• TechieChan Vs Συριζας ( μέρος 1ο: το χρέος απέναντι στην κοινωνία)

    Date: 2012.09.11 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ, OIKONOMIA | Tags: ,,,,,

     

    Δεν ξέρω για εσάς, αλλά επειδή εμένα ο πράσινος δράκος της αποκάλυψης μου τα έχει πει όλα χαρτί και καλαμάρι, ο συριζας είναι το κόμμα που θα κυβερνήσει μόλις το εξάμβλωμα που μας κυβερνά σήμερα καταρρεύσει (από την αποχώρηση του πασόκ ή της νδ διότι οι δημαρήτες θα μείνουν εκεί κι αφού παραιτηθεί η κυβέρνηση). Καταλαβαίνω πως οι ζεν πρεμιέ της πολιτικής ζωής, τα χάχανα ντε, έχουν γίνει με τους ακτιβισμούς τους το νέο αγαπημένο σήριαλ των ελληνικών μμε (με αιχμή το χρεοκοπημένο μπομπολιστάν), και κατ’ επέκταση όλης της οικογένειας, αλλά ο δράκος δεν παρακολουθεί τηλεόραση ή εφημερίδες και έτσι δεν ασχολείται μαζί τους.

     Για τον δράκο, αυτό που έχει σημασία είναι το προφίλ εξουσίας που θα αποφασίσει ο συρίζας να φέρει όταν εκλεγεί κυβέρνηση. Και η αλήθεια είναι ότι το πρώτο δείγμα του -το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά- είναι εξαιρετικά προβληματικό. Διότι παρότι προσπαθεί να πιάσει ένα σημαντικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, ο τρόπος με το οποίο το διαχειρίζεται κάθε άλλο παρά επαρκής ή ικανοποιητικός είναι.

     

     

    Οι καλές μέρες και τα πρωινά τους.

    Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στις 3 αυγούστου μετά από κάποια υποτιθέμενη δημόσια διαβούλευση. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν είδα πουθενά καμιά διαβούλευση να περιφέρεται στον κήπο μου. Θα μου πείτε και τα ποντίκια δεν τα βλέπεις, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν. Και έχετε δίκιο, αλλά όπως συμβαίνει και με τα ποντίκια, δεν χρειάζεται να τα δεις για να καταλάβεις ότι υπάρχουν. Έτσι πέρα από την αδυναμία μου να βρω μια κάποια διαβούλευση, δεν βρήκα ούτε τα σκατουλάκια που αφήνει πίσω της μια διαβούλευση. Δηλαδή μια συζήτηση πάνω σε αυτό το νομοσχέδιο.

     

    Υποψιάζομαι πως ο λόγος που δεν βρήκα ούτε τα σκατουλάκια μιας διαβούλευσης είναι ότι δεν έγινε. Και υποψιάζομαι πως δεν έγινε για δύο τρεις λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός πως ο συριζας (όπως και οποιοδήποτε αλλο κόμμα) δεν διαθέτει καμία δομή για διαβουλεύσεις. Να θυμήσουμε πως η περίφημη διαβούλευση της κυβέρνησης ΓρΑΠ γινόταν σ’ένα site όχι πολύ πιο περίπλοκο από το δικό μου.

    Η δεύτερη έχει να κάνει με το πόσο σύντομο ήταν το διάστημα μεταξύ της ανακοίνωσης της διαβούλευσης και της κατάθεσης του νομοσχεδίου. Και το τρίτο έχει να κάνει με την γνωστή τούρλα του σαβάτου. Τα παπαγαλάκια των μμε, με το που μαθεύτηκε ότι ο σύριζας ετοιμάζει νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά άρχισαν να κυκλοφορούν πως η κυβέρνηση μαζί με τις τράπεζες ετοιμάζουν τη δική τους πρόταση. Και δυστυχώς ο σύριζα τσίμπησε με αποτέλεσμα να βιαστεί να το καταθέσει πριν προλάβει ο αντίπαλος να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Η κατάθεση του νομοσχεδίου έγινε στις 3 αυγούστου (εδώ) και μέχρι σήμερα φυσικά η κυβέρνηση δεν έχει απαντήσει με τη δική της πρόταση (τι περίεργο εεε?).

     Αυτός που βιάστηκε επίσης να απαντήσει (μετά τις διακοπές) είναι το κκε, που σε μια me too προσπάθεια κατέθεσε κι αυτό το δικό του νομοσχέδιο για τη “λαϊκή οικογένεια” στις 4 σεπτέμβρη (εδώ).

     

     

    Η απλή τέχνη της επικοινωνίας

    Ένα νομοσχέδιο που είναι σίγουρο ότι θα καταψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία, στην ουσία είναι μια άσκηση επί χάρτου. Δηλαδή εξυπηρετεί κυρίως δύο σκοπούς. Να δώσει ένα επικοινωνιακό μήνυμα πως αυτός που καταθέτει το νομοσχέδιο έχει λύσεις για την κοινωνία (είναι κυβερνήσιμος που λένε και οι δημοσκόποι), και ταυτόχρονα να δώσει ένα στίγμα για τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο ως κυβέρνηση.

     

    Στο επικοινωνιακό σκέλος ο σύριζα τα πήγε περίφημα. Ανακοίνωσε ένα νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το κατέθεσε πριν απόλους, τη στιγμή που η κυβέρνηση απλά υπόσχεται να σκεφτεί κάτι ίσως από νοέμβρη και βλέπουμε, το κκε έφτιαξε ένα me too προϊόν ένα μήνα αργότερα και τα χάχανα συνεχίζουν τους ακτιβισμούς τους (άλλωστε τα νομοσχέδια δεν είναι στο πρόγραμμα τους).

     Ο επιτυχημένος επικοινωνιακός χειρισμός είναι κάτι που προσωπικά δεν με εκπλήσσει, καθώς στις διπλές εκλογές η επικοινωνιακή ομάδα του σύριζα “was kicking ass and taking names” που λέγαμε και στους πεζοναύτες όταν υπηρετούσα ένα φεγγάρι. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα αν σκεφτούμε το πόσα αυτογκόλ έχει βάλει επικοινωνιακά ο σύριζας όλα αυτά τα χρόνια. Είναι αυτή η ίδια η επικοινωνιακή δεινότητα που κάνει τον δράκο σίγουρο ότι ο σύριζας θα κυβερνήσει.

     

    Αν όμως μια πετυχημένη διακυβέρνηση κρίνεται στην επικοινωνιακή διαχείριση των πραγμάτων, τότε η κυβέρνηση του καραμανλή και το πρώτο έτος της κυβέρνησης γραπ θα πρέπει να ήταν τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα κυβερνήσεων της 20ετιας. Η επιτυχημένη επικοινωνιακή πολιτική είναι απαραίτητη προκειμένου να ακουστεί το μήνυμα που θέλεις να δώσεις, ειδικά σ’ ένα εχθρικό επικοινωνιακά περιβάλλον, αλλά υπάρχει μια μικρή απόσταση μεταξύ του παρουσιάζω το μήνυμα μου, έτσι ώστε να είναι επικοινωνιακά διαχειρίσιμο και φτιασιδώνω ένα κακό μήνυμα. Η απόσταση είναι πράγματι μικρή και ο πειρασμός μεγάλος. Αλλά αυτή η απόσταση είναι η διαφορά μεταξύ μιας κυβέρνησης καταλληλότερου, και μιας ουσιαστικής διακυβέρνησης. Κι όποιον δεν τον ενδιαφέρει το πρώτο, θα πρέπει να κάτσει να διαβάσει τις 4 αυτές σελίδες.

     

     

    Οι συνθήκες.

    Να ξεκινήσουμε από τα βασικά τα οποία δεν είναι για όλους δεδομένα. Ένα δάνειο μεταξύ μιας τράπεζας και ενός δανειολήπτη, είναι μια σύμβαση μεταξύ δύο ιδιωτών. Ο πρώτος υπόσχεται να δημιουργήσει λίγο χρήμα (πιστώσεις) και ο δεύτερος υπόσχεται πως αυτό το χρήμα θα το χρησιμοποιήσει για τον ένα ή τον άλλο λόγο ο οποίος θεωρητικά έχει ως στόχο τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους. Επειδή λοιπόν η δημιουργία χρήματος είναι μια διαδικασία που θα πρέπει υποτίθεται να ελέγχεται, στο μοντέρνο σύστημα, αυτόν τον έλεγχο τον αναλαμβάνουν (υποτίθεται) οι τράπεζες.

     

    Το γιατί λέω υποτίθεται το έχουμε καταλάβει όλοι μας, αφού οι τράπεζες ευθύνονται για τη δημιουργία αυτού του μεγάλου μπάχαλου που ζούμε. Στις ΗΠΑ αυτή την ευθύνη μεταξύ δανειστή και δανειζόμενου, ο νομοθέτης την αναγνωρίζει με αποτέλεσμα ένα δάνειο να θεωρείται άκυρο αν ο δανειζόμενος αποδείξει πως ο δανειστής του δάνεισε ενώ γνώριζε πως δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει το δάνειο. Ταυτόχρονα ο νομοθέτης θεωρεί πως κάθε δάνειο συνάπτεται για έναν συγκεκριμένο (παραγωγικό υποτίθεται) σκοπό. Όταν για παράδειγμα πάρω ένα στεγαστικό δάνειο, το δάνειο δίνεται για την αγορά ενός σπιτιού. Αν τελικά δεν μπορώ να αποπληρώσω το δάνειο, η τράπεζα μου παίρνει το σπίτι (για το οποίο δόθηκε το δάνειο) και είμαστε ίσα βάρκα ίσα νερά.

     Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, όμως δεν ισχύει αυτό το καθεστώς. Αν πάρω ένα στεγαστικό δάνειο και δεν μπορώ να το πληρώσω, τότε η τράπεζα θα μου πάρει το σπίτι, το αυτοκίνητο, το κότερο, το αεροπλάνο και το σώβρακο μέχρι να αποπληρωθεί το δάνειο που έχω πάρει. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις νομικής ιστορίας, όμως υποψιάζομαι πως αυτό έχει να κάνει τόσο με τις αριστοκρατικές καταγωγές της ευρωπαϊκής ιδιοκτησίας, όσο και με την ανεπτυγμένη από παλιά χρηματοπιστωτική αγορά των ηπα που δημιούργησε αντισώματα (αλλιώς γνωστή και ως loan sharks).

     Καθώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι το πετράδι του στέματος του δυτικού πολιτισμού από τις αρχές των 80s, ακούμε πολύ συχνά για τις υποχρεώσεις των δανεισμένων, αλλά ξεχνάμε εντελώς πως είναι οι δανειστές που τα σκάτωσαν πατόκορφα στην όλη ιστορία.

     

    Αυτή την κοινωνική αδικία πολύ σωστά ο σύριζα θέλει να την διορθώσει. Και πολύ σωστά θεωρεί πως από τη στιγμή πως ο μηχανισμός παραγωγής χρήματος των τραπεζών ήταν τόσο προβληματικός, δεν είναι δυνατό να κουνάμε το δακτυλάκι μόνο σε αυτούς που πήραν αυτό το φρέσκο χρήμα, τη στιγμή που κάνουμε τα πάντα προκειμένου οι πιστωτές να μη βρεθούν ζημιωμένοι. Ειδικά τη στιγμή που το 1/3 του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι άνεργο και άρα έχει αρκετά σοβαρούς αντικειμενικούς λόγους να μην αποπληρώνει τα δάνεια του.

     Σε όλα αυτά δεν νομίζω να υπάρχει κανείς ειλικρινής άνθρωπος που να διαφωνεί. Επειδή όμως είναι γνωστές οι ερωτοτροπίες του διαβόλου με τις λεπτομέρειες, πάμε να δούμε με ποιον τρόπο προτείνει ο σύριζα να συμβεί αυτό.

     

     

    Το νομοσχέδιο.

    συνολικά έχει δύο ζουμάκια. Το ένα λέει ότι διαγράφονται οι ετήσιες δανειακές οφειλές αναλογικά σε σχέση με την αντίστοιχη μείωση των εισοδημάτων του οφειλέτη από την 1/1/2010. Εξαιρούνται τα πολύ υψηλά εισοδήματα.

    Το άλλο ζουμάκι λέει πως και οι δόσεις των δανείων αναπροσδιορίζονται κατ’ ανώτερο στο 30% του μηνιαίου εισοδήματος και το υπόλοιπο των ετήσιων δόσεων διαγράφεται στο τέλος του χρόνου.

     

    Με λίγα λόγια αν το εισόδημά σου το 2010 ήταν 20.000 ευρώ και τα δάνεια σου 200.000 ευρώ, ενώ σήμερα το εισόδημά σου είναι 10.000 , αυτό σημαίνει πως και το δάνειο σου θα πρέπει να γίνει 100.000 ευρώ. Ταυτόχρονα αν η δόση σου ήταν 7000 ευρώ το χρόνο, με το μειωμένο σου εισόδημα η δόση αναπροσαρμόζεται στο 10.000×30%=3000 ευρώ το χρόνο και τα υπόλοιπα 4000 ευρώ διαγράφονται στο τέλος του έτους.

     

    Δεν είναι καθόλου κακή πρόταση. Από τη μία προβλέπει πως οι φοροδιαφεύοντες δεν θα ξεφύγουν έτσι εύκολα (καθώς πιθανότατα και το 2010 το ίδιο αφορολόγητο ποσό θα δήλωναν). Από την άλλη δέχεται ως ανώτατο όριο δόσεων στο 30% του εισοδήματος που θεωρείται παγκοσμίως η οροφή των δόσεων ενός δανείου.

     

    Με λίγα λόγια αν για λόγους νόμιμους ή μη δεν δήλωνες ολόκληρο το εισόδημά σου τις καλές εποχές (μερικοί νόμιμοι λόγοι είναι να έχεις ταξι, ρουμς του λετ, να είσαι μηχανικός, και ένα σωρό άλλες ευγενείς κατηγορίες των παχιών αγελάδων), δεν θα γλυτώσεις ιδιαίτερο κομμάτι του δανείου σου σήμερα. Αλλά παρόλαυτά θα γλυτώσεις πιθανότατα εντελώς τις δόσεις, καθώς αν το επίσημο εισόδημα σου βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας (που ορίζεται νομίζω στο 60% του μέσου εισοδήματος) όλες οι δόσεις της χρονιάς διαγράφονται.

    Λόγω της εκτεταμένης φοροδιαφυγής νόμιμης ή μη και της πολύ διαδεδομένης γκρίζας οικονομίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις αντικειμενικούς όρους στον προσδιορισμό ενός συστήματος ελάφρυνσης των δανειακών υποχρεώσεων των νοικοκυριών. Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει μέχρι ένα σημείο να αποδεχθείς. Άλλωστε υπάρχει ένας μηχανισμός ελέγχου που αναφέρεται στο σημείο ζ. Όπου δηλαδή μπορεί να υπάρξει αμφισβήτηση του αντικειμενικού προσδιορισμού.

     

    Το ένα “ψηφοθηρικό” φαντάζομαι πρόβλημα είναι ότι δεν προσδιορίζεται το τι είναι εξαιρετικά υψηλό εισόδημα και δεν βρίσκω τον λόγο να μην αναφέρεται στο νομοσχέδιο. Και το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με ένα πόρισμα αυτής της πρότασης. Αν ο εργαζόμενος έχει απολυθεί και είναι άνεργος από το 2012 (το οποίο ισχύει για πολλούς ανθρώπους σύμφωνα ακόμα και με τα επίσημα στατιστικά), τότε το δάνειο διαγράφεται εντελώς και ο οφειλέτης είναι καθαρός από υποχρεώσεις αν παραμείνει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχιας για 5 έτη (άρθρο 3).

     

     

    Η αλυσίδα του techie.

    Τα νομοσχέδια τα βαριέμαι τρομερά, όπως και οι περισσότεροι, αυτό που δεν βαριέμαι και με εξιτάρει, είναι οι κοινωνικές καραμπόλες που δημιουργούν. Μέσα στο αυτιστικό μυαλό μου δημιουργούνται αλυσίδες παραγωγής και πιθανών αποτελεσμάτων και αυτό είναι ένα νοητικό πείραμα που εξασκώ από το δημοτικό, τότε που προσπαθούσα να φτιάξω μια γραμμή παραγωγής από το φρούτο ροδάκινο, σε εκείνον τον υπέροχο ροδακινοχυμό που μας μοίραζε το σοσιαλιστικό πασόκ.

     

    Για αρχή να πω ότι το νομοσχέδιο είναι ένα λογικό νομοσχέδιο για μια χώρα της δυτικής ευρώπης του 1980, τότε που το 90% του πληθυσμού ήταν μισθωτοί με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Γιαυτό και η εφαρμογή του νομοσχεδίου ταιριάζει γάντι σε τέτοιες περιπτώσεις εργαζομένων. Όμως η ελλάδα δεν ήταν ποτέ μια τέτοια οικονομία. Το ποσοστό της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας δεν ξεπερνούσε το 50% το 1980 και η αύξηση μέχρι το 90 οφειλόταν σε αρκετό βαθμό στην επέκταση του δημοσίου, του μοναδικού μεγάλου και σταθερού εργοδότη της ελληνικής οικονομίας καθώς οι λαδέμποροι της κατοχής που ονομάζουμε αστική τάξη, δεν διέθετε ιδιαίτερα εφόδια ή όρεξη για τη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων.

     Αυτή η ελληνική “ιδιαιτερότητα” δεν είναι απαραίτητα κακή, αλλά το νομοσχέδιο της συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει ακριβώς επειδή -αντικειμενικά μιλώντας- δεν είναι καθόλου εύκολο να την αντιμετωπίσει. Έτσι στην ουσία φτιάχνει ένα νομοσχέδιο για έναν κόσμο μισθωτών σε μια οικονομία που έχει πολύ λίγους από δαύτους.

     

    Ποιές είναι οι κοινωνικές καραμπόλες που μπορώ να σκεφτώ. Για αρχή, αν το νομοσχέδιο ψηφιζόταν, οποιοσδήποτε έχει δάνειο και ταυτόχρονα δουλειά (ξέρω ξέρω είναι είδος προς εξαφάνιση) θα πρέπει την επόμενη μέρα να παραιτηθεί. Και για τα επόμενα 5 χρόνια να κάνει μια οποιαδήποτε δουλειά στην τεράστια αδήλωτη γκριζόμαυρη αγορά εργασίας. Διότι κάνοντας το αυτό, θα πάψει να πληρώνει δόσεις και τα δάνεια του θα διαγραφούν. Θα μου πεις ρε φιλαράκι σε αυτή την εποχή ποιος θα κάνει αυτήν την τρέλα? Δώστε βάση για να δείτε ότι δεν είναι τόσο τρέλα, αν δεν είσαι μεγαλοστέλεχος τράπεζας με 4-5χιλιαρικα μισθό.

     

    Έστω ότι είσαι καθηγητής σε γυμνάσιο και ταυτόχρονα παίρνεις τον δυσθεόρατο μισθό των 850 ευρώ το μήνα. Αυτό μας βγάζει ένα καθαρό εισόδημα 10.200 ευρώ το χρόνο που σημαίνει δόσεις δανείου (10.200×30%)/12 = 255 ευρώ το μήνα , πράγμα που μας αφήνει συνολικό καθαρό διαθέσιμο εισόδημα γύρω στα 600 ευρώ κι ένα δάνειο που με αυτούς του ρυθμούς δεν θα αποπληρωθεί ποτέ 🙂

     

    Πάμε τώρα στο σχέδιο τέκι. Ο καθηγητής παραιτείται από τη δουλειά του και είτε συνεχίζει τα όποια ιδιαίτερα υπάρχουν ακόμα στις πολύ χαμηλές τιμές που η κρίση έχει φέρει, είτε πάει και δουλεύει σε μια οποιαδήποτε χαζή δουλειά ή πηγαίνει στο χωριό του και δουλεύει το χωράφι της γιαγιάς, είτε στην νησί και κρατάει τα δωμάτια του ξαδέφρου, είτε στη γερμανία και δουλεύει εκεί. Το ζήτημα είναι να φαίνεσαι άνεργος στην ελλάδα. Σε αυτή την περίπτωση, για να τον συμφέρει οικονομικά θα πρέπει να έχει ένα εισόδημα γύρω στα 600 ευρώ μικτά και το δωράκι στο τέλος της πενταετίας είναι η πλήρης διαγραφή των δανείων του. 🙂

    Πάρτε κι άλλο ένα πολύ συχνό παράδειγμα. Είναι γνωστό πως διαχρονικά οι ελεύθεροι επαγγελματίες στην εφορία δηλώνουν κατά μέσο όρο το αφορολόγητο, κάτι που για τα επίσημα στοιχεία κατέτασσε εμένα στους πιο πλούσιους από το μέσο όρο ελεύθερους επαγγελματίες (και το οποίο προφανώς δεν ίσχυε). Καθώς οι ελεύθεροι επαγγελματίες από τη φύση του τρόπου απασχόλησής τους, έχουν πέντε φράγκα στην άκρη για μια κακή στιγμή, το νομοσχέδιο δημιουργεί μια πολύ καλή ευκαιρία. Δηλώνοντας εισόδημα παρακάτω από το επίσημο όριο της φτώχιας μπορούν σε 5χρόνια να διαγράψουν τα δάνεια τους.

     

     Κανονικά εδώ ο τέκι θα σας κουνούσε το δαχτυλάκι και θα σας έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν είναι υπολογιστικές μηχανές και δεν συμπεριφέρονται με αυτόν τον καρικατούρικο τρόπο σαν μονάχα το οικονομικό όφελος να έχει σημασία σε αυτή τη ζωή. Και θα έχει απόλυτο δίκιο. Διότι δεν λέω ότι όλοι οι άνθρωποι θα κάνουν αυτό. Λέω πως όταν φτιάχνεις ένα νομοσχέδιο, στην ουσία αλλάζεις του κανόνες και τις αμοιβές του κοινωνικού παιχνιδιού. Με το να τους αλλάξεις προς μια κατεύθυνση, δεν σημαίνει αυτόματα πως όλοι θα πάνε προς τα εκεί σαν ρομποτάκια. Αλλά σημαίνει πως θα επιβραβεύεις όσους το κάνουν. Κάτι που θα κάνει αυτήν την κατεύθυνση όλο και πιο συχνή/επιθυμητή. Άρα ένα νομοσχέδιο έχει σημασία στο ποιο είναι το κοινωνικό παράδειγμα επιτυχίας που δίνει. Αυτό το παράδειγμα δεν θα το ακολουθήσουν όλοι, αλλά όταν η στιγμή είναι κατάλληλη θα το ακολουθήσουν πάρα πολλοί.

    Όπως ακριβώς έκαναν επενδύοντας στο χρηματιστήριο (το οποίο εξίσου δεν ήταν στα χόμπυ των ελλήνων), όπως έκαναν πηδώντας ουκρανές και βουλγάρες πρώην ο,τιδήποτε και νύν πόρνες/συζύγους (οι οποίες πριν την κατάρρευση δεν ήταν ποτέ στο βεληνεκές των ελλήνων γαμιάδων).

     

     

     externality 1

    Externality ονομάζεται κάτι που δεν το περιλαμβάνεις στους υπολογισμούς σου. Πχ ας πούμε μισή ντουζίνα νόμπελ οικονομίας έχουν δοθεί πάνω στο θέμα του πώς θα εξαφανίσουμε το ρίσκο από την οικονομία. Μαθηματικά ως λογικές προτάσεις όλα τους στέκουν, αλλά προκειμένου να στέκουν συμπεριφέρονται στη μισή οικονομία ως externality δηλαδή προσποιούνται πως δεν υπάρχει (σε περίπτωση που αναρωτιέστε γιατί απέτυχαν τόσο λαμπρά μυαλά) 😉

    Κι αυτό δεν είναι μια κάποια καινούργια απάτη. Ολόκληρα τα κλασικά οικονομικά βασίζονται πάνω στο αξίωμα πως δεν υπάρχει ανεργία, καθώς η οικονομία ισορροπεί σε σημείο πλήρους απασχόλησης, συμπεριφέρονται δηλαδή στην ανεργία ως externality. Ακόμα και σήμερα οι νεοκλασσικοί υποστηρίζουν -καθώς μετά από 150 χρόνια δεν μπορούν να αρνηθούν την ανεργία- πως υπάρχει ένα “φυσικό” ποσοστό ανεργίας και αυτό δεν το εξετάζουμε καθόλου ως ζήτημα.

     

    Οι πιο λογιστικίζοντες θα γκρινιάξουν λοιπόν πως το τετρασέλιδο νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει καμία πρόβλεψη για το τι θα γίνει με τις τράπεζες. Τέτοιους είδους ελαφρύνσεις στα δάνεια θα δημιουργήσουν τρομερές διαγραφές και χασούρες στις τράπεζες (το σύνολο των δανείων προς φυσικά πρόσωπα είναι 125δις περίπου) για τις οποιες το νομοσχέδιο κάτι θα έπρεπε να λέει. Πράγματι το νομοσχέδιο δείχνει να αγνοεί το τι θα συμβεί στις τράπεζες, αλλά δεν τους αδικώ. Θεωρεί πως το να μιλάμε για λογιστικές εγγραφές σε τράπεζες που έχουν πάρει 60δις ευρώ και θα πάρουν άλλα τόσα, είναι τουλάχιστον αστείο. Πράγματι δεν υπάρχει λογιστικός τρόπος να επιβιώσουν οι τράπεζες μετά από αυτή τη φούσκα και όλα αυτά που γίνονται 3 χρόνια είναι απλή μεταφορά πόρων προς τους μανατζερς και τους μετόχους των τραπεζών που δεν λύνει τίποτα, απλά διατηρεί το πρόβλημα σε κατάσταση ζόμπι (και αυτούς χορτάτους). Αυτή η κατάσταση ζόμπι θα συνεχίσει να υπάρχει, είτε ψηφιστεί το νομοσχέδιο του συριζα, είτε όχι και τα 60δις συνολικά που θα έχουν πάρει μέχρι τον οκτώβρη είναι απλά η πρώτη δόση 🙂

     

     

    externality 2

    Το δεύτερο σκέλος της εξίσωσης που το νομοσχέδιο του σύριζα δείχνει να αγνοεί παντελώς, είναι το σκέλος των underlying assets που λένε και στο αμέρικα. Όπως λέγαμε και στην αρχή, στον υποθετικό κόσμο της καλής τραπεζικής, όταν παίρνεις ένα δάνειο, το παίρνεις με κάποιο υποτιθέμενο παραγωγικό σκοπό. Δεν το τρως δηλαδή σε γαριδάκια. Φυσικά υπάρχει και η κατηγορία δανείων γαριδάκια, αλλά:

    α) αυτή η κατηγορία είναι πολύ μικρή σε σχέση με τις άλλες κατηγορίες ακριβώς από τον τρόπο που δούλευε η πιστωτική επέκταση προκειμένου να μη δημιουργεί γενικό πληθωρισμό (για μια περιγραφή κοιτάξτε εδώ, στο υποκεφάλαιο “Περάστε κόσμε, πολλά βάζετε, πολλά χάνετε”). Σε αυτόν τον πίνακα της ΤτΕ, βλέπετε πως από τα 125δις δανείων προς φυσικά πρόσωπα (μαης 2012), μόνο τα 32δις είναι καταναλωτικά και από αυτά τα μισά και, αφορούν 5ετή καταναλωτικά που μάλλον αποτελούν αγορές αυτοκινήτων και άλλων παρόμοιων πραγμάτων.

    β) τα γαριδάκια ή τα παπούτσια πράντα έχουν καταναλωθεί τη στιγμή που αγοράστικαν οπότε δεν έχει νόημα να μιλάμε γιαυτά. Άλλωστε είναι γνωστό πως πολλοί άνθρωποι με επισφαλείς εργασίες χρησιμοποιούσαν την πιστωτική τους κάρτα όχι για να πάρουν πράντα αλλά γάλα στο μωρό, ως δηλαδή κεφάλαιο κίνησης για τα διαστήματα που δεν είχαν δουλειά.

     

    Και εδώ για εμένα βρίσκεται το άλλο τεράστιο πρόβλημα του νομοσχεδίου του σύριζα. Το οποίο όμως θα αφήσω για το επόμενο μέρος γιατί το πράγμα μακραίνει και είναι σίγουρο πως χασμουριέστε ήδη.

     

    Για να σας δώσω μόνο ένα τυράκι (αλλά μην προσπαθήσετε να κάνετε μαντεψιές στα σχόλια, στο νομοσχέδιο των δύο σελίδων του σύριζα έχω να αντιπροτείνω ένα νομοσχέδιο 3 άρθρων και 10γραμμών. Ως δείγμα δωρεάν σας δίνω το πρώτο άρθρο.

     

    Άρθρο 1ο.

    Διαγράφονται εντός 120 ημέρων , όλα τα δάνεια των φυσικών προσώπων κατοίκων εσωτερικού στο 100% αξίας τους, με μία και μόνο αίτηση του ενδιαφερομένου.