• Ο μαγικός κόσμος της τεχνικής μέρος (μέρος 13ο) Πώς το δένουν το ατσάλι

    Date: 2013.09.10 | Category: TECHIE-STUFF | Tags: ,,,

    Σε αυτό το μέρος θα σας χαζέψω με μερικές τεχνικές που έμαθα τον τελευταίο χρόνο και στο επόμενο θα προσπαθήσω να καταγράψω μερικές σκέψεις από τις καταβολές του μπαρμπακορνίλιου. Με ποιο τρόπο δηλαδή μπορούμε να προχωρήσουμε στην απο-ανάπτυξη και τον δικό μας σοσιαλισμό ζώντας μέσα σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα (ξέρετε εδώ μπαίνει ο αστερίσκος περί της κυβερνητικής φιλικής ουδετερότητας).

     

    Ο πραγματικά μαγικός κόσμος της τεχνικής.

    (πως το δένουν το ατσάλι)

    Και τώρα πίσω στις νερντιές. Θυμάστε που κατά τη μαοϊκή επανάσταση και το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, το σύνθημα ήταν κάθε σπίτι να γίνει και από μια φουφού? Θυμάστε επίσης πόσο απέτυχε αυτό το πείραμα και πόσους νεκρούς άφησε πίσω του είτε δεχθούμε την υπερβολική δυτική αφήγηση, είτε την “ευγενική” κινέζικη των τριών χρόνων ξηρασίας? Ωραία. Γιατί? Διότι οι άνθρωποι που θα έπρεπε να πειραματιστούν με το πως το δένουν το ατσάλι, θα έπρεπε πρώτα να έχουν εξασφαλίσει το φαί τους. Κάτι που στην ιστορικώς διατροφικά ελλειμματική κίνα δεν ήταν εξασφαλισμένο. Και το άτυπο εμπάργκο των ιστορικώς διατροφικά πλεονασματικών ΗΠΑ, βοήθησε τα μάλα. Διότι τι να το κάνεις ως κίνα το ιστορικά μόνιμο εμπορικό πλεόνασμα, αν δεν υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι παίκτες για να κάνουν εμπόριο μαζί σου? (κάτι που σήμερα βλέπουμε να συνεχίζουν να προσπαθούν να λύσουν, με τις εμπορικές τους συμφωνίες με την αργεντινή και άλλες διατροφικά πλεονασματικές χώρες).

    Όμως εμείς εδώ στην δυτική ακραία γωνιά της μεγάλης ευρωασιατικής ηπείρου και στο πραγματικά ευλογημένο κλίμα της μεσογείου δεν έχουμε μεγάλους πονοκεφάλους. Αν ο μεταξάς κατάφερε να κάνει την ελλάδα διατροφικά ανεξάρτητη το 1940, πριν δηλαδή οι νέες τεχνικές της πράσινης επανάστασης εισαχθούν στη χώρα, τότε δεν έχουμε πολλά να φοβόμαστε πέρα από εμάς τους ίδιους. Κι επειδή σε προσωπικό επίπεδο, είμαι αρκετά τυχερός για να το έχω λυμένο το ζήτημα της διατροφής μου για ένα ικανό προβλέψιμο διάστημα, είπα να ασχοληθώ με το πως το δένουν το ατσάλι (περίπου).

     

     

    Liquid Metal.

    Γνωρίζετε το Silica Carbide? Είναι αυτό το -συνήθως πράσινο- υλικό που χρησιμοποιείτε στο ντρεμελάκι σας για να τρίβετε πράματα. Είναι συνήθως το ίδιο υλικό που φτιάχνουν τις πέτρες ακονίσματος. Αυτό το υλικό λοιπόν έχει μια άλλη ενδιαφέρουσα ιδιότητα. Μπορεί και θερμαίνεται σε έναν απλό φούρνο μικροκυμμάτων. Από τη φύση του ο φούρνος μικροκυμμάτων είναι σχεδιασμένος να θερμαίνει τα μόρια του νερού, αλλά υπάρχουν μερικά ακόμη υλικά που θερμαίνονται εξίσου καλά. Και το SiC είναι ένα από αυτά. Ενδιαφέρον? Όχι εκ πρώτης όψεως 🙂

     

    Το ταξίδι μου ξεκίνησε όταν βρήκα ότι πουλάνε κάτι κουτάκια μέσω των οποίων μπορείς να λιώσεις γυαλί σε έναν απλό φούρνο μικροκυμμάτων. Το ονομάζουν glass fusing. Το γυαλί είναι σχετικά αδρανές μέσα στο φούρνο μικροκυμμάτων κι έτσι βρήκα πως στην ουσία είναι ένα άλλο υλικό που θερμαίνεται και με τη σειρά του θερμαίνει το γυαλί. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το SiC. Τώρα σκεφτείτε λίγο. Το γυαλί λειώνει γύρω στους 900βαθμούς κελσίου, ενώ το αλουμίνιο μόλις στους 650 και ο κασσίτερος στους 250. Κι έτσι ξεκινάς να ξερογλύφεσαι. Ειδικά με τα πρώτα δύο τα οποία μπορείς να βρεις σε απεριόριστες ποσότητες δωρεάν γύρω σου.

     

    Η ιδέα είναι απλή. Φτιάχνεις ένα μικρό κουτί που να αντέχει την υψηλή θερμοκρασία και να είναι κακός αγωγός της θερμότητας. Τέτοια πυρίμαχα υλικά υπάρχουν μπόλικα στην αγορά. Μέσα στο κουτί βάζεις ένα κουπάκι από SiC και μέσα στο κουπάκι βάζεις το αλουμίνιο. Ανοίγεις τον φούρνο μικροκυμμάτων και μετά από λίγη ώρα τσουπ έτοιμο το λιωμένο αλουμίνιο. Απίθανο? Όχι και τόσο. Ακόμα δεν έχω ξεκινήσει τα πειράματα γιατί προσπαθώ να προμηθευτώ φθηνά τα χρειαζούμενα κι αυτό τρώει χρόνο, αλλά μολις έχω νέα από αυτό το μέτωπο θα σας τα πω. Πάντως μέχρι στιγμής έχω εγκαταλείψει την ιδέα να πάρω κουπάκια από SiC γιατί είναι ακριβά και φαίνεται να βγαίνουν μόνο σε μεγάλα μεγέθη, οπότε είμαι στην ιδέα του να βυθίσεις το κουπάκι σου μέσα σε σκόνη SiC που είναι εύκολο να βρεις ή να ρίξεις μέσα στην κούπα κομμάτια SiC (που είναι επίσης εύκολο να βρεις από πέτρες ακονίσματος ή ανταλλακτικά ενός γωνιακού τροχού).

     

    Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι εξαιρετικά πιο απλό να πάρετε μια γλάστρα να της βάλετε κάρβουνα και στην τρύπα από κάτω να βάλετε ενα σωλήνα που θα καταλήγει στο πιστολάκι για τα μαλλιά (στο κρύο παρακαλώ) κι έτσι σε αυτή τη μικρή αυτοσχέδια φουφου, να λιώσετε αλουμίνιο (660βαθμοι περίπου) γρήγορα κι ευκολα και φθηνά. Αλλα έχω την αίσθηση πως θα δυσκολευτείτε να επαναλάβετε το ίδιο με το γυαλί.

     

     

    Καλούπια.

    Το αμέσως επόμενο πράγμα που πρέπει να μάθεις όταν τα καταφέρεις με τον φούρνο μικροκυμμάτων ή τη φουφού, είναι τι θα κάνεις με το λιωμένο μέταλλο. Η απάντηση από τον 19ο αιώνα είναι απλή όταν πρόκειται για καλούπια μιας όψης (για πράγματα δηλαδή που έχουν μία επίπεδη πλευρά. Παίρνεις άμμο, την κοσκινίζεις, φτιάχνεις ένα θετικό αντίγραφο του αντικειμένου που θέλεις να χύσεις (πχ από τον 3d printer ή από κερί αν πιάνει το χέρι σου), φτιάχνεις μια στάμπα στην άμμο και χύνεις το λιωμένο μέταλλο μέσα. Αν πάρεις ειδική άμμο για τέτοιες δουλειές τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ όμορφα και λεπτομερή.

     

    Τα δύσκολα αρχίζουν από τη στιγμή που θέλει να φτιάξεις ένα καλούπι διπλής όψεως, για να φτιάξεις πχ ένα βάζο ή ένα dildo όπως είχα υποσχεθεί πρόσφατα σε κάποιον από εδώ. Ναι θα το ομολογήσω πως έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για το πως μπορείς να λιώσεις γυαλί χωρίς να έχεις όλους αυτούς τους πανάκριβους φούρνους που κάνουν αυτή ακριβώς τη δουλειά.

     

    Για τα καλούπια διπλής όψεως η συνήθης πρακτική είναι ο γύψος αν το θέλεις για λίγα αντίτυπα ή το ατσάλι αν το θέλεις για πολλά αντίτυπα. Αφήνουμε το ατσάλι κατά μέρος διότι δεν έχουμε τον τρόπο να το φτιάξουμε και πάμε στον γύψο. Η τεχνική είναι σχετικά απλή και για όλη την οικογένεια. Τα προβλήματα ξεκινούν από τη στιγμή που μέσα στο καλούπι δεν θέλουμε να ρίξουμε λιωμένο κερί αλλά λιωμένο αλουμίνιο ή γυαλί. Τα καλά νέα είναι ότι ο γύψος ως υλικό αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες (ειδικά αν τον αναμίξετε με πυρίτιο. Τα κακά νέα είναι ότι λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας μεταξύ των δύο, το πιο πιθανό είναι ότι ο γύψος σας θα σκάσει ακριβώς διότι η υψηλή θερμοκρασία του λιωμένου μετάλλου θα δημιουργήσει υδρατμούς ακόμα και σε έναν καλά στεγνωμένο γύψο και όλοι ξέρουμε από τον σιδηρόδρομο την δύναμη του ατμού υπό πίεση. Οπότε για αρχή θα αρκεστώ στα καλούπια μιας όψης και τα διπλής όψης θα τα αφήσω για αργότερα ή για μικρότερα πειράματα. Οπότε συγνώμη προκαταβολικά από αυτόν που του το είχα υποσχεθεί αλλά τo γυάλινο dildo θα αργήσει λιγάκι.

     

     

    Ενισχυτής και μεγάφωνα πάρκου.

    Οκ αυτό είναι ευκολάκι. Για αρχή χρειάζεστε μεγάφωνα. Όλες οι συμβατικές τηλεοράσεις που πετάνε στα σκουπίδια τα τελευταία χρόνια διαθέτουν ένα ή δύο μεγάφωνα, συνήθως μεταξύ 8-15Watt. Στο σπίτι εχω πια μαζέψει 5-6 ζευγάρια τουλάχιστον, σε βαθμό που σταμάτησα να ψάχνω για άλλα. Μετά θέλετε έναν ενισχυτή. Εγώ σχεδίασα έναν class ΑΒ από την αρχή (θα εξηγήσω αλλού για τους ενισχυτές), αλλά για όσους δεν γουστάρουν πολύ να φτιάξουν πλακέτες από την αρχή υπάρχει αυτή η πολύ φθηνή λύση. Είναι class D ενισχυτές 2watt και το καλύτερο, λειτουργούν στα 5V. Τι άλλο λειτουργεί στα 5V ? Τα USB φυσικά. Αρα μπορειτε να φτιάξετε έναν ενισχυτή που να λειτουργεί από το USB του υπολογιστή ή κάποιας άλλης USB συσκευης. Παρόμοιας ποιότητας και δυνατοτήτων ενισχυτές μπορείτε να βρείτε τσάμπα μέσα σε παλιες οθόνες TFT που έχουν μεγάφωνάκια, αλλα αν δεν έχετε προχειρες, τα 1,5ευρω από το ebay δεν θα τινάξει τη μπάνκα. Το μόνο που μένει είναι να τα βάλετε όλα σενα κουτί με μια USB είσοδο για το ρεύμα και μια 3,5mm στερεοφωνική είσοδο καρφί για το mp3 player σας και είστε έτοιμοι.

    IMG_2285

     

     

    Ενισχυτές

    Οι ενισχυτές γενικά είναι λίγο πολύ δύο ειδών. Οι Class AB που είναι στην ουσία οι πιο παλιοί και βρίσκονται παντού σε παλιές συσκευές. Κάποιοι είναι μονοφωνικοί (και άρα χρειάζεστε 2 για να εχετε stereo) κάποιοι είναι απο τη μάνα τους στερεοφωνικοί. Το μαθαίνετε (όπως για όλα τα ολοκληρωμένα) ψάχνωντας στο ίντερνετ με το διακριτικό τους (πχ TDA7056 ή LM386) και ένα απλό datasheet.

    Υπάρχουν και οι πιο καινούργιοι ψηφιακοί, οι Class D, που πια μπορείτε να τους βρείτε παντού σε καινούργια ηλεκτρονικά. Αυτοί είναι σαφώς πιο οικονομικοί από τους Class AB, αλλά σαφώς πιο ευαίσθητοι σε ηλεκτρονικές παρεμβολές και θόρυβο και -σύμφωνα με πολλούς- χειρότερης ποιότητας από τους Class AB. Ένα ψηφιακό τσιπάκι που έχει πάρει διθυραμβικές κριτικές είναι το Yamaha YDA135 (και το μεγαλύτερο αδερφάκι του YDA145 που μπορείτε να βρείτε έτοιμο προς 8ευρώστο deal extreme) αλλά θέλει σαφώς 12-15V για να δουλέψει καλά (άρα no USB). και για να είμαστε ειλικρινείς πολλές φορές θα είναι δύσκολο να εντοπίσετε τις διαφορές μεταξύ D και AB ενισχυτών. Ειδικά όταν τα μεγάφωνα σας είναι φθηνιάρικα σαν αυτά των τηλεοράσεων. Πολλές φορές είναι θέμα τύχης ή και τυχαίου συνδιασμού. Πχ o πρώτος ΑΒ ενισχυτής/μεγάφωνα που έφτιαξα δείχνει να λατρεύει την κλασική μουσική και τα κλασικά όργανα για λόγους αδιευκρίνιστους, ενώ αντίθετα να έχει διάφορα θεματάκια από τον θόρυβο που παράγουν οι Neubauten. Πολλές φορές είναι θέμα βολής. Ένας φθηνιάρικος Class D ενισχυτής που όμως δουλεύει στα 5V και δεν καίει σχεδόν καθόλου ρεύμα όταν είναι stanby και ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργήσει και με μια απλή μπαταρία λιθίου που δουλεύει στα 3,7V μπορεί να λύνει περισσότερα προβλήματα από όσα δημιουργεί η “κακή” του ποιότητα. Μπορεί να φταίνε και τα μεσήλικα αυτιά της ανθρωπολόγου, αλλά στο πάρκο ή δίπλα στον καταρράκτη, η ποιότητα του να έχεις μουσική είναι σαφώς μεγαλύτερη της ποιότητας του ενισχυτή. (στη φωτογραφία βλέπεται το κουτί ενός YDA-148)

     IMG_2452

     

     

    Φωτοβολταϊκά πάνελ.

    Η αγορά των πάνελ έχει καταρρεύσει εδώ και τουλάχιστον 2 χρόνια από εκείνο το άτυπο καρτέλ που υπήρχε πριν και κρατούσε τις τιμές παραλόγως ψηλά. Γι’ αυτή την σπάνια περίπτωση που η αγορά λειτούργησε, μπορείτε να ευχαριστείτε τους κινέζους που ισοπέδωσαν τις τιμές και οδήγησαν ουκ ολίγες αμερικάνικες και γερμανικές εταιρίες να πάψουν να ταΐζουν τις τράπεζες και τους επενδυτές τους και να χρεοκοπήσουν. Όμως όπως συμβαίνει τόσο συχνά στον καπιταλισμό, αυτή η διαδικασία θα οδηγήσει σε μια συρρίκνωση της αγοράς και σε ένα νέο καρτέλ που θα αποτελείται από νέους παίκτες. Αυτό εσάς δεν σας ενδιαφέρει στα πλαίσια που τώρα μπορείτε να εκμεταλλευθείτε τις χαμηλές τιμές των 50-70σεντς ανά Watt.

     

    Και αυτό που κάνει τα φ/β τόσο συμφέροντα πια είναι ότι ανεξαρτήτως της απάτης αυτής που ακούει στο όνομα -αγορά ηλεκτρισμού- και η οποία ακόμα και σήμερα πριμοδοτεί επενδυτές και τράπεζες εις βάρος των καταναλωτών, τα φ/β σε αυτές τις τιμές έχουν νόημα ακόμα και χωρίς αυτές τις επιδοτήσεις. Μόνο και μόνο το να μην πληρώνεις τις σημερινές τιμές ρεύματος είναι κέρδος.

     

    Εγώ βρήκα σε εξαιρετικά χαμηλό κόστος (25σεντς το watt) φ/β κυψέλες και πήρα μερικές να παίξω, αλλά πέρα από το παιχνίδι, αν θέλετε να έχετε μερικά πάνελ, καλύτερα να πληρώσετε τα διπλά και να πάρετε ένα έτοιμο πάνελ. Διότι το να κόψεις τις κυψέλες σε μικρότερα κομμάτια δεν είναι τόσο εύκολο και θα έχετε σίγουρα φύρα. Στο επόμενο πείραμα θα είναι καλύτερα αλλά και πάλι έχεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα της υγρασίας και των φυσικών φαινομένων, κάτι για το οποίο τα έτοιμα πάνελ είναι σαφώς καλύτερα. Για την υγρασία η πιο φθηνή και αξιόπιστη μέθοδος ειναι να κλείσεις τα πάνελ σ’ ένα υλικό που ονομάζεται EVA και το οποίο σε μικρές ποσότητες (μερικών μέτρων) δεν είναι καθόλου φθηνό (75ευρώ για 8τετραγωνικά από την κίνα). Συν το κουτί πουθα τα βάλετε όλα μέσα και συχνά το βρίσκεις τσάμπα από άλλα παλιά υλικά αλλά αν δεν το βρείς κάτι θα πρέπει να πληρώσεις. Εννοώ ήταν τέλειο για το καλοκαίρι το πρώτο φορητό μου πάνελ αλλά δεν νομίζω ότι θα ζήσει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Η επόμενη version θα τα πάει καλύτερα είμαι σίγουρος αλλά και πάλι αν ζήσει 3-5χρόνια θα είμαι σουπερχαρούμενος.

     

    (Και ο φορτιστής USB συσκευών).

    Και ρε φίλε τι σε έπιασε να τα κόψεις? Εδώ είναι το ζήτημα του μεγέθους. Κάθε κυψέλη παράγει μισό βολτ και περίπου 7 αμπέρ (θεωρητικά). Στο φορητό μου πάνελ αν έβαζα ολόκληρες κυψέλες θα είχα 2V 7A, μια όχι ακριβώς αξιοποιήσιμη ποσότητα ρεύματος. Κόβοντας τις κυψέλες σε μικρότερα κομμάτια, τα μικρότερα κομμάτια συνεχίζουν να δίνουν μισό βολτ αλλά και λιγότερα αμπερ. Άρα στα 4 που τα έκοψα εγω, τα 12κομματια θα μου έδιναν χοντρικά 6βολτ 1,5Αμπερ (και υπό φορτίο λιγότερα). Με την τόσο κακή δουλειά που έκανα ακόμα και 0,5Α είναι μια χαρά. Τι μπορώ να κάνω με τα 6,5Volt. Αρκετά πράγματα. Πχ έφτιαξα έναν USB φορτιστή που δουλεύει στα 5V για να φορτίζει USB συσκευές (σήμερα σχεδόν τα πάντα από κινητά μέχρι mp3 player, καμέρες κλπ κλπ κλπ). Πως γίνεται αυτό? Τόσο εύκολα που μόλις το δείτε θα θέλετε να δαγκώσετε αυτόν που σας πουλάει USB φορτιστές για 10-15ευρώ. Το μόνο που χρειάζεστε είναι ένας λεγόμενος Linear Regulator. Τους βρίσκεται σε παλιές ηλεκτρονικές συσκευές με το κιλό και η κλασική σειρά είναι η LM78xx όπου xx τα βολτ που σου δίνουν. Έτσι πχ ένας LM7812 σου δίνει 12V κι ένας LM7805 σου δίνει 5 όσο ακριβώς ζητάει κι ένα USB. Για να το κάνουν αυτό χρειάζεστε 2V επιπλέον (τόσα ζητάει το κύκλωμα ως απώλειες). Εγώ είχα μόλις 6,5V γιαυτό χρησιμοποίησα έναν καλύτερης ποιότητας linear regulator που ζητάει μόλις 1Volt επιπλέον για να λειτουργήσει (και βρήκα σε ενά παλιό EIZO μονιτορ, διότι η EIZO χρησιμοποιούσε πάντα καλής ποιότητας ηλεκτρονικά). Δείτε αυτό το βιντεάκι, ο τύπος είναι καταπληκτικός στο να τα εξηγεί απλά*.

     

    *εδώ θα κάνω μια υποσημείωση για την apple που πάντα αγαπώ. Εκεί λοιπόν στη φυλή της τοσκάνης που βρισκόμουν, κάποιοι προσπάθησαν να φορτίσουν το iphone τους στον ωραίο ηλιακό φορτιστή μου, μόνο για να πάρουν το απογοητευτικό μήνυμα πως το τηλέφωνό τους δεν δέχεται τον ηλιακό φορτιστή. Μου φάνηκε εξαιρετικά περίεργο και υποψιάστηκα πως κάτι έχει να κάνει με τα υπόλοιπα 2 καλώδια του USB, τα λεγόμενα Data. Δεν είχα όμως ίντερνετ κι έτσι έμεινα να αναρωτιέμαι αν η apple είναι τόσο τρελή να βάλει έναν μικροεπεξεργαστή στους φορτιστές της, προκειμένου να κλειδώσει τα τηλέφωνά της να φορτίζουν μόνο στους δικούς της φορτιστές. Όπως μας εξήγησε η AdaFruit, σιγά μην πλήρωνε τόσο. Απλά πρόσθεσε 4 αντιστάσεις του 1σεντς (και οι 4) προκειμένου να στέλνει λίγο ρεύμα στα δύο data κανάλια για να κάνει τη ζωή δύσκολη σε όποια προσπαθήσει να ξεστρατίσει από το iσύμπαν. Ταυτόχρονα έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι την οδηγία της κομισιόν για τους φορτιστές των κινητών. Άρα αν θέλετε ο φορτιστής σας να δουλεύει και στα iphone, απλά προσθέστε τις 4 αντιστάσεις και θα είστε έτοιμοι.

     

     

    κι έτσι ταντάμ, έφτιαξα το φορητό μου πάνελ/φορτιστή USB συσκευών με μόλις 6ευρώ (συνυπολογίζοντας και τα πάνελ που έσπασα προσπαθώντας να τα κόψω). Και ναι το κοκκινο κουτάκι που φυλάει τον linear regulator και τις USB θύρες είναι φτιαγμένο στο 3d printer. Στην επόμενη έκδοση θα έχω ένα καλύτερο “κάδρο” από μια παλιά χαλασμένη tft 22ιντσών (για την ακρίβεια ήταν 3 χαλασμένες που έφτιαξαν μία καλή και 2 κουφάρια), και ελπίζω καλύτερη τεχνική κοψίματος των κυψελών. Ο λόγος που είναι βολικό οι κυψέλες να έχουν το ίδιο μέγεθος, δεν είναι τόσο αισθητικός. Το μέγεθος της κάθε κυψέλης ορίζει πόσα αμπέρ θα βγάζει. Και το πάνελ σου θα βγάζει τόσα αμπερ, όσα το μικρότερο των κυψελών που έχεις φτιάξει.

    Επίσης ελπίζω να μην μου ξαναπέσει στο πάτωμα και σπάσει και να έχω βρει λίγο PVB (το φιλμ που χρησιμοποιούν για να κάνουν τα τζάμια άθραυστα, προκειμένου να προφυλάξω τις κυψέλες από τα καιρικά φαινόμενα 🙂

     IMG_2449

     

    Σαπούνι.

    Είναι τόσο απλό που δεν έχει νόημα να το κάνω ταληράκια. Στο ίντερνετ βρίσκεις υπολογιστές για σαπούνια, βάζεις τα λάδια/λίπη που θέλεις (ακόμα και εξωτικά*), προσθέτεις το NaOH που σου λέει, νεράκι, ζεσταίνεις τα λάδια για να έρθουν στην ίδια θερμοκρασία (το ΝaOH με το νερό προκαλεί εξώθερμη αντίδραση που ζεσταίνει το νερό) ανακατεύεις για λίγη ώρα με το μίξερ, προσθέτεις τα αρώματα και είσαι έτοιμος. Περίπου καθώς το σαπούνι θέλεις περί τον ένα μήνα για να στεγνώσει εντελώς, αλλά σε γενικές γραμμές δεν κάνεις τίποτα παραπάνω από το να το κοιτάζεις περήφανος. Οι δικές μου αγαπημένες συνταγές (χωρίς να τρέχω πολύ να βρίσκω περίεργα λάδια) είναι το κλασικό ελαιόλαδο (που δεν βγαίνει ποτέ καταπράσινο) και στην αντίθετη πλευρά το ηλιέλαιο με γάλα καρύδας αντί για νερό. Και είναι αντίθετη διότι το δεύτερο φτιάχνει πλούσιο αφρό, ενώ το πρώτο δεν κάνει σχεδόν καθόλου παρότι αφήνει μια εξίσου ωραία αίσθηση στο δέρμα. Ο λόγος που το προσθέτω σε αυτές τις τεχνικές, είναι επειδή είναι τόσο αστεία εύκολο που είναι κρίμα να μην το δοκιμάσετε.

     

    *καίτοι υπάρχουν συνταγές για λίπος από λαγό, δυστυχώς δεν βρήκα ακόμα τη συνταγή για ανθρώπινο λίπος.

     

     

    Πλακέτες ηλεκτρονικών.

    Άλλη μια τεχνική που είναι εξαιρετικά εύκολη, ειδικά όταν καταλάβεις πόσα πολλά επιπλέον πράγματα μπορείς να φτιάξεις. Συνήθως μιλάμε για τα PCB ή Printed Circuit Board, ή αλλιώς τυπωμένο ηλεκτρονικό κύκλωμα, πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι είναι εξαιρετικά εύκολο να φτιάξετε ένα δικό σας. Στην ουσία παίρνετε μια πλακέτα με μία ή δύο πλευρές χαλκού, τυπώνετε το κύκλωμα σας σε γυαλιστερό χαρτί σ’ένα laser printer και μετά σιδερώνετε το τυπωμένο χαρτί επάνω στον χαλκό. Ο γραφίτης του πρίντερ λειώνει γύρω στους 170 βαθμούς και πάει και κολάει επάνω στο χαλκό. Θέλει λίγη υπομονή και πίεση με το σίδερο ή -όπως έκανα εγώ- ένα παλιό πλαστικοποιητή ελαφρά τροποποιημένο για να φτάνει τους 170 βαθμούς για να κάνει τη ζωή σας ποιο εύκολη. Μόλις τελειώσετε το σιδέρωμα βουτάτε όλη την πλακέτα σε νερό και περιμένετε να λιώσει το χαρτί (λίγο τρίψιμο δεν βλάπτει). Μετά από αυτό στην ουσία έχετε το τυπωμένο κύκλωμα επάνω στο χαλκό. Βουτάτε το χαλκό σ’ ένα γλυκύτατο διάλυμα HCL (υδροχλωρικό οξύ 30%) και Η2Ο2 (ή αλλιώς οξυζενέ 12%) και αυτό το διάλυμα αρχίζει να πρασινίζει καθώς τρώει το χαλκό από τα κομμάτια εκείνα που δεν έχουν γραφίτη. Στην ουσία όπου υπάρχει γραφίτης ο χαλκός μένει, όπου δεν υπάρχει γραφίτης ο χαλκός φεύγει. Κι έτσι μερικά λεπτά αργότερα έχετε στη διάθεση σας μια έτοιμη πλακέτα. Το μόνο που μένει να κάνετε τώρα είναι να την πλύνετε, να βγάλετε το γραφίτη μ’ένα βαμβάκι ποτισμένο σε ασετόν (δηλαδή διαλυτικό νυχιών) και να κάνετε τις τρύπες αν το κύκλωμά σας έχει hole through ηλεκτρονικά. Τόσο απλό που σχεδόν δεν το πιστεύεις μόλις φτιάξεις την πρώτη σου πλακέτα. Το μόνο δύσκολο είναι να βρείτε υδροχλωρικό σε καλή συγκέντρωση, εγώ έπρεπε να κάνω φλαπ φλαπ τα ματάκια μου στον φαρμακοποιό και να του εξηγήσω πως δεν προτίθεμαι να διαλύσω κανένα πτώμα (με 1 λίτρο άλλωστε τι να λιώσεις…). Το οξυζενέ 12% το βρήκα σε ήδη κομμωτικής και τις πλακέτες στο ίντερνετ προς 5 ευρώ το κιλό.

     IMG_2138b

     

    IMG_2140b

    Και για να μη νομίζετε ότι όλα αυτά είναι τεράστιες νερντιές, αν προσέξετε στις φωτογραφίες που έβαλα, δεν έφτιαχνα ένα κύκλωμα, αλλά μια σειρά από σκουλαρίκια Space Invaders και PacMan. Και για του λόγου το αληθές, ιδού το έτοιμο σκουλαρίκι.

     

    Laser Cutter

    Η μεγαλύτερη μαγκιά του να φτιάξεις μόνος σου έναν 3D printer, είναι ότι μαθαίνεις τόσο καλά τη διαδικασία, που μετά μπορείς να φτιάξεις ένα σωρό άλλα παρόμοια εργαλεία. Και ταυτόχρονα έχεις το 3D printer για να σου τυπώνει τα εξαρτήματα που χρειάζεσαι. Κάπως έτσι σκέφτηκα ότι αν φτιάξω μόνο τους άξονες X,Y ενός reprap και του φορτώσω ένα laser αντί για μια κεφαλή που να λειώνει πλαστικό, τότε στην ουσία θα έχω μόλις φτιάξει ένα laser cutter. Πράγμα και που έκανα. Το laser που χρησιμοποίησα είναι ένα 1watt 445nm, δηλαδή ένα μπλέ λέιζερ. Δυστυχώς αυτό δεν ήταν φθηνό και κόστισε γύρω στα 50-60ευρώ και ίσως ήταν υπερβολικό, αλλά αν έχετε ένα χαλασμένο Dual layer DVD recorder υψηλής ταχύτητας, τότε μπορείτε να ψαρέψετε ένα κόκκινο laser με ισχύ γύρω στα 300-500mA. Ένα απλό κουτάκι γιαυτό το laser κοστίζει γύρω στα 5ευρώ και σίγουρα θα μπορείτε να κόψετε χαρτί με δαύτο (ειδικά αν δεν είναι λευκό). Εγώ ιδανικά θα κόβω λίγο πιο γρήγορα και ίσως και να μπορώ να κόβω και πολύ λεπτά φύλα ξύλου. Κάτι άλλο που μπορείτε να κάνετε, είναι να χαράξετε ξύλο κάνοντας πυρογραφίες. Θα μου πείτε γιατί σκατά θέλεις να κόψεις χαρτί? Μα για να φτιάχνω στένσιλ.

     

    Εντάξει καταλαβαίνω πως αν πιάνει το χέρι σας το να φτιάξετε στένσιλ είναι μια σχετικά εύκολη υπόθεση. Αλλά εμένα δεν πιάνει, κι έτσι το να φτιάξω ένα μηχάνημα που να κόβει στένσιλ μου είναι σχετικά πιο εύκολη διαδικασία. Διότι πάντα το είχα όνειρο να μπορώ να κάνω κι εγώ multilayer stencil σαν τον μπάνκσι. Και το μηχάνημα που θα μπορούσε να το κάνει αυτό χωρίς laser (αλλά με μαχαίρια) κοστίζει τουλάχιστον 350ευρώ. Ναι δεν είναι σπουδαία 350 ευρώ, ειδικά όταν το δικό σου laser cutter κόστισε καμιά 120άρα, αλλά η τεχνικές μου πέρα από τη χαρά του να φτιάχνεις, περιέχουν και τη χαρά του να μαθαίνεις, όταν με το έτοιμο cutter το μόνο που θα μάθαινες θα ήταν να ψάχνεις στο ίντερνετ για την πιο καλή τιμή. Συν το γεγονός πως το επόμενο laser cutter θα μου κοστίσει γύρω στα 50 ευρώ (διότι δεν θα πληρώσω το laser) . Και θα σταματήσω εδώ με τις κατασκευές μου σήμερα.

     

     

    Και λίγη θεωρία στο ενδιάμεσο.

    Κάποια από τα πράγματα που φτιάχνω δεν έχουν άμεσο οικονομικό νόημα . Ειδικά αν τα σκεφτούμε με όρους εργατοωρών. Δηλαδή πράγματι το μεγαφωνάκι πάρκου μου κόστισε 5-6ευρώ συνολικά ενώ ένας αντίστοιχος φορητός ενισχυτής με μεγάφωνα κοστίζει γύρω στα 40-50 ευρώ, αλλά οι ώρες που ξόδεψα για να το φτιάξω στην ουσία μειώνουν αυτό το “κέρδος”.

    Κι αυτό είναι ένα παράδειγμα που έχω κέρδος, διότι μόλις ανακάλυψα έναν κινέζο στο ebay που πουλάει ένα κυκλωματάκι με έναν μικροεπεξεργαστή Atmega328 (του γνωστού μας arduino δηλαδή) έτοιμο με 4,5ευρώ, τη στιγμή που εγώ τους 328 σκέτους τους αγόρασα την τελευταία φορά λίγο πάνω από 3,5ευρώ τον ένα. Και σε αυτό θα πρέπει να προσθέσω την πλακέτα που θα φτιάξω, τα ηλεκτρονικά (που τα βρίσκω πεταμένα) αλλά κυρίως τον κόπο και τον χρόνο μου. Στην περίπτωση λοιπόν των μικροεπεξεργαστών έχει πιο πολύ νόημα να το αγοράσω έτοιμο από το να το φτιάξω ο ίδιος. Γιατί επιμένω?

     

    Ένα βασικό πρόβλημα των οικονομικών, είναι ότι μέσα στην υπέρμετρη κάβλα τους να ποσοτικοποιήσουν τα πάντα βασίζονται υπερβολικά πολύ στο μηχανισμό των τιμών για να κάνουν τις μετρήσεις τους. Ο μηχανισμός των τιμών είναι μια εξαιρετικά προβληματική κατασκευή για πολλούς λόγους. Πέρα από το γεγονός πως είναι μια μονοσήμαντη κατασκευή, στην ουσία βασίζεται στην πίστη πως τα διάφορα αγαθά και υπηρεσίες κοστολογούνται “ορθολογικά”, κι ανάθεμα κι αν ξέρουν τι σημαίνει αυτό το ορθολογικά (είναι σαν το διαλεκτικά των μαρξιστών).

     

    Όπως όμως όλες ξέρετε πολύ καλά, ο μηχανισμός των τιμών κοστολογεί τα πράγματα με ό,τι να’ναι τρόπους που μικρή σχέση έχουν με την αξία τους. Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα απο τον τραπεζίτη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Το θέμα μας σήμερα είναι πως η δομική απλότητα του μηχανισμού των τιμών αποκρύπτει διάφορα άλλα “κόστη” ή “ευκαιρίες”.

     

    Επιμένω λοιπόν να φτιάχνω πράγματα τα οποία τα κοστολογώ στη αξία χρήσης τους κι όχι στη νομισματική τους αξία. Γιατί? Διότι αυτό είναι πιο χρήσιμο για τη δική μου καλοπέραση. Αν ο μηχανισμός της αγοράς δεν έχει καταλάβει την αξία του να κυλιέσαι στα πάρκα δωρεάν, δεν είμαι εγώ αυτή που θα θέλει να διορθώσει αυτή την “ανωμαλία”. Ίσα ίσα θα την εκμεταλλευθώ για να γράψω όσο περισσότερο μπορώ στο μουνί μου αυτόν τον μηχανισμό.

    Αν λοιπόν με 5 ευρώ μπορώ να φτιάξω έναν ενισχυτή πάρκου και να μάθω 10 πράγματα για τους ενισχυτές και τα ηλεκτρονικά, είμαι εξαιρετικά χαρούμενος που μπορώ να το κάνω. Αν πρέπει να πληρώσω 2 ευρώ παραπάνω για να αποκτήσω έναν μικροεπεξεργαστή και ταυτόχρονα να μάθω να φτιάχνω το κύκλωμά του, είναι μια εξαιρετικά συμφέρουσα τιμή για το workshop. Κι αν με 100ευρώ μπορέσω να φτιάξω ένα laser cutter και ταυτόχρονα να μάθω ακόμα καλύτερα ρομποτική, θα πρέπει να ευχαριστήσω τον γιαραμπί που γεννήθηκα στη δύση.

    Το οικονομικό κέρδος λοιπόν δεν είναι σταθερό. Πχ οι αγορασμένοι 3D εκτυπωτές είναι πάντα τουλάχιστον 2φορές ποιο ακριβοί από τους DIY. Ή το να φτιάξω ένα φωτοβολταϊκό που θα έχει το πλάτους του περβαζιού μου για να φορτίζω όλες τις ηλεκτρονικές μου συσκευές ακόμα και το χειμώνα, είναι κάτι που δεν θα μπορούσα να το βρω στην αγορά. Κι αν μάλιστα χρησιμοποιήσω το τζάμι που βρήκα πεταμένο στον κάδο της ανακύκλωσης, τότε 3 φορές ζήτω που ξαναχρησιμοποιώ κάτι το οποίο είναι άχρηστο (οι αμερικάνοι το ονομάζουν upcycling).


    Υπάρχουν και μερικές φορές που το οικονομικό κέρδος είναι εξαιρετικό. Το μικρό διακοπτάκι που βλέπετε στη φωτογραφία δεν μου κόστισε τίποτα, αλλά αλλάζωντάς το, δεν χρειάστηκε να πάρω καινούργιο ποντίκι/πληκτρολόγιο (κι όχι τίποτα άλλο, αλλά τα χρησιμοποιώ 10 χρόνια τώρα και τα αγαπώ). Η ακόμα περισσότερο βρήκα στην ανακύκλωση ένα τρυπάνι Bosch με μπαταρίες το οποίο εντελώς προβλέψιμα πήγε στα σκουπίδια λόγω των πεθαμένων μπαταριών. Τις αντικατέστησα με μπαταρίες λιθίου από παλιά λάπτοπ (θα εντυπωσιαστείτε με το πόσο καλές είναι συνήθως οι μπαταρίες που πετάτε) και τώρα δουλεύει ακόμα καλύτερα (λόγω περισσότερων Volt που του έδωσα). Στη φωτογραφία ακόμα μπορείτε να δείτε τα αποτελέσματα του κακού modeling καθώς η πρόσθετη θήκη που έφτιαξα με το 3D printer βγήκε λιιιιγο πιο κοντή από,τι χρειαζότανε, αλλά τίποτα που δεν διορθώνεται με λίγη hotglue 🙂

    IMG_2448

    IMG_2455

     

    Θα μου πεις να φτιάξεις ντομάτες ρε φίλε αν θέλεις να εκμεταλλεύεσαι την αξία χρήσης. Ναι έχετε δίκιο θα έπρεπε να έχω φτιάξει έναν αυτόματο κήπο που να παράγει ντομάτες (γιατί είμαι και τεμπέλης σιγα μην ποτίζω μόνος μου, όταν μπορεί να το κάνει ένας μικροεπεξεργαστής). Και θα έπρεπε να τον είχα φτιαξει πριν φτιάξω τα ηχεία πάρκου. Αν ζούσα στις 31μοίρες πλάτος θα το είχα κάνει ήδη, αλλά στις 51 είναι μια εξαιρετικά πιο δύσκολη υπόθεση (και σε αντίθεση με την ελλάδα οι γερμανοί συνήθως δεν έχουν κι ένα κτηματάκι λίγο έξω από την πόλη που ζούνε)

     

    Αλλά ναι αυτή είναι η ιδέα. Στα πλαίσια που μπορώ εγώ να απο- εμπορευματοποιηθώ, θα το κάνω. Όχι τόσο υπέρ της επανάστασης, αλλά κυρίως γιατί μου φαίνεται εξαιρετικά πιο διασκεδαστικό και χρήσιμο. Σε σχέση με το να δουλεύω ως κομπιουτεράς να παίρνω 10ευρώ την ώρα και μετά να αγοράζω ένα έτοιμο 3d printer με τα χρήματα που βγάζω, για το οποίο δεν θα έχω αρκετό χρόνο να ασχοληθώ.

     

    Κι αν αυτό μου επιτρέψει να ζω ευχάριστα δουλεύοντας λιγότερο και άρα να είμαι ακόμα λιγότερο εξαρτημένος από ένα σύστημα που καταρρέει, τότε δεν βρίσκω λόγω να μην το κάνω.

     

     

    Το ακόμα πιο διασκεδαστικό είναι ότι όλη αυτή η ενασχόληση με διάφορα υλικά πράγματα, μου επιτρέπει να μπορώ να θεωρητικολογώ από πολύ καλύτερη θέση σε σχέση με διάφορους οικονομικάριους που νομίζουν ότι θα λύσουν το οικονομικό θέμα με 3 εξισώσεις (τις οποίες απλά τις βρήκαν σε μια βίβλο δεν είναι ότι τις έχουν δοκιμάσει κιόλας), διότι ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι σημαίνει πρακτικά το έλλειμμα ισοζυγίου συναλλαγών, όταν φτάνουμε δηλαδή στο επίπεδο του αγοράζω την πλακέτα του μικροεπεξεργαστή ή τη φτιάχνω μόνη μου. Αλλά αυτό είναι το θέμα ενός άλλου άρθρου που μάλλον δεν θα ευχαριστήσει καθόλου την αριστερίζουσα ή μη (υποψήφια ή μη) ακαντέμια.

     

    Οκ κατανοώ ότι όλα αυτά φαίνονται στους περισσότερους γραφικά, αλλά κάτι μου λέει πως φαίνονται ήδη πολύ λιγότερο γραφικά απότι πριν 5 χρόνια, όπου η ρευστότητα που κυκλοφορούσε έκανε τον μηχανισμό των τιμών έναν ακόμα πιο παραμορφωτικό καθρεύτη. Άλλωστε αυτό το μπλογκ έχει νόημα να εξηγήσει αυτό που εγώ κατανοώ από αυτό τον κόσμο. Είτε αφορά τη φουκουσίμα, είτε το φαινόμενο του πληθωρισμού, είτε έναν απλό ενισχυτή πάρκου.