• Τα κοτσάνια από τις φράουλες

    Date: 2013.05.17 | Category: OIKONOMIA | Tags: ,,

    Αυτό το κείμενο είναι μερικά περισσεύματα. Κι όπως τα περισσότερα φαγητά που τα βγάζεις την επομένη από το ψυγείο έχουν μια βαρετή γεύση. Όχι απαραίτητα γιατί έχουν χάσει τη φρεσκάδα τους (οι φακές πχ είναι πάντα καλύτερες την επόμενη μέρα), αλλά διότι τρως για δεύτερη συνεχόμενη μέρα το ίδιο φαγητό. Καθώς εδώ στο βερολίνο έχει έρθει το καλοκαίρι, και καθώς κανείς δεν συμπαθεί ιδιαίτερα το φαγητό της δεύτερης μέρας, θα τελειώσω με τα περισσεύματα και θα πάψω να ασχολούμαι με κάτι που -παρά την σημασία του- δεν αποτελεί παρά άσκηση αυτο-αναφορικότητας. Νομίζω έχω καλύψει επαρκώς την πορεία του σύριζα μετά τις εκλογές σε 3 διαφορετικές περιστάσεις (TechieChan Vs Σύριζα, ο αγώνας τώρα δικαιώνεται, και οι φράουλες τη μανωλάδας), νισάφι πια.

    Για όποιον βαριέται να διαβάσει τα προηγούμενα κείμενα, μια μικρή γρήγορη περίληψη. Η τακτική του σύριζα προκειμένου να κατακτήσει την αυτοδυναμία στις εκλογές (δηλαδή 36-37% των ψήφων), είναι μια κλασική μεταπολιτευτική συνταγή. Θεωρεί τη βάση του εξ αριστερών δεδομένη και ξεκινά το ψάρεμα σε αυτό το ανύπαρκτο μόρφωμα που οι πολιτικοί επιστήμονες -ελλείψει καλύτερης περιγραφής- ονομάζουν μεσαίο χώρο.

    Αυτό γίνεται είτε προσπαθώντας να χαιδέψουν τ’ αυτιά των αντίστοιχων φαντασιακών ακροατηρίων που δεν τους ψήφισαν τον ιούνη, την ίδια στιγμή που προσπαθούν να μην δυσαρεστήσουν κανένα. Τούτη η τακτική είναι σαφές πως δουλεύει χρόνια τώρα, αλλά δουλεύει σε ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο. Στην ουσία δεν διαφέρει ιδιαίτερα από το μάρκετινγκ των περισσότερων εταιριών που ψάχνουν συνδρομητές. Προσφέρει δώρα και εκπτώσεις στους νέους πελάτες τη στιγμή που κρατάει ελαφρώς δυσαρεστημένους τους παλιούς, γνωρίζοντας πως αυτοί οι πελάτες δεν έχουν να πάνε κάπου καλύτερα.

    Μια τέτοια ανάγνωση της πραγματικότητας, υποννοεί πως δεν υπάρχει τίποτα το ενγενώς προβληματικό στην ελληνική κοινωνία και το πως λειτουργεί μετά τη δικτατορία, παρά μόνο ένα διεφθαρμένο και ξενόδουλο πολιτικό προσωπικό που μέχρι σήμερα κυβερνά. Αν πράγματι ισχύει αυτό, τότε ο σύριζα δεν έχει να φοβάται τίποτα. Θα βγει κυβέρνηση και θα συνεχίσει να κυβερνά με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι παλιοί, απλά με περισσότερη τιμιότητα και με γνώμονα το εννοούμενο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Και δύσκολα -αλλά σταδιακά- θα επέλθει η σταθερότητα όπως την εννοούσαμε τα προηγούμενα 40 χρόνια.

    Σε αυτό το μήκος κύματος κινούνται και όλες οι πολιτικές πρωτοβουλίες που κλείνουν το μάτι σε αυτή την αφήγηση, όπως το περίφημο νομοσχέδιο μητρόπουλου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, οι μανωλάδες και τα δύο ρέστα που θα αναλύσω παρακάτω. Είναι όμως εμφανές -ακόμα και στους πιο πιστούς οπαδούς της μεταπολίτευσης- πως η μεταπολίτευση -ως τρόπος πολιτικής έκφρασης- έχει τελειώσει. Και πως το να προσπαθείς να κυβερνήσεις με τον ίδιο τρόπο, θα είναι μια πολύ σύντομη, δυσάρεστη και απογοητευτική εμπειρία (τέκι χομπς).

    Η ειρωνεία είναι πως όλα αυτά ένα ικανό κομμάτι του σύριζα τα έχει μυριστεί, αλλά δεν έχει προχωρήσει καθόλου πέρα από το κομμάτι της -χωρίς περιεχόμενο- ρητορικής. Διότι την ίδια στιγμή το μαγαζί συνεχίζει να ψαρεύει νέους συνδρομητές. Μόνο που οι συνδρομητές δεν αποτελούν κοινωνικές συμμαχίες, ή μάλλον αποτελούν πολύ πρόσκαιρες συμμαχίες με το βλέμμα στην επόμενη προσφορά. Κι έτσι ο σύριζα ή θα πρέπει να κυβερνήσει παρέα με το μέγκα, ή θα βρεθεί πολύ γρήγορα απομονωμένος να κάνει κωλοτούμπες πριν το πολύ γρήγορο κυβερνητικό τέλος του (για το οποίο θα φταίνε φυσικά ο πόλεμος των συμφερόντων, οι κακοί ευρωπαίοι και ο καπιταλισμός ενγένη).

     

    Το αφορολόγητο των 300.000 ευρώ.

    Μια βασική θέση του σύριζα είναι η δημιουργία περιουσιολογίου για την καταγραφή και την φορολογία της συνολικής (κινητής και ακίνητης) περιουσίας στην ελλάδα. Πρόκειται για μια πρόταση σωστή που αντί να πιάνει μυωπικά μόνο τα ακίνητα, προσπαθεί να δημιουργήσει μια εικόνα για τον συνολικό πλούτο κάθε πολίτη, κι έτσι να γίνει πραγματικότητα η μονίμως φευγαλέα διακήρυξη πως κάθε πολίτης πρέπει να προσφέρει στην κοινωνία ανάλογα με τις δυνατότητές του.

    Επίσης πολύ σωστή είναι η πρόταση του σύριζα για την κλιμακωτή φορολόγηση αυτής της περιουσίας. Η κλιμακωτή προοδευτική φορολογία είναι ένα μέτρο που εισήχθη στις αρχές του 20ου αιώνα και είχε στόχο να απαλύνει τις ενγενείς αδυναμίες και ανισότητες που δημιουργεί ο καπιταλισμός λόγω της μονίμως προβληματικής και ατελούς λειτουργίας του.

    Εκεί όμως που όλα τα παραπάνω γίνονται κενό γράμμα και αρχίζουν να εμπαίζουν την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, είναι το αφορολόγητο που έχει θέσει ο σύριζα στα παραπάνω σωστά μέτρα. Σύμφωνα λοιπόν με τις προτάσεις οικονομικής πολιτικής του σύριζα, ατομική περιουσία μέχρι 300.000 ευρώ είναι αφορολόγητη.

    Για ένα κόμμα που είναι έστω και ελάχιστα αριστερό, η φιλελεύθερη ιδέα της ισότητας των ανθρώπων είναι ένας πολύ βασικός στόχος. Για κάθε φιλελεύθερο άνθρωπο που ανήκει στη νεοτερικότητα, η κληρονομικότητα του πλούτου και η συγκέντρωσή του σε λίγα χέρια είναι τουλάχιστον απεχθής. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και ο στόχος του φιλελευθερισμού είναι η εμπέδωση αυτής της ισότητας. Βέβαια ιστορικά γνωρίζουμε πως πολύ γρήγορα ένα ικανό κομμάτι των φιλελεύθερων ξέχασε τα περί ισότητας των ανθρώπων και αποφάσισε να συμμαχήσει με την “παλιά διαφθορά”. Η αριστερά μπορεί πολύ εύκολα να οριστεί ως το αποτέλεσμα των άλλων φιλελεύθερων, αυτών που δεν ξέχασαν αυτή τη βασική διακήρυξή τους. Κι όλα αυτά είχαν γίνει ήδη όταν ο μαρξ έπαιζε ακόμα με τις κούκλες του.

     

    Για τις προτάσεις του σύριζα, το ανώτατο όριο αυτής της ισότητας τίθεται στα 300.000 ευρώ περιουσία κατ’ άτομο (αφού είναι αφορολόγητο). Άρα ο στόχος του σύριζα είναι κάθε κάτοικος αυτής της χώρας να διαθέτει μια περιουσία κοντά σε αυτό το όριο. Αυτό σημαίνει πως για να είναι αληθές κάτι τέτοιο, ο συνολικός πλούτος της χώρας θα πρέπει να βρίσκεται κοντά στα 3,3τρις ευρώ (300.000ευρώ επί 11εκ νοματαίοι). Κι ακόμα κι αν δεν βρίσκεται εκεί ο συνολικός πλούτος της χώρας θα πρέπει (μέσα από τις πολιτικές του σύριζα) να βρεθεί μέσα σ’ ένα λογικό χρονικό διάστημα, όπου να μην εμπαίζει όσους βρίσκονται κάτω από αυτό το όριο. Θα πρέπει δηλαδή να βρίσκεται χρονικά πιο κοντά από το γνωστό φιλελεύθερο “μακροχρόνια” που τόσο εύστοχα είχε κάνει με τα κρεμμυδάκια ο κέυνς.

     

    Παρότι όλοι κατανοούμε πως ο συνολικός πλούτος της χώρας δεν βρίσκεται καθόλου κοντά σε αυτό το αστρονομικό νούμερο, θα προσπαθήσω να δώσω μια τάξη μεγέθους για την απόσταση που βρισκόμαστε καθώς και μόνο η λέξη 3,3τρις δεν μας θυμίζει τίποτα γνώριμο (ενδεικτικά η κοντινή μας ιταλία έχει συνολικό πλούτο νοικοκυριών 6,6δις με 6πλάσιο πληθυσμό). Θα πάρω ως παράδειγμα τις ΗΠΑ και αλλες ανεπτυγμένες οικονομίες, γνωρίζοντας πως οι διαφορές και οι αναλογίες με την ελλάδα είναι ατυχείς. Αλλά ελπίζω στην επιείκεια σας ακριβώς διότι θα δείξω ότι τα νούμερα είναι τόσο χαοτικά όπου κάνει αυτόν τον στόχο αστείο.

    Οι ΗΠΑ λοιπόν έχουν ΑΕΠ γύρω στα 15τρις δολαρια και συνολικό πλούτο γύρω στα 57τρις. Με λίγα λόγια η σχέση πλούτου και ΑΕΠ είναι γύρω στις 4 φορές. Για τη γερμανία η αναλογία είναι 3 φορες, για τη γαλλία 3,5, για τη βρετανία κοντά στο 3, και για την ιταλία περίπου 4(τα στοιχεία από εδώ κι εδώ όπου αφορά νοικοκυριά ή αλλιώς εδώ).

    Κι επειδή ο θεός της στατιστικής είναι ευγενικός μαζί μου, πριν κανένα μήνα εμφανίστηκε μια καινούργια έρευνα της ΕΚΤ, όπου ο μέσος καθαρός πλούτος των νοικοκυριών στην ελλάδα υπολογίζεται γύρω στις 148.000 ευρώ. Τα νοικοκυριά σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία είναι περί τα 3,7εκ ας πούμε 4εκ νοικοκυριά γιατί τα στοιχεία είναι παλιά. 150.000 ευρώ επί 4εκ δηλαδή 0,6τρις καταγεγραμμένου συνολικού πλούτου δηλαδή περίπου 5φορές χαμηλότερα από το όριο που έχει θέσει ο σύριζα ως αφορολόγητο προσωπικό πλούτο. Η σχέση πλούτου/ΑΕΠ είναι σκάτζα 3 φορές, πολυ κοντά στα νούμερα των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών.

     

    Τώρα από αυτό το νούμερο που βρήκαμε θα πρέπει: να προσθέσουμε πλούτο από μη καταγεγραμμένο πλούτο (πχ θυρίδες, χρήματα στο στρώμα), από δάνεια νοικοκυριών που δεν αφορούν πρώτη κατοικία (ο σύριζα εχει πρόνοια γιαυτό όπως σωστά μαστιγώθηκα από τον Talos) και να αφαιρέσουμε πλούτο λόγω της κρίσης (τα στοιχεία είναι του 2010, άρα σίγουρα είμαστε πολύ χειρότερα). Ακριβώς επειδή τα στοιχεία είναι μόνο ενδεικτικά, θα θεωρήσω πως στην ελλάδα αυτή η σχέση είναι διπλάσια (δηλαδή επιεικής) και φτάνει τις 6φορές δηλαδή αρκετά παραπάνω από οποιαδήποτε χώρα της δύσης και δίπλα στα όρια πολύ πλούσιων χωρών με τεράστια συσσώρευση πλούτου.

     

    Άρα για να αποκτήσουμε πλούτο 3,3τρις ευρώ ως χώρα θα πρέπει να έχουμε ΑΕΠ γύρω στα 550δις ευρώ (3300δις δια 6). Είμαστε αυτή τη στιγμή κάτω από τα 200δις, άρα η πολιτική σύριζα θα πρέπει να μας προσφέρει (ακόμα και με τους πολύ ευνοϊκούς υπολογισμούς που κάναμε) σχεδόν 200% πραγματική αύξηση του ΑΕΠ σε ας πούμε 10χρόνια (γιατί μετά πλησιάζουμε επικίνδυνα το περίφημο μακροχρόνια). Κι αυτό στα πλαίσια που δεν μιλάμε για ονομαστικό αλλά για πραγματικό ΑΕΠ (δηλαδή δεν μιλάμε για ένα πληθωρισμένο νόμισμα) είναι αδύνατο ακόμα και στη χρυσή τριαντακονταετία του καπιταλισμού. Πόσο μάλλον στο μάλλον προβλέψιμο περιβάλλον της συνεχιζόμενης κρίσης.

     

    Γιαυτό και λέω πως παρότι εκ πρώτης όψεως είναι εκλογικά βολικό να λες πως το ατομικό αφορολόγητο όριο πλούτου είναι 300.000 ευρώ προκειμένου να ευχαριστήσεις ένα πολύ μικρό κομμάτι των ψηφοφόρων, είναι σαν να εμπαίζεις το υπόλοιπο 90% των ψηφοφόρων σου που όχι μόνο δεν διαθέτουν τέτοιον πλούτο σήμερα, αλλά δεν πρόκειται υπό καμία συνθήκη να πλησιάσουν αυτό το νούμερο όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουν, όσο μεγάλη κι αν είναι η ανάπτυξη που ο σύριζα υπόσχεται να φέρει.

     

    Αν λοιπόν θέλουμε να συνεχίσουμε να λέμε πως ο σύριζα είναι ένα κόμμα που έχει ως στόχο την αναδιανομή του πλούτου σε αυτή τη χώρα με όρους δικαιοσύνης και σε χρονικό διάστημα που να αφορά το προσδόκιμο των περισσοτέρων από εμάς, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσει δραματικά προς τα κάτω το όριο προσωπικού πλούτου που θεωρεί αφορολόγητο, κάτι που μπορεί να δυσαρεστήσει ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού, αλλά σίγουρα θα ωφελήσει την συντριπτική του πλειοψηφία (και τα φορολογικά έσοδα). Αλλιώς θα πρέπει να του πάρουμε το προσκοπικό σηματάκι που τον ονομάζει αριστερό κόμμα

     

     

    Και το τραπεζικό άλας της γης

    Η κρίση της κύπρου προκάλεσε απανωτά κοκομπλόκο στην επικοινωνιακή μηχανή του σύριζα. Μέρος αυτών των κοκομπλόκο ήταν μη προβλέψιμο, όπως για παράδειγμα η πολύ σκληρή στάση των ευρωπαίων και η σχεδόν άμεση απειλή για αποπομπή της κύπρου από την ευρωζώνη. Τα ίδια κοκομπλόκο άλλωστε προκάλεσε αυτή η στάση και στη μισή ευρώπη που τώρα ψάχνει να βρει που βρίσκεται και που πατεί.

    Όμως ένα άλλο κομμάτι του κοκομπλόκο, ήταν άχρηστο να συμβεί. Αυτό που φάνηκε περισσότερο επικοινωνιακά ήταν η υπεράσπιση των κύπριων και ξένων καταθετών με καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Φτάσαμε λοιπόν στο τραγελαφικό, ο σαμαράς να κάνει την πάπια για το κούρεμα των νοικοκυραίων με τις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, και ο σύριζα να βγαίνει στα κεραμίδια. Το τι άκουσαν τα αυτάκια μου γιαυτό το όριο δεν λέγεται. Τι ότι κάποιος μπορεί να πήρε μόλις το εφαπαξ του (το οποίο ως γνωστόν είναι άνω των 100.000 ευρώ για τους περισσότερους), τι πως βάζουν χέρι στα λεφτά των νοικοκυραίων, κλπ κλπ. Μέρος αυτής της επικοινωνιακής κλωτσοπατινάδας είναι σίγουρα και η πρόταση που αποδόμησα λίγο παραπάνω. Αν για τον σύριζα ο αποδεκτός αφορολόγητος πλούτος είναι μέχρι 300.000ευρώ, τότε δεν είναι παράλογο το 1/3 από αυτά μπορεί να είναι καταθέσεις.

     

    Μέσα λοιπόν από όλο αυτό το κοκομπλόκο, άκουσα στο κόκκινο και μία θεά του τμήματος χρηματο-οικονομικής πολιτικής του σύριζα (και κόβω μια τούφα από τα μαλλιά μου πως είναι τραπεζικό στέλεχος), να ολοκληρώνει την εικόνα λέγοντας λίγο πολύ πως οι τράπεζες είναι το αλάτι της γης, κι αν αφελληνιστούν, χίλια κακά θα μας βρούν και κυρίως δεν θα έρθει η ανάπτυξη.

     

    Ο όλος καβγάς γίνεται για την περίφημη ΑΜΚ (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου) των περίφημων 50δις που λέμε από πέρσι. Σύμφωνα με αυτή, οι τράπεζες πρέπει να βάλουν το 10% των χρημάτων και το υπόλοιπο θα το βάλουν τα γνωστά κορόιδα. Αν μια τράπεζα δεν καταφέρει να συγκεντρώσει αυτό το 10%, τότε θα το συμπληρώνει το κράτος και το μάνατζμεντ θα ανατίθεται στο κράτος.

     

    Αυτή είναι η περίφημη παπάρα περί αφελληνισμού των τραπεζών που οι έλληνες τραπεζίτες μας λιβανίζουν εδώ και 3 χρόνια. Το ότι δηλαδή μπορεί να κινδυνέψει ο σάλας να χάσει τη θέση του ως τραπεζίτης. Πως μπλέκεται ο σύριζα με τη θέση του σάλλα? Έλα μου ντε. Αλλά προσέξτε την καραμπόλα. Οι τράπεζες που δεν θα συμπληρώσουν το 10% της ΑΜΚ με δικά τους κεφάλαια θα πηγαίνουν άμεσα προς πώληση κι έτσι διάφοροι κακοί ξένοι θα έρθουν και θα μας πάρουν τις ελληνικές μας τράπεζες. Αυτό ο σύριζα προφανώς το θεωρεί κακό κι έτσι συμπράττει στη θέση των τραπεζιτών περί αφελληνισμού.

     

    Τώρα το να αρχίσω να αναλύω το πόσο κουλή είναι αυτή η θέση δεν έχει μεγάλο νόημα. Θα το πιάσω όμως από τις άκρες γρήγορα και εύκολα. Προσέξτε τώρα τις παραφυάδες και τι παθαίνεις όταν κάνεις κοινωνικές συμμαχίες με τα ίδια παλιά καλά μαγαζιά.

     

    1. τα τραπεζικά στελέχη δεν τα έχει ακουμπήσει η κρίση όπως τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας. Με την έννοια πως ούτε ανεργία 35% υπάρχει στον κλάδο, ούτε οι αμοιβές τους έχουν κοπεί στα 700ευρώ ακόμα. Ακριβώς επειδή οι τραπεζίτες ρουφάνε ρευστότητα απευθείας από την ΕΚΤ και το κράτος, κι ακριβώς επειδή έχουν πολύ μεγαλύτερους πονοκεφάλους να λύσουν. Έτσι προτιμούν να έχουν μια σχετική ηρεμία στο εσωτερικό μέτωπο γιατί δεν θα ήταν και όμορφο να βγαίνουν διάφορα τραπεζικά στελέχη και να μιλάνε για τους σκελετούς στη ντουλάπα. Αν λοιπόν η εθνική, η eurobank ή η πειραιώς δεν κρατήσουν το υπάρχον μάνατζμεντ και πουληθούν σε κάποιον σείχη του κατάρ ή τέλοσπαντων σε έναν επενδυταρά τύπου μελισσανίδη, τα τραπεζικά στελέχη γνωρίζουν πως οι νέες διοικήσεις, δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να κλείσουν τα μισά από τα 3000 καταστήματα, να απολύσουν κόσμο και να δίνουν τα 580 του βασικού , ακριβώς διότι ο εκβιασμός που υπάρχει με την παλαιά διοίκηση δεν θα ισχύει πια. Έτσι λοιπόν τα τραπεζικά στελέχη που έχουν σχέσεις με τον σύριζα, δανείζονται από τον σάλλα και τον λάτση την ωραία αφήγηση περί αφελληνισμού που να καλύπτει τον κώλο τους, κι ας σημαίνει αυτό επιπλέον δις σε κρατικό χρέος για τους γνωστούς μαλάκες.

    Λειτουργώντας δηλαδή ακριβώς με το παλιό καλό κλαδικό συμφέρον, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αδειάσουν όλη την υπόλοιπη κοινωνία (όπου πληρώνει μέσω του κράτους). Θα μου πείτε αυτό κάνουν όλοι 40 χρόνια τώρα. Πράγματι αλλά ποιος σας είπε ότι αυτή η λογική ακόμα δουλεύει?

     

    2. Τα διάφορα τραπεζικά στελέχη που ακουμπάνε στον σύριζα φυσικά έχουν φτιάξει μια αφήγηση που να μη λέει ξεδιάντροπα πως θέλουν να σώσουν τους κώλους τους. Γιαυτό και αρχίζουν να αραδιάζουν τις παπάρες περί της ανάπτυξης που θα έρθει πάλι μέσω των τραπεζών και αυτή η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει αν οι τράπεζες βρίσκονται σε ξένα χέρια (που είναι ως γνωστόν μαχαίρια). Σε περίπτωση που δεν γνωρίζουν αριθμητική 3ης δημοτικού, θα πρέπει να τους ενημερώσω πως τα 50δις της ΑΜΚ όπως έχουμε πει ξανά και ξανά, είναι πολύ λίγα για να καλύψουν όλους τους σκελετούς των τραπεζών, άρα στο επόμενο διάστημα αυτό το νούμερο θα φουσκώνει και θα φουσκώνει. Άρα ούτε δίφραγκο από τα επόμενα 100δις που θα δοθούν για τις τράπεζες, δεν θα οδηγήσει σε αύξηση δανείων και άρα “ανάπτυξη”. Δεν θα πω 150δις για να μη σας σοκάρω, αυτό θα σας το πω σε 2 χρόνια.

    Τον λογαριασμό για όλους αυτούς τους σκελετούς θα τον πληρώσει ξέρετε ποιος. Είτε με άμεσο χρήμα από το κράτος, είτε -βάση του νέου ευρωπλάνου- με κούρεμα καταθέσεων. Άρα τις παπάρες περί ανάπτυξης μέσω αύξησης τραπεζικού δανεισμού μπορούν να τις πουλήσουν πουθενά αλλού, διότι εμείς ψωνίσαμε ήδη από τον αλογοσκούφη και το γεγονός ότι ακούγονται αυτά από στελέχη του σύριζα με θέσεις στη διαμόρφωση της οικονομικής του πολιτικής, δείχνει το πόσο στραβά (και ηλίθια) αρμενίζει.

     

    3. Πάμε τώρα και στον περίφημο αφελληνισμό. Έστω λοιπόν πως βρίσκεται κάποιος μαλάκας να αγοράσει τις ελληνικές τράπεζες. Κι έστω ότι βγαίνει ο σύριζα κυβέρνηση. Ποια είναι η αφήγηση μέσα από τον σύριζα? Πως αν δεν έχουμε το μάνατζμεντ των τραπεζών στα χέρια μας, πως θα κατευθύνουμε την οικονομία? Σε περίπτωση που δεν το πήραν χαμπάρι, αυτό το κόλπο δεν δουλεύει από το 2008 και μετά. Ξέρω είναι κρίμα, γιατί τόσα χρόνια αυτό το κόλπο ξέραμε, αλλά τι να κάνουμε που δεν δουλεύει πια. Κι αν δούλευε, θα το είχαν χρησιμοποιήσει αυτοί που τόσο καλά το χειρίζονταν τις εποχές των παχιών αγελάδων, δηλαδή σίγουρα όχι ο σύριζα.

     

    Αλλά θα το βάλω και σε αριθμούς που θα δυσαρεστήσουν το τμήμα χρηματο-οικονομικής πολιτικής του σύριζα ή μάλλον προβλέψιμο κομμάτι τούτου. Έστω λοιπόν πως μετά τα 50δις ΑΜΚ θα χρειαστούν άλλα 50δις (και εδώ είμαι αισιόδοξος) για να ξελασπώσουμε τις τράπεζες προκειμένου να αρχίσουν να δίνουν νέα δάνεια. Προκαλώ οποιοδήποτε στέλεχος του σύριζα να βγει να υιοθετήσει τη γραμμή σαμαρά και παπαδήμου, πως μετά την ΑΜΚ των 50δις οι τράπεζες θα είναι υγιής και άρα εγώ είμαι ψεύτης που λέω ότι θα χρειαστούν πολλές δεκάδες δις ακόμα.

    Έστω λοιπόν πως κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι και σκάμε 60δις για να έχουμε και 10δις μαξιλαράκι να δώσουμε νέα δάνεια. Ας μην ασχοληθούμε που θα τα δώσουν αυτά τα δάνεια και τι ανάπτυξη θα φέρουν. Ας υποθέσουμε έτσι για πλάκα, πως αυτά τα τραπεζικά στελέχη ξέρουν να δίνουν δάνεια, λολ λολ λολ.

     

    Το ελληνικό κράτος λοιπόν -ως κύριος μέτοχος των τραπεζών- θα πρέπει να βρει 60 δις για να αρχίσει να δίνει νέα δάνεια. Μάλιστα για να το κάνει αυτό ο σύριζα θα πρέπει να παραπέμψει στις καλένδες όλα αυτά τα μεγαλεπίβολα νομοσχέδια περί μείωσης των υποχρεώσεων των υπερδανεισμένων νοικοκυριών. Όχι γιατί ο μητρόπουλος θα αρχίσει να κλαίει, αλλά διότι κάθε σεισάχθεια που θα εφαρμόζεται στην πλευρά των δανειοληπτών, θα έρχεται κατευθείαν από την άλλη ως ανάγκη ΑΜΚ για την κρατική τράπεζα. Με λίγα λόγια θα έχουν στα χέρια τους έναν γόρδιο δεσμό που δεν θα μπορούν να λύσουν.

     

    Πάμε τώρα στο άλλο ενδεχόμενο. Οι τράπεζες πωλούνται στους κακούς γερμανούς μετά την αύξηση των 50δις. Οι τράπεζες αφελληνίζονται κι εγώ βάζω τον δράκο μου να κλαίει. Έρχεται ο σύριζα στην κυβέρνηση. Ιδρύει λοιπόν μια νέα τράπεζα με 5δις ευρώ (κι όχι με 60δις όπως στην προηγούμενη περίπτωση) και μαζεύει όλες τις καταθέσεις στην ελλάδα, διότι αυτή η νέα τράπεζα είναι απολύτως υγιής καθώς δεν έχει κανέναν σκελετό στη ντουλάπα. Επειδή είναι νόμιμη και ηθική τράπεζα δεν δέχεται καταθέσεις άνω των 50.000 ευρώ. Και μπορεί να προσφέρει όσα δάνεια θέλει, αφού οι συριζαίοι πιστεύουν ότι έτσι θα φέρουν ανάπτυξη. Ταυτόχρονα περνάει και το νομοσχέδιο του τέκι για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και βάζει τον poltergeist (για τους νέους αναγνώστες ο poltergeist είναι ένα λογιστικό ρομπότ των αντιπόδων) να ασελγήσει πάνω στους ισολογισμούς των πουλημένων στους ξένοι τραπεζών εμφανίζοντας όλους τους σκελετούς. Τι έχουμε λοιπόν ? Έχουμε τις τράπεζες με τους σκελετούς να είναι στα χέρια κάποιου άλλου μαλάκα και την καθαρή τράπεζα στα χέρια του δημοσίου. Έχουμε δηλαδή μια αναστροφή του good bank, bad bank με το δημόσιο να κρατά το υγιές κομμάτι.

    Ζόρικο να συμβεί? Απολύτως διότι δεν θα βρεθεί κανένας μαλάκας να αγοράσει τις ελληνικές τράπεζες, αλλά ως σχέδιο βγάζει περισσότερο νόημα από το αστέρι του τμήματος χρηματο-οικονομικής πολιτικής του σύριζα (και τα άλλα αστέρια που κρύβονται από πίσω του). Ποιος είναι ο μόνος που βγαίνει χαμένος από την υπόθεση? Τα τραπεζικά στελέχη φυσικά που θα δουν τους εαυτούς τους στη θέση του πρεκάριου που έχει έρθει και η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Και ως γνωστό όλοι μπορεί να γίνουν πρεκάριοι για το καλό του έθνους, εκτός από εμάς τους ίδιους.

     

    Με τέτοιες πολιτικές θέσεις και συμμαχίες τρέχα τώρα να ψήσεις το 60% των νέων που είναι άνεργοι να σπάσουν τον κώλο τους για πάρτη σου, για τον αφελληνισμό των τραπεζών. Τι θα τους υποσχεθείς? Πως με αυτή την κίνηση θα φέρεις τον σοσιαλισμό ή πως θα βρουν δουλειά στην τράπεζα? Για το πρώτο καλή τύχη, για το δεύτερο, το έκανε και η κυβέρνηση σιμήτη αυτό τότε που ακόμα οι τράπεζες έκαναν προσλήψεις. Λέτε να μπορεί να δουλέψει τώρα?

     

    Στο επόμενο τεύχος σας υπόσχομαι όχι άλλος σύριζα, και θα έχουμε μια νέα τεχνική με πορνοφωτογραφίες