• I spy with my little eye (το ευρωπαικό κρυστάλινο σφαιρίδιο)

    Date: 2013.03.12 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:

    Η κατάσταση στην ευρώπη είναι απελπιστικά βαρετή, boring βρε παιδί μου, όλοι περνάμε μια χαρά, έχουμε μερικά προβληματάκια αλλά ξέρετε τώρα τα ξεπερνάμε. Πάντα με αγάπη εννοείται.

     

    Tempest in a teacup

     

    Από τον ιούνιο λοιπόν που το γιούρογκρουπ αποφάσισε να βάλει την ΕΚΤ να τυπώσει απεριόριστα αν υπάρξει ανάγκη, έχουμε μείνει στο “αν υπάρξει ανάγκη”. Με τα επιτόκια της ισπανίας και της ιταλίας στο θεό, μια τέτοια ανάγκη ήταν πέρα για πέρα ορατή. Όμως εντελώς μαγικά και απρόσμενα προς το τέλος του χρόνου τα επιτόκια των δύο χωρών έπεσαν σε σχεδόν νορμάλ επίπεδα. Λέτε να μειώθηκε το έλλειμμα της ισπανίας, ή το χρέος της ιταλίας? Πού τέτοια τύχη και οι δύο χώρες βρίσκονται στα ίδια κόκκινα που βρίσκονταν εκείνες τις κρίσιμες μέρες του καλοκαιριού. Λέτε τελικά ο προφήτης ντράγκι να το έκανε το θαύμα του?

     

    Είναι προφανές πως το έκανε αλλά επειδή δεν το έκανε με την παρέμβαση της εκτ, αρχίζω να υποψιάζομαι πως σαν καλός ιταλός έβαλε τα υπόγεια μέσα. Ξαφνικά δηλαδή οι “αγορές” θεώρησαν πως τα ομόλογα της ιταλίας και της ισπανίας έγιναν σχεδόν το ίδιο ελκυστικά με της γαλλίας. Έχω γίνει βαρετός να λέω πως δεν υπάρχουν “οι αγορές”. Ή μάλλον πως υπάρχουν αλλά δεν είναι αυτό το απρόσωπο τέρας που όλοι οι πολιτικοί θέλουν να δείχνουν τρομαγμένοι με το δάκτυλο. Είναι προφανές λοιπόν πως ο ντράγκι έπεισε τις αγορές να συμπεριφερθούν με αγάπη στα ομόλογα των ιταλο-ισπανων. Πώς? Πιθανότατα με τυράκι τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών που όλοι περιμένουν με τα σάλια να τρέχουν. Διότι καλό είναι να χρησιμοποιούμε τις αγορές για να εκβιάζουμε τις κοινωνίες της ευρώπης πως θα γίνουν ελλάδα αν δεν κάνουν αυτό που θέλουμε, αλλά μάλλον αποφάσισαν πως το αστείο παρατράβηξε με την ισπανία και την ιταλία και άρχισαν να το μαζεύουν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το αστείο ξαναεμφανίζεται στην ιταλία τώρα που οι εκλογές δεν έφεραν το “επιθυμητό αποτέλεσμα”.

    Χρειάζεται να αναφέρουμε για μία ακόμα φορά πως όλο αυτό το κατασκευασμένο δραματάκι δεν αφορά ούτε την πραγματική κρίση ούτε τίποτα άλλο και αποτελεί μια τρικλοποδιά που οι ευρωπαίοι βάζουν οι ίδιοι στον εαυτό τους?

     

     

    Ιταλία

    Και τώρα που ξεκινήσαμε από την ιταλία ας πάμε στο νέο πατιρντί. Προς μεγάλη έκπληξη των βρυξελών, των γερμανών και διαφόρων άλλων που γενικά έχουν την τάση να εκπλήσσονται συχνά, ο μόντι πήρε το τρίτο το μακρύτερο στις εκλογές. Διάολε μετά τον παπαδήμο και ο μόντι να φύγει με το μουνί στο χέρι πάει πάρα πολύ. Τι έγιναν όλες αυτές οι δηλώσεις συμπαράστασης, τα καλά λόγια για τον τραπεζίτη (είναι κρίμα να ονομάζουμε άνθρωπο αυτόν τον ημίθεο) που έβαλε την ιταλία στον σωστό δρόμο? Γιατί οι ιταλοί είναι τόσο αχάριστοι?

     

    Το Σύστημα λοιπόν, αυτή η μεγάλη απρόσωπη λερναία ύδρα που όλα τα ξέρει κι όλα τα προβλέπει, δεν κατάφερε όχι μόνο να κάνει το αγαπημένο της παιδί να κερδίσει, αλλά ούτε καν να δώσει μια αξιοπρεπή νίκη στο δεύτερο αγαπημένο της παιδί τον μπερσάνι. Που ναι μεν ήρθε πρώτος (και πήρε την αυτοδυναμία στη βουλή λόγω εκλογικού συστήματος), αλλά στην ούσια ήρθε ισοπαλία με το παλιό αγαπημένο παιδί του συστήματος (τον μπερλουσκόνι καλέ) και με τον τρελό του χωριού και μεγάλο στάρ των εκλογών κ.γρύλο. Έτσι λοιπόν είχαμε και στην ιταλία 3 αντιμνημονιακά κόμματα που παίρνουν σχεδόν ίσα ποσοστά και ένα μνημονιακό (τον μόντι) που εξαφανίζεται από προσώπου γης.

     

    Έτσι λοιπόν δημιουργείται η εξής ενδιαφέρουσα κατάσταση. Ο μπερσάνι με την αυτοδυναμία στη βουλή είναι ο βασικός υποψήφιος πρωθυπουργός, αλλά χωρίς πλειοψηφία στη γερουσία δεν μπορεί να το κουνήσει ρούπι. Έτσι ο μπερσάνι θα πρέπει να συνεργαστεί ή με τον μπερλουσκόνι ή με τον γρύλο. Ο μόντι δυστυχώς με το ποσοστό που πήρε θα μείνει στην απέξω. Ο μπερσάνι λοιπόν, λογικά δεν θέλει να καταστρέψει όλο το ιταλικό πολιτικό σύστημα συνεργαζόμενος με τον μπερλουσκόνι. Άλλωστε το παράδειγμα της ελλάδας όπου ο σαμαράς έκαψε το αντιμνημονιακό χαρτί του μέσα σε λιγότερο από 9 μήνες στην κυβέρνηση παπαδήμου, θα αποτελεί προειδοποίηση για όλους. Πόσο μάλλον για την ιταλία που μια τέτοια καταστροφή συνέβη ήδη μόλις 20 χρόνια πιο πριν.

     

    Με τον μόντι δεν μπορεί να κάνει κυβέρνηση, άρα εκεί τελειώνουν και οι επιλογές του στο φάσμα των υπεύθυνων εναλλακτικών. Τι του μένει? Να κάνει παρέα με τον γρύλο. Αλλά πως σκατά να κάνει παρέα με τον γρύλο και να αθετήσει όλες τις αριστερές παπάρες που υποσχόταν τόσο καιρό. Δεν είναι καθόλου σίγουρος πως οι γρυλικοί θα ακολουθήσουν. Διότι οι γρυλικοί έκαναν στην αρχή μια έξυπνη κίνηση. Είπαν κάνε μπερσάνι εσύ κυβέρνηση κι εμέις θα σε στηρίζουμε σε όλα αυτά τα αριστερά που θέλεις να κάνεις. Ο μπερσάνι όμως που δεν είναι εντελώς άχρηστος σαν την ελληνική κυβέρνηση, ήξερε πως αυτή η πρόταση στην ουσία ήταν μια παγίδα. Ακόμα και οι πιο ξεπουλημένοι αριβίστες του κόσμου να ήταν οι γρυλικοί θα του έκαναν μονίμως κριτική από τα αριστερά και σε 6 μήνες από τώρα θα είχαμε ξανά εκλογές με τον γρύλο να σαρώνει καθώς ο μπερσάνι θα αποδεικνυόταν πως έδινε άδειες αντιμνημονιακές υποσχέσεις.

     

    Έτσι λοιπόν ο μπερσάνι λογικά δεν θα ξεπουλήσει την παρθενιά του τόσο φθηνά σαν το σαμαρά και θα βρεθούμε σε αδιέξοδο. Πράγμα που μας φέρνει στον γρύλο. Ο γρύλος είναι ο σύριζας της ιταλίας. Και αποτελεί ένα ερωτηματικό. Τι απόλα αυτά που λέει στο κίνημα των πέντε αστεριών είναι οι γνωστές προεκλογικές παπάρες? Κανείς δεν ξέρει και στην ουσία σε αυτό το παζάρι που γίνεται όλες αυτές τις μέρες θα δείξει τον χαρακτήρα του. Θα πετάξει κανένα nonpaper σαν τους ανεξάρτητους έλληνες ή θα μείνει σταθερός σαν τον σύριζα? Κι αν μείνει σταθερός θα προτιμήσει να πάει σε εκλογές ξανά ελπίζοντας πως η δυναμική του θα του φέρει ένα καλό αποτέλεσμα? Όταν λέμε δυναμική μη φανταστείτε πολλά. Σε μια χώρα που την κυβερνά επι 15 χρόνια ο μπερλουσκόνι, το να μη συμβιβαστείς με ένα non-paper αποτελεί ήδη από μόνο του μεγάλη επιβεβαίωση.

     

    Κι εδώ βρίσκονται τα δικά μου ερωτηματικά. Δεν έχω πρόβλημα να δεχθώ πως ο γρύλος και το κίνημα είναι παιδιά με καλές προθέσεις κατά βάθος. Δεν έχω πρόβλημα να παραδεχθώ μάλιστα πως η στρατηγική τους θέση είναι πολύ καλύτερη απο τη συριζαίικη, διότι αυτοί ευθαρσώς λένε πως προτείνουν δημοψήφισμα για την παραμονή της ιταλίας στο ευρώ. Με λίγα λόγια έχουν ένα πραγματικά δυνατό πιστόλι στο τραπέζι, διότι αν φύγει μια χώρα με αεπ της τάξης του 1,5τρις απο την ευρωζώνη, η ευρωζώνη θα πάψει να υπάρχει. Όμως προσωπικά καίτοι πολύ αισιόδοξος για τους ανθρώπους ως πρόσωπα, είμαι πολύ πιο επιφυλακτικός με τις κοινωνίες. Διότι οι κοινωνίες εκφράζονται απρόσωπα και το κίνητρο να κάνεις το “καλό” και το “σωστό” δεν έχει μεγάλο νόημα σε κοινωνικό επίπεδο χωρίς κάποια μεταφυσική πίστη (που ονομάζουμε θεό ή κίνημα). Η ιταλική κοινωνία είναι η ίδια κοινωνία που εκφραζόταν πλειοψηφικά μέσα από τον μπερλουσκόνι εδώ και 15 χρόνια. Είναι αδύνατο να ξύπνησε μια μέρα και να αποφάσισε πως πήρε τη ζωή της λάθος. Οι κοινωνίες αλλάζουν με πολύ αργότερους ρυθμούς και πόσο μάλλον οι κοινωνίες που γερνάνε δημοκραφικά σαν την ευρωπαϊκή. Άρα ακόμα κι αν δεχθούμε πως μέσα από τον γρύλο εκφράστηκαν κομμάτια της ιταλικής κοινωνίας που δεν μπορούσαν να εκφραστούν μέσα από τον μπερλουσκόνι, δύσκολα μπορούμε να δεχθούμε πως αυτά τα κομμάτια θα αποτελούν και πλειοψηφία.

    Άρα η πρόταση των γρυλικών για κυβέρνηση συνεργασίας, είναι εξίσου προβληματική. Ο μπερσάνι μπορεί να τους δώσει τις ψήφους, αλλά θα το κάνει μόνο και μόνο για να τους ξεμπροστιάσει ως ανεύθυνους και επικίνδυνους καραγκιόζηδες, άρα σαν τη δημαρ κι αυτός σε μια φαντασιακή κυβέρνηση σύριζα θα προσπαθήσει να τους ξεδοντιάσει. Και εκλογικά μπορεί πολύ άνετα.

    Άρα η πιο λογική πρόβλεψη λέει δεύτερες εκλογές όπου οι δύο βασικοί υποψήφιοι θα ελπίζουν σε καλύτερη θέση με τον μπερσάνι να έχει ένα πλεονέκτημα ότι αν του βγούν τα κουκιά θα μπορεί να παίξει μπάλα και με τον μόντι

     

     

    Πορτογαλία,ιρλανδία,κύπρος.

    Τα λεγόμενα καλά παιδιά του μνημονίου. Οι καλοί μαθητές που καταπολεμούν τα ελλείμματά τους (κι αποτυγχάνουν) και μας δείχνουν ότι το μνημόνιο δεν δουλεύει στην ελλάδα επειδή φταίνε οι έλληνες κι όχι το μνημόνιο. Οι κουμπάροι δε πήγαν και εξέλεξαν για πρόεδρα έναν τόσο αστείο δεξιό που βάζω στοίχημα πως σε 2 χρόνια από τώρα θα ζητάνε γονατιστοί από την παναγιά την κλαίουσα την ακελίτισσα να τους σώσει. Όχι γιατί η ακελίτισσα αποτελούσε λύση, αλλά διότι φρόντισε να μην του σκάσει η πατάτα στα χέρια του. Κι όπως κι αν το κάνουμε η ακελίτισσα ήταν μάλλον πιο σοβαρή από τον καραμανλή που πολλοί θυμούνται (αυτόν και τις εποχές του) με σημάδια αναπόλησης μιας χαμένης αθωότητας.

     

    Για τους άλλους δύο να δηλώσω πως την τελευταία φορά που κοίταξα τα πηγαίνουν υπερσκατα, αλλά σε αντίθεση με την ελληνική πολιτική ελίτ, δεν έχουν βαλθεί στο ενδιάμεσο να αυξήσουν την κατρακύλα. Ειδικά η ιρλανδία, καθώς συνεχίζει να είναι η offshore με νόμισμα το ευρώ κρατάει την ανάσα της με χαρακτηριστικά μεγαλύτερη άνεση, αλλά η απουσία δραματικών ειδήσεων δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε πως κρατάει την ανάσα της. Γιατί?

     

    RFA.

    Διότι και αυτοί και όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις εκλογές στη γερμανία τον επόμενο σεπτέμβρη. Πάνω σε αυτές τις εκλογές όλοι οι σοβαροί αναλυτές έχουν βασίσει όλες τις ελπίδες για μια λύση στην ευρωζώνη. Διαβάστε εδώ στα ενθέματα έναν με τον οποίο δύσκολα θα μπορέσετε να διαφωνήσετε. Για την ακρίβεια πιο πιθανό είναι χασμουρηθείτε με το πόσο απελπιστικά θεσμικός είναι ο τύπος, παρά να διαφωνήσετε. Ειδικά εκεί που εξαίρει την αμερικάνικη λύση για το ζήτημα της κρίσης, θέλεις να αυτοκτονήσεις γιατί μένεις με την αίσθηση πως οι αμερικάνοι τελικά το έλυσαν το πρόβλημα με την κρίση και πάνε περίφημα.

     

    Αυτό λοιπόν που δεν λένε οι σοβαροί αναλυτές, είναι ότι δεν έχουν ιδέα πως θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Ακόμα και οι συνταγές της κυρίας κρούγκμαν αφορούν μια άλλη εποχή όπου ο καπιταλισμός πραγματικά παρήγαγε νέο πλούτο. Ακόμα και η πρόταση του σόρος για μεγαλύτερη ονομαστική ανάπτυξη (δηλαδή πληθωρισμό βρε κορίτσια), δεν αφορά το πως θα λειτουργεί το μαγαζί γενικά, αλλά μόλις το πως θα γλυτώσουμε από την απάτη του χρέους που μας οδήγησαν 30 χρόνια νεοφιλελευθερισμού. Στην ουσία του σόρος του λείπει το μετά το οποίο υποννοεί νέο κυκλο δανεισμού (αφού τα παλιά δάνεια καταστράφηκαν).

     

    Άρα τι περιμένουμε από τις περίφημες γερμανικές εκλογές? Μα φυσικά να λύσουν αυτό το πρόβλημα με το κρατικό χρέος των χωρών της ευρωζώνης, πρόβλημα εντελώς κατασκευασμένο που δεν διαθέτουν ούτε η αγγλετέρα, ούτε η ιαπωνία ούτε η αμέρικα και τέλοσπάντων καμία χώρα όπου το χρέος είναι εκπεφρασμένο στο νόμισμά της. Άρα θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον σεπτέμβρη?

     

    Όχι για τον γνωστό καραγκιόζη τέκι που θα προσπαθήσει να κάνει μια πρόβλεψη και για τις γερμανικές εκλογές σήμερα. Παρότι τα δαφνόφυλλα μου δεν είναι τόσο ικανά για τη γερμανία, νομίζω πως ο χρησμός είναι ξεκάθαρος, ειδικά και μετά τις δηλώσεις των εσπεντέδων “σοσιαλιστών” για τον καραγκιόζη γρύλο. Στη γερμανία λοιπόν σχεδόν ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα (και πλήν εξαιρετικής έκπληξης του τύπου οι πειρατές να πάρουν 20%), θα δημιουργηθεί ένας μεγάλος συνασπισμός SPD/CDU. Θα μου πείτε σιγά την πρόβλεψη ρε τέκι, τέτοιες ψωνίζουμε και από τα καλάθια των προσφορών και πράγματι θα έχετε δίκιο, γιαυτό θα πάω ένα βήμα παραπέρα.

     

    Οι γερμανοί παίζουν κατενάτσιο και χρησιμοποιούν τις εκλογές ως πρόσχημα προκειμένου να κερδίσουν χρόνο ώστε όλοι να κρατούν την ανάσα τους. Μεγάλος ξεμεγάλος ο συνασπισμός στη γερμανία θα υποστηρίξει την επίσημη αφήγηση. Που όπως όλες οι επίσημες αφηγήσεις είναι παντελώς ανεγκέφαλη αλλά -σαν τον στρατηγό άνεμο κι αυτή- όταν τα πράγματα είναι βολικά καταπίνεται αμάσητη. Η επίσημη αφήγηση λοιπόν λέει πως οι γερμανικές ελίτ και ο γερμανικός λαός τα έχουν πράξει όλα καλώς και για να μπορέσουν να δεχθούν μια πραγματική ένωση στην ευρωζώνη, το ίδιο θα πρέπει να πράξουν και οι υπόλοιπες χώρες. Άρα με λίγα λόγια αν θέλετε τυπώματα και άλλα όμορφα θα πρέπει να παίξετε μπάλα με το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας που λέει όχι ελλείμματα.

     

    Έχουν κανένα δίκιο? Έχουν διότι σε μια ένωση που τυπώνουμε τα ελλείμματά μας όλοι μαζί (όπως η αμερικάνικη ή η βρετανική), αλλά δεν διαθέτουμε και μία κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση της κάθε χώρας θα βάζει όσα ελλείμματα γουστάρει με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στο ποιος θα βγάλει τα περισσότερα ελλείμματα έτσι ώστε να επωφεληθεί περισσότερο. Θα μου πείτε μπορούμε να φτιάξουμε ένα σύστημα όπου η κάθε χώρα θα παίρνει σε φρέσκο χρήμα ένα συγκεκριμένο ποσοστό του αεπ της αλλά κι έτσι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, άσε που προσκρούουν στις ιδεολογικές φαντασιώσεις των γερμανών. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως οι γερμανοί είναι ήδη πολύ σκληροί απέναντι στις τοπικές τους κυβερνήσεις. Πολλά κρατίδια με οικονομικά προβλήματα έχουν επιβάλει τα δικά τους μνημόνια προσφέροντας λιγότερες υπηρεσίες στους πολίτες του κρατιδίου αυτού. Ηλίθιο θα μου πείτε και δεν θα διαφωνήσω, αλλά αυτή τη στιγμή δεν εξετάζουμε μόνο την ηλιθιότητα αλλά και τις αντιλήψεις τους. Αυτό που θέλω να πω με το παράδειγμά μου είναι πως η γερμανία αυτοκαταστρέφεται ακόμα και σε εσωτερικό επίπεδο με τρόπους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Πχ τα νοσοκομεία είναι ΑΕ προκειμένου να μην μετράνε στα ελλείμματα γιατί τα νοσοκομεία είναι φυσικά ελλειμματικά ιδρύματα. Εγγυάται το κράτος μεν αλλά συσσωρεύουν χρέη και στην ουσία μετατρέπονται σε έναν μεγάλο ΟΣΕ. Αυτό όμως δεν δείχνει να απασχολεί την επίσημη αφήγηση. Φανταστείτε τώρα το πόσο απασχολεί την επίσημη γερμανική αφήγηση το εάν κλείνουν τα σχολεία στην ισπανία ή δεν έχουν θέρμανση στην ελλάδα.

     

    Άρα λοιπόν για να μην πολυλογούμε οι γερμανοί θα πιέσουν για το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας προκειμένου να προσφέρουν την συγκατάθεσή τους για οποιαδήποτε κίνηση από την ΕΚΤ. Ακριβώς το ίδιο που κάνουν και σήμερα δηλαδή. Θα δεχθούν οι υπόλοιποι. Φυσικά και όχι. Όπως συμβαίνει και σήμερα, όλοι στα λόγια λένε ότι δέχονται και πως είναι μια καλή βάση για συζήτηση, αλλά στην πράξη τα ελλείμματα παραμένουν υψηλά ακριβώς διότι οποιαδήποτε μείωση των ελλειμμάτων σε ένα υφεσιακό περιβάλλον θα δημιουργήσει φαινόμενα τύπου ελλάδας. Κι επειδή οι γαλλικές ή οι ισπανικές πολιτικές ελιτ δείχνουν να μην έχουν αποφασίσει ακόμα να χορέψουν το χορό του ζαλλόγγου σαν το τρίδυμο σαμαρα, κουβέλη, βενιζέλου, αυτή η συζήτηση περί δημοσιονομικής σταθερότητας θα παραμείνει στα χαρτιά όπως και η άλλη συζήτηση όπου υποτίθεται θα βάζαμε ένα κωλοδάχτυλο μέχρι τον αγκώνα στις τράπεζες για την κατάσταση στην οποία μας οδήγησαν.

     

    Άρα η μαγική μου σφαίρα λέει να μην κρατάτε την αναπνοή σας γιατί δεν θα αλλάξουν πολλά από τις γερμανικές εκλογές. Όλα φαίνονται να είναι ένα απλό τρυκάκι για να υπάρχει σασπένς και ενδιαφέρον για την ταινία. Όμως η ίδια η ακινησία και η παγωμάρα που πιθανότατα θα φέρουν οι γερμανικές εκλογές θα δημιουργήσει νέες δυναμικές γιατί πια κανείς δεν θα ελπίζει στον απομηχανής θεό (καλά κάποιοι θα ελπίζουν στην τρίτη επανεκλογή ομπάμα δεν υπάρχει θέμα).

     

     

    Ρωγμές

    Άρα τέκι μου το σύστημα κέρδισε αφού επιβάλει τη θέση του κι εμείς τον ήπιαμε έτσι όπως τα περιγράφεις. Ναι σύντροφοι συμφωνώ με το πόρισμά σας, αλλά όχι ακριβώς. Η κρίση καθώς πιέζει τους ανθρώπους δημιουργεί ρωγμές στην επίσημη αφήγηση και τις κοινωνικές συμμαχίες. Το τι έχει γίνει στην ελλάδα νομίζω είναι εμφανές για το πόσο μεγάλες μπορούν να είναι αυτές οι ρωγμές και πόσο βαθιά μπορούν να φτάσουν ακόμα και σε κοινωνικές ομάδες που επί δεκαετίες αποτελούσαν το κατεστημένο σύστημα. Τα πράγματα στις άλλες χώρες διαφέρουν αλλά μόνο στην ένταση και τη μορφή, όχι στην τάση. Άρα καθώς ανάπτυξη δεν θα έρθει και καθώς η ύφεση θα συνεχίζει να υπάρχει η τάση θα παραμένει σταθερή. Το σύστημα κερδίζει ένα τέλμα κατά το οποίο συνεχίζει να κυβερνά, αλλά αυτό το τέλμα δεν του εξασφαλίζει τίποτα άλλο πέρα από το σήμερα.

     

    Το σύστημα -όταν έσκασε η κρίση- δεν είχε τρόπο αντιμετώπισής της. Το καλύτερο που μπορούσε να κάνει είναι αυτό που έκαναν στις ηπα, στην ουσία δηλαδή να φτιάξουν μια κατάσταση τύπου ιαπωνίας το 1990. ελαφριά συνεχή ύφεση χωρίς τέλος. Και αυτό μπορεί να δούλεψε κουτσά στραβά στην ιαπωνική κοινωνία το 1990 αλλά είναι σίγουρο πως δεν θα δουλέψει ταυτόχρονα σε όλο τον κόμσο. Άρα το καλύτερο πλάνο που έχουν είναι αυτό και μετά από εκεί και πέρα -ανάλογα και με τις ιδεολογικές πεποιθήσεις- προσθέτουν ή αφαιρούν αγριότητα. Τι θέλω να πω. Πως ακόμα κι αν οι γερμανοί ξυπνούσαν αύριο και τους έπιανε μια αγάπη να σώσουν τους πάντες, αυτό που θα έκαναν θα έφτανε μέχρι το σημείο ιαπωνία 1990, γιατί εκεί τελειώνει το σενάριο και δεν υπάρχουν εναλλακτικές που να συμπεριλαμβάνουν και τη σημερινή μορφή του καπιταλισμού μέσα τους.

     

    Το ενδιαφέρον -πολιτικά μιλώντας- είναι να κάτσουμε να δούμε λοιπόν τι δυνάμεις θα επικρατήσουν σε αυτές τις ρωγμές που δημιουργούνται. Στην ελλάδα έχουμε τον σύριζας, στην ιταλία έχουμε τον γρύλο και στους υπόλοιπους δεν έχουμε τίποτα ακόμα με σαφή πολιτική μορφή. Κι επειδή οι εκλογές στην ισπανία και τη γαλλία έχουν γίνει ήδη, στην ουσία δεν μπορούμε να περιμένουμε κάποια εντυπωσιακή πολιτική κίνηση στο θεσμικό επίπεδο. Αλλά επειδή το σύστημα βρίσκεται σε περίοδο αστάθειας, μικρές κινήσεις από τοπικούς παίκτες μπορούν να αναγκάσουν τους μεγάλους να αντιδράσουν. Γιαυτό και λέω συνέχεια πως εκτός κι αν ο γρύλος σώσει τον σύριζα μένα ιταλικό αρνητικό δημοψήφισμα για το ευρώ (ή κάποια άλλη αναπάντεχη κίνηση που θα διαλύσει την ευρωζώνη), ο σύριζας θα πρέπει να πορευθεί μ’ ένα πρόγραμμα ισοσκελισμένου πρωτογενώς προυπολογισμού μέχρι η ευρωζώνη να διαλυθεί, κάτι που μπορεί να πάρει καιρό. Κι επειδή είναι παντελώς ανέτοιμος γιαυτό το ενδεχόμενο φυσικά θα απογοητεύσει όλους εκείνους που πιστεύουν τις οικονομικές του προτάσεις και προσωπικά δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει μετά από αυτό.

     

     

    Και μιας και ακούμπησα λίγο τα εσωτερικά μια μικρή παρατήρηση ως υστερόγραφο και τελειώνω. Είναι τόσο εντυπωσιακός ο ρυθμός κατάρρευσης της τρικομματικής κυβέρνησης, που αποδεικνύει ότι χωρίς κοινωνικές συμμαχίες σε αυτόν τον κόσμο δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα έσοδα καταρρέουν από τη στάση πληρωμών που έχει κάνει η κοινωνία στην κυβέρνηση και το ιππικό των νέων δανείων δεν υπάρχει στον ορίζοντα αφού υποτίθεται πως ο στουρνάρας το 2013 θα έφερνε ισοσκελισμό στο πρωτογενές. Κι αυτό το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο κάνει ακόμα και τους ελάχιστους συμμάχους της να κρατάνε αποστάσεις προκειμένου να τα έχουν καλά με την επόμενη διακυβέρνηση του σύριζα. Αν η δίωξη του προέδρου του ταμείου αποκρατικοποιήσεων δεν είναι τρικλοποδιά του δικαστικού κλάδου, τότε εγώ έχω ένα πράσινο δράκο πάνω από το κεφάλι μου (δεν έχω πράσινο δράκο αλλά μπλε).

    Κι αν υπάρχει κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό από αυτή τη μετατόπιση, είναι η απροθυμία των υπεύθυνων ευρωπαϊων να στηρίξουν την κυβέρνηση τους. Κάτι που σημαίνει πως είτε οι υπεύθυνοι ευρωπαίοι έχουν αποφασίσει να αδειάσουν την κυβέρνηση και να προσπαθήσουν να συνετίσουν τον σύριζας να χορέψει το χορό, ή πραγματικά έχουν ξεγράψει την ελλάδα διότι στην ουσία έχουν ξεγράψει όλη την ευρωζώνη και απλά κρατάνε τα προσχήματα όσο πιο χοντρικά μπορούν.