• Ιραν,Ιρακ,Υεμενη,συρία και ευρώπη μέρος δεύτερο (νοέμβρης 2015)

    Date: 2015.11.30 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags: ,,

     

    Ρωσία

    Η εμπλοκή της ρωσίας στο συριακό πόλεμο που άρχισε να γίνεται εμφανής μετά τη συγκέντρωση αεροπλάνων κοντά στη λατάκια το σεπεμβρη και την εκκίνηση των αεροπορικών επιδρομών τον οκτώβρη, έχει βασικό στόχο, όχι τόσο να βοηθήσει τους άσαντ και φίλους στο συριακό μέτωπο, αλλά περισσότερο να τοποθετηθεί στρατηγικά σε μία πολιτική θέση μέσα στην ίδια την ευρώπη, που αργά η γρήγορα (και τελικά όπως βλέπουμε γρήγορα) θα έφερνε στη ρωσία θετικά αποτελέσματα.

    Με λίγα λόγια η επέμβαση της ρωσίας στην συρία κοιτούσε περισσότερο στην ευρώπη παρά στην ίδια τη συρία. Η ρωσία με το να ανακηρυχθεί ο μοναδικός δυτικός στρατός που πολεμάει το ισλαμικό κράτος, είχε μόνο να κερδίσει στο ευρωπαϊκό πολιτικό μάρκετινγκ. Και οι επιθέσεις στο παρίσι, έκαναν αυτή τη στάση εμφανή ακόμα και στον πιο δύσπιστο παρατηρητή. Ο πούτιν προσωπικά έδωσε την εντολή να γίνουν επιθέσεις με πυραύλους κρουζ, λίγες ώρες μετά τις επιθέσεις στο παρίσι. Είναι οι κλασικές μάρκετινγκ εμφανίσεις όπου ο πούτιν προσωπικά πιάνει σολομό με γυμνά χέρια, οδηγεί στρατιωτικό ελικόπτερο, βουτάει στα παγωμένα νερά για να πιάσει το σταυρό κλπ κλπ.

    Και αν όλα αυτά σας φαίνονται χονδροειδής προπαγάνδα δεν έχετε παρά να κοιτάξετε τα αντίστοιχα photo ops των δυτικών ηγετών. Ο ολαντ προσωπικά δίνει εντολή να παταχθούν οι ισλαμιστές, ο ολάντ ετοιμάζει τη μεγάλη διεθνή συμμαχία κατά της isis, η μέρκελ παίρνει επάνω της την υποδοχή των προσφύγων, ο τσίπρας επισκέπτεται και επιβλέπει τα “κέντρα υποδοχής” των μεταναστών κλπ κλπ.

    Αν σκεφτούμε το που βρισκόταν η ρωσία στα δυτικά μέσα πριν από έναν χρόνο και που βρίσκεται αυτή τη στιγμή, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της επιτυχίας της ρωσικής διπλωματίας. Επιτυχία που ξεκίνησε από το καλοκαίρι, όταν οι ευρωπαίοι ηγέτες είπαν στον ποροσένκο να ξεχάσει τις μαλακίες περί ένταξης της ουκρανίας στην ΕΕ και να τηρήσει τη συμφωνία του μίνσκ, την ίδια στιγμή που οι γερμανοί υπέγραφαν συμφωνία για νέο υποθαλάσσιο αγωγό με τη ρωσία, κάνοντας την ουκρανία ακόμα πιο αδιάφορη.

    Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των κινήσεων δεν είναι άλλο από την κατάρριψη του ρωσικού su-24 από τα τουρκικά f-16. Πέρσι τέτοια εποχή, το νάτο δεν θα είχε χάσει την ευκαιρία να στείλει 20.000 στρατιώτες στα σύνορα μεταξύ συρίας και τουρκίας. Εδώ είχε στείλει τανκ στις βαλτικές χωρίς να υπάρχει το παραμικρό επεισόδιο με τη ρωσία.

    Αντίθετα σήμερα, κι ενώ η τουρκία πήγε στο νάτο ζητώντας την επέμβαση του διότι δέχεται επίθεση από τη ρωσία, οι νατοϊκοί πρεσβευτές λίγο πολύ τους γύρισαν την πλάτη λέγοντας πως ήταν τζιζ κακό που έριξαν έτσι απροειδοποίητα ένα ρωσικό αεροπλάνο.

    Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της συριακής επέμβασης, ο ένας βασικός στόχος της ρωσίας -η επαναπροσέγγιση με την ευρώπη- έχει ήδη επιτευχθεί σε σημείο μάλιστα που λόγω των εσωτερικών αδυναμιών της ευρώπης, η ρωσία θα μετατραπεί στον βασικό deal maker της ειρήνευσης στην περιοχή για λογαριασμό των ευρωπαίων.

    Η επίδειξη των ρωσικών οπλικών συστημάτων, η βούλα του combat tested, η εκπαίδευση των ρώσων πιλότων, η διατήρηση ενός μη εχθρικού για τους ρώσους καθεστώτος στην περιοχή κλπ κλπ είναι διάφορες παράπλευρες συνέπειες της ρωσικής εμπλοκής που δεν είναι ασήμαντες, αλλά προσωπικά τις θεωρώ δευτερεύουσες.

    ΥΓ Η κατάσταση με την τουρκία πηγαίνει προς περαιτέρω όξυνση καθώς αρχίζουν και διαρρέουν πληροφορίες πως η τουρκία ετοιμάζεται να μπουκάρει με στρατό στη συρία και το ιρακ προκειμένου “να πολεμήσει” το ΙΚ, αλλά μια τέτοια κίνηση φαίνεται μέχρι στιγμής να είναι αποκλειστική πρωτοβουλία της τουρκίας που δεν πρόκειται να λάβει καμία ιδιαίτερη στήριξη από την υπόλοιπη δύση. Έτσι κι αλλιώς, όλοι γνωρίζουν πως αν μπουκάρει η τουρκία στη συρία, αυτό θα έχει ως μοναδικό στόχο να αποτρέψει την άτακτη κατάρρευση του ΙΚ που ήδη βλέπουμε να υποχωρεί προσπαθώντας να κρατήσει πιο υπερασπίσιμες θέσεις.

    Ευρώπη.

    5 χρόνια αφότου συζητούσαμε για το πως το ευρωπαϊκό πουλόβερ ξηλώνεται, άρχισε να γίνεται αντιληπτό και από τα mainstream ΜΜΕ. Η συνθήκη σένγκεν είναι πρακτικά νεκρή, οι φράχτες στα σύνορα έχουν γίνει η νέα μεγάλη μόδα της αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τα ζαλισμένα κοτόπουλα που ονομάζονται ευρωπαίοι ηγέτες, προσπαθούν να διαχειριστούν με επικοινωνιακό τρόπο γεγονότα που δημιουργούν απτότατες συνέπειες. Και δεν είναι τυχαίο πως αποτυγχάνουν παταγωδώς.

    Ας ξεκινήσουμε με μερικές βασικές παραδοχές. Μια από τις βασικές ευρωπαϊκές αξίες που οι περισσότεροι προσπαθούν φιλότιμα να ξεχνούν είναι ο φυλετικός/θρησκευτικός ρατσισμός. Όχι σήμερα, αλλά αδιάλειπτα εδώ και 500 χρόνια. Αν θέλετε από την εποχή που η ισαβέλα έδιωξε από την ισπανία οποιονδήποτε μη καθολικό. Κι ακριβώς επειδή το θάβουμε κάτω από το χαλάκι της εξώπορτας, το χαλάκι έχει την τάση να φουσκώνει.

    7 χρόνια οικονομικής κρίσης και διάλυσης των δομών της ευρωζώνης, έχουν αρχίσει να δείχνουν τα σημάδια τους. Το μεταναστευτικό ζήτημα ήταν απλά το “τυχαίο” εκείνο γεγονός που έκανε όλη αυτή τη διάλυση να εμφανιστεί μπροστά μας. Και να κάνει τον γιούνκερ να αναφωνήσει, πως το ευρώ χωρίς το σένγκεν δεν γίνεται να συνεχίσει να υπάρχει. Σώπα ρε μάγκα τι μου λες. Πόσα παίρνεις είπαμε το μήνα για να λες τέτοιες εξυπνάδες?

     

     

    Η μετανάστευση

    Ό,τι και να λέει ο γιούνκερ όμως, αυτό δεν αλλάζει τις σκληρές αλλαγές που η μετανάστευση δημιουργεί στον ευρωπαϊκό χώρο. Αλλαγές που είναι υπόγειες καθώς δεν εμφανίζονται στα καθωσπέπει ΜΜΕ των ευρωπαϊκών αξιών και θα μας “εκπλήξουν” για μία ακόμη φορά όταν θα ξαναπέφτουμε από τα σύννεφα.

    Πχ, δείτε αυτή την “αθώα” είδηση από την προοδευτική και φιλική προς τους πρόσφυγες σουηδία. Ο κακομοίρης ο υπουργός λέει λίγο πολύ πως δεν θέλουμε άλλους πρόσφυγες. Αλλά το λέει ευγενικά και πίσω από τις λέξεις καθώς στη σουηδία αν δεν έχεις μόνιμη διεύθυνση είσαι ντεφάκτο παράνομος. Κι αν νομίζετε ότι οι σουηδοί είναι κάτι φιλόξενοι τύποι που θα ανοίξουν τα σπίτια τους για να έρθουν οι μαυριδεροί μετανάστες, σκεφτείτε το ξανά. Διότι είναι μάλλον επειδή δεν έχετε διαβάσει για τις στενές σχέσεις της σουηδίας με τη ναζιστική γερμανία που μάλιστα ποτέ δεν χρειάστηκε να περάσουν από την απαραίτητη απο-ναζιστοποίηση μετά το τέλος του πολέμου καθώς η σουηδία ήταν ουδέτερη χώρα 🙂

    Και τώρα μιλάμε για τη σουηδία, μία από τις χώρες που πράγματι νομικά διαθέτουν τις πιο ευνοϊκές νομοθεσίες για τους μετανάστες. Πράγμα που αποδεικνύει ότι γι’ αυτή την ευνοϊκή νομοθεσία δεν ευθυνόταν μόνο η αντίληψή τους για τον κόσμο, αλλά και η γεωγραφική τους απόσταση από οποιοδήποτε μεταναστευτικό ρεύμα. Τώρα που τα πράγματα ζόρισαν, άρχισαν να το ξανασκέφτονται.

    Μία άλλη χώρα που βρίσκεται εξίσου σε αυτό το εκρεμμές είναι η γερμανία. Το CDU της μέρκελ βρίσκεται πρακτικά διχασμένο και ικανότατο τμήμα της βάσης του δείχνει εντελώς απογοητευμένο από την πολιτική των ανοιχτών συνόρων που ακολουθεί η καγκελάριος. Στην ουσία πιστεύω ότι βλέπουμε να επιτελείται για το CDU αυτό που επιτελέστηκε στο SPD επί κυβερνήσεως σρέντερ. Μεγάλα κομμάτια της βάσης του δεν βλέπουν πια τους εαυτούς τους ως μέρος της μεγάλης γερμανικής συναίνεσης.

    Το ίδιο το γερμανικό κράτος έχει δείξει την αδυναμία του να απαντήσει στο πρόβλημα και ήδη τα πρώτα κεφάλια γραφειοκρατών άρχισαν να πέφτουν και τη θέση τους να παίρνουν “πιο ικανά στελέχη”.

    Στην ουσία αυτό που βλέπουμε είναι η απογοήτευση και η μετατόπιση από το mainstream ικανών κοινωνικών τεμαχίων. Κάποιοι από αυτούς θα πάνε στο ακόμα πιο δεξιό ΑfD, κάποιοι θα πάνε σπίτια τους, αλλά για εμένα το σημαντικό είναι η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και από την πλευρά της δεξιάς.

    Για την γαλλία δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Η γαλλία είναι μακράν το πιο ρατσιστικό μέρος των τριών και οι επιθέσεις στο παρίσι αποτελούν τη συνέχεια μιας πολιτικής που για πρώτη φορά είδαμε στις οθόνες μας στις αρχές των 90s με την πολύ ωραία ταινία la haine (το μίσος). Από τότε φυσικά έχουν γυριστεί μια ντουζίνα ταινίες με παρόμοιο θέμα καθώς η γαλλία έρχεται ξανά αντιμέτωπη με το αποικιακό (και πάντα ρατσιστικό) παρελθόν και παρόν της (σε περίπτωση που ξεχνάμε την εμπλοκή της γαλλίας σε ένα σωρό εμφυλίους στις πρώην αποικίες της).

    Επειδή δεν θα αναφέρω άλλες, χώρες αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι διαφέρουν. Πχ εδώ για την ιταλία και για την ελλάδα της πρώτης φοράς αριστερά τα ξέρουμε δεν χρειάζεται να τα λέμε.

    Όμως όλες αυτές οι αλλαγές που βλέπουμε να συμβαίνουν στην ουσία είναι τα απόνερα μιας πολύ βασικής και εξίσου παλιάς κατάστασης. Της απάντησης στο λεγόμενο κοινωνικό πρόβλημα. Ναι οι ευρωπαίοι είμαστε ρατσιστικά γουρούνια και τα προβλήματά μας τα προβάλουμε εκεί που γνωρίζουμε καλύτερα. Αλλά τα προβλήματά μας δεν είναι φυσικά οι μετανάστες, αλλά το κοινωνικό όραμα που μας υπόσχονται οι ελίτ μας.

     

     

     

    Η ανάδυση του παλιού κοινωνικού προβλήματος

    Μέσα στη δίνη του δεύτερου ημιχρόνου του τελευταίου ευρωπαϊκού πολέμου, έχουμε πολύ βολικά ξεχάσει ότι ο φασισμός προτάθηκε ως μια νεωτερική απάντηση στο μεγάλο και άλυτο ευρωπαϊκό κοινωνικό πρόβλημα. Ο ιδρυτής του μπενίτο μουσολίνι προσπάθησε να προτείνει έναν νέο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, που θα μπορούσε να σταθεί ως ανάχωμα στις σοσιαλ-μαρξιστικές σειρήνες που κέρδιζαν έδαφος παντού.

    Μια αντίστοιχη κατάσταση ζούμε και σήμερα, καθώς το κοινωνικό όραμα που προτείνουν οι ελίτ συναντά την αντίδραση ολοένα και μεγαλύτερων μεριδίων μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Όταν η μέρκελ μιλάει για μια κοινωνία με ανοιχτά σύνορα, δεν μιλάει μόνο για την κοινωνική οργάνωση των μεταναστευτικών ροών, αλλά και για το όραμά της για τη νέα ευρώπη. Που δεν είναι καθόλου διαφορετικό από το όραμα των αμερικάνων για τη βαγδάτη ή αν θέλετε του νόρμαν σπίνραντ για το μέλλον.

    Στην ουσία μιλάμε για τη δημιουργία ενός τρίτου κόσμου μέσα στον πρώτο, λίγο πολύ στα πρότυπα του λονδίνου και του παρισιού του 19ου αιώνα. Καθώς οι μεσαίες τάξεις πιέζονται από την κρίση, αντιλαμβάνονται πως σε αντίθεση με το 1995, οι μετανάστες δεν θα λάβουν τον προβλέψιμο ρόλο της καθαρίστριας, της πουτάνας και γενικά της φθηνής σάρκας προς εκμετάλλευση με τους ίδιους να συμπάσχουν από ψηλά. Και απέναντι σε αυτό το σχέδιο αντιδρούν με τον τρόπο που ιστορικά γνωρίζουν καλύτερα δηλαδή το ρατσισμό.

    Αυτή τη στιγμή συντελείται η δημιουργία μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας που θα θελήσει να μαζέψει όλους αυτούς που νιώθουν αποκλεισμένοι από την παλιά. Μόνο που αυτή τη φορά η ευρωπαϊκή αριστερά δεν θα είναι σίγουρα μέλος της καθώς έχει συνταχθεί πλήρως με τις ελίτ και το υπάρχον ευρωπαϊκό πρότζεκτ. Προσωπικά δεν ξέρω καν αν η λεπέν θα είναι μέρος της, παρότι δείχνει να συγκεντρώνει πίσω της ακριβώς αυτά τα κοινωνικά στρώματα.

    Το μοτίβο είναι γνώριμο και παλιό. Οι γραφειοκράτες θα δηλώνουν μόνιμη αδυναμία να επέμβουν στα γεγονότα που απλά θα “συμβαίνουν”. Αλλά όπως πάντα θα έχουν την τάση να “συμβαίνουν” μόνο προς τη μία κατεύθυνση. Τη σωστή φυσικά. Η αντιμετώπιση του σουηδού υπουργού είναι χαρακτηριστική. Δεν είναι ότι αυτός δεν ενστερνίζεται τις αξίες του κοινωνικού κράτους και του ανθρωπισμού, είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια να τους βάλουμε κάπου όλους αυτούς.

     

     

    Το στρατηγικό λάθος της ΤΙΝΑ.

    Η ΤΙΝΑ έχει αποδειχθεί μια μεγάλη επιτυχία του στρατοπέδου που την έκανε διάσημη, κι όχι μόνο επειδή χρησιμοποιήθηκε από αυτό. Η ΤΙΝΑ είναι η επίσημη αφήγηση των ελιτ της δύσης εδώ και 20 χρόνια και συνεχίζει να εκτελείται με επιτυχία και από νέοπες όπως ο αλέξης παπαδήμος.

    Παρά τη μεγάλη της επιτυχία, η ΤΙΝΑ έχει εξορισμού ένα ελάττωμα. Αποτελεί μια αρνητική αφήγηση. Και οι αρνητικές προτάσεις μπορούν να λειτουργήσουν για πολλά χρόνια, αλλά έχουν την τάση να εξαφανίζονται με θεαματικό τρόπο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι μαγικός. Μια αρνητική πρόταση μπορεί να πείσει τους ανθρώπους να την αποδεχθούν, αλλά δεν θα τους πείσει ποτέ να την ενστερνιστούν, ακριβώς γιατί δεν έχει μέσα της ένα μήνυμα με το οποίο κάποιος μπορεί να ταυτιστεί.

    Αυτή η τακτική, η τακτική του να κρατάς τους πάντες δυσαρεστημένους, μπορεί να λειτουργήσει για πολλά χρόνια, φτάνει το πολιτικό σύστημα που την προτείνει να μη χρειαστεί την κοινωνία για να επιβιώσει. Διότι τότε απλά θα εξαφανιστεί, καθώς κανείς δεν θα τρέξει να το υπερασπιστεί. Η αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία και οι σοβιετίες είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά παράδείγματα τέτοιας εκρηκτικής κατάρρευσης. Και οι δύο δεν είχαν κανένα εμφανή λόγο να καταρρεύσουν, κι όμως και οι δύο εξαφανίστηκαν από τη μία μέρα στην άλλη, χωρίς κανείς να κλάψει.

    Το ίδιο προβλέπω ότι θα συμβεί και στην ευρωένωση κι αυτό θα είναι ίσως και το πιο ανώδυνο γεγονός. Διότι αυτή η κατάρρευση δεν είναι απαραίτητο ότι θα σταματήσει εκεί και δεν θα επεκταθεί και στις ίδιες τις κρατικές οντότητες που αποτελούν την ευρω-ένωση. Ακούγεται αντιφατικό καθώς η κατάρρευση μιας αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας σαν αυτής των βρυξελλών, θα περίμενε κανείς ότι θα αυξήσει την ισχύ των εθνικών κρατικών δομών, αλλά αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάτι δεδομένο.

    Από τη μία γιατί οι ίδιες οι κρατικές δομές έχουν υποχωρήσει και ατονήσει υπερ αυτής της αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας και της “αγοράς”. Από την άλλη γιατί ζούμε σε μια περίοδο υποχώρησης της κρατικής ισχύος δηλαδή της δυνατότητας κινητοποίησης του κοινωνίας από αυτή την κρατική ισχύ.

    Κι αυτό ακούγεται αντιφατικό μόλις λάβουμε υπόψη μας το πόσο λεπτομερής έχει γίνει η παρακολούθηση των ζώων μας, αλλά δεν είναι τόσο. Το μόνο που πρέπει να σκεφτούμε είναι η ντεφάκτο επιβεβαίωση της κρατικής ισχύς κι αυτή δεν είναι άλλη από την επιστράτευση. Τα δυτικά κράτη αυτή τη στιγμή είναι παντελώς ανίσχυρα να πείσουν κάτι παραπάνω από μια μικρή χούφτα μελών τους να πεθάνουν για δαύτα. Μια τρομακτική αντίθεση σε σχέση πχ με το 1914, όταν η κρατική νομιμοποίηση (με βάση το έθνος) μεσουρανούσε.

    Αυτό ακριβώς το στρατηγικό κενό εκμεταλλεύεται και η ρωσία για να κερδίσει πόντους στο παιχνίδι. Η ρωσία παρότι ανήκει κι αυτή στο δυτικό σύστημα, πέρασε δια πυρός και σιδήρου από το 1990 και μετά, αντίκρισε το χάος και έδειξε με τον πούτιν ότι δεν έχει καμία πρόθεση να επιστρέψει σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης. Ο πουτιν χρησιμοποιεί προβλέψιμα τον εθνικισμό και τις πραγματικές προσπάθειες περικύκλωσης των ΗΠΑ εναντίων της ρωσίας, για να κινητοποιήσει τους πολίτες του. Και σε αυτό το σημείο τα καταφέρνει καλύτερα από κάθε άλλο δυτικό ηγέτη.

    Ο θείος βάλερσταιν μας έχει εξηγήσει ότι ο κόσμος μας έχει πεθάνει ήδη εδώ και μια 15ετία. Νομίζω πια τα σημάδια είναι εμφανή σε όλους. Κανείς δεν ξέρει τι θα τον αντικαταστήσει και τι μορφή θα έχει αυτό. Όπως έλεγε και ο γκράμσι στο ενδιάμεσο γεννιούνται τέρατα. Όμως πέρα από την παράθεση τσιτάτων το βασικό είναι να θυμόμαστε ότι τα τέρατα αυτά δεν έχουν μια συγκεκριμένη και προβλέψιμη μορφή.

    Τα τέρατα αυτά θα διαμορφωθούν περισσότερο με βάση τη μορφή που θα έχει ο νέος κόσμος, παρά με βάση τις σημερινές μας αντιλήψεις ημών που ζούμε στον παλιό. Ακριβώς όπως οι αυτοκρατορικές ευρωπαϊκές δυνάμεις χαρακτηρίστηκαν τερατώδεις μετά την κατάρρευσή τους. Ο λόρδος κίτσενερ το 1900 ήταν ο μεγάλος ήρωας της βρετανικής αυτοκρατορίας, όχι ένα κοινός χασάπης που αιματοκύλησε ολόκληρη την αφρική περισσότερο από αποικιακό καπρίτσιο παρά από κάποια αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της βρετανικής αυτοκρατορίας.