• Η συνδικαλιστική φάκα (μέρος 3ο, Aint no mountain high enough)

    Date: 2013.07.03 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags: ,,,

    Ήθελα να ξεκινήσω με το I’ve got a woman, way cross town, shes good with me, που μου έχει κολλήσει αυτές τις μέρες, αλλά δεν μπόρεσα να βρω κάποια ευφάνταστη δικαιολογία για να το χωρέσω. Κι έτσι απλά έμεινα στα χωράφια του R&B. Αλλά από τα μαρμαρένια αλώνια της επιστράτευσης τέκι μου ποιος θα μας σώσει? 

     

    Η πολιτική επιστράτευση θεωρείται το υπέρτατο όπλο της πολιτικής εξουσίας απέναντι στους απεργούς. Όμως στην ουσία πρόκειται για ένα περισσότερο μυθικό κατασκεύασμα, παρά για κάποιο υπέρτατο όπλο. Στην εποχή της μεταπολιτευτικής συναίνεσης, το τελετουργικό που ονομάζεται απεργία, είχε ένα συνθηματικό που σηματοδοτούσε ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε να πιεστεί. Η πολιτική επιστράτευση έχει περισσότερο το σημαινόμενο της τελετής λήξης, παρά τη δύναμη κάποιου ανυπέρβλητου εμποδίου. Και μέχρι σήμερα σε πλήρη σεβασμό των μεταπολιτευτικών πρακτικών, οι συνδικαλιστές δεν έχουν αμφισβητήσει αυτό το τελετουργικό. Δεν θέλω να τους λυπήσω, ντόροθυ, αλλά η μεταπολίτευση, όπως και το κάνσας είναι ήδη πολύ μακριά (δόξα τον γιαραμπή).

     

    Όπως έχουν εξηγήσει και άνθρωποι που έχουν τελειώσει τη νομική και σκαμπάζουν 10 πράγματα παραπάνω από εμένα, το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης είναι μια νομική μπούρδα.

     

    Όμως εμένα τα νομικά δεν ήταν ποτέ η αγάπη μου κι έτσι δεν με ενδιαφέρει να κονταροχτυπηθώ στις δικαστικές αίθουσες με δικαστικούς που όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είναι ακριβώς οι πιο αδέκαστοι του κόσμου. Πόσο μάλιστα που πολύ συχνά και προβλέψιμα κάνουν όπως και άλλοι κλάδοι και συναρτούν τη χροιά των αποφάσεών τους με το ύψος των αποδοχών που η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να τους παραχωρήσει. Σε αυτό το καραγκιόζ μπερντέ της “ανεξάρτητης δικαιοσύνης” η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να επιβεβαιώσει αυτή την τάση, προωθώντας χουντικά αποβράσματα του τύπου σανίδα-σανίδα που θέλει ο κώλος σου. Οπότε παρότι δεν πρόκειται να μειώσω την ανάγκη να καταρριφθεί νομικά αυτή η παπάρα με το όνομα πολιτική επιστράτευση, δεν μπορούν οι καθηγητές να βασίσουν την τακτική τους σε αυτή. Διότι θα είναι σαν να περιμένουν από την γσεε και την αδεδύ να τους υποστηρίξει.

    Επειδή είμαι γνωστός τεμπέλης άνθρωπος, βαριέμαι να χτυπιέμαι στο λιοπύρι, αν μπορώ να κάνω την ίδια δουλειά πάνω σε μια αιώρα. Αν λοιπόν θέλεις να νικήσεις την επιστράτευση δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη χτυπήσεις στα ίσα. Μπορείς πάντα να την παρακάμψεις κάνοντας την απλά αδιάφορη. Πως θα γίνει αυτό?

     

    Για αρχή οι καθηγητές θα πρέπει να πάρουν πλειοψηφικές αποφάσεις στα αμεσοδημοκρατικά όργανά τους. Κι αυτό πρέπει να γίνει με νούμερα κοντινά αλλά μάλλον μεγαλύτερα από τα σημερινά. Δεν χρειάζεται να έχουν την απόλυτη πλειοψηφία -αυτή δεν την έχει ούτε η κυβέρνηση- αλλά η σχετική τους πλειοψηφία (όπως και η απεργία τους) για να είναι νομιμοποιημένη πρέπει να είναι μαζική.

    Με αυτές τις εντολές στα χέρια θα πάνε στα σχολεία τους και θα μαζέψουν τους μαθητές, εξηγώντας τους με απλά λόγια το παιχνίδι. Τους κανόνες, τους στόχους, τη σημασία και την ανάγκη για να συμβεί αυτό. Θα πρέπει να τους εξηγήσουν με όσο πιο ειλικρινή λόγια μπορούν το πόσο σημαντικοί είναι οι ίδιοι για την επιτυχία της όλης διαδικασίας. Θα πρέπει να εξηγήσουν τα ίδια και στους γονείς τους. Και να συζητήσουν. Κι ύστερα θα τους ζητήσουν, αμεσοδημοκρατικά και μυστικά να ψηφίσουν για την κατάληψη του σχολείου. Από τους μαθητές όχι τους γονείς. Αν κάτι πρέπει να μάθεις ως πολίτης σε μια φιλελεύθερη εποχή, είναι να μην ετεροκαθορίζεσαι και η ψηφοφορία αυτή θα είναι το πρώτο μάθημα του εναλλακτικού προγράμματος.

     

    Αν η γενιά μου κατέβηκε στο δρόμο για το αυταρχικό πνεύμα ενός μαλάκα υπουργού και της καραγκιόζικης κυβέρνησης του (θυμηθείτε υποικ ο σουπερ γκούφη της αποτυχίας στέφανος μάνος) που ήθελαν να μας φορέσουν ποδιές και να κάνουν την κοπάνα θανάσιμο αμάρτημα, τότε οι καθηγητές δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα για το αποτέλεσμα της διαδικασίας.

     

    Νομίζω πιάνετε που το πάω. Με τα σχολεία υπό κατάληψη και τους καθηγητές μέσα στα σχολεία να κάνουν ενισχυτική διδασκαλία και το εναλλακτικό τους πρόγραμμα, ο μπαμπούλας της επιστράτευσης δεν αποτελεί δικαιολογία για κανένα. Στην ουσία αποτελεί ένα κενό γράμμα. Και η αποκεντρωμένη μορφή της διαδικασίας κάνει την βίαιη επιβολή επίσης κενή περιεχομένου καθώς ευτυχώς ακόμα διαθέτουμε περισσότερα σχολεία απ’ όσες διμοιρίες ματ. Είναι καιρός πια να ακούσουμε το μάθημα που τα δεκεμβράκια μας έδωσαν και οι συνδικαλιστές κάνουν ακόμα σαν να μην άκουσαν. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει μια μαζική και αποκεντρωμένη διαδικασία, σε αντίθεση με την τελετουργική μαζική συγκέντρωση στο σύνταγμα με τους μπάτσους να κάνουν τους τσέλιγκες που σαλαγάνε τα πρόβατα.

     

     

    Και οι σουπερμεν του ναζισμού.

    Υπάρχει μια μόνιμη αριστερή φράξια που έχει βασικό στόχο να μυθοποιήσει τα φασιστο-χάχανα. Υποψιάζομαι ότι το βασικό τους κίνητρο είναι η κάλυψη των δικών τους κενών και της δικής τους έλλειψης κινητικότητας. Αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω κιόλας. Αυτό που γνωρίζω είναι η ρητορική τους. Η βασική ιδέα είναι ότι η κυβέρνηση, μαζί με τα χάχανα θα προσπαθήσουν να σπάσουν τις κινητοποιήσεις. Για όσους είναι αρκετά μικροί για να θυμούνται, ακριβώς το ίδιο είχε συμβεί και το 1990. Η μόνη διαφορά ήταν πως την εποχή εκείνη χουντικοί και φασίστες ακτιβιστές δρούσαν υπό τα χρώματα της οννεδ. Ελπίζω να θυμάστε πόσο δημοφιλής ήταν η προσπάθειά τους.

     

    Τα χάχανα προκρίνουν έναν δεξιό ακτιβισμό ενάντια σε μια τελματωμένη κοινωνική ισορροπία. Γιαυτό και τους προσφέρεται άπλετος χώρος για δράση, όταν η αριστερά χωρίς ίχνος φαντασίας ή κοινωνικής δικαιοσύνης, υπερασπίζεται το status quo. Όμως οι καταλήψεις και το εναλλακτικό μάθημα είναι ήδη ακτιβισμός, μόνο που σίγουρα δεν είναι του γούστου τους, ούτε πρόκειται για μια διαδικασία που μπορούν να συμμετάσχουν φτιάχνοντας χορωδίες που τραγουδάνε τη μακεδονία ξακουστή. Με το να συμμαχήσουν με την κυβέρνηση προσπαθώντας να υπερασπιστούν το status quo, θα κάνουν ένα μεγάλο δώρο σε όλους μας, δείχνοντας το πόσο κενή είναι η αντι-μνημονιακή ρητορική τους. Και μιλάμε για ένα δώρο επιπέδου λάος το οποίο -ας θυμηθούμε- έπεσε τόσο γρήγορα στην ανυπαρξία από μια θέση που έχτιζε για χρόνια με μόλις 6μήνες συμμετοχής στην κυβερνητική προσπάθεια.

    Είναι όπως με την ερτ. Τα χάχανα δεν είναι πραγματικοί ακτιβιστές, είναι τελετουργικοί ακτιβιστές. Κάτι σαν τους ατενίστας. Βάζουν την μάνα τους να κάνει την ανυποψίαστη γιαγιά και φέρνουν το πρώτο θέμα να τραβήξει φωτογραφίες. Γι’ αυτό κι όταν συμβαίνει ένα πραγματικό γεγονός δεν γνωρίζουν πως να αντιδράσουν, γιαυτό και με την ερτ εμφανίστηκαν να παίρνουν κυβερνητική θέση και μετά (για να καταπιούν τη χλαπάτσα) άρχισαν να ζητάνε εκλογές.

     

     

    Και η υποστήριξη της αντιπολίτευσης

    Δυστυχώς σε αυτόν τον αγώνα που έχω περιγράψει οι καθηγητές θα είναι μόνοι τους. Τα μεγάλα λόγια του σύριζα για το πως αυτή θα είναι η τελευταία επιστράτευση που θα ανεχθεί, μοιάζουν σαν το εκατόνταρχο στο αστερίξ που δίνει την έκτη τελευταία προειδοποίηση στους γαλάτες πριν τη ρωμαϊκή επίθεση που ο ίδιος φοβάται να κάνει. Όπως έγινε και με την ερτ, οι καθηγητές δεν μπορούν να περιμένουν μεγάλη έμπρακτη βοήθεια ούτε από το σύριζα, ούτε από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αυτό κάνει τον αγώνα τους πιο δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Οι μαθητές είναι σαφώς πιο απαραίτητοι και σημαντικοί σύμμαχοι από τα πολιτικά μορφώματα της μεταπολίτευσης, τόσο στη μάχη του σεπτέμβρη όσο και σε κάθε άλλη μάχη. Κι όσο τα αιτήματά τους μιλάνε για και αφορούν το σύνολο της κοινωνίας οι ίδιοι δεν έχουν να φοβούνται τη στήριξη του κόσμου.

     

    Οπότε η απόφαση είναι στα χέρια τους. Μπορούν να αρχίσουν ήδη να αρχίσουν να σύρονται στους τοπικούς τους πολιτευτές για να γλυτώσουν το κωλαράκι τους και φέτος ή να πολεμήσουν μαζί με την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας υλοποιώντας τη φαντασίωση που είχαν κάποτε για τον κλάδο τους. Το πόσο αδύναμη είναι η κυβέρνηση φάνηκε ξεκάθαρα, τίποτα δεν θα την κάνει πιο δυνατή την 1η σεπτέμβρη, άρα η μπάλα είναι στα πόδια τους και δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες.