• Οι φράουλες ανήκουν σε αυτόν που τις μαζεύει

    Date: 2013.04.26 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags: ,,

    Η φράουλα είναι ένα από τα κατεξοχήν προϊόντα που οι οικονομολόγοι ονομάζουν, εντάσεως εργασίας. Με απλά λόγια για το μεγαλύτερο μέρος του κόστους παραγωγής της, ευθύνεται η εργασία που χρειάζεται.

    Είναι επίσης ένα ευπαθές προϊόν με πολύ μικρή σεζόν και πολύ συγκεκριμένες κλιματικές προτιμήσεις. Για την ακρίβεια αγαπά τα ηπειρωτικά κλίματα ελαφρώς πιο βόρια της ελλάδας. Και τότε γιατί σκατά η ελλάδα και η ισπανία εξάγουν φράουλες? Μα γιατί βάση του συνθήματος όλα τα φρούτα όλες τις εποχές, η σεζόν της φράουλας στην ελλάδα έρχεται νωρίτερα από τη σεζόν της πραγματικής φράουλας. Α ναι ξέχασα να σας πω. Αν είστε από τη βόρια ελλάδα ή αν έχετε φάει φράουλες της κεντρικής ευρώπης στην εποχή τους, θα ξέρετε ήδη πως η φράουλα μανωλάδας έχει τόση σχέση με φράουλα, όσο η ντομάτα ολλανδίας έχει σχέση με ντομάτα.

    Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τα σουπερμάρκετ που πολύ συγχύζονται όταν οι γραμμές τροφοδοσίας τους στερεύουν. Για τα σουπερμάρκετ, κάτι που μοιάζει με φράουλα και κάτι που μοιάζει με ντομάτα είναι αρκετά για να ικανοποιήσουν τη ζήτηση του καταναλωτή που εκεί που τσιμπάει την κρέμα γάλακτος, σκέφτεται ας πάρω κι ένα κεσεδάκι “φράουλες”.

    Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε αυτή η καταπληκτική ευκαιρία, όπου οι μανωλαδιότες γίνανε μπίζνεσμεν και η -τρόπος του λέγειν- φράουλα μανωλάδας εξαγώγιμο προϊόν. Το μικρό πρόβλημα σε αυτή την καταπληκτική ιδέα ήταν φυσικά πως το γαμημένο φρουτάκι πρέπει να το ξετινάξεις στα φάρμακα για να επιβιώσει εκτός της γεωγραφικής του εντοπιότητας. Αλλά ποιος χέστηκε για τους καταναλωτές ας πρόσεχαν αυτό είναι ένα externality στα πλαίσια που τα όρια είναι κάτω από τα ανώτατα που θέτει η ΕΕ. Το δεύτερο προβληματάκι με το γαμημένο φρουτάκι είναι πως συνεχίζει να είναι προϊόν εντάσεως εργασίας και άρα για να είναι ανταγωνιστικό πρέπει κάποιος αράπης να το μαζέψει, είτε βρίσκεται στην ελλάδα, είτε στην ισπανία. Αλλά και ο αράπης είναι externality διότι δεν ψηφίζει και του κάνουμε τη χάρη και του δίνουμε δουλειά. Άρα όλα μια χαρά.

    S Vs F

    Φυσικά υπήρχαν πάντα κάποιοι τρελοί που δεν το θεωρούσαν μια χαρά. Αλλά ήταν κι αυτοί externality ή μια μικρή ασήμαντη ποσότητα. Κι όσο η μηχανή δούλευε καλά, κανείς δεν ενδιαφερόταν για μερικές δεκάδες χιλιάδες αράπηδες, είτε έχτιζαν ολυμπιακούς παρθενώνες, είτε μάζευαν φράουλες. Εδώ η ελληνική κοινωνία δεν ενδιαφερόταν για το αίμα της, για τους αράπηδες θα ενδιαφέρεται? Άρα μαύρα τα μαντάτα?

    Εντελώς. Με μια μικρή αλλά όχι ασήμαντη διαφορά. Ότι εδώ και πέντε χρόνια ζούμε σε μια άλλη κατάσταση. Μια κατάσταση που μοιάζει με την παραπάνω αλλά είναι δραματικά διαφορετική. Είναι η περίοδος που το σκατό χτύπησε στον ανεμιστήρα όπως πολύ περιγραφικά λένε οι αμερικάνοι. Και η κακή η μοίρα του έλληνα, έφερε μέρος των τρελών που δεν θεωρούσαν την εκμετάλλευση των αραπάδων μια χαρά, να είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα να είναι η επόμενη σίγουρη κυβέρνηση της χώρας.

    Η ελληνική κοινωνία λοιπόν συναντιέται με αυτούς τους περίεργους και τους τρελούς που πήραν 27% στις εκλογές και αρχίζει να τους γνωρίζει. Και φυσικά δεν τους γνωρίζει γιατί ξαφνικά άρχισε να ενδιαφέρεται για τους αράπηδες και τους κορμοράνους. Τους γνωρίζει από ανάγκη γιατί καταλαβαίνει που την οδηγεί η προηγούμενη κατάσταση που ζούσαν τώρα που το σκατό έχει απλωθεί ακόμα και στους ανεμιστήρες των “αξιοπρεπών” ανθρώπων. Αυτών που τις καλές μέρες δεν θα ψήφιζαν τίποτα ποιο περίεργο από τον πρόεδρο φώτη, κι αυτό τις καλές μέρες που ένιωθαν ότι θα ήθελαν να προστατέψουν ένα γατάκι ή ένα αραπάκι στην αφρική.

    Σε αυτή την ιστορική συνάντηση που συμβαίνει μετά τις εκλογές ο σύριζα έχει βαλθεί να αποδείξει πως είναι καλό παιδί και πως δεν υπάρχει τίποτα να φοβάται κανείς ψηφίζοντας τον. Στόχος του η ανόρθωση της χώρας όπως λένε, και υπόρρητη υπόσχεση πως τα πράγματα θα επιστρέψουν σε μια λίγο καλύτερη εκδοχή της εποχής πριν μας βρει το μεγάλο κακό.

    Για να το κάνει αυτό ο σύριζα έχει φορέσει τα καλά του κι έχει βαλθεί να καθησυχάζει τους πάντες. Οι μόνοι κακοί είναι τα αφεντικά και ο καπιταλισμός. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στην ελληνική κοινωνία. Όλα τα λένε οι εχθροί μας και η μέρκελ για να κάμψουν ο φρόνημά μας. Τους οποίους εχθρούς/εταίρους θα επισκεφθούμε, θα εξηγήσουμε τις θέσεις μας κι αυτοί θα αρχίσουν να μας ραίνουν με φράγκα από τα κοινοτικά ταμεία και την τράπεζα επενδύσεων. Έτσι θα βγούμε από την κρίση κυρίες και κύριοι.

    Αυτή η υπόσχεση είναι διάχυτη μετά τις εκλογές. Μπορείτε να τη δείτε στο νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά (όσοι το ξεχάσατε ήδη εδώ, κι εδώ), στη ρητορική τσίπρα για το πως θα πάει στην ευρώπη να διαπραγματευτεί και θα γυρίσει μ’ ένα τσουβάλι λίρες ή τουλάχιστον με την ευγενική ανοχή των εταίρων μας να κάνουν τα στραβά μάτια τώρα που κατάλαβαν το λάθος τους. Σε αυτή τη λογική κινείται και η ποσοτικοποίηση των όσων σας έλεγα παραπάνω όπως μπορείτε να τη δείτε στις θέσεις του σύριζα για την οικονομική πολιτική. Οι προτάσεις -πολλές από τις οποίες είναι θετικότατες- είναι γεμάτες φοροελαφρύνσεις και παροχές (μείωση εσόδων και αύξηση εξόδων) και πουθενά δεν υπάρχει η πρόβλεψη για το που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα. Μόνο το αόριστο πιάσιμο της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου και η ΣΤΑΔΙΑΚΗ αύξηση του φόρου των επιχειρήσεων (άρα ζήσε μάη μου). Το ενδεικτικότερο της λογικής που διέπει το κείμενο, είναι η θέσπιση αφορολογήτου ορίου στους έχοντες προσωπική περιουσία κάτω των 300.000 ευρώ. Όσοι δεν βρίσκετε παράλογη και κοινωνικά άδικη (σε επίπεδο κοροϊδίας) την πρόταση, σας υπόσχομαι ότι θα την κάνω ταληράκια την επόμενη φορά.

    Τέλοσπάντων μπορείτε να την ακούσετε παντού στα στελέχη του σύριζα. Τόσες είναι οι αναφορές που πια δεν κρατάω τα λινκ γιατί δεν έχει νόημα. Γι’ αυτό και μόλις η “βελτιωμένη” πρόταση για την κύπρο με μπλε και πράσινους κόκκους πήρε την τελική μορφή της, οι συριζαίοι συνέχιζαν να σκούζουν για τους καταθέτες με καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και την αδικία που υπέμεναν. Οπότε ή βάλθηκαν να υπερασπίζονται τις ανισότητες του καπιταλισμού, ή -όπως πιστεύω- έμπλεξαν τα μπούτια τους πιστεύοντας πραγματικά την αφήγηση πως ο μόνος κακός είναι ο λάτσης και ο καπιταλισμός.

    Μια από τις τελευταίες μόδες είναι η υιοθέτηση της έκκλησης των τραπεζιτών να μην “αφελληνιστούν” οι ελληνικές τράπεζες. Πριν 2 βδομάδες άκουσα με ταυτάκια μου μέλος της ομάδας χρηματο-οικονομικών του σύριζα (και σίγουρα τραπεζικό στέλεχος από τον τρόπο που μιλούσε) να εκθειάζει τον τραπεζικό τομέα, να μας λέει λίγο πολύ πως είναι το αλάτι της γης και να αναρωτιέται πως θα έρθει η ανάπτυξη χωρίς τις τράπεζες? Σε περίπτωση που δεν βρίσκεται και σε αυτό κάτι παράλογο υπόσχομαι να το εξηγήσω μαζί με το αφορολόγητο. (δύο τα κρατούμενα)

    Όλη η ελλάδα μια μανωλάδα

    Το τελευταίοτερο επεισόδιο στο σήριαλ ο μωάμεθ και το βουνό ήταν η μανωλάδα. Και εδώ θα γίνω πιο αναλυτικός, εξηγώντας σας τον συριζαίικο επικοινωνιακό τραχανά έτσι όπως τον μυρίζομαι. Οι θέσεις του σύριζα για τους μετανάστες είναι οι ίδιες θέσεις που είχε το κόμμα όταν ήταν ακόμα ένα πλοίο με τρελούς, με λίγα λόγια διάφορες από τις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η διαφορά φάνηκε ξεκάθαρα με την υπόθεση των 300 της νομικής που έγινε αργότερα γνωστή ως υπόθεση της υπατείας. Εκεί, κάποιες ομάδες μέσα και πέριξ του σύριζα έκαναν μια κίνηση για να αναδείξουν τον παραλογισμό της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής και ο σύριζα σχεδόν αντανακλαστικά τις υιοθέτησε και έτρεξε αμέσως δίπλα τους. Ό,τι ακριβώς περίμενες από αυτούς τους ανθρώπους.

    Όμως γρήγορα έγινε γνωστό πως επικοινωνιακά η κίνηση δεν δούλευε. Οι δημοσκοπήσεις έβγαλαν τον σύριζα να είναι περί του 70% εκτός των διαθέσεων της ελληνικής κοινωνίας. Κάπως έτσι λοιπόν όταν ξανασυνέβη η μανωλάδα (διότι η μανωλάδα υπάρχει σχεδόν εδώ και μια 10ετία στην επικαιρότητα), ο σύριζα αποφάσισε να διαχειριστεί το ζήτημα επικοινωνιακά κι όχι με βάση της αρχές του.

    Τον τόνο τον έδωσε εντελώς άθελα της -με τον αμοραλισμό που διακρίνει έναν άνθρωπο που ζει σ’ ένα άλλο σύμπαν- η βουλευτής του σύριζα στον νομό ηλίας κ.αρβανίτη . (Ευσταθία Ευσταθίου Γεωργοπούλου-Σαλτάρη) Το αστέρι τούτο βγήκε στον ρ/σ “στο κόκκινο” και λίγο πολύ είπε ότι η φράουλα είναι εξαγωγικό προϊόν και δεν γίνεται να την καταδικάζουμε επειδή υπάρχει ένας κακός παραγωγός. Άσε που είναι και η κρίση και ρίχνει τα μεροκάματα. Υπερασπίστηκε δηλαδή την αυτονόητη κατάσταση προτού τα σκατά και ο ανεμιστήρας αποκτήσουν τη διαλεκτική τους σχέση.

    Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ όλων, που ο διευθυντής του σταθμού αναγκάστηκε να παρέμβει στο στούντιο εξηγώντας λίγο πολύ πως εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με την κυρία (θα ήθελε).

    Όμως μέχρι την επόμενη μέρα η επικοινωνιακή μηχανή είχε πάρει εμπρός. Εδώ να σημειώσω πως η επικοινωνιακή μηχανή του σύριζα λειτουργεί σχεδόν άψογα πια και δεν έχει καμία σχέση με το πανηγύρι που ήταν πριν από 2 χρόνια. Τι έκαναν οι spin doctors? Έψαξαν να βρουν έναν τρόπο να διαχειριστούν επικοινωνιακά το ζήτημα προκειμένου να μη βρεθούμε σε μια νέα υπατεία. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το σύνθημα “όλη η ελλάδα μια μανωλάδα”. Το spin λίγο πολύ είναι πως οι αράπηδες είναι κι αυτοί εργαζόμενοι, όπως και οι μισοί έλληνες (γιατί οι άλλοι μισοί είναι άνεργοι) και πως και οι αράπηδες είναι θύματα εκμετάλλευσης σαν τους υπόλοιπους έλληνες. Έβαλαν και δύο γενικές για να φαίνονται ιντελέ και να γουστάρουν κι έτσι η μνημονιακή πολιτική (αυτό το όλο και πιο αδειανό πουκάμισο) ήταν η μόνη υπεύθυνη για το τι συνέβη στη μανωλάδα. Άντε και τα αφεντικά, αλλά μόνο αυτά που δεν σε ασφαλίζουν. Για όποιον θέλει να εντρυφήσει στις περικοκλάδες αυτής της εθνικά υπερήφανης στάσης, μπορεί να διαβάζει αυτό το πολύ ενδεικτικό κείμενο (όπου πρακτικά τα της μανωλάδας συγκρίνονται με ανάλογες πρακτικές στον υπόλοιπο κόσμο και βρίσκουμε πως είμαστε κοντά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ ταυτόχρονα μοναδικός υπεύθυνος για το ζήτημα είναι φυσικά ο καπιταλισμός). Δεν ξέρω τις σχέσεις της συντάκτριας με τον σύριζα, για εμένα όμως έπιασε στον αέρα τη λογική πίσω από το επικοινωνιακό μασάζ. Και προσθέτοντας μία από μέρκελ που κολάει παντού έδεσε το αυγολέμονο.

    Το φρικιό

    Μα ρε τέκι τι έχεις εναντίον αυτής της επικοινωνιακής διαχείρισης, διαφωνείς με τα όσα λένε ? Όχι φυσικά δεν διαφωνώ κι αυτή είναι η μαγκιά μιας καλής επικοινωνιακής διαχείρισης. Είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να διαφωνούν μόνο οι τζήμεροι και οι σαμαράδες. Αλλά αν τα πράγματα δούλευαν ακόμα έτσι, τότε θα είχαμε ακόμα τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό και ο κουβέλης θα πήγαινε από κυβερνητική επιτυχία σε κυβερνητική επιτυχία. Το γεγονός πως αυτά τα δύο δεν συμβαίνουν θα έπρεπε να ανησυχήσει την τακτική του σύριζα να διαχειρίζεται τα πάντα μόνο ως επικοινωνιακά γεγονότα.

    Με λίγα λόγια, επικοινωνιακή διαχείριση χωρίς περιεχόμενο είναι μια ακόμα φούσκα έτοιμη να συγκρουστεί με την πραγματικότητα σε 5.4.3.2.1 (πλάφ!)

    Ακριβώς όπως συγκρούστηκε μετά την κύπρο και η άλλη επικοινωνιακή φούσκα όπου ο τσίπρας θα πήγαινε στους εταίρους και θα γύριζε μένα σακούλι χρυσάφι (ή τέλοσπαντων την ανοχή τους). Ή όπως όλοι πια -ακόμα και οι οικονομικώς άσχετοι- υποψιαζόμαστε πως οι τράπεζες δεν είναι το αλάτι της γης και σίγουρα δεν θα είναι το όχημα της ανάπτυξης και της Dolce Vita. Εντάξει περίπου όλοι, εξαιρείται ο στουρνάρας, διάφορα τραπεζικά στελέχη και προφανώς ένα τμήμα του τομέα χρηματο-οικονομικής πολιτικής του σύριζα.

     

    Νομίζω το πιάνετε αυτό που θέλω να πω. Ο σύριζα πήρε 27% όχι γιατί ξαφνικά η κοινωνία ανακάλυψε τα λάθη της, αλλά γιατί ο παλιός τρόπος που γίνονται οι μπίζνες δεν δουλεύει πια και το πολιτικό προσωπικό που τις εξέφραζε έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Έτσι το μόνο που της έμεινε είναι το πλοίο των τρελών που ονομάζεται σύριζα. Η συνετή και μετρημένη πολιτική θέση που χαϊδεύει τις ξεπεσμένες φαντασιώσεις του παλιού παραδείγματος, καταρρέει αύτανδρη. Κι εμείς παρακολουθούμε αυτό το πλοίο των τρελών να φοράει τα καλά του και να βαδίζει ολοταχώς εκεί που οι μετρ του παλιού παραδείγματος απέτυχαν.

    Ο μωάμεθ τρέχει αλαφιασμένα προς το βουνό, τη στιγμή που το βουνό τρέχει ολοταχώς προς τον τρελό προφήτη 2 χρόνια τώρα. Κι αντί ο τρελός προφήτης να λάμψει περισσότερο για να κάνει το βουνό να τρέξει πιο γρήγορα, τρέχει λαχανιάζοντας προς το βουνό, ξεχνώντας εντελώς το πραγματικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει με το που το φτάσει. Και τσαλαβουτά σ’ένα μπαράζ επικοινωνίας χωρίς περιεχόμενο και με μοναδικό στόχο να προσελκύσει παραπάνω ψηφοφόρους θυσιάζοντας όσα κομμάτια κοινής λογικής τον διέκριναν.

    Δυστυχώς για τον σύριζα, η μαγική μου σφαίρα λέει πως δίνουν τη λάθος μάχη. Διότι το πραγματικό τους πρόβλημα είναι πως με την πλήρη ανυπαρξία πλάνου, θα χάσουν τους πάντες μέσα σε 3μήνες μ’ ένα χρόνο (ανάλογα με το πόσο σκληρά το παίξουν οι εταίροι). Κι αυτό θα είναι το καλό σενάριο.

    Όταν είσαι κυβέρνηση το επικοινωνιακό μασάζ δουλεύει μόνο όσο όλα πάνε “μια χαρά” και η κοινωνία περιμένει να μην της χαλάσεις τη ζαχαρένια με εκπλήξεις που θα απομακρύνουν το όνειρο της νέας μπέμπας που έχει βάλει στο μάτι εδώ και 2 χρόνια ή του νεόδμητου διαμερίσματος με θέα τον καλλίπυγο τέκι από τη μία και τη θαλπωρή του τζακιού από την άλλη.

    Με το να κουρδίζει την επικοινωνιακή του μηχανή θυσιάζοντας κάθε άλλη ανάλυση, ο σύριζα πέφτει θύμα της ίδιας της αφήγησης που πλασάρει στους μουζίκους “για να τους φέρει στα νερά του”. Είναι ένα κλασικό πρόβλημα των λενινιστικού τύπου κομμάτων και των γραφειοκρατιών εν γένη. Πως κάποια στιγμή πιστεύουν το ίδιο το ζωτικό τους ψέμα και γίνονται γελοίες. Σαν τον στουρνάρα ή τον όλι ρεν. Γιαυτό η ειλικρίνεια απέναντι στους ψηφοφόρους πέρα από μια ηθική είναι και μια καλή στρατηγική. Διότι αφαιρεί την περιπλοκότητα που προσθέτει αυτή τη διπλή συζήτηση του “έσω κόμματος” και του τι λέμε έξω στα παιδιά. Της μηλαίας και της μηλίτσας.  Και είναι εντυπωσιακά λυπηρό πως ο σύριζα έχει πάρει αυτόν τον δρόμο πριν ακόμα προλάβει να γίνει καθεστώς.

    Συμπερασματικώς, παρεμπιπτόντως, εν κλειτορίδι .

    Θυμάστε όταν μαθαίναμε να γράφουμε εκθέσεις για τις πανελλήνιες που οι εκθεσάδες και οι φιλόλογοι στο σχολείο μας μάθαιναν τα κόλπα της πετυχημένης έκθεσης? Θυμάστε πως ένας από τους βασικούς κανόνες ήταν να μην πηγαίνεις κόντρα στη βασική θέση του θέματος γιατί μετά θα έπρεπε να εξηγήσεις γιατί δεν είσαι ελέφαντας και δεν είχες ούτε το χρόνο και πιθανώς ούτε τα επιχειρήματα για να το κάνεις? Ε μπορείτε να φανταστείτε πως ήμουν από εκείνα τα φρικιά που δεν άντεχαν να συμφωνήσουν με κάτι που διαφωνούσαν μόνο και μόνο για να πάρουν έναν καλό βαθμό. Και οι φιλόλογοί μου απλά ήλπιζαν ότι θα πέσω σε έναν διορθωτή ή έναν αναβαθμολογητή που θα καταλάβαινε ότι αυτά που έγραφα κάτι άξιζαν παραπάνω από “εκτός θέματος”. (αλλά πιστεύω ότι κρυφά καμάρωναν για τον δονκιχωτισμό της ηλικίας μου)

    Όπως βλέπετε η τακτική δούλεψε, πήρα έναν μέτριο βαθμό και οι φιλόλογοι μου ξεφύσηξαν από ανακούφιση, αλλά από τότε μου έχει μείνει το κουσούρι να σπάω το κεφάλι μου να βρίσκω λύσεις όσο ατελείς κι αν είναι. Και τις χρειαζόσουν για να αποδείξεις ότι το TINA του θέματος δεν ήταν τόσο ντετερμινιστικό. Αυτό παραδόξως με βοήθησε κι αργότερα διότι τελικά δεν χρειάζεται να τα βάλεις με ανεμόμυλους. Το μόνο που χρειάζεται να δείξεις, είναι ότι η λύση σου βγάζει λίγο παραπάνω νόημα από το ΤΙΝΑ. Κι αν η λύση ενός καραγκιόζη έχει λίγη παραπάνω κοινή λογική από το ΤΙΝΑ τότε το TINA καταρρέει χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Ακριβώς διότι αυτό είναι αδύνατό σημείο κάθε ΤΙΝΑ.

     

    Στην επικοινωνιακή τρίπλα του σύριζα λοιπόν, το σύνθημα ήταν το “όλη η ελλάδα μια μανωλάδα” κάτι που δεν μας λέει τίποτα για το πρόβλημα και τη λύση του. Εκτός ότι όταν καταργήσουμε το μνημόνιο, θα ασφαλίσουμε τους αράπηδες στο ΙΚΑ με το σύνθημα “οι αράπηδες πληρώνουν τις συντάξεις σας” (άλλο ένα ψέμα) και θα τους δίνουμε τον βασικό δηλαδή 700/(22*8)=4ευρώ επί 6 ώρες που δουλεύουν οι αράπηδες 24 ευρώ τη μέρα +ΙΚΑ. Και τότε θα είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα έτσι δεν είναι?

    Δεν θα εξετάσω βέβαια αυτή τη στιγμή την αδυναμία του σύριζα να καταργήσει το μνημόνιο πέρα από τα λόγια. Θα εξετάσω όμως το γεγονός πως προσπαθώντας να επαναφέρουν την παλιά κοινωνική αδικία (αυτή της γενιάς των 700ευρώ) μπορεί να ακούγεται σαν σοσιαλιστικό όνειρο αυτή τη στιγμή, αλλά είναι στην πραγματικότητα σαν το ανέκδοτο με τον χότζα και τα ζώα στο σπίτι. Με το επιπλέον κερασάκι πως είναι αδύνατο να ξαναπεράσεις το ποτάμι του 2004.

    What are we fighting for?

    Είναι λοιπόν αυτή η υπόσχεση κάτι για το οποίο αξίζει να πολεμήσεις? Προσωπικά πιστεύω όχι και μάλλον αυτό φαίνεται να πιστεύουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Που βέβαια θα ψηφίσουν σύριζα αλλά δεν θα κόψουν και τον κώλο τους γιαυτόν. Γιατί? Διότι όπως προσπαθούσα να εξηγήσω στην τετραλογία ο αγώνας τώρα δικαιώνεται, κι όπως θα μπορούσε να σας εξηγήσει κάθε εταιρικός γκουρού που σέβεται τον εαυτό του, χωρίς όραμα δεν πας πουθενά. Ακόμα και ο σιμήτης στις εποχές των χιλίων παχιών βατράχων χρειαζόταν τους ολυμπιακούς για να κρατήσει ένα μαγαζί που πήγαινε με τον αυτόματο. Να θυμίσω πως ήταν τόσο εύκολο το έργο τους που ακόμα κι ένας παπαντωνίου μπορούσε να είναι υπουργός οικονομικών με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη (για προφανείς λόγους). Φανταστείτε πόσο αναγκαίο λοιπόν είναι σήμερα που ζούμε στις εποχής της παχιάς σκνίπας και το τσιτσι είναι λιγοστό.

    Τι θα έκανε λοιπόν ο δικτάτορ τέκι στην περίπτωση της μανωλάδας? Θα είχε κι αυτός σύνθημα φυσικά γιατί η επικοινωνία είναι σημαντικό πράγμα. Αλλά το σύνθημα θα είχε περιεχόμενο και όραμα για να ανθίσουν χίλιες ψυχές στα πόδια του (του συνθήματος, όχι του δικτάτορα). Το σύνθημα θα ήταν -ναι καλά το φανταστήκατε- ο τίτλος του άρθρου. Η φράουλα είναι όπως είπαμε και στην αρχή προϊόν εντάσεως εργασίας. Άρα αυτός που την μαζεύει, είναι αυτός που αξίζει να πληρωθεί τα περισσότερα για δαύτη. Κι αυτό είναι ένα σύνθημα με το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να ταυτιστούν. Την κατάργηση της δουλείας, δηλαδή της εκμετάλλευσης της υπεραξίας των άλλων. Πως θα το έκανε ο δικτάτωρ αυτό? Τώρα πάνω στην τούρλα του σαβάτου, τώρα που οι μανωλαδιώτες νιώθουν την καυτή πατάτα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν. Τώρα που νιώθουν σαν ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από το άουσβιτς. θα έστελνα το κλιμάκιο μου από διάφορους γλυκομίλητους και κοινωνικά ευχάριστους ανθρώπους. Που πολύ γλυκά θα τους εξηγούσαν αυτό που και οι ίδιοι παραδέχονται στην κατάπτυστη ανακοίνωση τους. Πως χωρίς αράπηδες, δεν έχει φράουλες. Εκεί λοιπόν τους προσφέρεις μια διέξοδο. Κρίση ξε-κρίση θα πρέπει να μοιραστούν 50-50 την επιχείρησή τους με τους αράπηδες (έλληνες ή ξένους) που θα δουλέψουν για δαύτη.

    Ναι ξέρω κανείς από τη σημερινή κοινωνία της μανωλάδας δεν θα το δεχόταν αυτό. Γιαυτό και το κλιμάκιο θα τους έλεγε ότι ο δικτάτωρ είναι πάρα πολύ συγχυσμένος κι όποιος δεν συμφωνήσει στο σχέδιο με τις fairtrade φράουλες, θα φάει τέτοιο μποικοτάζ πανευρωπαϊκά που θα αναγκαστεί να τις βάλει στον κώλο του. Και η συχνότητα που θα ακούγεται η φράση, “κωλοφράουλες μανωλάδας” θα είναι μεγαλύτερη από το κλίση του επιθέτου αντιμνημονιακός-ή-ό. Διότι ρε μαλάκα ποιος θέλει να του θυμίζουν ότι οι φράουλές του είναι βαμμένες στο αίμα? Ποιος δεν θα κάνει retweet και like στο facebook μια θέση που μόνο οι ψυχοπαθείς τζήμεροι θα αρνηθούν και για την οποία έχουν δει 150 χολυγουντιανα έργα από τότε που καταργήθηκε η δουλειά δηλαδή βαριά 150 χρόνια?

    Τώρα βέβαια οι παραγωγοί πάλι δύσκολα θα συμφωνήσουν, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν πολλές εναλλακτικές. Ή θα πρέπει να στραφούν προς τον ΓρΑΠ που τους εκθείαζε περιμένοντας για βοήθεια, ή προς τη χρυσή αυγή. Που θα θελήσει να αντικαταστήσει τους βρωμο-αράπηδες με έλληνες καθαρούς αραπάδες.

    Επειδή δυστυχώς όμως το λογότυπο της σβάστιγκας δεν έχει αρκετό marketability στην ουσία οι παραγωγοί θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να συμφωνήσουν μαζί σου. Κάτι που θα βοηθηθεί από τους γλυκομίλητους ανθρώπους του κλιμακίου που είτε με τη φοβέρα, είτε με το φιλότιμο, θα πείσουν τους μανωλαδιώτες να πάψουν να νιώθουν σαν τα χωριά πέριξ των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

    Δύσκολο? Ναι είναι δύσκολο. Αλλά στην ουσία είναι ελαφρύς περίπατος εμπρός στα πράγματα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο σύριζα ως κυβέρνηση. Άρα μπορούν να το δουν κι ως προπόνηση. Και ταυτόχρονα όταν το κάνεις αυτό για 5 πράγματα θα δημιουργήσεις έναν πόλο γύρω από τον οποίο μπορούν οι άνθρωποι να σταθούν και να παλέψουν γι’αυτά. Να σε υποστηρίξουν και να ξέρουν γιατί. Να βγουν στον δρόμο να ψήσουν τον γείτονά τους, τη μαμά τους και τον ξάδερφο που φοβάται τις καταθέσεις του και να σε κάνουν viral για να χρησιμοποιήσω μια φράση της μοδώς που θα χρησιμοποιούσε και η τελευταία πιαρατζού. Να πάνε στη δραχμή, στο σοσιαλισμό ακόμα και στο διάβολο διότι ξέρουν τι θέλουν να κάνουν*. Ακριβώς τώρα που οι άνθρωποι ψάχνουν το καινούργιο παράδειγμα, διότι ο παλιό μας τελείωσε. Κι αυτό δυστυχώς ο σύριζα είναι εμφανές πια πως δεν το καταλαβαίνει.

     

    * όπως έγραψε κι ένας άλλος βρωμερός καραγκιοζης προφητικά πριν τις εκλογές: “Δε βρέθηκε κανείς να σας πεί για τις βλαβερές συνέπειες του ετεροκαθορισμού; Για το πόση ηττοπάθεια ζέχνει το να τρέχεις πίσω απ’ τον αντίπαλο, να του επιτρέπεις να καθορίζει την ατζέντα σου αντί να μπαίνεις μπροστά, να λάμπεις αυτόφωτα, να εμπνέεις, να συναρπάζεις, να αφήνεις τους άλλους να προσπαθούν να εξηγούν τη σκόνη σου που αναπνέουν στο πέρασμά σου απ’ την υποδεέστερη ύπαρξή τους;

    Είστε η πλευρά του Καλού, αυτό να μας δείξετε, όχι ποιοί είναι οι κακοί, αυτό το ξέρουμε, το βιώνουμε.

    Είστε Τζεντάϊ, μην αφήνετε το Άστρο του Θανάτου να καθορίζει την ατζέντα στο γαλαξία.

    “

    ΥΓ σας χρωστάω δύο ρέστα ταληράκια για τις οικονομικές χλαπάτσες που άφησα χωρίς λεπτομέρειες (το ατομικό αφορολόγητο των 300.000 ευρώ + τον αφελληνισμό των τραπεζών) θα σας τις αναλύσω το πολύ σε μία βδομάδα το υπόσχομαι.