• Ίσιδα και Άλλα Δαιμόνια (Part 2)

    Date: 2014.09.10 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags: ,,,

     

    Η καλή μας ίσιδα -ή daash όπως είναι περισσότερο γνωστή από τους ντόπιους- ακολουθεί σχεδόν με ευλάβεια τα βήματα του μεγάλου τρόμου της γιακωβίνικης επανάστασης. Με δημόσιες επιδείξεις τρομοκρατίας και μια στενή ερμηνεία του ποιος είναι μαζί μας (ποιος είναι δηλαδή καλός μουσουλμάνος), 2 μήνες τώρα κυκλοφορεί στο κεντρικό και βόρειο ιρακ και κάνει καινούργιους φίλους.

    Κάμποσες φράξιες σουνιτών στο ιρακ τους είχαν δει στην αρχή ως ευκαιρία να κερδίσουν πόντους έναντι της κεντρικής κυβέρνησης, όσο βρίσκονταν κάπου μακριά κοντά στα σύνορα με τη συρία. Η κατάληψη της μοσούλης και των άλλων πόλεων πέριξ της ήταν μια χαρακτηριστική περίπτωση. Οι γρεναδιέροι της daash έκαναν την αρχική επίθεση με τους ντόπιους να ακολουθούν από πίσω και να αναλαμβάνουν τη διοίκηση της περιοχής. Οι διάφορες μαζικές εκτελέσεις, οι ανατινάξεις σιίτικων τζαμιών και κατοικιών αξιωματούχων της περιοχής που ακολούθησαν ήταν κυριολεκτικά για τα μάτια του κόσμου. Και μπορούμε να πούμε ότι λειτούργησαν πολύ καλά. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες έφυγαν από τα σπίτια τους, τόσο για να αποφύγουν τις μάχες, όσο και τον φανατισμό των νικητών. Οι αντίπαλοι γέμισαν από φόβο λόγω των μαζικών εκτελέσεων αιχμαλώτων. Από την άλλη πλευρά ο ίδιος τρόμος και η αίγλη του νικητή στρατολογούσε καινούργιους μαχητές τόσο ανάμεσα στους ντόπιους όσο και από τα πέρατα της άπω δύσης. Θυμάστε τα 40 παλικάρια που πήγαν να πατήσουν την τριπολιτσά?

    Την ίδια στιγμή όμως έγινε αντιληπτό από πολλούς ντόπιους πως η συμβίωση με τη daash δεν είναι απλή υπόθεση. Το ποιος είναι ο χρήσιμος ηλίθιος ποιανού δεν ήταν πολύ σαφές κι αν οι φράξιες στη βαγδάτη τελικά τα έβρισκαν στα παζάρια, δεν σημαίνει πως η daash θα αποσυρόταν οικειοθελώς πίσω στη συρία. Κι έτσι πρακτικά σήμερα ανάμεσα στις φράξιες μέσα στο ιρακ που υποστήριξαν την daash έχουμε πια δύο ξεκάθαρα στρατόπεδα. Τους συντηρητικούς και τους ριζοσπάστες. Οι πρώτοι είναι το ίδιο τρομοκρατημένοι από το χαλιφάτο όπως και οι αντίπαλοι που ήθελαν να ξεφορτωθούν. Είτε γιατί δεν πίστευαν ότι η daash έχει το δικό της σχέδιο, είτε γιατί η συμβίωση μαζί τους στις ίδιες πόλεις τους έκανε να αναπολούν την προβλεψιμότητα της κεντρικής κυβέρνησης. Οι ριζοσπάστες από την άλλη είναι αυτοί που έχουν αποφασίσει πως η συμβίωση με την κεντρική κυβέρνηση του ιρακ δεν είναι επιθυμητή και άρα πρέπει να δημιουργηθεί ένα καινούργιο κράτος. Μαζί τους είναι και όλοι αυτοί που συγκινούνται από την ουτοπία του νέου χαλιφάτου και έρχονται από τα πέρατα της άπω δύσης προκειμένου να ζήσουν αυτό που οι ίδιοι βλέπουν ως όνειρο.

    Προσωπικά δεν μπορώ να ψέξω τους εναπομείναντες κατοίκους της φαλούτζα και του τικρίτ για αυτή τους την απόφαση. Οταν οι αμερικάνοι ισοπέδωναν τη φαλούτζα ραίνοντάς την με οβίδες φωσφόρου, το έκαναν υποτίθεται σε συνεργασία με τον πρόδρομο της σημερινής κυβέρνησης. Ναι, ο allawi που διοικούσε ήταν το αγαπημένο παιδί των αμερικάνων, αλλά μπορώ να συγχωρήσω στους κατοίκους που αντιστάθηκαν τότε στο να μην μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά. Πόσο μάλλον που διάφορες παραστρατιωτικες ομάδες σιιτών δεν φημίζονται απαραίτητα για το ενωτικό τους πνεύμα. Η δουλειά των αμερικάνων στο ιράκ τα τελευταία 2 χρόνια της κατοχής τους είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο: τον πλήρη διαχωρισμό ενός κράτους με βάση το θρησκευτικό δόγμα του ισλάμ. Αν δείτε έναν χάρτη της βαγδάτης πριν και μετά θα τα καταλάβετε όλα 🙂

     

     

    Η έξοδος της daash από τη συρία

    Η ίδια η έξοδος της daash από τη συρία είχε να κάνει αρκετά με την στρατιωτική και πολιτική κατάσταση εκεί. Ο άσαντ τελικά -πιθανότατα εξαιτίας και των ανταρτών που αργότερα στελέχωσαν την daash- κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του αρκετή υποστήριξη από όλους εκείνους που μπορεί να μη γούσταραν τον ίδιο, αλλά δεν ήθελαν να βρεθούν υπό το κράτος της νέας επανάστασης. Τέτοια μηνύματα από τη συρία είχαμε εδώ και πάνω από ένα χρόνο, αλλά λίγοι στη δύση είχαν καταλάβει πως το μέγεθος του ζήλου των ανταρτών δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της προπαγάνδας του άσαντ.

    Ήταν σαφές πως αρχικά οι κούρδοι, αλλά αργότερα και αρκετές φράξιες των ίδιων των ανταρτών, σταμάτησαν να ζητούν τη «βοήθεια» των τζιχάντι επαναστατών. Κι αυτή η άρνηση δείχνει το πόσο «φιλικές» έγιναν οι σχέσεις των τζιχάντι με τους ντόπιους εξεγερμένους. Σε εμφύλιους όπου αντάρτες προσπαθούν να ανατρέψουν την κεντρική κυβέρνηση, είναι κρίσιμο για τους αντάρτες να έχουν βάσεις και ασφαλείς περιοχές σε τρίτες χώρες όπου ο στρατός δεν θα μπορεί να τους καταδιώξει. Στη συρία τον ρόλο αυτό είχαν η τουρκία (με μεγάλη ζέση) και η ιορδανία (σε δεύτερο χρόνο, όταν οι αμερικάνοι με τους σαουδάραβες σκέφτηκαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο κατά του άσαντ). Όμως μαζί με τα όπλα και τα χρήματα που έρχονταν από εκεί, έρχονταν και οι τζιχάντι επαναστάτες πακέτο. Το να αρχίσουν οι ντόπιοι αντάρτες να αρνούνται τη βοήθεια των τζιχάντι (και των χρημάτων/όπλων/τεχνογνωσίας που έφερναν μαζί τους) ισοδυναμεί πρακτικά με ήττα του αντάρτικου.

    Φυσικά σε διάφορα δυτικά μέσα διαβάζατε συχνά-πυκνά βαθυστόχαστα άρθρα και επιτόπια ρεπορτάζ για το πώς η δύση προσπαθούσε να ανατρέψει τον άσαντ δίνοντας όπλα και χρήματα στους «καλούς» αντάρτες. Αλλά όλα αυτά είναι μπούρδες καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της χρηματοδότησης ερχόταν από τον αραβικό κόσμο. Και αυτή τη φορά -σε αντίθεση με το αφγανιστάν στα 80’s- οι άραβες πετρελαιάδες είχαν πολύ πιο σαφή πλάνα στο μυαλό τους από το να πλήξουν την άθεη αλλά μακρινή σοβιετική αυτοκρατορία του κακού. Οι δυτικοί φυσικά προμήθευαν τα όπλα χωρίς πολλές ερωτήσεις θεωρώντας ότι θα ξεφορτωθούν τον άσαντ. Πού να ήξερε ο άμοιρος ολάντ ότι οι τζιχάντι από τη λιβύη που άδειαζαν τα αμερικάνικα μεταγωγικά στη τουρκία θα μετατρέπονταν από καλούς αντάρτες σε κακούς? Αφού τον είχαν διαβεβαίωσει πως διακατέχονταν από τα υψηλότερα των ευρωπαϊκών ηθικών αξιών.

    Το παζλ συμπληρώνεται κάπως, αν προσθέσουμε και την συμμετοχή της χιζμπαλά στο πλευρό του άσαντ αρκετά αργά μέσα στον εμφύλιο. Παραδέχομαι ότι στην αρχή μου είχε φανεί προβληματική καθώς παρά τις φιλικές τους σχέσεις, η χιζμπαλά έχει στόχο της τη σταθεροποίησή της στο λίβανο και πρακτικά αποτελεί τον ημιεπίσημο στρατό του λιβάνου. Το να μπλέξει σε μάχες συνοριακών συριακών πόλεων (και μάλιστα αρκετά κρίσιμες και αιματηρές) στο πλευρό του άσαντ δεν ταιριάζει πολύ με το προφίλ της. Κι όταν λέω προφίλ της δεν εννοώ τις αστειότητες που διαβάζουμε στα αγγλοσαξονικά κυρίως μέσα για το μακρύ χέρι του ιράν και άλλες καραγκιοζιές που πιθηκίζουν την ισραηλινο-σαουδαραβική προπαγάνδα. Η χιζμπαλά τόσο πριν, όσο και –κυρίως- μετά τη μεγάλη της νίκη κατά του ισραηλινού στρατού το 2006, έχει πολύ σαφείς στοχεύσεις και σπάνια παρεκκλίνει από αυτές.

    Υπό το φως των σημερινών εξελίξεων όμως, είναι εμφανές πως η χιζμπαλά πολεμώντας στο πλευρό του άσαντ προσπαθούσε να αποτρέψει την εγκαθίδρυση του ριζοσπαστικο-γουαχαμπίτικου χαλιφάτου. Η θέση της κοντά στη γειτονιά τη βοήθησε να κατανοήσει πολύ γρηγορότερα από εμάς τους δυτικούς την υπαρξιακή απειλή που θα αποτελούσε για τον λίβανο και τους ίδιους μια συρία στα χέρια της daash. Λίβανος που άλλωστε έχει λάβει πολλές καραβιές χρημάτων από τη σαουδική αραβία για να προωθηθούν συγκεκριμένες πολιτικές προσωπικότητες (όπως ο δολοφονηθέντας πρώην πρόεδρος χαρίρι).

    Κι έτσι, ενώ στη συρία οι αντάρτες άρχισαν να χάνουν, την ίδια στιγμή που πολλά κομμάτια τους αποξενώθηκαν τελείως από τον ντόπιο πληθυσμό, μια φράξια ανάμεσά τους (αυτοί που αργότερα θα γίνονταν η daash) αποφάσισε να εγκαταλείψει τη συρία θεωρώντας ότι το ιράκ ήταν προσφορότερο για την εξάπλωση της επανάστασης. Αρα το ιράκ ήταν στην ουσία μια διέξοδος για τους ηττημένους τζιχάντι της συρίας. Βασιζόμενοι πότε σε υποσχέσεις ντόπιων ότι οι διάφορες φυλές του δυτικού ιράκ θα τους υποστηρίξουν, πότε σε πληροφορίες και ευχές από τους σπόνσορες, άρχισαν να κατεβαίνουν το ποτάμι.

     

     

    Πώς έχουν τα πράγματα σήμερα

    Οι φράξιες στη βαγδάτη κατάφεραν στην πράξη να τα βρουν μεταξύ τους. Αυτό είναι εμφανές τόσο από τις πολιτικές εξελίξεις, όσο και από τις στρατιωτικές. Αυτή τη στιγμή, τόσο οι κούρδοι, όσο και κάποιες φράξιες σουνιτών πολεμάνε εναντίων της daash μαζί φυσικά με ό,τι έχει απομείνει από τον ιρακινό στρατό και τις πολιτοφυλακές των σιιτών. Από αυτές τις πολιτοφυλακές μόνο του σάντρ διατηρεί μια σταθερά ενωτική αφήγηση. Να θυμίσουμε εδώ ότι ο σάντρ όταν οι αμερικάνοι έραναν με φώσφορο τη φαλούτζα, ξεκίνησε μια εξέγερση στο νότο προκειμένου να υποστηρίξει τους φαλουτζιανούς παρά το γεγονός ότι είναι σουνίτες και πιθανότατα ακόμα φιλοσανταμικοί. Οι υπόλοιπες ακολουθούν διαφορετικών αποχρώσεων και εντάσεων σεκταριστικές αφηγήσεις. Άρα η ντεφάκτο ενίσχυσή τους λόγω της κατάρρευσης του ιρακινού στρατού δεν μας λέει και πολλά θετικά πράγματα για τη διατήρηση της ενότητας του ιράκ, παρά το γεγονός ότι ο σιστανί (ο κληρικός με το μεγαλύτερο βάρος γνώμης στο σιίτικο ιρακ) σε όλες σχεδόν τις διακηρύξεις του (που αποφεύγουν να είναι ξεκάθαρα πολιτικές) μιλάει για ένα ενωμένο ιράκ.

    Το ίδιο ισχύει και για τους κούρδους, που είναι εμφανές ότι έλαβαν ισχυρά ανταλλάγματα για να ξεκινήσουν την επίθεσή τους στη daash. Ανταλλάγματα που μπορεί να αφορούν τον έλεγχο του κιρκούκ, τις απευθείας πωλήσεις πετρελαίου μέσω τουρκίας, τη χρηματοδότηση από το κεντρικό κράτος ή ένας συνδυασμός από παρόμοια κίνητρα. Οι κούρδοι, άλλωστε, ακόμα κι όταν οι ευεργέτες τους αμερικάνοι εισέβαλαν το 2003 και τους παρακαλούσαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στα ΒΑ του ιράκ, ήταν πολύ προσεκτικοί στις κινήσεις και τις θυσίες τους, και κατέβηκαν από τα βουνά μόνο αφότου ο ιρακινός στρατός εγκατέλειψε τις θέσεις του. Άρα η εμφανής τους εμπλοκή πια σε μάχες εναντίων της daash μας λέει πως α) θεωρούν την daash αντίπαλο που μπορούν σχετικά εύκολα να νικήσουν και/ή β) πως τα άστρα συγκλίνουν για την ακόμα μεγαλύτερη αυτονόμησή τους από το κεντρικό ιρακινό κράτος.

    Παρόλες αυτές τις εξελίξεις, η daash δεν δείχνει εμφανή σημάδια κατάρρευσης. Είναι σαφές ότι έχει υποχωρήσει σημαντικά από τις θέσεις που απέκτησε 10 μέρες μετά την κατάκτηση της μοσούλης, αλλά είναι εξίσου σαφές πως υπάρχουν πόλεις όπως το τικρίτ στις οποίες η daash έχει σαφή υποστήριξη από τους ντόπιους. Ταυτόχρονα, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι πολιτοφυλακές των σιιτών θα είναι διατεθειμένες να προχωρήσουν πολύ βορειότερα από εκεί που ζούνε σιίτες. Το ίδιο ισχύει και για τους κούρδους όταν αρχίζουν να φεύγουν μακριά από τις περιοχές τους. Ο κούρδικός στρατός άλλωστε, παρά τις περισσότερο δυτικές αξίες του και την από δεκαετίες τριβή και συνεργασία με τους ισραηλινούς και τους αμερικάνους, συνεχίζει να παραμένει ένας στρατός που βασίζεται σε μια αρκετά φυλετική κοινωνία με τους δικούς της κανόνες. Κανόνες που σίγουρα δεν λένε τρέχα 500χλμ μακριά από το σπίτι σου για να υπερασπιστείς μια έρημο που δεν σου ανήκει. Κάτι που κάνει το σκηνικό ακόμα πιο περίπλοκο διότι είναι πολύ πιθανό αυτά τα κενά να αφήσουν ένα «κενό» γεωγραφικό χώρο που να ελέγχεται από το χαλιφάτο. Και ας μην ξεχνάμε πως η επικοινωνιακή τους τακτική και το «ελευθερία ή θάνατος» τραβάει από τον μουσουλμανικό κόσμο το αντίστοιχο του λόρδου βύρωνα στο μεσολόγγι.

     

     

    Ο τακφίρ του τακφιρί

    Η μαγική μου σφαίρα λέει ότι η τακτική της daash μπορεί να της προσφέρει πολεμιστές αλλά δεν της προσφέρει πολλές συμμαχίες με τους ντόπιους κι αυτό μπορεί μεν να της προσφέρει μερικές στρατιωτικές νίκες, αλλά πιθανότατα θα της στερήσει τη στρατηγική νίκη, που είναι η εγκαθίδρυση ενός έστω και περίκλειστου χαλιφάτου με την υποστήριξη των σαουδαράβων και άλλων προθύμων. Η πολιτική του τρόμου όπως έμαθαν πολύ καλά και οι γιακωβίνοι, προσφέρει πολλά γρήγορα πλεονεκτήματα στην αποδοχή της κυριαρχίας της νέας εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα αποξενώνει τους ντόπιους και κάνει τους ξένους να φτιάχνουν συμμαχίες που χωρίς την απειλή του γιακωβινισμού δεν θα ήταν εφικτές. Όπως δηλαδή τις τελευταίες βδομάδες τη σιωπηλή συμμαχία ιρανών, κούρδων του ιράκ και αμερικάνων στα πεδία των μαχών. Ακόμα και οι προπάτορες του εγχειρήματος σαουδάραβες φαίνονται θορυβημένοι και η τελευταία επίσκεψη του ιρανού υπ.εξ. στη σαουδική αραβία αυτή την ανάμικτη διάθεση έδειξε.

    Εδώ να πούμε πως η daash σκοτώνει κυρίως μουσουλμάνους και μάλιστα όχι μονάχα σιίτες που θεωρούνται από τους γουαχάμπι αποστάτες και άρα άπιστοι (καφίρ), αλλά και οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους. Για να μπορέσει να το δικαιολογήσει αυτό ισλαμικά, φέρνει το επιχείρημα του αφορισμού (τακφίρ). Σύμφωνα με το ισλάμ, ο καλός μουσουλμάνος απαγορεύεται να σκοτώνει τόσο τους πιστούς του βιβλίου (εβραίους και χριστιανούς), όσο και -κυριότερα- άλλους μουσουλμάνους. Ο μόνος τρόπος για να θεωρηθεί ο θάνατος ενός μουσουλμάνου από έναν άλλο αποδεκτός, είναι ο νεκρός να θεωρηθεί αποστάτης, δηλαδή άπιστος, και έτσι να γίνει αποδεκτός ο θάνατός του από την ισλαμική κοινωνία (ουμά).

    Όμως η ζέση και ο ριζοσπαστισμός της daash είναι τέτοιος που πολύ γρήγορα και εύκολα θεωρούν οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους για οποιοδήποτε λόγο ως τακφίρι, και άρα στόχο δολοφονίας. Έχω διαβάσει μαρτυρίες από πολλές πηγές για τις προστριβές των ριζοσπαστών με τους ντόπιους σε ένα απόλυτα προβλέψιμο μοτίβο. Διότι ολόκληρη η daash διαθέτει μια μεταμοντέρνα ειρωνεία. Σκεφτείτε τώρα έναν οπαδό της μεγαλωμένο σε κάποιο προάστιο του μπέρμινχαμ, ή στη βόρεια αφρική να πηγαίνει να κάνει παρατήρηση για τον τρόπο που είναι ντυμένες οι γυναίκες πχ. σε μια κοινότητα με μουσουλμανική παράδοση μιας χιλιετίας. Και είναι ακριβώς αυτό το είδος της μεταμοντέρνας προσβολής που κάνει τους ντόπιους να εξεγείρονται όταν οι νεοφερμένοι και πολύ συχνά όψιμοι τζιχάντι τους κάνουν παρατηρήσεις πάνω στο πόσο πιστοί είναι. Γι’ αυτό και το μοναδικό όπλο της daash είναι ο τρόμος. Αλλά το επιχείρημα του αφορισμού είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Διότι το να σκοτώσεις έναν μουσουλμάνο που δεν είναι εξοστρακισμένος από την ουμά, είναι από μόνο του μια ξεκάθαρη περίπτωση στην οποία ο δολοφόνος θεωρείται πια η ίδιος αποστάτης. Άρα πολύ γρήγορα η σεκταριστική τους τακτική μπορεί να τους γυρίσει μπούμερανγκ όπως έγινε σε κομμάτια της συρίας.

    Είναι όλα αυτά σημαντικά? Φυσικά και είναι, γιατί αποτελούν μέρος της προπαγάνδας. Σε αντίθεση με τη δυτική φαντασίωση όπου ένας μαυροφορεμένος ιερέας μια παρασκευή ξεκινάει το κήρυγμά του και στο τέλος σαν μυρμήγκια οι πιστοί ξεχύνονται στους δρόμους για να κάνουν το θέλημά του, η ουμά είναι σαφώς πιο διασπασμένη. Και δεν εννοώ μόνο ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες, αλλά ανάμεσα και στα ίδια δόγματα. Άρα οι φετφάδες που μπορεί ένας ιερέας να εκδώσει έχουν ποικίλη απήχηση. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και οι θρησκείες. Οι γάλλοι καθολικοί μπορεί να παλούκωναν κάθε γάλλο προτεστάντη (ουγενότο), αλλά ταυτόχρονα δεν είχαν καμία όρεξη να κάνουν τα γούστα του πάπα. Το ίδιο ισχύει και στο ισλάμ. Αν μετρούσες κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου του μεγάλου ευρωπαϊκού πολέμου (1914-1918) το πόσοι φετφάδες εκδόθηκαν για το ποιον στρατό θα πρέπει να υποστηρίξει ο καλός μουσουλμάνος, μάλλον θα είχες πρόβλημα θρησκευτικής συνείδησης. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Οι γιακωβίνοι της daash κατηγορούν όλους τους υπόλοιπους για αποστασία την ίδια στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι τους ανταποδίδουν την κατηγορία.

    Οι μαρτυρίες που αναφέρονται στην στρατολόγηση νέων μελών πληθαίνουν. Είτε από τα στρατόπεδα παλαιστινίων προσφύγων στο λίβανο και τις εξεγερμένες περιοχές της συρίας, είτε από την ίδια την άπω δύση και αυτούς που θα ονομάζαμε τους τζιχάντι της xbox εποχής. Η επιτυχία και ο γιακωβινισμός της daash δρουν ως καταλύτες. Ακόμα και το brand name της αλ κάιντα δεν είναι τόσο ισχυρό ή ριζοσπαστικό πια. Η καταδίκη της daash από τον ίδιο τον αρχηγό της αλ κάιντα για σεχταρισμό και υπερβολικό ριζοσπαστισμό δεν δείχνει να πτοεί τα νέα επίδοξα μέλη, αλλά να λειτουργεί ως μαγνήτης. Άλλωστε οι νικητές είναι πάντα αρεστοί. Πόσο μάλλον οι νικητές με βαθιές τσέπες.

     

     

    Μία ακόμα εισβολή στη γάζα

    Οπότε όλα δείχνουν μέχρι στιγμής πως ο νέος εμφύλιος στο ιράκ δεν θα είναι τόσο σύντομος. Η daash βρίσκει ακόμα συμμάχους στο ιράκ παρά το γεγονός ότι όλα τα άστρα συγκλίνουν εναντίον της. Κάτι που φυσικά βολεύει αφάνταστα το απαρτχάιντ του ισραήλ και τους συμμάχους του στις ηπα. Κι αυτή τη νέα βολική θέση ο μπίμπι αποφάσισε να την γιορτάσει με μια νέα σφαγή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που ονομάζεται γάζα. Η σφαγή αυτή ήταν απολύτως προβλέψιμη καθώς η τακτική των ισραηλινών στη γάζα είναι μια ξεκάθαρη προσπάθεια ελέγχου του αριθμού του πληθυσμού της. Ο καλός ισραηλινός αγρότης πρέπει που και που να ξεχορταριάζει τη γάζα από τα πιο επικίνδυνα στοιχεία της. Με αυτόν τον τρόπο κοινωνικής μηχανικής -σύμφωνα με την αφελή αλλά πολύ ισχυρή αφήγηση- οι παλαιστίνιοι θα παραμείνουν μια φθηνή εργατική δύναμη ο αριθμός της οποίας δεν θα πρέπει να ξεφεύγει, από τη στιγμή που δεν μπορούν να τους ξεφορτωθούν ολοσχερώς. Ρατσιστική πολιτική που δεν είναι καθόλου καινούργια, καθώς εδώ και πάνω από 20 χρόνια το ισραήλ σχεδόν επίσημα θεωρεί πως για κάθε νεκρό ισραηλινό θα πρέπει να υπάρχουν πολλαπλάσιοι νεκροί παλαιστίνοι, θεωρώντας πως οι άραβες είναι πολλοί (και φυσικά κατώτερα όντα).

    Όλες αυτές είναι παλιές καλές ρατσιστικές αντιλήψεις του 19ου αιώνα που μπορούσες να ακούσεις σε όλα τα καλά σαλόνια του λονδίνου για το φτωχό east end και τις οποίες η ισραηλινή κοινωνία δυστυχώς έχει υιοθετήσει στο σύνολό της. Είναι τόσο θλιβερά περιορισμένες και μοναχικές οι φωνές μέσα στο ισραήλ που προσπαθούν να θυμίσουν την κατάληξη αυτών των ρατσιστικών αντιλήψεων στον 20ο αιώνα, που σχεδόν τρέμεις μήπως το εξαγριωμένο πλήθος εκτός από το να προπηλακίζει, αποφασίσει να λιντσάρει τις μικρές αντιδιαδηλώσεις κατά της εισβολής στη γάζα.

    Είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής κατάστασης, ότι οι αντιδράσεις στην πολιτική του μπίμπι από τα μέλη της κυβέρνησής του, αφορούν σχεδόν αποκλειστικά στο πόσες λίγες σφαγές έχει κάνει και πόσο φλώρος είναι που δεν αποφασίζει να τελειώνει με το πρόβλημα.

    Όμως παρά τη γνωστή σφαγή μαυριδερών παλαιστινίων που δεν αφορά σχεδόν κανένα δυτικό μέσο (παρα μόνο για να δείξουν το πόσο φιλέσπλαχνοι είναι), η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική. Όπως και με τον ισραηλινο-λιβανικό πόλεμο του 2006, ο ισραηλινός στρατός έχει ήδη ηττηθεί ανάμεσα στις κραυγές νίκης που ακούγονται τριγύρω. Είναι εμφανές πια ότι η αντίσταση δεν επιτρέπει ελευθερία κινήσεων στους δεσμοφύλακες και κάθε φορά που ο ισραηλινός στρατός πατάει το πόδι του στη γάζα, φεύγει με μπόλικους νεκρούς και χωρίς απαραίτητα να έχει πετύχει τον εκάστοτε τακτικό του στόχο. Κι αυτή η πραγματικότητα, όπως και το 2006 στο λίβανο, είναι πολύ πιο σημαντική από την προπαγάνδα που θεωρεί νίκη το να φας μερικές χιλιάδες αμάχους.

    Διότι γίνεται σαφές πια στο ισραηλινό επιτελείο, πως οι καλές εποχές έχουν τελειώσει. Οι εποχές που ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στον λίβανο το ‘82 και έκανε ασκήσεις με αληθινά πυρά πάνω στον “στρατό” του αραφάτ ή βομβάρδιζε τις πυρηνικές εγκαταστάσεις των ιρακινών ανήκουν στο ένδοξο παρελθόν.

    Η ταμπέλα του ανίκητου ισραηλινού στρατού, μια ταμπέλα τρομερά σημαντική για κάθε στρατό, έχει πια ξεφτίσει σε τέτοιο βαθμό που οι αντίπαλοί του δεν φοβούνται να δοκιμάσουν τα δόντια τους επάνω του. Κι αυτό έχει ήδη -και θα έχει και στο μέλλον- πολύ πιο σημαντικές επιπτώσεις στην ασφάλεια του ισραήλ, από όλους τους λόφους νεκρών αμάχων που μαζεύονται σε κάθε του εισβολή.

    Γι’ αυτό και η εκεχειρία που ήρθε ήταν αναμενόμενη. Ο ισραηλινός στρατός είχε φτάσει απλά να ισοπεδώνει ολόκληρες πολυκατοικίες κυρίως για να εκδικηθεί τις οικογένειες και τους γείτονες των μελών της χαμάς, αλλά η ισοπέδωση πολυκατοικιών δεν προσφέρει ιδιαίτερα τακτικά πλεονεκτήματα. Το μόνο που προσφέρει είναι αίμα για τις πεινασμένες μάζες χωρίς νεκρούς ισραηλινούς στρατιώτες, καθώς ο βομβαρδισμός γίνεται από απόσταση ασφαλείας με πυροβολικο και αεροπλάνα.

    Είναι ωραίο να δείχνεις ότι οι βόμβες σου χρησιμοποιούν GPS, όπως είναι ωραίο να διαφημίζεις πως η υποτιθέμενη αντι-πυραυλική σου ασπίδα δουλεύει (η αλήθεια είναι ότι όπως και η αντίστοιχη αμερικάνικη -το υγρό όνειρο των νεοσυντηρητικών- είναι για τα μπάζα). Όμως το μόνο που πραγματικά δουλεύει είναι η αδυναμία της χαμάς να κατασκευάσει πυραύλους που να βρίσκουν έστω και οριακά τον στόχο τους. Κι έτσι, ενώ η χαμάς πασχίζει να φτιάξει κάτι πρωτόγονα αντίστοιχο του remote control πολέμου που παίζουν οι ισραηλινοί, ο πόλεμος έχει βαλτώσει. Μόλις λοιπόν το πράγμα φτάσει εκεί, ο ομπάμα και η διεθνής κοινότητα θα καλέσει και τις δύο πλευρές σε αυτοσυγκράτηση, μια εκεχειρία που θα σώσει τον μπίμπι από το ρεζίλεμα του «και τώρα τι κάνουμε?», ενώ η χαμάς θα αναδειχτεί σαν το μοναδικό παλαιστινιακό πολιτικό κίνημα που κάνει κάτι για την κάθε σφαγή μέχρι την επόμενη φορά, και έτσι γίνεται ο ντεφάκτο εκφραστής των παλαιστινίων.

    Ένα ενδιαφέρον ερώτημα είναι κατά πόσο η ύπαρξη του νέου χαλιφάτου θα τραβήξει κόσμο από τη γάζα στο νέο χώρο. Μια γενιά μεγαλωμένη ανάμεσα στους βομβαρδισμούς, η σιγουριά πως οι μισοί σου φίλοι θα πεθάνουν ή θα βρίσκονται σε κάποιο ισραηλινό μπουντρούμι πριν προλάβουν να γίνουν 20, είναι προφανές πως δημιουργεί μια γενιά μαχητών που δεν φοβάται τον θάνατο. Σαν την αντίστοιχη των πρώτων εβραίων που ήρθαν στο ισραήλ απευθείας από τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Για το ισραήλ, το να ξεφορτωθούν αυτή τη σκληροτράχηλη γενιά που ταπεινώνει τον «αήττητο» στρατό τους είναι ο βασικός στόχος. Οι αναλογίες των ρατσιστικών θεωριών του 19ου αιώνα δεν είναι τυχαίες. Αν λοιπόν η χαμάς χάσει τον έλεγχο αυτής της γενιάς και αυτοί διαχυθούν στο νέο χαλιφάτο, το ισραήλ θα μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να ξαναρχίσει το «ξεχορτάριασμα» που μόλις έχει αρχίσει να φοβάται.