• Η ανάλυση μιας μη είδησης σε ταληράκια (ή το σχέδιο της νέας φεουδαρχίας)

    Date: 2014.04.06 | Category: OIKONOMIA | Tags: ,,

    Οι περισσότερες μη ειδήσεις, είναι τόσο αδιάφορες και αποπροσανατολιστικές που τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο να μην τις διαβάσεις καθόλου, διότι ο στόχος τους είναι να βάλουν τη σκέψη σου σε λάθος αυλάκια.

     

    Όταν λες πχ “η δικαιοσύνη διερευνά την περίπτωση να διαπράχθηκε το κακούργημα της παράνομης καταγραφής στο βίντεο μπαλτάκου”, φτιάχνεις μια μη-είδηση. Γιατί? Διότι

    α) φυσικά και η καταγραφή ήταν παράνομη

    β) αν πήγαινε για κακούργημα ο κάθε ένας που με έχει καταγράψει παρανόμως, θα είχα στείλει πολύ κόσμο στη φυλακή

    γ) ασχολούμαστε με τον ψύλλο, αντί να ασχολούμαστε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο.

     

    Κάπως έτσι ξεκίνησε και η σχέση μου με την παρακάτω μη-είδηση. Μου την έστειλε ένας φίλος που τον είχε πιάσει ντελίριο με το που διάβασε τον τίτλο. Και πράγματι ο τίτλος ήταν ασθησιακός (χωρίς κανένα περιεχόμενο):

     

    “ECB has modelled trillion euro asset purchase programme” ,

     

    δηλαδή η ευρωπαική κεντρική τράπεζα έφτιαξε ένα (στουρνάριο) μοντέλο για να δει τις επιπτώσεις που θα είχε στην οικονομία το τύπωμα 1τρις ευρώ. Άρα όχι η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα δεν πρόκειται να τυπώσει 1τρις ευρώ όπως έχει στόχο να παραπλανήσει ο τίτλος, αλλά έτρεξε κάτι μοντέλα σε περίπτωση που χρειαστεί να το κάνει αυτό. Οι δηλώσεις του ντράγκι που υπάρχουν στο κείμενο είναι κατατοπιστηκές

     

    “

    ECB President Mario Draghi said on Thursday that there was unanimity on the Governing Council for the central bank to consider printing money to boost the euro zone economy if inflation stayed very low for a long time.

    “

     

    Σε απλή γλώσσα δηλαδή ο ευρωπαίος πατριάρχης της θρησκείας των οικονομικάριων, δήλωσε πως αν ο πληθωρισμός παραμείνει χαμηλά για μεγάλο χρονικό διάστημα (ίσα με 4 τέρμινα δηλαδή) και αν συμφωνήσουν και οι κυβερνήσεις, οι κεντρικοί ιεράρχες της ευρώπης είναι έτοιμοι να τυπώσουν 1τρις ευρώ.

     

     

    Orwell Speak

    Σε όλη αυτή τη μη είδηση υπάρχει μια μικρή είδηση. Ακόμα και οι πατριάρχες της θρησκείας των οικονομικών αναφέρονται ανοιχτά στο QE ως αυτό που είναι, δηλαδή τύπωμα χρήματος. Όταν το QE πρωτοαναφέρθηκε ως ορολογία πριν 3 χρόνια, ο αμερικάνος πατριάρχης μπερνάνκι, είχε γράψει δύο ολόκληρες παραγράφους γεμάτες αλαμπουρνέζικα προκειμένου να πείσει τους πιστούς πως οοοοχχχι παιδιά το QE ή Quantitative Easing δεν είναι απλά ένα όμορφο όνομα για μια απλή διαδικασία, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό και καινούργιο. Ένα “ανορθόδοξο” εργαλείο που έλεγαν και οι κεντρικοί τραπεζίτες.

     

    Εκείνη την εποχή είχαν πέσει να με φάνε διάφοροι πιστοί των οικονομικών ακριβώς επειδή τόλμησα εγώ ο άσχετος, να αμφισβητήσω τα αλαμπουρνέζικα του μπερνάνκυ και να πω ότι το QE είναι πρακτικά τύπωμα χρήματος από την κεντρική τράπεζα. Μπορείτε ακόμα να ανατρέξετε σε αυτά τα σχόλια για να δείτε τη δεινότητα των απαντήσεων των πιστών που με κατηγορούσαν λίγο πολύ ως λαϊκιστή που το αναφέρω ως τύπωμα μόνο και μόνο για να προσελκύσω την προσοχή των αναγνωστών. Αναρωτιέμαι σήμερα τι θα λένε που όλοι μιλάνε ανοιχτά για τύπωμα. Θα έχουν κάνει 3 μετάνοιες για τα παλιά αμαρτήματα? Όχι φυσικά. Απλά θα μιλάνε με περίσσια θεολογική επάρκεια για τη θρησκεία τους που οι απλοί πιστοί δεν μπορούν να καταλάβουν. Άλλωστε είναι σίγουρο πως και τότε δεν έλεγαν μαλακίες στον κύβο, απλά εμείς δεν καταλάβαμε σωστά τα σοφα λόγια τους, γιατί είναι τεχνικά ζητήματα και δεν είναι εύκολο να γίνουν κατανοητά από το ευρύ κοινό.

     

    Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα από το παραπάνω? Πως αν έχετε σπουδάσει οικονομικά στη ζωή σας, θα είστε έτοιμοι να αρνηθείτε ακόμα και τον πιο απλό έλλογο συλλογισμό, αν ο πατριάρχης της θρησκείας σας, σας έχει προστάξει να το κάνετε. Κι αυτό ακόμα κι αν θεωρείτε τον εαυτό σας αριστερό πιστό της θρησκείας των οικονομικών. Αν ανατρέξετε σε παλιότερα άρθρα θα βρείτε το πόσο διασκεδαστική είναι αυτή η προσπάθεια από διάφορους σχολιαστές.

     

     

    Και τα ψιλά γράμματα της νεο-φεουδαρχίας

     

    Όμως δεν θα καθόμουν να γράψω ένα ολόκληρο άρθρο για μια μη-είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου και έριξε προσωρινά την ισοτιμία του ευρώ, μόνο και μόνο για να σπάσω πλάκα με τους πιστούς οικονομολόγους. Αυτά τα έκανα πριν από χρόνια, όταν ακόμα πιστεύατε τους παπάδες των οικονομικών. Τώρα που δεν έχει περισσέψει πολύ πίστη, θα ήταν απλά χαιρέκακο από μέρους μου. Και παρότι δέχομαι ότι λίγη χαιρεκακία θα ήταν διασκεδαστική (άλλωστε ζω στη χώρα που έχει και μια διάσημη λέξη για το ζήτημα), σας διαβεβαιώ πως το να κυλιέμαι στις εξοχες του βερολίνου μου είναι απείρως πιο διασκεδαστικό και δεν θα το απαρνιόμουν για σήμερα, μόνο και μόνο για να την πέσω στους οικονομολογίζοντες.

     

    Ο βασικός λόγος που ασχολούμαι με αυτή τη μη είδηση, είναι γιατί μέσα της κρύβει μια πραγματική είδηση, λιγο άσχετη με τον αισθησιακό τίτλο. Μια είδηση που θα κάνει την αμερικάνικη κεντρική τράπεζα να φαίνεται υπέρμαχος του σοσιαλισμού και του κεντρικού σχεδιασμού. Μια είδηση που μας δείχνει πόσο αδιάφορο γίνεται το ευρωπαϊκό πρότζεκτ την ίδια στιγμή που οι ελίτ του προσπαθούν να επιβάλουν μια κανονικότατη δικτατορία μέσα από τη νεο-φεουδαρχία.

     

     

    Πως δουλεύει το QE και το τύπωμα σε μία παράγραφο.

    Τα κράτη και οι επιχειρήσεις εκδίδουν ομόλογα μαζεύοντας χρήματα από την αγορά για να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες τους. Αυτή η διαδικασία δεν ισοδυναμεί με τύπωμα φρέσκου χρήματος, καθώς το χρήμα υπάρχει ήδη στην αγορά και το κράτος με το ομόλογο απλά το μαζεύει το ίδιο (με την υπόσχεση να το πληρώσει πίσω σε Χ διάστημα).

    Το τύπωμα χρήματος τις καλές εποχές γινόταν από τις τράπεζες με την έκδοση νέων δανείων (ακολουθώντας υποτίθεται τους κανόνες που έθετε η κεντρική τράπεζα). Καθώς όμως δεν βρισκόμαστε στις καλές εποχές, οι τράπεζες δεν εκδίδουν νέα δάνεια και ταυτόχρονα μειώνουν τα παλιά δάνεια. Αυτή η διαδικασία είναι το ανάποδο του τυπώματος. Είναι καταστροφή χρήματος. Όσο όμως περιορίζεται η ποσότητα χρήματος στην οικονομία, δημιουργείται το αντίθετο φαινόμενο από τον μπαμπούλα πληθωρισμό, ο ακόμα μεγαλύτερος μπαμπούλας του αποπληθωρισμού. Γιατί ακόμα μεγαλύτερος μπαμπούλας? Διότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει σε ένα καθιστός όπου οι τιμές πέφτουν (δηλαδή αποπληθωρίζονται).

     

    Προκειμένου να σωθεί ο καπιταλισμός λοιπόν, οι κεντρικοί τραπεζίτες λένε οκ θα τυπώσουμε φρέσκο χρήμα προκειμένου να αντισταθμίσουμε την καταστροφή που συμβαίνει μέσω της αποπληρωμής των δανείων και των χρεοκοπιών.

     

    Ο παλιός παραδοσιακός τρόπος για να συμβεί αυτό, ήταν η κυβέρνηση να εκδώσει ομόλογα, τα οποία αντί να τα πουλήσει στην αγορά (και να μαζέψει ρευστότητα) τα πουλάει στην κεντρική τράπεζα κι αυτή με τη σειρά της προσφέρει στην κυβέρνηση το αντίτιμο αυτών των ομολόγων σε φρεσκοτυπωμένο χρήμα. Τα ομόλογα κλειδώνονται σε μια ντουλάπα και το φρέσκο χρήμα μετά η κυβέρνηση το προσφέρει στην αγορά αγοράζοντας υπηρεσίες ή προσφεροντας δημόσια έργα και αγαθά δημιουργώντας στην ουσία ρευστότητα και κίνηση.

     

    Ο μοντέρνος τρόπος αυτής της παλιάς παραδοσιακής διαδικασίας είναι λιγάκι διαφορετικός. Για αρχή δεν το ονομάζουμε τύπωμα αλλά χρησιμοποιούμε μια άλλη λεξούλα το λεγόμενο QE. Τι κάνει αυτό το QE? Στην αμερικάνικη βρετανική και ιαπωνική εκδοχή του, οι αντίστοιχες κεντρικές τράπεζες αντί να αγοράζουν φρέσκα κρατικά ομόλογα κατευθείαν από το κράτος, τα αγοράζουν από τη λεγόμενη δευτερογενή αγορά. Δηλαδή το κράτος εκδίδει τα ομόλογα, τα πουλάει σε διάφορους πλούσιους και μετά η κεντρική τράπεζα τα αγοράζει από αυτούς τους πλούσιους τα βάζει στο σεντούκι και τα ξεχνά.

     

    Μα θα μου πείτε τι διαφορά έχει αυτό με το παραδοσιακό τύπωμα? Μια μικρή αλλά σημαντική. Αντί η κεντρική τράπεζα να δώσει τα χρήματα κατευθείαν στο κράτος, βάζει πρώτα έναν ενδιάμεσο. Αυτός ο ενδιάμεσος επωφελείται πρώτος από τη νέα ρευστότητα και αποφασίζει τι να την κάνει. Ένα μέρος των χρημάτων αυτών φυσικά και τα χρησιμοποιεί για να αγοράσει νέα κρατικά ομόλογα, αλλά ένα άλλο μέρος το χρησιμοποιεί για να αγοράσει μεζονέτες στη βραζιλία, τουρκικές τράπεζες και καλαμπόκι στις αγορές εμπορευμάτων.

     

    Γιατί συμβαίνει αυτό? Διότι το πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε πλήρη συνεννόηση και κολεγιά με αυτές τις ελίτ του χρήματος κι έτσι βάζουν την κεντρική τράπεζα να τους βάζει ως ενδιάμεσους για να ελέγχουν αυτοί που πηγαίνει το φρέσκο χρήμα.

    Η “καταπληκτική” άνοδος των BRICS (Brasil,Russia,India,China,South Africa) που είδατε τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μηνιαίο τύπωμα 80δις δολαριών από την κεντρική τράπεζα των ηπα.

     

    Ολόκληρη η αραβική άνοιξη έχει τη θρυαλλίδα της στις ακριβές τιμές των τροφίμων που εν μέσω κρίσης επέβαλαν αυτές οι ελιτ χειραγωγώντας το χρηματιστήριο εμπορευμάτων με φρέσκο χρήμα που έπαιρναν κατευθείαν από την κεντρική τράπεζα.

     

    Ακόμα και η πρόσφατη πτώση των επιτοκίων των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων οφείλεται σε ικανό βαθμό στο αμερικάνικο τύπωμα.

     

    Τι βλέπουμε λοιπόν εδώ? Πως αντί όλο το φρέσκο χρήμα να κατευθυνθεί προς την τόνωση της οικονομίας που η κεντρική τράπεζα επιβλέπει, αυτό -λόγω των ενδιάμεσων- αρχίζει και ξεχειλίζει σε διάφορα άσχετα πράγματα που τίποτα δεν προσφέρουν στην οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση.

     

    Στις ΗΠΑ και την βρετανία οι κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης τρέχουν κρατικά ελλείμματα μέχρι και 10% το χρόνο προκειμένου να μην καταρρεύσει η οικονομία με τον ελληνικό τρόπο, αλλά ταυτόχρονα οι ελίτ εισπράττουν την ίδια στιγμή το φρέσκο χρήμα ως μεσάζοντες και κρατάνε το μερτικό τους πριν προσφέρουν πίσω στην κυβέρνηση ένα κομμάτι του με το αζημίωτο φυσικά (με τόκο δηλαδή και προμήθειες).

     

    Καθώς οι αμερικάνοι είναι οι πρώτοι διδάξαντες του QE, δεν σημαίνει πως όλα τα QE γεννήθηκαν ίσα. Ύστερα λοιπόν από σκληρό λόμπινγκ, διάφορες αμερικάνικες εταιρίες ζήτησαν κι αυτές απευθείας μερτικό από το φρεσκοτυπωμένο χρήμα. Και παρά το γεγονός ότι η ρευστότητα που δημιουργούσε η κεντρική τράπεζα συμπαρέσυρε με θετικό τρόπο και τα εταιρικά ομόλογα, ήθελαν να αγοραστούν και απευθείας εταιρικά ομόλογα. Παρολαυτά η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ κρατά στα σεντούκια, στην συντριπτική τους πλειοψηφία κρατικά ομόλογα.

     

    Τώρα ειλικρινά περιμένατε να μάθετε περί QE και τυπώματος σε μία παράγραφο? Ναι σας κοροϊδεψα, δεν ήταν μια παράγραφος. Θα μπορούσα να το είχα πει σε μια παράγραφο αλλά τότε δεν θα ήταν ταληράκια και δεν θα το καταλάβαιναν παρα αυτοί που ήδη το γνωρίζουν 🙂

     

     

     

    Γιατί δεν έχουμε QE στην ευρωζώνη?

    Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα. Από τη στιγμή που η ευρώπη έχει τα ίδια προβλήματα, γιατί στην ευρώπη δεν έχουμε QE όπως έχουμε σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο? Η απάντηση είναι διπλή αλλά στην ουσία μία. Από τη στιγμή που η ευρωζώνη αποτελείται από ένα νόμισμα αλλά από πολλές κυβερνήσεις, δεν υπήρχε συμφωνία για το που θα ξοδευτεί αυτό το φρέσκο χρήμα. Για την ακρίβεια η κάθε κυβέρνηση θα είχε δικαίωμα να ξοδέψει το μερτικό της όπου ακριβώς ήθελε.

    Όμως στην ευρωζώνη αν θυμάστε υπάρχει σχεδόν παντού μια συνεχιζόμενη κρίση κρατικών ομολόγων. Δεν θα βοηθούσε το QE να μην υπάρχει αυτή η κρίση? Απόλυτα. Ο μόνος λόγος που η βρετανία δεν βρίσκεται εκτός αγορών είναι διότι η κεντρική της τράπεζα υπόσχεται να αγοράσει κάθε ομόλογο που η αγορά δεν θέλει. Αν συνέβαινε και στην ευρωζώνη το ίδιο, τότε δεν υπήρχε κανένας λόγος για κανένα μνημόνιο σε καμία χώρα. Γιατί συμβαίνει αυτό?

     

    Διότι όπως λέγαμε και παλιότερα, η ευρωπαική κρίση των ομολόγων είναι μια κατασκευασμένη κρίση προκειμένου να αναγκαστούν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις να υποταχθούν στις θελήσεις των ελιτ. Σε αυτό το υποκριτικό γαϊτανάκι όλοι οι παίκτες κλέβουν, (ο γάλλος μοσκοβισί πχ έλεγε ότι δεν είμαι τρελός να μειώσω το έλλειμμα σε περιόδο ύφεσης), αλλά με τον εκβιασμό της έλλειψης χρηματοδότησης, το βερολίνο και η οικονομική ελίτ των διάφορων χωρών προσπαθεί να επιβάλει τη δική της πολιτική σε εκλεγμένες (και άρα όχι πλήρως ελεγχόμενες από την ελιτ) κυβερνήσεις. Είτε συναινετικά και απαλά όπως γίνεται στην ιταλία και τη γαλλία, είτε σκληρά και με πλήρη κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού όπως στην ελλάδα, είτε με ενδιάμεσους τρόπους (ισπανία, πορτογαλία πχ).

     

    Άρα το QE στο ευρωπαϊκό πλαίσιο θα ακύρωνε το κύριο εργαλείο ελέγχου των οικονομικών ελιτ προς τις κοινωνίες*. Σκεφτείτε πως τύπωμα 1τρις σε ένα χρόνο για την ελλάδα που είναι σκάρτα το 2% της ευρωζωνης σημαίνει 15-20δις στα χέρια της κυβέρνησης πχ το 2014. Φυσικά και στην περίπτωση της ελλάδας, ο βενιζέλος θα έβρισκε κάποιο τέχνασμα προκειμένου να πάνε αυτά τα χρήματα στο χρέος κι όχι στην οικονομία, αλλά στη γαλλία ή την ισπανία θα ήταν πολύ δύσκολο τα 200-300δις που τους αναλογούσαν να τα έδιναν στις τράπεζες ή απευθείας στους δικούς τους πλούσιους. Με λίγα λόγια το QE δεν συνάδει στην ευρώπη με την προσπάθεια ελέγχου των εκλεγμένων κυβερνήσεων από μη εκλεγμένα όργανα (όπως η ΕΚΤ).

     

     

    *παρότι βολεύει, προσπαθώ να μη χρησιμοποιώ όρους όπως κέντρο/περιφέρεια και άλλα παρόμοια, καθώς και στην ευρωπαϊκή περίπτωση αυτή η διαστρωμάτωση δεν είναι μόνο γεωγραφική (βοράς νότος) αλλά και μέσα στις ίδιες τις χώρες. Οι ιταλικές και ελληνικές ελιτ που ταυτίζονται με τα βρυξελιώτικα και γερμανικά κελεύσματα δεν ανήκουν στο κέντρο παρόλαυτα μια χαρά ακολουθούν τις εντολές τους και μέχρι σήμερα κερδίζουν και τις εκλογές.

     

     

    Και επιτέλους η είδηση

    Τι μαθαίνουμε λοιπόν από αυτή τη μη είδηση που σας παρέθεσα? Πως το ευρωπαϊκό QE όπως το μαγειρεύουν έστω και θεωρητικά εκεί στη ΕΚΤ δεν θα έχει μεγάλη σχέση με το αμερικάνικο. Δώστε βάση σε αυτές τις μικρές φράσεις.

     

    “The question would be whether the private debt market in Europe is big enough for QE,”

     

    “The newspaper also said that an unnamed senior central banker was extremely concerned about possible market distortions that could result from such an intervention, and feared such purchases could create a bubble in the corporate bond market.”

     

    Τι μας λένε αυτές οι δύο μικρές και σχετικά αδιάφορες φράσεις? Μπορείτε να δείτε τι διαφορετικό εννοούν σε σχέση με το αμερικάνικο QE?

     

    Όπως λέγαμε παραπάνω το αμερικάνικο QE είναι βασικά αγορά ομολόγων του αμερικάνικου δημοσίου από την κεντρική τράπεζα, με ενδιάμεσο διάφορους πλούσιους μεσάζοντες. Έστω και μετά από 2-3 καραμπόλες, προμήθειες κέρδη και διαδρομές το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρήματος κατέληγε στο κράτος. Όμως αυτές οι δύο γραμμές που σας παρέθεσα δεν λένε αυτό. Λένε πως το ευρωπαΐκό QE δεν θα αγοράσει κρατικά ομόλογα, αλλά εταιρικά. Με λίγα λόγια λέει ότι η κεντρική τράπεζα θα τυπώσει χρήμα κι αυτό το χρήμα θα το δώσει κατευθείαν στις επιχειρήσεις χωρίς το κράτος να παίρνει ούτε φράγκο από τη διαδικασία. Καταπληκτικό?

     

    Ω ναι. Κι αυτό δείχνει το μέγεθος της ηλιθιότητας των ελιτ των βρυξελών. Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία λοιπόν σκέφτηκε το εξής εντυπωσιακό σχέδιο. Θα τυπώσουμε χρήμα, αλλά δεν θα το δώσουμε στα κράτη που είναι οι μοναδικοί νόμιμοι εκπρόσωποι αυτού του μορφώματος, αλλά κατευθείαν στις επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται δύο στόχοι. Από τη μία τα κράτη δεν θα πάρουν χρήματα από το τύπωμα κι έτσι θα αναγκαστούν να συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας. Από την άλλη τα χρήματα θα πάνε κατευθείαν στους φίλους μας που βρίσκονται γύρω από τα λόμπι των βρυξελών (με τις ανάλογες προμήθειες και μίζες βεβαίως βεβαίως) οι οποιοι θα γίνουν ακόμα πιο ισχυροί φυσικά διότι θα πάρουν στα χέρια τους το φρεσκοτυπωμένο χρήμα.

     

    Ξεχάστε έλληνες τις τεμαχικές συμφωνίες με τις κυβερνήσεις σας όπου οι πελατειακές σχέσεις καθόριζαν το αν το παιδί σας θα πάει σε κανένα stage. Τώρα θα τρέχετε να βρείτε άκρη στον μυτιλιναίο ή τελοσπαντων έναν project manager του που θα έχει το φρέσκο χρήμα. Με τις ίδιες εκδουλεύσεις φυσικά. Αλλά αντί για τον βασιλιά (κράτος) θα έχετε να συννεοείστε με τον κάθε φεουδάρχη (επιχείρηση ) ξεχωριστά.

     

    Αυτή η ιδέα έχει και ένα επιπλέον πλεονέκτημα σύμφωνα με τα βρυξελιωτάκια. Οι γερμανοί που μέχρι τώρα αντιστέκονται στο QE ακριβώς για να μη χάσουν το εργαλείο ελέγχου των κρατών, πιστεύουν ότι τώρα θα συμφωνήσουν πιο εύκολα καθώς το χρήμα θα κατευθυνθεί προς επιχείρήσεις που επίσης κατά πλειοψηφία θα είναι γερμανικές.

    Το ίδιο μήνυμα προσπαθεί να δοθεί και προς τις επιχειρήσεις των άλλων κρατών. Οι γάλλοι, οι ισπανοί και οι ιταλοί επιχειρηματίες είναι λογικό να έχουν αρχίσει να γλυκοκοιτάνε τη διάλυση της ευρωζώνης καθώς, η γερμανική λιτότητα διαβρώνει σιγά σιγά τις αγορές τους. Με ένα QE που κατευθύνεται προς τις επιχειρήσεις, τα βρυξελιωτάκια ελπίζουν να προσδέσουν ξανά αυτές τις άλλες ελιτ στο άρμα τους, ακόμα κι αν αυτή η πρόσδεση σημαίνει την καταστροφή των παραγωγικών τους δυνατότητων. Όπως η General Electric και η Ford στις ΗΠΑ μεταμορφώθηκαν στα 80ς από παραγωγικές επιχειρήσεις, σε επιχειρήσεις που ασχολούνταν με τα χρηματο-οικονομικα εργαλεία, έτσι και οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις θα κληθούν να το βουλώσουν με το φρεσκοτυπωμένο χρήμα.

     

    Και οι ψηφοφόροι κύριε?

    Ο στόχος του ευρωπαικού πρότζεκτ ήταν πάντα οι ψηφοφόροι να είναι αδιάφοροι. Και αυτή η προσπάθεια έχει διάφορες άκρες μέσω της οποίας υλοποιείται. Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν μπορούν να ξοδέψουν λόγων κρίσης των ομολόγων που επιβάλεται από την κεντρική τράπεζα και τις ελιτ.

    Ταυτόχρονα στα επόμενα 2 χρόνια η εποπτεία του τραπεζικού συστήματος θα περάσει από τις ντόπιες κεντρικές τράπεζες στην ΕΚΤ με αποτέλεσμα να περιοριστεί ακόμα περισσότερο η ανεξαρτησία των κρατών μελών. Όλες οι τράπεζες στην ευρώπη είναι χρεοκοπημένες, όμως θα είναι η ΕΚΤ που θα αποφασίζει κάθε φορά ποια από τις χρεοκοπημένες θα κλείνει αφήνοντας τον λογαριασμό στους καταθέτες/ψηφοφόρους. Οι κυβερνήσεις λοιπόν που δεν θα συνεργάζονται θα ανακαλύπτουν εντελώς τυχαία πως η ΕΚΤ στην επόμενη έκθεση της, θα θεωρεί πως οι τράπεζες τους δεν είναι βιώσιμες και ποιος ψηφοφόρος θα καλοδεχτεί ένα κούρεμα στις καταθέσεις του (bail-in, bitches). Ποια οικονομία μπορεί να αντέξει το κλείσιμο μιας μεγάλης τράπεζας χωρίς τις πλάτες της κεντρικής τράπεζας?

     

    Νομίζω το βλέπετε το σενάριο που τα βρυξελλιωτάκια έχουν στο μυαλό τους. Οι φαντασιώσεις 20χρόνων γίνονται επιτέλους πραγματικότητα. Επιτέλους οι ενοχλητικές κυβερνήσεις δεν θα έχουν την ισχύ να αντισταθούν, επιτέλους οι εκλογές θα γίνουν ένα αδιάφορο γεγονός, έτσι ώστε η πρόοδος να μην σκαλώνει σε διάφορες αγκυλώσεις του παρελθόντος. Οι επιχειρήσεις θα αναλάβουν το φρεσκοτυπωμένο χρήμα, η ΕΚΤ τις τράπεζες τη στιγμή που τα κράτη θα εξαφανίζονται με ολοένα και μικρότερους προϋπολογισμούς μέσω της λιτότητας.

     

     

    Και η κρυστάλινη σφαίρα λέει.

    Η κρυστάλινη σφαίρα λέει ότι τα βρυξελιωτάκια δεν είναι πιο έξυπνα από τις αντίστοιχες διαμαντοκούλες και δαμανοσούλες αυτού του κόσμου. Και η ηλιθιότητά τους δεν τους επιτρέπει να δουν τα προφανή προβλήματα του πανέξυπνου σχεδίου τους.

     

    Η εξουσία δεν βρίσκεται σε μια κεντρική τράπεζα, αλλά εκεί που βρίσκεται πάντα. Στο μονοπώλιο της κρατικής βίας. Από τη στιγμή που η βρυξέλα δεν έχει στρατό δεν μπορεί να επιβάλει απολύτως τίποτα και η εξουσία θα συνεχίσει να βρίσκεται στις τοπικές κυβερνήσεις και στις κάννες των όπλων που διαθέτουν.

     

    Οπότε όποιος πιστεύει ότι ο κόσμος έχει άλλαξει και ότι διάφορα εργαλεία οικονομικού πολέμου και άλλων παπαριών είναι τα νέα όπλα που γίνονται οι πόλεμοι, θα φάνε μια ομορφότατη κρυάδα. Ακριβώς την ίδια κρυάδα που έφαγαν τα βρυξελιωτάκια όταν κοιτούσαν ανήμπορα τη ρωσία να παίρνει πίσω την κριμαία χωρίς μια ντουφεκιά και με δημοψήφισμα, μόλις ένα μήνα μετά το high tech πραξικόπημα των μελανοχιτώνων. Την ίδια στιγμή οι απειλές για οικονομικό πόλεμο κατά της ρωσίας, στρέφονταν στην ουσία κατά των οικονομικών ελίτ που η ίδια η δύση έχει εγκαταστήσει εκεί τη στιγμή που ο πούτιν έχει καταφέρει να τοποθετήσει τον εαυτό του πολιτικά ως υπέρμαχος του ρωσικού έθνους.

    Παρόμοια γεγονότα θα πολλαπλασιάζονται με τον καιρό, ακριβώς επειδή μέσα στην ίδια την υποτιθέμενη παντοκρατορία τους, το μόνο που θα δείχνουν θα είναι η ολοένα και μεγαλύτερη αδυναμία τους.

     

    Άρα όποια πολιτική δύναμη στην ευρώπη αντισταθεί σε αυτό το πλάνο, έχει μαγαζάκι γωνία και θα κερδίζει συνεχώς πολιτική δύναμη. Είτε στο πρόγραμμα του έχει το σοσιαλισμό, τον φασισμό, τον βραχμανισμό, ή το barbie world. Άρα είτε λέγεσαι σύριζα, είτε λεπεν, είτε μπέπε γκρίλο, είτε σερ χενρυ ο τρίτος ο αντιευρωπαιστής, αν πας κόντρα σε αυτό το νεοφεουδαρχικό μοντέλο που προσπαθεί να κάνει τους πολίτες αδιάφορους, θα κερδίσεις πόντους και ψήφους. Και σιγά σιγά και την κυβέρνηση. Ο ανταγωνισμός από τα βρυξελιωτάκια είναι τόσο μικρός, που ακόμα κι ένας πούτιν φαίνεται πιο φιλικός προς τους ψηφοφόρους.

     

    Αυτό πάντα σε ιστορικούς χρόνους, και με ατυχήματα καραμπόλες και συναφή ιστορικά γεγονότα. Δηλαδή στην ελλάδα, την πιο φιλοευρωπαϊκή χώρα του ευρώ, χρειάστηκαν 4 χρόνια σκληρής καταστροφής του παλιού κοινωνικού συμβολαίου, μέχρι ο κόσμος να είναι έτοιμος να εκλέξει στην κυβέρνηση κάτι πρώην φρικιά του 3%. Στη γαλλία αντίστοιχα δεν έχουμε ιδιαίτερο σπάσιμο του κοινωνικού συμβολαίου αλλά ταυτόχρονα δεν κουνούσαν ποτέ σημαιάκια υπέρ της κομισιόν. Η λεπέν ως η μοναδική δύναμη που παρουσιάζεται εναντίον του πρότζεκτ βρίσκεται από παρίας του συστήματος στην κεντρική σκηνή. Στην ιταλία από την άλλη, η κυβερνητική φράξια προσπαθεί να κάνει παντελώς αδιάφορες τις εκλογές με την κατάργηση του μοναδικού σχετικά αντιπροσωπευτικού οργάνου (δηλαδή της γερουσίας). Αλλά ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα είναι παντελώς κατεστραμμένο εδώ και πάνω από 15 χρόνια, οπότε οι εξελίξεις μπορεί να είναι ακραία γρήγορες, το ίδιο γρήγορες με την εμφάνιση και την εξαφάνιση του γρύλου.

     

    Δεν έχει νόημα να πιάνουμε την κάθε χώρα ξεχωριστά όταν το μοτίβο είναι λίγο πολύ το ίδιο και οι λεπτομέρειες σχετικά απρόβλεπτες. Άλλωστε ο στόχος μου δεν είναι να σας δώσω συμβουλές για το πια ομόλογα να σορτάρετε, αλλά να ξέρετε τι λέει η μαγική σφαίρα για τη γενική εικόνα 🙂

     

    είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

     

    ΥΓ κι ένα άλλο άρθρο πιο λεπτομερές που μου έστειλε ο michael στο gather8.com για το ίδιο θέμα. Δεν λέει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό αλλά δίνει μερικές πινελιές του πως “σκέφτεται” η κεντρική τράπεζα 🙂