαρμα ήταν άλλωστε, οι κοσοβάροι μπορεί να μην ήταν μόνο αθώα θύματα του σερβικού εθνικισμού, αλλά και τι να κάνουμε τώρα, και ο μιλόσεβιτς αλήτης είναι κλπ κλπ.

    Από το 2008 και μετά, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του κοινού των ΜΜΕ δεν είναι ευχαριστημένα από τη ζωή τους. Κι έτσι τα επίσημα Fake News δεν έχουν τόσο μεγάλη ισχύ. Με το να επικαλεστούν και μόνο τη λέξη, οι φιλελέ ελίτ προκάλεσαν το κοινό να θυμηθεί όλα αυτά τα επίσημα fake news που στα παλιότερα χρόνια κατάπιναν.

    Γι’ αυτό και οι πιο υποψιασμένοι κατάλαβαν γρήγορα πως αυτή η τακτική ήταν καταδικασμένη και άρχισαν να προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

     

     

    Τα Fake News δεν πεθαίνουν

    Μετά την παταγώδη επικοινωνιακή αποτυχία της εκλογής Τράμπ, πίστευα κι εγώ πως οι φιλελέ ελίτ θα άλλαζαν την επικοινωνιακή τακτική τους. Για μια ακόμη φορά δυστυχώς τους υπερτίμησα, θεωρώντας πως ο αντίπαλός έχει έναν 10% μακιαβέλι μέσα του. Αντίθετα, οι κατεστημένες φιλελέ ελίτ αντιδρούν με τον ιστορικά διάσημο τρόπο της μαρίας αντουανέτας. Σχεδόν 6 μήνες αργότερα μπορούμε με σχετική σιγουριά να πούμε πως όχι μόνο δεν άλλαξαν τακτική, αλλά θεωρούν πως αν γίνουν ακόμα πιο ανοιχτά ξεδιάντροποι στους στόχους τους, θα τα καταφέρουν καλύτερα. Έτσι αντί να καταλάβουν την αναλογία της αντουανέτας με το παντεσπάνι, θα επιμείνουν πως αφού δεν υπάρχει επίσημη επιβεβαίωση από τις βερσαλίες, η διάσημη δήλωση της αντουανέτας είναι fake news.

    Ένα κλασσικό παράδειγμα τέτοιας επιμονής, είναι ο περίφημος ρωσικός δάκτυλος στην εκλογή Τραμπ. Όχι μόνο επιμένουν ακόμα στο επιχείρημα (παρά το γεγονός ότι τρώνε τη μία χυλόπιτα πίσω από την άλλη), θεωρούν επιπλέον πως αν το κοπιάρουν και σε άλλες χώρες θα έχει επιτυχία. Έτσι η λεπέν αλλά και ο φιγιόν έχουν κατηγορηθεί ευρέως ως ρωσικά πιόνια, η γερμανική κυβέρνηση φοβάται ρωσική εμπλοκή στις επικείμενες εκλογές, μέχρι και για το βρετανικότατο brexit κατηγορούνται οι πανούργοι ρώσοι.

    Όταν λοιπόν δεν μπορούν να εγκαταλείψουν ένα αποτυχημένο επικοινωνιακό τέχνασμα, όπως το ρωσικό, μπορούμε να καταλάβουμε το μπλοκάρισμα που προκαλεί η επίκληση πιο θεμελιωδών πεποιθήσεών τους για τον κόσμο, όπως αυτό που περιέγραψα παραπάνω για τις μάζες. Η “αντίσταση στον λαϊκισμό”, εμφανίζεται όλο και περισσότερο πια, ως το βασικό σύνθημα των ελιτ ενάντια σε όλους όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους.

    Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι παράλογο που υποψήφιοι θωδοράκηδες όπως ο μακρόν στη γαλλία, επιτήθονται ξεκάθαρα και ανοιχτά στο εκλογικό κοινό που ζητούν να τους ψηφίσει. Και η identity politics α-νοησία συνεχίζει να αποτελεί το βασικό ηθικό όπλο κατά οποιασδήποτε αντίθετης φωνής (σας υπόσχομαι ολόκληρο άρθρο για το θέμα). Το σκορ μέχρι στιγμής είναι εμφανώς κατά τους, κι ενώ έχουμε ακόμα μερικούς γύρους στη γαλλία, στη γερμανία και την ιταλία.

     

     

    Οι Faux Riche συνεχίζουν το βιολί τους.

    Οι μπέζοι και οι ζαχαρόβουνοι αυτού του κόσμου, έχουν πια έναν κεντρικό ρόλο στην όλη διαμάχη καθώς ελέγχουν τις πύλες του ίντερνετ, αλλά όπως έχω γράψει και παλιότερα δεν μπορείτε να περιμένετε και πολλά από δαύτους. Απόδειξη αυτής της ανικανότητας, είναι ότι συνεχίζουν ακάθεκτοι να προωθούν τα βιολιά του επιχειρήματος των fake news με όλο και ποιο ανοιχτά επιθετικές μεθόδους.

    Το facebook από τη μία αυτοκαταστρέφεται προσπαθώντας να ελέγξει το περιεχόμενο που ποστάρουν οι χρήστες του. Ο περίφημος αλγόριθμος βρίσκεται πια στο προσκήνιο, τη στιγμή που πριν δύο χρόνια ήταν ένα ένοχο μυστικό και για τους περισσότερους χρήστες της υπηρεσίας, ένας μύθος στα όρια της θεωρίας συνομωσίας. Αυτό φυσικά έχει αρχίσει να καταστρέφει την ιδέα του facebook ως δημόσιου χώρου ανταλλαγής απόψεων και ειδήσεων. Αν πας να ποστάρεις κάτι που δεν αρέσει στον αλγόριθμο, αυτός θα σε προειδοποιήσει ότι πας να ποστάρεις κάτι κακό, ψεύτικο ή γενικά μη αρεστό για τα ονομαζόμενα “community standards”.

    Πρακτικά ο αλγόριθμος δρα ανοιχτά ως αρχισυντάκτης που σου λέει ρε φίλε τι μαλακίες γράφεις τώρα. Την ίδια στιγμή, ακόμα κι αν επιμείνεις, ο αλγόριθμος υπόγεια πάει στον διευθυντή σύνταξης και του λέει θάψε το θέμα στην όγδοη σελίδα. Κι αυτό αποξενώνει τους χρήστες που παύουν να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο των απόψεών τους.

    Ήδη η τάση είναι η παρέες των χρηστών να μεταφέρονται πίσω στα ιδιωτικά chatrooms, μόνο που αντί για το msn και το skype, τώρα είναι το whatsup, το telegram κλπ. Παρότι το whatsup ανήκει στη facebook, αυτό δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Όσο το facebook καταστρέφεται ως δημόσιος χώρος, τόσο θα καταστρέφεται και η δυνατότητά του να βγάζει κέρδη από τις διαφημίσεις που πουλά.

    Ο γούγλης από την άλλη χρησιμοποιεί μια διαφορετική προσέγγιση. Τα αγόρια του ήταν πάντα λιγότερο νάρκισσοι και φρόντιζαν τις περισσότερες πολιτικές μπίζνες να τις ολοκληρώνουν στο ημίφως, την ίδια στιγμή που στην επιφάνεια έβγαζαν μόνο πολιτικά “ουδέτερες” ειδήσεις, όπως τα google glass, τα αυτοκίνητα ρομπότ, οι δωρεάν δορυφορικοί χάρτες, το street view κλπ κλπ. Ελάχιστοι, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που ασχολούνταν, είχαν πάρει χαμπέρι πως το gmail είχε εδώ και πολλά χρόνια τρύπες προκειμένου να τρυπώνουν οι γνωστές υπηρεσίες. Η είδηση είχε σκάσει το 2010 και αφορούσε τουλάχιστον την προηγούμενη τριετία. Ο φωτοστέφανος που κάλυπτε την εταιρία έδειχνε να αντέχει. Δέκα χρόνια μετά την αποκάλυψη, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν το gmail πιο “ασφαλές” από το yahoo.

    Η google σε αντίθεση με το facebook θεωρεί αρκετά σημαντικό να διαφυλάξει την φαντασίωση πως δεν αποτελεί gatekeeper (αρχισυντάκτης) του συστήματος. Δηλαδή πως τα αποτελέσματα που βλέπει κάποιος στις αναζητήσεις είναι τα πραγματικά σημαντικά αποτελέσματα, κι όχι αυτά που ο γούγλης θεωρεί σημαντικά. Πρόκειται φυσικά για φαντασίωση, αλλά οι γουγλαίοι σε αντίθεση με τον ζαχαρόβουνο γνωρίζουν πολύ καλά πόσο σημαντική είναι αυτή για τη διατήρηση της εξουσίας τους στο διαδίκτυο.

    Το εντυπωσιακό με τον επικοινωνιακά πάντα προσεκτικό γούγλη, είναι πως στη θυγατρική του με το όνομα youtube, δείχνει να συγκαταλέγεται πολύ ανοικτά με τις φιλελέ ελιτ.

     

     

    Η αντεπανάσταση του Youtube

    Τον τελευταίο καιρό στο youtube συμβαίνουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Πέρα από τα πασίγνωστα βιντεάκια με γάτες και τα μουσικά βίντεοκλίπ, το youtube έχει αποτελέσει ένα δημόσιο χώρο έκφρασης και δημιουργίας περιεχομένου που τα προηγούμενα χρόνια έχει συγκρουστεί αρκετές φορές με άλλες βιομηχανίες του θεάματος καθώς δρα ανταγωνιστικά.

    Για παράδειγμα, εδώ και κάμποσα χρόνια το youtube λειτουργεί ως ένα ντεφάκτο jukebox με εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες να ανεβάζουν τραγούδια και βίντεοκλιπ. Η μουσική βιομηχανία στην αρχή αντέδρασε αρνητικά, αλλά φαίνεται πως τώρα έχει βρει ένα modus operandi. Σε αντίθεση με τα mp3, τα βίντεο στο youtube βρίσκονται στους σέρβερ μιας εταιρίας κι έτσι ο έλεγχος είναι εξαιρετικά πιο εύκολος. Η λύση που βρήκε ο γούγλης και η μουσική βιομηχανία ήταν να ανεβάσουν οι ίδιοι σε υψηλή ανάλυση τα βίντεοκλιπ τους (συχνά βλέπετε ένα υδατογράφημα με τη λέξη της εταιρίας που τα διαχειρίζεται, Vevo)· ο γούγλης τα προωθεί στα αποτελέσματα αναζήτησης και μοιράζονται τα έσοδα από τις διαφημίσεις. Με αυτόν τον τρόπο λύνεται και το πρόβλημα των δικαιωμάτων και οι χρήστες αποκτούν πρόσβαση στη μουσική που θέλουν. Εις βάρος φυσικά των “ανεξάρτητων” χρηστών που ανέβαζαν τις μουσικές συλλογές μέχρι στιγμής. Κάτι που πολιτικά είναι “ουδέτερο”, καθώς οι χρήστες που ανεβάζουν βίντεοκλιπ δεν αποτρέπονται, απλά παραμερίζονται από την νέα πραγματικότητα

    Αν το δούμε όμως ως εμπορική κίνηση υπάρχει μια σαφής διαφορά. Ενώ ιστορικά το περιεχόμενο στο youtube δημιουργούνταν πάντα από τους ίδιους τους χρήστες, τώρα το περιεχόμενο περνάει στις εταιρίες. Τα βιντέοκλιπ όπως είπα ήταν ένα πολύ απλό και ουδέτερο πεδίο που αυτό συνέβη, όμως η κίνηση επεκτείνεται παντού.

    Εδώ και μερικά χρόνια μία από τις βασικές διαφημιστικές τακτικές των εταιριών στο youtube, ήταν να αρχίσουν να σπονσοράρουν συγκεκριμένους δημιουργούς περιεχομένου που διαθέτουν ένα ανάλογο περιεχόμενο. Για παράδειγμα μια εταιρία skateboard άρχισε να παίρνει από κοντά ανθρώπους που ανεβάζουν βίντεο με skateboard. Αυτό το σπονσοράρισμα μπορεί να έχει την άμεση μορφή μιας πληρωμής, τη δωρεά αντίστοιχου υλικού ή και τα δύο. Και ο δημιουργός από την άλλη δέχεται να διαφημίσει με διαφορετικούς βαθμούς τον σπόνσορά του.

    Καθώς η σταθερά αυξανόμενη ανεργία και οι κακοπληρωμένες δουλειές είναι βασικό χαρακτηριστικό της μετά το 2008 εποχής στη δύση, δημιουργήθηκε μια νέα αγορά δημιουργών έτοιμων να προσφέρουν περιεχόμενο αντίστοιχο με το χόμπι τους, με αντάλλαγμα κάποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο χαρτζιλίκι. Σε αυτή την τάση συνέβαλε και ο ίδιος ο γούγλης με τη δυνατότητα που έδινε στους χρήστες να κερδίζουν λεφτά από τις διαφημίσεις που προβάλλονται. Τα λεφτά δεν είναι πολλά παραμόνο γιαυτούς που έχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες views, αλλά το κίνητρο είναι σαφές.

    Αυτή η τάση είχε ένα σοβαρό αντίκτυπο στο περιεχόμενο που δημιουργούνταν· όχι απαραίτητα στην ποιότητα, κυρίως στην παρουσίαση. Οι παραγωγές γίνονταν όλο και πιο επαγγελματικές, οι γωνίες λήψεις, η επιμέλεια, το μοντάζ, οι κάμερες, τα πάντα. Η ιδέα είναι να φτιάξεις μια βάση από συνδρομητές, να μαζέψεις τα ψίχουλα από τις διαφημίσεις του γούγλη περιμένοντας τον σπόνσορα. Μια δεύτερη πιο ανεξάρτητη τακτική ήταν να ελπίσεις πως οι συνδρομητές θα σε σπονσοράρουν οι ίδιοι για το περιεχόμενο που δημιουργείς μέσω του Patreon ή κάποιας αντίστοιχης πλατφόρμας.

     

     

    Sieg Heil PewDiePie

    Ένας από τους πιο εύκολους και διάσημους τρόπους να δημιουργήσεις περιεχόμενο χωρίς πολλά πολλά, είναι να παίζεις βιντεοπαιχνίδια, να τα αποθηκεύεις σε βίντεο και να τα ανεβάζεις στο youtube με τα σχόλιά σου. Είτε για να δείξεις πως παίζεται το παιχνίδι, είτε για να κάνεις μια παρουσίαση και να βαθμολογήσεις το πόσο καλό είναι, τα βίντεο αποτελούν πολύ καλύτερο τρόπο από ένα απλό κείμενο.

    Ο scott manley έγινε διάσημος παίζοντας το Kerbal Space Program, όχι μόνο γιατί λειτουργούσε ως ένα defacto manual για ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι, αλλά και γιατί το πάθος του με το διάστημα και τη φυσική, δημιουργούσε πολύ διδακτικά και ενδιαφέροντα βίντεο για το νερντοκοινό που έπαιζε το συγκεκριμένο παιχνίδι.

    Αλλά ο πιο διάσημος παραγωγός του youtube δεν είναι άλλος από τον PewDiePie, ένας σουηδός με πάνω από 50εκ συνδρομητές, με ελαφρά βαρετούλικα αστεία και wonderkid του νέου κόσμου. Σαν άλλος τηλεαστέρας, έβγαζε εκατομμύρια κάθε χρόνο, οι σπόνσορες έκαναν ουρά για μια θέση στην καρδιά του, τα έχει μια μία ακόμα περσόνα του youtube και γενικά να μη σας τα πολυλογώ ακολουθούσε μια πολύ σταθερή και αναμενόμενη καριέρα. Μέχρι που μια μέρα η Wall Street Journal αποφασίζει να τον αποκαθηλώσει κατηγορώντας τον για -μαντέψτε- νεοναζί, μα τι άλλο. Αμέσως ξεκίνησε ένας προβλέψιμος σάλος, η ντίζνει απέσυρε το σπονσοριλίκι της, γνωστά-άγνωστα media άρχισαν να του χτυπάνε την πόρτα και να του επιτήθονται και γενικά ήταν εμφανές ότι τα παλιά μέσα προσπάθησαν να τελειώνουν μαζί του.

    Δυστυχώς γι’ αυτούς, η καμπάνια δεν πήγε τόσο καλά, οι κατηγορίες της WSJ ήταν ένα ακόμα fake news, ο τύπος συνεχίζει να είναι ο πιο διάσημος παραγωγός του youtube, αλλά σίγουρα πια όχι και τόσο πλούσιος. Όχι μόνο γιατί τον εγκατέλειψαν οι σπόνσορες, αλλά και γιατί η google, απέσυρε τα βίντεό του από το πρόγραμμα διαφημίσεων. Διότι με 2-4 εκατομμύρια views σε κάθε βίντεο, είμαι σίγουρος πως έβγαζε ένα καθόλα αξιόλογο ποσό.

    Μέχρι τώρα έχουμε μια ιστορία τόλμης και γοητείας από αυτές που θα γέμιζαν τις εφημερίδες ταμπλόιντ. Όμως αυτή η ιστορία αποδείχθηκε πως είναι ο οδηγός για το πως θα λειτουργήσει το youtube από εδώ και πέρα. Θυμάστε που έλεγα ότι το facebook λειτουργεί ως ένας αρχισυντάκτης που σου λέει τι να δημοσιεύσεις και τι όχι? Το youtube προσπαθεί να κάνει το ίδιο με λιγότερο άμεσους τρόπους και κυρίως προσπαθώντας να πάρει το φταίξιμο μακριά από τους ίδιους. Υπό αυτή την έννοια προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την “αόρατη αγορά” για τις κινήσεις που “αναγκάζεται” να κάνει

     

     

    Το παρεάκι του νταβός

    Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ επιτέθηκαν κατά ενός άσχετου και αδιάφορου τύπου σαν τον pewdiepie, μια άλλη εξίσου ενορχηστρωμένη καμπάνια ξεκίνησε πριν 10 μέρες εναντίων υποτίθεται του ίδιου του youtube. Μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρίες του κόσμου άρχισαν να αποσύρουν τις διαφημίσεις τους από την πλατφόρμα της google, απειλώντας την πως αν δεν κάνει κάτι για την ποιότητα του περιεχομένου θα αποσύρουν εντελώς τις διαφημιστικές τους εκστρατείες.

    Η απειλή είναι αστεία καθώς ο γούγλης και το youtube αποτελούν ντεφάκτο μονοπώλια στην αγορά του ίντερνετ και οι μεγάλες εταιρίες αν θέλουν να έχουν παρουσία στο ίντερνετ θα πρέπει με κάποιο τρόπο να τα βρούνε με τον γούγλη. Μια μικρή εταιρία μπορεί εύκολα να διοχετεύσει τη διαφήμισή της στοχευμένα, σπονσοράροντας μερικούς χρήστες, αλλά η VW ή η wall-mart πρέπει να αποδεχθούν ότι τις διαφημήσεις τους θα τις διαχειρίζεται ο γούγλης. Αυτή η αστεία απειλή ήταν αρκετή προκειμένου να “αναγκάσει” τον γούγλη να “συμβιβαστεί”. Έτσι λοιπόν ο γούγλης άρχισε μια ολόκληρη εκστρατεία στο youtube προκειμένου να κόψει τα έσοδα και τις διαφημίσεις από ένα σωρό παραγωγούς που δημοσιεύουν περιεχόμενο που δεν ταιριάζει με τα γνωστά “community standards” που ο ίδιος ο γούγλης ορίζει. Φυσικά μέσα στον ορισμό του objectionable περιεχομένου μπαίνει ο,τιδήποτε δεν μας αρέσει, κι όχι μόνο οι αποκεφαλισμοί της ISIS για τους οποίους έτσι κι αλλιώς υπήρχε απαγόρευση.

    Στην ουσία ο γούγλης στο youtube λειτουργεί εξίσου σαν αρχισυντάκτης, μόνο που αντί να σου πει τι μαλακίες δημοσιεύεις παιδί μου, σου λέει συγνώμη η “αγορά” δεν θέλει το περιεχόμενό σου κι άρα δεν πρόκειται να πάρεις σέντσι από τη δημοσίευση. Η όλη ιδέα είναι να αφήσει την “αγορά” δηλαδή το τι θα αποφασίζει ο γούγλης ως objectionable δηλαδή ανάρμοστο, να κατευθύνει -σαν γκεσέμι- αυτή τη νέα γενιά παραγωγών προς πιο ευχάριστα και λιγότερο ανάρμοστα μονοπάτια.

    Όποια θέλει να ελπίζει να έχει μια καριέρα ή ένα χαρτζιλίκι από αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει να συμπεριφέρεται και ανάλογα. Και το μήνυμα που δόθηκε ξεκάθαρα προς τους αντίστοιχους pewdiepie είναι να μείνουν στα παιχνίδια τους και να μην παραστρατούν προς ανάρμοστες συμπεριφορές.

    Την ίδια στιγμή το youtube ανοίγεται ξανά προς τα μεγάλα δίκτυα προσπαθώντας να τα ξαναβάλει στο παιχνίδι της δημιουργίας περιεχομένου. Μια γενικά προβληματική πρόταση από τη στιγμή που ο κόσμος που είναι στο youtube βρίσκεται εκεί γιατί ΔΕΝ θέλει να βλέπει τηλεόραση, αλλά εγώ είμαι ένας απλός προφήτης, οπότε σας λέω τι βλέπω. Στη λίστα με τους πιο πετυχημένους youtubers, βλέπουμε ήδη αρκετά κανάλια της VEVO, αλλά πέρα από τα βίντεοκλιπ, πρέπει να φτάσουμε στην 21η θέση για να βρούμε το TheEllenShow που ανήκει επιτέλους στην timewarner, ένα πολύ τυπικό βαρετό τηλεοπτικό βαριετέ με κοινό και τα όλα του.

    Νομίζω ότι εδώ έχουμε μια σχετικά ξεκάθαρη κατάσταση. Η άνοδος των λαϊκιστών, με λίγα λόγια οποιουδήποτε δεν αρέσει στις φιλελέ ελίτ που μαζεύονται κάθε χρόνο στο νταβός, τους ανάγκασε να θέσουν σε κίνηση ένα παλιότερο σχέδιο που όλοι γνώριζαν ότι θα είναι δύσκολο να εφαρμοστεί. Τον περιορισμό του ίντερνετ. Ο λόγος που κρατάμε το ποπκορν, είναι για να δούμε πόση επιτυχία θα έχει αυτή η προσπάθεια. Πόσο ισχυρά δηλαδή είναι brands όπως το facebook ή το youtube για να κρατήσουν τον κόσμο ακόμα κι αν πάψουν να είναι ενδιαφέροντα. Και πόσο εύκολα θα μπορέσουν να δημιουργηθούν εναλλακτικά me-too brands που να προσφέρουν τις ίδιες υπηρεσίες χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλουν οι πετυχημένοι προκάτοχοί τους.

    Το facebook είναι σχετικά εύκολο να αντικατασταθεί, αλλά εκεί που ποντάρει η google είναι στο ότι το youtube χρειάζεται τεράστια υποδομή και χρήμα για να μπορεί να λειτουργεί και δύσκολα αποτελεί καλή επενδυτική πρόταση. Με το να διασφαλίζει ότι συνεχώς θα χάνει από το youtube, αποτρέπει και άλλους παίκτες από την αγορά. Κι αν κάποιος τελικά εμφανιστεί και κερδίσει το μομέντουμ, μπορεί τότε κάποιος καλός θεούλης να καταργήσει το net neutrality. Κι αυτή τη φορά κάτι μου λέει ότι η google δεν θα είναι και τόσο κατά.