• Ο μύθος των εξοπλιστικών δαπανών ως απαραίτητων για την ασφάλεια της χώρας

    Date: 2012.05.03 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags:

     

    λοιπόν να τα πάρουμε λίγο με τη σειρά. Δεν είμαι καμιά πασιφίστρια φλώρα. Για την ακρίβεια προσυπογράφω το ρητό μάο, που λέει πως στο τέλος του δρόμου, η εξουσία βρίσκεται στην κάνη ενός όπλου. Τούτων λεχθέντων δεν είμαι και καμιά στρατόκαβλη να νομίζω πως το μέγεθος της κάνης ενός λέοπαρντ είναι η άμεση προέκταση του καβλωμένου μουνιού μου 🙂

    Οπότε θα αρχίσω με μερικά δεδομένα για τις αμυντικές και εξοπλιστικές δαπάνες στην ελλάδα όπως τις καταλαβαίνω εγώ.

     

     

    1ο κρατούμενο:

    Οι εξοπλιστικές δαπάνες στην ελλάδα είναι φουσκωμένες διαχρονικά διότι διαχρονικά είναι δαπάνες για τις οποιες κανείς δεν φέρνει αντίσταση. Άρα και η δυνατότητα υπερτιμολόγησης, μίζας και ρεμούλας του πολιτικού προσωπικού είναι πολύ μεγαλύτερες απότι πχ με το site της βουλής για το οποιο όλοι έκραξαν και κόστισε μόλις 1εκ (όσο δηλαδή κοστίζει ένα απλό upgrade για να ρυθμίσεις διάφορα “bugs” των απάτσι). Κι όταν λέμε φουσκωμένες, εννοούμε πως ακόμα και στα 80ς που είμασταν φτωχοί ξοδεύαμε περίπου 4-5% του ΑΕΠ μας, ποσοστό που ξεπερνούσαν μόνο οι ηπα και η β.κορέα σύμφωνα με τα παλιά στοιχεία του CIA factbook. Άρα ή ζούμε στην πιο επικίνδυνη γειτονιά του κόσμου μετά τη β.κορέα (όπου οι αμερικάνοι δεν έχουν υποσχεθεί ποτέ μετά το 1953 ότι δεν θα ειβάλλουν όταν και εφόσον το αποφασίσουν), ή κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της δανιμαρκίας. Αν πιστεύετε το πρώτο (πως ζούμε στην πιο επικίνδυνη γειτονιά του κόσμου) δεν μπορώ να κάνω κάτι για εσάς παραμόνο να πω get a life και ρίξτε μια ματιά σε μια υδρόγειο. Οι μόνοι πόλεμοι που έγιναν στην ευρώπη τα τελευταία 50 χρόνια αφορούν εμφυλίους, για τους οποιους ο εξοπλισμός ενός κράτους αποτελεί την καλύτερη αφορμή προκειμένου να σφαχτούν μεταξύ τους οι πολίτες.

     

     

    2ο κρατούμενο:

    Αυτή η παραδοσιακή γαλαντομία της ελληνικής κοινής γνώμης και του πολιτικού προσωπικού απέναντι στις “αμυντικές δαπάνες” (στα 80ς αν θυμάστε η αντιπολίτευση υπερψήφιζε τις αμυντικές δαπάνες της κυβέρνησης), εξηγείται με όρους ιστορικούς και φαντασιακούς. Συχνά τείνουμε να ξεχνάμε πως η ελλάδα είναι ένα σχετικά νεαρό επεκτατικό και επαναστατικό κράτος που από την ίδρυση της το 1830, συμμετέχει συχνά πυκνά σε πολέμους. Λογικό θα μου πείτε καθώς το πρότζεκτ της δημιουργίας εθνικού χώρου ήταν εύκολο να επεκταθεί εις βάρος μιας αυτοκρατορίας που παράπαιε. Κι εγώ δεν το θεωρώ παράλογο, απλά το επισημαίνω. Ο τελευταίος τέτοιου είδους επεκτατικός πόλεμος έγινε μεταξύ του 1917-1923 όπου κυριολεκτικά δίχασε την ελλάδα απέναντι στο πρότζεκτ της επέκτασης. Οι συντηρητικοί φιλοβασιλικοί θεωρούσαν πως η ήπειρος και η μακεδονία ήταν ήδη αρκετά δώρα για το ελληνικό κράτος, ενώ οι επεκτατιστές φιλελεύθεροι ήθελαν ακόμα μεγαλύτερο τζόγο. Οι δεύτεροι επικράτησαν, όπως όλοι ξέρουμε και στο δεύτερο σκέλος, ο πόλεμος αυτός πήρε έντονα “νεωτερικά” χαρακτηριστικά αποικιακού πολέμου (μετά την απόβαση στη σμύρνη του 1919 και την επέκταση στην ανατολία). Δεν είναι επίσης τυχαίο πως οι τούρκοι τον ίδιο αντι-αποικιακό για τους ίδιους πόλεμο τον ονομάζουν κουρτουλούς σαβασέ που σημαίνει πόλεμος της αναξερτησίας. Παρά το γεγονός λοιπόν πως η οθωμανική αυτοκρατορία τελείωσε και τη θέση της πήρε το εθνικό τούρκικο κράτος, και παρότι η σύγκρουση με εθνικά κράτη είναι πολύ πιο ζόρικη υπόθεση απότι με τις παραπαίουσες αυτοκρατορίες (το καταλάβαμε το 1923 αυτό), το φαντασιακό πρότζεκτ της εδαφικής επέκτασης δεν έσβησε εύκολα. Τελευταία τέτοιου είδους προσπάθεια ήταν το πρότζεκτ “ένωση” και αφορούσε την κύπρο. Το ίδιο πρότζεκτ κατέληξε στο γνωστό φιάσκο της διχοτόμησης και φυσικά της μη ένωσης, αλλά στην ελλάδα αυτό σηματοδοτήθηκε με την πτώση της δικτατορίας και την οριστική εγκατάλειψη κάθε άλλου πρότζεκ εδαφικής επέκτασης.

    Το ότι δεν υπάρχει περιθώριο για επιπλέον εδαφική επέκταση είναι ένα σχετικά “αντικειμενικό” γεγονός μεν, αυτό δεν σημαίνει πως στο ελληνικό φαντασιακό δεν παρέμεινε ως ένα παλιό κουσούρι. Που οι πολιτική τάξη εκμεταλλευόταν στο 1ο κρατούμενο.

     

    Κρατούμενο 3ο.

    Το δογμα των τελευταίων 20ετών είναι πως είμαστε τόσο πλουσιοι που απλά θα πάρουμε όπλα που θα πατάνε κουμπάκια και οι τουρκοι θα τρέμουν (που μαλιστα μετά την κριση του 2000 μείωσαν τις δαπανες τους). Δόγμα που έχουμε δει πέρα από πάση αμφιβολία πως δεν ισχύει για τη διαφορά δυναμικού μεταξύ ΗΠΑ και ιρακ (οι αμερικάνοι έφυγαν), πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να ισχύσει για δύο χώρες μέλη του νατο? Το πόσο αναποτελεσματικά είναι τα κουμπάκια απέναντι σε εχθρούς με κάτι καλύτερο απο καλο-ακονισμένα μάνγκο φάνηκε στον πόλεμο ισραηλ-χιζμπαλα (όπου οι δευτεροι δεν είχαν μοντερνο εξοπλισμό, απλά του 1960) . Αρα το δόγμα αυτό φτιάχθηκε για να εξυπηρετεί το 1ο κρατούμενο και την επιπλέον φαντασιακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως οι έλληνες του 1990 (όπως και του 1974) δεν ήταν έτοιμοι να πεθάνουν για έναν πόλεμο κοκορομαχία.

     

    Κρατούμενο 4ο.

    Η πλήρης αποτυχία του δόγματος που ανέλυσα στο κρατούμενο 3, ήρθε έμπρακτα και πέρα από πάση αμφιβολία με την κοκορομαχία στα ήμια. Εκεί ο έλληνας υπουργός άμυνας αποφάσισε να κλιμακώσει πέρα από κάθε λογική μια μη-κρίση (η εγκατάσταση σημαιών από μακρυμάλλιδες φλούφλιδες τηλεοπτικούς δημοσιογράφους δεν αποτελεί προηγούμενο εδαφικής διεκδίκησης στο διεθνές δίκαιο), και μετά ο έλληνας πρωθυπουργός έτρεχε στους αμερικάνους να πάνε να εξηγήσουν στους τούρκους πως και εμείς μια μαλακία κάναμε και στείλαμε τις φρεγάτες, ας μην το κάνουμε ζήτημα.

     

    Κρατούμενο 5ο.

    Η αφήγηση για τον για ποιο λόγο αγοράζουμε όπλα, μπορείτε να παρατηρήσετε πως αλλάζει με εντυπωσιακή ευκολία κάτι που σημαίνει πως ή απλά είναι μια ψευδο-αφήγηση, ή κάθε 5-7 χρόνια αλλάζουν οι “απειλές”, οπότε όχι μόνο ζούμε στην πιο επικίνδυνη γωνιά του πλανήτη, αλλά δίπλα μας κάθε 5χρόνια συμβαίνουν κοσμο-ιστορικά γεγονότα που αλλάζουν όλα τα δεδομένα.

    Δηλαδή από το αγοράζουμε όπλα ίσα ίσα για να διατηρούμε την ισορροπία καθώς οι τούρκοι αγοράζουν περισσότερα (είναι μόλις 5φορές μεγαλύτερη χώρα από εμάς και με πραγματικές υπαρξιακές απειλές), πήγαμε στο αγοράζουμε όπλα για να αποτρέψουμε την αποσταθεροποίηση στα βόρεια σύνορά μας, μετά καθώς η βόρεια απειλή δεν έπειθε κανέναν, ξαναθυμηθήκαμε τους τούρκους και είπαμε να τους ξεπεράσουμε (όταν οι τούρκοι σταμάτησαν να αγοράζουν τόσα όπλα), μετά περάσαμε στο αγοράζουμε όπλα γιατί οι αμερικάνοι είναι νταβατζήδες και θέλουν τον κεφαλικό φόρο τους για να μην μας δημιουργούν προβλήματα. Μετά βέβαια η ελλάδα ξεκίνησε να αγοράζει όπλα από την ευρώπη, οπότε η αφήγηση άλλαξε πως έτσι εξαγοράζουμε χάρες από τους εταίρους μας (βέβαια κανείς δεν μας εξήγησε ποτέ ποιες ήταν αυτές οι χάρες), ύστερα πήγαμε στο πόσο πλούσιοι είμαστε και η τελευταία αφήγηση που έχουμε είναι φυσικά οι αοζ και οι καινούργιες κολεγιές με το ισραήλ.

    Τις οποιές ξεκίνησε από το πουθενά η κυβέρνηση ΓρΑΠ, αλλάζοντας εντελώς την πυξίδα της εξωτερικής μας πολιτικής. Όχι γιατί δεν είχαμε πάντα καλές σχέσεις με το ισραήλ, αλλά διότι από τις καλές σχέσεις μέχρι τα κοινά γυμνάσια για αεροπορική επιδρομή στο ιραν, υπάρχει μια σαφή απόσταση διεθνούς νομιμότητας.

     

    Κρατούμενο 6ο.

    Υπάρχουν πετρέλαια και αέρια στο αιγαίο? Κανείς δεν μας έχει απαντήσει, κι άλλωστε αν μας απαντήσει μετά πως θα υπάρχει σπέκουλα. Τι γνωρίζουμε στα σίγουρα? Πως το ισραήλ και η κύπρος χώρισαν τις αοζ τους (ρίχνοντας λιβανέζους και σύριους που μπορεί να μην κάθονται για πάντα με σταυρωμένα χέρια) και ξεκίνησαν να ψάχνουν για αέρια. Τα αέρια που έχουν βρεθεί μέχρι στιγμής δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με τα διάφορα φούμαρα που μας πουλάνε για τη νέα μέση ανατολή. Και επιπλέον τα αέρια έχουν το πρόβλημα πως δεν μεταφέρονται εύκολα ή φθηνά. Πέρα λοιπόν από τα αμφισβητούμενης σημαντικότητας κοιτάσματα που έχουν ανακαλυφθεί, οι τούρκοι έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τα ποσοστά των τουρκοκυπρίων σε αυτά τα αέρια, στα πλαίσια που δεν έχει βρεθεί λύση στο κυπριακό. Με λίγα λόγια η κύπρος έχει αποφασίσει να τζογάρει, δικαίωμά τους, το ερώτημα είναι γιατί η χρεοκοπημένη ελλάδα αποφάσισε να τζογαρει?

    Ακούμε λοιπόν τον τελευταίο καιρό για υποθαλάσσιους αγωγούς αερίου, για καλώδια ρεύματος που θα ενώνουν την ελλάδα με την κύπρο και άλλα όμορφα. Το πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά θα σας αφήσω να το σκεφτείτε μόνοι σας. Το μόνο που θα πω είναι ότι εδώ και 20 χρόνια η ελλάδα δεν έχει ποντίσει καλώδια ρεύματος που να πηγαίνουν μέχρι τις κυκλάδες, κι όχι επειδή την εμπόδιζε κάποια τουρκική απειλή.

     

    Κρατούμενο 7ο.

    Οι αοζ και οι άλλες προεκλογικές βλακίες της μόδας για όσους νιώθουν λιγότερο κρετίνοι ώστε να ασχολούνται με τη δημόσια διαπόμπευση οροθετικών ρωσίδων πουτάνων και στρατοπέδων συγκέντρωσης, είναι απλά ένα ακόμα τυράκι για να πάρετε τα μάτια σας πάνω από την μπίλια. Η οποία βρίσκεται στο γεγονός πως τα χρήματα υπερ του εξοπλιστικού προγράμματος δεν θα πάψουν να ρέεουν, διότι αυτοί που έδωσαν τις μίζες έχουν τα ονόματα στα χέρια τους. Όχι γιατί οι φρεγάτες ή τα υποβρύχια εξυπηρετούν κάποια πραγματική αμυντική δαπάνη. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο πως τα τελευταία 30 χρόνια η πυραυλική τεχνολογία είναι πλήρως αξεπέραστη εναντίων κάθε επιθετικού όπλου εκτός των αντιπάλων πυραύλων.

    Γιαυτό και γεμίζει τρόμο τους αμερικάνους κάθε ιδέα εξαγωγής των S300, γιαυτό και το ζήτημα με τους στίνγκερ έγινε τόσο μεγάλο θέμα στις ΗΠΑ, γιαυτό οι χιζμπαλάδες μπόρεσαν να απαγορέψουν την εισβολή ισραηλινών με αντι-αρματικούς πυραύλους του 1960, γιαυτό και ολόκληρο το κινέζικο αμυντικό δόγμα βασίζεται απλά στην καταστροφή κάθε επιτιθέμενου στόλου με πυραύλους, γιαυτό και η θάτσερ δεν θα κέρδιζε ποτέ τον πόλεμο των φώκλαντς αν δεν είχε στα χέρια της του κωδικούς των αργεντίνικων εξοσέτ. Παρότι λοιπόν όλα αυτά είναι γνωστά, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις συνεχίζουν να αγοράζουν φρεγάτες, αεροπλάνα, τανκ και ο,τιδήποτε άλλο ένας μικρός πάμφθηνος και εύκολο να κατασκευαστεί πύραυλος θα μπορούσε να κάνει ρημαδιό πριν προλάβουν οι χειριστές αυτών των πανάκριβων συστημάτων να καταλάβουν από που τους ήρθε. Γιατί?

     

    Κυρίως δίοτι οι πύραυλοι έχουν πολύ μικρό κόστος και πως θα δικαιολογήσεις μετά τις υπέρογκες μίζες? Χώρια που θα μπορούσες να τους αναπτύξεις και εντός της χώρας. Επιπλέον το πολιτικό προσωπικό εκμεταλλεύεται την αυταρέσκια των καραβανάδων για τους οποίους οι πύραυλοι δεν διαθέτουν καμιά ιδιαίτερη τακτική αίγλη (κάτσε στη γωνία και πριν προλάβει ο αντίπαλος καν να σε δει, δεν θα υπάρχει). Άσε που δεν φαίνονται και ωραία στις παρελάσεις 🙂

     

    Με λίγα λόγια όλη η πανάκριβη υποδομή αεροπορίας που αγοράζουμε τόσα χρόνια και ξοδεύουμε χωρίς φειδώ και δακρύζουμε για τα παλικάρια μας, τους ακρίτες που μαλακίζονται πάνω από το αιγαίο (όχι μόνοι τους τους έχουν δώσει εντολές), ακυρώνεται στην πράξη από ένα καλό αντιαεροπορικό πλέγμα στο 1/10 του κόστους. Το ξέρω δεν είναι τόσο ηρωικό, αλλά πολύ πολύ πιο αποτελεσματικό και μέχρι στιγμής τεχνολογικά αξεπέραστο.

     

     

    Κρατούμενο 8ο.

    Αλλά οι ένοπλες δυνάμεις και η αποτελεσματικότητα της άμυνας της χώρας δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο για την ελλάδα από τον εμφύλιο και μετά, αυτό προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα. Η ελλάδα δεν αντιμετωπίζει καμία σοβαρή απειλή από το 1949 και μετά. Οι διαμάχες με την τουρκία είναι μικρής σημασίας και χωρίς ιδιαίτερο στρατηγικό τσιτσί. Πρακτικά τα 12 μίλια και η υφαλοκριπίδα (που συνδέεται με την αοζ καθώς είναι ζώνη εκμετάλλευσης) είναι τα μοναδικά ζητήματα και τα δύο συνδέονται με τη γεωγραφική δομή των ελληνικών νησιών που μετατρέπουν πράγματι το αιγαίο σε ελληνική λίμνη. Είμαι σίγουρος πως και οι βούλγαροι και οι ρουμάνοι αλλά και οι ρώσσοι θα έχουν μερικές αντιρρήσεις πάνω σε μια τέτοια επέκταση και γιαυτό θα πρέπει αντί να το παίζουμε λιοντάρια να κάτσουμε να βρούμε τρόπους να τους διασφαλίσουμε πως δεν θα έχουν να φοβηθούν τίποτα από εμάς.

    Το πόσο λοιπόν οι ελληνικές κυβερνήσεις ένιωθαν πραγματική απειλή ή όχι είναι εμφανές από το πόσο ο ελληνικός στρατός ετοιμάζεται για πόλεμο ή όχι. Νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε πως δεν ετοιμάζεται. Αντιθέτως τα τελευταία 20 χρόνια έχει γίνει μέρος της εσωτερικής πολιτικής κατανομής. Είτε ως μοχλός εξυπηρέτησης πελατειακών σχέσεων (κάθε χωριό κι ένα στρατόπεδο), είτε ως μέθοδος πλουτισμού των στελεχών του και του πολιτικού προσωπικού. Αν στις μεγάλες εξοπλιστικές δαπάνες εμπλέκονται κάθε φορά και διάφοροι μεγαλοκαραβανάδες, μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται με τις μικρές. Ειδικά καθώς την τελευταία δεκαετία έχει γίνει της μόδας το outsourcing όπως έγινε και στον αμερικάνικο στρατό. Έτσι εκεί που το στρατόπεδο είχε πχ μαγειρεία τώρα έχει catering και οι αξιωματικοί δεν χρειάζεται να κυνηγάνε τους κληρωτούς για την επιμελητεία. Win-win που θα λέγαμε και στις γλυκιές εποχές του σιμητισμού.

     

    Μόνο που αυτό το win-win είχε -όπως και στο υπόλοιπο ελληνικό μαγαζί- ένα externality. Την αύξηση του κόστους. Φυσικά όπως και σε όλες τις άλλες δαπάνες (φαρμακευτικές, δρόμων, αττικών οδών, αεροδρομίων, εισαγόμενων αυτοκινήτων κλπ), όσο είμασταν η “μεγάλη ελλάδα” δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Οι πιστώσεις των τραπεζών φρόντιζαν να κρατάνε όλη την οικονομία στον αφρό και έτσι η συναίνεση (και τα χοντρά φράγκα) έρεαν.

    Αλλά σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει σαν την dorothy στον μάγο του Oz, we are not in kansas anymore. Η παλιά συμφωνία του win-win δεν μπορεί να διατηρηθεί. Και γιαυτό ζούμε το μπάχαλο των τελευταίων 3 ετών. Μόνο που σε αυτό το μπάχαλο, υπάρχει μια κατηγορία δαπανών που συνεχίζει να μένει στο απυρόβλητο. Οι δαπάνες για την άμυνα έχουν φτάσει κάθε χρόνο να κοστίζουν το 1/5 των εσόδων ελληνικού προυπολογισμού (περίπου 8δις, χωρισμένα σε 6,5δις + 1,5δις για τα εξοπλιστικά). Το γιατί μένει στο απυρόβλητο είναι νομίζω εμφανές. Διότι οι προμήθειες του στρατού είναι το τελευταίο κάστρο σοβαρής ρεμούλας που πάντα ήταν στο απυρόβλητο, άρα γιατί να το καταστρέψουμε? Επιπλέον όπως έγινε και με τη siemens , οι φίλοι και σύμμαχοι μας διαθέτουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς όλων των εμπλεκομένων μερών της υπόθεσης, κάτι που φυσικά δίνει στο σημερινό πολιτικό προσωπικό ένα πολύ μεγάλο κίνητρο να “ολοκληρωθούν οι συμβατικές μας υποχρεώσεις”. Γιαυτό και ο μεγάλος μπένι ως υπουργός άμυνας εν μέσω κρίσης δεν μείωσε ούτε μισή καρφίτσα τα έξοδα, πέρα από το γεγονός ότι έβαλε μερικές δαπάνες στο άλλο εξάμηνο για να μην φαίνονται άσχημα.

     

    Ρέστα και ταμείο.

    Κάθε φορά που διαβάζω τη διάρροια κάποιου από τους στρατηγούς της πολυθρόνας (τους ονομάζουν και ειδικούς επί των διεθνών σχέσεων), προσπαθώ (πλην εξαιρέσεων) να καταλάβω κατά πόσο αποτελεί έμμισθο παπαγαλάκι οπότε δουλεύει για τον μισθό του, ή πράγματι είναι τόσο ηλίθιος και δεν έχει καταλάβει το που ζει. Δεν είναι τυχαίο πως ούτε μία από τις απειλές που τόσο καιρό ακούμε ανάμεσα σε μουσουλμανικά τόξα και κινδύνους εξισλαμισμού των βαλκανιών δεν έχει δείξει να υφίσταται ούτε κατά 5%. Οι φανταστικοί εχθροί που κατασκευάζονταν κατά κόρον, δεν έδειχναν να παίρνουν καν υπόψη τους τα πραγματικά δεδομένα στις άλλες χώρες. Ίσως γιαυτό και οι στρατηγοί της πολυθρόνας δεν κατάλαβαν πως ο πιο αντιπαθής γείτονας των βαλκανίων δεν ήταν άλλος από τον “έλληνα επιχειρηματία” και δεν είναι επίσης τυχαίο πως τούρκοι και βούλγαροι γελάνε με τα παθήματά μας καθώς επί μιάμιση δεκαετία όπως είπε κι ένας έλληνας πρέσβης στη βουλγαρία είμασταν “οι αμερικάνοι των βαλκανίων”.

     

    Το 2000 και η κρίση του, ήταν το κομβικό σημείο που τερμάρτισε όλα τα μεγαλεπίβολα σχέδια των τούρκων, τους έκανε να συμμαζευτούν, να ακυρώσουν τις φαραωνικές παραγγελείες και να κλείσουν γρήγορα το μέτωπο του πολέμου με τους κούρδους. Ακόμα και όταν οι αμερικάνοι τους πρόσφεραν τυράκι το μισό β.ιρακ με τα πραγματικά (κι όχι φαντασιακά) πετρέλαιά του, οι τούρκοι αποφάσισαν πως δεν ήταν ώρα για περιπέτειες. Ακόμα και το δόγμα νταβούτογλου (η πρώτη προσπάθειά τους για ενεργητική εξωτερική πολιτική εδώ και μια δεκαετία) δεν είναι παρά μια σειρά από αυστηρά διπλωματικές ενέργειες και συμμαχίες στην περιοχή καθώς η τουρκία προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το θαυμασμό που προκάλεσε στις αραβικές ανοίξεις το τούρκικο μοντέλο ισλαμισμού (που είναι αντίστοιχο με τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα στο πιο αυταρχικό διότι έχουν και μια κεμαλική παράδοση να κρατήσουν).

     

    αλλά για να συμβεί το παραπάνω στην τουρκία, χρειάστηκε να εξαφανιστεί ολόκληρη η παλιά πολιτική τάξη. Στο ίδιο σημείο είμαστε τώρα και στην ελλάδα. Η παλιά πολιτική τάξη δεν κουνάει με τίποτα την ιερή αγελάδα των αμυντικων δαπανών διότι είναι πολύ μπλεγμένη μέσα στη βρώμα της. Παρά λοιπόν πως τα ήμια έδειξαν ξεκάθαρα το πόσο δεν υπάρχει καμία κοινωνική διάθεση για τσαμπουκάδες του γλυκού νερού, η απάντηση του πολιτικού κατεστημένου ήταν να κάνει τον στρατό πιο επαγγελματικό και πιο ακριβό (προκειμένου να ξεπεράσει την αντίδραση των πολιτών στην πιθανότητα να πεθάνουν σε κανένα χαντάκι της βάσης μπάγκραμ στο αφγανιστάν). Η υπαρξη φυσικά επαγγελματικού στρατού με βλέψεις είναι ένα πολύ ακριβό παιχνίδι που διαθέτουν πρακτικά στον κόσμο μόνο οι ηπα και σε μικρό βαθμό οι βρετανοί. Εμείς φυσικά αποφασίσαμε πως είμαστε μία ή άλλη με τους παραπάνω δύο και συνεχίσαμε να ξοδεύουμε σαν μεθυσμένοι ναύτες.

     

    Θα πρέπει να έρθει μια νέα πολιτική τάξη, προκειμένου να αποκτήσει μια καινούργια άποψη για τον ρόλο των στρατιωτικών δαπανών και της ελληνικής κοινωνίας, κι έτσι κι αυτή η ιερή αγελάδα να πάει παρέα με τις υπόλοιπες.