• Ο πρώτος* “χουφτωστην, χούφτωστην” πρόεδρος των ΗΠΑ

    Date: 2016.11.09 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    *(της τελευταίας δεκαετίας)

     

    Σε έναν κόσμο όπου οι “εκπλήξεις” των brexit έχουν γίνει η νέα νόρμα, το να συνεχίζουμε να πέφτουμε από τα σύννεφα αποτελεί πια -αν δεν ήτανε πάντα- μια λύση στρουθοκαμηλισμού. Μια λέξη πολύ παλιακή που θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την πολύ πιο μοντέρνα safe space 🙂

    Ως κάποια που έκανε μερικές δημόσιες προσευχές να εκλεγεί ο τράμπ, θεωρώ πως τώρα που εξελέγει, θα πρέπει να διασαφηνίσω και το τι εννοούσα με αυτό.

     

     

    Η λαίδη και ο αλήτης

    Η εκστρατεία της κλίντον για την προεδρία και του κάμερον για το remain είχαν μερικά βασικά κοινά. Το βασικό θεωρώ πως ήταν η υπερφίαλη αισιοδοξία μιας ελίτ που έχει πιστέψει στα παραμύθια περί τέλους της ιστορίας. Ποντάροντας στο TINA και οι δύο εκστρατείες θεωρούσαν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση στο πρόβλημα. Και η εντυπωσιακή δύναμη πυρός που συγκέντρωναν (σε όλα τα προπαγανδιστικά επίπεδα), τους έκανε να θεωρούν πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να τηρήσουν μια κάποια υπόσχεση προς το εκλογικό κοινό.

    Και οι δύο εκστρατείες υπόσχονταν μία από τα ίδια και λίγο χειρότερα διότι ΤΙΝΑκάνουμε? Ο κάμερον πρόσφερε μερικά ψίχουλα “διαπραγμάτευσης” για τα μάτια του κόσμου, ενώ η κλίντον ήταν ακόμα πιο σκληρή μην προσφέροντας απολύτως τίποτα. Χαρακτηριστική ήταν η συμπεριφορά της απέναντί στην “αριστερά” των δημοκρατικών που υποστήριζε τον Bernie Sanders. Όχι μόνο δεν τους έδωσε ούτε ένα ξεροκόμματο για να ελπίζουν στην προεδρία της, αλλά την ίδια στιγμή τους χλεύαζε ως μια γενιά που ζει στα γκαράζ των γονιών της.

    Παρόλαυτά, ο τεράστιος επικοινωνιακός οδοστρωτήρας που λειτουργούσε υπέρ της, κατάφερε να ξεπεράσει αυτούς τους σκοπέλους με ευκολία. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικά αναξιοπρεπής στάση από του ίδιου του εκπροσώπου αυτής της φράξιας (του sanders), ο οποίος δεν έχανε ευκαιρία να υποστηρίζει την κλίντον με κάθε κλωτσιά που έτρωγε από αυτή.

     

    (και δεν θα πιάσω καραγκιόζηδες τύπου michael moore)

     

    Αν όμως το πολιτικό κατεστημένο (του οποίο ο Sanders είναι μέρος) είχε πιστέψει στην ίδια προπαγάνδα που είχε φτιάξει για τους μουζίκους (την ΤΙΝΑ), δεν συνέβαινε το ίδιο και στους μουζίκους. Ο εκατομμυριούχος τράμπ ξόδεψε ένα μικρό κλάσμα των χρημάτων που ξόδεψαν οι κλιντονίστας και παρόλαυτά (ακόμα κι αν έχανε) ήταν εμφανές ότι είχε πιάσει το zeitgeist, δηλαδή το πνεύμα των καιρών.

    Κι αν το σκεφτούμε λίγο δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τάξει ελπίδα στους μουζίκους, ακριβώς δηλαδή το ίδιο με αυτό που έκανε ο μπάμιας με το yes we can.

     

     

    Trigger Safe Warning Space.

    Θα ήταν άδικο να πούμε ότι οι κλιντονίστας, δεν είχαν ιδέα για το πνεύμα των καιρών. Ίσα ίσα έδειξαν να ενστερνίζονται ολόκληρη τη φιλολογία (γιατί φιλοσοφία δεν τη λες), γύρω από τα gender identities. Άλλωστε η δική τους υποψήφια μπορεί να ήταν λευκή και η επιτομή του διεφθαρμένου κατεστημένου, αλλά αν μη τι άλλο είχε βυζιά και μουνί και αυτό από μόνο του (θεωρούσαν) πως είναι ικανό να την τοποθετήσει στις αδύναμες μειονότητες και άρα -λόγω αυτού- στην προεδρία.

    Είναι μια παλιά αμερικάνικη παράδοση φερμένη κατευθείαν από το παλιό εβραιοκρατούμενο χόλυγουντ των αρχών του 20ου αιώνα, να προσπαθείς να ταυτίσεις τον ήρωα με τον little man που τα βάζει με τα θηρία και βγαίνει νικητής. Σε μια πλήρη διαστροφή αυτού του πολύ ισχυρού και παλιού μύθου του δαβίδ και του γολιάθ, οι κλιντονίστας θεωρούσαν πως μπορούσαν να απεικονίσουν την υποψήφιο τους ως τη μικρή και αδύναμη επειδή είναι γυναίκα.

    Όμως η αδυσώπητη επίθεση μιας τεράστιας προπαγανδιστικής μηχανής εναντίων του τράμπ, είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Κανείς -ακόμα και στο συμβολικό επίπεδο- δεν μπορούσε να θεωρήσει την κλίντον αδύναμη.

    Χαρακτηριστική για εμένα ήταν η γραμμή άμυνας που υιοθέτησαν αρκετοί κλιντονίστας, όταν ανακοινώθηκε πριν 2 βδομάδες το ξανα-ματα-άνοιγμα της υπόθεσης των περίφημων email από το FBI (μια πολύ σκοτεινή ιστορία με την οποία θα ξανα-ασχοληθούμε). “Της επιτήθονται γιατί είναι γυναίκα” .

     

     

    Είναι ο τράμπ outsider?

    Γόνος μιας πλούσιας οικογένειας, ένας νεουρκέζος καραγκιόζης με το γνωστό αμερικάνικο γούστο που στον υπόλοιπο κόσμο ονομάζουμε κιτς. Όχι ακριβώς outsider, κι όπως διάβασα παλιότερα στον chinamatters, “trump is as american as pie” (διαβάστε εδώ την πολύ καλή του ανάλυση τώρα που θα λούζεστε από παντού με κοινοτοπίες για το πόσο “φασίστας” είναι ο τράμπ).

    Όμως την ίδια στιγμή κέρδισε το χρίσμα των ρεπουμπλικάνων, παρά τις επιθυμίες του ρεπουμπλικάνικου κατεστημένου και ταυτόχρονα φαίνεται να κερδίζει και την προεδρία παρά την σχεδόν ανοιχτή αντιπαλότητα του ίδιου ρεπουμπλικανικού κατεστημένου (που άλλωστε δεν διαφέρει και πολύ από το δημοκρατικό κατεστημένο).

    Άρα όχι ο τραμπ δεν είναι ένας outsider, αλλά μάλλον ένας maverick, δηλαδή ένας τύπος κατάφερε να κερδίσει ΠΑΡΑ τη θέληση σχεδόν του συνόλου της αμερικάνικης ελίτ. Αυτό φυσικά δεν τον κάνει ούτε ανεξάρτητο, ούτε πιόνι του πούτιν όπως αρέσκονται να τον κατηγορούν οι νεο-συντηρητικοί σύμμαχοι της κλίντον.

    Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο τράμπ την τελευταία στιγμή ήρθε σε κάποιου είδους συννενόηση τουλάχιστον με μέρος αυτού του κατεστημένου. Τα δύο χαρακτηριστικά σημάδια είναι ότι λίγο πολύ (σαν τον obama) πρότεινε ένα ακόμα στέλεχος της Gsachs για υποικ του (θα φάνει αυτό σύντομα) και το δεύτερο είναι η εντελώς απροσδόκητη παρέμβαση του FBI στη γνωστή saga με τα email της κλίντον.

     

     

     

    The November surprise

    Πρόκειται για έναν κλασικό όρο που στην αμερικάνικη πολιτική χαρακτηρίζει κάθε έκπληξη που συμβαίνει πριν τις εκλογές για να τις επηρεάσει. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές τέτοιες εκπλήξεις ήταν αυτή που βοήθησε στην εκλογή ρήγκαν. Ο κάρτερ ως πρόεδρος ετοίμαζε τη δική του έκπληξη. Την απελευθέρωση των αμερικάνων που κρατούνταν όμηροι στο ιραν που ζούσε τις καυτές μέρες της επανάστασής του, με μια κινηματογραφική ράμπο αποστολή ειδικών δυνάμεων. Σε αντίθεση με τις ταινίες του ράμπο, η επιχείρηση απέτυχε και αυτό (σύμφωνα με τον ίδιο τον κάρτερ) αντί να γείρει την πλάστιγγα υπερ του την έγειρε εναντίον του.

    Σε αυτές τις εκλογές, τον τίτλο του november surprise τον κατέχει δικαιωματικά η ανακοίνωση του αρχηγού του FBI πως ξανα-ματα-ανακαλήφθηκαν email από τον παράνομο και μυστικό σέρβερ της κλίντον και άρα η υπόθεση ξανανοίγει. Μια βδομάδα αργότερα ο ίδιος αρχηγός αποφάσισε πως “δεν βρήκε πειστικά στοιχεία” για να στείλει την κλίντον στο δικαστήριο και ξανα-έκλεισε την υπόθεση. Αλλά η ζημιά είχε γίνει.

    Η αφήγηση που ξεπήδησε από αυτή την εντελώς αναπάντεχη κίνηση ήταν πως το FBI ήταν trumpland με λίγα λόγια πως οι βρωμιάρηδες άντρες του FBI επιτέθηκαν στην κλίντον γιατί θεωρούσαν ότι τους είχε γελιοποιήσει (για την ίδια υπόθεση παλιότερα).

    Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι η κλίντον γιαυτούς τους ιδιωτικούς σέρβερ θα έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή (όπως και για μια ντουζίνα άλλες υποθέσεις). Η chelsea manning βρίσκεται στο τρίτο υπόγειο ενός καφκικού πύργου για την αποκάλυψη πολύ λιγότερων μυστικών. Αλλά επειδή όλοι ξέρουμε πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή και ανεξάρτητη, το λάθος της manning είναι ότι υιοθέτησε μόνο το όνομα (chelsea) μιας από τις κόρες κλίντον. Δυστυχώς το επώνυμο ήταν εξίσου σημαντικό.

    Το FBI λοιπόν (και ο ίδιος αρχηγός) τον ιούλιο έκλεισε την υπόθεση θεωρώντας ότι δεν είχε βρει τίποτα που να μπορεί να κατηγορήσει την κλίντον. Φυσικά τότε είχε γίνει ένας μικρός χαμός καθώς η υπεύθυνη από το υπουργείο δικαιοσύνης για την υπόθεση ήταν προσωπική φίλη των κλίντον και επιπλέον διέρρευσε (από ρώσους χάκερ πάντα) πως έψαχναν τρόπο να κουκουλώσουν την ιστορία όπως μπορούσαν (ξέρω πέφτετε από τα σύννεφα όλες σας).

    Για εμένα λοιπόν το ξανα-ματά-άνοιγμα της υπόθεσης 10 μέρες πριν τις εκλογές, δεν θα μπορούσε να γίνει από τον αρχηγό του FBI χωρίς κάποιου είδους ισχυρότατη στήριξη από ένα μέρος της αμερικάνικης ελίτ. (κρατήστε ένα κρατούμενο εδώ).

     

     

     

    Post Traumatic Shock Disorder

    Λοιπόν βασικά άρχισα αυτό το άρθρο προκειμένου να σας προστατέψω λίγο από την ιντερνετική θύελλα που θα ξεσπάσει, όπως έγινε και στην περίπτωση του brexit. Butthurt millennials (όχι απαραίτητα στην ηλικία) θα πλημμυρίσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με κοινοτοπίες για τον νέο χίτλερ, για το πως ελπίζουν να πάθει καρκίνο, για το πως ο κόσμος τελειώνει και ο ανθρώπινος πολιτισμός ζει τις πιο σκοτεινές στιγμές του και μπλα μπλα μπλά.

    Μια άλλη εξαιρετικά συνήθης κοινοτοπία που θα ακούσετε θα έχει να κάνει με το πως η δημοκρατία είναι ένα χαλασμένο φρούτο και τέλοσπαντων το ανθρώπινο γένος βαδίζει προς την ίδια καταστροφή του.

    Όλα αυτά είναι ακριβώς οι ίδιες αντιδράσεις που οι φιλελέδες αυτού του κόσμου εξωστομίζουν κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν έτσι όπως τα ανέμεναν (δηλαδή με τον μοναδικό σωστό τρόπο). Ήδη από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα οι φιλελέδες διακηρύττουν πως για την ήττα τους τότε (στη βρετανία) ευθύνεται μια συνωμοσία της εκκλησίας, της αριστοκρατίας και (πάντα) των low-life φτωχών που εκστρατεύουν εναντίων τους. Και δεν θέλετε να μάθετε τι λέγανε για την ήττα της δεκαετίας του 1930. Ένα θα σας πω μόνο. Πώς ο γνωστός von mises ήταν ακριβώς το καντηλάκι που είχαν αναμμένο πως πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι.

     

    Οπότε ας αφήσουμε λίγο στην άκρη την κλάψα κι ας δούμε λίγο τα πράγματα έξω από τους καθρεύτες των κοινωνικών δικτύων που απλά αναπαράγουν την μανταμσουσούδικη αλήθεια του πόσο γαμάτοι είμαστε εμείς (προσωπικά) σε σχέση με όλο τον υπόλοιπο κόσμο που γενικά είναι για τον μπίθουλα.

     

     

    Για αρχή συγχαρητήρια, κατά πάσα πιθανότητα γλυτώσαμε τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο και την ίσιδα, και τα δύο αγαπημένα project της χίλαρη (γνωστή σε πολλούς και ως killary). Σε περίπτωση που δεν το πήρατε χαμπάρι η killary είχε υποσχεθεί no-fly-zone στη συρία. Όχι το 2012 αλλά το 2016 με τη ρωσική αεροπορία επίσημη προσκεκλημένη του ασαντικού στρατοπέδου.

    Κι αυτό φαίνεται να έπαιξε το ρόλο του στο zeitgeist. Ο τελευταίος πρόεδρας που έπαιξε προεκλογικά το χαρτί της ειρήνης έναντι του χαρτιού του πυρηνικού πολέμου ήταν ο τζόνσον το 64 για να καταλάβετε που βρισκόμαστε. Ήταν άλλωστε μία ακόμα από τις “ύβρεις” της εκπροσώπου των αμερικάνικων ελιτ. Οι ίδιες που κατασκεύασαν τον μαυριδερό άραβα ως το νέο εχθρό με μεγάλη συνέπεια από το 1993 τουλάχιστον, ήθελαν τα τελευταία 2 χρόνια να τοποθετήσουν δημόσια τα τζιχάντια ξανά στο βάθρο των “μαχητών της ελευθερίας”.

    Πριν όμως αρχίσουμε να αφήνουμε στον ουρανό περιστέρια της ειρήνης και να τραγουδάμε just give peace a chance, ο τράμπ όπως έλεγα και πριν “is as american as pie”, κι αυτό συχνά πυκνά σημαίνει πόλεμο. Την ίδια στιγμή ακόμη κι αν ήθελε να επιστρέψει σ’ έναν νέο αμερικάνικο “απομονωτισμό” (και δεν ξέρουμε καν αν το θέλει), θα πρέπει να τα βρει με τις ελιτ. Και το αποτέλεσμα αυτής της συμφωνίας ακόμα δεν το ξέρουμε, αν και θα φανεί σχετικά σύντομα.

    Αν μια τέτοια συμφωνία δεν υπάρξει (θα μου φανεί περίεργο), τότε ο τραμπ μπορεί να γίνει ή.

    α) ο νέος ρούσβελτ, δημιουργώντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με το πόπολο (δύσκολο ακόμη κι αν ήθελε και παρότι θα έχει μάλλον την πλειοψηφία και στα δύο νομοθετικά σώματα, μην ξεχνάτε πως το ρεπουμπλικανικό κατεστημένο συνεχίζει να μην τον γουστάρει) ή

    β) ο νέος λίνκον, δηλαδή ένας ακόμα νεκρός πρόεδρος, ο ιστορικά πιο συχνός τρόπος να ξεφορτωθείς έναν αμερικάνο πρόεδρο.

    Ως πρόγευση μόνο να σας δώσω στο πιάτο την προεδρία μπάμια και το πως το zeitgeist του yes we can μετατράπηκε σε no we wont, πριν ακόμα προλάβει να ακουμπήσει το μαύρο χεράκι του και ορκιστεί πρόεδρας το γενάρη. (ένας ακόμα επίδοξος ρούσβελτ λολ λολ).

     

     

    Η νίκη του τράμπ, ανεξάρτητα με το πως θα εξελιχθεί ως προεδρία, μας δείχνει το πόσο ξεκάθαρα έχει καταπέσει η κοινωνική συναίνεση και οι περισσότεροι μηχανισμοί επιβολής της στη δύση. Όχι μόνο στην ακριτική ελλάδα που έβγαλε έναν σύριζα, αλλά στον πυρήνα της. Κι αυτό ίσως, είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε. Ακόμα κι αν ο τράμπ γίνει ο νέος μπάμιας, αυτό δεν θα σημαίνει πολλά για το αρχικό συμπέρασμα και ίσα ίσα θα το ενισχύσει, ακριβώς όπως θα ενισχύσει τη δυσπιστία στο βρετανικό σύστημα αν η νέα υπο-θάτσερ δεν προσφέρει γρήγορα ένα κάποιο brexit.

    Τα υπόλοιπα θα τα δούμε εν καιρώ όπως το κουβάρι ξετυλίγεται στους ενδιαφέροντες καιρούς που ζούμε.