• Internet of shit*

    Date: 2016.12.28 | Category: TECHIE-STUFF | Tags: ,,,,

    Πριν από 13 χρόνια, είχα γράψει ένα άρθρο που ονομαζόταν ο αυτισμός της επικοινωνίας. Η βασική του ιδέα ήταν ότι ο κόσμος μας γίνεται ολοένα και πιο αυτιστικός, καθώς όλοι κλεινόμαστε στους εαυτούς μας, ακόμα και όταν επικοινωνούμε περισσότερο, διότι αυτή η επικοινωνία περιέχει όλο και λιγότερο τη φυσική αλληλεπίδραση.

    Σήμερα φαντάζομαι όλα αυτά είναι μια κοινοτοπία. Η σκηνή όπου οι παρέες κάθονται και πίνουν καφέ και ο καθένας κοιτάει το smartphone του είναι εξαιρετικά οικία. Και όχι μόνο στην ελλάδα σας διαβεβαιώ.

    Στην transit πόλη που ζω, το βερολίνο, το φλέρτ μέσω apps είναι πολύ διαδεδομένο, γιατί ο κόσμος δεν έχει εκτενείς κοινωνικές επαφές· συμβαίνει αυτό συχνά στις πόλεις που αποτελούνται από μετανάστες· εσωτερικούς ή εξωτερικούς. Και καταλαβαίνεις γρήγορα σ’ ένα καφέ, ποιοι γνωρίζονται για πρώτη φορά. Κυρίως από το με πόση ένταση και πόσο αμήχανα κοιτάνε τις οθόνες των smartphone τους. Όταν δύο φίλοι χαζεύουν στην οθόνη τους, το κάνουν με μια ελαφρά βαρεμάρα που συνήθως τη μαρτυρά η στάση του σώματός τους. Δύο άγνωστοι σκρολάρουν με μανία την οθόνη, σαν η σωτηρία ή ο θάνατος αυτής της συνάντησης να εξαρτάται από το τι θα δεις παρακάτω στο timeline.

    Φυσικά σχεδόν τίποτα που βρίσκεται στο timeline, δεν πρόκειται να σώσει αυτό το ραντεβού, εκτός κι αν είσαι τυχερός και κάποιο φορτηγό μπουκάρει σε μια χριστουγεννιάτικη αγορά εκείνη τη στιγμή. Τότε μπορείς να γουρλώσεις τα μάτια σου και να επικοινωνήσεις με τον άλλο, ανταλλάσσοντας τις γνωστές κοινοτοπίες που δίνουν την ψευδαίσθηση πως δύο παντελώς άγνωστοι έχουν διάφορα κοινά. Δυστυχώς οι φωτογραφίες από τις διακοπές ή το τι έφαγες προχθές σε εκείνο το βιετναμέζικο συνήθως δεν είναι αρκετά.

    Όμως τα smartphones είναι απελπιστικά πασέ, γιατί η καινούργια μόδα είναι ένα ολόκληρο σύμπαν από ίντερνετ συσκευές.

     

     

    Internet of Things

    Το να συνδέσεις μια οποιαδήποτε συσκευή στο ίντερνετ είναι μια εξαιρετικά εύκολη υπόθεση. Ακόμα και οι πιο “χαζές” συσκευές που έχουν απλά έναν microcontroller, διαθέτουν μια σειριακή θύρα. Ναι αυτές τις ίδιες αρχαίες θύρες που χρησιμοποιούσαμε κάποτε για να συνδέσουμε το ποντίκι μας ή να συνδεθούμε στο ίντερνετ με το εξωτερικό μας μόντεμ. Δεν χρειάζεται παρά να συνδέσεις αυτή την πολύ απλή θύρα με ένα άλλο module το οποίο θα πάρει τα αποτελέσματά της και θα τα μεταδώσει μέσω bluetooth ή μέσω wifi. Γι’ αυτό και πολύ γρήγορα τα πάντα γίνανε internet of things. Το παιδικό θερμόμετρο, η χύτρα ταχύτητος, το πλυντήριο, τα φώτα του σπιτιού σου, ο θερμοστάτης, η λίστα είναι ατελείωτη.

    Ο λόγος που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα πράγματα είναι πολύ απλός. Για αρχή διότι πρόσφεραν έναν -τεχνικά εύκολο και φθηνό- αέρα καινοτομίας, σε αντίθεση με τον ίδιο βαρετό βραστήρα που πουλάνε εδώ και 50 χρόνια. Αλλά για τις εταιρίες υπήρχε ένα ακόμα -απατηλό και μελλοντικό- τυράκι· προσφέρει μια πιθανή ροή εσόδων και μετά την αγορά των προϊόντων (after sale). Είτε γιατί θα μπορείς να αγοράσεις το τάδε upgrade, είτε γιατί θα πουλάνε τις πληροφορίες που μαζεύουν στη google, είτε γιατί -στο δρόμο που χάραξε η apple- 3 χρόνια μετά την αγορά, το καινούργιο update θα σε αναγκάσει να αγοράσεις την επόμενη version· Η παλιά θα είναι απελπιστικά “αργή”.

    Άλλωστε τεχνικά μιλώντας, το internet of things είναι εξαιρετικά ευαίσθητο. Ένα μικρό API να αλλάξει και την πάτησες (συνέβη πρόσφατα με έναν εκτυπωτή της epson). Και δεν θα πιάσω εδώ το πόσο γέλιο και κλάμα θα ρίξουμε, όταν θα αρχίσουν να πέφτουν αεροπλάνα γιατί κάποιος θα χακάρει ένα bluetooth δονητή. Δείτε πχ στην προχωρημένη φιλανδία τι μπορεί να πάθει το σπίτι σου χωρίς καν να του βάλεις IoT 🙂

    Κάποια στιγμή στο kickstarter υπήρχαν τουλάχιστον μια ντουζίνα από προσπάθειες να φτιάξουν το τέλειο panic button, μια συσκευή που όταν πατάς ένα κουμπί τηλεφωνεί στην αστυνομία ή στη μαμά σου ή τέλοσπάντων όπου θέλεις. Θεωρώ πως ως συσκευές αντιπροσώπευαν την ουσία αυτής της IoT χαζομάρας· ένα τέλειο παράδειγμα marketing που θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Γιατί συνδύαζαν τη νεύρωση ότι ο έξω κόσμος είναι εχθρικός γεμάτος ζόμπι, με μια τεχνικά απλούστατη και πάμφθηνη λύση. Δεν χρειαζόταν παρά να τη βάλεις σ’ ένα καμπυλωτό χρωματιστό κουτάκι και να δημιουργήσεις μια αγορά, γεμάτη με ωραίες λέξεις, πράσινα λιβάδια και ασφάλεια 🙂

    Όταν μια ιρακινή εταιρία έκανε το ίδιο πράγμα πριν λίγα χρόνια και πούλησε ένα κουτί με μια κεραία ως high tech εντοπιστής εκρηκτικών μηχανισμών, όλα τα δυτικά μμε αρέσκονταν να δείχνουν το πόσο πίσω είναι αυτοί οι βάρβαροι. Όταν κάνεις το ίδιο πράγμα στο kickstarter σε ραίνουν με ηλεκτρονικά λουλούδια καινοτομίας 🙂

     

     

    Η καμπύλη της οριακής χρησιμότητας

    Η χρησιμότητα όλης αυτής της “επανάστασης” είναι στην καλύτερη περίπτωση οριακή. Μια καφετιέρα που ξεκινάει να φτιάχνει καφέ πριν μπεις στο σπίτι επειδή της έστειλες ένα twit δεν κάνει τη ζωή σου καλύτερη. Αν το πιστεύεις αυτό, τότε ειλικρινά φίλε μου, η ζωή σου έχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Ο μόνος λόγος που την έχεις είναι διότι σου αρέσει το γκάτζετ της υπόθεσης. Και γιατί υπάρχει. Αν δεν υπήρχε, ούτε καν θα το είχες σκεφτεί ότι τη χρειάζεσαι. Κοστίζει μόλις 40 ευρώ παραπάνω από το απλό μοντέλο· αν υπάρχει απλό μοντέλο πια.

    Για να καταλάβετε τι εννοώ, δεν έχετε παρά να κοιτάξετε το βιντεάκι του ίδιου του ζαχαρόβουνου για τον ψηφιακό μπάτλερ που έφτιαξε τον Jarvis. Εντάξει μαθαίνει κινέζικα στο παιδί του να λέει ευχαριστώ (σιε-σιε)· ο jarvis άνοιξε τις κουρτίνες στο δωμάτιο όταν ο μάρκ ξύπνησε, του πέταξε ένα μπλουζάκι και του έψησε δύο ψωμάκια τοστ. Αλλά ποιος έβαλε τα μπλουζάκια μέσα στον εκτοξευτή, και τα ψωμάκια μέσα στην τοστιέρα? Χμμμ, τελικά αυτός ο jarvis θέλει πολύ δουλειά ακόμα, γιατί μέχρι στιγμής απλά κλείνει τα φώτα του σαλονιού πατώντας ένα κουμπί στο smartphone, αντί για το γνωστό διακόπτη του τοίχου. Και μιλάμε για έναν από τους πιο πλούσιους ανθρώπους του κόσμου, άρα θεωρητικά το AI του θα μπορούσε να κάνει ο,τιδήποτε.

    Αυτό είναι το μήνυμα που σου δίνει και ο ίδιος ο ζαχαρόβουνος βάζοντας τη γυναίκα του να γκρινιάζει για τον jarvis. Αλλά αυτό είναι το μήνυμα που θα σου δώσουν όλοι οι πιστοί του IoT. Είναι ακόμα λίγο νωρίς και υπάρχουν προβληματάκια, αλλά μακροχρόνια όλα θα δουλεύουν έτσι και θα είναι υπέροχα. Πρόκειται για μια πολύ κλασική υπόσχεση που βασίζεται στην πίστη της προόδου. Οι γιαπωνέζοι χρηματοδοτούσαν επί 40 χρόνια τους breeder reactors με την μόνιμη υπόσχεση ότι σε 10 χρόνια θα έχουν αποτελέσματα. Το ίδιο συνέβη και με τις κυψέλες καυσίμου το 2000. Η ίδια υπόσχεση έρχεται και με το IoT. Αγόρασε εσύ τώρα κάτι άχρηστο που σε 40 χρόνια μπορεί και να είναι γαμάτο. Μήπως θέλεις να χάσεις το μεγάλο τρένο του μέλλοντος??

    Το όνειρο του jarvis, δεν είναι μοναδικό. Κοιτάξτε αυτή τη γιαπωνέζικη διαφήμιση που δίνει στον μπάτλερ έναν anime αέρα ψηφιακής συζύγου. Πέρα από το να στέλνει μηνυματάκια στο κινητό για το πόσο της λείπεις, να ανοίγει τα φώτα (άντε και το θερμοσίφωνα αν χρειάζεται προθέρμανση) και να λειτουργεί ως ψηφιακό ξυπνητήρι/ατζέντα, η μικρή με τα μπλε μαλλιά μου φαίνεται λίγο τεμπέλα. Και κάτι μου λέει ότι κάποια στιγμή η εταιρία θα προσλάβει κανονικούς ανθρώπους προκειμένου να διανθίζουν λίγο το girlfriend experience όπως το ονομάζουν και τα αληθινά σάρκινα call girls. Διότι στην ουσία της διαφήμισης, αυτό ήταν το selling point.

    Και εδώ νομίζω έχουμε μια μικρή αντιστροφή στο μοτίβο του αυτισμού της επικοινωνίας. Τα μισά από αυτά τα γκάτζετ δεν φτιάχθηκαν για να κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη, αλλά για να λειτουργήσουν ως status symbol σε μια ομάδα ανθρώπων που το να έχουν μόνο BMW δεν λέει και πολλά. Γιατί η BMW δεν ενισχύει την εικόνα του πόσο νέρντ είσαι. Αλλά ένα ψηφιακό bluetooth θερμόμετρο κώλου που στέλνει ανά 5 λεπτά στη γυναίκα σου τη θερμοκρασία του μονάκριβου παιδιού σας, μπορεί να είναι κάτι που θα την εντυπωσιάσει 🙂

     

     

    Μήπως απλά έχω μεγαλώσει?

    Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά και δεν το λέω για πλάκα. Μπορεί απλά να έχω μεγαλώσει και να μην μου αρέσουν οι αλλαγές που βλέπω γύρω μου ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Μπορώ όμως και να αμφιβάλω. Πέρα από άχρηστο γιατί δεν μου αρέσει το IoT?

    Ο συν-developer του βαποράιζερ μας, πριν από ένα χρόνο με πρόγγηξε να κάνουμε το βαποράιζερ να συνδέεται με smartphone μέσω bluetooth. Ως δουλειά δεν ήταν δύσκολη, η όλη σύνδεση και ο προγραμματισμός θα έπαιρναν δύο τρεις ώρες. Οπότε σε δύο τρείς μέρες (ποτέ μην ξεχνάς το debugging) θα τα είχαμε καταφέρει· όπως είπα τα πάντα μιλάνε σε μια σειριακή θύρα δηλαδή 4 καλώδια μαζί με το ρεύμα· αρνήθηκα σθεναρά την πρόταση. Τον κορόιδεψα ότι αυτό είναι σαν τα stretch goals των kickstarter· αν αγοράσετε 100.000ευρώ βαποράιζερ θα σας προσθέσουμε και αυτή την άχρηστη λειτουργία (κόστους 3ευρώ) ως ευχαριστώ για τον τζίρο που μας κάνατε.

    Αλλά αυτός επέμενε. Τον ρώτησα τι χρειαζόταν να μάθει για το βαποράιζερ του, που δεν το ήξερε ήδη. Το βαποράιζερ είναι μια συσκευή που απλά διατηρεί μια σταθερή θερμοκρασία σ’ ένα μικρό θάλαμο. Κάτι σαν ένα ηλεκτρονικό κεράκι αιθέριων ελαίων που δεν θα κάψει ποτέ τα έλαια, όπως συμβαίνει με τα παραδοσιακά κεράκια.

    Άρα η μόνη χρήσιμη πληροφορία που θα μπορούσε να μάθει θα ήταν η θερμοκρασία, άντε και πόση μπαταρία έχει ακόμα. Το αυτό και μου απάντησε. Και εκεί νομίζω ξεδιπλώθηκε κάτι πολύ σημαντικό. Ο Β ζητούσε περισσότερη πληροφορία και έλεγχο για το βαποράιζερ του. Εγώ προσπάθησα φιλότιμα να ελαχιστοποίησω τον έλεγχο και την πληροφορία στα πολύ βασικά. Και νομίζω εδώ βρίσκεται και η διαφωνία μου στον πανικό του IoT που μας περιτριγυρίζει.

    Το βαποράιζερ έχει ένα φωτάκι που γίνεται από κόκκινο-πράσινο, όταν ο θάλαμος φτάσει στην επιθυμητή θερμοκρασία. Το ίδιο φωτάκια αναβοσβύνει κόκκινο, όταν τελειώνει η μπαταρία. Κι ένα ποτενσιόμετρο μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε 3 διαφορετικές θερμοκρασίες γυρνώντας το από αριστερά προς τα δεξιά. Low Medium High. Στην ουσία ήδη με τον τρόπο που χρησιμοποιήσαμε το ποτενσιόμετρο, το περιορίσαμε σε αυτές τις 3 επιλογές, αντί να του δώσουμε 10 ή 40. Γιατί?

    Υπάρχει ένα παλιό ρητό που εγώ διάβασα πρώτη φορά σε ένα text αρχείο που ονομαζόταν ο νόμος του μέρφυ. Είναι το ίδιο αρχείο που έκλεψε ο αναστασιάδης και αντέγραφε στην ελευθεροτυπία ως ανέκδοτα για ξανθιές. Εκεί μέσα λοιπόν έλεγε:

    Όταν κάποιος έχει ένα ρολόι, ξέρει τι ώρα είναι. Όταν έχει δύο ρολόγια, δεν είναι ποτέ σίγουρος”

    Αυτή ήταν και η αρχή που ακολούθησα στο βαποράιζερ. Ένα ποτενσιόμετρο που θα είχε 40 επιλογές, θα ήταν απλά μεγαλύτερος πονοκέφαλος μέχρι να βρεις αυτή που δουλεύει. Περισσότερες άχρηστες πληροφορίες προκειμένου να σου δώσουν μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Και μια μόνιμη ανικανοποίητη ερώτηση. Διάλεξα τη σωστή θερμοκρασία? Μήπως θα ήταν καλύτερα 3 βαθμούς επάνω ή 3 κάτω? Μήπως κάνω κάτι λάθος? Αν κοιτάξω πιο έντονα τις πληροφορίες μήπως καταλάβω γιατί δεν είμαι χαρούμενος?

     

     

    Compulsive

    Μια παλιά και αναλογική αντιστοιχία η οποία ισχύει ψηφιακά σήμερα είναι τα θερμόμετρα. Είτε έχει 5 βαθμούς έξω, είτε 8, είτε 3, το ίδιο μπουφάν θα πάρεις να φορέσεις. Εκτός κι αν έχεις νεύρωση με τα μπουφάν σου και νομίζεις ότι έχεις διαφορετικό μπουφάν για τους 3 και διαφορετικό για τους 8 βαθμούς. Και ξέρω πολλούς ανθρώπους που κάνουν αντίστοιχα πράγματα και τα θεωρούν σημαντικά. Αλλά όπως είπα αυτό δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Διότι όπως ανακάλυψε πρόσφατα και ο Α, το iphone, του λέει μονίμως μια θερμοκρασία 1 με 3 βαθμούς λιγότερο από το θερμόμετρο που βρίσκεται στο μπαλκόνι του.

    Ποιος λέει την αλήθεια? Είναι η θερμοκρασία του μπαλκονιού πιο ψηλή επειδή είναι κοντά οι τοίχοι του σπιτιού, ή το iphone παίρνει τη θερμοκρασία από κανένα αεροδρόμιο μερικά χιλιόμετρα μακριά και άρα στο ανοιχτό χωράφι κάνει πιο πολύ κρύο σε σχέση με την γειτονιά σου? Και ποιο μπουφάν είναι το κατάλληλο? Όπως και ο άνθρωπος με τα δύο ρολόγια δεν θα είσαι ποτέ σίγουρη.

    Το ίδιο συμβαίνει και με το IoT. Ήδη οι καθημερινότητές μας είναι γεμάτες από timelines κοινωνικών δικτύων και λόγους για να χώνουμε τη μύτη μας στην οθόνη του κινητού μας. Γιατί τα smartphone μας μας βομβαρδίζουν με αιτήσεις να τα προσέξουμε. Μέσα σε αυτόν τον virtual κόσμο που χωνόμαστε, έχουμε την ίδια ανάγκη τα πράγματα που κάνουμε να έχουνε νόημα. Παλιότερα πολλοί άνθρωποι έβρισκαν νόημα στις δουλειές τους ή στις οικογένειές τους· και τα δύο στο μοντέρνο μας κόσμο είναι για τους περισσότερους φευγαλέα. Έτσι προσπαθούμε να βρούμε νόημα στον κόσμο που είναι γύρω μας κι αυτός είναι ψηφιακός. Κάποιοι έπαιζαν farmville και έτρεχαν στο σπίτι από τη δουλειά προκειμένου να προλάβουν να θερίσουν τα ραπανάκια πριν σαπίσουν. 

    Αλλά αυτό φαίνεται απελπιστικά γελοίο· κάτι που θα εκμυστηρευόσουν μόνο στον κομπιουτερά σου κι αυτό μόνο γιατί ελπίζεις να σου βρει μια λύση στο πρόβλημά σου. Το IoT σου προσφέρει έναν ολόκληρο νέο κόσμο κοινωνικοποίησης με τις συσκευές σου. Η καφετιέρα σου λέει ότι είναι έτοιμος ο καφές, ο θερμοστάτης ότι το σπίτι θερμάνθηκε πριν έρθεις κι εσύ τρέχεις σαν μαθητευόμενος μάγος να ελέγξεις και να επικοινωνήσεις με όλες τις σημαντικές συσκευές σου. Σας ακούγεται εξίσου γελοίο? Τι θα λέγατε τότε για το θερμόμετρο που έχεις στον κώλο του μωρού και τουιτάρει την θερμοκρασία του? Δεν είναι σημαντικό να ξέρεις αν ο πυρετός του παιδιού ανέβηκε ή έπεσε στα προηγούμενα 15 λεπτά?

    Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι σημαντικό, εκτός κι αν τους δώσεις μια μεταφυσική αξία. Είναι σημαντικό να τσεκάρω τις ειδήσεις κάθε 15 λεπτά, όπως είναι σημαντικό να κοιτάω τον τάδε χρηματιστηριακό δείκτη. Αν δεν το κάνω, κάτι κακό θα συμβεί (ο δείκτης θα κουνηθεί προς τη λάθος κατεύθυνση). Φυσικά είμαι αρκετά ορθολογιστής για να το πιστεύω αυτό, αλλά η συμπεριφορά μου κάτι άλλο μαρτυρά. Όπως το λάθος smiley στο μήνυμα του κινητού που θα “αποδεικνύει” ότι ο νέος εραστής σου είναι ένα γουρούνι για να πάρω ένα παράδειγμα από το παλιό μου άρθρο.

    Διότι στην ουσία η διαδικασία είναι ακριβώς η ίδια. Καθώς κλεινόμαστε συνεχώς σε έναν αυτιστικό κόσμο, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι και να χρειαζόμαστε ερεθίσματα κι έναν τρόπο να δώσουμε νόημα στον χρόνο που περνάει. Και τι πιο λογικό από το να τα ανακαλύψουμε γύρω από το ολοένα και πιο μικρό κόσμο. Κάπως έτσι η θερμοκρασία του δωματίου, του μωρού, το χρώμα από τα χαρτάκια των τσιγάρων μας γίνονται μικρές σημαντικές ανάγκες που επιβεβαιώνουν ότι το σύμπαν συνεχίζει να υπάρχει κι αυτό εξαρτάται από εμάς (σαν τα ραπανάκια του farmville).

     

     

    Snowflakes

    Η λέξη προέρχεται από τους οπαδούς του τράμπ και καταφέρεται εναντίων των αντιπάλων τους. Πρόκειται για εξαιρετικά επιτυχημένο παραλληλισμό. Υποννοεί πως οι ιντερνετικοί αντίπαλοί τους (που συχνά αυτο-αποκαλούνται SJW δηλ social justice warriors) δεν είναι παρά μια ομάδα ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει σ’ ένα υπερβολικά προστατευμένο περιβάλλον, με αποτέλεσμα να μην είναι ανεκτικοί σε καμία αντιπαράθεση με κάτι που ξεφεύγει από το πολύ στενό οπτικό τους πεδίο. Ακόμα κι αν αυτή αφορά το αστειάκι που έκαναν οι ίδιοι οι τραμπίστας, δίνοντας το όνομα τράμπ όταν παράγγελναν καφέ στο στάρμπακς για να το φωνάξει ο υπάλληλος δυνατά και να το παραλάβουν. Μέσα στο άνδρο των αντιπάλων. Πόσο μάλλον αν το δημοψήφισμα ή οι εκλογές έβγαλαν το “λάθος” αποτέλεσμα.

    Το αντίθετο με τους snowflakes είναι να είσαι παιδί του δρόμου και της βιοπάλης.

    Τους τελευταίους 3 μήνες έκανα κι εγώ την ποιοτική μου έρευνα, μιλώντας με μια ντουζίνα από δαύτους προσπαθώντας να καταλάβω το πως λειτουργούν. Λόγω του echo chamber των κοινωνικών δικτύων, ήταν εξαιρετικά εύκολο να τους βραχυκυκλώσεις καθώς τα επιχειρήματα κινούνταν πάντα σε γραμμές που ήδη γνώριζες πριν οι ίδιοι τις ξεστομίσουν. Νομίζω για μια ικανή ποσότητα από δαύτους, η εκλογή τράμπ ήταν η πρώτη φορά που κάτι συγκρούστηκε μαζί τους και έχασαν.

    Ακόμα και σε αυτό το virtual πεδίο του reality show που ονομάζεται αμερικάνικες εκλογές. Δεν θεωρώ ότι οι τραμπίστας είναι παιδιά του δρόμου, αυτό που αλλάζει μεταξύ των δύο είναι η αυτο-εικόνα που έχουν· το πόσο φυσιολογικό θεωρούν τα πανεπιστήμια να μεταθέτουν τις εξετάσεις για να θρηνήσουν που η χίλαρη δεν θα ξεκινούσε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

    Το πως θα αντιδράσουν σε αυτό το ερέθισμα, θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Αλλά είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον το πόσο μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς ανάμεσα σε αυτούς τους 20+ και στους μεγαλύτερους. Στην ουσία μπορούμε να πούμε πως έχουμε μια γενιά όπου οι γονείς αρχίζουν και μοιάζουν στα παιδιά τους, κι όχι το ανάποδο όπως έγινε στα 60s και τα 70s. Όλοι έχουμε γίνει λίγο περισσότερο snowflakes.

    Το IoT είναι ακριβώς η εμπορική απάντηση που δόθηκε σε αυτή την κοινωνική τάση. Τα twits από τις συσκευές σου θα έχουν την τάση να μην αντιτίθενται στο στενό σου οπτικό πεδίο. Να έχουν ευαισθησίες για τις μαύρες λεσβίες τρανς, ή για όποια άλλη υπο-ομάδα τα προγραμματίσεις. Οι ΙοΤ συσκευές σου υπόσχονται να σε υπηρετούν με μία εντολή σου και χωρίς αντιρήσεις. Σαν το anime στη γιαπωνέζικη διαφήμιση (εκτός κι αν τα χακάρουν λολ). Σαν τα υπόλοιπα μοντέλα ζωής που υποσχέθηκε ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας, είναι εξίσου άδειο. Αλλά για εμένα είναι ένα ενδιαφέρον κοινωνικό φαινόμενο, διότι έχω αποφασίσει ότι με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρω νόημα στη ζωή μου 🙂

     

     

    Απολαύστε υπεύθυνα το 2017

     

     

    *ο τίτλος είναι κλεμμένος από αυτόν εδώ τον τύπο.