• Ο αραβικός τριαντακονταετής

    Date: 2016.09.29 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags: ,,,

    Τελευταία φορά που έγραψα για τη συρία ήταν σχεδόν πριν από έναν χρόνο. Παρότι στα νέα συνέβησαν πολλά πράγματα, στην ουσία η κατάσταση στον ίδιο τον πόλεμο λίγο άλλαξε. Ακούγεται παράδοξο, αλλά λίγο πολύ οι δυναμικές που περιέγραφα πέρσι τέτοια εποχή είναι ακόμα οι ίδιες πάνω κάτω και ας αρχίσουμε με τα ευκολάκια.

     

    Ίσιδα.

    Αν πέρσι τέτοια εποχή η ανακοίνωση της πτώσης τους ήταν ακόμα στα όρια της προφητείας, σήμερα δεν υπάρχει κανείς (και δεν εννοώ τις πληρωμένες πένες) που να αμφισβητεί αυτή την πτώση. Έτσι πως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, οι επιθέσεις κατά τις ίσιδας έχουν νόημα μόνο ως επικοινωνιακοί πόντοι στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”.

    Τα κουτσομπολιά λένε πως ο μπάμιας θέλει η κατάληψη της μοσούλης να συμπέσει με τις αμερικάνικες εκλογές. Όχι ότι αυτό θα βοηθήσει ιδιαίτερα την άρρωστη χίλαρι, αλλά από τη στιγμή που το έγραψαν το σενάριο εδώ και 6 μήνες μπορεί και να το εκτελέσουν κιόλας. Αυτό που μας λένε τα κουτσομπολιά όμως, είναι το πόσο εύκολη υπόθεση θεωρούν την κατάληψη περιοχών από την ίσιδα. Και για να είμαστε δίκαιοι η κατάληψη της φαλούτζα (του απόρθητου κάστρου των τζιχαντιών και καλά) ήταν μια εξαιρετικά απλή υπόθεση.

    Το ίδιο ισχύει και με τη συρία. Στο ίδιο μήκος κύματος των επικοινωνιακών ενεργειών ήταν και η κατάληψη της παλμύρας από το συριακό στρατό, εεε δηλαδή από τον ρωσικό στρατό βασικά. Σε 3 βδομάδες το όλο πατιρντί είχε τελειώσει και οι ρώσοι ανακοίνωναν μια συναυλία κλασσικής μουσικής στο αρχαίο αμφιθέατρο.

    Οι κούρδοι του YPG κατέλαβαν το manjib με πολύ βατό τρόπο και χωρίς πολλές απώλειες. Οι τούρκοι λίγο πιο βόρια κατέλαβαν την συνοριακή jerablus χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα και παρότι τα συνεργαζόμενα με τους τούρκους τζιχάντια είναι εξαιρετικά ανίκανα στη μάχη, συνεχίζουν να καταλαμβάνουν χωριά στα βόρια σύνορα με την τουρκία.

    Για επιθετικές ενέργειες της ίσιδας δεν γίνεται πια καν λόγος. Άλλωστε ο τρόπος που επιτήθονταν σε οργανωμένους αντιπάλους ήταν αρκετά δαπανηρός σε στρατιώτες και πολύ σπάνια αποτελεσματικός.

    Αν υπήρξε ένα σημείο που η ίσιδα αναπτύχθηκε τον τελευταίο χρόνο, αυτό ήταν στις επιθέσεις της σε δυτικό έδαφος, με βασική αιχμή του δόρατος τη γαλλία και ένα παραδοσιακό διεθνές κέντρο ανομίας, δηλαδή το βέλγιο.

    Μάλιστα τον τελευταίο μήνα η ίσιδα βάλθηκε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά αυτές τις επιτυχίες βγάζοντας αφίσες και βιντεάκια σε διάφορες ευρωπαικές γλώσσες υποσχόμενη να φέρει τον πόλεμο στη δύση.

    Ακόμα κι αυτές οι επιθέσεις, δεν είμαι καθόλου σίγουρος κατά πόσο θα συνεχιστούν. Από τα στοιχεία που έχουμε, οι τρομοκρατικές ενέργειες έγιναν κυρίως από ευκαιριακούς οπαδούς της ίσιδας. Ανθρώπους δηλαδή που δεν είχαν ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με την οργάνωση ή τον ισλαμισμό γενικότερα. Κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις επιθέσεις πχ στην τουρκία όπου έγιναν από “γνωστούς άγνωστους” ισλαμιστές.

    Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι η ίσιδα βρήκε ανθρώπους που έψαχναν έναν τρόπο να επιτεθούν στο κοινωνικό σύστημα της χώρας τους (και υπάρχουν πολλοί στη γαλλία και τις ΗΠΑ) και τους έδωσε τα μέσα και την ευκαιρία να το πράξουν. Στις ΗΠΑ δε η απόσταση είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς συχνά οι τρομοκράτες διαθέτουν οι ίδιοι την λογιστική υποστήριξη (όπως στο ορλάντο) και άρα η ίσιδα απλά πρόσφερε μόνο το ιδεολογικό κάλυμμα.

    Καθώς λοιπόν η ίσιδα και το μπράντινγκ της ως ο μεγάλος κακός φθίνουν στο ιρακ και τη συρία, είναι εξαιρετικά πιθανό να συμβεί το ίδιο και στην ευρώπη. Όχι γιατί θα σταματήσουν να υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να καταστρέψουν το σύστημα (ίσα ίσα υπάρχουν όλο και περισσότεροι), αλλά γιατί η ίσιδα δεν θα είναι μια τόσο δελεαστική σημαία ευκαιρίας.

     

     

    Άσαντ

    Από την τελευταία φορά που τον μνημονεύσαμε η ασαντική συρία έχει καλυτερεύσει τη θέση της. Τόσο γιατί όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι θα υπάρχει με κάποιο τρόπο στο μελλοντικό τοπίο, όσο και γιατί τα αλ-καιντιανά τζιχάντια έχουν δημιουργήσει τις δικές τους αντιπάθειες όπως πχ με τους δρούζιδες.

    Επιπλέον η πρώτη εκεχειρία την άνοιξη, επέτρεψε το κλείσιμο πολλών μετώπων στο νότο, όπου πρακτικά ο πόλεμος έχει παγώσει, είτε με ανακωχή, είτε με παράδοση των ανταρτών στο επίσημο κράτος, είτε (αυτό ισχύει σε θύλακες) με τη δημιουργία ασφαλούς διαδρόμου για τα τζιχάντια να μεταφερθούν σε κάποιο άλλο πιο ενεργό μέτωπο (κυρίως το Idlib), με αντάλλαγμα την παράδοση της περιοχής.

    Παρότι λοιπόν ο πόλεμος στο νότο έχει παγώσει και η πλάστιγγα της νίκης έχει γείρει προς το μέρος του, είναι εξαιρετικά περίεργο πως ο στρατός του SAA, συνεχίζει να είναι πρακτικά ανύπαρκτος πέρα από μερικές πολύ ενεργές και αρκετά αυτονομημένες μονάδες.

    Στη θεωρία, το κλείσιμο ενός θύλακα θα απελευθέρωνε δυνάμεις για να μεταφερθούν σε κάποιο πιο ενεργό μέτωπο. Στην πράξη όμως αυτό που βλέπουμε είναι μια εξαιρετική απροθυμία να πολεμήσουν, κάτι που μαρτυρά την τεράστια αδυναμία της ασαντικής πλευράς.

    Για να το συνοψίσουμε, οι περισσότεροι στη συρία είναι διατεθειμένοι να ζήσουν υπό το καθεστώς του σε σχέση με τις άλλες εναλλακτικές, αλλά δεν είναι έτοιμοι να πεθάνουν για να συμβεί αυτό. Πρόκειται για το ίδιο μοτίβο που βλέπαμε και πέρσι καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες στην ευρώπη προέρχονταν από ασαντικές περιοχές.

    Αυτή η αδυναμία του άσαντ να συγκροτήσει ισχυρές συμμαχίες στη συριακή κοινωνία, είναι απότοκο του τρόπου που κυβερνούσε πριν τον πόλεμο και που δεν ήταν καθόλου διαφορετικός από το ΤΙΝΑ που ζούμε κι εμείς στη δύση. Σε αντίθεση με τον καντάφι, ο άσαντ δεν θα είχε πρόβλημα να παραδώσει τη χώρα στους αμερικάνους αν αυτοί του έβρισκαν έναν αρκετά καλό ρόλο, και αυτό επιθυμούσε μέχρι και πριν τον εμφύλιο.

     

     

    Ιραν

    Το ιραν έχει χάσει πια την επαφή με την εξουσία στο ιρακ, κυρίως από τις δικές του ιδεολογικές αδυναμίες. Συνεχίζει φυσικά να έχει ισχυρή παρουσία με τις παραστρατιωτικές οργανώσεις και επιπλέον να βοηθάει όσο μπορεί στον πόλεμο κατά της ίσιδας (την οποία θεωρεί υπαρξιακή απειλή), αλλά πρακτικά η συρία είναι το μοναδικό μέρος όπου είναι ανοιχτά ενεργοί (μη ανοιχτά είναι και στην υεμένη). Όμως σε αντίθεση με την εικόνα καρικατούρας που έχουν οι δυτικοί για το ιραν, είναι εξίσου εμφανές πως η ανάμιξη στη συρία περιορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες στο ίδιο το ιραν.

    Πρακτικά δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί ιρανοί που πολεμάνε στη συρία. Το μεγάλυτερο μέρος των δυνάμεων είναι διάφοροι “παρακατιανοί” αφγανοί σιίτες, ιρακινοί σιίτες και λοιπές ομάδες που παλιότερα θα έβρισκες μόνο στο national geographic ανάμεσα σε γραφικά τοπία με πρόβατα. Χαρακτηριστικές ήταν οι εικόνες από τους πανηγυρισμούς για την απελευθέρωση της σιίτικης αποκλεισμένης ζάχρα, όπου διάφοροι σχιστομάτιδες κοιτούσαν λίγο χαζεμένα τους ντόπιους να τους σηκώνουν στα χέρια, καθώς κατά πάσα πιθανότητα δεν μιλούσαν καν αραβικά.

    Αντίστοιχα παρακατιανή είναι και η υποστήριξη που τους δίνει ο ιρανικός στρατός, τόσο σε υλικό όσο και σε εκπαίδευση/καθοδήγηση. Με λίγα λόγια αυτοί οι “ιρανοί” βρίσκονται εκεί για να καλύπτουν κενά από τον ανύπαρκτο στρατό του άσαντ και ταυτόχρονα δεν έχουν καμία διάθεση να πολεμήσουν καθώς καταλαβαίνουν ότι θεωρούνται τροφή για τα κανόνια.

    Χαρακτηριστικές ήταν οι ήττες τους στο χάν τουρμαν καθώς και λίγους μήνες αργότερα στην επίθεση κατά της σχολής πυροβολικού στο χαλέπι (μερικά χιλιόμετρα μακριά από το χαν τουρμάν). Μάλιστα στο κλασικό στυλ του πως διεξάγεται αυτός ο πόλεμος, την επίθεση κατά της σχολής του πυροβολικού (η οποία πρακτικά άνοιγε το δρόμο προς το αποκλεισμένο χαλέπι) σταμάτησαν μία από τις ειδικές δυνάμεις του συριακού στρατού που καλείται κάθε φορά να βουλώνει τις τρύπες που ανοίγουν λιγότερο ετοιμοπόλεμες μονάδες.

    Άρα παρότι στο θεωρητικό επίπεδο το ιραν υποστηρίζει 100% τον άσαντ, πρακτικά αυτή η υποστήριξη είναι αρκετά περιορισμένη.

     

     

    Χιζμπαλάδες

    Βρίσκονται ακριβώς εκεί που τους αφήσαμε στο τελευταίο επεισόδιο. Παίρνουν μέρος πολύ επιλεκτικά σε επιχειρήσεις, είναι εξαιρετικά αποτελεσματικοί και σε πλήρη αντίθεση με τους ιρανούς παρακατιανούς, προσέχουν τους δικούς τους μ’ έναν τρόπο που θυμίζει περισσότερο το no man left behind των αμερικάνων. Είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αστεία ποσά ακόμα και για πτώματα στρατιωτών τους, μόνο και μόνο για να δείξουν στους ζωντανούς πόσο πολύ τους νοιάζονται.

    Οι ισραηλινοί πια τους κοιτάνε με τρόμο καθώς γνωρίζουν ότι δεν διαθέτουν αντιστοιχες μονάδες στο δικό τους στρατό και απλά ελπίζουν ότι η τεχνική τους υπεροπλία θα είναι αρκετή. Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσουμε στον νετανιάχου, είναι πως πρόκειται για έναν πραγματιστή ρατσιστή και παρά τα μεγάλα λόγια έχει αποφύγει σαν την ευλογιά μια σύγκρουση με τη χιζαμπαλά. Μπορεί να βομβαρδίζει κατά βούληση τη δαμασκό όποτε του κάνει κέφι, μόνο και μόνο επειδή κάποιος ασαντικός κοίταξε προς τη μεριά του γκολάν, αλλά όταν οι χιζμπαλάδες έστειλαν ολόκληρο drone να σουλατσέρνει μέσα στο ισραήλ, οι ισραηλινοι κοίταγαν τον ουρανό και έλεγαν τι ωραίο καιρό που κάνει. Με λίγα λόγια ο πόλεμος του 2006 δεν πρόκειται να επαναληφθεί σύντομα.

    Το βασικό πρόβλημα της χιζμπαλά είναι στρατηγικό. Η επιβίωση του άσαντ με κάποιο τρόπο, τους βολεύει σε αυτή την αμφίσημη θέση τεχνητής αδυναμίας που βρίσκονται στο λίβανο. Οι χιζμπαλάδες αρνούνται να πάρουν την κυβέρνηση παρότι είναι σαφώς η πιο δυνατή φράξια στο λίβανο, ακριβώς γιατί δεν θέλουν να διαταράξουν τις πολύ λεπτές ισορροπίες της ειρήνης στη χώρα. Και η επέκταση του εμφυλίου μέσα στο λίβανο είναι μία από τις βασικές επιδιώξεις τόσο των ισραηλινών όσο και των συμμάχων τους των σαουδαράβων.

     

     

    Ρωσία.

    Είναι προφανές ότι η ενεργή εμπλοκή της ρωσίας στον πόλεμο στη συρία (είναι λίγο προβληματικό να τον ονομάζουμε συριακό εμφύλιο πια), σιγούρεψε την επιβίωση του άσαντ με κάποιο τρόπο. Είναι εξίσου προφανές ότι αποτέλεσε ένα βασικό πεδίο εκπαίδευσης για το ρωσικό στρατό (πιλότους, πυροβολικάριους κλπ) και από την παρέλαση όλων των διαφορετικών οπλικών συστημάτων, είναι εξίσου προφανές ότι οι ρώσοι ήθελαν να βάλουν τη στάμπα combat tested για να αυξήσουν τις πωλήσεις (στάμπα που γενικά είχαν κυρίως οι αμερικάνοι εδώ και 25 χρόνια).

    Κάτι που όμως δεν ήταν προφανές από την αρχή αλλά έχει γίνει σαφές σήμερα (ναι μουσταφά εσύ πάντα γκρίνιαζες), είναι το κύριο κίνητρο των ρώσων στην εμπλοκή τους στον πόλεμο. Ναι η επιβίωση του άσαντ, ναι η καταστροφή των τζιχαντιών, αλλά το βασικό τους μεράκι όπως έχει αποδειχθεί πια ήταν να τα βρούνε με τους αμερικάνους. Όχι τόσο στη συρία φυσικά, αλλά στην ουκρανία και στο νέο ψυχρό πόλεμο που οι αμερικάνοι και το νατο προετοιμάζουν πυρετωδώς.

    Η ρωσική ελίτ πάσχει από μια αντίστοιχη με την ελληνική ευρω-λιγουρίαση. Παρά το γεγονός ότι η δύση από το 1990 προσπαθεί συστηματικά να τους καταστρέψει με κάθε τρόπο (γιέλτσιν, δντ, επέκταση νάτο, τσετσενία, γεωργία, ουκρανία κλπ), οι ρώσοι προσπαθούνε να βρούνε ένα modus viventi μαζί τους. Δεν είναι παράλογη σκέψη καθώς η ρωσία ήταν πάντα μέρος της δύσης. Αυτό που είναι παράλογο είναι η εμμονή τους στην ιδεολογική πίστη πως οι δυτικοί θα καταλάβουν “το συμφέρον τους” παρά τα απανωτά φτυσίματα που ρίχνουν στους αδελφούς ορθόδοξους.

    Κι αυτό διότι δείχνουν να μην κατανοούν πως η ρωσοφοβία είναι μια ιδεολογική πίστη των δυτικών τόσο παλιά όσο η ίδια η δύση. Όταν λοιπόν οι ρώσοι σχεδιάζουν την πρώτη εκεχειρία στη συρία την άνοιξη, παραμένουν σε μια στρατηγική αμφισημία.

    Από τη μία κανείς στη συρία δεν έχει τέτοια υπεροπλία για να κερδίσει τον πόλεμο στρατιωτικά και οι ρώσοι δεν είναι διατεθειμένοι να στείλουν κι άλλα στρατεύματα όταν οι ντόπιοι είναι απρόθυμοι (ένα μάθημα που σίγουρα έμαθαν στο αφγανιστάν). Με λίγα λόγια θα πρέπει να υπάρξει μια κάποιου είδους πολιτική συμφωνία και μια εκεχειρία. Και υπό μια έννοια η εκεχειρία δούλεψε (ο πόλεμος στο νότο παραμένει παγωμένος).

    Από την άλλη όμως οι ρώσοι δεν έκρυβαν ότι ήθελαν μια συμφωνία με τους αμερικάνους. Και ότι ήταν διατεθειμένοι να παραχωρήσουν τη συρία αν οι αμερικάνοι ήταν διατεθειμένοι να σταματήσουν τον ψυχρό πόλεμο. Και από αυτή την άποψη οι αμερικάνοι παρέμεναν εξίσου αμφίσημοι. Είναι όμως η δεύτερη εκεχειρία στα μέσα σεπτέμβρη που έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις και των δύο.

    Η δεύτερη εκεχειρία που κράτησε ελάχιστα 24ωρα, δεν είχε κανένα νόημα να συμβεί από τη μεριά των ρώσων, ασαντικών. Τόσο διότι είχαν το στρατιωτικό momentum, όσο και διότι πολιτικά η εκεχειρία αυτή δεν εξυπηρετούσε τίποτα. Όσοι ήταν διατεθειμένοι να παγώσουν τον πόλεμο, το έπραξαν στην πρώτη εκεχειρία. Για τα τζιχάντια που ήθελαν να τον συνεχίσουν τον ιούνη, δεν συνέβη τίποτα καινούργιο τον σεπτέμβρη.

    Το πόσο ξεκάθαρα τους έφτυσαν στα μούτρα οι αμερικάνοι, έληξε αυτή την “στρατηγική αμφισημία” των ρώσων. Κι αυτό συνέβη όταν οι ΗΠΑ βομβάρδισαν “κατά λάθος” το μοναδικό θύλακα ασαντικών σε όλη τη νοτιοανατολική συρία (στο ντειρ-ερ-ζορ).

    Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από όλο αυτό είναι να υπολογίζουμε τον ρωσικό ευρωλιγουρισμό, ως βασικό κίνητρο της ρωσικής πολιτικής.

     

     

    ΗΠΑ

    Όπως ο ευρολιγουρισμός των ρώσων μας βοηθά να καταλάβουμε τις κινήσεις τους, έτσι και η επέκταση του ισραηλινού ιμπέριουμ, μας βοηθά να καταλάβουμε τις κινήσεις των αμερικάνων. Όχι τόσο διότι η αμερικάνικη ελιτ θα κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει το ισραήλ, όσο γιατί ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο είναι ταυτόσημος με αυτόν του παρανοϊκού ισραηλινού απαρτχάιντ.

    Η βασική θέση των ισραηλινών στη δημιουργία του συριακού πολέμου, είναι η ιδέα ενός τριαντακονταετούς πολέμου μεταξύ των αράβων που θα επιτρέψει τον εξωτερικό παίκτη ισραήλ να κυριαρχήσει στην περιοχή, με τον ίδιο τρόπο όπου και ο original 30ετής στην ευρώπη, επέτρεψε την ανάδυση των ολλανδών μέσα από τα ερείπια των υπολοίπων.

    Για την αμερικάνικη ελιτ λοιπόν η δημιουργία χάους εκεί όπου δεν μπορούσαν να ελέγξουν επαρκώς τις περιοχές έγινε το holy grail της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή η τακτική εξηγεί λίγο πολύ και την ταχύτατη επέκταση της ίσιδας στο ιρακ, μιας χώρας που δεν έχει αεροπορία ακριβώς επειδή αυτή την έχουν αναλάβει οι αμερικάνοι, τα αεροπλάνα των οποίων λιάζονταν στα αεροπλανοφόρα τη στιγμή της κατάληψης της μοσούλης, ή εφευρίσκονταν διάφορες αστείες δικαιολογίες, όπως “είχε ανεμοθύελλα” την ίδια στιγμή που τα τζιχάντια δημοσιεύαν φωτογραφίες από τον καταγάλανο ουρανό του ραμάντι.

    Σε αυτή τη λογική συντάσσονται και όλα τα λουλούδια της CIA τα οποία καλλιεργούν από τις αρχές του 80 τις σχέσεις τους με τα τζιχάντια. Το μοτίβο είναι απλό. Η δημιουργία τζιχαντιών με outsourced σαουδαραβικά πετροδόλαρα, ήταν το κόλπο που οδήγησε στη μεγάλη επιτυχία του αφγανιστάν στα 80s. Από τότε προσπαθούν να κάνουν copy-paste αυτή την επιτυχία. Στη γιουκοσλαβία δεν λειτούργησε τόσο, αλλά λειτούργησε στην τσετσενία (στον πρώτο πόλεμο). Και φυσικά λειτούργησε και στη συρία, σε αυτό που έγινε το αποκορύφωμα της πολιτικής χίλαρι στο υπουργείο εξωτερικών, δηλαδή τη μεταφορά όπλων και τζιχαντιών από τη λιβύη στη συρία, μέσω τουρκίας.

    Σε αυτό το σετ σκέψης, αντιτίθενται διάφορα άλλα (μικρότερα) κομμάτια της αμερικάνικης ελίτ, τα οποία εκφράζονται πιο ανοικτά μέσω του αμερικάνικου στρατού (ας τους ονομάσουμε απομονωτιστές). Άλλωστε ήταν το βέτο των στρατηγών μετά τον πόλεμο του ιρακ που οδήγησε τους “ισραηλινούς” στην απόφαση να ξαναχρησιμοποιήσουν τα τζιχάντια ανοιχτά και στην ιδέα του 30ετούς πολέμου των αράβων.

    Το αρχικό σχέδιο των φίλων του μπους και της κίλαρι το 2003 μιλούσε ανοιχτά για την επέμβαση του αμερικάνικου στρατού στη δαμασκό και την τεχεράνη μετά την επιτυχία στη βαγδάτη. Όμως ή μετατροπή του ιρακ από mission accomplished σε αποτυχία, επέτρεψε στους “απομονωτιστές” να βάλουν βέτο σε νέες στρατιωτικές περιπέτειες.

    Και ο μπάμιας, ως κλασικός μπάμιας, άφηνε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν πουλώντας στο καθένα μια βολική ιστορία. Στους “ισραηλινούς” έλεγε ότι με αυτόν τον τρόπο αφήνει τον πόλεμο να τραβά (άρα είμαστε μέσα στο πλάνο του 30ετούς), στους “απομονωτιστές” έλεγε πως κάνει ό,τι μπορεί για να συγκρατήσει τους άλλους που άλλωστε κατέχουν το μεγαλύτερο κομμάτι της μηχανής λήψης αποφάσεων στην γουάσινγκτον ντισι.

    Αποτέλεσμα αυτής της διαμάχης ήταν η σχιζοειδής αμερικάνικη πολιτική. Από τη μία κάνει τα πάντα για να δημιουργήσει τον εμφύλιο στη συρία (χίλαρι-λιβύη), αλλά από την άλλη σφυρίζει αδιάφορα όταν τους δίνεται η ευκαιρία να μπουκάρουν αλά λιβύη (θυμάστε την προβοκάτσια με τα υποτιθέμενα χημικά του άσαντ?). Από τη μία πολεμάει υποτίθεται την ίσιδα (και στέλνει ραβασάκια στους στρατηγούς του άσαντ), από την άλλη δεν ειδοποιεί ποτέ τους ιρακινούς για την επίθεση στη μοσούλη και βομβαρδίζει τυχαία το μοναδικό φυλάκιο των ασαντικών σε μια αχανή περιοχή που ελέγχει η ίσιδα (ντειρ-ερ-ζορ). Από τη μία υποστηρίζει τους κούρδους, από την άλλη δίνει ανοιχτά πυραύλους στα τζιχάντια (με την τουρκία και τους σαούδ σε ρόλο φερετζέ).

    Ο σέυμουρ χερς είχε περιγράψει πριν μερικούς μήνες αυτή την εσωτερική διαμάχη πολύ καλά, αλλά η διαμάχη έχει τελειώσει προς το παρόν. Οι “ισραηλινοί” φαίνεται να έχουν κερδίσει, κι αυτό φαίνεται να αντανακλά κι άλλα πράγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Όμως ας τα πάρουμε με τη σειρά.

    Μια μικρή αλλαγή στη ρητορική

    Βασικό σημείο συζήτησης μεταξύ ηπα/ρωσίας στο πλαίσιο της εκεχειρίας στη συρία, είναι ο διαχωρισμός μεταξύ των καλών τζιχαντιών από τα κακά της αλκάιντα. Φυσικά τέτοιος διαχωρισμός στο έδαφος δεν υπάρχει και ακόμα και καλοσχεδιασμένα marketing projects με πολύ προσεκτικές πινελιές από το λονδίνο, όπως τα “λευκά κράνη” (μια υποτιθέμενη ανθρωπιστική οργάνωση αποτελούμενη από καθημερινούς -καλοξυρισμένους- σύριους), δεν μπορούν να κρύψουν την πλήρη εμπλοκή τους με την αλ-καίντα. Στην ουσία στις περιοχές των τζιχαντιών στη βόρια συρία (βόρια χάμα, ιντλιμπ και δυτικό χαλέπι), υπάρχει μία ντεφάκτο κυβέρνηση: η αλ-κάιντα.

    Οι αμερικάνοι προσπαθούν τόσο επικοινωνιακά όσο και στις διαπραγματεύσεις να φέρουν στο προσκήνιο τους περίφημους moderate rebels (παρεπιπτώντως η ταμπέλα moderate ήταν της μόδας και στα 80ς χαρακτηρίζοντας τότε τους κόντρας). Επισήμως κάνουν τα πάντα για να εισάγουν στην εικόνα αυτούς τους ανύπαρκτους moderates.

    Φυσικά και γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν, όμως εδώ και ένα μήνα έχει συμβεί κάτι σημαντικό. Οι αμερικάνοι έχουν πάψει πια να μιλάνε για moderates και ισχυρίζονται ανοιχτά ότι θα εξοπλίσουν τα τζιχάντια, απειλούν ότι θα στείλουν πίσω τους ρώσους στρατιώτες σε bodybags και ο κέρυ μάλιστα είπε ότι θα σταματήσει να τους μιλάει κιόλας. Στο πρακτικό κομμάτι τίποτα δεν έχει αλλάξει (οι αμερικάνοι εξόπλιζαν πάντα τα τζιχάντια με φερετζέ την τουρκία και τους σαούδ), αλλά αυτή η ξαφνική αλλαγή ρητορικής μας λέει κάτι σημαντικό.

    Ότι εκεί που η πολιτική των αμερικάνων ήταν να περιμένουν τις αμερικάνικες εκλογές για να αφήσουν μετά τα σκυλιά της χίλαρι να κάνουν τη βρωμοδουλειά, είναι προφανές ότι κάτι τους άγχωσε και πουσάρουν την ατζέντα του για πάντα πόλεμος εδώ και τώρα. Αν έπρεπε να ποντάρω κάπου τα άλογά μου, θεωρώ ότι αυτό το άγχος εκφράζει την δυσπιστία των “ισραηλινών” πως η άρρωστη αλλά δική τους χίλαρι θα κερδίσει τις εκλογές. Μια ήττα της χίλαρι θα τους ανάγκαζε σε αναδίπλωση, τουλάχιστον μέχρι να τα βρουν με τον τράμπ (κάτι που δεν το θεωρούν βέβαιο).

    Δεν είναι τυχαίο πως σε αυτό το μήκος κύματος εξοπλίζουν το YPG και ταυτόχρονα χτυπάνε φιλικά την πλάτη στους τούρκους που θέλουν να φάνε ένα κομμάτι από το βόριο χαλέπι (μεταξύ αζάζ και τζαραμπλούς). Στην ουσία με αυτόν τον τρόπο, θέτουν τις βάσεις για μια πολύ πιο ανοιχτή κουρδο-τουρκική σύγκρουση, εκτός αν πιστεύουμε ότι οι κούρδοι της συρίας θα χρησιμοποιήσουν τα όπλα που τους δίνουν οι αμερικάνοι για να κατευθυνθούν προς την εντελώς αδιάφορη για τους ίδιους ράκκα (αυτή είναι η επίσημη εξήγηση των αμερικάνων).

     

     

     

    Κούρδοι συρίας

    Την ίδια στιγμή ο στρατηγός townsend σουλατσέρνει στην περιοχή. Για την ακρίβεια μόνο στις comme il faux περιοχές με κούρδους κλπ, στις περιοχές των τζιχαντιών περιφέρονται πιο low profile καραβανάδες από αυτούς που οι ρώσοι βομβάρδισαν ως αντίποινα για την επίθεση στο ντερ-ερ-ζορ. Ο Townsend λοιπόν λίγο πολύ έπεισε τους κούρδους να πετάξουν τον ασαντικό στρατό έξω από τη χάσακα, τη μεγαλύτερη πόλη στη β.ανατολική συρία, σηματοδοτώντας έτσι και το τέλος της κουρδο-ασαντικής εκεχειρίας (που ισχύει από την αρχή του πολέμου).

    Η χάσακα είναι μια κυρίως χριστιανική πόλη στην οποία υπήρχαν πάντα αψιμαχίες μεταξύ των ντόπιων και των κούρδων (οι οποίοι μέχρι πριν τον πόλεμο ήταν οι ριγμένοι της μοιρασιάς). Οι ντόπιοι προσπαθούν να βρουν κάλυψη στον ασαντικό στρατό (όπως όλοι οι χριστιανοι της συρίας). Αυτές οι αψιμαχίες ήταν σχεδόν πάντα τοπικού χαρακτήρα και αυτό ήταν εμφανές από όλες τις μαρτυρίες (του τύπου ο αχμετ μου έκλεψε τα πρόβατα, κι εγώ ήρθα με τους φίλους μου να καθαρίσουμε). Παρότι λοιπόν “επίσημα” η μάχη ήταν μεταξύ ασαντικών πολιτοφυλακών (NDF) και κούρδων (SDF), το διακύβευμα ήταν πάντα ένα turf war στο οποίο ο στρατός του άσαντ τηρούσε ουδέτερη στάση (όπως τηρούσε πάντα φιλικά-ουδέτερη στάση έναντι των κούρδων).

    O townsend λοιπόν, με αφορμή αυτές τις τοπικές αψιμαχίες, έπεισε τους κούρδους να πετάξουν έξω από τη χάσακα το συριακό στρατό. Στρατιωτικά η κίνηση αυτή δεν είχε καμία σημασία, έχει όμως τεράστια σημασία σημειολογικά, καθώς με αυτόν τον τρόπο οι κούρδοι της συρίας γίνονται και επίσημα τα πουτανάκια των αμερικάνων.

    Όταν είσαι κούρδος, το να είσαι το πουτανάκι των αμερικάνων δεν είναι απαραίτητα το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Αυτό που το κάνει εξαιρετικά κακό, είναι ότι οι αμερικάνοι επενδύουν στους κούρδους για το φερετζέ του “να, πολεμάμε κι εμείς τα τζιχάντια” την ίδια στιγμή που είναι πολλαπλώς πιο επενδεδυμένοι στα ίδια τα τζιχάντια που θέλουν τον αφανισμό των κούρδων (αλά γιαζίντι). Και καθώς οι “ισραηλινοί” δείχνουν να έχουν το πάνω χέρι, οι μετοχές των σύριων κούρδων κρατάνε την αξία τους σ’ ένα εντελώς οπορτουνιστικό επίπεδο.

    Εδώ φυσικά δεν πρέπει να μπλέκουμε τους κουμουνιστάς-αμπντουλά-οτσαλά σύριους/τούρκους κούρδους με τα ιρακινά ξαδέρφια τους, τα οποία υπό τον μπαρζανί έχουν τις καλύτερες των σχέσεων, τόσο με τους “ισραηλινούς” των αμερικάνικων ελιτ, όσο και με τους original ισραηλινούς. Και οι οποίοι κούρδοι του ιρακ έχουν πρακτικά αποκλεισμένο το συριακό κουρδιστάν για να μην ξεχνιόμαστε.

    Ο λόγος που οι αμερικάνοι δεν προτιμούν τον μπαρζανί για το σηματάκι “πολεμάμε κι εμείς τα τζιχάντια”, είναι ότι προσπάθησαν 2 χρόνια να το κάνουν, αλλά οι ιρακινοί κούρδοι δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να συμμετάσχουν. Κάτι που φάνηκε τόσο από την εγκατάλειψη των γιαζίντι, όσο και από τον πλήρως στατικό πόλεμο στη μοσούλη (με χαρακώματα τύπου 1914 και τα πάντα)

    Τα καλά νέα για τους κούρδους της συρίας είναι ότι ο ασάντ δεν έχει την πολυτέλεια να δημιουργήσει έναν ακόμα εχθρό στην περιοχή, γιαυτό και αποφάσισε να κάνει την πάπια, παρότι θα μπορούσε να τους χτυπήσει αποκλείοντας τη μοναδική διόδο επικοινωνίας του κουρδικού καντονιού αφριν. Το αφριν είναι μια περιοχή που βρίσκεται μεταξύ τουρκικών συνόρων και τζιχαντιών υποστηριζόμενα από την τουρκία και η ένωση του με το κομπάνι είναι το κόκκινο πανί των τούρκων (και η πιο πιθανή αιτία ενός κουρδο-τουρκικού πολέμου).

    Τα άλλα καλά νέα για τους κούρδους της συρίας είναι πως αν δεν δεσμευτούν πλήρως με τους αμερικάνους, αποτελούν μπαλαντέρ για όποιον θέλει να την πέσει στους τούρκους (και η λίστα είναι η μεγάλη), τη στιγμή μάλιστα που οι τούρκοι δεν έχουν καμία δυνατότητα να διεξάγουν πόλεμο (παρότι διεξάγουν έναν στην συρία).

     

     

    Τουρκία

    Η τουρκία μετά το πραξικόπημα είναι ένα κράτος όπου κοιτάει αναγκαστικά τον αφαλό του. Ο ερντογαν προσπαθεί να τελειώνει με το βαθύ κράτος του γκιουλεν, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να αποδυναμώσει ακόμα περισσότερο το παλιότερο βαθύ κράτος των κεμαλιστών. Διότι για να μην ξεχνιόμαστε ο γκιουλέν ήταν και παραμένει εκτός από στρατηγικό asset της CIA και ισλαμιστής (αν θέλετε επειδή είναι ισλαμιστής παραμένει στρατηγικό asset της CIA).

    Ο στρατός βρίσκεται υπό διάλυση και δεν είναι παράδοξο πως στην εισβολή της τουρκίας στη συρία, ο τουρκικός στρατός χρησιμοποιεί τόσο λίγο την αεροπορία του. Ένα βασικό πρόβλημα με την αεροπορία και τα εσωτερικά ξεκαθαρίσματα σε μία χώρα, είναι πως αν δεν εμπιστεύεσαι τον πιλότο σου, μπορείς να χάσεις όλο το αεροπλάνο, σε αντίθεση πχ με ένα τανκ, που ακόμα και να μην εμπιστεύεσαι το πλήρωμά του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα από τη στιγμή που βρίσκεται μαζί με άλλα τανκ τριγύρω 🙂

    Η αεροπορία λοιπόν είναι μια πολύ πιο προσωπική υπόθεση, κι αυτό είναι κάτι που είχαν πάρει χαμπάρι και οι αγιατολάδες στον πόλεμο με το ιρακ, όταν δυσκολεύονταν να βρουν πιλότους καθώς και η εκπαίδευση νέων δεν είναι απλό πράγμα.

    Ο ερντογανούκος στην τουρκία λοιπόν μπορεί να σουλατσέρνει και να κατάσχει ο,τι θέλει ή να απολύει όποιον δεν του κάνει κέφι, αλλά στο παιχνίδι της προβολής ισχύος είναι εξαιρετικά αδύναμος και αυτό φαίνεται συνεχώς. Η τουρκική κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να πολεμήσει για τη συρία ή το κουρδιστάν.

    Στον πόλεμο κατά των κούρδων της τουρκίας, ο ερντογαν είχε χρησιμοποιήσει τους κεμαλικούς και λοιπούς εθνικιστές. Γι’ αυτό και οι φωτογραφίες που έχουμε από δάφτους είναι γεμάτες από χαρούμενους πολεμιστές που κάνουν το σηματάκι των γκρίζων λύκων. Τώρα όμως που επιτίθεται κατά των στραταίων, οι διαθέσιμοι για πόλεμο λιγοστεύουν. Κι αυτό είναι εξαιρετικά εμφανές στην εισβολή της τουρκίας στη β.συρία.

    Παρότι στην αρχή παρελαύνουν τα τανκσακια του τουρκικού στρατού σε κάτι που θυμίζει περισσότερο τελετή παράδοσης παραλαβής παρά πόλεμο (πχ τζαραμπλους και περίχωρα), μερικές πραγματικές αψιμαχίες με κούρδους και ισιδιάτες που δεν ήθελαν να παραχωρήσουν έτσι εύκολα το χωριό τους, ανάγκασαν τον τουρκικό στρατό να αναδιπλωθεί και να στείλει μπροστά τα τζιχάντια που υποστήριζε η τουρκία στην αζαζ. Κάτι που οδήγησε στο κλασικό πινγκ πόνγκ που ξέρουμε από παλιότερα, όπου τα τζιχάντια δεν πολεμάνε και πολύ αποφασισμένα. Το αποτέλεσμα είναι να ακούμε κάθε μέρα για τις καταλήψεις των ίδιων χωριών που χάσανε το προηγούμενο βράδυ.

    Ο τουρκικός στρατός παραμένει στα μετόπισθεν προφυλαγμένος με τη μόνη διαφορά (σε σχέση με πριν την εισβολή) ότι τώρα το πυροβολικό μπορεί και στήνεται μέσα στη συρία αντί να κάθεται διακριτικά πίσω από τα σύνορα.

    Μια άλλη “απόδειξη” του πως ο τουρκικός στρατός αναδιπλώθηκε και δεν υπάρχει καμία διάθεση για σκοτωμούς, είναι η “εκεχειρία” που διαπραγματεύτηκαν οι αμερικάνοι μεταξύ κούρδων και τούρκων. Αν υπήρχε ένας λόγος προκειμένου οι τούρκοι να μπουκάρουν στη συρία (χωρίς να καταλάβουν το χαλέπι), αυτός ήταν να σταματήσουν τους σύριους κούρδους από το να ενωθούν μεταξύ τους (αφρίν-κομπάνι). Κι ενώ στην αρχή της εισβολής οι μόνες μάχες είναι μεταξύ κούρδων και τούρκων, ξαφνικά συμφωνούν να δεχθούν την εκεχειρία που προσφέρουν οι αμερικάνοι και να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του.

    Τακτικά λοιπόν αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα, καθώς ακυρώνει τον βασικό λόγο για τον οποίο μπούκαραν οι τούρκοι. Όμως ως κίνηση συνάδει με τον τρόπο που λειτουργεί ο ερντογάν στο συριακό ζήτημα. Ξεκινά με μια υπερβολική κίνηση που σε κάνει να νομίζεις ότι οι τούρκοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα γι’ αυτή την κίνηση, για να αναδιπλωθεί λίγο αργότερα και σχεδόν να πει “έλα μώρε θα μαλώσουμε για μια μαλακία”.

    Αυτό το μοτίβο το είδαμε και στην εισβολή του τουρκικού στρατού στο ιρακ και με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

     

     

    Ο τριαντακονταετής

    Νομίζω πως είναι πια εμφανές πως οι “ισραηλινοί” των αμερικάνικων ελιτ έχουν καταφέρει να εδραιώσουν τον τριαντακονταετή τους. Αυτό που είναι εξαιρετικά απίθανο είναι η φαντασιωσή τους πως θα βγούνε νικητές από το σούσουρο.

    Σαν να μην έφτανε αυτό, στην ίδια γραμμή σκέψης κινούνται και οι ινδοί πια που θεωρούν ότι ένα failed state πακιστάν είναι μια εξαιρετικά καλή ιδέα για να λυθούν τα προβλήματά τους στο κασμίρ. Κάτι που μας λέει ότι η αστάθεια θα αυξάνεται γεωμετρικά όσο η φαντασίωση των αμερικάνων ότι μπορούν να κερδίσουν από την αστάθεια αυξάνεται.

    Ως κατάσταση πλησιάζει αρκετά στην πτώση των ξαδερφιών τους από την ηγεμονία, των βρετανών, που προσπαθούσαν να αφήσουν όσο περισσότερο χάος μπορούσαν, όταν απέσυραν τα αποικιακά τους στρατεύματα.

    Υπό αυτή την έννοια ο πόλεμος στη συρία θα είναι ακόμα μακρύς καθώς οι μισοί παίκτες παίζουν μόνο για το χάος και οι άλλοι μισοί δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν πολλά για να το αποτρέψουν. Οι μόνοι που φαίνονται να έχουν κουραστεί από τον πόλεμο είναι οι ίδιοι οι σύριοι και αυτό φαίνεται τόσο από την απροθυμία να καταταχθούν στον στρατό του νικητή άσαντ, όσο και από τα ίδια τα τζιχάντια που δείχνουν κι αυτά να εξαντλούν τις δυνάμεις τους. Πάρα την προπαγάνδα από το λονδίνο τα νούμερα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά για τις τάξεις τους. Από ολόκληρο τον θύλακα της Daraya στη δαμασκό, μόλις 700 τζιχάντια αποφάσισαν να μεταφερθούν στο idlib για να συνεχίσουν τον πόλεμο, ενώ 4000 προτίμησαν να μείνουν στην κυβερνητική πλευρά.

    Αν βασιζόμασταν μόνο στην εξάντληση των αντιμαχόμενων, ίσως και να μπορούσαμε να δούμε το τέλος του πολέμου στη συρία, αλλά δυστυχώς θα πρέπει να περιμένουμε και την εξάντληση των υπολοίπων παικτών, όπως αυτή που εκφράζουν οι ψηφοφόροι του τραμπ στις ηπα. Όμως το κατά πόσο ο αγαπημένος τους υποψήφιος θα τους ακούσει και μετά τις εκλογές είναι κάτι αμφίβολο στα πλαίσια που ο πρόεδρος των ηπα έχει εξαιρετικά μικρό κίνητρο να ικανοποιήσει τους ψηφοφόρους του μετά την επίσκεψη στην κάλπη (εδώ η χίλαρι υποσχέθηκε ότι δεν θα υποστηρίξει το TTIP, λολ λολ).