• Σκόρπιες του Ιούνη (μερος 3ο)

    Date: 2011.06.21 | Category: ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Tags: ,,

    Σκέψη 4η. (η πτώση των ρετιρέ)

    Ο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα οικονομικό παιχνίδι που θα είναι όσο το δυνατό πιο ίσο και πιο δίκαιο για όλους, προκειμένου να δημιουργήσουμε ένα κοινό πεπρωμένο στους ανθρώπους. Η Ελλάδα είναι εξαιρετικά κατακερματισμένη σε αυτόν τον τομέα, κάτι που εμποδίζει την κοινή δράση. Και χωρίς κοινή δράση είμαστε χαμένοι από χέρι, όπως μπορούν να σας εξηγήσουν χιλιάδες κοινότητες από την αρχή της ιστορίας.

    Και η ισότητα που βασίζεται μόνο σε φαντασιακά στοιχεία , “είμαστε όλοι έλληνες” ή “είμαστε όλοι εργαζόμενοι” παρότι μπορεί να αποτελέσει πολύ σημαντικό καταλύτη, γρήγορα θα καταρρεύσει όταν δεν υπάρχει και το υλικό υπόβαθρο ή οι κανόνες που θα την εφαρμόσουν. Διότι είναι διαφορετικό να σου αρέσει η ιδέα του δημόσιου σχολείου, όταν το παιδί σου πηγαίνει σε ιδιωτικό. Κι είναι διαφορετικό να λες πρέπει τα ενοίκια να είναι βιώσιμα όταν ο μικρός μεφιστοφελής σου λέει, πως αν ανεβούν λίγο παραπάνω εσύ θα δουλεύεις λιγότερο.

     

    Πρέπει βασικά να τελειώνουμε με διάφορα ιδεολογήματα του καπιταλισμού περί ικανότητας που δεν έχουν καμία ιστορική βάση. Ο πλούτος, για την ακρίβεια ο σημαντικός πλούτος, είναι κάτι που κατά βάση ή το κληρονομείς ή το παντρεύεσαι. Κάτι το οποίο μοιάζει περισσότερο με τη φεουδαρχία παρά με ένα νεωτερικό δηλαδή μοντέρνο σύστημα. Σπάνια είναι κάτι που το αποκτάς μόνος σου, και ακόμα πιο σπάνια είναι κάτι που το αποκτάς μόνος σου και με δίκαιο τρόπο. Κι αυτό ίσχυει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ιστορικού καπιταλισμού, όχι μόνο για την ευρώπη (που μεγάλα κομμάτια της άνηκαν σε αριστοκράτες μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα), αλλά ακόμα και για τις ΗΠΑ του 19ου. Για κάθε έναν Bill Gates αντιστοιχούν αρκετές ντουζίνες από Paris Hilton.

    Άρα όλη η αφήγηση περί κάποιου meritocracy στον ιστορικό καπιταλισμό, είναι μια αφήγηση εξαιρετικά λειψή και προβληματική. Ειδικά στα κομμάτια εκείνα της ευρώπης που δεν έκαναν ποτέ μια επαναστατική αλλαγή από το παλιό καθεστώς. Κι αυτή την ψευδοαφήγηση δεν έχουμε κανένα λόγο να κρατήσουμε. Στα πλαίσια που δεν έχουμε ανακαλύψει έναν τρόπο να παίρνουμε τα υλικά αγαθά μας στη μεταθάνατο ζωή, δεν βρίσκω λόγο να επιτρέπουμε βασιλικές οδούς στους γόνους κάποιων πλουσίων. Αυτό σημαίνει πως οι φόροι κληρονομιάς θα πρέπει να ανεβούν, όπως και η μεταβίβαση πλούτου από τους γονείς στα παιδιά. Και ο τρόπος για να γίνει δίκαια αυτό, είναι να γίνει κλιμακωτά. Μπορείς να μεταβιβάσεις 150.000 στα παιδιά σου με 10%, τις επόμενες 150.000 με 20% τις επόμενες με 40% και να φτάνεις σε πολύ υψηλούς φόρους κληρονομιάς για κληρονομιές εκατομμυρίων. Το ίδιο ισχύει και για τις επιχειρήσεις και για πολλά ακόμα πράγματα που αφορούν μεταφορά πλούτου.

    Ταυτόχρονα φυσικά θα πρέπει με αυτά τα έσοδα να στηρίξεις τους νέους να βρίσκουν το δρόμο τους ανεξάρτητα από την οικογένειά τους.

     

    Αυτό φυσικά είναι ένα μόνο παράδειγμα. Ο στόχος σου είναι να φτιάξεις αρχικά 2-3 εισοδηματικές κατηγορίες πολιτών που μεταξύ τους να μην έχουν τεράστιες διαφορές πλούτου. Μπορείς να πεις οτι η βασική κατηγορία είναι τα 12.000 ευρω το χρόνο, η επόμενη τα 24 και η επόμενη τα 30. Και να φροντίσεις όποιος έχει πάνω από αυτό να φορολογείται σχεδόν τιμωρητικά, όπως γινόταν στις ΗΠΑ της χρυσή τριαντακονταετία. Πρέπει δηλαδή να δημιουργούμε αντικίνητρα απληστίας. Οικονομικά και κοινωνικά. Όταν πια θα γίνει της μόδας να κοροϊδεύεις τον αστείο χοντρό με το πούρο που περιφέρει την κοιλιά ως τρόπαιο επιτυχίας, και τις 25χρονες θειάδες με τα λουί-βιτόν και τις περήφανες τσάντες του άττικα, τότε ένα σημαντικό κομμάτι της αλλαγής θα έχει επιτευχθεί.

     

     

    Η εργασία ως ενοίκιο.

    Διότι το επόμενο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως ακόμα και η εργασία μπορεί να είναι (από ένα επίπεδο μισθού και πάνω) μια μορφή ενοικίου. Το ακραίο παράδειγμα μας λέει το εξής: Πώς γίνεται δύο άνθρωποι, με δύο χέρια και τον ίδιο χρόνο εργασίας να παράγουν πολύ διαφορετικά? Ναι ο ένας μπορεί να είναι τεμπέλης και ο άλλος εργατικός. Ο ένας χειρώνακτας και ο άλλος μεγάλο μυαλό. Αλλά ακόμα και έτσι η εργατική ιδιοφυΐα δεν έχει εξ αντικειμένου τη δυνατότητα να παράγει κάθε μέρα 10φορές παραπάνω από τον τεμπέλη που σκάβει έναν λάκκο. Άρα γιατί μπορεί να αμείβεται 10φορές και 20 φορές παραπάνω από το τυπικό ημερομίσθιο?

    Η απάντηση είναι απλούστατη. Διότι αυτός ο τύπος κλέβει από τη δουλειά των άλλων ανθρώπων. Στην ουσία τους επιβάλει ένα ενοίκιο για το “προνόμιό” τους να εργάζονται το οποίο καρπώνεται ο ίδιος, όχι πολύ διαφορετικά απότι ο φεουδάρχης έβαζε τους χωρικούς να κάνουν αγγαρείες δουλεύοντας δωρεάν στα χωράφια του.

    Κάτι που στην ελληνική κοινωνία είναι πολύ διαδεδομένο από ολόκληρες τάξεις ανθρώπων. Κι ας αφήσουμε τα μεγαλοστελέχια που είναι εμφανές ότι κλέβουν στη μοιρασιά. Ας πιάσουμε τους γιατρούς. Στη γερμανία η επίσκεψη στον γιατρό -χωρίς ασφάλεια- μου κόστισε γύρω στα 30 ευρώ μαζί με ένα εμβόλιο. Στην έλλαδα τέτοιες τιμές είναι άπιαστο όνειρο. Γιατί? Διότι στην ουσία οι γιατροί καρπώνονται μεγαλύτερη υπεραξία στο ελληνικό σύστημα απότι στο γερμανικό και σίγουρα όχι γιατί παράγουν πολύ περισσότερο από τους γερμανούς.

    Το ίδιο συμβαίνει και στην ελβετία. Μια νοσοκομιακή γιατρός έπαιρνε συνολικά 2.500 ευρώ το μήνα και ο ταμίας του σούπερμαρκετ 1.400 . Θέλετε να κάνουμε το ίδιο τεστ για την ελλάδα, ειδικά όταν προσθέσουμε και εκείνους που παίρνουν χρήματα κάτω από το τραπέζι?

    Κάτι που μας οδηγεί στην 5η σκέψη

     

     

    Σκέψη 5η. (οι καλές προθέσεις)

    Προσωπικά δεν με απασχολούν οι καλές προθέσεις οποιασδήποτε συνδικαλιστικής ή άλλης παραφυάδας του ΠΑΣΟΚ που νιώθει πως ζορίζεται από την υπάρχουσα κυβέρνηση και κηρύττει κάποιον δήθεν ή μη ανένδοτο. Τόσα χρόνια -και τόσο πρόσφατα όσο πριν μερικούς μήνες- ζούμε την παρανοϊκή εκείνη κατάσταση όπου διάφορες κοινωνικές ομάδες κάνουν πλάτες στην κυβέρνηση μέχρι αυτή να τους θίξει προσωπικά. Τα παραδείγματα πολλά και ποικίλα. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ που “τυχαία” κήρυτταν 24ωρες τις ημέρες που είχαν κι όλοι οι υπόλοιποι απεργία προκειμένου να μην μπορεί να κατέβει ο κόσμος στην πορεία, οι εργαζόμενοι στον ΟΛΠ που ήταν έτοιμοι να αυτοπυρποληθούν υπερασπιζόμενοι τον “δημόσιο χαρακτήρα του λιμανιού” μέχρι που το ΠΑΣΟΚ τους έκλεισε το μάτι με μερικά παχυλά εφάπαξ και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ που εξαγοράζονταν από την επιχείρηση κάνοντας dolce vita εις βάρος των καταναλωτών, υπάλληλοι των ΕΛΠΕ που εκμεταλλεύονται τη μονοπωλιακή θέση της επιχείρησης στην αγορά με αποδοχές που δεν διαθέτουν παρά ελάχιστοι εργαζόμενοι στην ελλάδα, κι ένας άλλος ατελείωτος κατάλογος που αποτελεί τον τρόπο που λειτουργούσε το παλιό σύστημα.

     

    Πώς μπορούμε λοιπόν να διασφαλίσουμε την ειλικρίνεια αυτών των παικτών, όταν όλοι ξέρουμε πως στο παρελθόν δεν έχουν χάσει ευκαιρία να συνδιαλλαγούν με την κάθε κυβέρνηση για στενά προσωπικό τους όφελος? Η σκέψη μου είναι απλή αν και πολύ ζόρικη. Κάθε συνδικαλιστική ομάδα που θέλει να αγωνιστεί μαζί με τους υπόλοιπους θα πρέπει κάθε μήνα να καταθέτει σ’ έναν κοινό λογαριασμό το ποσό εκείνο των μισθών τους που υπερβαίνει ένα όριο ετήσιων αποδοχών που θα καθορίσουμε κοινό για όλους. Αν λοιπόν πούμε πως το ποσό αυτό είναι τα 18.000 ευρώ το χρόνο, τότε το υπερβάλλον αυτού θα πηγαίνει στο κοινό λογαριασμό υπέρ όλων αυτών που η κρίση χτυπάει πολύ πιο άσχημα από τους ίδιους.

    Με αυτόν τον έμπρακτο τρόπο θα δείχνουν την αλληλεγγύη τους στους πραγματικά καταφρονημένους την ίδια στιγμή που θα δείχνουν την αποφασιστικότητά τους να γίνουν κι αυτοί μέρος ενός κοινωνικού συνόλου με κοινό πεπρωμένο.

    Ναι είναι άδικο να ισχύει η ίδια συμφωνία για τον εργάτη που ανοίγει βαλβίδες στο διυλιστήριο και για τον διοικητικό που το διυλιστήριο το βλέπει από το παράθυρό του και το εσωτερικό το έχει δει μόνο μια φορά συνοδεύοντας σχολική επίσκεψη, αλλά θα πρέπει και οι δύο να κάνουν λίγη υπομονή και να αναλογιστούν πως στη νέα τους κοινωνική ομάδα, υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τα 450ευρω του επιδόματος ανεργίας και άλλοι που δεν παίρνουν ούτε καν αυτά.

     

     

    Σκέψη 6η. (ποιος θα κάνει επιτέλους τη δουλειά του ΓρΑΠ?)

    Αυτή η κυβέρνηση είναι δυστυχώς αποτυχημένη ακόμα και με τους ταπεινούς οικονομολαγνικούς στόχους που έβαλε η ίδια. Μόνο για το 2010 , το χρέος της γενικής κυβέρνησης αυξήθηκε κατά 44δις ευρώ. Κι αυτό είναι μια κατάσταση που δεν μπορεί να συνεχιστεί, και σίγουρα αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση να λύσει.

     

    Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό? Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Η ερμηνεία Debtocracy τα ρίχνει στο χρέος. Πράγματι η εξυπηρέτηση του χρέους (δηλαδή ο τόκος που πληρώνουμε κάθε χρόνο για το χρέος μας) καλύπτει για το 2011 σχεδόν 16δις ευρώ. Ένα παχυλότατο νούμερο που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Όμως ακόμα κι αυτό είναι μικρό για να καλύψει το σύνολο του ελλείμματος της κεντρικής κυβέρνησης το οποίο κινείται γύρω στα 23δις ευρώ. Με λίγα λόγια ακόμα κι αν αφαιρέσουμε τους τόκους, πρέπει να κόψουμε άλλα 7δις μόνο και μόνο για να ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό της κεντρικής κυβέρνησης.

    Όταν σε αυτό το νούμερο αρχίσουμε να προσθέτουμε και τα διάφορα δωράκια και υποχρεώσεις που μπαίνουν εμβόλιμα για να φτάσουμε στο συνολικό χρέος που αναλάβαμε (κάτι υποχρεώσεις νοσοκομείων κάτι δωράκια σε δικαστικούς, κάτι δωράκια προς τις τράπεζες κάτι από εδώ κάτι από εκεί) τα 16δις ευρώ που πληρώνουμε σε τόκους αποτελούν μόλις το 1/3 των 44δις χρέους που φορτωθήκαμε το 2010. Άρα το πρόβλημα των τόκων αποτελεί μόλις το 1/3 της ζημιάς που έκανε στα μπουζούκια η κυβέρνηση το 2010 και δείχνει έτοιμη να επαναλάβει το 2011.

     

    Τι μπορούμε να κάνουμε γιαυτό?

    Θυμάστε την τάξη που τα έφαγε? Το 2010 για κάθε δέκα ευρώ που πλήρωναν σε φόρους τα φυσικά πρόσωπα, οι επιχειρήσεις πλήρωναν περίπου 3,35ευρώ. Για το 2011 η κυβέρνηση έχει προϋπολογίσει πως για κάθε 10ευρώ που θα πληρώνουν τα φυσικά πρόσωπα, οι επιχειρήσεις θα πληρώσουν μόλις 2,65 μια πολύ καλή έκπτωση πριν ακόμα υλοποιηθούν οι εξαγγελίες σαμαρά για ακόμα μικρότερα έσοδα.

     

    Θυμάστε πως χρεοκοπούμε τα ταμεία? Για το 2010 είχαμε μια καλή μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης των ταμείων σύμφωνα με αυτή τη μελέτη κατά 1δις. Αλλά ακόμα κι έτσι η κατά κεφαλήν φαρμακευτική δαπάνη στην ελλάδα συνεχίζει να είναι σχεδόν διπλάσια της ισπανίας και της ιταλίας. Οπότε η δικαιολογία πως κάνουμε προόδους κι αντί για 9 προφιτερόλ φάγαμε μόνο 8 φέτος (την ώρα που όλοι οι άλλοι τρώνε 4) δεν μου φαίνεται πολύ πειστική 20 μήνες αργότερα.

     

    Θυμάστε πως ο στρατός μας κοστίζει γύρω στα 6δις το χρόνο χωρίς να υπολογίσουμε μέσα τα διάφορα κερατιάτικα υποβρύχια κι άλλες προμήθειες? Πως η αγαπημένη μας κυβέρνηση πλήρωσε τα διπλάσια (2,3δις) για καταναλωτικές δαπάνες το 2010 σε σχέση με την σπάταλη ΝΔ το 2009? Πως τα στρατόπεδα συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους “κοινωνικής πολιτικής” προκειμένου να εισπράττουν ενοίκια οι τοπικές κοινωνίες? Νομίζω μπορείτε να πάρετε μια πρόγευση του Μπένυ ως υπουργού οικονομικών κοιτάζοντας τις επιδόσεις του ως υπουργό Εθ.Αμύνης.

    Όπως βλέπετε ο μπένυ αύξησε τα έξοδα του υπουργείου του κατά τη χρονιά των μεγάλων περικοπών. Το μόνο που έσωσε την παρτίδα ήταν η περικοπή “των δαπανών για την εξυπηρέτηση της δημ. Πίστης” δηλαδή κάτι δανεικά και εγγυήσεις τα οποία εμφανίζονται πολύ μειωμένα το 2010 και προφανώς το υπουργείο τα φόρτωσε στην επόμενη χρονιά (όπου εμφανίζονται πάλι αυξημένα το 2011 σε σχέση με το 2010). Δεν τους εξήγησε κανείς πως τα λογιστικά τρυκ δεν είναι πια της μόδας?


    Θυμάστε πως ακόμα και ο δημόσιος τομέας είναι ένα μπάχαλο ανισοτήτων? Εκείνα τα αναδρομικά των δικαστών (45.000 το κεφάλι έβγαινε η διαίρεση και η τελευταία δόση βρίσκεται στον προυπολογισμό του 2011)? Το βασικό ερώτημα είναι πως θα πείσεις όλους αυτούς να παίρνουν πάνω κάτω τα ίδια και ταυτόχρονα ένα ικανό ποσοστό τους να μεταταχθεί σε υπηρεσίες που προσφέρουν πραγματική υπεραξία τώρα που η κοινωνία τους έχει περισσότερο ανάγκη?

     

    Συγνώμη που δεν έχω κάτι καλύτερο αυτά τα 7-8δις (τουλάχιστον) ή καμιά 20άρα δις (μέγιστο μόλις βάλουμε και κάτι υποχρεώσεις που “ξεχνιούνται” από εδώ κι από εκεί) πρέπει να κοπούν την επόμενη μέρα και μάλιστα μια και δια παντός. Κι αυτό δεν θα είναι μια καθόλου αναίμακτη υπόθεση. Σε αυτό το ψαλίδισμα, δεν περιλαμβάνουμε μέσα του όλους αυτούς που το κράτος τους χρωστά μισθούς από την αρχή του χρόνου, ή διάφορες αναγκαίες και χρήσιμες κοινωνικές δομές και υπηρεσίες που έχει κόψει από τα πιο αδύναμα κομμάτια της κοινωνίας (special olympics baby).

    Και αρχικά αυτά τα διάφορα απιθανο-δις θα πρέπει να κοπούν περισσότερο από τις δαπάνες, καθώς ακόμα και νέους φόρους να βάλεις, αυτοί οι νέοι φόροι θα χρειαστούν κάποιους μήνες για να αποδώσουν.

     

    Οπότε ναι ο ΓρΑΠ τα έχει σκατώσει με θεαματικό τρόπο στον τομέα εκείνο που μας έβαλε να κάνουμε τόσες θυσίες, αλλά προσωπικά δεν θα ένιωθα καθόλου άνετα στα παπούτσια του αντικαταστάτη του που θα κληθεί να κάνει την πραγματική βρωμοδουλιά και να συγκρουστεί με τη μισή ελλάδα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να έρθει από καμία κυβέρνηση που να προέρχεται από το παλιό πολιτικό σύστημα που έχει συνηθίσει να λειτουργεί με λογιστικά κόλπα και την εξυπηρέτηση της πελατείας του, είτε είναι συνασπισμού, είτε εθνικής ενότητας. Άλλωστε αν πάρουμε τις κλασικές αγαπημένες μας κρίσεις της Αργεντινής της Τουρκίας και της Ισλανδίας, ένα δεύτερο βασικό χαρακτηριστικό εκτός από την οικονομική κατάρρευση, είναι πως αυτή την ακολούθησε και η κατάρρευση της υπάρχουσας πολιτικής τάξης.