• TechieChan Vs Συριζας ( μέρος 2ο: φτού ξελεφτερία)

    Date: 2012.09.17 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ, OIKONOMIA | Tags: ,,,,,

    Υποσχέθηκα να ξεκινήσω το δεύτερο μέρος, αναλύοντας το δεύτερο και σημαντικότερο externality του νομοσχεδίου του συριζα. Κι αυτό δεν είναι άλλο από τον ελέφαντα που χέζει στον καμπινέ και ονομάζεται σε άπταιστα ελληνικά underlaying assets. Όταν ένας άνθρωπος παίρνει ένα δάνειο, αυτό το δάνειο δίνεται για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Πολύ μικρό ποσοστό των δανείων αφορά την σποραδική και αυθόρμητη κατανάλωση. Τα περισσότερα δάνεια προς φυσικά πρόσωπα αφορούν την αγορά κατοικίας ή την αγορά μακροχρόνιων καταναλωτικών αγαθών (κυρίως αυτοκίνητα).

     

    Σύμφωνα με το νομοσχέδιο του σύριζα, οποιοσδήποτε τύχει της ευνοϊκής μεταχείρισης του νόμου, γλυτώνει από το δάνειο και παίρνει ως δωράκι το αντικείμενο που αγοράστηκε με το δάνειο αυτό. Τόσο προχειρογραμμένο είναι το νομοσχέδιο που δεν κάνει καν την ελάχιστη διάκριση να δηλώσει πως αυτό αφορά μόνο την πρώτη κατοικία. Άρα ακόμα κι αν τα δάνεια αφορούν το δεύτερο, το τρίτο ή το πέμπτο σπίτι σου, τον νομοθέτη δεν τον απασχολεί το ζήτημα. Και καθώς δεν αναφέρεται ρητά πάνω από ποιο όριο, ένας πολίτης δεν μπορεί να μπει στις ευεργετικές διατάξεις, δημιουργείται η εξής ευκαιρία. Ακόμα και ο βουλγαράκης -φορώντας ψεύτικο μούσι και μουστάκι- θα μπορούσε να διεκδικήσει το κούρεμα των δανείων που είχε πάρει από την πειραιώς για να αγοράσει εκείνες τις πολυκατοικιούλες, καθώς το εισόδημά του το 2010 ήταν σημαντικά μεγαλύτερο από το σημερινό που δεν είναι πια βουλευτής και είναι άνεργος.

    Το μόνο που χρειάζεται είναι να δηλώσει πως δεν έχει εισόδημα (ποιος άλλωστε νοικιάζει σπίτια χωρίς να το δηλώνει?) και αυτομάτως θεωρείται άπορος. Αν μάλιστα φροντίσει έτσι ο δικηγόρος της τριμελούς επιτροπής που θα ελέγχει τις δόσεις να είναι συμφοιτητής της γυναίκας του (ή τελοσπάντων να του δώσει ένα διαμέρισμα), η κατάσταση γίνεται εξαιρετικά εύκολη.

     

    Το παράδειγμα των διδύμων

    Ναι καταλαβαίνω πως το παράδειγμα του βουλγαράκη είναι υπερβολικό, αλλά είναι ενδεικτικό της προχειρότητας του νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο αυτό επιδοτεί και επικροτεί τον ραντιερισμό, καθώς διαγράφει τα δάνεια και χαρίζει τα αγαθά που αγοράστηκαν με αυτά, με αποτέλεσμα όποιος τα κατέχει να μπορεί να τα πουλήσει ή να τα νοικιάσει ή να τα εκμεταλλευτεί με ίδιο όφελος.

    Όμως το πρόβλημα αυτής της συλλογιστικής είναι πολύ πιο βαθύ από μια ξεχασμένη πρόβλεψη όπου ή διαγραφή να αφορά μόνο την πρώτη κατοικία. Η συλλογιστική του νομοσχεδίου παράγει και ανισότητα και κοινωνική αδικία. Και για να το δείξω αυτό θα πάρω ένα υποθετικό παράδειγμα καλών προθέσεων (δηλαδή όχι βουλγαράκη).

     

    Έχουμε δύο δίδυμες αδερφές που εργάζονται ως γραφίστριες στην ίδια επιχείρηση και παίρνουν τον ίδιο μισθό. Και οι δύο βρίσκονται στην ίδια ακριβώς οικονομική κατάσταση. Η πρώτη αποφασίζει το 2004 να αγοράσει ένα διαμέρισμα με δάνειο. Η δεύτερη προτιμά να μένει στο νοίκι. Το 2005 βρίσκει τις δύο αδερφές να συνεχίζουν να βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Η μία πληρώνει ενοίκιο στον ιδιοκτήτη και η άλλη πληρώνει ένα ενοίκιο στην τράπεζα. Στο μόνο που διαφέρουν είναι ότι η μία έχει τη φαντασίωση πως το σπίτι είναι δικό της. Αλλά όλοι εμείς γνωρίζουμε πως το σπίτι είναι στην πραγματικότητα της τράπεζας.

     

    Fast Forward στην κρίση, η επιχείρηση που δούλευαν έκλεισε και έχουν μείνει και οι δύο άνεργες. Η πρώτη δεν μπορεί πια να πληρώνει με ευκολία το ενοίκιό της και η δεύτερη τις δόσεις του δανείου της. Λίγο πολύ οι δύο αδερφές συνεχίζουν να βρίσκονται στην ίδια θέση.

     

    Έρχεται λοιπόν το νομοσχέδιο του σύριζα και χαρίζει το δάνειο της μία αδερφής. Και ξαφνικά δημιουργεί ανισότητα. Η μία αδερφή έχει ένα διαμέρισμα και δεν πληρώνει νοίκι, η δεύτερη παίρνει τον πούλο (και δεν εννοώ πως κερδίζει στην αγάπη). Κι ακόμα χειρότερα, αν σε 15 χρόνια η αγορά ακινήτων ξανανέβει, η αδερφή που πήρε το σπίτι δώρο θα μπορεί να το πουλήσει και να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της κάτω από έναν κοκοφοίνικα, τη στιγμή που η δίδυμή της θα πρέπει να συνεχίσει να δουλεύει για να μπορεί να επιβιώσει.

     

    Για να το πούμε απλά. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο του σύριζα, όσο πιο παράτολμος και όσο πιο παράλογος ήσουν στον υπερδανεισμό των καλών ημερών, τόσο πιο ωφελημένος θα βγεις έναντι των υπολοίπων. Το κατανλωτικό νεοφιλελεύθερο παράδειγμα δηλαδή επιβεβαιώνεται πλήρως και η φαντασίωση της κοινωνικής δικαιοσύνης αναβάλλεται λόγω πασοκίλας.

     

     

    Paradigm shift

    Κάθε εποχή προάγει ένα παράδειγμα. Δεν σημαίνει πως αυτό το παράδειγμα θα το ακολουθήσουν όλοι 100% , αλλά σίγουρα σημαίνει πως οι περισσότεροι θα επηρεαστούν με κάποιο τρόπο από δαύτο, διότι το παράδειγμα επιτυχίας υπάρχει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Αυτό δεν αναιρεί την προσωπική ευθύνη του καθενός, όμως ταυτόχρονα -και σε κάθε εποχή- δεν θα πρέπει να μένουμε με το στόμα ανοιχτό, αν μια μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών μας ακολουθούσε το παράδειγμα. Το αντίθετο είναι υποκρισία, αντίστοιχη με το μέγεθος της υποκρισίας της μεταπολεμικής γερμανικής κοινωνίας απέναντι στον ναζισμό.

    Η νομοθεσία, ακριβώς επειδή θέτει τους κανόνες και τις αμοιβές του παιχνιδιού, είναι ένας κατεξοχήν τρόπος δημιουργίας παραδείγματος. Ο νόμος που ανάγκαζε τα ασφαλιστικά ταμεία να επενδύσουν στο χρηματιστήριο, στην ουσία ανέβαζε τις τιμές των μετοχών και ενίσχυε με αυτόν τον τρόπο τη συμμετοχή όλο και περισσοτέρων στο καζίνο του χρηματιστηρίου. Άρα μπορούμε να πούμε πως ο νόμος για τις επενδύσεις των ασφαλιστικών ταμείων στο χρηματιστήριο ήταν φτιαγμένος για να προάγει την ιδέα πως το χρηματιστήριο είναι η μια μηχανή κερδών.

     

    Αν ο σύριζα θέλει να επιβιώσει πολιτικά όταν γίνει κυβέρνηση, πρέπει να κάνει αυτό που δεν έκαναν οι υπόλοιποι. Να προτείνει δηλαδή στους πολίτες ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, κι αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο θα πριμοδοτεί ένα παράδειγμα. Το ποιο θα είναι αυτό το παράδειγμα, θα επηρεάσει τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική κοινωνία για τα επόμενα μπόλικα χρόνια. Και δυστυχώς το νομοσχέδιο αυτό πριμοδοτεί το ίδιο παλιό παράδειγμα του κοινωνικά άδικου πασοκικού περιχαρακομένου μικροαστισμού. Διότι προσφέρει πλήρη αμνηστία στα πεπραγμένα των προηγούμενων ετών, ανεξάρτητα με το πόσο κοινωνικά δίκαια ήταν, και ταυτόχρονα τοποθετεί όλους όσοι δεν πήραν μέρος στο πανηγύρι των δανείων σε δεινότερη θέση. Στην ουσία το νομοσχέδιο του σύριζα λέει ξεκάθαρα πως όποιος χρεώνεται μέχρι το λαιμό καταναλώνοντας ανταμοίβεται, ενώ όποιος δεν κατανάλωνε χάνει. Επιβεβαιώνει δηλαδή στην ουσία το δόγμα της ύστερης μεταπολίτευσης (και κρυφό πόθο της γενιας του πολυτεχνίου).

    Διότι στην ουσία η ελλάδα δεν είναι μια χώρα που τυχαία είναι τόσο διαδεδομένη η φοροδιαφυγή και η διαφθορά. Και τα δύο φαινόμενα πριμοδοτούνται και επικροτούνται από το κράτος συνεχώς και αδιαλήπτως. Και οι φορείς τους είναι σταθερά οι πιο επιτυχημένοι ακόμα και μέσα στην κρίση, ή μαλλον ειδικά μέσα στην κρίση. Σκεφτείτε δύο γιατρούς νοσοκομείου όπου ο ένας δεν έπαιρνε φακελάκια τις καλές μέρες και ο άλλος έπαιρνε. Τώρα που είναι και δύο απλήρωτοι ή παίρνουν 1100ευρώ μισθό ποιός είναι ο επιτυχημένος της παρέας? Ποιος μπορεί να συντηρήσει καλύτερα την οικογένειά του, να στείλει τα παιδιά του σε άλλη πόλη να σπουδάσουν και να μπορεί να τα βγάζει πέρα χωρίς να σκέφτεται το δίφραγκο?

     

     

    Τα αυθαίρετα.

    Ένα πολύ παρόμοιο μοτίβο με τη λογική του νομοσχεδίου του σύριζα ήταν το μεγάλο θέμα του μικροαστισμού των 80s, δηλαδή το θέμα των αυθαιρέτων. Τα αυθαίρετα φυσικά δεν ήταν ένα πασοκικό μοτίβο. Ήταν νομίζω περισσότερο ένα μοτίβο της δικτατορίας. Αλλά η δικτατορία ως γνωστό πριμοδοτούσε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, κυρίως δηλαδή τους μόνιμους κερδισμένους του ελληνικού μεταπολεμικού παιχνιδιού, δηλαδή τους συνεργάτες των ναζί κατά την κατοχή. Η 8ετής διακυβέρνηση της νεαρής τότε νέας δημοκρατίας, όσο και να το προσπαθούσε δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη ρετσινιά των περισσοτέρων στελεχών της να βρίσκεται πολύ κοντά στο κοινωνικό ιδεώδες της χούντας. Όμως ταυτόχρονα το ζήτημα των αυθαιρέτων ήταν κι ένα πραγματικό κοινωνικό ζήτημα που αντλούσε την καταγωγή του από την ίδια την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923. Τότε δηλαδή που η ελλάδα βρέθηκε μ’ έναν πληθυσμό που δυσκολευόταν να απορροφήσει, πόσο μάλλον να στεγάσει.

     

    Έτσι όταν ο σοσιαλισμός ήρθε στην εξουσία με το πασόκ, το ζήτημα των αυθαιρέτων ήταν ήδη αρκετά περίπλοκο και ταυτόχρονα διαδεδομένο. Κάτι που μαθαίνεις στο πρώτο εξάμηνο του δικαίου, είναι πως κάτι που είναι διαδεδομένο δεν μπορεί να είναι παράνομο. Άρα με κάποιο τρόπο το ζήτημα των αυθαιρέτων έπρεπε να διευθετηθεί. Το αυτό έγινε με τον νόμο τρίτση. Αντί όμως το νομοσχέδιο να αποτελέσει το τέλος των αυθαιρέτων όπως ευαγγελιζόταν, αποτέλεσε στην ουσία την ενδυνάμωσή του. Το αυθαίρετο νομιμοποιήθηκε και ταυτόχρονα άλλαζε χαρακτήρα μαζί με την κοινωνία. Από την κάλυψη άμεσων στεγαστικών αναγκών, έφτασε να καλύπτει τις ανάγκες για εξοχική δεύτερη κατοικία και στην ουσία να συμβολίζει το μέγεθος της ευμάριας ενός κατά βάση μικροαστικού πληθυσμού. Και καθώς αυτός ο πληθυσμός άρχισε να κατευθύνεται προς το ενιαίο νόμισμα και τα επιτόκια να πέφτουν, τα ταπεινά αυθαίρετα άρχισαν -πέρα από συμβολική ευμάρια- να αποκτούν και υλική. Ξαφνικά δεν είχες απλά ένα προχειροφτιαγμένο σπίτι στο ρέμα χαλανδρίου, είχες μια περιουσία 500.000 ευρώ . Κάτι που έκανε ακόμα πιο έντονη την ανισότητα που διαπερνά ολόκληρο τον ελληνικό κοινωνικό ιστό και προώθησε τον νεοπλουτισμό που έφερε την τρελή δεκαετία του πάρτι (1996-2008).

    Πάνω σε αυτό στήθηκε κι ένα ολόκληρο δίκτυο διαφθοράς των πολεοδομιών. Το να είσαι μηχανικός στην πολεοδομία και να τηρείς τους κανόνες ήταν στην καλύτερη περίπτωση ανεδαφικό, καθώς ο κράτος κάθε τρεις και λίγο ερχόταν και ανέτρεπε τους ίδιους αυτούς κανόνες. Οπότε -και καθώς οι ανατροπές αυτές αποκτούσαν όλο και μεγαλύτερη υλική αξία- το παράδειγμα που πριμοδοτήθηκε είναι του μηχανικού που δεν τηρεί τους κανόνες, αφήνει να γίνονται παρανομίες και ταυτόχρονα κερδίζει κι αυτός ένα μερίδιο.

     

    Τηρουμένων των αναλογιών, το νομοσχέδιο του σύριζα για τα νοικοκυριά βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση. Κι αν βασικός στόχος της αριστεράς είναι η μείωση των ανισοτήτων μεταξύ των ανθρώπων, το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδά του. Και διατηρώντας το ίδιο παράδειγμα επιτυχίας της μεταπολίτευσης, δεν προτείνει κανένα καινούργιο παράδειγμα.

     

     

    Φτου ξελεφταρία για όλους

    Δεν γνωρίζω προσωπικά ούτε τους συντάκτες του νομοσχεδίου (έμαθα ότι πρόκειται για τον παλιό στρατούλη, και τα νέα πουλέν του σύριζα κωνσταντοπούλου και μητρόπουλο), ούτε τα κίνητρα τους πέρα τουλάχιστον από το εμφανές κίνητρο “γράψε κάτι να ακούγεται φιλολαϊκό και γρήγορα γιατί έχουμε να πάμε διακοπές”. Αλλά διάολε τόση προχειρότητα μαζεμένη ούτε ο στουρνάρας όταν μοίραζε εκατομμύρια σε φίλους ως υπηρεσιακός υπουργός με ΦΕΚ copy-paste δεν έδειξε.

     

    Και γιαυτό αποφάσισα να φτιάξω ένα δικό μου νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και να το θέσω στη δημόσια διαβούλευση 🙂 Απαιτούμενα του νομοσχεδίου είναι να είναι απλό, κατανοητό από μη ειδικούς, χωρίς κρυφά ταχυδακτυλουργικά. Στόχος του νομοσχεδίου είναι να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης, χωρίς ταυτόχρονα ούτε να “τιμωρεί” υποδειγματικά, ούτε όμως να πριμοδοτεί, όσους πήραν μέρος στο πάρτι του προηγούμενου παραδείγματος με ελαφρά καλές προθέσεις.

     

     

    Ας ξεκινήσουμε με το τυράκι που σας έβαλα και στο προηγούμενο επεισόδιο.

     

    Άρθρο 1ο.

    α) Διαγράφονται εντός 120 ημέρων , όλα τα δάνεια των φυσικών προσώπων στο 100% αξίας τους, με μία και μόνο αίτηση της ενδιαφερομένης.

    β) Μοναδική προϋπόθεση για την αυτόματη αποδοχή της αίτησης είναι ότι η περιουσία του αιτούντα δεν μπορεί να υπερβαίνει το 130% των προς διαγραφή δανείων εξαιρουμένης της ιδιόκτητης πρώτης κατοικίας*

    γ) όλα τα δάνεια το επιτόκιο των οποίων ξεπερνά το 6%, δέχονται μείωση επιτοκίου στο επίπεδο αυτό. Χρέη από δάνεια και κάρτες στα οποία ο οφειλέτης έχει πληρώσει παραπάνω από το 130% του κεφαλαίου διαγράφονται. (thanks eris, προσθήκη 11:30 18/9/2012)

     

    *τίθονται όρια στην αντικειμενική αξία και τα τετραγωνικά της πρώτης κατοικίας, (40τετραγωνικά για κάθε μέλος της οικογένειας με ελάχιστο όριο τα 80τετραγωνικά και αντικειμενική αξία 8 φορές το κατακεφαλήν αεπ της χώρας).

     

    Άρθρο 2ο.

    α) Ο ενδιαφερόμενος είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει σε εταιρία ειδικού σκοπού (με τρόπο που θα εξηγηθεί παρακάτω), όλα τα αγαθά εκείνα που ξεπερνούν σε αξία τα 2000ευρώ και απέκτησε με τα δάνεια που διαγράφονται. Αν μέσα σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η πρώτη κατοικία, τότε αυτομάτως έχει τη δυνατότητα να προσφύγει στις διατάξεις του άρθρου 3 αποκλειστικά και μόνο για αυτή .

     

    Άρθρο 3ο.

    α) Όταν η αίτηση διαγραφής του δανείου αφορά την πρώτη κατοικία (και μόνο όταν αυτή δεν ξεπερνά τα όρια που περιγράφονται παραπάνω), τότε η αιτούσα έχει δικαίωμα να ζητήσει τη μακροχρόνια μίσθωση της κατοικίας από την εταιρία ειδικού σκοπού εφ’ όρου ζωής και διάρκεια όχι μικρότερη των 20ετών. Το μηνιαίο μίσθωμα θα ορίζεται κάθε δύο χρόνια και θα υπολογίζεται βάση της αντικειμενικής αξίας, του ετήσιου οικογενειακού εισοδήματος και του κατακεφαλήν αεπ (με τρόπο που θα εξηγηθεί άλλη φορά γιατί βαριέμαι τώρα και δεν το έχω πρόχειρο αλλά θα είναι πολύ φθηνό). Αν το 30% του οικογενειακού εισοδήματος δεν φτάνει για την αποπληρωμή του μισθώματος, τότε το υπόλοιπο θα παραμένει άτοκο μέχρι οι συνθήκες να επιτρέψουν την αποπληρωμή του.

    β) όσοι υπάγονται στην κατηγορία β του πρώτου άρθρου του νομοσχεδίου είναι εμφανές πως δεν υπάρχει λόγος να τύχουν της ευνοϊκής ρύθμισης καθώς διαθέτουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από δάνεια. Επειδή όμως οι συνθήκες της αγοράς μπορεί να μην τους επιτρέπουν να συνεχίσουν την αποπληρωμή του δανείου τους, δίνεται η δυνατότητα να παραχωρήσουν στην εταιρία ειδικού σκοπού περιουσία ίση με το 100% του υπολοίπου του δανείου τους και με αυτόν τον τρόπο να διαγράψουν πλήρως το δάνειο τους.

     

    Άρθρο 4ο.

    α) Στην εταιρία ειδικού σκοπού (μία ανά εκλογική περιφέρεια), συμμετέχει το ελληνικό δημόσιο με ποσό ίσο με το κεφάλαιο που έχει καταβάλει για τη λειτουργία της, οι τράπεζες με ποσό ίσο με το μισό του υπόλοιπου δανείου, μείον τις επιδοτήσεις που έχουν λάβει από το κράτος (δηλαδή με το μουνί στο χέρι θα μείνουν) και οι δανειολήπτες που κάνουν αίτηση υπαγωγής στη ρύθμιση. Η συμμετοχή του κάθε δανειολήπτη θα εξαρτάται από το ποσό που προκύπτει από την αξία των αγαθών που προσφέρει στην εταιρία μείον τα δάνεια που διαγράφονται. Έτσι αν ένας δανειολήπτης αγόρασε ένα σπίτι αξίας 200.000ευρώ και έχει υπόλοιπο δανείου 100.000 ευρώ, τότε συμμετέχει στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας με το ποσό των 100.000ευρώ.

    β) η εταιρία ειδικού σκοπού έχει ως στόχο την αξιοποίηση της περιουσίας της με τρόπο ωφέλιμο για τους μετόχους και την κοινωνία. Τα έσοδα που προκύπτουν από την εκμετάλλευση ή την πώληση της περιουσίας (εξαιρούνται της πώλησης οι πρώτες κατοικίες), θα πηγαίνουν κατά προτεραιότητα στην αποπληρωμή της κρατικής συμμετοχής μέχρι αυτή να φτάσει στο 35% του μετοχικού κεφαλαίου. Από εκεί και μετά η διανομή των εσόδων θα πηγαίνει κατά 5% το χρόνο στην αποπληρωμή της συμμετοχής των τραπεζών και το υπόλοιπο θα αποφασίζεται από τους μετόχους και θα αφορά τη δημιουργία κοινωνικών υποδομών, την βελτίωση της ποιότητας ζωής στις γειτονιές της περιφέρειας που ανήκουν κλπ. Απαγορεύεται η διανομή μερισμάτων.

    γ) οι μετοχές της εταιρίας ειδικού σκοπού δεν θα είναι μεταβιβάσιμες και θα ανήκουν στη μέτοχο εφ’ όρου ζωής. Μέτα το πέρας του βίου της, η συμμετοχή στις αποφάσεις της εταιρίας θα μπορεί να μεταβιβάζεται στα παιδιά της, με την αρχή του ένας άνθρωπος μία ψήφος.

    δ) η διοίκησης της επιχειρήσεις ανατίθεται στους μετόχους οι οποίοι θα αποφασίζουν την πορεία της στις μηνιαίες γενικές συνελεύσεις. Θα υπάρχει πλήρης διαφάνεια στις κινήσεις της διοίκησης οι οποίες θα αναρτώνται και θα ελέγχονται δημοσίως καθημερινά και με τρόπο κατανοητό ακόμα και από τον σκύλο μου με ποινή άμεσης παύσης σε αντίθετη περίπτωση. Το πόθεν έσχες του ΔΣ καθώς και των υψηλόβαθμων στελεχών της επιχείρησης θα ελέγχεται κάθε χρόνο και οι μέτοχοι θα έχουν δικαίωμα να ψάχνουν μέχρι και τι χρώμα βρακί φοράει. Οι απολαβές των μελών του ΔΣ και των υψηλόβαθμων στελεχών δεν γίνεται να ξεπερνούν σε ύψος τις απολαβές του προέδρου της δημοκρατίας, δηλαδή 3 φορές το μέσο ετήσιο εισόδημα.